Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: Joanna Wołczyńska - Kalus

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2022 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko M. M.

o ochronę dóbr osobistych i zadośćuczynienie

1.  zobowiązuje pozwanego M. M. do przeproszenia powoda J. S. w ten sposób, iż prześle na jego adres w terminie
14 dni od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku listem poleconym pisemne oświadczenie o następującej treści: „Przepraszam pana J. S. za to, że podczas interwencji strażników miejskich w dniu 18 marca 2021 roku naruszyłem jego dobra osobiste poprzez użycie wobec niego słowa powszechnie uznawanego
za obelżywe”;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego M. M. na rzecz powoda J. S. kwotę 600,00 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu części kosztów procesu.

Sędzia: /-/ T. C..

Sygn. akt I C 404/21

UZASADNIENIE

J. S. wniósł o nakazanie pozwanemu M. M. zaniechania naruszania dóbr osobistych w postaci czci, renomy, godności i dobrego imienia przez nazywanie go określeniami powszechnie używanymi za obelżywe; nakazanie pozwanemu zaniechania naruszania dóbr osobistych powoda w postaci prawa do spokoju, wypoczynku, prywatności, życia rodzinnego, miru domowego, poczucia bezpieczeństwa godności i dobrego imienia; nakazanie pozwanemu w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku, aby założył i opublikował oświadczenie w gazecie (...) czarną czcionką Times N. R. o wielkości 14, na białym tle, o treści: „Przepraszam Pana J. S. zamieszkałego w Z.
za nazywanie go w sposób obraźliwy oraz za naruszanie moim zachowaniem jego czci, renomy, godności, dobrego imienia, prawa do spokoju, wypoczynku, prywatności, miru domowego i poczucia bezpieczeństwa.”; zasądzenie
od pozwanego na jego rzecz kwoty 2 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia
za doznane krzywdy z tytułu naruszenia dóbr osobistych i kosztów procesu.

Pozwany nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie w całości oraz
o obciążenie powoda kosztami procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Strony zamieszkują sąsiednie mieszkania w kamienicy mieszczącej się przy ul. (...) w Z.. Powód od 1990 roku zajmuje tam lokal mieszkalny nr (...) oraz w tym samym podwórku prowadzi działalność gospodarczą. Pozwany wprowadził się do sąsiadującego lokalu nr (...) w grudniu 2020 roku. Mieszkanie wygrał w konkursie zorganizowanym przez Towarzystwo Budownictwa (...), (dowód: zeznania powoda - k. 94 verte i nagranie rozprawy z 28 kwietnia 2022 r.- płyta - koperta - k. 98 minuta od 01:00:14
do 01:15:07 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 77 - 78 i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 00:04:52
do 00:32:27; zeznania pozwanego - k. 95 i nagranie rozprawy z 28 kwietnia
2022 r. - płyta - koperta - k. 98 minuta od 01:15:07 do 01:28:28
w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 78 - 78 verte i nagranie rozprawy
z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 00:32:27 do 01:01:00).

Już od momentu wprowadzenia się pozwanego wraz z partnerką
do przedmiotowego lokalu rozpoczął się konflikt stron. Powód przyszedł wtedy
do pozwanego i zaproponował, że odkupi jego mieszkanie, pozwany odmówił. Powodowi przeszkadzał kurz i pył związany z remontem przeprowadzanym przez pozwanego. Domagał się sprzątania i kwestionował jego jakość, mimo
że partnerka pozwanego codziennie porządkowała części wspólne budynku. Założył monitoring, bez wiedzy i zgody administratora kamienicy oraz pozostałych lokatorów. Pozwany z braku miejsc parkingowych zastawiał pojazdy należące do powoda, przejazd albo parkował na miejscach zwyczajowo zajmowanych przez niego. Żaden z lokatorów nie miał wykupionych miejsc parkingowych. Zdarzenia te kończyły się interwencjami Policji. Powód zamykał na klucz drzwi od korytarza prowadzącego do mieszkań stron. Robił to zaraz
po opuszczeniu przez pozwanego budynku. Pozwany chciał, aby były one otwarte z uwagi na jego problemy zdrowotne i ewentualną konieczność wezwania pogotowia. Wystąpiła sytuacja, w której nie mógł dostać się do swojego mieszkania kiedy niezbędnym było przez niego zażycie leków. Ponadto korytarz ten stanowi drogę ewakuacyjną i powinien pozostać otwarty. Jedna z sąsiednich kłótni o nieposprzątanie wspólnego korytarza przez pozwanego doprowadziła
do wezwania Straży Miejskiej. Zdarzenie to miało miejsce 18 marca 2021 r., pozwany nazwał wtedy powoda słowem powszechnie uznawanym za obelżywe,
tj. „kutasem”, (dowód: częściowo zeznania powoda - k. 94 verte i nagranie rozprawy z 28 kwietnia 2022 r.- płyta - koperta - k. 98 minuta od 01:00:14
do 01:15:07 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 77 - 78 i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 00:04:52
do 00:32:27; zeznania pozwanego - k. 95 i nagranie rozprawy z 28 kwietnia
2022 r. - płyta - koperta - k. 98 minuta od 01:15:07 do 01:28:28
w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 78 - 78 verte i nagranie rozprawy
z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98 minuta od 00:32:27 do 01:01:00; zeznania świadka P. I. - k. 78 verte i nagranie rozprawy
z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 01:03:00 do 01:12:27; zeznania świadka T. J. - k. 78 verte -79 i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 01:12:27 do 01:24:27; zeznania świadka J. K. - k. 79 -79 verte i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 01:24:43 do 01:40:01; zeznania świadka A. L. - k. 79 verte i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 01:40:01 do 01:50:12; zeznania świadka M. N. - k. 79 verte - 80 i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta
- koperta - k. 98, minuta od 01:50:51 do 02:04:35; zeznania świadka M. O. - k. 80 i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 02:04:35 do 02:17:50; zeznania świadka J. P. - k. 80 - 80 verte i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta
od 02:17:50 do 02:25:20; zeznania świadka Z. S. - k. 80 verte
- 81 i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98 minuta
od 02:46:36 do 02:57:16; pismo TBS Złotnicki - k. 93).

Powód przez prawie 30 lat pełnił funkcję przewodniczącego Wspólnoty Mieszkaniowej łączącej lokatorów kamienicy. Przez pozostałych sąsiadów jest oceniany różnie, jedni uważają go za dobrego sąsiada, inni (z którymi jest skonfliktowany) za agresora i dominatora. Wielokrotnie wchodził w konflikty
z sąsiadami o sposób parkowania czy zachowanie ich dzieci na wspólnym podwórku. Powód obecnie zamieszkuje w większości poza Z., (dowód: częściowo zeznania powoda - k. 94 verte i nagranie rozprawy
z 28 kwietnia 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 01:00:14 do 01:15:07 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 77 - 78 i nagranie rozprawy
z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 00:04:52 do 00:32:27; zeznania pozwanego - k. 95 i nagranie rozprawy z 28 kwietnia 2022 r. - płyta
- koperta - k. 98, minuta od 01:15:07 do 01:28:28 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 78 - 78 verte i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 00:32:27 do 01:01:00; zeznania świadka P. I. - k. 78 verte i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 01:03:00 do 01:12:27; zeznania świadka T. J.
- k. 78 verte -79 i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 01:12:27 do 01:24:27; zeznania świadka J. K. - k. 79 -79 verte i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta
od 01:24:43 do 01:40:01; zeznania świadka A. L. - k. 79 verte
i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta
od 01:40:01 do 01:50:12; zeznania świadka M. N. - k. 79 verte - 80
i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta
od 01:50:51 do 02:04:35; zeznania świadka M. O. - k. 80 i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 02:04:35
do 02:17:50; zeznania świadka J. P. - k. 80 - 80 verte i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 02:17:50
do 02:25:20; zeznania świadka Z. S. - k. 80 verte - 81 i nagranie rozprawy z 17 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 98, minuta od 02:46:36
do 02:57:16).

Ustalony w sprawie stan faktyczny jest częściowo bezsporny, gdyż został oparty o zgodne zeznania stron i dowody przez strony nie negowane (nagrania).

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w zakresie, w jakim twierdził,
że pozwany atakuje powoda, grozi jego pracownikom, nie chciał sprzątać wspólnego korytarza, specjalnie zastawia pojazdy powoda na parkingu, otrzepywał buty przed drzwiami prowadzącymi do mieszkania powoda, zachowuje się agresywnie w stosunku do powoda, uderzył powoda, stosuje wobec niego groźby pozbawienia życia, chciał go pobić. Jego zeznania w tym zakresie były gołosłowne, sprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Oceniając zeznania powołanych w sprawie świadków Sąd przyznał im wiarę jedynie w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia. W pozostałej części ich zeznania zostały pominięte przy budowaniu stanu faktycznego, gdyż nic nie wnoszą do sprawy.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka D. S., gdyż uznał
je za stronnicze. Świadek - jako syn powoda - ma interes w tym, by zeznawać na jego korzyść. Z takiego samego powodu Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom świadka M. S. - żony powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają definicji dóbr osobistych,
a treść art. 23 k.c . ogranicza się do stwierdzenia, że dobrami osobistymi człowieka są w szczególności: zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska. Oczywiście wyliczenie dóbr osobistych osób fizycznych nie jest wyczerpujące.

Cześć człowieka obejmuje dwa aspekty: dobre imię (cześć zewnętrzna)
i godność (cześć wewnętrzna). Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka (art. 30 Konstytucji RP). Konkretyzuje się w poczuciu własnej wartości człowieka i oczekiwaniu szacunku ze strony innych ludzi. Naruszenie godności polega z reguły na ubliżeniu komuś. Naruszenie dobrego imienia polega natomiast na pomówieniu o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć tę osobę w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu
lub rodzaju działalności. Może tu chodzić zarówno o rozpowszechnianie wiadomości określonej treści, która stanowi zarzut pod adresem jednostki,
jak i wyrażanie ujemnej oceny jej działalności. Niejednokrotnie naruszanie czci przejawiać się będzie w obu aspektach (patrz: wyrok Sądu Najwyższego
z 29 października 1971 r., II CR 455/71, OSNCP 1972, Nr 4, poz. 77, z glosą E. R., PiP 1973, z. 6, s. 16; wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 1987 r., II CR 269/87, OSNCP 4/89, poz. 66).

Naruszenie dobra osobistego, np. czci, może nastąpić zarówno publicznie,
jak i prywatnie, w wypowiedzi ustnej lub pisemnej albo przekazanej innym nośnikiem informacji, może nastąpić w wywiadzie, felietonie lub innej publikacji prasowej, książce, orzeczeniu sądowym, piśmie procesowym, wykładzie uniwersyteckim, liście, rozmowie, blogu albo komentarzu internetowym, motywach oceny na świadectwie szkolnym (patrz: wyrok Sądu Najwyższego
z 6 grudnia 1972 r., II CR 370/72, OSNC 1973, nr 7 - 8, poz. 141, z glosą T. M., NP 1974, nr 10, s. (...)). Dla zniesławienia konieczne jest, by zarzut został zakomunikowany osobie trzeciej, przy zniewadze wystarczające już jest, że poweźmie o niej wiadomość pokrzywdzony.

Ocena czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego nie może być dokonana według miary indywidualnej wrażliwości osoby, która czuje się dotknięta zachowaniem innej osoby. O tym czy w konkretnym przypadku można mówić o naruszeniu dobra osobistego decyduje to, jaką reakcję naruszenie to wywołało w społeczeństwie (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 5 kwietnia 2002 r., II CKN 953/00, LEX nr 55098).

Z art. 24 § 1 k.c. wynika jednoznacznie, iż ochrona dóbr osobistych przysługuje jedynie przed działaniem bezprawnym. Przesłanka bezprawności jest przesłanką konieczną do udzielenia ochrony o charakterze niemajątkowym. Dominuje pogląd, iż pojęcie bezprawności należy rozumieć szeroko jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym, czyli z ustawodawstwem
i obowiązującymi w społeczeństwie zasadami współżycia społecznego (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 10 lutego 2010 r., V CSK 287/09, OSP 2012, nr 10, poz. 95, z 29 października 2003 r., III CK 34/02, OSP 2005 nr 4 poz. 54).

Przywołane domniemanie ma charakter wzruszalny. Jednocześnie art. 24 § 1 k.c. modyfikuje ogólną regułę rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c.), obciążając stronę pozwaną ciężarem dowodu wzruszenia tego domniemania. Obrona strony pozwanej może być oparta na wykazaniu tzw. okoliczności uchylających (wyłączających) bezprawność (kontratypach). Ich katalog w zasadzie jest ukształtowany, zarówno w judykaturze, jak i doktrynie prawa. Niekiedy jest uzupełniany, głównie w piśmiennictwie, jednakże na ogół są to mutacje dotychczasowych rozwiązań. Do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych na ogół zalicza się: działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa; wykonywanie prawa podmiotowego; zgodę pokrzywdzonego (ale z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w niektórych przypadkach) oraz działania w ochronie uzasadnionego interesu. Zauważa się niekiedy, że wykonywanie własnego prawa podmiotowego jest szczególnym przypadkiem działania w ramach porządku prawnego.

Bezspornym w niniejszej sprawie pozostaje fakt, iż strony są bardzo skonfliktowane. Niemniej jednak mając na uwadze powyższe rozważania oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, że pozwany naruszył dobra osobiste powoda, tj. jego godność i cześć, gdyż nazwał go kutasem przy strażnikach miejskich. Oczywistym jest, że użycie przez pozwanego powyższego sformułowania jest nie tylko obraźliwie dla powoda, ale i obniża poczucie jego wartości. Jest wyrazem braku szacunku. Ponadto pozwany nie wzruszył w tym zakresie domniemania bezprawności. Nie wykazał, że zachował się tak w celu ochrony uzasadnionego interesu lub porządku prawnego.

Oceniając żądanie powoda w zakresie zobowiązania pozwanego do jego przeproszenia należy stwierdzić, że katalog środków służących do usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego nie jest zamknięty. Muszą to być środki celowe, nadające się do spełnienia przypadających im funkcji i wymuszenia
w drodze egzekucji. Nie mogą pozostawać w sprzeczności ani z ustawą, ani
z zasadami współżycia społecznego. Sąd Najwyższy w uzasadnienie uchwały
z 30 grudnia 1971 r. (III CZP 87/71, OSNCP 1972, Nr 6, poz.104) w części dotyczącej środków służących do usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego wskazał, że chodzi o „czynności”, które według powszechnie przyjętych poglądów lub pojęć danego środowiska stanowią ekwiwalent wyrządzonej krzywdy w tym znaczeniu, że niejako niwelują jej skutki. Zastosowany środek musi zatem być adekwatny do danego naruszenia.

Przy wyborze środka usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego należy też brać pod uwagę całokształt okoliczności, takich jak: zachowanie
się osoby, której dobro zostało naruszone, a w szczególności, czy zajście zostało przez nią sprowokowane itp. Czynność skierowana do usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego powinna być dobrana stosownie do rodzaju, intensywności i zasięgu dokonanego naruszenia, sądowi orzekającemu zaś przysługuje kompetencja do kontroli, czy wskazana przez powoda czynność pozwanego stanowi odpowiedni środek usunięcia skutków naruszenia dobra osobistego. Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku
z 17 maja 2013 r. (I CSK 540/12, OSNC-ZD 2013/4/84) w sprawie o ochronę dóbr osobistych sąd ocenia, czy określona w żądaniu powoda treść, forma i liczba oświadczeń oraz miejsce i sposób ich publikacji jest odpowiednia do zakresu
i sposobu naruszenia dóbr osobistych. Może też ingerować w żądaną treść oświadczenia przez ograniczenie jej zakresu czy uściślenie określonych sformułowań.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż żądanie powoda
w części dotyczącej przeprosin nie jest żądaniem nadmiernym i nieuzasadnionym i dlatego orzekł, jak w pkt 1 wyroku, na podstawie art. 24 k.c. Sąd nie przychylił się jednak do formy przeprosin żądanej przez powoda, uznając ją za nadmierną
i zbyt wygórowaną. Zmodyfikował treść przeprosin, by były przejrzyste i czytelne oraz dotyczyły wydarzenia z 18 marca 2021 r. Dlatego orzekł, jak w pkt 1 wyroku, na podstawie art. 24 k.c.

W pozostałej części dotyczącej przeprosin Sąd powództwo oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 2 wyroku. Sąd uznał, że dokonanie przez pozwanego przeprosin o treści i formie zawartej w pkt 1 wyroku jest odpowiednie do zakresu i sposobu naruszenia dóbr osobistych.

Jak już wcześniej Sąd podkreślał, nie każde naruszenie dóbr osobistych stanowi podstawę do udzielenia cywilnoprawnej ochrony. Ochrona taka może być pokrzywdzonemu przyznana jedynie wówczas, gdy naruszenie dóbr osobistych ma charakter bezprawny. W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że strony są bardzo skonfliktowane i podejmują wobec siebie nawzajem różne działania, które ten konflikt potęgują. Sam ten fakt nie jest podstawą do oddalenia powództwa. Należy jednak wskazać, iż większość zarzutów powoda dotyczących naruszenia przez pozwanego jego dóbr osobistych - poza zdarzeniem uznanym przez Sąd
za bezprawne - wynikały z łączącego ich konfliktu, dotyczyły osób trzecich
(m.in. zastawienie pojazdu M. S. oraz innych pojazdów, atak
na syna powoda, zablokowanie wjazdu, uderzenie samochodu D. S.) lub były dokonywane w celu ochrony interesu prawnego pozwanego (niszczenie zamka do drzwi prowadzących na korytarz łączący mieszkania stron). Pozwany ze względu na stan zdrowia i konieczność ewentualnego wezwania pogotowia musi mieć otwarte drzwi, zamykanie ich przez powoda stanowi dla niego zagrożenie. Wystąpiła sytuacja, w której niezbędne było przez niego zażycie leków, ale nie mógł się dostać do mieszkania. Ponadto przedmiotowy korytarz stanowi część drogi ewakuacyjnej, zatem prowadzące do niego drzwi nie mogą być zamknięte na klucz. Kwestie sprzątania korytarza niespełniające wymagań powoda lub otrzepywania butów w korytarzu nie stanowią naruszenia jego dóbr osobistych. Sąd przyznaje, iż niektóre zachowania pozwanego były infantylne,
a nawet mogące stanowić wykroczenie, jednakże wynikają z konfliktu stron, które robią sobie nawzajem „na złość”.

Przechodząc do majątkowych żądań powoda należy stwierdzić,
że w polskim systemie prawa krzywdę moralną naprawia się przede wszystkim poprzez środki ochrony niemajątkowej przewidziane w art. 24 k.c., ukierunkowane na usunięcie skutków wyrządzonej czynem bezprawnym krzywdy. Pokrzywdzonemu przysługuje także inny środek ochrony o charakterze majątkowym w postaci przyznania zadośćuczynienia za doznana krzywdę, które to roszczenie jest samodzielne, niezależne od innych środków potrzebnych
do usunięcia skutków naruszenia (art. 448 k.c.). Zadośćuczynienie służyć
ma udzieleniu poszkodowanemu satysfakcji w sytuacji, gdy inne środki
nie są wystarczające dla usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych. Zasądzenie zadośćuczynienia ma zatem charakter fakultatywny i od oceny sądu, opartej na analizie okoliczności konkretnej sprawy, zależy przyznanie pokrzywdzonemu ochrony w tej formie.

Powód domagał się zasądzenia na jego rzecz kwoty 2 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy z tytułu naruszenia dóbr osobistych. Uwzględniając kompensacyjną funkcję zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, którego głównym celem jest zatarcie lub co najmniej złagodzenie następstw naruszenia takich dóbr osobistych, jak cześć, wizerunek, uznaje się, że wysokość zadośćuczynienia winna zależeć przede wszystkim od wielkości doznanej krzywdy. Dla jej sprecyzowania i przyjęcia „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia uwzględnić należy takie okoliczności, jak: rodzaj naruszonego dobra, rozmiar doznanej krzywdy - oceniany obiektywnie, intensywność naruszenia - oceniana obiektywnie, stopień negatywnych konsekwencji dla pokrzywdzonego wynikających z dokonanego naruszenia dobra osobistego, w tym także niewymiernych majątkowo, nieodwracalność skutków naruszenia, stopień winy sprawcy, sytuację majątkową i osobistą zobowiązanego (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 16 kwietnia 2002 r., V CKN 1010/00, OSNC 2003, nr 4, poz. 56; wyrok Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2002 r., V CKN 1421/2000, niepublikowany; wyrok Sądu Najwyższego z 19 kwietnia 2006 r., II PK 245/2005, OSNP 2007, nr 7 - 8, poz. 101; wyrok SA w Warszawie z 22 lutego 2004 r., II ACa 641/03, Wokanda 2004, nr 9, s. 44; wyrok SA we Wrocławiu
z 24 lipca 2008 r., I ACa 1150/06, OSAW 2008, nr 4, poz. 110; G. B. (w:) Komentarz..., s. 457; Z. R., A. O., Zobowiązania..., s. 26).

Uzasadniając żądanie w tym zakresie powód wskazywał, że zadośćuczynienie ma naprawić wyrządzoną mu krzywdę i powstrzymać pozwanego od dopuszczania się podobnych naruszeń w przyszłości. Powód pośrednio też twierdził,
że ucierpiało jego zdrowie, w tym zdrowie psychiczne. Twierdził, że ma depresję i stany lękowe.

Mając powyższe na uwadze oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd jednak doszedł do przekonania, że roszczenie o zadośćuczynienie pieniężne zgłoszone przez powoda jest niezasadne, biorąc pod uwagę bezprawność działania pozwanego oraz skutki naruszeń dóbr osobistych. Powód bowiem
nie wykazała, że stres spowodowany postępowaniem pozwanego doprowadził
do niekorzystnych zmian w jego psychice. Trzeba dodać, że w tym zakresie Sąd uznał twierdzenia powoda za gołosłowne. Sąd nie dał również wiary w tym zakresie zeznaniom żony i syna powoda, gdyż uznał je za stronnicze. Zatem zaoferowany przez powoda materiał dowodowy nie dawał podstawy
do stwierdzenia, że na skutek zachowania pozwanego doznał on krzywdy, a trzeba dodać, że zadośćuczynienie przysługuje jedynie za krzywdę wyrządzoną naruszeniem dobra osobistego, a nie za naruszenie dobra osobistego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zadośćuczynienia pieniężnego, o czym orzekł, jak w pkt 2 wyroku, uznając ponadto, że nakazanie przeproszenia jest wystarczające, by dać powodowi satysfakcję i usunąć skutki naruszenia jego dóbr osobistych.

O kosztach procesu Sąd orzekł, jak w pkt 3 wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c. Na koszty te składa się opłata stała od pozwu ustalona zgodnie z art. 26 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2022 r. poz. 1125 ze zm.).

Sędzia: /-/ T. C..

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć powodowi.

Sędzia: