Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 336/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dni 1 kwietnia 2021 r .w sprawie o sygn., akt VK180/16

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny prokurator

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego W. P. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacji prokuratora.

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że dowody ujawnione na rozprawie , a w szczególności wyjaśnienia W. P. (1) i zeznania A. T. (1) oraz ustalone na ich podstawie okoliczności w postaci składu osobowego sprawców przestępstwa, przygotowań do niego i jego przebiegu oraz użycia broni palnej przez sprawców, nie są wystarczające do uznania za udowodniony faktu popełnienia przez oskarżonych D. C., J. C. i D. L. (1) czynu określonego w art. 13§1 k.k. w zw. z art. 280§2 k.k., podczas gdy dowody te i okoliczności, ocenione we wzajemnym ze sobą powiązaniu, prowadzą do jednoznacznego wniosku, że oskarżeni dopuścili się zarzucanego im czynu

2. obrazę przepisu prawa materialnego inną niż kwalifikacja prawna, a to art.60§3k.k. polegającą na niezastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec W. P. (1) w sytuacji, gdy oskarżony ten współpracował z innymi osobami w popełnieniu przestępstwa, a następnie ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące współsprawców i inne istotne okoliczności jego popełnienia, co skutkowało wymierzeniem oskarżonemu W. P. (1) rażąco niewspółmiernej kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat.

Apelacja obrońcy oskarżonego W. P. (1)

- obrazę przepisów postępowania karnego mającą istotny wpływ na treść orzeczenia a mianowicie:

- art.4,7 i 410 k.p.k. przez dokonanie dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonego w sposób selektywny i wybiórczy oraz brak uwzględnienia okoliczności, iż nie kto inny jak W. P. (1) dostarczył organom danych niezbędnych do wszczęcia i prowadzenia postępowania w sprawie. Przez powyższe orzekający w sprawie Sąd bezpodstawnie odmówił zastosowania wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary o jakim mowa w art. 60§4 k.k. Powyższe doprowadziło do braku uwzględnienia wniosku oskarżonego o dobrowolne poddanie się karze z dnia 4 maja 2017 r., gdzie uzgodniono z prokuratorem karę dla oskarżonego w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat tytułem próby (przy zastosowaniu art. 60§3 i 4 k.k. w zw. z art.60 § 6 pkt 2 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k.), grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość każdej ze stawek na kwotę 20 zł, ze zwolnieniem od kosztów i opłat sądowych

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzut 1 apelacji prokuratora.

Zasadny jest zarzut apelacji prokuratora zmierzający do podważenia ustaleń faktycznych wykluczających sprawstwo w zarzucanym czynie D. i J. C. oraz D. L. (1), dokonanych w wyniku także kwestionowanej oceny materiału dowodowego w postaci depozycji W. P. (1) i A. T. (1).

Słusznie skarżący prokurator kwestionuje sposób dokonanej przez Sąd meriti oceny dowodów. Z treści zaprezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku analizy dowodów wynika, że poszczególne szczegóły zdarzenia wynikające z wyjaśnień W. P. (1), które nie znalazły pełnego potwierdzenia w innych dowodach zostały przedstawione i zinterpretowane w izolacji od pełnego kontekstu dowodowego i sytuacyjnego. Treść uzasadnienia wskazuje, że analiza sądu nie ma charakteru kompleksowego a w sposób wybiórczy prezentuje okoliczności wynikające z poszczególnych dowodów. Wskazuje na brak szczegółów w poszczególnych, których te nie zawierają a zdaniem Sądu winny posiadać, nie bacząc przy tym na naturalne ograniczenia w percepcji i pamięci.

Trafnie wskazano w apelacji na okoliczność złożenia wyjaśnień przez W. P. (1) i A. T. (1) po upływie 18 lat od zdarzenia. Jakkolwiek sąd dostrzegł upływ czasu to stwierdził, że relacje oskarżonego i świadka, co do istotnych elementów zdarzenia winny być zbieżne, a nie są.

Z taką oceną nie sposób się zgodzić. Zważyć bowiem należy, co dostrzegł autor apelacji, a co wynika z treści protokołów przesłuchania W. P. (1) i A. T. (1), że składane przez nich w toku postępowania przygotowawczego depozycje dotyczyły, nie tylko inkryminowanego czynu ale szeregu różnych zdarzeń przedstawianych spontanicznie w zakresie tych okoliczności, które osoby te zapamiętały. Wynika z nich, podobne jak z zeznań pokrzywdzonych, że nie ma wątpliwości, że zarówno W. P. (1), jak i A. T. (1) uczestniczyli w przedmiotowym zdarzeniu, tak jak pokrzywdzeni E., T. i A. Ś.. Wszystkie te osoby podały szereg okoliczności, które nie pozostawiają wątpliwości co do tożsamości zajścia. Sąd Okręgowy też ich zresztą nie miał.

W zakresie kategorycznego ustalenia przez Sąd I instancji pięciu sprawców, co czyni powołując się na relacje pokrzywdzonych, dostrzega jednocześnie, na co wskazuje jego uzasadnienie, że pokrzywdzeni obserwowali zdarzenie na różnych jego etapach i z różnych miejsc. Okoliczność ta nie stoi w sprzeczności z kategorycznymi w tym względzie relacjami W. P. (1), który wskazywał 6 uczestników napadu, którzy na posesję pokrzywdzonych dostali się różnymi drogami. Część weszła od tyłu po przecięciu siatki a część od frontu przez bramę wjazdową. Wskazał jednak, że jedna z osób – mężczyzna o ps. (...) pozostał przy bramie wjazdowej. Słusznie więc twierdzi skarżący, że z perspektywy pokrzywdzonych, mógł nie zostać zapamiętany. Co do składu osobowego podanego przez zarówno P., jak i T., to udział w zdarzeniu tej osoby został opisany przez nich obu, jak zresztą jego cechy charakterystyczne. Obaj podali fakt ubytku w zakresie dłoni w następstwie wybuchu konstruowanego ładunku, jak i fakt, że w czasie składania przez nich wyjaśnień już nie żył, zginąwszy także w podobnych okolicznościach, jak utracił fragment kończyny.

Udział Braci J. i D. C. również był w obu relacjach kategoryczny, jak potwierdzany przez świadków, fakt doznania postrzału w ramię przez jednego z napastników. Tak zresztą zgodnie podali zawiezienie D. C. do lekarza w celu zaopatrzenia rany.

W odniesieniu do tej okoliczności Sąd podnosząc rozbieżności stwierdził, że przecież A. T. (1) nie określił, w którą rękę D. C. został postrzelony ani nie wskazał do jakiej miejscowości udali się potem do lekarza. Wiarygodności jego odmawia stwierdzając, że W. P. (1) nie wskazywał na jego udział w tym wyjeździe. Stwierdzić należy, że brak szczegółowości, czy kategoryczności nie pozbawia wiarygodności depozycji. Tym bardziej, że Sąd w istocie nie porównał ich dokładnie. Potwierdzenie dowodu osobowego przez inny dowód osobowy nie oznacza złożenia zeznań będących niemal jego kalką. Z doświadczenia zawodowego wynika, że taki poziom zgodności relacji występuje, gdy uczestniczący w zdarzeniu świadkowie, zeznają tuż po nim, co zdarza się w przypadku policjantów uczestniczących w interwencjach.

Nie sposób się także zgodzić z oceną Sądu co do okoliczności skutków postrzału D. C. sprowadzoną do stwierdzenia, że wygląd blizn i ich lokalizacja wyklucza możliwość postrzału, który przechodzi na wylot a o takim mówili W. P. (1) i A. T. (1). Jednocześnie Sąd ten w uzasadnieniu na str. 4, fakt 7 stwierdził „Brak śladu postrzału na ciele oskarżonego D. C. – lewe ramię”.

Do takiego ustalenia nie uprawniał Sądu Okręgowego materiał dowodowy. Z pisemnej opinii biegłej z zakresu medycyny sądowej, z której Sąd wywodzi swoje ustalenia, wynika, że „w oparciu wyłącznie o ocenę blizn na ciele nie jest możliwe wypowiedzenie się, czy są one skutkiem postrzału z broni palnej. W przypadku blizny w lewej okolicy ramiennej nie można wykluczyć, że może być ona następstwem obrażeń postrzałowych, przy czym nie jest możliwe stwierdzenie czy była to rana wlotowa, wylotowa czy też postrzał styczny. (…) najbardziej prawdopodobne jest, że doszło do powierzchownego, stycznego działania pocisku na ciało.” k. 2047.

W kolejnych opiniach w parciu o wygląd blizn biegła wykluczyła ranę postrzałową w wyniku przestrzału w obrębie lewej kończyny, dopuszczając jedynie możliwość rany stycznej. Natomiast dwie blizny w obrębie łokcia kończyny prawej nie wykluczają takiego mechanizmu. Stwierdziła że dopiero obraz uszkodzonych struktur kostnych (w badaniu r.t.g.) mógłby potwierdzić taką możliwość. K. 2062. W uzupełniającej opinii biegła dopuściła jedynie z małym prawdopodobieństwem styczną ranę postrzałową z uwagi na mało precyzyjne okolicznościach postrzału k.2090, 2123-2124.

Wskazać trzeba, że jakkolwiek obaj uczestnicy zdarzenia (P. i T.) zgodnie podawali fakt postrzału D. C., obecności w jego rękawie pocisku i doznania przez niego obrażeń w czasie zdarzenia w obrębie kończyny górnej, zaopatrzonej następnie przez lekarza, to istotnie brak jest dowodu w postaci precyzyjnego określenia rany, gdyż co oczywiste nie ma żadnej dokumentacji, którą można by ocenić. Twierdzenia obu uczestników zdarzenia (W, P. i A. T.) opisują zgodnie na obrażenia ramienia, to do opisu przez W. P. kanału rany nie mozna podchodzić w sposób dogmatyczny. Należy bowiem uzupełnić jego wyjaśnienia i uzyskać dokładną informację, z czego dokładnie wywiódł swoją diagnozę - „Z tego co pamiętam to on był postrzelony w lewe ramię i pocisk przeszedł przez triceps i wyszedł gdzieś w okolicach łokcia…” k.243.

Z obu relacji także w sposób jednoznaczny udział osoby, którą obaj początkowo jedynie opisywały, jako C., później rozpoznanego jako D. L. (1), urodzony jest zresztą w C.. Jego udział w zdarzeniu obaj wiązali z faktem, że na miejsce przestępstwa jechał z nim mężczyzna określany jako Saper, jego samochodem marki a. tzw. cygaro (a. (...)). Jednoznaczność i zgodność określenia udziału w zdarzeniu D. L. (1) całkowicie została przez Sąd orzekający pominięta. Podobnie jak fakt, że zarówno W. P., jak A. T. twierdzili, że na miejsce sprawcy pojechali dwoma samochodami a jednym z nich był właśnie A. (...).

Odnośnie natomiast podania przez A. T. (1), że w zdarzeniu brało udział ponad, zgodnie z W. P. (1) wskazany skład, jeszcze dwóch mężczyzn R. K. i W. Ś., T. ostatecznie sam zakwestionował podaną okoliczność. Wyjaśnił też powód pomyłki w tym zakresie, czego Sąd Okręgowy nie uznał za przekonujące. Poprzestając na takim stwierdzeniu, nie wyjaśnił jednak swojej oceny.

Natomiast kwestia posiadania na miejscu zdarzenia przez sprawców broni trafnie przez skarżącego prokuratora została podniesiona i to w dwóch aspektach. Z treści przypisanego, jak i zarzucanego czynu wynika, że sprawcy używali nie mniej niż jednej jednostki broni.

Wskazani wymaga, że Sąd nie wyjaśnił powodu przyjętej kwalifikacji prawnej z art. 280§2 k.k. Nie wyjaśnił, z jakich przyczyn przyjął za zarzutem aktu oskarżenia znamię używania broni, gdy dyspozycja przepisu przyjętej kwalifikacji prawnej dotyczy posługiwania się bronią, w odróżnieniu np. od dyspozycji przepisu art.159 k.k.

W tym zakresie też przytoczenia wymagają wyjaśnienia oskarżonego W. P. (1), który wskazywał podawane przez sprawców posiadających jednostki broni, powody, dla których nie użyli jej.

W kwestii posiadania broni ustalenia Sądu koncentrują się na fakcie nielegalnego posiadania i użycia broni przez A. Ś., co wynikło z relacji wszystkich osobowych źródeł dowodowych. Natomiast rozważania Sądu w zakresie oceny dowodów odnośnie posiadania przez sprawców broni ograniczają się do jednego zdania na str. 7 uzasadnienia : „W. P. (1) twierdził, iż A. T. (1) posiadał obciętą dubeltówkę czemu ten zaprzeczył wskazując na Sapera i posiadanie przez niego Parabellum.” Ograniczenie do tej rozbieżności w relacjach całkowicie pomija, że obaj zgodnie, niezależnie od siebie, wskazywali, że osobą posiadającą broń w czasie zdarzenia był właśnie mężczyzna określany przez nich jako Saper.

Wyjaśnienia jedynie wymaga, czy A. T. (1) posiadał broń, jak konsekwentnie wskazywał W. P., a czemu ten zaprzeczał.

Odnośnie natomiast różnic w depozycjach W. P. i A. T. dotyczących zaprzeczenia przez T., że przeciął on siatkę i unieszkodliwił psy na posesji pokrzywdzonych, to wskazać należy, że relacja W. P. z 3.09, 2013 r, precyzuje, że te czynności wykonane zostały przed zdarzeniem nie w jego toku (k. 704). To może wyjaśniać powód nie wskazana przez A. T. wykonania tych czynności w czasie inkryminowanego zajścia.

Trudno także stwierdzić, jaką okoliczność wywodzi Sąd, bo tego nie wskazuje, z faktu nie wyizolowania z próbek na czapce zerwanej jednemu ze sprawców DNA J. C., D. C. ani W. P. (1). Z powołanej w uzasadnieniu opinii wynika, że uzyskano profil genetyczny trzech niezidentyfikowanych osób lub szczątkowy profil genetyczny pochodzący od co najmniej trzech niezidentyfikowanych osób. (k.909).

Analiza dowodów przeprowadzonych w sprawie wskazuje, że relacja jednego ze sprawców przestępstwa usiłowania dokonania zbrodni rozboju W. P. (1) została w zakresie wskazanych istotnych elementów zdarzenia, jak i pewnych jego charakterystycznych szczegółów potwierdzona relacją drugiego z ujawnionych współsprawców A. T. (1). Z relacji tych wynika skład osobowy napastników, sposób przybycia na posesję pokrzywdzonych dwoma samochodami, fakt posługiwania się bronią palną i użycia siły fizycznej oraz kijów bejsbolowych, wskazanie etapów zajścia i poszczególnych działań wobec pokrzywdzonych, jak i użycia przez pokrzywdzonego broni i opisanie jego skutków.

Uznając, że ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji doprowadziła do wadliwych ustaleń wykluczających sprawstwo oskarżonych J. C., D. C. i D. L. (1), musiała skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na treść art. 454§1 k.p.k. statuującego zasadę ne peius. Sąd odwoławczy nie może, zgodnie z jego treścią, skazać oskarżonego, który został uniewinniony.

Uznanie zasadności zarzutu I apelacji prokuratora dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych w stosunku do rozstrzygnięcia uniewinniającego trzech oskarżonych, udział których w zdarzeniu ujawnił W. P. (1), nie daje aktualnie podstaw do uwzględnienie wniosku prokuratora w wyniku rozpoznania II zarzutu jego apelacji obrazy prawa materialnego.

Z powyższych względów brak jest podstaw uwzględnienia na tym etapie postępowania zarzutu i wniosku apelacji obrońcy W. P. (1)

Zaniechane przez Sąd orzekający zastosowanie wobec W. P. (1) instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary wymaga jednak przeprowadzenia postępowania w celu potwierdzenia zaistnienia okoliczności wskazanych treścią art. 60§3 k.k. w postaci potwierdzenia ujawnienia okoliczności współdziałania z innymi osobami.

Wskazać należy, że wymiar kary, nawet z nadzwyczajnym jej złagodzeniem uzależniony jest od uznania zakresu wiarygodności wyjaśnień W. P. (1) i ujawnionych okoliczności inkryminowanego czynu.

Wniosek

Apelacji prokuratora:

1.  Uchylenie wyroku w odniesieniu do oskarżonych D. C., J. C. D. L. (2);

2.  Zmianę wyroku w odniesieniu do oskarżonego W. P. (1) poprzez wymierzenie mu, przy zastosowaniu art. 60 § 3k.k. w zw. z art. 60 § 6 pkt 2 k.k. w zw.4 § 1 k.k., kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat tytułem okresu próby, grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 20 zł każda oraz zwolnienie od kosztów i opłat sądowych.

Apelacji obrońcy oskarżonego W. P. (1):

Zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu W. P. (1) przy zastosowaniu art. 60§3 4 k.k. w zw. z art. 60§6 pkt 2 k.k. w zw.4§1 k.k., kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby, grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 20 zł każda oraz zwolnienie od kosztów i opłat sądowych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Uznanie, że ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji doprowadziła do wadliwych ustaleń wykluczających sprawstwo oskarżonych J. C., D. C. i D. L. (1), musiało skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na treść art. 454§1 k.p.k. statuującego zasadę ne peius. Sąd odwoławczy nie może, zgodnie z jego treścią, skazać oskarżonego, który został uniewinniony.

Uznanie zasadności zarzutu I apelacji prokuratora dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych w stosunku do rozstrzygnięcia uniewinniającego trzech oskarżonych, udział których w zdarzeniu ujawnił W. P. (1), nie daje aktualnie podstaw do uwzględnienie wniosku prokuratora w wyniku rozpoznania II zarzutu jego apelacji obrazy prawa materialnego.

Z powyższych względów brak jest także podstaw uwzględnienia na tym etapie postępowania zarzutu i wniosku apelacji obrońcy W. P. (1).

Zaniechane przez Sąd orzekający zastosowanie wobec W. P. (1) instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary wymaga jednak przeprowadzenia postępowania w celu potwierdzenia zaistnienia okoliczności wskazanych treścią art. 60§3 k.k. w postaci potwierdzenia ujawnienia okoliczności współdziałania z innymi osobami.

Wskazać należy, że wymiar kary, nawet z nadzwyczajnym jej złagodzeniem uzależniony jest od uznania zakresu wiarygodności wyjaśnień W. P. (1) i ujawnionych okoliczności inkryminowanego czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Uznanie zasadności zarzutu I apelacji prokuratora dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych w stosunku do rozstrzygnięcia uniewinniającego trzech oskarżonych D. L. (1), D. C. i J. C., udział których w zdarzeniu ujawnił W. P. (1), nie daje aktualnie podstaw do uwzględnienie wniosku prokuratora w wyniku rozpoznania II zarzutu jego apelacji obrazy prawa materialnego.

Z powyższych względów brak jest także podstaw uwzględnienia na tym etapie postępowania zarzutu i wniosku apelacji obrońcy W. P. (1).

Zaniechane przez Sąd orzekający zastosowania wobec W. P. (1) instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary wymaga jednak przeprowadzenia postępowania w celu potwierdzenia zaistnienia okoliczności wskazanych treścią art. 60§3 k.k. w postaci potwierdzenia ujawnienia okoliczności współdziałania z innymi osobami.

Wskazać należy, że wymiar kary, nawet z nadzwyczajnym jej złagodzeniem uzależniony jest od uznania zakresu wiarygodności wyjaśnień W. P. (1) i ujawnionych okoliczności inkryminowanego czynu.

Z powyższych względów zaskarżony wyrok w całości należało uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd przeprowadzi postępowanie, w tym bezpośrednio na rozprawie w niezbędnym zakresie, korzystając przy tym z możliwości określonych w art.442§2 k.p.k.

Dokona analizy materiału dowodowego zgodnie z norma art.7 k.p.k., uwzględniając rozważania Sądu odwoławczego poczynione w stosunku do zarzutu I prokuratora. W konsekwencji dokona prawidłowych ustaleń faktycznych. Potwierdzenie okoliczności określonych w art.60§3 k.k. w stosunku do W. P. (1) skutkować winno obligatoryjnym zastosowaniem instytucji określonej tym przepisem – nadzwyczajnym złagodzeniem kary.

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

D. L. (1)

W. P. (1)

II pkt na podstawie §17ust 2 pkt 5 ustawy z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu w zw. z art. 626§2 k.p.k.

zasądzono

od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. T. B. i R. B. kwot po 738 zł w tym 23 % VAT - z tytułu pełnienia funkcji obrońców z urzędu oskarżonych D. L. (1) i W. P. (1)

Oskarżeni byli reprezentowani przez obrońców z urzędu na rozprawie apelacyjnej

7.  PODPIS

Anna Zdziarska Ewa Jethon Dariusz Drajewicz