Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SSR del. Urszula Sipińska- Sęk

SSO Agnieszka Leżańska (spr.)

Protokolant: stażysta Bożena Sobczyk

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 marca 2013r. sygn. IV U 270/12

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz powoda A. K. kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Ua 20/13

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT. decyzją z dnia 25 września 2012 roku, sygn. (...)odmówił A. K. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż lekarz orzecznik orzeczeniem z dnia 21 września 2012 roku uznał, ze stan zdrowia wnioskodawcy nie uzasadnia przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Od decyzji tej odwołał się wnioskodawca podnosząc, że jest nadal chory, jego stan zdrowia nie poprawił się i powinien uzyskać prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

ZUS nie uznał odwołania i wniósł o jego oddalenie.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 22 marca 2013 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt IV U270/12, Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy A. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres ośmiu miesięcy, począwszy od 5 września 2012 roku.

Powyższy wyro zapadł w oparciu o poczynione przez Sąd Rejonowy następujące ustalenia faktyczne:

Sąd I instancji ustalił, że wnioskodawca A. K., po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, uzyskał na okres od 8 maja 2012 roku do 4 września 2012 roku (4 miesiące), prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Po tym okresie wystąpił o prawo do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego. ZUS wydał decyzję odmowną, która jest przedmiotem niniejszego postępowania. Sąd I instancji wskazał, iż A. K. cierpi na rwę kulszową lewostronną i przepuklinę jądra miażdżystego L5/S1. Jest leczony neurologicznie, został zakwalifikowany do zabiegu neurochirurgicznego. Wnioskodawca jest nadal niezdolny do pracy, albowiem leczenie i rehabilitacja nie przyniosły efektu. Sąd Rejonowy uznał przy tym opinię biegłego neurologa B. M. za prawidłową. Biegła w opinii podała bowiem wyniki badania RAI z 2012r., które wykazało spłyconą lordozę lędźwiową, uogólnioną wypuklinę krążka L4 L5, dwa ogniska podwięzadłowe, centralną przepuklinę jądra miażdżystego z niewielkim modelowaniem worka oponowego i zwężeniem otworów m-kr, tylną, centralną, zbaczającą w lewo przepuklinę jądra miażdżystego. L5/S1 uciskającą worek oponowy i lewy korzeń nerwu rdzeniowego w kanale kręgowym, zmiany dehydratacyjne krążków i przebudowę zwyrodnieniową krawędzi trzonów, guzki Schmorla. Z dokumentacji medycznej wynika jednoznacznie, że wnioskodawca jest kierowany na zabieg neurochirurgiczny. W takiej sytuacji Sąd Rejonowy wniosek biegłej o braku poprawy po leczeniu i rehabilitacji uznał za w pełni uzasadniony.

Z tych tez względów Sąd Rejonowy uznał za bezzasadne zarzuty organu rentowego, które w jego ocenie sprowadzają się do negowania zaawansowania zespołu bólowego, z uwagi na wyznaczenie zabiegu operacyjnego nie w trybie pilnym, lecz normalnym z „kolejki” NFZ . Wobec powyższych ustaleń, Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż A. K. jest nadal niezdolny do pracy, co skutkuje uznaniem, że spełnia warunki do uzyskania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, określone w art. 18 ustawy zasiłkowej.

Z tych tez względów, Sąd Rejonowy zmienił decyzję ZUS i przyznał A. K. prawo do zasiłku rehabilitacyjnego na okres 8 miesięcy (art.477 ¹⁴§2 kpc).

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją w całości organ rentowy zarzucając orzeczeniu :

- naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 201 Or., Nr 77, poz. 512 - j.t.) przez przyznanie ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres ośmiu miesięcy, począwszy od dnia 5 września 2012 r., podczas gdy ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania tego świadczenia, gdyż po wyczerpaniu zasiłku chorobowego był osobą zdolną do pracy.

- naruszenie prawa procesowego, a w szczególności art. 286 i 233 § 1 k.p.c., poprzez nie przeprowadzenie wszystkich dowodów w przedmiotowej sprawie.

Wskazując na powyższe, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu - IV Wydziałowi Pracy i l ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowic Tryb.

Mając powyższe na uwadze, jak również fakt, iż zaskarżony wyrok zapadł bez należytego wyjaśnienia sprawy z oczywistym naruszeniem art. 286 i 233 § 1 k.p.c. należy zdaniem apelującego stwierdzić, że apelacja jest konieczna i zasadna.

W odpowiedzi na apelacje wnioskodawca A. K. wniósł o oddalenie apelacji w całości jako bezzasadnej.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

apelacja jest bezzasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Przedstawione przez Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne są prawidłowe i znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym sprawy, a wysunięte na ich podstawie wnioski prawne są zgodne z obowiązującymi przepisami. Ustalenia te i rozważania w całości aprobuje Sąd Okręgowy, przyjmując je za własne.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego w zakresie naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. Nr 60, poz. 636 z p. zm.), przez błędne przyznanie A. K. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 8 miesięcy, poczynając od dnia 5 września 2012 roku podczas, gdy ubezpieczony nie ma prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w tym okresie, gdyż nie zostały spełnione przesłanki do jego przyznania, stwierdzić należy, iż jest on niezasadny. Wszak zgodnie z treścią wskazanego wyżej art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. Nr 60, poz. 636 z p. zm.), świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie to przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. Świadczenie rehabilitacyjne jest świadczeniem z ubezpieczenia chorobowego mającym - w założeniu - umożliwić osobie niezdolnej do pracy kontynuowanie leczenia lub rehabilitacji w sytuacji, gdy okres zasiłku chorobowego, jest zbyt krótki do odzyskania pełnej zdolności do pracy, a lekarz orzecznik ZUS stwierdzi, że dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Mówiąc potocznie, świadczenie rehabilitacyjne jest świadczeniem "na dokończenie leczenia" (tak też I. Jędrasik-Jankowska, Ubezpieczenia społeczne, t. 3, s. 45). W przypadku szczególnie poważnych i długotrwałych chorób całkiem realna jest sytuacja, w której okres pobierania zasiłku chorobowego nie będzie pokrywał się z okresem trwania choroby i ulegnie wyczerpaniu przed odzyskaniem przez ubezpieczonego pełnej zdolności do pracy. Jeśli stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadniałby przyznania mu renty z tytułu (choćby częściowej) niezdolności do pracy, ani ubezpieczony nie nabyłby prawa do emerytury, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego, to w okresie przypadającym po zakończeniu pobierania zasiłku chorobowego, a przed odzyskaniem zdolności do pracy pozostawałby bez środków utrzymania. Takiemu stanowi rzeczy ma przeciwdziałać właśnie instytucja świadczenia rehabilitacyjnego, która udziela ubezpieczonemu dalszej ochrony po zakończeniu okresu zasiłkowego. Świadczenie rehabilitacyjne dotyczy tego samego ryzyka socjalnego, co zasiłek chorobowy (czasowej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej). W pewnym sensie można powiedzieć, że - po spełnieniu przez ubezpieczonego określonych ustawowo warunków - stanowi ono swoistą "kontynuację" zasiłku chorobowego, zapewniając ubezpieczonemu pomoc pieniężną w sytuacjach wymagających dłuższego leczenia (rehabilitacji). Trzeba jednak zaznaczyć, że w odróżnieniu od zasiłku chorobowego (który - co do zasady - przysługuje z tytułu samego faktu niezdolności do pracy), zasadniczą przesłanką nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego jest pomyślne rokowanie co do odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do pracy. Świadczenie to może ponadto wypełniać lukę pomiędzy okresem przypadającym po wyczerpaniu okresu zasiłkowego, a przed stwierdzeniem trwałej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Jest więc swego rodzaju świadczeniem przejściowym pomiędzy zasiłkiem chorobowym a rentą z tytułu niezdolności do pracy .

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż w świetle opinii biegłych neurologów: B. M. oraz A. P. , który to dowód dopuścił Sąd Okręgowy w toku postępowania odwoławczego, nie budzi wątpliwości fakt, iż zdiagnozowane u A. K. schorzenia w postaci: rwy kulszowej, zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa 1-s z przepukliną jądra miażdżycowego L5-S1, objawowy zespół bólowy, obecnie z lewostronnymi objawami korzeniowymi, skutkują dalszą niezdolnością do pracy ubezpieczonego. Biegli powołali się przy tym na wyniki badania RAI z 2012r., które wykazało: spłyconą lordozę lędźwiową, uogólnioną wypuklinę krążka L4 L5, dwa ogniska podwięzadłowe, centralną przepuklinę jądra miażdżystego z niewielkim modelowaniem worka oponowego i zwężeniem otworów m-kr, tylną, centralną, zbaczającą w lewo przepuklinę jądra miażdżystego. L5/S1 uciskającą worek oponowy i lewy korzeń nerwu rdzeniowego w kanale kręgowym, zmiany dehydratacyjne krążków i przebudowę zwyrodnieniową krawędzi trzonów, guzki Schmorla.

Mając na uwadze treść opinii biegłych neurologów stwierdzić należy, że opinie te spełniają kryteria fachowej i rzetelnej, albowiem jest są jasne, pełne i należycie uzasadnione. Biegli zapoznali się z dokumentacją medyczną ubezpieczonego i przeprowadzili badanie podmiotowe i przedmiotowe, a następnie z zapisów w przedstawionej mu dokumentacji i badania wyprowadzili logiczne wnioski. Wnioski te biegła B. M. uzasadniła dodatkowo w opinii pisemnej uzupełniającej, w której odniosła się do zastrzeżeń organu podniesionych w piśmie procesowym z dnia 07 stycznia 2013 roku. Zauważyć przy tym należy, iż mając na uwadze treść przepisu 18 ust. 2 ustawy, który wyznacza jedynie maksymalne granice czasowe, po upływie których ubezpieczony traci prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, biegli zasadnie oznaczyli okres niezdolności do pracy ubezpieczonego na osiem miesięcy, albowiem odzyskanie zdolności do wykonywania pracy zarobkowej jest uzależnione od indywidualnych czynników związanych ze stanem zdrowia ubezpieczonego. U jednych osób proces odzyskiwania pełnej zdolności do zarobkowania, nawet przy wystąpieniu tej samej choroby, może przebiegać bardzo szybko, a u innych - znacznie wolniej. Biegli uznali, iż okres ośmiu miesięcy jest "okresem niezbędnym do przywrócenia zdolności do pracy" ubezpieczonego, pamiętając nadto, iż ustawodawca zastrzegł, że maksymalny okres, na jaki świadczenie rehabilitacyjne może być ubezpieczonemu przyznane, wynosi 12 miesięcy.

Dlatego też, Sąd Okręgowy uznał, iż Sąd I instancji dokonał wszechstronnej oceny zebranych w sprawie dowodów, wyprowadzając z nich wnioski logicznie prawidłowe. Wszak pamiętać należy, iż ramy swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 KPC) wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.06.1999 roku, II UKN 685/98 , OSNP 2000/17/655). Dla skuteczności więc zarzutu naruszenia art. 233 § 1 KPC nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (wyr. SA w Szczecinie z 19.6.2008 r., I ACa 180/08, OSA 2009 Nr 6, s. 55). Co więcej, skuteczne postawienie takiego zarzutu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej, niż przyjął sąd, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu (wyr. SA w Poznaniu z 21.5.2008 r., I ACa 953/07, niepubl., wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28.06.2013 roku I ACa 221/13, LEX 1353604; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23.07.2013 roku IACa 90/13, LEX 1356578). Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy uznać należy, iż zarzutom skarżącego nadać można jedynie polemiczny charakter.

Dlatego też, mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U.z 2013r. poz.461) i zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. na rzecz ubezpieczonego kwotę 60 złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.