Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Kottik

Protokolant: stażysta Anna Ostromecka

w obecności oskarżyciela publ. G. S.

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2014 r. sprawy

A. Z.

syna J. i H.

ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

I w dniu 20 listopada 2013 r. około godz. 21.50 w O. przy ul. (...) parkował pojazdem marki B. o nr rej. (...) w strefie obowiązywania znaku „zakaz zatrzymywania się” B-36, czym wykroczył przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji;

- tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw

II w miejscu i czasie jak wyżej używał słów nieprzyzwoitych w miejscu publicznym

- tj. za wykroczenie z art. 141 kw

ORZEKA:

I.  obwinionego A. Z. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na podstawie art. 92 § 1 kw i art. 141 skazuje go, wymierzając na podstawie art. 92 § 1 kw w związku z art. 9 § 2 kw karę grzywny w kwocie 400,- (czterystu) złotych;

II.  na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 624§1 i 2 kpk zwalnia obwinionego od obowiązku uiszczenia kosztów postępowania i opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W nocy z 19 na 20 listopada 2013 r., służbę w patrolu zmotoryzowanym na terenie centrum O., oznakowanym radiowozem policyjnym, pełnili funkcjonariusz Policji P. A. i strażnik miejski Straży Miejskiej w O. R. K.. Około godziny 21 ⁵⁰ patrolując ulicę (...) zauważyli nieprawidłowo zaparkowany za znakiem B-36 na chodniku tej ulicy samochód m-ki. B. (...) o nr rej. (...). Po ok. 5 minutowym oczekiwaniu do pojazdu podszedł mężczyzna, który okazał się jego kierowcą. Był nim obwiniony A. Z., któremu za stwierdzone wykroczenie zaproponowano mandat karny w wysokości 100,- zł. Pouczony o możliwości odmowy przyjęcia tego mandatu, skorzystał z tego prawa. Odmówił podpisania oświadczenia o adresie do korespondencji. Stwierdził, że zjazd za znakiem w podwórko odwołuje zakaz wynikający ze znaku. Używając podniesionym głosem słów wulgarnych skomentował zasadność interwencji. Wobec postawy kontrolowanego został on pouczony przez interweniujących, że zostanie skierowany przeciwko niemu wniosek o ukaranie do Sądu.

(dowód: notatka urzędowa k. 3-3v, zeznania świadka P. A. k. 18)

Obwiniony nie składał wyjaśnień na etapie czynności wyjaśniających. Po wydaniu wyroku nakazowego złożył od niego sprzeciw w którym zarzucił błędne ustalenie stanu faktycznego mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.

(sprzeciw k. 13)

Sąd zważył, co następuje .

W świetle przeprowadzonych dowodów okoliczności popełnienia zarzucanych obwinionemu czynów i jego wina nie budzą wątpliwości. Przeprowadzający interwencję ujawnili zaparkowany na chodniku pojazd obwinionego, na wysokości posesji przy ul. (...). Kilkadziesiąt metrów wcześniej, bezpośrednio za skrzyżowaniem z ul. (...) ustawiony jest, doskonale widoczny znak B-36 z tabliczką „nie dotyczy zaopatrzenia w godz. 8-10 i 18-20”

Jak wynika to z zeznań przesłuchanego w tej sprawie świadka – funkcjonariusza Policji obwiniony był nerwowy i zachowywał się w sposób opisany w notatce urzędowej przez towarzyszącego ma na miejscu interwencji strażnika miejskiego.

Sąd uznał, że zeznania przesłuchanego w tej sprawie świadka są logiczne, zbieżne i konsekwentne, tworzące komplementarną całość z pozostałym zebranym materiałem dowodowym. W przekonaniu Sądu nie ma nawet najmniejszych przesłanek do uznania, że świadek ten zeznał nieprawdę lub pomylił się w swoich spostrzeżeniach. Jest on funkcjonariuszem publicznym, wykonującym służbę o dużym zaufaniu społecznym, nie znającym wcześniej obwinionego i którego trudno nawet posądzać o jakiekolwiek uprzedzenie do obwinionego.

Co więcej, wypowiedzi tego świadka znajdują potwierdzenie w notatce urzędowej sporządzonej przez drugiego z interweniujących, bezpośrednio po wykonanych czynnościach służbowych, wskazując jednoznacznie na przyczynę wylegitymowania sprawcy wykroczenia oraz zawierającej dokładny zapis, jakie sformułowania i słowa z jego strony były wypowiadane, w obecności interweniujących.

Sąd uznał wskazaną notatkę urzędowa za w pełni wiarygodną i dał jej wiarę. Została ona sporządzona przez strażnika miejskiego przeprowadzającego interwencję, bezpośrednio po jej przeprowadzeniu, zatem zawiera także szczegóły zdarzeń, które do czasu składania zeznań mogły zatrzeć się już w pamięci interweniujących.

Reasumując, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w pełni potwierdza zawinienie obwinionego w zakresie popełnienia zarzucanych mu wykroczeń zarówno z art. 92§1kw, jak i 141 kw.

Przedmiotem ochrony z art. 92§1 kw jest bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego.

(...) znaków i sygnałów drogowych ma za zadanie porządkowanie ruchu i gwarantowanie jego bezpieczeństwa. Słusznie wskazuje się, że niestosowanie się do znaków, sygnałów lub poleceń zakłóca porządek ruchu i stanowi groźbę dla jego bezpieczeństwa (A. Gubiński (w:) T. Grzegorczyk, A. Gubiński, Prawo wykroczeń..., s. 218).

Wbrew sugestiom obwinionego znak B-36, do którego obwiniony się nie zastosował został ustawiony przez uprawniony do tego organ, a wjazd na posesję obok (...)nie tworzy skrzyżowania z ul. (...) w rozumieniu przepisu § 32 ust. 2 rozporządzenia w sprawie znaków i sygnałów drogowych i tym samym nie odwołuje zakazu zatrzymywania się wynikającego ze znaku B-36.

Niewątpliwie również słowa wypowiedziane przez obwinionego podczas interwencji a zacytowane wiernie w notatce urzędowej z k. 3v są słowami nieprzyzwoitymi w rozumieniu przepisu art. 141 kw i to wypowiedzianymi w miejscu, które jest bezsprzecznie miejscem publicznym.

Tym samym, Sąd przyjął, że przeprowadzone dowody pozwalają na jednoznaczne uznanie, że obwiniony A. Z. swoim zachowaniem naruszył normy i wypełnił znamiona przepisów art. 92 § 1 kw i art. 141 kw i podlega odpowiedzialności z tego tytułu.

Przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę, jako okoliczności obciążające postawę sprawcy w momencie kontroli, kwestionowanie prawnych czynności podejmowanych przez przedstawicieli organów tym celu powołanych i to w sposób zasługujący na szczególne potępienie oraz popełnienie dwóch wykroczeń w krótkim odstępie czasu.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił brak informacji o wcześniejszej karalności obwinionego za przestępstwa i wykroczenia.

Uwzględniając powyższe okoliczności, Sąd skazał obwinionego na karę grzywny jak w części dyspozytywnej wyroku.

Wymierzona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i odpowiada wymogom kary w zakresie prewencyjno – wychowawczego oddziaływania.

Wobec braku dokładnych informacji o sytuacji rodzinnej i materialnej obwinionego Sąd nie zdecydował się obciążać go również kosztami postępowania.