Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Nowakowska

Protokolant Alina Kędzia

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r. w Kaliszu

odwołania W. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 13 stycznia 2014 r. Nr (...)

w sprawie W. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.z dnia 13 stycznia 2014 r. znak (...)w ten sposób, że przyznaje W. S.emeryturę od (...).

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13.01.2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w O.odmówił W. S.przyznania emerytury, bo jako osoba urodzona po 31.12.1948 r. nie udowodnił co najmniej 15 lat pracy w tych warunkach na dzień 31.12.1998 r., gdyż zakwestionowano świadectwa pracy w szczególnych warunkach wydane przez Przedsiębiorstwo (...)w O.oraz przez (...) S.A w G., jako że nie powołują one przepisów resortowych we właściwy sposób ani nie podają okresu pracy na poszczególnych stanowiskach (betoniarz, zbrojarza, kierowca).

Odwołanie od tej decyzji wniósł do Sądu W. S. domagając się przyznania emerytury z tytułu ponad 15-letniego wykonywania pracy w szczególnych warunkach, powołując się na to, że pracował na stanowiskach wymienionych w zakwestionowanych świadectwach pracy. Na tę okoliczność powołał jako dowód zeznania świadków.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił co następuje:

W. S. urodził się w dniu (...), ma wykształcenie podstawowe. Z dniem 15.12.1986 r. podjął pracę w Przedsiębiorstwie (...) w O., na stanowisku betoniarza. Na stanowisko to opiewa coroczne świadectwo wykonywania pracy zaliczonej do I kategorii zatrudnienia z 1986 r. Kolejne- dotyczące lat 1987, 1988, 1989 r. dotyczą stanowiska kierowcy ciągnika.

Oświadczenie o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach z lat 1990-1993 oraz do 31.07.1994 r. nie używa nazwy stanowiska, ale wskazuje, że jest wymienione w części VIII ust.3 pkt. 1 (jest to praca kierowcy ciągników). Od dnia 01.07.1994 r. zawarł umowę o pracę na stanowisku betoniarza na czas określony do 31.07.1994 r. (dowód – akta osobowe z przedsiębiorstwa (...).)

W okresie od 01.08.1994 r. do 31.08.2002 r. W. S.zatrudniony był w zakładzie (...) w G., z siedzibą w O.. Od początku zatrudnienia zawarł tam umowę o pracę na stanowiskach betoniarz-zbrojarz i kierowca i taka nazwa stanowisk występuje w kolejnych umowach czasowych. Pracodawca w świadectwie z dnia 23.12.2013 r. zakwalifikował pracę do wykonywanej w szczególnych warunkach na stanowiskach wymienionych w dziale V poz. 4 pkt. 3 – betoniarz i pkt. 1 – zbrojarz oraz dział VIII poz. 3 pkt. 1 kierowca ciągnika. Jednocześnie wyjaśnił, że nie da się rozgraniczyć czasu pracy na poszczególnych stanowiskach, gdyż o tym jakie obowiązki wykonywał aktualnie pracownik decydowały terminy zadań produkcyjnych (dowód – świadectwo pracy w szczególnych warunkach z dnia 23.12.2013 r. w aktach ZUS i akta osobowe odwołującego się z tego zakładu).

W zakładach (...)jak i (...)prowadzono produkcję prefabrykatów z betonu, produkowanego na miejscu, który w toku produkcji musiał być dowożony z węzła betoniarskiego na stanowisko formujące. Odwołujący się pracował w brygadzie formującej jako betoniarz, a jednocześnie – ponieważ miał uprawnienia kierowcy ciągnika – w miarę potrzeb dowoził urobiony beton z pobliskiego węzła betoniarskiego do stanowiska formującego. Dowóz ten wykonywał ciągnikiem (marki U.) zależnie od rodzaju produkcji kilka- kilkanaście razy w ciągu dnia pracy, jednak zasadniczo wykonywał prace betoniarskie. Praca kierowcy ciągnika stanowiła stosunkowo małą część jego zadań w skali dnia pracy. Podobnie praca zorganizowana była w (...)– zakładzie który powstał po likwidacji przedsiębiorstwa (...)na jego bazie, z tym, że tam w miarę potrzeb produkcyjnych odwołujący się wykonywał również prace zbrojarskie (dowód – zeznania świadków E. N.i E. Ł.z rozprawy w dniu 16.04.2014 r.)

Sąd zważył co następuje;

Zgodnie z art. 184 ust.1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. Nr 162 poz.1118) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31.12.1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32-34, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (01.01.1999 r.) osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzna;

oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści ust.2 emerytura ta przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do OFE.

Stosownie do treści art. 32 cyt. ustawy ubezpieczeni będący pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnieni w szczególnych warunkach przez co najmniej przez 15 lat, nabywali prawo do emerytury w wieku obniżonym o 5 lat od podstawowego o ile udowodnili łączny staż ubezpieczeniowy określony w art. 27 cyt. ustawy wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Zgodnie z ust.4 tego przepisu wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługiwało prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych tj. rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz.43 ze zmianami).

Paragraf 2 powyższego rozporządzenia stanowi, że okresami prac uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy te stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie z art. 184 ust.1 cyt. ustawy odwołujący się, jako osoba urodzona po 31.12.1948 r., winien warunki stażowe tj. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach wykazać na dzień 01.01.1999 r. Poza sporem jest, że odwołujący się nie przystąpił do OFE.

Jak wynika z danych ZUS na dzień 1.01.1999 r. udowodnił zatrudnienie w łącznym wymiarze 25 lat i 7 miesięcy i 7 dni okresów składkowych i nieskładkowych. W szczególnych warunkach zaliczono mu 6 lat w okresie od 01.08.1979 r. do 31.07.1985 r. w (...) K..

Materiał dowodowy w niniejszej sprawie wskazuje na to, że odwołujący się pracował w okresach wskazanych w świadectwach zakładów pracy w szczególnych warunkach w okresie od 15.12.1986 r. do 31.07.1994 r. w Przedsiębiorstwie (...)w O., na stanowiskach betoniarz i kierowca ciągnika, i od 01.08.1994 r. do 31.08.2002 r. w (...). na stanowisku zbrojarz-betoniarz i kierowca ciągnika. Jako zasadniczą wykonywał pracę betoniarza, a co do (...) – zbrojarza-betoniarza, a jednocześnie przez część dnia pracował jako kierowca ciągnika. Jego praca była pracą w szczególnych warunkach przez większą część dnia na stanowisku wymienionym w dziale V ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983 r. (DZ.U.83.8.43 ze zm.), gdzie używa się określenia: „prace zbrojarskie i betoniarskie”, a przez mniejszą część – na stanowisku wymienionym w dziale VIII poz. 3 tego wykazu: „prace kierowców ciągników”.

Fakt, że przez część dnia pracy odwołujący się wykonywał pracę kierowcy ciągnika dowożącego beton na stanowisko, gdzie wykonywał pracę stanowiącą jego podstawowe zajęcie, nie zmienia oceny, że przez cały normatywny czas pracy narażony był na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia, a przez to w pełnym wymiarze wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

Jednoczesna w ramach dobowego czasu praca na różnych stanowiskach wymienionych w wykazie prac w szczególnych warunkach nie wyklucza bowiem zaliczenia tego okresu do pracy w szczególnych warunkach. Takie wykluczenie dotyczy tylko sytuacji, gdy wykonywanie równocześnie pracy w ramach dobowej miary czasu pracy obejmuje pracę, która nie oddziałuje szkodliwie na organizm pracownika. (wyrok Sądu Najwyższego z 04.06.2008 r. IIUK 306/07). Jeżeli natomiast praca na obu stanowiskach odbywa się w warunkach szkodliwych dla zdrowia, to nie ma przeszkód w uznaniu, że łącznie praca w szczególnych warunkach obywa się w pełnym wymiarze czasu pracy.

Jak wynika z dokonanych ustaleń W. S.wykonywał pracę w szczególnych warunkach przez okres ponad 15 lat. Wiek 60 lat osiągnął w dniu (...). Wniosek o emeryturę złożył w dniu 25.11.2013 r.

W tym stanie rzeczy Sąd przyznał odwołującemu się prawo do emerytury od daty spełnienia ostatniego z warunków do nabycia świadczenia tj. od (...).

Zaskarżona decyzja podlegała więc zmianie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c. orzeczono jak w wyroku.