Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 584/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w L. (...) z dnia 18 maja 2022 r. w sprawie (...)

0.1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego L. J. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.1.2.2. Ocena dowodów

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez:

a) dowolną ocenę materiału dowodowego, polegającą na daniu wiary zmienionej przez pokrzywdzonego K. S. (1) wersji zdarzenia co do okoliczności wypadku, pomimo tego, że:- brak było jakichkolwiek racjonalnych powodów do zatajania przez K. S. (1) przyczyny urazu i wprowadzania w błąd swoich kolegów, oskarżonego, matki, a następnie lekarzy co do okoliczności jego powstania;

- już następnego dnia po urazie matka pokrzywdzonego S. S. (1) złożyła zawiadomienie na policji o podejrzeniu popełniania przestępstwa, a następnie wystąpiła w wysokimi roszczeniami odszkodowawczymi;

b) dowolną ocenę materiału dowodowego i przyjęcie, że w dniu 20 stycznia 2020 r. kluczyk od wózka widłowego znajdował się w stacyjce, w sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania J. P. (1) to wykluczają, a brak jest jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego tę tezę, co w konsekwencji doprowadziło do nieuprawnionego wniosku o akceptacji przez oskarżonego pozostawiania kluczyków w stacyjce wózka;

c) odmowę wiarygodności zeznaniom J. P. (1), jako sprzecznych z wersją pokrzywdzonego, pomimo tego, że świadek konsekwentnie w toku postępowania podawał, że nie wie jak doszło do urazu nogi K. S. (1), gdyż ten tylko przytrzymywał mu drzwi do malarni;

II obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k,p.k. i 410 k.p.k. polegające na braku wszechstronnego rozważenia przy ferowaniu wyroku ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności sprawy, a mianowicie tego, że oskarżony w dniu zdarzenia skierował pokrzywdzonego K. S. (1) wyłącznie do wykonywania pracy lekkiej i bezpiecznej tj. skrobania elementów metalowych, co w konsekwencji skutkowało błędnym przyjęciem, że przyczyną urazu było naruszenie przepisów bhp przez oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego skazaniem L. J.. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obrońcy oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., polegającym na jednostronnej i wybiórczej, niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania L> J. nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Tym samym nie może być uznany za trafny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. albowiem jest on tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

Mając powyższe na uwadze nie sposób dopatrzeć się uchybień procesowych w zakresie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy. W tym stanie rzeczy podnieść należy, że argumentacja zaprezentowana w apelacji stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami Sądu Rejonowego i jest oparta na nieobiektywnej ocenie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, a ponadto nie zawiera w istocie żadnego takiego twierdzenia, które byłoby w stanie skutecznie podważyć trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji i z tej też przyczyny nie mogły doprowadzić do wzruszenia wyroku. Pamiętać w tym miejscu należy, że Sąd orzekający, rozstrzygając o winie bądź niewinności oskarżonego, kieruje się własnym, wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje tak długo pod ochroną art. 7 k.p.k., dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swe przekonanie o winie oskarżonego bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź też ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r. w sprawie Rw 618/74, OSNKW 3-4/1975, poz. 47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90, OSNKW 7-99/991, poz. 41, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, OSN PiPr 10/1996, poz. 10), co w sprawie niniejszej nie miało miejsca.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd I instancji w pełni zasadnie ustaleń w sprawie nie oparł na tych wyjaśnieniach oskarżonego, w których nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu. W tym zakresie stoją one w sprzeczności z innymi dowodami, zwłaszcza opiniami biegłych, dokumentacją dotyczącą zakresu obowiązków jak również zeznaniami praktykantów, w szczególności samego pokrzywdzonego. Podobnie trafnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zanegowano relację J. P., który zaprzeczał aby pokrzywdzony w ogóle mu pomagał w dniu zdarzenia i twierdził , że nie widział wypadku oraz nie wie w jakich okolicznościach K. S. (1) doznał obrażeń. Te zeznania pozostają w rażącej sprzeczności tak z zeznaniami samego K. S. (1) jak i z wnioskami płynącymi z opinii biegłego z zakresu medycyny, który wyraźnie określił mechanizm powstania urazu. Zasadnie tym samym Sąd I instancji wskazał, iż twierdzenia J. P. z punktu widzenia wskazań logiki i zasad doświadczenia życiowego ocenić należało jako niewiarygodne, tym bardziej, że świadek miał uzasadnione powody aby zeznawać nieprawdę.

Natomiast w pełni zasadnie Sąd Rejonowy uznał i przyjął, że to właśnie zeznania pokrzywdzonego zasługują na wiarę. Wymieniony szczerze przyznał, że do momentu powrotu do domu ze szpitala przedstawiał nieprawdziwą wersję okoliczności zdarzenia oraz logicznie wskazał motywację takiego postępowania. Tym samym, jak to wskazano w uzasadnieniu „biorąc pod uwagę młody wiek wymienionego, jego niską pozycję w hierarchii pracowniczej i bardzo trudną sytuację motywacyjną – wynikającą z sugestii J. P. jest to wyjaśnienie wiarygodne. Z drugiej strony relacja świadka przedstawiona w zeznaniach (a nie informacjach przekazywanych bezpośrednio po wypadku) jest spójna, logiczna i konsekwentna, opisuje zdaniem Sądu prawdziwy przebieg zdarzenia” – k. 484 odw. Ponadto zgodzić się należało z Sądem I instancji co do tego, że zeznania (wbrew stanowisku zawartemu w apelacji K. S. w toku postępowanie przygotowawczego zeznań nie zmieniał albowiem relacjonował tylko jeden raz – k.75-76) pokrzywdzonego znajdują potwierdzenie w innych dowodach, w szczególności opinii lekarskiej, która zdecydowanie wskazuje na mechanizm zsunięcia elementu i przygniecenia nogi , a nie upadku przenoszonego elementu. Podkreślić należy, że pokrzywdzony stanowczo podawał, że to oskarżony skierował go do pomocy J. P. skierował go oskarżony a powyższa okoliczność koresponduje z relacjami innych praktykantów: J. M. i J. S., którzy wskazywali, że do konkretnych zadań przydzielał ich „PanL..

Nie może budzić żadnych zastrzeżeń ocena zeznań pozostałych świadków. Matka pokrzywdzonego rzetelnie opisała relacje swojego syna w zakresie przebiegu zdarzenia, w tym początkowe jego twierdzenia, które faktycznie nie przedstawiały rzeczywistych okoliczności z dnia 20 stycznia 2020 r. a także opisała zakres doznanych przez K. S. (1) obrażeń oraz skutki, w tym psychiczne następstwa zdarzenia. J. M. (2) J. S. (2) w istocie potwierdzili, że bezpośrednio po zdarzeniu pokrzywdzony K. S. (1) podawał inną wersję wypadku, a w zasadzie faktycznie unikał podawania szczegółów zdarzenia. Co istotne wymienieni zgodnie stwierdzili , że nadzorem i organizacją pracy praktykantów zajmował się oskarżony, a K. S. (1) w dniu wypadku miał wykonywać prace w malarni. Wreszcie nie budzi wątpliwości ocena zeznań E. B. i S. S. – k.485.

Co do opinii biegłego z zakresu medycyny, to prawidłowo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zauważono,, że jest ona pełna i jasna. Biegły C. W. przeanalizował całość materiału dowodowego i na tej podstawie sformułował logiczne i szeroko umotywowane wnioski, co do których brak jest jakichkolwiek podstaw aby je zakwestionować.

Także prawidłowo przeanalizowano pozostałe dokumenty, w tym informację UDT i materiały z kontroli OIP.

W konsekwencji w pełni zasadnie przyjęto, iż to L J. jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu. Podmiotem występków z art. 220 kk może być osoba kierująca pracownikami, która na podstawie przepisów kodeksu pracy obowiązana jest: organizować stanowiska pracy zgodnie z przepisami i zasadami bezpieczeństwa i higieny pracy; dbać o sprawność środków ochrony indywidualnej oraz ich stosowanie zgodnie z przeznaczeniem; organizować, przygotowywać i prowadzić prace, uwzględniając zabezpieczenie pracowników przed wypadkami przy pracy, chorobami zawodowymi i innymi chorobami związanymi z warunkami środowiska pracy; dbać o bezpieczny i higieniczny stan pomieszczeń pracy i wyposażenia technicznego, a także o sprawność środków ochrony zbiorowej i ich stosowanie zgodnie z przeznaczeniem; egzekwować przestrzeganie przez pracowników przepisów i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy; zapewniać wykonanie zaleceń lekarza sprawującego opiekę zdrowotną nad pracownikami.

W okolicznościach wynikających ze sprawy to oskarżony jako brygadzista był obciążony wskazanymi w akcie oskarżenia obowiązkami, t.j. winien zorganizować pracę w sposób bezpieczny, w szczególności powinien niedopuścić do posługiwania się wózkiem jezdniowym przez osoby nieuprawnione oraz nadzorować korzystanie ze sprzętu i dopilnować bezpieczne jego wykorzystania. Tymczasem naruszenie przez oskarżonego L. J. (1) tych obowiązków z zakresu bhp, spowodowało, że J. P. (1) mógł pobrać wózek i przewozić masywne elementy (tłumiki pary) w sposób niebezpieczny. W konsekwencji stworzyło to bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu dla pomagającego mu K. S. (1), i było przyczyną wypadku polegającego na zsunięciu się transportowanego tłumika na nogę pokrzywdzonego i powstanie rozległego urazu zmiażdżeniowego kolana i goleni prawej ze złamaniem śródstawowym kości piszczelowej i z uszkodzeniem torebki stawowej oraz rozległymi krwiakami i obrzękami tkanek miękkich , które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ruchu trwające dłużej niż siedem dni.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie nie był zasadny. To oskarżony jako brygadzista był obciążony wskazanymi w akcie oskarżenia obowiązkami, t.j. winien zorganizować pracę w sposób bezpieczny. Ma to o tyle znaczenie o ile zważy się, że pod jego pieczą pozostawał uczeń-praktykant.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w L. (...)II Wydziału Karnego z dnia 18 maja 2022 r., sygn. akt II (...) utrzymano w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak było podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji albowiem w sprawie nie zachodziła wskazywana w środku odwoławczym obraza przepisów prawa procesowego.

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art.636§1 kpk i art.3 ust. 1 i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego L. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym kwotę 500 zł tytułem opłaty za II instancje oraz na rzecz S. S. (1) matki małoletniego oskarżyciela posiłkowego K. S. (1) kwotę 840 (osiemset czterdzieści) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w instancji odwoławczej.

7.  PODPIS

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego L. J. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w L. (...) z dnia 18 maja 2022 r. w sprawie(...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana