Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Kz 15 / 13

2 Ds 3205 / 12 PR Szczecin – Zachód w Szczecinie

POSTANOWIENIE

Dnia 7 lutego 2013r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jankowska

Sędziowie: SO Bożena Majgier - Strączyńska

SO Ryszard Małachowski (spr.)

Protokolant: Beata Litra

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Janiny Rzepińskiej

po rozpoznaniu w sprawie Ł. B.

oskarżonego o czyn z art. 284 § 2 kk

zażalenia wniesionego przez prokuratora na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Policach z dnia 28 listopada 2012r. sygn. akt VII K 268 / 12 w przedmiocie umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 437 § 1 kpk

postanawia

uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę Ł. B.przekazać Sądowi Rejonowemu Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie VII Zamiejscowemu Wydziałowi Karnemu z siedzibą w Policach do dalszego postępowania. .

UZASADNIENIE

Ł. B.został oskarżony o to, że w okresie od 8 czerwca 2011r. do 29 grudnia 2011r., w P., przywłaszczył powierzone mu na podstawie umowy kredytowej nr (...)z dnia 10. 01. 2007r., zawartej z (...) Bank S.A.( poprzednio (...) Bank S.A.) mienia w postaci aparatu (...)oraz karty S.512 MB o łącznej wartości co najmniej 299 zł, na szkodę (...) Finanse S.A.we W., to jest o czyn z art. 284 § 2 kk. Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Policach na posiedzenie odbytym w trybie art. 339 § 3 pkt 2 kpk, postanowieniem z dnia 28 listopada 2012r., na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 kpk umorzył postępowanie w tej sprawie, kosztami postępowania obciążając Skarb Państwa. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Rejonowy omawiając zgromadzone w sprawie dowody w aspekcie znamion występku z art. 284 § 2 kk stwierdza, że oskarżyciel nie przedstawił dowodów na okoliczność, iż zachowanie Ł. B.wyczerpywało znamiona czynu zabronionego.

Postanowienie to zaskarżył prokurator. Skarżący orzeczeniu temu zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 17 § 1 pkt 21 kpk w zw. z art. 7 kpk, która miała wpływ na jego treść, polegającą na przedwczesnym umorzeniu postępowania przeciwko Ł. B. na zasadzie art. 17 § 11 pkt 2 kpk, bez przeprowadzenia przewodu sądowego w sytuacji, w której art. 7 kpk nakazuje formułowanie orzeczeń na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego.

Podnosząc taki zarzut prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Zażalenie prokuratora jest zasadne.

Przede wszystkim przypomnieć należy, że jedna z podstawowych zasad procesu karnego sformułowaną w przepisie art. 2 § 1 pkt 1 kpk jest takie ukształtowanie postępowania karnego, aby sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności. Dla prawidłowej realizacji tego celu, po przeprowadzeniu postępowania przygotowawczego i uznaniu przez oskarżyciela publicznego, że zgromadzone przezeń dowody daja podstawę do sformułowania katu oskarżenia, jest rozpoznanie tej sprawy na rozprawie. Regulujące bowiem ten etap postępowania karnego zasady i przepisy szczególne pozwalają na zbadanie wszystkich przedstawianych przez strony dowodów, a także ewentualne dopuszczenie dowodów z urzędu przez Sąd meriti, a następnie wypełnia nacja dyspozycje art. 7 kpk ich swobodna ocenę w celu ustalenia zgodnego z rzeczywistością stanu faktycznego, dającego podstawę do wnioskowania o ewentualnym sprawstwie i winie oskarżonego. Jednocześnie ustawodawca uznając za konieczne, żeby procesu takiego nie inicjować w wypadkach określonych w art. 17 § 1 kpk nałożył obowiązek wstępnej kontroli zasadności procesowej skargi. Normy te zawarte są w przepisach art. 339 § 3 kpk. Jedną z podstaw do umorzenia postępowania karnego bez kierowania sprawy na rozprawę jest stwierdzenie oczywistego braku faktycznych podstaw oskarżenia. Dokonanie analizy istnienia takich podstaw, bądź nie, nie polega jednak na ocenie merytorycznej treści przedstawionych przez oskarżyciela dowodów. Takie postąpienie jest bowiem faktycznym osądzeniem sprawy, co na tym etapie postępowania jako sprzeczne z powołanymi wyżej celami procesu karnego, jest niedopuszczalne. Oczywisty brak faktycznych podstaw oskarżenia może być bowiem ustalony tylko wówczas, gdy w sposób jednoznaczny, niewątpliwy i widoczny zostanie stwierdzone, że zebrany w postępowaniu przygotowawczym materiał dowodowy w ogóle nie uzasadnia postawienia oskarżonego w stan oskarżenia. Takie stwierdzenie winno więc opierać się tylko i wyłącznie na niebudzących wątpliwości ustaleniach postępowania przygotowawczego, a nie na wartościowaniu wiarygodności poszczególnych dowodów, gdyż to ostatnie może być zawarte jedynie w orzeczeniu rozstrzygającym o winie i karze, na rozprawie, która jest właściwą do ich przeprowadzenia i przeanalizowania w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Posiedzenie w kwestii przewidzianej w art. 339 § 3 pkt 2 kpk nie jest natomiast miejscem dla rozstrzygania przez Sąd meriti wątpliwości, nasuwających się w wyniku oceny przedstawionych przez oskarżyciela dowodów.

Ponieważ zaskarżone postanowienie nie spełnia tych standardów, należało je uchylić i sprawę Ł. B. przekazać do Sądu I instancji celem ponownego merytorycznego rozpoznania, zgodnie z obowiązującymi przepisami Kodeksu postępowania karnego.

IV Kz 15/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE