Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 29 września 2022 roku

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sSR Jakub Kościerzyński

Protokolant: stażystka Nicole Ociepka

w obecności prokuratora Prokuratury Rejonowej B. – P. w B.: nieobecny

po rozpoznaniu na posiedzeniu

zażalenia skarżącej J. M.

na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej B. – P. z dnia 16 listopada 2021 roku w przedmiocie odmowy wszczęcia dochodzenia w sprawie o czyn z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku Prawo farmaceutyczne

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 465 § 2 k.p.k.

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej B. – P. postanowieniem z dnia 16 listopada 2021 roku odmówił wszczęcia dochodzenia w sprawie o czyn z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku Prawo farmaceutyczne, z uwagi na brak znamion czynu zabronionego.

Postanowienie prokuratora zażaleniem zaskarżyła J. M. (k. 7-9 akt Ds). Skarżąca nie zgłosiła żadnych formalnych zarzutów, natomiast z części motywacyjnej zażalenia wynika, że nie zgadza się z decyzją prokuratora, kwestionując ocenę materiału dowodowego w postaci ulotki (k. 2). Przedstawiła również własną ocenę przedmiotowego dokumentu, a także analizę przepisów ustawy Prawo farmaceutyczne i niektórych przepisów dotyczących szczepień. W konkluzji skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy prokuratorowi celem dalszego prowadzenia.

Prokurator wniósł o rozpoznanie przedmiotowego zażalenia, jako złożonego w terminie i przez osobę do tego uprawnioną oraz nieuwzględnienie tego zażalenia i utrzymanie w mocy zaskarżonego postanowienia.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Zażalenie wniesione przez J. M. nie zasługiwało na uwzględnienie. Analiza środka odwoławczego prowadzi do wniosku, że skarżąca nie przedstawiła żadnych rzeczowych argumentów, które nakazywałyby zmianę albo uchylenie zaskarżonej decyzji o odmowie wszczęcia dochodzenia. Zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że w niniejszej sprawie czyn analizowany w ramach czynności wyjaśniających nie zawiera znamion czynu zabronionego, a tym samym decyzja prokuratora była prawidłowa i w pełni oparta na trafnie ocenionym materiale dowodowym. Analiza argumentacji podniesionej w środku odwoławczym prowadzi do wniosku, że skarżąca prze wszystkim kwestionowała ocenę dowodów dokonaną przez organ a quo. Tym samym charakter tejże argumentacji wskazuje, że istotą zażalenia zasadniczo pozostaje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjmujący postać tzw. błąd „dowolności”. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na „błędzie dowolności”, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez organ a quo z analizy materiału dowodowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami organu wydającego orzeczenie, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego decyzji, lecz powinien zmierzać do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się organ orzekający w ocenie zebranego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 roku, II KR 355/74, OSNPG 1975/9/84). Ponadto zarzut ów nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień, w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, dopuścił się organ wydający zaskarżoną decyzję w dokonanej ocenie materiału dowodowego (wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975 r. OSNKW 1975/5/58). Natomiast możliwość przeciwstawienia ustaleniom prokuratora odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się tenże organ, względnie na tych samych dowodach, lecz odmiennie ocenianych, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez prokuratora błędu w ustaleniach faktycznych.

W ocenie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy prokurator dokonał wnikliwej i trafnej analizy dowodu w postaci ulotki zatytułowanej # (...), która była rozpowszechniana na terenie jednej ze szkół, a także dokonał rzeczowej oceny argumentacji skarżącej zawartej w zawiadomieniu o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Argumentacja prokuratora dotycząca oceny rzeczonej ulotki, zawarta w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, stanowi uporządkowany, rzeczowy i logiczny wywód, a tym samym w pełni zasługuje na uwzględnienie, z uwagi na trafność wniosków z niej wysnutych. Sąd odwoławczy nie widzi potrzeby ponownego przytaczania tejże argumentacji, uznając za wystarczające odesłanie do uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Porównanie argumentacji skarżącej zawartej w zażaleniu z logiczną, niesprzeczną i trafną analizą dowodu przedstawioną przez prokuratora w pisemnych motywach orzeczenia, wskazuje na polemiczny i ogólnikowy charakter argumentacji skarżącej. W uzasadnieniu organ orzekający przedstawił wnikliwą i szczegółową argumentację dotyczącą oceny ulotki zatytułowanej # (...) oraz odniósł się do istotnej z punktu widzenia oceny prawnokarnej argumentacji skarżącej zawartej w zawiadomieniu o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, natomiast skarżąca w zażaleniu ograniczył się jedynie do przedstawienia własnej oceny materiału dowodowego. W środku odwoławczym próżno natomiast szukać argumentów, które podważałby rozumowanie prokuratora zaprezentowane w zaskarżonej decyzji. Tym samym skarżąca nie wskazała żadnych rzeczowych i ważkich argumentów, które pozwalałby podważyć słuszność rozumowania prokuratora. Słusznie prokurator zwrócił uwagę, że treść ulotki w sposób jednoznaczny wskazuje, że posiada ona jedynie charakter informacyjny, edukacyjny, a także zachęcający do szczepienia się przeciwko wirusowi (...)2. Faktem powszechnie znanym jest wybuch pandemii wirusa (...)2, która została ogłoszona w dniu 11 marca 2020 roku przez Światową Organizację Zdrowia ( (...)). Równie powszechnie znanym pozostaje fakt, że jako zasadniczą i najskuteczniejszą metodę przeciwdziałania szerzeniu się przedmiotowego wirusa większość cywilizowanego świadka nauki uznała szczepionki, co skutkowało rozpoczęciem prac na ich opracowaniem, a następnie wprowadzeniem ich na rynki. Dowodowa ulotka nie odnosi się do reklamy określonej szczepionki, to jest szczepionki wyprodukowanej przez określony koncern farmaceutyczny. Zatem słusznie prokurator uznał, że nie stanowi ona reklamy produktu leczniczego. W myśl art. 2 pkt 32 ustawy Prawo farmaceutyczne produktem leczniczym jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne. W świetle definicji legalnej procedura szczepienia nie stanowi produktu leczniczego, a zatem jej reklamowanie nie jest zakazane i nie podlega ocenie z punktu widzenia realizacji znamion występku z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku Prawo farmaceutyczne. Bez znaczenia pozostaje fakt, czy w okresie objętym zawiadomieniem o podejrzeniu popełnienia przestępstwa dostępna była dla dzieci szczepionka tylko jednego producenta, gdyż nie zmienia to informacyjnego charakteru przedmiotowej ulotki. Ponadto szczepienia przeciwko wirusowi (...)2 od początku miały i nadal mają charakter dobrowolny, także dla dzieci. Prokurator trafnie przesądzając, że dowodowa ulotka nie ma charakteru reklamy, nie miał obowiązku odnoszenia się do ewentualnego naruszenia art. Art. 53 ust. 3 ustawy Prawo farmaceutyczne, który przecież dotyczy zakazu kierowania reklamy produktu leczniczego do dzieci. Z kolei przepis art. 37e cytowanej ustawy pozostaje całkowicie irrelewantny dla analizowanego stanu faktycznego.

W świetle przedstawionych wyżej rozważań oraz całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonego postanowienia. Dlatego sąd postanowił, jak w sentencji.

sSR Jakub Kościerzyński