Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 1461/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Z uwagi na potrzebę zachowania czytelniości tego dokumentu ustalenia faktyczne zaprezentowano w porządku chronologicznym.

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

W. S. (1)

a) w nieustalonym dniu sierpnia 2018 roku R. bezpośrednio zmierzał do popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. w ten sposób, ze groził J. S. pozbawieniem życia, trzymając w tym czasie w rękach widły, które to groźby nie wywołały jednak w pokrzywdzonym uzasadnionej okolicznościami poczucia zagrożenia tj. dopuścił się występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k.

b) że w nieustalonym dniu czerwca 2021 roku R. bezpośrednio zmierzał do popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. w ten sposób, ze groził J. S. pozbawieniem życia, które to groźby nie wywołały jednak w pokrzywdzonym uzasadnionej okolicznościami poczucia zagrożenia tj. dopuścił się występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k.

c) w dniu 3 sierpnia 2021 roku w R. dokonał naruszenia czynności narządów ciała u J. S. poprzez uderzenie dłonią w usta powodując stłuczenie wargi dolnej, rozchwianie zęba a następnie usunięcie zęba 31 w dniu 6 października 2021 roku z powodu znacznego rozchwiania (luxatio II stopnia), które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres nie przekraczający 7 dni

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony W. S. (1), a także oskarżyciel posiłkowy J. S. są braćmi. Niemniej jednak od wielu lat pozostają oni w głębokim konflikcie gruntowym dotyczącym granic ich nieruchomości. Szczególnym punktem zapalnym pomiędzy stronami jest służebność przejazdu, którą J. S. posiada na nieruchomości stanowiącej własność W. S. (1). Wyżej wskazany konflikt rodzinny jest przez znaczną cześć roku niejako zamrożony, gdyż W. S. (1) posiada w swoim domu położonym R.. Natomiast oskarżyciel posiłkowy J. S. wraz ze swoją żoną I. S. mieszka na terenie R.. J. S. przyjeżdża do swojego domu w R. jedynie w okresie wakacyjnym, lub przy innych większych okazjach, i to właśnie przy okazji tych pobytów J. S. oraz jego małżonki w rodzinnej miejscowości dochodzi do aktów eskalacji niniejszego konfliktu.

zeznania świadka J. S. k. 2-3, k. 8

Częściowo zeznania świadek I. S. k. 12-13, k. 84

Częściowo zeznania świadka R. S. k.37,k.90-91

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. S. (1) k. 46-47, k. 82-83

Wywiad środowiskowy k. 74-76

Jedna z takich kłótni pomiędzy braćmi miała miejsce w nieustalonym dniu sierpnia 2018 roku. Wówczas to J. S. pracował na ogrodzie wraz ze swoją małżonką I. S.. Wtedy to w pewnej chwili W. S. (1) dostrzegając obecność nielubianego brata, podbiegł do płotu odgradzające obydwie nieruchomości i trzymając w rękach widły, począł grozić J. S. pozbawieniem życia.

zeznania świadka J. S. k. 2-3, k. 83

zeznania świadek I. S. k. 12-13, k. 84

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. S. (1) k. 82

Przedmiotowe groźby wzburzyły spokój J. S., jednakże wówczas oskarżyciel posiłkowy nie przestraszył się możliwości wcielenia przez oskarżonego, przedmiotowych słów w życie. Jednocześnie mając na uwadze łączące strony pokrewieństwo J. S. zaniechał złożenia zawiadomienia o tychże groźbach organów ścigania.

zeznania świadka J. S. z rozprawy głównej k. 83

Podobnego rodzaju zdarzenie miało miejsce również w nieustalonym dniu czerwca 2021 roku. W trakcie tego zdarzenia J. S. spacerował wraz ze swoją małżonką szlakiem służebnym prowadzącym po nieruchomości oskarżonego. Równocześnie w tym czasie W. S. (1) pracował w polu, przy pomocy traktora.

zeznania świadka J. S. k. 2-3, k. 83

zeznania świadek I. S. k. 12-13, k. 84

W pewnym momencie gdy W. S. (1) mijał pokrzywdzonego poruszając się traktorem w kierunku swojego domu, zwolnił i ponownie artykułował w stosunku do J. S. groźby pozbawienia życia, które to słyszała także I. S.. Przedmiotowe groźby były wypowiadane w związku z obecnością J. S. na działce oskarżonego, która to obecność, choć mieszcząca się w wykonywaniu przysługującej pokrzywdzonemu służebności, stanowiła powód sąsiedzkich animozji.

Zeznania świadka J. S. k. 2-3, k. 83

Zeznania świadek I. S. k. 12-13, k. 84

Podobnie jak w przypadku groźby artykułowanej w 2018 roku i tym razem J. S. nie przestraszył się spełnienia przez oskarżonego artykułowanych gróźb i z bagatelizował całą sytuację, przechodząc z nią do porządku dziennego.

Zeznania świadka J. S. z rozprawy głównej k. 83

Innego rodzaju zdarzenie miało miejsce w dniu 3 sierpnia 2021 roku. Wówczas to także akcja rozgrywała się przy granicy spornych nieruchomości w pobliżu pasa służebności przejazdu. W tym czasie oskarżyciel posiłkowy i jego małżonka sposobili się do wykonania bramy prowadzącej do ich nieruchomości. Sytuacje tą dostrzegł W. S. (1), który zakwestionował miejsce potencjalnego położenia filara bramy, wskazując że to jest jego własność.

Notatka urzędowa k. 1

zeznania świadka J. S. k. 2-3, k. 8

zeznania świadek I. S. k. 12-13, k. 84

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. S. (1) k. 46-47, k. 82-83

Na gruncie tej kwestii między stronami wywiązała się gwałtowna awantura. W trakcie tej awantury W. S. (1) uderzył pokrzywdzonego prawą ręką w okolicę jego ust. Zdarzenie to nagrywała będąca świadkiem tego zdarzenia I. S.. Następnie na odchodne W. S. (1) po raz kolejny w kategorycznych słowach wskazał bratu, iż nie życzy sobie jego obecności na jego działce.

Zeznania świadka J. S. k. 2-3, k. 83

Dokumentacja medyczna k. 4

Zeznania świadek I. S. k. 12-13, k. 84

Zeznania P. L. k. 20-21

Protokół oględzin nagrania k. 24

Płyta CD z nagraniem k.26

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. S. (1) k. 46-47, k. 82-83

Na skutek tego oddziaływania W. S. (1) J. S. doznał stłuczenia wargi dolnej, a także rozchwiania zęba. Jeszcze tego samego dnia W. S. (1) udał się do (...) w N., gdzie zalecono mu konsultacje stomatologiczną. J. P. ową konsultacje odbył dopiero w październiku i wówczas podjęto decyzje o usunięciu naruszonego przez W. S. (1) zębą. Tym samym w skutek uderzenia W. S. (1) doszło do naruszenia czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres nie przekraczający 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k.

Zeznania świadka J. S. k. 2-3, k. 83

Dokumentacja medyczna k. 4

Zeznania świadek I. S. k. 12-13, k. 84

Opinia J. M. k. 16, k.40 w zakresie stłuczonej wargi

Materiał poglądowy k. 27-29

Opinia biegłej A. P. k. 116-117

Równocześnie owo agresywne zachowanie W. S. (1) spowodowało, że J. S. zaczął obawiać się o swoje bezpieczeństwo w trakcie pobytów w R., mając także na względzie artykułowane uprzednio przez W. S. (1) groźby.

Zeznania świadka J. S. z rozprawy głównej k. 83

W. S. (1) ma 63 lata. Oskarżony jest obywatelem polskim. W. S. (1) mieszka na terenie R. wraz z żoną i dwójką studiujących dzieci. Oskarżony posiada stałe zatrudnienie w spółce (...), z czego uzyskuje miesięczne wynagrodzenie w kwocie 4000 złotych. Oskarżony jest właścicielem gospodarstwa rolnego oraz kilku pojazdów mechanicznych o łącznej wartości kilkudziesięciu tysięcy złotych. Oskarżony nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Oskarżony jest osobą niekaraną. W. S. (1) posiada przeciętną opinie środowiskową, z zastrzeżeniem że na jego ocenę wpływ ma wyżej opisany konflikt rodzinny. Jednocześnie w gronie najbliższych domowników oskarżony jest oceniany pozytywnie, a jego żona podkreśla wsparcie męża w pokonywaniu trudności życiowych. Oskarżony leczy się z uwagi na schorzenia reumatoidalne oraz inne urazy ortopedyczne. Wobec oskarżonego nie toczą się inne postępowania karne.

Wyjaśnienia oskarżonego W. S. (1) k. 46-47, k. 82-83 w zakresie danych osobopoznawczych

Dane z K. k. 50

Informacja Wójta Gminy G. k. 51

Notatka o oskarżonym k.52

Wywiad środowiskowy k. 74-76

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego W. S. (1)

W. S. (1) będąc słuchanym w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do zarzucanych mu czynów, negując jednocześnie uderzenie w twarz brata oraz artykułowanie względem niego gróźb. Oskarżony swoja postawę zmienił w toku postępowania jurysdykcyjnego, kiedy to oskarżony przyznał się do wszystkich stawianych mu zarzutów, decydując się na złożenie wyjaśnień. W odniesieniu do czynu popełnionego 3 sierpnia 2021 roku oskarżony podał, ze faktycznie uderzył on brata w twarz, jednak miało być to efektem jego agresywnie werbalnej postawy i napierania na niego w trakcie awantury. Natomiast odnosząc się do zarzutów gróźb z 2018 roku W. S. (1) podał, ze faktycznie była taka sytuacja, jednak wskazał on że posiadanie w rękach wideł nie miało na celu wzmocnienia przekazu informacyjnego, lecz było efektem jego pracy na gospodarstwie. W dalszej części wypowiedzi na pytania obrońcy oskarżony podał, że faktycznie mógł on grozić J. we wskazanych w sprawie okolicznościach. Jednak oskarżony wskazał, że jego brat także jest osobą agresywną w tym konflikcie. Nadto pozostałą cześć swojej wypowiedzi oskarżony skupił na wytłumaczeniu genezy konfliktu między braćmi. Sąd Rejonowy w dużej części uznał wyjaśnienia oskarżonego W. S. (1) za wiarygodne. Owo spostrzeżenie dotyczy jednakowoż w sposób oczywisty jedynie danych przekazanych przez oskarżonego w toku rozprawy głównej. Jego depozycje z dochodzenia należy bowiem uznać za oczywiście kłamliwie, wpisujące się w realizacje prawa do obrony. W odniesieniu do tych negacji oskarżonego należy zestawić je nie tylko z zeznaniami jego brata i bratowej, lecz także jego późniejszymi wyjaśnieniami czy zapisem nagrania video ze zdarzenia mającego miejsce 3 sierpnia 2021 roku. Natomiast w odniesieniu do depozycji złożonych na rozprawie, należy wskazać że oskarżony w sposób precyzyjny opisał genezę konfliktu sąsiedzko – rodzinnego. Tutaj dla rozstrzygnięcia sprawy istotny był fakt, istnienia owej niezgodności, natomiast owe postępowanie nie miało na celu osądzenia racji stron w tym sporze ziemskim. Dalej przyznanie oskarżonego odnoszące się do uderzenia brata jest zgodne z nagraniem przedłożonym w toku dochodzenia przez oskarżyciela posiłkowego. Trzeba zaznaczyć także, iż wbrew twierdzeniom oskarżonego z owego nagrania wynika, że to oskarżony był stroną dominującą w tej stojącej na bardzo niskim poziomie wymianie poglądów. W dalszym ciągu wskazać trzeba, ze oskarżony przyznał się do forowania gróźb wobec pokrzywdzonego, co rozwinął w odpowiedzi na pytanie swojego obrońcy podając, ze faktycznie mógł wypowiedzieć tego rodzaju słowa, zaznaczając przy tym, że to były tylko i wyłącznie słowa i nigdy nie myślał o ich realizacji. W ocenie Sądu Rejonowego jako zgodne z zasadami doświadczenia życiowego należy odczytać wyjaśnienia W. S. (1), że nie jest on jedyną aktywną stroną w tym konflikcie, co zresztą wynika pośrednio z zestawień interwencji funkcjonariuszy policji. Biorąc to pod uwagę Sąd Rejonowy w wyżej wskazanym zakresie oparł swoje ustalenia o dane wynikające z wyjaśnień oskarżonego.

Zeznania J. S.

Brak było podstaw do całościowego zanegowania depozycji złożonych w toku tego procesu przez J. S.. W tym miejscu trzeba bowiem podkreślić, ze oskarżyciel posiłkowy zeznawał w sposób rzeczowy, systematyczny, separując od siebie poszczególne zdarzenia. Równocześnie jego depozycje znalazły potwierdzenie także nie tylko w dowodzie z zeznań jego żony, lecz także w dużej mierze w wyjaśnieniach przyznającego się do winy oskarżonego. Co więcej relacja oskarżyciela posiłkowego w odniesieniu do czynu z 3 sierpnia 2021 roku w całości znalazła swoje potwierdzenie w nagraniu z telefonu jego żony. Niemniej jednak trzeba uczciwie wskazać, że owe zeznania są ze sobą sprzeczne wewnętrznie w odniesieniu do jednej, aczkolwiek niezwykle doniosłej dla bytu występku z art. 190 § 1 k.k. kwestii. Mianowicie w toku dochodzenia W. S. (1) wskazał, że na skutek gróźb oskarżonego z 2018 roku i czerwca 2021 roku niezwłocznie powstał u niego stan obawy o ich realizacje, podczas gdy na rozprawie głównej oskarżyciel posiłkowy kilkukrotnie na wyraźne pytania przewodniczącego wskazał, że bezpośrednio po artykulacji tych gróźb nie obawiał się ich, przechodził z nimi do porządku dziennego, lecz ów stan zmieniło niezwykle agresywne postępowanie W. S. (1) w dniu 3 sierpnia 2021 roku, kiedy to oskarżony po raz pierwszy zdecydował się podnieść na niego rękę. Oskarżyciel wówczas w sposób szczery i wyraźny wskazał, że to właśnie owa eskalacja konfliktu wywołała w nim poczucie zagrożenia wcześniej wypowiedzianymi groźbami. W ocenie Sądu Rejonowego to właśnie ta wersje zdecydowanie bardziej odpowiada zasadom doświadczenia życiowego, wobec którym niemożliwym jest aby groźba dopiero po tak długim czasie wywołała swój skutek. Nadto należy zwrócić uwagę, że przedmiotowe groźby wiązały się z konfliktem ziemskim stron, co także wskazywała na konieczność ostrożnej ich interpretacji. Kluczowe w tym zakresie jest także odniesienie się do zeznań I. S. z postępowania przygotowawczego, gdzie żona oskarżyciela w końcowej części tej relacji podała, ze jej maż zaczął obawiać się o swoje życie i zdrowie na skutek zdarzenia z dnia 3 sierpnia 2021 roku i dlatego też wtedy zdecydował zdać organom ścigania relacje także z wcześniej artykułowanych względem niego gróźb. Tym samym ową relewantną dla losów tego procesu sprzeczność Sad rozstrzygnął na korzyść wersji zaprezentowanej przez oskarżyciela posiłkowego w toku rozprawy głównej. Brak było natomiast powodów do podważenia pozostałej materialnej części jego wypowiedzi. W szczególności fakt kierowania do niego gróźb został potwierdzony przez jego żonę I. S., a także poprzez wyraźne przyznanie się oskarżonego i wskazanie, że faktycznie mógł on wypowiedzieć tego rodzaju słowa. Świadek ten w żaden sposób nie negował istnienia silnego konfliktu z bratem. Godzi się podkreślić, że oskarżyciel w żaden sposób nie wyolbrzymiał działania oskarżonego, relacjonując sprawę spokojnie, w sposób wolny od nadmiernej emocjonalności. Dlatego też oświadczenia procesowe oskarżyciela posiłkowego J. S. w dużej mierze stanowiły podstawę wyżej naprowadzonych ustaleń faktycznych.

zeznania świadek I. S.

Podobnie jako w dużej mierze wiarygodne należało uznać zeznania świadek I. S.. Świadek ta opisała przebieg zdarzeń objętych skargą oskarżycielską w sposób spójny z relacją swojego męża. Co więcej należy podkreślić, że tak naprawdę relacja I. S. odnośnie przebiegu inkryminowanych zdarzeń nie została zakwestionowana w toku wyjaśnień W. S. (1). Finalnie wskazać trzeba, że zeznania te były spójne także z materiałem dowodowym o charakterze rzeczowym, w postaci nagrania przebiegu zdarzenia z dnia 3 sierpnia 2021 roku. Co więcej podnoszony przez I. S. konfliktowe usposobienie szwagra znalazło także odzwierciedlenie w wynikach wywiadu środowiskowego przeprowadzonego na etapie postępowania jurysdykcyjnego. Sąd Rejonowy zwrócił zarazem uwagę, iż I. S. w odróżnieniu od jej męża zeznawała w sposób emocjonalny, wręcz zapalczywy. Niemniej jednak owe wskazania nie wpłynęły zasadniczo na treść jej depozycji w zakresie relewantnym dla wyniku tego postępowania. Sąd Rejonowy w owych zeznaniach nie dostrzegł także dyskwalifikujących je sprzeczności, a drobne rożnice w ich treści są wytłumaczalne biorąc pod uwagę emocje świadka, a także dość dużą odległość czasową poszczególnych zdarzeń, co bezwątpienia wpływa na procesy anemologiczne, zwłaszcza biorąc pod uwagę żywy spór stron tego procesu. Stąd też Sąd Rejonowy ocenił owe zeznania jako w przeważającej mierze przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych w tej sprawie.

zeznania świadka P. L.

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne, lecz jedynie w sposób subsydiarnie przydatne dla celów tego postępowania zeznania świadka P. L.. Świadek ten jest osobą bezstronną, obcą dla stron. E. świadek ten nie ma interesu w sprzyjaniu, którejkolwiek ze stron tego procesu. Wreszcie świadek ten nie był bezpośrednim świadkiem inkryminowanego zdarzenia, a swoją wiedzę o nim czerpie z relacji rozpytanych osób, a także okazanego mu nagraniu. W tym zakresie należy podkreślić, ze zeznania P. L. w całości korespondowały z tymi dowodami. Owe zeznania są także spójne z danymi zapisanymi w notatce urzędowej z interwencji. Wreszcie zeznania te cechuje jasność, logiczność oraz zgodność z zasadami doświadczenia życiowego. To wszystko prowadziło to stwierdzenia, iż owe zeznania jawi się jako wiarygodne. Natomiast z uwagi na brak bezpośredniego udziału w zdarzeniu i powzięciu wiedzy o nim w wyniku rozpytania zantagonizowanych stron należało nisko ocenić przydatność tego dowodu, w oderwaniu od jego wiarygodności. Ten fakt sprawił także, że zarządzono zaniechanie bezpośredniego wzywania świadka, a jego zeznania odczytano w trybie art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 350a k.p.k.

zeznania świadek R. S.

Jako w znacznej mierze niewiarygodne i zarazem nieprzydatne dla celów tego postępowania należało uznać za to zeznania świadek R. S.. W tym zakresie należy podać, iż świadek podała, że jej mąż nie mógł grozić oskarżycielowi posiłkowemu, a tym bardziej używając względem niego wideł. W tym zakresie należy stwierdzić, że owe zeznania w sposób oczywisty kłócą się z relacją jej męża, który finalnie przyznał się do artykułowania owych groźb, rozwijając swoją wypowiedź w tym zakresie, iż faktycznie mógł wypowiedzieć tego rodzaju słowa, nie chcąc równocześnie realnie wyrządzić krzywdy bratu. Dalej wypada zwrócić uwagę, że wypowiedź świadka ma na celu wybielenie postawy oskarżonego. Wskazać zarazem trzeba, że owe zeznania w odniesieniu do zdarzenia z dnia 3 sierpnia 2021 roku mają marginalne znaczenie, biorąc pod uwagę, że świadek nie była przy owej awanturze. Tak samo wątpliwe są oświadczenia procesowe R. S. jakoby była pewna, ze W. S. (1) jadąc traktorem nie artykułował gróźb wobec swojego brata. Abstrahując tu od samego przyznania się oskarżonego należy wskazać, że wątpliwe jest aby R. S. słyszała ową rozmowę, zwłaszcza, ze miała znajdować się wówczas w dość dalekiej odległości od stron, a oskarżony miał prowadzić wówczas traktor U. C330, który to jest maszyną o niewątpliwie głośnej pracy silnika. Natomiast brak było podstaw do podważenia depozycji R. S. w zakresie jakim przedstawia charakter swojego męża, jego pracowitość, oddanie rodzinie czy też wskazania na istnienie między braćmi owego konfliktu. To wszystko sprawiło, ze zeznania R. S. miały marginalne znaczenie dla losów tego procesu.

Wywiad środowiskowy

Podobnie za przydatne należało uznać dane wynikające z wywiadu środowiskowego sporządzonego przez kuratora zawodowego. W tej materii należy zwrócić uwagę, iż aplikant kuratorski włożył dużą ilość pracy w sporządzenie tego dokumentu. Przede wszystkim wskazana w tym wywiadzie ocena osoby i środowiska oskarżonych jawi się, jako wyważona i kompletna. Kurator w sposób przykładny zadbała o kontakt zarówno z oskarżonym jak i jego najbliższą rodziną, otoczeniem. Co istotne dane wynikające z tego wywiadu są koherentne także z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w toku niniejszej sprawy. Należy również zaznaczyć, iż przedmiotowy wywiad został sporządzony przez osobę do tego uprawnioną, w sposób zgodny z metodologią tej czynności. W toku postępowania jurysdykcyjnego nie ujawniły się także żadne okoliczności nakazujące powziąć wątpliwości odnośnie bezstronności przeprowadzającej wywiad. Natomiast samo dopuszczenie tego dowodu także było efektem realizacji przez Sąd roli gospodarza postępowania jurysdykcyjnego i potrzeby dokładnego poznania właściwości i warunków osobistych W. S. (1) w kontekście postawienia właściwej oceny kryminologicznej oskarżonej w kontekście możliwości zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa probacji.

Nagranie z 3 sierpnia 2021 roku

Sąd uznał za wiarygodny i niezwykle przydatny dla celów tego postępowania dowód z nagrania sporządzonego przez oskarżycielkę posiłkową. Dowód ten ma charakter rzeczowy,. Brak jest wątpliwości odnośnie jego autentyczności. Strony procesu w żaden sposób nie kwestionowały także jego przydatności dla odtworzenia zdarzenia z dnia 3 sierpnia. Zatem ów dowód miał niezwykle doniosłe znaczenie dla losów tego procesu i służył nie tylko dla rekonstrukcji ustaleń faktycznych, lecz także do oceny wiarygodności dowodów osobowych.

Opinia J. M.

Istotne znaczenie dla losów tego procesu miały opinie z zakresu nauk medycznych. Sąd Rejonowy stwierdził, iż w realiach przedmiotowej sprawy opinia J. M. nie mogła służyć ustaleniu stopnia naruszenia narządów ciała pokrzywdzonego w odniesieniu do rozchwianego zęba. W tym zakresie należało zwrócić uwagę, że opinia ta wymagała fachowej wiedzy medycznej z zakresu stomatologii, a tymczasem biegły jest specjalistą z zakresu ortopedii. Ów fakt w powiązaniu ze słusznym wnioskiem obrony spowodował dopuszczenie dowodu z opinii A. P.. Zarazem brak było podstaw do podważenia opinii J. M. w pozostałym zakresie, tj. nie mieszczącym się w zakresie wiedzy stomatologicznej. Tutaj należy zważyć na bezstronność biegłego, duże doświadczenie w sporządzaniu tego rodzaju dokumentów czy wreszcie brak zarzutów ze strony stron oraz korelacje jego ustaleń z dokumentacją medyczną z (...). Zatem fakt, iż W. S. (1) spowodował u J. S. stłuczenie wargi, co naruszyło czynności narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni, Sąd Rejonowy ustalił także za pomocą opinii sporządzonej w toku dochodzenia przez J. M..

Opinia A. P.

Nie ulega wątpliwości, ze prymarne znaczenia dla przyjęcia kwalifikacji czynu W. S. (1) z dnia 3 sierpnia 2021 roku miała opinia biegłej z zakresu stomatologii A. P.. Biegła jest osobą doświadczoną w sporządzaniu tego rodzaju dokumentów procesowych. Ponadto jest ona doktorem z zakresu stomatologii, przez co jej zakres wiadomości specjalnych w odniesieniu do tego rodzaju uszkodzeń jest większy aniżeli J. M.. Kolejno biegła opiniując dyspononywała dokumentacją medyczną pokrzywdzonego, a także przeprowadziła bezpośrednie badanie lekarskie. Te okoliczności wskazują, że to jej opinia w zakresie wpływu uszkodzenia /rozchwiania zęba na czynności narządów ciała pokrzywdzonego posiada przymiot jasności, pełności oraz braku choćby najmniejszych sprzeczności. W realiach tego procesu bezsporne jest, że A. P. jest osobą obcą dla stron tego postępowania. Dalej należało wskazać, że z treści przedmiotowej opinii wynika, ze biegła w sposób niezwykle staranny zapoznała się z materiałem dowodowym, który uwzględniła przy wydaniu wniosków końcowych. Następnie wskazać należy, że A. P. precyzyjnie przekazała sposób dojścia do wniosków końcowych, argumenty za nimi lezące w sposób przystępny nawet dla osób nie posiadających wiedzy specjalnej z zakresu stomatologii. W przedmiotowej opinii nie ujawniono też żadnych sprzeczności. Co więcej twierdzenie o naruszeniu czynności narządów ciała oskarżyciela posiłkowego na okres nie przekraczający 7 dni umotywowała, zgodnie z wykładnią znamienia opisanego w art. 157 k.k. Dla bytu tego przestępstwa nie jest bowiem istotne jak długo trwa proces lecznicy, bądź istnieją ślady na organizmie pokrzywdzonego. W tym zakresie istotne jest jedynie to jak długo pokrzywdzony miał naruszoną sprawność organu/ zespołu organów, w które bezprawnie zaingerował sprawca. Natomiast w tym zakresie biegła wytłumaczyła, że w świetle obecnej wiedzy medycznej nawet rozchwianie zęba skutkujące koniecznością jego usunięcia nie upośledza zdolności gryzienia, na okres przekraczający 7 dni. Biegła zarazem wskazała, ze w chwili czynu u pokrzywdzonego był zaawansowany stan zapalny zęba, który także miał wpływ na ich stabilność. W ocenie Sądu Rejonowego faktu tego nie można potraktować jako swoistego przyczynienia się pokrzywdzonego. Brak jest bowiem wskazań natury medycznej wskazujących na to, że to właśnie proces chorobotwórczy doprowadził do tego skutku, zwłaszcza że bezsporne jest w świetle zeznań świadków czy dokumentacji medycznej, ze to właśnie na skutek siły włożonej przez W. S. (1) przedmiotowy ząb uległ rozchwianiu. E. Sąd rekonstruując stan faktyczny oparł się także na opinii biegłej stomatolog A. P..

protokoły oględzin nagrania, notatki urzędowe, dokumentacje fotograficzną a także dokumenty dotyczące danych osobo poznawczych odnoszących się do W. S. (1) w postaci karty karnej, notatki o oskarżonym zaświadczeniu wójta gminy G..

Sąd Rejonowy nie powziął także wątpliwości odnośnie przydatności dla przedmiotowego procesu innych nieosobowych źródeł dowodowych jak chociażby protokoły oględzin nagrania, notatki urzędowe, dokumentacje fotograficzną a także dokumenty dotyczące danych osobo poznawczych odnoszących się do W. S. (1) w postaci karty karnej, notatki o oskarżonym zaświadczeniu wójta gminy G.. Dokumenty te zostały sporządzone we właściwej formie przez kompetentne do tego osoby, a strony procesu nie podniosły żadnych uwag odnośnie autentyczności zawartych w nich danych. Stąd też przedmiotowe dokumenty stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w tej sprawie, zwłaszcza w zakresie oceny właściwości i warunków osobistych oskarżonego W. S. (1)

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I

W. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W. S. (1) został oskarżony o to, że:

1.w nieustalonym dniu sierpnia 2018 roku w miejscowości R. rejonu (...) wypowiadał groźby karalne pozbawienia życia wobec J. S., trzymając w tym czasie w rękach widły, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k.

2.w nieustalonym dniu czerwca 2021 roku w miejscowości R. rejonu (...) wypowiadał groźby karalne pozbawienia życia wobec J. S., przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k.

3.w dniu 3 sierpnia 2021 roku w miejscowości R., rejonu (...) dokonał naruszenia czynności narządów ciała u J. S. poprzez uderzenie dłonią w usta powodując stłuczenie wargi dolnej, rozchwianie zęba a następnie usunięcie zęba 31 w dniu 6 października 2021 roku z powodu znacznego rozchwiania (luxatio II stopnia), które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na okres powyżej dni siedmiu tj. o przestępstwo z art. 157 § 1 k.k.

Zgodnie z treścią art. 190 § 1 k.k. występku tego dopuszcza się ten kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Oczywistym jest, iż przestępstwo groźby karalnej jest przestępstwem powszechnym tj. takim, które może zostać popełniony przez nieograniczony krąg osób zdatnych do odpowiedzialności karnej. Co istotne jest to przestępstwo materialne albowiem owa groźba wyartykułowana przez sprawcę musi wzbudzić w pokrzywdzonym obawę jej spełnienia – tj. realny strach przed spełnieniem wypowiadanych przez sprawcę słów. Co ważne owa obawa musi być uzasadniona, a więc ustawodawca w ten sposób wskazał na obiektywno – subiektywną postać tego skutku. Dodatkowo należy zwrócić uwagę iż na gruncie występku z art. 190 § 1 k.k. relewantna jest tylko i wyłącznie groźba popełnienia na szkodę pokrzywdzonego lub osoby dla niego najbliższej przestępstwa. Ponadto groźba może zostać wyartykułowana werbalnie lub poza werbalnie. W orzecznictwie sądów powszechnych przyjmuje się, iż groźba może zostać także wypowiedziana w sposób dorozumiany.

W realiach przedmiotowej sprawy należy zwrócić uwagę, że oskarżony W. S. (1) zarówno w sierpniu 2018 roku oraz czerwcu 2021 roku w trakcie kłótni ze swoim bratem oskarżycielem posiłkowym J. S. użył w jednoznaczny sposób słów „zabije C.”, „nie pokazuje mi się bo Cię zabije”. Jednocześnie biorąc pod uwagę głęboki spór rodzinny jaki był wówczas pomiędzy braćmi należy stwierdzić, że owe sformułowania nie były czystym zabiegiem retorycznym oskarżonego, lecz próbą wpłynięcia na jego postawę i zakłócenie jego wolności. W ocenie Sądu zarazem brak jest jednoznacznego dowodu wskazującego aby słowa W. S. (1) były ukierunkowane na uzyskanie określonej aktywności/zaniechania pokrzywdzonego. Stąd też pomimo uprzedzenia o możliwości zmiany kwalifikacji tego czynu nie sposób było przyjąć, ze owe słowa wypełniły znamiona typu kwalifikowanego określonego w art. 191 § 1 k.k. Dalej należy zwrócić uwagę, że dla bytu tego przestępstwa nie ma żadnego znaczenia czy osoba grożąca ma zamiar wcielić przedmiotowe groźby w życie i faktycznie przedsięwziąć bezprawny zamach na szkodę adresata gróźb lub osoby dla niego najbliższej. Niemniej jednak nie można zapominać, że przestępstwo groźby karalnej jest typem skutkowym i dla bytu tego przestępstwa w formie stadialnej dokonania niezbędne jest aby owa groźba wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że powstanie wyżej wskazanego skutku nie musi powstać w tożsamym czasie, co działanie sprawcy. E. dopuszczalne jest przyjęcie zrealizowania znamion tego przestępstwa nawet wówczas, gdy owo poczucie zagrożenia powstało w późniejszym. Niemniej jednak koniecznym jest zwrócenie uwagi, że ustawodawca ów skutek w postaci poczucia zagrożenia związał funkcjonalnie z działaniem sprawcy w postaci artykulacji groźby. Zatem nie wystarczy ustalić, że pokrzywdzony w postępowaniu sądowym czy przygotowawczym obawia się spełnienia groźby, lecz także wykazać, że to poczucie zagrożenie powstało właśnie w efekcie grożenia sprawcy. Jest to o tyle istotne, że implikuje to potrzebę szczególnej rozważności badania tego związku w sytuacji, gdy owo poczucie zagrożenia pojawiło się w innym momencie aniżeli oddziaływanie sprawcy. Z tego rodzaju sytuacją mieliśmy do czynienia w realiach tego postępowania, J. S. będąc słuchanym na rozprawie głównej kategorycznie wskazał bowiem, że pierwotnie nie bał się on gróźb wysławianych przez W. S. (1) w 2018 roku i w czerwcu 2021 roku. Oskarżyciel posiłkowy wskazał, że owo poczucie zagrożenia osobą oskarżonego pojawiło się dopiero na skutek stosowanej przez niego przemocy fizycznej w dniu 3 sierpnia 2021 roku. Innymi słowy to nie owe groźby wywołały poczucie zagrożenia, lecz następnie stosowana przemoc fizyczna, wywołała u pokrzywdzonego rzeczoną obawę. Tym samym należy wskazać, że zarówno zachowanie opisane w punkcie 1 jak i w punkcie 2 skargi oskarżycielskiej nie wywołało skutku relewantnego dla bytu art. 190 § 1 k.k. Jedynie na marginesie wskazać należy, że wówczas ów brak obawy wynikał także z czynników natury obiektywnej, gdyż wcześniej pomimo długoletniego sporu W. S. (1) nigdy nie stosował wobec brata przemocy, stąd daleko było sądzić, że może spełnić owe groźby tj. dopuścić się zbrodni zabójstwa. Niemniej jednak wbrew argumentacji obrońcy oskarżonego powyższe ustalenie nie mogło w żaden sposób prowadzić do uniewinnienia oskarżonego od tych czynów. W tym zakresie wskazać trzeba, iż ustawodawca jako relewantną dla bytu każdego przestępstwa formę stadialną zawarł nie tylko dokonanie lecz także usiłowanie polegające na bezpośrednim zmierzeniu do popełnienia przestępstwa w zamiarze jego popełnienia, które jednak nie następuje. W tym miejscu należy odwołać się również do argumentacji Sądu Najwyższego zawartej w końcowej częsci postanowienia z dnia 27.03.2014 r., I KZP 2/14, gdzie odnosząc się do niezwykłe doniosłej problematyki skutkowości groźby karalnej jako podtypu groźby bezprawnej w przestępstwach z art. 191 ,224 czy 245 k.k. wskazał, ze nawet przyjmując ową skutkowość owo stwierdzenie nie może prowadzić do uniewinnienia, lecz winno skutkować przynajmniej rozważeniem etapu usiłowania. Natomiast w realiach tej sprawy Sąd jednoznacznie ustalił, iż W. S. (1) wypowiedział słowa będące groźbę karalną w zamiarze aby wywołać u pokrzywdzonego ową obawę i w ten sposób wpłynąć na jego wolność, wyrażaną chociażby w konflikcie ziemskim. E. oskarżony zmierzał do popełnienia tego przestępstwa, do którego dokonania nie doszło z uwagi na postawę pokrzywdzonego, który zbagatelizował owe wypowiedzi oskarżonego. W związku z powyższym Sąd Rejonowy stwierdził, ze zachowania oskarżonego W. S. (1) z nieustalonego dnia sierpnia 2018 roku oraz nieustalonego dnia czerwca 2021 roku wyczerpywały znamiona czynów zabronionych określonych w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k.

Powyższe stwierdzenie aktualizuje konieczność oceny kolejnego elementu struktury przestępstwa tj. stopnia społecznej szkodliwości. Rozpatrując tę problematykę należy stwierdzić, iż ustawodawca w art. 115 § 2 k.k. zawarł zamknięty katalog kwantyfikatorów stopnia społecznej szkodliwości. Zgodnie z tym przepisem Sąd oceniając stopień społecznej szkodliwości danego czynu jest zobowiązany wziąć pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. W ocenie Sądu Rejonowego czyny oskarżonego W. S. (1) realizujące znamiona czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. cechowała niewielka społeczna szkodliwość, aczkolwiek przekraczająca próg znikomości. Za tego rodzaju konstatacją przemawiało przede wszystkim skierowanie owych gróźb do brata, a więc osoby należącej do kręgu osób najbliższych. Z drugiej strony należało uwzględnić, że strony tego procesu są ze sobą skonfliktowane. Po drugie za karygodnością tego czynu przemawiała waga przedmiotowych gróźb odnosząca się do popełnienia najbardziej dotkliwego przestępstwa tj. przestępstwa zabójstwa. Dalej wskazać należało, że czyn oskarżonego był niesprowokowany. W odniesieniu do tego stwierdzenia należy tylko przypomnieć, iż w 2018 roku sam oskarżony nie będąc przez nikogo przymuszony podszedł do płotu grodzącego obydwie działki i zaczepił pokrzywdzonego, natomiast groźby z czerwca ubiegłego roku również nie były poprzedzone żadnym wyzywającym zachowaniem pokrzywdzonego czy jego małżonki. Jednakowoż oceniając stopień społecznej szkodliwości tych czynów na poziomie niskim Sąd uwzględnił, że nie doszło do wywołania u pokrzywdzonego stanu uzasadnionej obawy popełnienia przestępstwa. Co więcej takiej obawy nie miała wówczas również żona pokrzywdzonego. Stąd też Sąd Rejonowy ocenił, ze zachowanie W. S. (1) było karygodne, jednakże stopień karygodności tego czynu był niski, co pozwoliło na rozważenie zastosowania w tej sprawie warunkowego umorzenia postępowania.

Równocześnie stwierdzić należało, ze czyny oskarżonego były zawinione. W. S. (1) jest bowiem dorosłym, ukształtowanym społecznie człowiekiem, który doskonale zdaje sobie sprawę z treści normy sankcjonowanej. W realiach niniejszej sprawy nie sposób jest też stwierdzić, że oskarżony działał w stanie wyższej konieczności czy innej anormalnej sytuacji motywacyjnej. Za taką anormalną sytuacje motywacyjną nie może być przecież uznany konflikt sąsiedzki, gdyż zazwyczaj groźby artykułuje się nie do osoby całkowicie obcej, lecz w jakimś sposób związanej ze sprawcą. Dalej W. S. (1) w chwili tych czynów nie był prowokowany. Brak jest okoliczności podważających poczytalność W. S. (1) tempore criminis. Tym samym należało uznać, że istnieje możliwość podniesienia wobec oskarżonego prawnie relewantnego zarzutu braku posłuchu dla normy prawnej. Natomiast stopień winy oskarżonego należało ocenić jako średni. Zachowania oskarżonego nie były podjęte z premedytacją, a na skutek jego gwałtownego charakteru w połączeniu z silnym antagonizmem do swojego oponenta w tym procesie. Zarazem zważyć należy też, że ów średni stopień winy oskarżonego nie wykluczał zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Natomiast w odniesieniu do zdarzenia z dnia 3 sierpnia 2021 roku oskarżyciel publiczny zarzucił W. S. (1) popełnienie przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. Natomiast zgodnie z treścią art. 157 § 1 k.k. na gruncie tego przepisu penalizowane jest powodowanie naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonego lub rozstroju zdrowia na okres przekraczający 7 dni. W przedmiotowym kontekście należy zwrócić uwagę, iż przedmiotowy występek jest typem powszechnym, materialnym. Odnośnie samego znamienia czasownikowego należy podkreślić, iż słowo powodować jest najpojemniejszym określeniem skutkowości. Przez co należy stwierdzić, iż każde zachowanie będące zdolne do obiektywnego przypisania skutku mieści się w zakresie znaczeniowym słowa powodować. Natomiast odnośnie pozostałych znamion tego czynu należy wskazać, iż naruszenia czynności narządów ciała w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego muszą powodować osłabienie funkcjonowania danego narządu. Nie stanowi zatem przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. spowodowanie obrażeń, które to w żaden sposób nie wpływają na funkcjonowanie pokrzywdzonego. Tego typu oddziaływanie penalizowane być może jedynie na gruncie art. 217 k.k. Nie budzi natomiast żadnych wątpliwości, iż omawianego występku można dopuścić się w obydwu formach zamiaru określonych w art. 9 § 1 k.k.

Mając na uwadze wyniki przeprowadzonej rozprawy sądowej, po raz kolejny nie można było zgodzić się z kwalifikacją zaproponowaną w akcie oskarżenia. Mianowicie w świetle przedłożonego do akt sprawy nagrania, zeznań pokrzywdzonego czy wreszcie przyznania W. S. (1) oczywistym było, ze oskarżony 3 sierpnia 2021 roku w trakcie kłótni z bratem uderzył go prawą ręką w okolice ust. Przedstawiony wyżej materiał dowodowy wyklucza zarazem aby W. S. (1) działał w obronie koniecznej. Dalej wskazać należy, ze na skutek przedmiotowego zdarzenia doszło do stłuczenia wargi pokrzywdzonego oraz rozchwiania jednego z jego siekaczy. W ocenie Sądu Rejonowego przedmiotowe uszkodzenia ciała pozostają w adekwatnym związku przyczynowi skutkowym z inkryminowaną aktywnością W. S. (1). Nie ulega bowiem wątpliwości, iż niezależnie od toczącego się procesu chorobowego w postaci paradontozy ów ząb przed zdarzeniem był stabilny i nie wymagał niezwłocznej konsultacji stomatologicznej, celem zapobieżenia jego szybkiemu usunięcia. Ten stan rzeczy zmienił się na skutek decyzji oskarżonego o uderzeniu pokrzywdzonego, co wprost wynika nie z zalegającej w aktach sprawy dokumentacji medycznej. W tym miejscu warto postawić sobie wzór zachowania zgodnego z prawem w miejsce aktywności sprawcy. Dokonując takiego zabiegu myślowego nie sposób jest twierdzić, że ów ząb znalazłby się wtedy w takim stanie. Nie ulega wątpliwości także, że działalnie oskarżonego naruszało zasady postępowania z dobrem prawnym w postaci zdrowia. W związku z powyższym należy stwierdzić, że ów skutek wyrażony w opinii biegłej był przypisywalny oskarżonemu. Niemniej jednak mając na uwadze stanowcze stwierdzenie biegłej, wskazującej, ze czynności narządu ciała pokrzywdzonego zostały naruszone, ale na okres nie przekraczający 7 dni, konieczne było przyjęcie, że owo zachowanie realizowało znamiona przedmiotowe występku z art. 157 § 2 k.k. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że prokuratura objęła ten czyn ściganiem z urzędu w toku postępowania jurysdykcyjnego. Nadto podobnie jak w odniesieniu do gróźb brak jest dowodów bezalternatywnie świadczących, ze owa przemoc fizyczna została zastosowana względem J. S., w celu spowodowania jakieś oczekiwanego działalnia/zaniechania z jego strony. Oskarżony wypełnił także znamiona podmiotowe tego czynu, który został popełniony w warunkach zamiaru wynikowego. W. S. (1) decydując się na uderzenie z dużym rozmachem w twarz pokrzywdzonego musiał liczyć się bowiem z możliwością wyrządzenia tego rodzaju obrażeń ciała, i pomimo tego zdecydował się na tę czynność, przez co wykazał swoje godzenie się na wystąpienie tego rodzaju skutków. Mając to wszystko na względzie Sąd Rejonowy uznał, ze zachowanie W. S. (1) wypełniło wszystkie znamiona czynu opisanego w art. 157 § 2 k.k.

Zachowanie to było także społecznie szkodliwe. Stopień społecznej szkodliwości tego czynu był jednak średni. W tym miejscu należy przypomnieć, że obrażenia ciała pokrzywdzonego nie były drastyczne i nie wiązały się z długotrwałym upośledzeniem funkcji narządów oskarżyciela posiłkowego. Z drugiej strony na skutek tego zdarzenia nastąpiła nieodwracalna utratę zęba, co w ocenie Sądu dyskwalifikowało możliwość przyjęcia znikomego stopnia społecznej szkodliwości. Za średnim stopniem społecznej szkodliwości tego czynu przemawiał też fakt działania oskarżonego w zamiarze wynikowym. Zachowanie to nie było powzięte z premedytacją. Nadto W. S. (1) dopuścił się tego zachowania w trakcie kłótni, gdzie tym razem swoją aktywność przejawiały obydwie strony konfliktu. Za nieco niższym niż typowym stopniem społecznej szkodliwości tego czynu przemawiały także okoliczności sprawy w postaci istnienia silnego konfliktu między braćmi. Mając to na uwadze należało stwierdzić, że czyn W. S. (1) był karygodny, ale nie w stopniu uniemożliwiającym zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Czyn W. S. (1) był także zawiniony w świetle normatywnej teorii winy recypowanej w art. 1 § 3 k.k. Mianowicie oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z treści normy sankcjonowania, lecz mimo to dobrowolnie zdecydował się uderzyć pokrzywdzonego, licząc się przy tym z możliwymi konsekwencjami. Oskarżony w chwili czynu nie działał w stanie wyższej konieczności. Częściowo stopień winy oskarżonego redukuje powzięcie inkryminowanych działań w trakcie gwałtownej kłótni sąsiedzkiej, pomiędzy silnie zantagonizowanymi stronami. Oskarżony był też poczytalny w chwili czynu. Stąd też zachowanie to należy ocenić jako zawinione, aczkolwiek stopień winy W. S. (1) nie był tak duży, aby wykluczyć możliwość warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Jednocześnie z uwagi na treść art. 66 § 1 k.k. Sąd Rejonowy był zobowiązany ocenić czy zastosowanie wobec W. S. (1) instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego okaże się wystarczająca wobec charakteru popełnionego przez nią przestępstwa, a także prognozy kryminalno – politycznej. W pierwszym aspekcie należy wskazać, iż zastosowanie warunkowego umorzenia postępowania jest możliwe w przypadku przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności do lat 5. W tym wypadku należy wskazać, iż czyny przypisane W. S. (1) tj. dwa występki z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. oraz występek z art. 157 § 2 mają mieszczące się w tym zakresie ustawowe zagrożenie. Kolejno należy mieć na względzie, iż wbrew niekiedy spotykanemu oglądowi warunkowe umorzenie postępowania jest możliwe w przypadku przestępstw o średnim stopniu społecznej szkodliwości. Ustawodawca nie wymaga bowiem nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości i winy dla zastosowania tej instytucji, a jedynie tego aby nie były one znaczne. Natomiast w ocenie Sądu pomiędzy tymi pojęciami mieści się właśnie zakres średniego stopnia winy czy też karygodności danych zachowań. Tutaj należy odwołać się do wyżej poczynionych rozważań w zakresie karygodności czynów sprawcy i przypomnieć, iż owe usiłowania charakteryzowały się niewielkim, a uszkodzenie ciała średnim stopniem społecznej szkodliwości. Podobnie nie sposób jest twierdzić, aby to średni poziom winy w odniesieniu do tych czynów stał na przeszkodzie w zastosowaniu warunkowego umorzenia postępowania.. Zarazem bezsporne w realiach niniejszej sprawy jest stwierdzenie, że oskarżony W. S. (2) jest osobą niekaraną. Oczywiście ów fakt nie implikuje pozytywnej prognozy kryminologicznej niezbędnej do skorzystania z tej instytucji. Niemniej należy zwrócić uwagę, że oskarżony W. S. (1) przez kilkadziesiąt lat odpowiedzialności prawnej za przestępstwa i wykroczenia, nigdy wcześniej nie popadł w konflikt z prawem. Co więcej oskarżony jest osobą mającą stałą prace zawodową, prowadzącym ustabilizowane życie rodzinne. W. S. (1) nie nadużywa także alkoholu, ani nie używa środków odurzających. Stąd też należy wywieść przekonanie, że przy dostosowaniu się oskarżonego do obowiązku probacyjnego tj. powstrzymania się od kontaktowania z pokrzywdzonym w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, usunięty zostanie w zasadzie jedyny czynnik kryminogenny w odniesieniu do osoby sprawcy. Do tego zważyć należy, że w ocenie Sądu brak jest potrzeby wymierzenia oskarżonemu kary za tego rodzaju zachowania w aspekcie realizacji funkcji wychowawczej, albowiem samo toczące się postępowanie karne z pewnością zmusiło oskarżonego do pewnych refleksji nad swoim postępowaniem, czego efektem były chociażby przeprosiny J. S. na sali rozpraw. Tym samym można wywieść wobec oskarżonego pozytywną prognozę kryminologiczną, uzasadniającą zastosowanie w tej sprawie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego po przeprowadzeniu rozprawy. Natomiast długość okresu próby Sąd ustalił na okres 2 lat biorąc pod uwagę silnie zantagonizowanie stron tego konfliktu i konieczność bieżącej weryfikacji nałożonych na oskarżonego W. S. (1) obowiązków probacyjnych.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W. S. (1)

II

I

Zgodnie z art. 67 § 3 k.k. w przypadku gdy działanie oskarżonego wywołało szkodę majątkową lub spowodowało krzywdę u pokrzywdzonego Sąd stosując warunkowe umorzenie postępowania jest zobligowany orzec o obowiązku naprawienia szkody bądź też zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W tej materii należało zważyć, że nie ulega wątpliwości, ze zachowanie oskarżonego wywołało istotne cierpienie u pokrzywdzonego J. S. w postaci utraty zęba. Co więcej na skutek owej aktywności usunięty został przedni siekacz, co też niosło za sobą nie tylko ból, lecz także cierpienia natury estetycznej. Nie można zapomnieć także, że w pewnym stopniu dobra osobiste oskarżyciela posiłkowego zostały naruszone także na skutek gróźb artykułowanych przez oskarżonego. Co prawda nie doszło wówczas do powstania u oskarżonego stanu obawy, lecz mimo to naruszone zostało jego dobro prawne w postaci wolności. Co więcej jak wynika z wiarygodnych zeznań J. S. właśnie te groźby wpłynęły na skutek przemocy zastosowanej przez W. S. (1) w dniu 3 sierpnia 2021 roku na spokój psychiczny świadka, o czym bardzo wyraźnie mówił on w trakcie rozprawy głównej. Przyznając kwotę świadczenia kompensacyjnego Sąd Rejonowy miał także na względzie fakt, że zachowanie oskarżonego nie było jednostkowe. Brak jest też okoliczności limitujących poziom zawinienia oskarżonego także biorąc pod uwagę cywilno – prawny kontekst tego zdarzenia. Tutaj należy zaznaczyć, ze za swoiste przyczynienie się pokrzywdzonego nie może być przecież korzystanie z przysługującej mu prawnie służebności czy też okazyjne odwiedzanie swojego domu. W toku tego postępowania nie wykazano, aby to J. S. prowokował swojego brata. Uwzględniając wysokość przedmiotowego świadczenia Sąd miał na względzie także rynkową cenę ewentualnego wszczepienia implanta w miejscu usuniętego zęba. Należy też mieć na względzie, iż owo świadczenie winno stanowić realną kompensatę dla pokrzywdzonego, przy czym należało mieć na względzie także postępujący spadek wartości pieniądza. Orzeczenie w tym zakresie nie może stanowić jedynie symboliki, lecz winno w maksymalny sposób kompensować skutku wyrządzone przez oskarżonego przestępstwem. Zarazem Sąd Rejonowy zwrócił uwagi, że brak jest powodów dla miarkowania szkody z uwagi na stan majątkowy stron. W. S. (1) jest bowiem mężczyzną posiadającym stałe zatrudnienie, z pensją wyraźnie przekraczającą minimalne wynagrodzenie za pracę, a wręcz zbliżające się do mediany zarobków uzyskiwanych w tym regionie. To wszystko sprawiło, że Sąd Rejonowy uznał zasadne obciążyć W. S. (1) świadczeniem kompensacyjnym na rzecz oskarżyciela posiłkowego w kwocie 3000 złotych, zastrzegając zgodnie z wymogami procesowymi płatność tej należności w terminie 2 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku. W ocenie Sądu Rejonowego oskarżony z uwagi na swoją sytuacje materialną, biorąc także pod uwagę długość trwania tego procesu jest w stanie uiścić przedmiotowe świadczenie. Nie można też bagatelizować faktu, że spełnienie owego świadczenia pieniężnego winno być jednym z czynników weryfikujących pozytywną prognozę kryminologiczną W. S. (1) poczynioną w powyższym akapicie.

W. S. (1)

III

I

W ocenie Sądu Rejonowego w realiach niniejszej sprawy dla zapewnienia, że oskarżony pomimo warunkowego umorzenia postępowania karnego w tej sprawie ponownie nie wejdzie na drogę przestępstwa niezbędne było obwarowanie tego orzeczenia stosownymi środkami probacyjnymi na podstawie art. 72 § 1 pkt 7a k.k. w zw. z art. 67 § 3 k.k. W ocenie Sądu niemal bezsporne jest, co wynika nie tylko z zeznań świadków występujących w tej sprawie, ale przede wszystkim pracy kuratora zawodowe, że głównym czynnikiem kryminogennym dotyczącym oskarżonego jest jego konflikt z oskarżycielem posiłkowym. W wywiadzie środowiskowym wskazano, ze brak jest innych okoliczności kryminogennych. W szczególności W. S. (1) jest osobą aktywną zawodową, mającą ustabilizowaną sytuacje rodzinną, a także w żaden sposób nie nadużywającą alkoholu czy środków odurzających. Owe stwierdzenie licuje się z historią życia W. S. (1), gdzie oskarżony przez okres kilkudziesięciu lat odpowiedzialności karnej nie wszedł dotąd w konflikt z prawem. Zatem w ocenie Sądu zaniechanie przez W. S. (1) owych nagannych kontaktów z bratem będzie stanowiło swoistą gwarancje pomyślnego przebiegu okresu próby i braku ponownego konfliktu z prawem W. S. (1). Tym samym Sąd uznał za stosowne zobowiązać oskarżonego w punkcie III wyroku do powstrzymania się od kontaktowania z pokrzywdzonym w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego. Natomiast z uwagi na przeprosiny złożone przez W. S. (1) (abstrahując od tego czy były one szczere czy podyktowane interesem procesowym) na rozprawie głównej , brak było konieczności dodatkowej kompensacji krzywdy oskarżyciela posiłkowego poprzez zobowiązanie W. S. (1) do złożenia przeprosin.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd Rejonowy postanowił natomiast oddalić dowód z przesłuchania w charakterze świadka S. S. (2). Jak bowiem wynika z jego depozycji złożonych na etapie dochodzenia nie miał on żadnej wiedzy o tym zdarzeniu, a więc dowód ten był nieprzydatny do stwierdzenia wykazywanych przez oskarżyciela okoliczności.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Rozliczając koszty niniejszego procesu Sąd Rejonowy zdecydował jedynie częściowo obciążyć nimi oskarżonego W. S. (1) na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, artykułowanej w art. 629 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. Natomiast w pozostałym zakresie należało oskarżonego zwolnić od ponoszenia kosztów sądowych. Za tego rodzaju rozstrzygnięciem przemawiał z jednej strony umyślny charakter występków popełnionych przez W. S. (1). Z drugiej jednak sprawy Sąd Rejonowy uwzględnił fakt, że oskarżony jest osobą w wieku przedemerytalnym, mającą na utrzymaniu 4 osobową rodzinę. Dalej należało stwierdzić, iż zasadnicza cześć wydatków poniesionych w tym procesie przez Skarb Państwa wynikała z konieczności dopuszczenia dowodu z opinii biegłego stomatologa. Wprawdzie był to wniosek obrony, jednakże wyraźnie usprawiedliwiony biorąc pod uwagę całokształt okoliczności niniejszej sprawy i co więcej zakończony efektem zgodnym z twierdzeniami oskarżonego i jego obrońcy. Tym samym Sąd Rejonowy jedynie częściowo obciążył oskarżonego W. S. (1) kosztami procesu zasądzając od niego kwotę 100 złotych.

Podpis