Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

31 maja 2022 roku

Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie w I Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Janicki

po rozpoznaniu na rozprawie 17 maja 2022 roku w W.

przy udziale protokolanta Jacka Mostowskiego

sprawy z powództwa (...) W.

przeciwko J. T.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda 2 141,11 zł (dwa tysiące sto czterdzieści jeden złotych jedenaście groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 18 września 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda 1 072,32 zł (tysiąc siedemdziesiąt dwa złote trzydzieści dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 329 § 1 k.p.c. uzasadnienie zostało ograniczone zgodnie z wnioskiem (k. 145) tj. do pkt. 2. wyroku, którym częściowo oddalono powództwo.

(...) W. wniosło o zasądzenie od J. T. odszkodowania za zajmowanie lokalu przy ul. (...) w W. bez tytułu prawnego za okres od 1 marca 2020 r. do 31 sierpnia 2020 r. wraz z odszkodowaniem uzupełniającym w wysokości opłat eksploatacyjnych (łącznie 2 160,24 zł), jak również odsetek ustawowych za opóźnienie w płatności ww. należności za okres od 11 marca 2020 r. do 31 sierpnia 2020 r., liczonych każdorazowo od zaległych rat od 11. dnia każdego miesiąca, w łącznej wysokości 61,67 zł (pozew k. 2-4, wyjaśnienie na rozprawie k. 106).

J. T. nie kwestionowała swojego zadłużenia co do zasady, kwestionowała natomiast sposób jego wyliczenia przez powoda (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 38-40, pismo k. 91).

Powód dążył do zmiany powództwa przez jego rozszerzenie o należności za luty 2020 r. (k. 55), co jednak było zgodnie z art. 5054 § 1 k.p.c. niedopuszczalne. Nie kwalifikowało się też jako sprostowanie (szczególnie że – wbrew twierdzeniom powoda – załączniki do pozwu nie wskazują na oczywistą omyłkę, por. wezwanie z k. 22, gdzie wskazano tożsamy okres, z kolei na wyciągu z konta k. 23 widnieją transakcje od stycznia 2020 r., a więc też nie wynika z niego intencja pozwania za należności akurat od lutego 2020 r., to samo dotyczy zestawienia obrotów k. 26). Jednakże – kwestia ta nie miała wpływu na rozstrzygnięcie, wobec bowiem (co między stronami bezsporne) uregulowania przez pozwaną należności za luty 2020 r., kwota zaległości liczona zarówno od lutego, jak i od marca 2020 r. jest identyczna.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana w związku z zajmowaniem lokalu przy ul. (...) w W. zobowiązana była uiszczać na rzecz powoda odszkodowanie (bezsporne).

Pozwanej przysługuje prawo do otrzymania lokalu socjalnego, co stwierdzono w wyroku eksmisyjnym, w którym wstrzymano eksmisję do czasu zaoferowania jej przez powoda lokalu socjalnego (wyrok k. 13).

22 kwietnia 2020 r. doręczono pozwanej przez komisyjne wrzucenie do skrzynki pocztowej zawiadomienie o zmianie od 1 maja 2020 r. opłat niezależnych od powoda i tym samym obowiązku uiszczania co miesiąc 371,85 zł (zawiadomienie z potwierdzeniem doręczenia k. 64).

Wcześniej pozwana zobowiązana była uiszczać comiesięcznie 311,37 zł (co do tej wysokości bezsporne między stronami k. 111, ponad to – nieudowodnione przez powoda).

Pozwana nie uiściła należności za miesiące marzec – sierpień 2020 r., natomiast należność za styczeń i luty 2020 r. uregulowała (bezsporne, zob. k. 109 i 114-115).

W przedmiocie pomini ętych i nieuznanych dowodów:

Sąd nie uznał, żeby dokument z k. 30 akt tj. pismo z zawiadomieniem o zmianie opłat od 1 marca 2020 r. opatrzone datą 9 września 2020 r. i niezawierające potwierdzenia jego doręczenia pozwanej stanowiło dowód zawiadomienia pozwanej o zmianie wysokości opłat.

Sąd pominął dowód z opinii biegłego zgodnie z art. 5057 § 1 k.p.c., mając na uwadze rozpoznawanie sprawy w postępowaniu uproszczonym, niską wartość przedmiotu sporu, jeszcze niższą wartość nieuwzględnionego powództwa, która w zestawieniu z kosztami opinii biegłego jest pomijalna. Sąd ponadto zapoznał się z opiniami biegłych w dołączonych sprawach toczących się między tymi samymi stronami, tyle że za inne okresy. Obliczenie odsetek nie wymaga w ocenie sądu wiadomości specjalnych, jest prostą operacją rachunkową, sprowadzającą się do umiejętności obsługi arkusza kalkulacyjnego.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo ponad 2 141,11 zł było nieudowodnione co do wysokości.

Powód udowodnił, że przysługują mu w stosunku do pozwanej następujące należności:

4.  za marzec 2020 r. – 311,37 zł płatne do 10 marca 2020 r.,

5.  za kwiecień 2020 r. – 311,37 zł płatne do 10 kwietnia 2020 r.,

6.  za maj 2020 r. – 371,86 zł płatne do 10 maja 2020 r.,

7.  za czerwiec 2020 r. – 371,86 zł płatne do 10 czerwca 2020 r.,

8.  za lipiec 2020 r. – 371,86 zł płatne do 10 lipca 2020 r.,

9.  za sierpień 2020 r. – 371,86 zł płatne do 10 sierpnia 2020 r.

Tym samym, udowodnił, że przysługuje mu 2 110,18 zł należności głównych.

Z uwagi na art. 18 ust. 3 u.o.p.l. w brzmieniu sprzed 21 kwietnia 2019 r. (zgodnie z przepisem międzyczasowym: art. 15 ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych, ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. poz. 756) pozwana jako osoba, co do której wstrzymano eksmisję do czasu zaoferowania jej lokalu socjalnego, ma obowiązek uiszczać odszkodowanie w takiej wysokości, jak uiszczałaby czynsz i inne opłaty za używanie lokalu, gdyby stosunek najmu nie wygasł. Tym samym do podwyżek odszkodowania należnego od pozwanej stosuje się te same zasady co do podwyżek czynszu i opłat niezależnych od właściciela w stosunku do najemców. Tu natomiast zastosowanie ma art. 9 ust. 2 u.o.p.l., zgodnie z którym właściciel zobowiązany jest przedłożyć lokatorowi pisemne zestawienie opłat z przyczyną ich podwyższenia – tylko pod takim warunkiem podwyżka zaczyna obowiązywać (sankcją niedoręczenia ww. zestawienia jest nienabycie uprawnienia do żądania zwiększonych opłat). Z natury stosunku najmu (jego cywilnoprawnego charakteru) wynika, że jedna ze stron nie może z mocą wsteczną zmieniać treści stosunku tj. zwiększać obowiązków drugiej strony. Taką możliwość ma tylko ex nunc, na zasadzie analogicznej jak wypowiedzenie, tyle że bez konieczności zachowania żadnego okresu wypowiedzenia (tak trafnie A. Doliwa, Komentarz do ustawy o ochronie praw lokatorów, 2021, art. 9, Nt. 12 i 5). Tym samym pozwana dopiero od maja 2020 r. (miesiąca bezpośrednio po doręczeniu jej zawiadomienia o zmianie opłat) zobowiązana jest do uiszczania comiesięcznych należności w zwiększonej wysokości.

Powód nie udowodnił, że należą się mu za wcześniejsze miesiące wyższe kwoty niż przyznane przez pozwaną tj. 311,37 zł, w szczególności nie przedłożył ani umowy, ani doręczonego pozwanej zawiadomienia o zmianie wysokości wskazującej na wyższe kwoty.

Jeśli chodzi o odsetki, należne są one zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.p.c. w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie za okresy opóźnienia, a więc:

1.  za okres od 11 marca 2020 r. do 10 kwietnia 2020 r. liczone od zaległości 311,37 zł – tym samym wynoszące 1,74 zł,

2.  za okres od 11 kwietnia 2020 r. do 10 maja 2020 r. liczone od zaległości 622,74 zł (311,37 zł + 311,37 zł) – tym samym wynoszące 3,07 zł,

3.  za okres od 11 maja 2020 r. do 10 czerwca 2020 r. liczone od zaległości 994,60 zł (662,74 zł + 371,86 zł) – tym samym wynoszące 4,76 zł,

4.  za okres od 11 czerwca 2020 r. do 10 lipca 2020 r. liczone od zaległości 1 366,46 zł (994,60 zł + 371,86 zł) – tym samym wynoszące 6,29 zł,

5.  za okres od 11 lipca 2020 r. do 10 sierpnia 2020 r. liczone od zaległości 1 738,32 zł (1 366,46 zł + 371,86 zł) – tym samym wynoszące 8,27 zł,

6.  za okres od 11 sierpnia 2020 r. do 31 sierpnia 2020 r. liczone od zaległości 2 110,18 zł (1 738,32 zł + 371,86 zł) – tym samym wynoszące 6,80 zł.

Tym samym powód udowodnił, że przysługuje mu łącznie 30,93 zł odsetek za opóźnienie liczonych za okres wskazany w pozwie (do 31 sierpnia 2020 r.).

Zawyżenie przez powoda roszczenia odsetkowego wynika z obliczania go od tzw. „narastającego zadłużenia”, które jednakże obejmuje również zadłużenie z innych należności pozwanej (za inne miesiące), które są przedmiotem zupełnie innych powództw, co sam powód przyznał, szczegółowo wskazując przedmioty tych innych postępowań (k. 57), przede wszystkim jednak tak liczone odsetki nie mieszczą się w granicach rozpoznawanego w niniejszym postępowaniu powództwa, gdzie wyraźnie wskazano, określając jego podstawę faktyczną, że powód dochodzi „odsetek w płatnościach z ww. tytułu” (k. 3a), a więc z tytułu opóźnień w zapłacie wcześniej wspomnianych należności głównych tj. odszkodowań za konkretne miesiące.

Łącznie zatem powodowi przysługuje w stosunku do pozwanej roszczenie w wysokości 2 141,11 zł, stanowiące sumę należności głównej i skapitalizowanych odsetek. Ponadto przysługują mu (na zasadzie art. 482 § 1 k.c.) dalsze odsetki od całej tak skalkulowanej należności od dnia wniesienia pozwu tj. 18 września 2020 r.

Z. ądzenia:

- odnotować uzasadnienie;

- odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda r. pr. K. przez umieszczenie w portalu informacyjnym.

W., 20 czerwca 2022 roku asesor sądowy M. J.