Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lipca 2022 roku

Sąd Rejonowy Szczecin–Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2022 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. D.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda M. D. kwotę 3.847,22 zł (trzech tysięcy ośmiuset czterdziestu siedmiu złotych dwudziestu dwóch groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty:

- 3.159,23 zł (trzech tysięcy stu pięćdziesięciu dziewięciu złotych dwudziestu trzech groszy) od dnia 25 marca 2021 r. do dnia zapłaty,

- 480 zł (czterystu osiemdziesięciu złotych) od dnia 2 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.617 zł (jednego tysiąca sześciuset siedemnastu złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty;

III.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 328,90 zł (trzystu dwudziestu ośmiu złotych dziewięćdziesięciu groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 381/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 02 kwietnia 2021 roku powód M. D. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 3.847,22 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 3.159,23 zł od dnia 25 marca 2021 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 480 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu oraz kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 26 grudnia 2019 roku doszło do kolizji, w której samochód marki (...) o nr rej. (...) stanowiący własność poszkodowanego został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W toku likwidacji szkody pozwany wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu w kwocie 1.806,87 zł brutto. Powód zlecił wykonanie oszacowania kosztów niezależnemu rzeczoznawcy, który określił koszt usunięcia szkody na poziomie 4.966,10 zł brutto. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania uzupełniającego. Niniejszym pozwem powód dochodzi kwoty 3.847,22 zł, na którą składa się kwota 3.159,23 zł brutto tytułem brakującego odszkodowania oraz kwotę 480 zł tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy. Powód nabył ww. wierzytelność na skutek umowy cesji z dnia 24 lutego 2021 roku.

W dniu 7 czerwca 2021 roku tut. Sąd Rejonowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym w całości uwzględnił roszczenie dochodzone pozwem.

W skutecznie wniesionym sprzeciwie od powyższego nakazu, pozwany ubezpieczyciel zaskarżając wydany przeciwko niemu nakaz zapłaty w całości wniósł o jego uchylenie oraz o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany ubezpieczyciel przyznał swoją odpowiedzialność co do zasady, wskazał nadto, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił stronie uprawnionej kwotę bezspornego odszkodowania w pełnej wysokości. Pozwany wskazał, iż poszkodowany nie nawiązał współpracy z (...) w procesie naprawienia szkody i jedynie zbył wierzytelność na powoda. Pozwany zakwestionował roszczenie zwrotu kosztów prywatnej opinii. Zdaniem pozwanego pokrywanie kosztów opinii w niniejszej sprawie jest nieuzasadnione. Pozwany wskazał, że ekspertyza została wykonana przez powoda będącym profesjonalistą, który zajmuje się tego typu sprawami i mającym doświadczenie w kupowaniu wierzytelności i określeniu ich opłacalności. Pozwany twierdził, że zaliczenie kosztów zleconej przez powoda opinii prywatnej wygenerowanych już po tym, jak powód nabył wierzytelność nie mieści się w granicach normalnych następstw szkody, a co najwyżej w ramach kosztów prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej. Wskazał nadto, że powód może pomniejszyć wysokość kosztów zleconej opinii o wartość podatku vat.

W odpowiedzi na powyższe pełnomocnik powoda w piśmie procesowym z dnia 13 sierpnia 2021 roku podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 grudnia 2019 roku doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki (...) o nr rej. (...) stanowiący własność P. P.. Sprawca szkody objęty był ochroną ubezpieczeniową u pozwanego ubezpieczyciela. Uszkodzeniu uległ przedni zderzak samochodu poszkodowanego.

(...) S.A. przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w ramach którego przedstawiciel pozwanego sporządził dokumentację fotograficzną, wycenę wartości rynkowej pojazdu przed uszkodzeniem i kalkulację naprawy. W kosztorysie ubezpieczyciel zastosował stawki roboczogodziny w wysokości 51 zł/1rbg.

W toku likwidacji szkody pozwany wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu w kwocie 1.806,87 zł brutto.

Niesporne, a nadto dowód:

- decyzja (...) z dnia 7 stycznia 2020 roku – k. 12;

- ustalenie wysokości szkody – k. 13-14;

- oświadczenie – k. 47;

- podsumowanie zgłoszenia szkody – k. 48-49;

- raport optymalizacji części do kalkulacji wraz z dokumentacją fotograficzną – k. 56-61.

Powód nie zgadzając się z ustaleniami ubezpieczyciela, zwrócił się do rzeczoznawcy samochodowego o sporządzenie kalkulacji naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe marki (...) o nr rej. (...) wskutek zdarzenia z dnia 26 grudnia 2019 roku.

Kalkulacja naprawy uszkodzonego pojazdu ustaliła koszt naprawy pojazdu na kwotę 4.966,10 zł brutto.

Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł 480 zł brutto i został poniesiony przez powoda.

Dowód:

- kalkulacja naprawy nr (...) – k. 20-24;

- faktura VAT – k. 25,

- polecenie przelewu – k. 26.

W wiadomości e-mail z dnia 5 marca 2021 roku powód wezwał pozwany zakład ubezpieczeniowy do zapłaty kwoty 5.000 zł tytułem pełnego odszkodowania związanego ze szkodą w majątku poszkodowanego.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 5 marca 2021 r., k. 15.

Dnia 24 lutego 2021 r. poszkodowany zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, na mocy której przeniósł na powoda wymagalną wierzytelność przysługującą cedentowi względem (...) S.A. z siedzibą w W. z tytułu szkody rzeczowej w pojeździe marki (...) o nr rej. (...), zarejestrowanej pod numerem (...).

Poszkodowany zawiadomił (...) S.A. z siedzibą w W. o dokonanym przelewie wierzytelności.

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 24 lutego 2021 r. – k. 16;

- oświadczenie – k. 17;

- powiadomienie o dokonanym przelewie wierzytelności – k. 18;

- potwierdzenie przelewu – k. 19.

Koszt naprawy samochodu marki (...) o nr rej. (...) określony na dzień 26 grudnia 2019 r. z uwzględnieniem oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta pojazdu poszkodowanego oraz przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę stosowanych przez odpowiednio wyposażone nieautoryzowane warsztaty naprawcze wynosił 5.142,38 PLN (brutto).

Z akt sprawy nie wynika, by zamontowane w pojeździe i uszkodzone w wyniku zdarzenia drogowego w dniu 26.12.2019 r. części były nieoryginalne.

Brak jest podstaw do twierdzenia, że wykonany z tworzywa sztucznego zderzak traci z upływem czasu swe właściwości plastyczne. Wymiana oryginalnego zderzaka, który został uszkodzony na nowy, oryginalny zderzak nie może być traktowana jako „polepszenie sytuacji poszkodowanego” tylko stanowi przywrócenie pojazdu do stanu sprzed jego uszkodzenia. Brak jest więc podstaw do sporządzenia kalkulacji naprawy wg wariantu wskazywanego przez pełnomocnika pozwanego.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego mgr inż. M. M. – k. 87-95.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Powód domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. na jego rzecz kwoty 3.847,22 zł tytułem naprawienia szkody powstałej w wyniku kolizji z dnia 26 grudnia 2019 roku, w tym kwoty 480 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy.

Podstawę prawną żądania pozwu odnośnie odszkodowania za szkodę majątkową stanowią przepisy art. 436 § 2 k.c. w związku z art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

Zgodnie z dyspozycją art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia (§ 1).Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4). Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia . Zakres odpowiedzialności zobowiązanego do odszkodowania określa przepis art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z kolei art. 363 § 1 k.c. stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt wyrządzenia szkody przez sprawcę posiadającego ubezpieczenie OC wykupione u pozwanego. Pozwany przyjął co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę, a spór dotyczył jedynie wysokości należnego powodowi odszkodowania. Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty wskazywał, iż w zdarzeniu ucierpiał jedynie przedni zderzak samochodu poszkodowanego oraz że kwota wypłacona była wystarczająca do naprawy pojazdu. Pozwany wskazał, że poinformował poszkodowanego o możliwości naprawienia szkody w jednym z zakładów naprawczych skupionych w sieci naprawczej pozwanego. Poszkodowany jednak postanowił nie współpracować z pozwanym w procesie naprawiania szkody.

W sprzeciwie pozwany podniósł, że części przeznaczone do wymiany to przedni zderzak oraz listwa ochronna zderzaka, a do naprawy można było użyć części tańszych, gdyż są to elementy plastikowe, które nie odgrywają znaczenia w zakresie jezdności i bezpieczeństwa pojazdu. Pozwany wskazał, że pojazd poszkodowanego był pojazdem wyeksploatowanym i doświadczonym szkodowo.

Legitymacja czynna po stronie powodowej nie była przez pozwanego kwestionowana. Powód wywodził uprawnienie do żądania kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody z dnia 26 grudnia 2019 r. z umowy przelewu wierzytelności z dnia 24 lutego 2021 r., na podstawie której, stosownie do treści przepisu art. 509 § 2 k.c., nabył wierzytelność przysługującą poszkodowanemu P. P. wobec pozwanego. Legitymacja bierna pozwanego wynika natomiast z przepisu art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze przywołanej wyżej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zgodnie z treścią którego poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Było bowiem okolicznością niekwestionowaną, iż sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego, jak również to, że poszkodowany P. P. przelał swoją wierzytelność w związku ze szkodą na rzecz powoda.

Powołany biegły sądowy z zakresu techniki motoryzacyjnej mgr inż. M. M. w swej pisemnej opinii z dnia 15 marca 2022 roku stwierdził, że koszt naprawy samochodu (...) o nr rej. (...) określony na dzień 26 grudnia 2019 r. z uwzględnieniem oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta pojazdu poszkodowanego oraz przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę stosowanych przez odpowiednio wyposażone nieautoryzowane warsztaty naprawcze wynosił 5.142,38 PLN (brutto).

Biegły w swej opinii wskazał, że z akt sprawy nie wynika, by zamontowane w pojeździe i uszkodzone w wyniku zda­rzenia drogowego w dniu 26.12.2019 r. części były nieoryginalne. Brak jest podstaw do twierdzenia, że wykonany z tworzywa sztucznego zderzak traci z upływem czasu swe właściwości plastyczne. Wymiana oryginalnego zderzaka, któ­ry został uszkodzony na nowy, oryginalny zderzak nie może być traktowana jako „polepszenie sytuacji poszkodowanego” tylko stanowi przywrócenie pojazdu do sta­nu sprzed jego uszkodzenia. Brak jest więc podstaw do sporządzenia kalkulacji na­prawy wg wariantu wskazywanego przez pełnomocnika pozwanego.

Sąd uznał dowód z opinii pisemnej biegłego sądowego M. M. za w pełni wiarygodny. Opinia została sporządzona zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób fachowy, rzetelny i kompletny. Treść opinii jest zgodna z zasadami wiedzy powszechnej i logiki. Wysokie kwalifikacje biegłego i jego duże doświadczenie w połączeniu z rzetelną analizą materiału dowodowego dają, zdaniem Sądu, gwarancję prawidłowości dokonanych ustaleń. Sformułowane stanowisko jest zrozumiale umotywowane i jednoznaczne. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do zakwestionowania opinii biegłego sądowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r., V CKN 1354/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2000 r., IV CKN 1383/00). Ponadto żadna ze stron opinii nie kwestionowała.

Pozwany wskazał, że poinformował poszkodowanego o możliwości naprawienia szkody w jednym z zakładów naprawczych skupionych w sieci naprawczej pozwanego, co przyniosiosłoby niższe koszty naprwy. Pozwany pominął jednak przy tym istotne okoliczności. W ramach obowiązku minimalizacji szkody ubezpieczyciel nie może domagać się od poszkodowanego, aby ten dokonał naprawy we wskazanym przez ubezpieczyciela warsztacie oraz w technologii uwzględnionej w kosztorysie naprawy. Wybór warsztatu należy bowiem do poszkodowanego, o ile w ogóle podejmie on decyzję, by pojazd naprawić.

Opierając się na wyliczeniach przedstawionych przez biegłego Sąd uznał, iż zasadnym jest zasądzenie na rzecz powoda dodatkowej kwoty tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe. Koszt naprawy pojazdu w wyliczeniu biegłego wynosi 5.142,38 zł, zaś pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz uprawnionego kwotę 1.806,87 zł. Tym samym należy stwierdzić, iż powodowi przysługuje dodatkowo roszczenie o wypłatę odszkodowania w kwocie 3.335,51 zł. W niniejszej sprawie powód dochodzi pozwem kwotę 3.159,23 zł. W związku z powyższym Sąd zasądził kwotę dochodzoną przez powoda.

Zdaniem Sądu orzekającego należało nadto uwzględnić co do zasady żądanie powoda co do zwrotu poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy. Koszty te bowiem wbrew twierdzeniom pozwanego pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a także konieczność ich poniesienia była celowa i zasadna . W wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/2000 Sąd Najwyższy wyraził stanowisko, że ocena czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego powinna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne. W ocenie Sądu koszty ekspertyzy w niniejszym postępowaniu były uzasadnione. Kalkulacja ta dotyczyła kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki (...) o nr rej. (...) i dała możliwość weryfikacji stanowiska pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym, a nadto miała wpływ na określenie wysokości roszczenia. W tym stanie rzeczy ekspertyza ta była przydatna dla skutecznego określenia przez stronę powodową wysokości żądania i zainicjowania niniejszego postępowania. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy koszty prywatnej ekspertyzy bezspornie stanowiły element szkody powoda, pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które odpowiedzialność ponosi pozwany (art. 361 § 1 k.c.). Za chybiony w tym miejscu należy uznać zarzut pozwanego, że ekspertyza została wykonana przez powoda będącym profesjonalistą, który zajmuje się tego typu sprawami i mającym doświadczenie w kupowaniu wierzytelności i określeniu ich opłacalności. Pozwany twierdził, że zaliczenie kosztów zleconej przez powoda opinii prywatnej wygenerowanych już po tym , jak powód nabył wierzytelność nie mieści się w granicach normalnych następstw szkody, a co najwyżej w ramach kosztów prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej. Przede wszystkim należy wskazać, że koszt sporządzenia opinii nie odbiegał od stawki rynkowej za sporządzenie tego typu kalkulacji. Powód bowiem, celem realizacji swojego prawa miał możliwość sporządzenia prywatnej opinii, bowiem jak już zostało wspomniane opinia prywatna stanowiła możliwość weryfikacji stanowiska pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym.

Poza tym rzeczoznawca powoda w sposób prawidłowy oszacował wysokość naprawy pojazdu poszkodowanego, bowiem jego wyliczenia jedynie nieznacznie różniły się od ustaleń biegłego, kwota którą określił rzeczoznawca była niższa niż wyliczona przez biegłego. Powyższe dodatkowo świadczy o fachowości rzeczoznawcy i stanowi kolejny argument za tym, że prywatna kalkulacja powoda została sporządzona profesjonalnie i wbrew twierdzeniom pozwanego nie stanowi nieuzasadnionego powiększenia szkody.

Z uwagi na powyższe, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie dochodzonej pozwem tj. 3.847,22 zł (3.159,23 zł + 480 zł), o czym orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 481 § 1 k.c., który stanowi, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak zaś wynika z tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r. (II CK 146/02, Lex nr 82271) dłużnik popada w opóźnienie, jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia.

Data początkowa naliczania odsetek ustawowych od kwot zasądzonych w punkcie I wyroku wskazana została zgodnie z żądaniem pozwu. Od kwoty 3.159,23 zł od dnia 25 marca 2021 roku do dnia zapłaty z uwagi na fakt iż powód dokonał kapitalizacji odsetek o kwotę 207,99 zł od dnia 6 lutego 2020 roku, tj. od dnia następnego po dniu wymagalności roszczenia do dnia 24 marca 2021 roku oraz od kwoty 480 zł od dnia 2 kwietnia 2021 roku (od dnia wniesienia pozwu) do dnia zapłaty.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedstawione przez strony w toku postępowania, których autentyczność oraz treść nie były przez nie kwestionowane, ani też nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Dodatkowo, wysokość szkody Sąd ustalił w oparciu o przeprowadzony dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego mgr inż. M. M.. Sąd uznał, że wydana opinia została sporządzona w sposób rzetelny, przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą fachową i w należyty sposób objaśniła zagadnienie poddane opiniowaniu. Poza tym żadna ze stron wydanej w sprawie opinii nie zakwestionowała.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Powód wygrał sprawę w całości, a więc pozwany winien zwrócić mu całość poniesionych przez niego kosztów. Na te składały się zaś opłata od pozwu w kwocie 200 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, ustalone w stawce minimalnej na podstawie § 2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w kwocie 900 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wykorzystana zaliczka na biegłego w wysokości 500 zł, a więc łącznie kwota 1.617 zł. Powyższymi kosztami należało obciążyć w całości pozwanego na rzecz powoda.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku.

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł w punkcie III wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z dnia 1 września 2005 r. z późn. zm.). Na powyższe koszty składała się kwota 328,90 zł tytułem wynagrodzenia dla biegłego za sporządzoną opinię, którą to kwotę Sąd tymczasowo wydatkował z sum budżetowych . Skoro zatem pozwany przegrał niniejszą sprawę w całości, to powyższymi kosztami należało go obciążyć w całości. Koszty opinii w niniejszej sprawie wyniosły 828,90 zł natomiast zaliczka powoda wynosiła 500 zł. Tym samym pozostałą kwotą należało również obciążyć pozwanego.

Sędzia Agnieszka Kuryłas