Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant Alicja Jesion

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku T. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania T. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 4 lutego 2013 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy T. W. prawo do emerytury od dnia (...).

Sygn. akt VU 376/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 lutego 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy T. W. prawa do emerytury.

Od decyzji powyższej wnioskodawca odwołał się w dniu 26 lutego 2013 roku. Wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, że przepracował wymagane 15 lat w warunkach szczególnych.

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

T. W., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 21 grudnia 2012 roku wniosek o przyznanie emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-2 w aktach ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący ponad 25 lat. Niekwestionowany przez ZUS okres zatrudnienia wnioskodawcy w warunkach szczególnych wynosi łącznie 6 miesięcy i 6 dni. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(okoliczności niesporne)

W okresie od 20 sierpnia 1975 roku do 20 czerwca 1983 roku wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) S.A. w R. (dawne Zakłady (...) w R.). W świadectwie pracy wystawionym wnioskodawcy za wskazany wyżej okres zatrudnienia wskazano, że pracował on na stanowisku kierowcy samochodowego.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 20 czerwca 1983 roku w aktach osobowych wnioskodawcy)

Prawo jazdy uprawniające do prowadzenia samochodów ciężarowych wnioskodawca uzyskał w dniu 14 kwietnia 1980 roku.

(dowód: zeznania wnioskodawcy k. 94-95, 96 w zw. z k. 103, 104 w aktach sprawy)

W angażach wystawionych wnioskodawcy pracodawca podał, że pracował on na następujących stanowiskach:

- od 20 sierpnia 1975 roku jako kierowca samochodu (...);

- od 1 stycznia 1976 roku jako operator wózka;

- od 1 stycznia 1977 roku jako kierowca ciągnika;

- od 1 czerwca 1977 roku jako kierowca samochodu (...);

- od 27 lipca 1979 roku jako kierowca;

- od 1 stycznia 1980 roku jako kierowca wywrotki;

- od 1 października 1980 roku jako kierowca samochodu (...)

- od 1 sierpnia 1982 roku jako kierowca wywrotki;

- od 11 stycznia 1983 roku jako palacz kotłów;

- od 7 marca 1983 roku jako kierowca wywrotki.

(dowód: angaże z dnia 30 sierpnia 1975 roku, 24 stycznia 1976 roku, 21 czerwca 1976 roku, 24 stycznia 1977 roku, 28 czerwca 1977 roku, od 2 maja 1978 roku, 28 maja 1979 roku, 12 października 1979 roku, 17 stycznia 1980 roku, 27 października 1980 roku, 20 stycznia 1981 roku, 2 marca 1981 roku, 2 września 1982 roku, 15 grudnia 1982 roku, 26 stycznia 1983 roku, akceptacja podania o przeniesienie z dnia 1 marca 1983 roku w aktach osobowych wnioskodawcy)

Będąc zatrudnionym na stanowisku kierowcy ciągnika w okresie od 1 stycznia 1977 roku do 31 maja 1977 roku oraz kierowcy wywrotki w okresach od 1 stycznia 1980 roku do 30 września 1980 roku, od 1 sierpnia 1982 roku do 10 stycznia 1983 roku oraz od 7 marca 1983 roku do 20 czerwca 1983 roku wnioskodawca woził materiały budowlane, takie jak żwir, ziemię i gruz. Wywrotka, którą jeździł wnioskodawca był to samochód ciężarowy marki „S. (...)” o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Innych czynności wnioskodawca nie wykonywał.

Jako palacz wnioskodawca w okresie od 11 stycznia 1983 roku do 6 marca 1983 roku obsługiwał dwa piece typu przemysłowego. Do obowiązków wnioskodawcy na tym stanowisku pracy należało zasypywanie pieca węglem za pomocą łopaty, czyszczenie pieca i wyciąganie popiołu. Innych czynności wnioskodawca nie wykonywał.

(dowód: zeznania wnioskodawcy k. 94-95, 96 w zw. z k. 103, 104 w aktach sprawy)

(...) S.A. w R. wystawiła wnioskodawcy trzy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. W pierwszym wystawionym w 2000 roku wskazała, że wnioskodawca pracował w takich warunkach w okresach od 1 stycznia 1976 roku do 31 maja 1977 roku jako kierowca ciągnika (Dział VIII, poz. 2, pkt 5 Wykazu A do zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego), od 1 grudnia 1980 roku do 10 stycznia 1983 roku (Dział VIII, poz. 2, pkt 5) jako kierowca wywrotki oraz od 11 stycznia 1983 roku do 20 czerwca 1983 roku na stanowisku palacza.

W drugim świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 22 sierpnia 2012 roku pracodawca podał, że wnioskodawca pracował w takich warunkach w okresach od 20 sierpnia 1975 roku do 30 czerwca 1976 roku na stanowisku kierowcy samochodu N. i w okresie od 1 czerwca 1977 roku do 10 stycznia 1983 roku na stanowisku kierowcy samochodu Ż. (Dział VIII, poz. 2 Wykazu A do zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego).

W kolejnym świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 22 sierpnia 2012 roku pracodawca podał, że wnioskodawca pracował w takich warunkach w okresach od 11 stycznia 1983 roku do 11 marca 1983 roku na stanowisku pomocnika palacza oraz od 12 marca 1983 roku do 20 czerwca 1983 roku na stanowisku palacza (Dział VIII, poz. 2, pkt 5 Wykazu A do zarządzenia Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego).

(dowód: świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 54 i 83 w aktach sprawy, k. 13 w aktach ZUS)

W piśmie z dnia 14 stycznia 2014 roku (...) S.A. wskazała, że świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych zostały wystawione wnioskodawcy błędnie, albowiem świadectwo z 2000 roku zawiera błąd pkt 1, tj. od 1 stycznia 1976 roku do 31 maja 1977 roku, a powinno być od 1 stycznia 1977 roku do 31 maja 1977 roku. Natomiast świadectwo wydane w 2012 roku jest całkowicie niepoprawne, albowiem błędnie zinterpretowano w nim stanowisko kierowcy samochodu N. i kierowcy samochodu Ż. jak kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

(dowód: ww. pismo k. 82 w aktach sprawy)

W okresie od 13 października 1983 roku do 5 maja 2001 roku wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w R. k/B.. W okresie od 13 grudnia 1991 roku do 31 grudnia 1991 roku wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym. W świadectwie pracy wystawionym wnioskodawcy za wskazany wyżej okres zatrudnienia wskazano, że pracował on:

- od 13 października 1983 roku do 30 września 1985 roku jako kierowca;

- od 1 października 1985 roku do 28 lutego 1998 roku jako kierowca-operator;

- od 1 marca 1998 roku do 5 maja 2001 roku jako operator żurawia.

(dowód: świadectwo pracy k. 25-26 w aktach ZUS)

Natomiast w angażach wystawionych wnioskodawcy pracodawca podał, że pracował on na następujących stanowiskach:

- od 13 października 1983 roku do 30 września 1985 roku jako kierowca;

- od 1 października 1985 roku do 30 kwietnia 1994 roku jako operator sprzętu budowlanego, operator i operator żurawia;

- od 1 maja 1994 roku do 28 lutego 1998 roku jako kierowca – operator;

- od 1 marca 1998 roku do 5 maja 2001 roku jako operator żurawia.

(dowód: umowy o pracę z dnia 13 i 27 października 1983 roku, angaże z dnia 21 marca 1985 roku, 22 października 1985 roku, 2 maja 1986 roku, 10 października 1986 roku, 28 stycznia 1987 roku, 8 lipca 1987 roku, 19 sierpnia 1987 roku, 27 listopada 1987 roku, 4 marca 1988 roku, 11 maja 1988 roku, 1 sierpnia 1988 roku, 28 kwietnia 1989 roku, 1 sierpnia 1989 roku, 1 kwietnia 1990 roku, 1 lipca 1990 roku, 6 maja 1991 roku, 30 marca 1992 roku, 28 kwietnia 1994 roku, 2 stycznia 1995 roku, 2 listopada 1995 roku, 1 kwietnia 1996 roku, 14 marca 1997 roku, 18 czerwca 1997 roku, 30 października 1997 roku, 29 stycznia 1998 roku, 2 marca 1998 roku, 30 kwietnia 1998 roku oraz 25 stycznia 1999 roku)

Będąc zatrudniony na wskazanych wyżej stanowiskach wnioskodawca stale i pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, operator dźwigu oraz kierowca autobusu. Jako kierowca samochodu ciężarowego wnioskodawca jeździł samochodami marki (...) i (...), którymi przewoził kamień, piasek, ziemię, blachy i inne materiały budowlane. Jako operator dźwigu wnioskodawca rozładowywał samochody dźwigiem, a także rury i inne materiały na budowie kopalni i elektrowni. Dźwig ten był umieszczony na samochodzie ciężarowym marki (...). Autobusem wnioskodawca dowoził pracowników rano do pracy i odwoził ich po zmianie, a w trakcie zmiany pracował co najmniej 8 godzin dziennie jako operator dźwigu. Oprócz prowadzenia samochodów ciężarowych wnioskodawca wykonywał sporadycznie naprawy przypisanych mu samochodów. Były to naprawy wpadkowe i krótkotrwałe. Innych czynności w spornym okresie wnioskodawca nie wykonywał.

(dowód: zeznania świadków J. S. i K. G. (1) k. 52, 53, zeznania wnioskodawcy k. 94-95, 96 w zw. z k. 103, 104 w aktach sprawy)

Przedsiębiorstwo (...) S.A. w R. k/B. nie wystawiło wnioskodawcy świadectwa pracy w warunkach szczególnych.

(dowód: pismo k. 27 w aktach ZUS)

Przy zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia od 1 stycznia 1977 roku do 31 maja 1977 roku, od 1 stycznia 1980 roku do 30 września 1980 roku, od 1 sierpnia 1982 roku do 10 stycznia 1983 roku, od 7 marca 1983 roku do 20 czerwca 1983 roku, od 11 stycznia 1983 roku do 6 marca 1983 roku oraz od 13 października 1983 roku do 31 grudnia 1998 roku (z wyłączeniem okresu przebywania na urlopie bezpłatnym) staż pracy wnioskodawcy w takich warunkach, łącznie z okresami niekwestionowanymi przez organ rentowy wynosi więcej niż 15 lat.

(okoliczność niesporna)

Sąd Okręgowy zważył i ocenił co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 roku) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2). Od dnia 1 stycznia 2013 roku dla nabycia prawa do emerytury wcześniejszej nie jest już natomiast wymagane wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Należy dodać, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace o jakich mowa w rozporządzeniu (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.), obecnie rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412), dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami.

Dodać należy, iż z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku, I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, w dniu (...) roku ukończył 60 lat oraz nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w (...) S.A. w R. od 20 sierpnia 1975 roku do 20 czerwca 1983 roku Sąd oparł się w głównej mierze na angażach zawartych w aktach osobowych wnioskodawcy. W oparciu o powyższe dowody zasadne było przyjęcie, że wnioskodawca w okresach od 1 stycznia 1977 roku do 31 maja 1977 roku był kierowcą ciągnika, w okresach od 1 stycznia 1980 roku do 30 września 1980 roku, od 1 sierpnia 1982 roku do 10 stycznia 1983 roku oraz od 7 marca 1983 roku do 20 czerwca 1983 roku kierowcą wywrotki, a w okresie od 11 stycznia 1983 roku do 6 marca 1983 roku palaczem kotłów.

Będąc zatrudnionym na stanowisku kierowcy ciągnika w okresie oraz kierowcy wywrotki wnioskodawca woził materiały budowlane, takie jak żwir, ziemię i gruz. Wywrotka, którą jeździł wnioskodawca był to samochód ciężarowy marki „S. (...)” o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Jako palacz wnioskodawca obsługiwał natomiast dwa piece typu przemysłowego. Do obowiązków wnioskodawcy na tym stanowisku pracy należało zasypywanie pieca węglem za pomocą łopaty, czyszczenie pieca i wyciąganie popiołu. Innych czynności we wskazanych wyżej okresach wnioskodawca nie wykonywał.

W świetle powyższego zasadne było przyjęcie, że wnioskodawca w ww. okresach wykonywał prace w warunkach szczególnych wskazane w Wykazie A, Dział VIII, poz. 3 (prace kierowców ciągników), poz. 1 (prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony) oraz Dziale XIV, poz. 1 (prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego) do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W ocenie Sądu pozostałe okresy zatrudnienia wnioskodawcy w (...) S.A. nie mogły zostać zaliczone do pracy w warunkach szczególnych, albowiem stanowiska, które wówczas zajmował, tj. kierowcy samochodów N. i Ż., operatora wózka i kierowcy nie są wymienione w wykazach do ww. rozporządzenia.

Powyższe oznacza, że świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawione wnioskodawcy przez M. były błędne, co zresztą wskazany pracodawca przyznał w piśmie z dnia 14 stycznia 2014 roku.

Dokonując z kolei ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę w okresach od 13 października 1983 roku do 31 grudnia 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w R. k/B. Sąd oparł się na dokumentach zawartych w aktach osobowych, a mianowicie umowach o pracę i angażach, a także na zeznaniach świadków K. G. (2) i J. S. oraz zeznaniach samego wnioskodawcy.

Z dowodów powyższych wynika, jakie konkretnie prace wnioskodawca wykonywał i w jakim wymiarze czasu pracy pracował. Będąc zatrudnionym we wskazanych zakładach pracy wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, operator dźwigu (żurawia) oraz kierowca autobusu. Jako kierowca samochodu ciężarowego wnioskodawca jeździł samochodami marki (...) i (...), którymi przewoził kamień, piasek, ziemię, blachy i inne materiały budowlane. Jako operator dźwigu wnioskodawca rozładowywał samochody dźwigiem, a także rury i inne materiały na budowie kopalni i elektrowni. Dźwig ten był umieszczony na samochodzie ciężarowym marki (...). Autobusem wnioskodawca dowoził pracowników rano do pracy i odwoził ich po zmianie, a w trakcie zmiany pracował co najmniej 8 godzin dziennie jako operator dźwigu. Oprócz prowadzenia samochodów ciężarowych wnioskodawca wykonywał sporadycznie naprawy przypisanych mu samochodów. Były to naprawy wpadkowe i krótkotrwałe. Innych czynności w spornym okresie wnioskodawca nie wykonywał.

Bez wpływu na powyższe ustalenia pozostaje okoliczność, że pozwie z dnia 23 listopada 2000 roku wniesionym przeciwko (...) o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych wnioskodawca wskazał, że pracował w tym przedsiębiorstwie także na stanowisku kierowcy mechanika ciężkiego sprzętu budowlanego. Jak bowiem zeznał wnioskodawca na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 roku w spornym okresie nigdy nie był mechanikiem, zaś przedmiotowy pozew nie był napisany przez niego osobiście i podpisując go nie zaznajamiał się z jego treścią.

Podkreślić należy, że organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wiarygodności wskazanych wyżej zeznań i dokumentów.

W świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie nie powinno zatem budzić żadnych wątpliwości, że wnioskodawca wykonywał w okresie od 13 października 1983 roku do 31 grudnia 1998 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace wymienione w Wykazie A, Dziale VIII pkt 2 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, to jest prace na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony i autobusów o liczbie miejsc powyżej 15 oraz w Dziale V, poz. 3, czyli prace na stanowisku maszynisty ciężkich maszyn budowlanych

W związku z tym, że wykazane przez wnioskodawcę okresy pracy w warunkach szczególnych wynoszą więcej niż 15 lat, stwierdzić należało, iż spełnia on wszystkie wymagane prawem warunki do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Biorąc pod uwagę, że okresy pracy wnioskodawcy w (...) S.A. w R. na stanowiskach kierowcy ciągnika, kierowcy samochodu ciężarowego i palacza kotłów oraz w Przedsiębiorstwie (...) S.A. w R. na stanowiskach kierowcy samochodów ciężarowych, kierowcy autobusu oraz operatora dźwigu łącznie z okresami pracy w warunkach szczególnych niekwestionowanym przez ZUS wynoszą więcej niż 15 lat, nie było konieczności odnoszenia się do zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Oddziale (...) w C. w okresie od 15 kwietnia 1972 roku do 9 maja 1972 roku w charakterze junaka.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji. Emerytura została przyznana wnioskodawcy od dnia (...), tj. od daty ukończenia przez niego 60 lat.