Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Krystyna Hadryś

Sędzia SO Lucyna Morys - Magiera

SO Andrzej Dyrda (spr.)

Protokolant Tomasz Bałys

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2014 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa E. S.

przeciwko F. N.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 18 lutego 2013 r., sygn. akt II C 846/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1200 zł (tysiąc dwieście złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Andrzej Dyrda SSO Krystyna Hadryś SSO Lucyna Morys – Magiera

Sygn. akt III Ca 1323/13

UZASADNIENIE

Powód E. S. pozwem z dnia 10 kwietnia 2012 roku domagał się zasądzenia od pozwanego F. N. zapłaty kwoty 15.050 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zwrotu kosztów procesu, a także o zobowiązanie pozwanego do odebrania z jego posesji rzeczy ruchomej w postaci samochodu osobowego po uprawomocnieniu się wyroku. Wskazał, że pozwany zlecił mu naprawę swojego samochodu, która została wykonana na łączną kwotę 5.060 zł (4.480 zł i 580 zł), a wezwany do odbioru samochodu nie uregulował należności, nie odebrał również samochodu. Natomiast kwota 10.000 zł stanowi zryczałtowaną kwotę utrzymywania samochodu pozwanego na nieruchomości powoda

.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, podnosząc, iż strony łączyła umowa o naprawę jego samochodu, jednakże samochód nadal nie jest naprawiony, a zatem roszczenie powoda o wynagrodzenie należy uznać za przedwczesne. Z ostrożności procesowej podniósł ponadto zarzut przedawnienia roszczenia powoda przy przyjęciu, iż naprawa została zakończona w czerwcu 2009 roku.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 lutego 2013 roku Sąd Rejonowy w Rybniku nakazał pozwanemu odebranie od powoda samochodu osobowego marki (...) w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku, w pozostałym zakresie oddalił powództwo oraz orzekł o kosztach procesu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, iż pozwany F. N. jest właścicielem samochodu osobowego marki (...), który w październiku 2007 roku pozostawił w warsztacie samochodowym powoda E. S. celem naprawy blacharskiej i lakierniczej, a jego remont miał zostać zakończony do grudnia 2007 roku. Strony umówiły się, iż części do samochodu będzie dostarczał F. N., a przy zawarciu umowy F. N. przekazał E. S. kwotę 500 zł na potrzebne jeszcze części. Po wykonaniu części robót prace nad samochodem pozwanego opóźniały się, na co początkowo zgodę wyrażał F. N.. Powód remont samochodu kontynuował od stycznia 2009 roku, założył w samochodzie pozwanego przedni i tylni pas, zawiasy i blachę. Ustalił ponadto, iż w kwietniu 2009 roku do kontynuacji remontu powód potrzebował sprawnych drzwi, jednakże pozwany odmówił ich dostarczenia. Ustalił również, iż ostatnie prace w samochodzie pozwanego były wykonywane w czerwcu 2009 roku, a pismem z dnia 7 maja 2009 roku pozwany wezwał powoda do natychmiastowego zakończenia naprawy jego samochodu do dnia 31 maja 2009 roku, natomiast pismem z dnia 18 września 2011 roku E. S. wezwał F. N. do natychmiastowego zabrania jego samochodu po uiszczeniu kwoty 4.480 zł tytułem wynagrodzenia za naprawę samochodu oraz uiszczenia stosownej kwoty za parkowanie jego samochodu na jego posesji od dnia 1 lipca 2009 roku – 20 zł za każdy dzień postoju. Ustalił ponadto, iż samochód pozwanego nadal stoi na nieruchomości E. S..

W motywach rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z treścią art. 627 k.c. między stronami doszło do zawarcia ustnej umowy o dzieło - pozwany zobowiązał się do

Sygn. akt III Ca 1323/13

- 2 -

wykonania remontu samochodu osobowego marki (...)stanowiącego własność
F. N., a naprawa miała być wykonana do grudnia 2007 roku, jednakże ze względu na opóźnienia, strony umowę tą w sposób dorozumiany przedłużyły najpóźniej do dnia 30 czerwca 2009 roku. Wskazał, iż pozwany F. N. żądał zakończenia prac remontowych do dnia 31 maja 2009 roku, natomiast E. S. ostatnie prace nad samochodem pozwanego wykonał w czerwcu 2009 roku i stwierdził, iż zakończył remont, a od 1 lipca 2009 roku rozpoczął naliczanie wynagrodzenia za postój i przechowanie tego samochodu na swojej nieruchomości. Wskazał ponadto, iż za wykonanie dzieła (za naprawę samochodu pozwanego) zamawiający powinien uiścić wynagrodzenie, jednakże to na stronie powodowej zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodowego wyrażoną w art. 6 k.c. spoczywał obowiązek wykazania wysokości tego wynagrodzenia. Wskazał też, iż powód nie wykazał wysokości przysługującego mu wynagrodzenia, jednakże nawet jeśli by udowodnił jego wysokość, skuteczny okazałby się zarzut pozwanego dotyczący przedawnienia roszczenia o wynagrodzenia za wykonanie umowy o dzieło. Wskazał te, iż roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem lat dwóch od dnia oddania dzieła, a jeżeli dzieło nie zostało oddane – od dnia, w którym zgodnie z treścią umowy miało być oddane (art.646 k.c.). Wskazał, iż remont samochodu pozwanego zakończył się w czerwcu 2009 roku, co potwierdził sam powód w piśmie z dnia 18 września 2011 roku. Ewentualne roszczenie powoda z tytułu wynagrodzenia w kwocie 5.050 zł, którego termin wymagalności przypadał na dzień 1 lipca 2009 roku przedawniłoby się z dniem 1 lipca 2011 roku tj. przed wytoczeniem powództwa. Wskazał również, iż zawierając w październiku 2007 roku umowę o wykonanie remontu w samochodzie F. N. strony równocześnie w sposób dorozumiany zawarły umową o przechowanie samochodu na nieruchomości powoda, a ponieważ umowa o przechowanie samochodu była umową uboczną do umowy o dzieło, strony przyjęły w sposób dorozumiany, iż przechowanie samochodu F. N. będzie nieodpłatne. Wskazał ponadto, iż po zakończeniu remontu F. N. powinien był odebrać samochód, albowiem z tym dniem uległa zakończeniu nieodpłatna umowa przechowania samochodu pozwanego na nieruchomości powoda. Pozwany jednak nie odebrał samochodu i samochód ten w dalszym ciągu stoi na nieruchomości powoda, a powodowi jako przechowawcy przysługiwało wynagrodzenie za bezumowne przechowywanie na swojej nieruchomości samochodu pozwanego. Wskazał ponadto, iż zgodnie z ogólną zasadną rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia wysokości tego wynagrodzenia, którego strona powodowa jednak nie wykazała. Wskazał też, iż za zasadne uznał natomiast roszczenia powoda polegające na zobowiązaniu pozwanego do odbioru pozostawionego u powoda samochodu osobowego marki (...), albowiem w myśl art. 222 § 2 k.c. przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń. Wskazał również, iż bezsporne było między stronami, iż samochód pozwanego stoi nadal na nieruchomości powoda, a F. N. nie zamierza go z niej zabrać.

O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 100 kpc, uznając iż strona pozwana przegrała proces, tylko co do nieznacznej części swojego żądania.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył powód, domagając się zasądzenia od pozwanego

Sygn. akt III Ca 1323/13

- 3 -

na rzecz powoda zweryfikowanej kwoty 12150,83 zł z ustawowymi odsetkami od daty
wniesienia pozwu oraz zasądzenia kosztów postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, poprzez błędne ustalenie terminu rozpoczęcia biegu przedawnienia, a nadto obrazę prawa procesowego poprzez nieuwzględnienie całokształtu okoliczności faktycznych z pominięciem istotnych okoliczności sprawy m.in. poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów. Ponadto domagał się dopuszczenia dowodu z akt Sądu Rejonowego w Rybniku o sygn. I Cupr 366/10, który to wniosek dowodowy został przez Sąd pierwszej instancji oddalony.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył o następuje.

Apelacja powoda nie jest zasadna.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie powódki przyjmując za podstawę prawną swego rozstrzygnięcia szczegółowo wskazaną regulację prawną, a następnie ustalił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione ustalenia dotyczące okoliczności faktycznych mają podstawę w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, który w zakresie dokonanych ustaleń jest logiczny i wzajemnie spójny, natomiast informacje zawarte w poszczególnych źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają i potwierdzają, przez co są w pełni wiarygodne.

Wbrew zarzutom apelacji brak jest sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, gdyż stanowią one jedynie nieuzasadnioną polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Ponadto Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, a oceny tej nie można uznać za dowolną.

Z tych też względów Sąd Odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji. Jako pozbawiony waloru nowości oddalił ponadto na mocy przepisu art. 381 kpc wniosek dowodowy zawarty w apelacji, albowiem powód powołał już przedmiotowy wniosek dowodowy przed Sądem pierwszej instancji. Jednocześnie za bezzasadny uznał zarzut uchybień Sądu Rejonowego przy rozpoznawaniu powyższego wniosku dowodowego, albowiem wobec braku złożonego zastrzeżenia zgodnie z przepisem art. 162 kpc powodowi, który reprezentowany był przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, nie przysługiwało prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego jest prawidłowa, Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenie powoda i zasadnie zastosował powołane przepisy prawa, prawidłowo uznając za uzasadniony podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia z tytułu wynagrodzenia za dzieło, jak również brak wykazania przez powoda zgodnie z przepisem art. 6 k.c. wysokości wynagrodzenia za bezumowne przechowywanie samochodu. Dlatego bez zbędnego powtarzania tej argumentacji Sąd Okręgowy w całości ją podziela i przyjmuje za własną.

Sygn. akt III Ca 1323/13

- 4 -

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy, dlatego apelację powoda jako nieuzasadnioną oddalono na zasadzie art. 385 kpc. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie przepisu art. 98 kpc.

SSO Andrzej Dyrda SSO Krystyna Hadryś SSO Lucyna Morys - Magiera