Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 426/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim II Wydział Karny z dnia 10. 03. 2022 roku w sprawie II K 148/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

- zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności art. 7 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 410 k.p.k, polegająca na niezasadnej odmowie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego (spójnym i logicznym), niezasadnej odmowie wiarygodności zeznań świadka I. P., potwierdzającym, iż oskarżony nie dokonał zarzucanych mu czynów, niezasadne przydanie waloru wiarygodności zeznaniom świadków Ł. i J. K., D. M., a tym samym dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny wyjaśnień oskarżonego polegającej na bezpodstawnym uznaniu, że wyjaśnienia oskarżonego nie są konsekwentne, zawierają wewnętrzne sprzeczności, podczas gdy prawidłowa analiza i ocena tego dowodu powinna prowadzić do wniosku, że wyjaśnienia te są stanowczo konsekwentne i nie zawierają wewnętrznych sprzeczności i znajdują oparcie w niniejszym stanie faktycznym, co niewątpliwie miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, a także dokonanie dowolnej w miejsce swobodnej oceny dowodu z zeznań wskazanych świadków i uznaniu tych zeznań za konsekwentne spójne i wiarygodne w sytuacji, gdy zeznania te są niekonsekwentne, zawierają wewnętrzne sprzeczności i z tego względu nie powinny zostać uznane za wiarygodne.

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia a polegający na bezzasadnym ustaleniu sprawstwa w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje do tego podstaw a prawidłowo oceniony na etapie subsumpcji i wyrokowania powinien doprowadzić Sąd do wniosku, że oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów, co winno skutkować uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oba zarzuty sprowadzają się w istocie do kwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny dowodów, odnośnie uczestnictwa w przedmiotowym zdarzeniu oskarżonego O. P.. Apelacja nie zdołała jednak wykazać, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji opierają się na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Natomiast Sąd I instancji rzetelnie, zgodnie z treścią art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, także ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów są prawidłowe, gdyż stanowią wynik, nie budzącej zastrzeżeń i zgodnej z art. 7 k.p.k., oceny zebranych w sprawie dowodów.

Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

W szczególności Sąd meriti nie popełnił błędu dając wiarę zeznaniom pokrzywdzonych Ł. K. i J. K., którzy bez cienia wątpliwości i wykluczając tu jakikolwiek błąd, rozpoznali O. P., jako osobę, która brała udział w pobiciu Ł. K. i uszkodzenia ciała J. K.. Świadkowie ci nie znali wcześniej oskarżonego, nie byli z nim skonfliktowani i nie mieli żadnych powodów, aby bezpodstawnie pomawiać oskarżonego o popełnienie przestępstwa, jeżeliby rzeczywiście on tego nie dokonał.

Zeznania świadków Ł. K. i J. K. były przy tym spójne i wyważone. Wskazywali także na okoliczności korzystne dla oskarżonego, co dodatkowo przemawia za wiarygodnością ich depozycji.

Wersję pokrzywdzonych wspierają także zeznania świadka D. M.. Wprawdzie zeznał on, że oskarżonego O. P. nie rozpoznaje na 100 procent, gdyż widział go tylko przez chwilę, ale właśnie to przemawia za szczerością jego relacji i przeczy sugestiom o jakiejś sąsiedzkiej zmowie przeciwko oskarżonemu.

Skarżący ogólnikowo zarzucając zeznaniom ww. świadkom, że są one niekonsekwentne i zawierają wewnętrzne sprzeczności, nie wskazuje tu żadnych konkretów i nie przytacza fragmentów, w których mieliby oni rzekomo zeznawać niekonsekwentnie i sprzecznie, co uniemożliwia jakąkolwiek rzeczową polemikę z tak przedstawionymi zarzutami.

Sąd meriti podał także przekonywujące powody, dla których nie dał wiary wyjaśnieniem oskarżonego oraz zeznaniom wspierających go osób, a zwłaszcza świadka I. P.. Argumentacja Sądu I instancji jest w pełni poprawna i w całości mieści się w granicach wyznaczonych treścią art. 7 k.p.k. Zgodzić się w pełni należy z Sądem I instancji, iż zeznania świadka I. P. oraz wyjaśnienia oskarżonego Y. C., co do braku na miejscu zdarzenia O. P. pozostają w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, a zwłaszcza z zeznaniami pokrzywdzonych Ł. K. i J. K.. Oskarżony miał oczywisty powód, by zaprzeczać swojej obecności i udziałowi w pobiciu. Podobnie osoby powiązane z nim rodzinnie, zwłaszcza jego żona I., byli zainteresowani w uniknięciu przez oskarżonego odpowiedzialności karnej. Prezentowanej przez oskarżonego wersji nie potwierdził żaden obiektywny dowód.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia i uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu w pkt. 1 oraz o uchylenie wyroku Sądu I instancji w zakresie kary łącznej ustalonej w pkt. 11 wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Trudno nie oprzeć się wrażeniu, że skarżący nieco się pogubił formułując wniosek odwoławczy. Oskarżony O. P. został bowiem uznany za winnego popełnienia nie jednego, ale dwóch czynów, o czym stanowi nie pkt 1, ale pkt 7 i 9 zaskarżonego wyroku.

Nawet jednak traktując powyższe jako oczywistą omyłkę, to i tak nie ma żadnych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego. Żaden bowiem z zarzutów podniesionych w apelacji nie był trafny (z przyczyn opisanych już wyżej), a Sąd I instancji trafnie ustalił, iż oskarżony O. P. dopuścił się obu zarzucanych mu czynów.

3.2.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary grzywny orzeczonej wobec O. P., przejawiającej się w jej rażącej łagodności, co wynikało z nienależytego uwzględnienia przez sąd I instancji okoliczności obciążających oskarżonego, w szczególności wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonemu, wysokiego stopnia zawinienia, wysokości zagrożenia ustawowego, oraz naruszenia dobra chronionego prawem co powoduje, iż wymierzona oskarżonemu kara: za czyn III. opisany w akcie oskarżenia - 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej w kwocie 10 złotych, natomiast za czyn VI. opisany aktem oskarżenia 60 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej w kwocie 10 złotych, a w konsekwencji orzeczenia kary łącznej grzywny za popełnione, zbiegające się przestępstwa w wymiarze 120 stawek dziennych po 10 złotych, jawi się jako kara rażąco łagodna i nie spełniająca swej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej i nie zaspokająca społecznego poczucia sprawiedliwości, podczas gdy wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa uzasadniają wymierzenie kary surowszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do zasady, Sąd odwoławczy nie uwzględnił apelacji prokuratora, w której podnoszono zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary, poprzez poprzestanie na wymierzeniu kary samoistnej grzywny.

Zgodnie bowiem z art. 53 § 1 k.k. wymierzając karę sąd musi mieć na uwadze, aby nie przekraczała ona stopnia winy, społecznej szkodliwości oraz to aby orzeczona kara spełniła cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz potrzeby kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd powinien mieć również na uwadze właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego zachowanie oskarżonego przed i po popełnieniu przestępstwa.

Podkreślenia wymaga, że ustawodawca preferuje kary łagodniejszego rodzaju, chyba że kara ta może nie spełnić celów kary. Zgodnie bowiem z treścią art. 58 § 1 k.k. jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Zawarta w art. 58 § 1 k.k. dyrektywa pierwszeństwa rodzajowych kar wolnościowych, stanowi realizację konstytucyjnej zasady proporcjonalności reakcji prawnej (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP), zgodnie z którą: ,,ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw”. Nie budzi wątpliwości, że pozbawienie wolności jest jedną z najdalej idących ingerencji w prawa i wolności człowieka. Ustawodawca zatem założył, że w przypadku występków zagrożonych karą nieprzekraczającą 5 lat pozbawienia wolności sądy będą mogły korzystać z takiej możliwości, tylko wtedy, kiedy inne kary okażą się niecelowe. Słusznie wskazuje się w orzecznictwie i doktrynie, że ,,sąd zobowiązany jest wybrać taki rodzaj i rozmiar sankcji, który realizuje konstytucyjnie usprawiedliwione cele prawa karnego, w najmniejszym stopniu ogranicza prawa i wolności skazanego” (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23.11.2000 roku - II AKa 147/00, KZS 2000, Nr 1, poz. 24; W. Wróbel, [w:] A. Zoll (red.), Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna, Kraków 2007).

W rozpoznawanej sprawie, mając na uwadze okoliczności czynu oraz osobę sprawcy, nie było potrzeby, z punktu widzenia osiągnięcia celów kary, sięgać po karę najsurowszego rodzaju, czyli karę pozbawienia wolności. Słusznie Sąd meriti uwypuklił, że oskarżony nie był wcześniej karany. Oskarżony O. P. nie był też tak agresywny, jak drugi ze współoskarżonych. Mało tego, próbował on powstrzymywać J. C. przed bardziej ekstremalnymi zachowaniami i sam pokrzywdzony stwierdził, że dzięki temu oskarżonemu [czyli O. P.] ,,moja żona nie dostał kluczem od tego drugiego” (k. 214v).

Tak więc – również w przekonaniu Sądu Okręgowego – trzeba to wszystko także mieć na uwadze, co powoduje, że w realiach przedmiotowej sprawy, wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów wychowawczych i zapobiegawczych jest wymierzenie samoistnej grzywny, która uwzględnia stopień zawinienia, sylwetkę sprawcy i jest adekwatna do wagi czynu. Taka kara będzie stanowiła dla oskarżonego wymierną i realną dolegliwość wpływającą na uzmysłowienie mu nieopłacalności tego typu zachowań i nieuchronności reakcji karnej, a także wystarczająco wpłynie na postawę oskarżonego w kierunku przestrzegania przez niego społecznie akceptowalnych norm zachowania.

Natomiast Sąd odwoławczy uznał, iż ustalenie wobec oskarżonego O. P. wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 złotych jest rozstrzygnięciem rażąco łagodnym. Zgodnie bowiem z treścią art. 33 § 3 k.k. stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2000 złotych. Stawka 10 złotych jest więc stawką absolutnie minimalną, przeznaczoną do orzekania wobec osób znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej. Natomiast oskarżony jest przedsiębiorcą, prowadzącym działalność gospodarczą, i sam wskazał, że jego dochodem miesięcznym jest kwota 5 tysięcy złotych. W takiej sytuacji kwota stawki dziennej w wysokości 10 złotych jest zupełnie nieadekwatna i należało ją określić na kwotę co najmniej 2 razy większą, czyli 20 złotych.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez: orzeczenie wobec oskarżonego O. P.:

- za czyn III. opisany w akcie oskarżenia kary sześciu miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn IV. opisany w akcie oskarżenia kary czterech miesięcy pozbawienia wolności;

- kary łącznej w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat

- obowiązku informowania kuratora o przebiegu próby;

- zasądzenie kosztów i opłat sądowych;

- w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych wyżej Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do zaostrzania oskarżonemu kary, poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności zamiast kary samoistnej grzywny. Uwzględniając jednakże kierunek wniesionej apelacji na niekorzyść oskarżonego, Sąd odwoławczy zmienił wysokość jednej stawki dziennej grzywny orzeczonej wobec oskarżonego. Zgodnie z wnioskiem apelującego, Sąd Okręgowy obciążył też oskarżonego opłatą sądową i częściowo kosztami postępowania, nie znajdując podstaw do zwolnienia go w całości z tego obowiązku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

za wyjątkiem niżej opisanej zmiany, dotyczącej wymiaru kary – pozostały zakres zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jak już wyżej wskazano w pkt 3.1 – 3.2, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji w kierunku zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego od zarzucanych mu czynów, bądź wymierzenia mu kary pozbawienia wolności. Tak więc, poza modyfikacją wymiaru kary grzywny, o której mowa niżej, zaskarżony wyrok – jako słuszny i odpowiadający prawu – należało utrzymać w mocy .

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wysokość orzeczonej stawki dziennej grzywny .

Zwięźle o powodach zmiany

Powody ww. zmiany zostały przedstawione w części 3.2 niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

O kosztach postępowania odwoławczego, Sąd orzekł na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. Wysokość opłaty za obie instancje Sąd Okręgowy ustalił w oparciu o treść art. 10 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego O. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w zakresie zarzucanych oskarżonemu O. P. czynów oraz w zakresie kary i środków karnych powiązanych z tym rozstrzygnięciem tj. w pkt. 7, 8, 9, 10, 11.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Kara orzeczona wobec oskarżonego O. P.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana