Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2022 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2022 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: W. D.

przeciwko: (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda W. D. kwotę 4.934,47 ( czterech tysięcy dziewięciuset trzydziestu czterech złotych czterdziestu siedmiu groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 25 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.617 zł ( jednego tysiąca sześciuset siedemnastu złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty,

3.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 68,74 zł ( sześćdziesięciu ośmiu złotych siedemdziesięciu czterech groszy ) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

-

Sygn. akt I C 190/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 08 lutego 2021 r powód W. D. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. kwoty 4.592,22 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25.06.2020 r do dnia zapłaty oraz kosztami procesu , w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał , iż w dniu 21.02.2020 r w miejscowości M. , kierując swoim pojazdem marki (...) o nr rej. (...) , wjechał w wyrwę w jezdni doprowadzając do jego uszkodzenia . Nadzór nad drogą , na której doszło do zdarzenia był prowadzony przez Zarząd Powiatu w P. , który objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy łączącej go z pozwaną . Pozwany , do którego powód skierował żądanie naprawienia szkody ostatecznie uznał swoją odpowiedzialność za szkodę i po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego przyznał i wypłacił powodowi odszkodowanie w wysokości 882,65 zł . Uznając wypłacone odszkodowanie za zaniżone , powód zlecił sporządzenie kosztorysu naprawy prywatnemu rzeczoznawcy , który wycenił koszty naprawy na poziomie kwoty 5.024,87 zł brutto . W oparciu o kosztorys powód odwołał się od decyzji pozwanego i wezwał go do zapłaty kwoty 4592,22 zł . W odpowiedzi pozwany przyznał powodowi dopłatę do odszkodowania w wysokości 2.585,26 zł netto , jednakże jej wypłatę uzależnił od przedłożenia przez powoda faktury VAT za naprawę pojazdu . Za sporządzenie kosztorysu naprawy pojazdu przez prywatnego rzeczoznawcę powód uiścił kwotę 450 zł .

Na dochodzoną pozwem kwotę składają się : dopłata do odszkodowania w wysokości 4.142,22 zł oraz koszt prywatnej ekspertyzy w wysokości 450 zł . Datę żądania w zakresie odsetek ustawowych powód określił na następny dzień po dniu wydania przez pozwaną ostatecznej decyzji w sprawie .

W piśmie procesowym z dnia 11.03.2020 r (k. 23 ) powód cofnął pozew w zakresie kwoty 592,22 zł i wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 4.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25.06.2020 r i kosztami procesu . Wskazał , iż na dochodzoną kwotę składa się: część należności głównej za uszkodzony pojazd w wysokości 3.550 zł oraz koszty prywatnej ekspertyzy w wysokości 450 zł .

Postanowieniem z dnia 01 kwietnia 2021 r Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 592,22 zł .

W dniu 01 kwietnia 2021 r tutejszy sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym , w który uwzględnił żądanie pozwu, sprecyzowane pismem z dnia 11.03.2020 r , w całości .

W skutecznie wniesionym sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania , w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana spółka przyznała swoją odpowiedzialność cywilną za szkodę powstałą w związku ze zdarzeniem z dnia 21.02.2020 r w pojeździe powoda marki (...) o nr rej. (...). Wskazała , iż tytułem odszkodowania wypłaciła powodowi kwotę 882,65 zł i zakwestionowała roszczenie powoda powyżej tej kwoty . Zakwestionowała prywatny kosztorys sporządzony na zlecenie powoda oraz podniosła , iż skoro powód nie przedstawił faktur za naprawę pojazdu , to nie poniósł kosztów dochodzonych pozwem . Zakwestionowała również koszty naprawy z użyciem nowych i oryginalnych części .

W odpowiedzi na sprzeciw , powód podtrzymał swoje żądanie w całości .

W piśmie procesowym z dnia 26 kwietnia 2022 r powód , powołując się na opinię biegłego sądowego , rozszerzył żądanie i wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 4.934,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25.06.2020 r i kosztami procesu .
W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa pozwana spółka wniosła o jego oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów procesu .

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 lutego 2020 r powód w miejscowości M. , kierując swoim pojazdem marki (...) o nr rej. (...) , wjechał w wyrwę w jezdni doprowadzając do jego uszkodzenia . Nadzór nad drogą , na której doszło do zdarzenia był prowadzony przez Zarząd Powiatu w P. , który objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy łączącej go z pozwaną spółką . Powód zgłosił szkodę do pozwanej i ta , po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego , przyznała i wypłaciła mu tytułem odszkodowania kwotę 882,65 zł brutto .

Bezsporne , a nadto dowód:

-decyzje pozwanej z dnia 04.05.2020 r i 06.05.2020 r – k. 10-11 ,

-dokumentacja zdjęciowa k. 12 .

Powód nie zgadzając się z ustaleniami ubezpieczyciela, zwrócił się do rzeczoznawcy samochodowego o sporządzenie kalkulacji naprawy uszkodzeń powstałych w jego pojeździe w wyniku zdarzenia z dnia 21.02.2020 r .

Kalkulacja naprawy uszkodzonego pojazdu ustaliła koszt naprawy pojazdu na kwotę 5.024,87 zł brutto.

Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł 450 zł brutto i został poniesiony przez powoda.

Dowód:

- kalkulacja naprawy nr (...) k. 13-15

- faktura VAT – k. 16,

W oparciu o prywatny kosztorys, powód wniósł odwołanie od decyzji pozwanej i wezwał ją do zapłaty kwoty 4.592,22 zł , stanowiącej różnicę pomiędzy kosztami naprawy z prywatnej kalkulacji , powiększonymi o koszt jej sporządzenia , a kwotą odszkodowania wypłaconą przez pozwaną . W odpowiedzi , decyzją z dnia 24.06.2020 r , pozwana przyznała powodowi dopłatę odszkodowania w kwocie 2.585,26 zł , jednakże jej wypłatę uzależniła od przedłożenia przez powoda faktur za wykonaną naprawę wraz ze specyfikacją wskazującą na jakość użytych części .

Dowód:

- odwołanie i wezwanie do zapłaty z dnia 10.06.2020 r k. 17

-decyzja pozwanej z dnia 24.06.2020 r k. 18

Koszt naprawy samochodu marki (...) o nr rej. (...) uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 21 lutego 2020 r , dokonanej zgodnie z technologią producenta pojazdu tzn. przy użyciu oryginalnych części zamiennych , przy zastosowaniu średnich stawek robocizny w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych na terenie byłego województwa (...) , wynikających z badań w tym zakresie i ich wyników publikowanych przez Stowarzyszenie (...) Oddział w S. , wynosił kwotę 5.367,12 zł . W pojeździe nie były zamontowane części inne niż oryginalne , a zastosowanie do naprawy tzw. części alternatywnych nie znajdowało uzasadnienia .

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego mgr inż. M. M. – k. 64-71.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Powód domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Towarzystwa (...) na jego rzecz kwoty 4.934,47 zł tytułem naprawienia szkody powstałej w wyniku zdarzenia z dnia 21.02.2020 r , w tym kwoty 450 zł tytułem zwrotu kosztów prywatnej ekspertyzy.

Podstawę prawną żądania pozwu odnośnie odszkodowania za szkodę majątkową stanowił przepis art. 822 k.c.

Zgodnie z dyspozycją art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia (§ 1).Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4). Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia . Zakres odpowiedzialności zobowiązanego do odszkodowania określa przepis art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z kolei art. 363 § 1 k.c. stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt , iż nadzór nad drogą , na której doszło do uszkodzenia pojazdu powoda , sprawował Powiat w P. , który posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń . Pozwany przyjął co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę, a spór dotyczył jedynie wysokości należnego powodowi odszkodowania. Pozwana spółka kwestionowała bowiem wysokość kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu wskazaną w prywatnej kalkulacji , sporządzonej na zlecenie powoda . Kwestionowała również zasadność użycia do naprawy części nowych i oryginalnych . Nadto , uzależniała dopłatę odszkodowania od przedłożenia przez powoda faktu za naprawę pojazdu .

Powołany biegły sądowy z zakresu techniki motoryzacyjnej mgr inż. M. M. w swej pisemnej opinii z dnia 02 marca 2022 roku stwierdził, że koszt naprawy samochodu marki (...) o nr rej. (...) uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 21 lutego 2020 r , dokonanej zgodnie z technologią producenta pojazdu tzn. przy użyciu oryginalnych części zamiennych , przy zastosowaniu średnich stawek robocizny w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych na terenie byłego województwa (...) , wynikających z badań w tym zakresie i ich wyników publikowanych przez Stowarzyszenie (...) Oddział w S. , wynosił kwotę 5.367,12 zł . Biegły w swej opinii wskazał, że z akt sprawy nie wynika, by zamontowane w pojeździe i uszkodzone w wyniku zda­rzenia z dnia 21 lutego 2020 części były nieoryginalne. Brak jest więc podstaw do sporządzenia kalkulacji na­prawy wg wariantu wskazywanego przez pełnomocnika pozwanego.

Sąd uznał dowód z opinii pisemnej biegłego sądowego M. M. za w pełni wiarygodny. Opinia została sporządzona zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób fachowy, rzetelny i kompletny. Treść opinii jest zgodna z zasadami wiedzy powszechnej i logiki. Wysokie kwalifikacje biegłego i jego duże doświadczenie w połączeniu z rzetelną analizą materiału dowodowego dają, zdaniem Sądu, gwarancję prawidłowości dokonanych ustaleń. Sformułowane stanowisko jest zrozumiale umotywowane i jednoznaczne. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do zakwestionowania opinii biegłego sądowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r., V CKN 1354/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2000 r., IV CKN 1383/00). Ponadto żadna ze stron opinii nie kwestionowała.

Stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie szkoda majątkowa po stronie powoda sprowadzała się do bezpośredniego uszczerbku w jego majątku wywołanego czynem niedozwolonym. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstał przy tym już z chwilą wyrządzenia szkody i nie był uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał następnie naprawy rzeczy, ani nawet tego czy w ogóle zamierzał przywracać tą rzecz do stanu poprzedniego. Wypłacenie odszkodowania winno bowiem prowadzić wyłącznie do wyrównania poniesionej straty majątkowej. Rozmiar szkody określała zaś różnica między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem jego majątku jaki istniałby, gdyby zdarzenie powodujące szkodę nie miało miejsca. Sąd Najwyższy wypowiadając się w tej kwestii podkreślał, że roszczenie o świadczenie należne od ubezpieczyciela w ramach ustawowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Wysokość odszkodowania w takim wypadku należy ustalać według przewidywanych kosztów naprawy i według cen z daty ich ustalania (por. wyrok z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88; wyrok z dnia 11 czerwca 2001 r., V CKN 266/2000). Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody, nie jest zatem uzależniony od tego, na co poszkodowany przeznacza środki finansowe uzyskane z wypłaconego odszkodowania. Ma on bowiem prawo do swobodnego dokonywania przesunięć środków pieniężnych w ramach posiadanego majątku. Tego rodzaju operacje nie prowadzą przy tym wcale do nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Stan majątkowy poszkodowanej osoby, która zaniechała naprawy pojazdu, nie ulega bowiem zmianie wskutek uzyskania przez nią odszkodowania. Różnica w sytuacji takiej osoby polega tylko na tym, iż określona wartość majątkowa składająca się uprzednio na ogólną wartość pojazdu zostaje przez poszkodowanego ulokowana w innych środkach majątkowych, w zależności od sposobu rozporządzenia przez niego kwotą uzyskanego odszkodowania.

Wypowiadając się natomiast w sprawie określenia cen , na podstawie których należy ustalać koszt usunięcia szkody , Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 czerwca 2003 r. (III CZP 32/2003) wskazał, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. W orzecznictwie przyjmuje się, iż poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. W praktyce będą to zazwyczaj autoryzowane warsztaty naprawcze związane z określoną marką samochodu. Nie można powyższego uprawnienia odebrać poszkodowanemu, nawet jeśli do tej pory nie korzystał z profesjonalnego autoryzowanego warsztatu. W przywołanym orzeczeniu SN stwierdził, co jest niekwestionowane, że za „niezbędne” koszty naprawy należy uznać takie koszty, które zostaną poniesione w celu przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów i materiałów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztu naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego, a w konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę (por. Wyrok SN z dnia 20 października 1972 r. II CR 425/72).

Powód ma pełne prawo do wyboru sposobu naprawy. Odszkodowanie ma zmierzać do naprawienia uszczerbku w majątku poszkodowanego w taki sposób, aby przywrócić stan sprzed powstania szkody. Nie może to nastąpić w sposób korzystny dla zobowiązanego do naprawienia szkody z jednoczesnym pokrzywdzeniem poszkodowanego. Interes ubezpieczyciela ma w takim przypadku znaczenie drugorzędne. Przyjęty sposób naprawienia szkody nie może także prowadzić do poprawy sytuacji ekonomicznej poszkodowanego względem jego stanu sprzed zdarzenia poprzez wzbogacenie poszkodowanego kosztem zakładu ubezpieczeń.

W ocenie Sądu, podzielającego w całości wywody zawarte w opinii biegłego, powód mógł domagać się od pozwanej spółki kosztów naprawy wyłącznie przy użyciu części nowych i oryginalnych. Brak było podstaw do użycia do naprawy części alternatywnych .Wskazać należy, że po przebytej przez samochód kolizji stan techniczny jest uzależniony od jakości przeprowadzonej naprawy. Powód miał prawo domagać się od ubezpieczyciela, aby naprawił on szkodę w pełnym zakresie, a zatem przywrócił stan przynajmniej zbliżony do tego sprzed kolizji. W oparciu o powyższe uznać również należy , iż brak jest podstaw do uzależnienia wypłaty należnego powodowi odszkodowania od udokumentowania przez niego poniesionych kosztów naprawy . Stanowisko pozwanej spółki było w tym zakresie całkowicie bezzasadne .

Opierając się na wyliczeniach przedstawionych przez biegłego Sąd uznał, iż zasadnym jest zasądzenie na rzecz powoda dodatkowej kwoty tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe. Koszt naprawy pojazdu w wyliczeniu biegłego wynosi 5.367,12 zł, zaś pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz uprawnionego kwotę 882,65 zł. Tym samym należy stwierdzić, iż powodowi przysługuje dodatkowo roszczenie o wypłatę odszkodowania w kwocie 4.484,47 zł , w związku z czym Sąd zasądził kwotę dochodzoną przez powoda w całości .

Zdaniem Sądu orzekającego należało nadto uwzględnić co do zasady żądanie powoda co do zwrotu poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy w wysokości 450 zł . Koszty te bowiem pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a także konieczność ich poniesienia była celowa i zasadna . W wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/2000 Sąd Najwyższy wyraził stanowisko, że ocena czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego powinna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne.

W ocenie Sądu koszty ekspertyzy w niniejszym postępowaniu były uzasadnione. Kalkulacja ta dotyczyła kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu powoda i dała możliwość weryfikacji stanowiska pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym, a nadto miała wpływ na określenie wysokości roszczenia. W tym stanie rzeczy ekspertyza ta była przydatna dla skutecznego określenia przez stronę powodową wysokości żądania i zainicjowania niniejszego postępowania. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy koszty prywatnej ekspertyzy bezspornie stanowiły element szkody powoda, pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które odpowiedzialność ponosi pozwany (art. 361 § 1 k.c.). Wskazać należy , że koszt sporządzenia kalkulacji nie odbiegał od stawki rynkowej za sporządzenie tego typu kalkulacji. Powód bowiem, celem realizacji swojego prawa miał możliwość sporządzenia prywatnej ekspertyzy, bowiem opinia prywatna dała mu możliwość weryfikacji stanowiska pozwanej spółki w postępowaniu likwidacyjnym.

Poza tym rzeczoznawca powoda w sposób prawidłowy oszacował wysokość naprawy pojazdu poszkodowanego, bowiem jego wyliczenia jedynie nieznacznie różniły się od ustaleń biegłego, kwota którą określił rzeczoznawca była niższa niż wyliczona przez biegłego. Powyższe dodatkowo świadczy o fachowości rzeczoznawcy i stanowi kolejny argument za tym, że prywatna kalkulacja powoda została sporządzona profesjonalnie i wbrew twierdzeniom pozwanego nie stanowi nieuzasadnionego powiększenia szkody.

Z uwagi na powyższe, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie dochodzonej pozwem tj. 4.934,47 zł ( 4.484,47 zł + 450 zł), o czym orzeczono jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 481 § 1 k.c., który stanowi, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak zaś wynika z tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r. (II CK 146/02, Lex nr 82271) dłużnik popada w opóźnienie, jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia.

Data początkowa naliczania odsetek ustawowych od kwoty zasądzonej w punkcie 1. wyroku wskazana została zgodnie z żądaniem pozwu tj. od następnego dnia po wydaniu przez pozwaną ostatecznej decyzji z dnia 24.06.2020 r , bowiem od tego dnia roszczenie powoda było już wymagalne .

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedstawione przez strony w toku postępowania, których autentyczność oraz treść nie były przez nie kwestionowane, ani też nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Dodatkowo, wysokość szkody Sąd ustalił w oparciu o przeprowadzony dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego mgr inż. M. M.. Sąd uznał, że wydana opinia została sporządzona w sposób rzetelny, przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą fachową i w należyty sposób objaśniła zagadnienie poddane opiniowaniu. Poza tym żadna ze stron wydanej w sprawie opinii nie zakwestionowała.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Powód wygrał sprawę w całości, a więc pozwany winien zwrócić mu całość poniesionych przez niego kosztów. Na te składały się zaś opłata od pozwu w kwocie 200 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, ustalone w stawce minimalnej na podstawie § 2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w kwocie 900 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wykorzystana w całości zaliczka na biegłego w wysokości 500 zł, a więc łącznie kwota 1.617 zł. Powyższymi kosztami należało obciążyć w całości pozwanego na rzecz powoda.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie 2. sentencji wyroku.

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł w punkcie 3. wyroku na podstawie art. 13 ust1 pkt 4 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z dnia 1 września 2005 r. z późn. zm.). Pozwanemu przysługiwał zwrot niewykorzystanej zaliczki na biegłego w kwocie 131,26 zł ( 500 zł minus wykorzystana zaliczka 368,74 zł ) . Jednocześnie , jako przegrywający sprawę , pozwany był zobowiązany do uiszczenia nieopłaconej opłaty od rozszerzonego powództwa w kwocie 200 zł . Zaliczając na opłatę kwotę 131,26 zł , do dopłaty na rzecz Skarbu Państwa pozostała kwota 68,74 zł , którą obciążono pozwanego jak w punkcie 3 sentencji wyroku.

25.10.2022 r Sędzia Agnieszka Kuryłas