Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2022 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko (...) w S.

o wynagrodzenie

1)  oddala powództwo

2)  zasądza od powódki J. S. na rzecz pozwanej (...) w S. kwotę 2 700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem kosztów procesu.

Sędzia Marek Osowicki

Sygn. akt IV P 33/22

UZASADNIENIE

Powódka J. S. wniosła przeciwko pozwanej spółce (...) w S. o zapłatę kwoty 14239,34 zł brutto z tytułu wynagrodzenia za pracę za miesiąc luty 2022 r. , o dopuszczenie powódki do pracy w pozwanej spółce na stanowisku dyrektora zarządzającego oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż 1.01.2019 r. zawarła z pozwaną spółką umowę o pracę na stanowisku komplementariusza z wynagrodzeniem w wysokości 13.700 zł brutto miesięcznie. Następnie 30.09.2020 r. pozwana spółka dokonała zmiany jej umowy o pracę w zakresie wynagrodzenia za pracę na kwotę 14.239,34 zł oraz stanowiska pracy na stanowisko dyrektora zarządzającego. Do końca 2021 r. powódka przebywała na urlopie wychowawczym i 30.12.2021 r. e-mail zawiadomiła pozwaną spółkę o zamiarze powrotu do pracy od 1.02.2022 r. Pełnomocnik pozwanej spółki w piśmie z 13.01.2022 r. poinformował powódkę, że umowa o pracę wygasła i pozwana spółka nie dopuszcza powódki do pracy. Niedopuszczenie powódki do pracy jest spowodowane konfliktem małżeńskim, gdyż komplementariusz pozwanej spółki jest jej mężem. Powódka zgłosiła gotowość do pracy i pozostawała do dyspozycji, oczekując na wezwanie do pracy.

Pełnomocnik pozwanej spółki (...) w S. w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu podniósł, że powódka pełniła w pozwanej spółce funkcję komplementariusza i wykonywała czynności, do których była zobowiązana na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych. Istnieniu stosunku pracy pomiędzy stronami zaprzecza zakres obowiązków spoczywających na powódce, który był tożsamy z obowiązkami komplementariusza. Zawarta umowa o pracę miała charakter pozorny, co potwierdził Sąd Okręgowy w Gdańsku w wyroku z 13.10.2021 r. wydanym w sprawie VII U 6369/19. Powódka nie świadczyła pracy w reżimie wynikającym z art. 22 k.p. a zawarta umowa o pracę była nieważna (art. 83 § 1 k.c.), więc nie rodziła obowiązku po stronie pozwanej spółki zapłaty wynagrodzenia.

Pełnomocnik powódki na rozprawie 21.06.2022 r. rozszerzyła powództwo o wynagrodzenie za marzec i kwiecień 2022 r. w kwocie po 14239,34 zł za każdy miesiąc pełnienia funkcji dyrektora zarządzającego.

Uzasadnienie faktyczne:

M. S. jako jedyny komplementariusz pozwanej spółki (...) w (...).03.2018 r. przeniósł nieodpłatnie na powódkę J. S. ogół praw i obowiązków komplementariusza powyższej spółki, na co powódka wyraziła zgodę.

(dowód: akta VII U6369/19, akt notarialny-protokół z walnego zgromadzenia k.7-19).

W pozwanej spółce nie powołano organu nadzoru.

(dowód: wydruk KRS k.54-56).

Członek Rady Nadzorczej (...) S.A. w C. A. R. delegowany do pełnienia obowiązków prezesa tej spółki, która jest w posiadaniu wszystkich akcji spółki (...) w S. podjął 15.03.2018 r. uchwałę, iż walne zgromadzenie S. (...) w S. ustala wynagrodzenia komplementariusza spółki w osobie J. S. w wysokości 9600 zł netto waloryzowaną co roku i jednorazowo upoważnił do wykonania uchwały i podpisania w imieniu spółki (...) w S. umowy o pracę prokurenta spółki (...).

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, protokół walnego zgromadzenia k.9, zeznania świadka A. R. k. 93-94 od 01:00:28 do 01:10:29).

Powódka J. S. 1.01.2019 r. zawarła z pozwaną spółką (...) w S., reprezentowaną prze prokurenta spółki (...) umowę o pracę na czas nieokreślony, na stanowisku komplementariusza, w pełnym wymiarze czasu pracy, z wynagrodzeniem zasadniczym 13700 zł brutto.

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, umowa o pracę k.13).

Powódka podpisywała listy obecności we wszystkie dni robocze z ilością 8 godzin pracy dziennie od 2.01.2019 r. do 9.04.2019 r. i od 10.04.2019 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim związanym z ciążą.

(niesporne, nadto akta ZUS 100300/70/2019-USB-81-D, listy obecności załącznik 5).

(...) Oddział w G. decyzją nr (...) z 16.09.2019 r. stwierdził niepodleganie powódki J. S. z tytułu zatrudnienia na umowę o pracę u płatnika S. (...) w S. obowiązkowemu ubezpieczeniu rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od 1.01.2019 r.

(dowód: akta ZUS 100300/70/2019-USB-81-D ).

Powódka 9.09.2020 r. złożyła wniosek o udzielenie urlopu wychowawczego w celu zapewnienia opieki nad dzieckiem S. S. (2) urodzoną (...) od 1.11.2020 r. do 31.10.2023 r. , na co wyraziła zgodę prokurent pozwanej spółki.

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, wniosek o urlop wychowawczy k.17).

Prokurent pozwanej spółki i powódka 15.08.2020 r., zawarli aneks do umowy o pracę dotyczący z wynagrodzenia na stanowisku komplementariusza w zakresie wynagrodzenia zasadniczego określając je na kwotę 14239,34 zł .

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, aneks do umowy o pracę k.16).

Prokurent pozwanej spółki i powódka, pełniąca funkcję komplementariusza, 30.09.2020 r. zawarli aneks do umowy o pracę dotyczący zmiany stanowiska powódki na dyrektora zarządzającego. W tym samym czasie powódka pełniła też funkcję komplementariusza w innej spółce jej męża M. S..

(dowód: akta osobowe powódki cz. B, aneks do umowy o pracę k.18, zeznania powódki od 00:16:08 do 00:16:54).

W okresie pełnienia przez powódkę funkcji komplementariusza pozwanej spółki od 15.03.2018 r. do 12.11.2020 r. powódka wraz z mężem M. S. raz na jakiś czas jeździła do siedziby spółki w S. lub do oddziału w S., podpisywała umowy i dokumenty, zabierała pocztę, wykonywała czynności organizacyjne, reprezentowała spółkę. Powódka nie wystawiała faktur. Po zawarciu aneksu do umowy o pracę i zmianie stanowiska na dyrektora zarządzającego, nic się nie zmieniło w czynnościach powódki. Pełniący funkcję prezesa Członek Rady Nadzorczej (...) S.A. w C. A. R., posiadającej wszystkie akcje spółki (...) w S. nie podejmował uchwały wyrażającej zgodę na zawarcie aneksu do umowy o pracę powódki, w zakresie zmiany stanowiska na dyrektora zarządzającego. Nigdy wcześniej ani później nie było funkcji dyrektora zarządzającego, bo nie było takiej potrzeby w spółce.

(dowód: zeznania świadków k.90-94 M. P. od 00:08:41 do 00:17:32, J. K. od 00:33:22 do 00:46:13, A. R. od 00:58:14 do 01:10:29, zeznania komplementariusza pozwanej spółki k. 107-108 od 00:28:51 do 00:49:20).

Sąd Okręgowy w Gdańsku w wyroku z 13.10.2021 r. wydanym w sprawie VII U 6369/19 oddalił odwołanie powódki od decyzji (...) Oddział w G. nr (...) z 16.09.2019 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń społecznych w uzasadnieniu powyższego wyroku, stwierdził, iż powódka nie świadczyła pracy w reżimie wynikającym z art. 22 k.p., strony złożyły swe oświadczenie dla pozoru a zawarta umowa o pracę była nieważna (art. 83 § 1 k.c.).

(dowód: akta VII U6369/19, wyrok z uzasadnieniem k.228-246).

Powódka pismem z 30.12.2021 r. doręczonym 11.01.2022 r. poinformowała pozwaną spółkę , iż z dniem 1.02.2022 r. kończy urlop wychowawczy i wraca do pracy na stanowisku dyrektora zarządzającego.

(dowód: k. 7).

Pełnomocnik pozwanej spółki w piśmie z 13.01.2022 r. odmówił dopuszczenia do pracy powódki na stanowisku dyrektora zarządzającego wskazując, iż powódka od 12.11.2020 r. nie pełni już funkcji komplementariusza i nie ma podstaw do przyjęcia, iż strony łączy stosunek pracy.

(dowód: k. 8).

Powódka w piśmie z 1.02.2022 r. doręczonym pozwanej spółce 15.02.2022 r. zwróciła uwagę, ze niedopuszczenie jej do pracy, w związku z jej gotowością do świadczenia pracy na rzecz pracodawcy, nie wpływa na konieczność wypłaty jej wynagrodzenia.

(dowód: k. 11-12).

Pismem z 3.03.2022 r. doręczonym pozwanej spółce 22.03.2022 r. wezwała do zapłaty wynagrodzenia za luty 2022 r. i wskazała, iż nadal pozostaje do dyspozycji.

(dowód: k. 16-18).

Uzasadnienie prawne:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Pozorność umowy wzajemnej w rozumieniu art. 83 § 1 k.c. występuje wówczas, gdy strony umowy składając oświadczenia woli nie zamierzają osiągnąć skutków, jakie prawo wiąże z wykonywaniem tej umowy, przy czym pozorność umowy o pracę ma miejsce nie tylko wówczas, gdy praca w ogóle nie jest świadczona, ale również wtedy, gdy jest faktycznie świadczona, ale na innej podstawie (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 października 2006r., I UK 120/06, OSNP 2007/19-20/294). Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, zaś pracodawca zobowiązuje się do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem (art. 22 § 1 k.p.). O tym, czy strony istotnie nawiązały umowę o pracę nie decyduje formalne zawarcie (podpisanie) umowy nazwanej umową o pracę, lecz faktyczne i rzeczywiste realizowanie na jej podstawie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy - świadczenie pracy przez pracownika z zamiarem wykonywania obowiązków pracowniczych, czyli świadczenie pracy podporządkowanej, w charakterze pracownika, w czasie i miejscu oznaczonym przez pracodawcę. W odniesieniu do umowy o pracę pozorność polega na tym, że strony nie zamierzają osiągnąć skutków określonych w art. 22 k.p. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2008r., I UK 223/07, LEX nr 442836, wyrok z dnia 5 października 2006r., I UK 120/06, OSNP 2007 nr 9-20, poz. 294; M.Raczkowski „Pozorność w umownych stosunkach pracy” Lexis-Nexis, W-wa 2010, s.200-202).

Dla ustalenia, iż umowa nie jest pozorna nie wystarczy sporządzenie umowy o pracę i stosownej dokumentacji pracowniczej oraz opłacania składek na ubezpieczenie społeczne za osobę zgłoszoną do ubezpieczenia.

Same sporządzenie dokumentacji pracowniczej nie przesądza i istnieniu stosunku pracy, bez fatycznego świadczenia pracy podporządkowanej na określonym stanowisku pracy i w umówionym wymiarze czasu pracy.

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego zaprezentowane w wyroku z 5 maja 2010 r., I PK 8/10, (Lex nr 602668), iż w świetle art. 22 § 1 ¹ k.p. oceny charakteru umowy należy dokonywać nie tylko na podstawie jej postanowień, które mogą mieć na celu stworzenie pozoru innej umowy, ale nade wszystko na podstawie faktycznych warunków wykonywania umowy.

Do cech charakterystycznych stosunku pracy zalicza się: dobrowolność wykonywania pracy przez pracownika, osobisty charakter świadczenia tej pracy, ciągłość pracy, podporządkowanie pracownika pracodawcy, odpłatność pracy oraz ponoszenie przez pracodawcę wszelkiego ryzyka (osobowego, organizacyjnego i ekonomicznego) związanego z realizacją zobowiązania.

Aby zatrudnienie mogło spowodować nawiązanie stosunku pracy, muszą być spełnione wszystkie przesłanki, od których zależy ważność umowy o pracę. Na konieczną treść umowy o pracę składają się zatem rodzaj pracy oraz fakt wynagradzania pracownika (essentialia negotii umowy o pracę), osobisty i stały charakter świadczenia pracy oraz podporządkowanie w procesie pracy kierownictwu pracodawcy również co do czasu i miejsca jej świadczenia oraz wyznaczonych zadań.

Wykonywanie pracy pod „kierownictwem” pracodawcy oznacza, że pracownik powinien stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy (art. 100 § 1 k.p.) i pozostawać do dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy (art. 128 k.p.).

Przepis art. 22 § 1 KP stanowi o wykonywaniu czynności (obowiązków) po kierownictwem pracodawcy w miejscu i czasie przez niego wyznaczonym. Zarówno w doktrynie, jaki i orzecznictwie, wyinterpretowano szereg wymagań, których spełnienie pozwala przyjąć istnienie pracy podporządkowanej pracodawcy. Przyjmuje się w pierwszym rzędzie, że podporządkowanie pracownika obejmuje prawo wydawania przez pracodawcę poleceń (Z. Hajn, glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1998 r., II UKN 394/98, OSP 2000 nr 12, poz. 177 oraz W. Muszalski, Charakter prawny pracy członka zarządu spółki handlowej, Państwo i Prawo 1992 nr 10, s. 67).

Wykonywanie pracy kierowniczej wymaga samodzielności, niezależności i operacyjnej kreatywności bardziej aniżeli bieżącego podporzadkowania innym organom spółek prawa handlowego, które tylko okresowo kontrolują zatrudnionych członków zarządu na stanowiskach dyrektorskich, będących pracownikami o statusie prawnym osoby zarządzającej zakładem pracy w imieniu pracodawcy w rozumieniu art. 3 ¹ k.p. Oznacza to, że zanegowanie pracowniczego tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym zatrudnionego członka zarządu wieloosobowej lub wielopodmiotowej spółki z o.o. byłoby możliwe i uzasadnione wyłącznie w razie wykazania pozoru (pozorowania) pracowniczego zatrudnienia na stanowisku kierowniczym intencyjnie wykreowanym w celu skorzystania z zawyżonych świadczeń ze spornego tytułu podlegania pracowniczym ubezpieczeniom społecznym. Wykazanie pozoru (pozorowania) pracowniczego zatrudnienia na stanowisku kierowniczym, powinno być rozumiane jako brak wykonywania adekwatnych czynności na danym stanowisku w spółce kapitałowej (por.: Wyrok SN z 25.01.2022 r., (...) 104/21, LEX nr 3394421).

W rozpoznawanej sprawie znamienne jest, iż mimo że zgodna za zawarcie z powódką umowy o pracę na stanowisku komplementariusza została podjęta 15.03.2018 r. na podstawie uchwały zgromadzenia wspólników, to umowę o pracę zawarto dopiero po upływie ponad dziewięciu miesięcy, 1.01.2019 r. a powódka po krótkim okresie korzystała z długotrwałego zwolnienia lekarskiego z powodu przebiegu ciąży a następnie uprawnień związanych z macierzyństwem.

Sąd Okręgowy w Gdańsku w wyroku z 13.10.2021 r. wydanym w sprawie VII U 6369/19 oddalił odwołanie powódki od decyzji (...) Oddział w G. nr (...) z 16.09.2019 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń społecznych w uzasadnieniu powyższego wyroku stwierdził, iż powódka nie świadczyła pracy w reżimie wynikającym z art. 22 k.p., strony złożyły swe oświadczenie dla pozoru a zawarta umowa o pracę była nieważna (art. 83 § 1 k.c.).

Sąd ten dokonał szczegółowych ustaleń faktycznych co do pozorności umowy o pracę powódki z pozwaną spółką z 1.01.2019 r. i wnikliwej analizy prawnej kompetencji komplementariusza i cech stosunku pracy.

W niniejszej sprawie powódka dochodzi wynagrodzenia za pracę za okres od lutego do kwietnia 2022 r. powołując się na aneks do umowy o pracę z 30.09.2020 r., zgłoszenie zamiaru powrotu z urlopu wychowawczego od 1.02.2022 r. oraz gotowość do świadczenia pracy. Zatem nie występuje tożsamość przedmiotowa niniejszego postępowania z odwołaniem w sprawie podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym.

Przy tak określonym roszczeniu sąd miał obowiązek zbadać czy strony łączył stosunek pracy wynikający z powyższego aneksu do umowy o pracę i czy powódka była w gotowości do podjęcia pracy a doznała jedynie przeszkód w świadczeniu pracy ze strony pozwanej spółki.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że na zawarcie z powódką umowy o pracę na stanowisku komplementariusza 15.03.2018 r. została wyrażona zgoda w uchwale walnego zgromadzenia S. (...) w S. ustalająca wynagrodzenie komplementariusza spółki w osobie J. S. w wysokości 9600 zł netto waloryzowaną co roku i jednorazowo upoważniająca do wykonania uchwały i podpisania w imieniu spółki (...) w S. umowy o pracę prokurenta spółki (...).

Więc w przypadku zatrudniania na podstawie umowy o pracę komplementariusza w pozwanej spółce przyjęto zasadę, iż wymaga to uchwały walnego zgromadzenia wspólników i specjalnego upoważnienia prokurenta pozwanej spółki.

W przypadku aneksu do umowy o pracę z 30.09.2020 r. walne zgromadzenie pozwanej spółki nie podjęło uchwały o zmianie stanowiska pracy z komplementariusza na dyrektora zarządzającego i nie upoważniło prokurenta do zawarcia takiego aneksu.

W umowach pomiędzy spółką a komplementariuszem spółkę winna reprezentować rada nadzorcza a w razie jej braku pełnomocnik powołany przez walne zgromadzenie (odpowiednio, jak to jest przewidziane w art. 379 § 1 k.s.h.).

Prokurent pozwanej spółki nie była upoważniona uchwałą walnego zgromadzenia do podpisania aneksu, w imieniu pozwanej spółki umowy, z powódką w zakresie zmiany stanowiska pracy z komplementariusza na dyrektora zarządzającego a pozwanej spółce nie powołano rady nadzorczej.

Co więcej w osobie powódki dochodziłoby do kumulacji ról pracodawcy, komplementariusza reprezentującego pozwaną spółkę i pracownika, dyrektora zarządzającego. Oznacza to, iż w tak ukształtowanym stosunku pranym byłaby niemożliwy jakakolwiek nadzór, nawet ogólny, kierunkowy czy okresowy, nad pracownikiem zajmującym kierownicze stanowisko. Bowiem trudno sobie wyobrazić sytuację, iż powódka jako komplementariusz będzie wyznaczała samej sobie jako dyrektorowi zarządzającemu, nawet ogólne zadania a następnie sama oceniała ich realizację znowu jako komplementariusz, uprawniony do prowadzenia spraw spółki (art. 140 k.s.h.).

Prowadzenie spraw jest procesem polegającym na wydawaniu decyzji, opinii, podejmowaniu uchwał, organizowaniu działalności spółki i mieści się w kategorii tzw. czynności faktycznych. Prowadzenie spraw spółki jest prawem i obowiązkiem komplementariusza. Oznacza to z jednej strony prawo do dokonywania czynności zarządu, a z drugiej powinność komplementariusza (tak: A. Kidyba [w:] M. Dumkiewicz, A. Kidyba, Komentarz aktualizowany do art. 1-300 Kodeksu spółek handlowych, LEX/el. 2022, art. 140.).

W toku procesu powódka nie wskazała nawet co miało należeć do jej obowiązków jako dyrektora zarządzającego w pozwanej spółce, która jest spółką osobową. Jakie dyrektor zarządzający miał uprawnienia i kompetencje i z jakich aktów wewnętrznych, np. statutu spółki, uchwał walnego zgromadzenia spółki czy pełnomocnictw one wynikały. Jakimi pracownikami, działami lub procesami zarządzał.

Ponadto jak wynika z wiarygodnych zeznań świadków M. P., J. K. i A. R. obowiązki powódki sprowadzały się do okresowego podpisywania umów i dokumentów, zabierania poczty, wykonywania czynności organizacyjnych oraz reprezentowania spółki a po zawarciu aneksu do umowy o pracę i zmianie stanowiska na dyrektora zarządzającego, nic się nie zmieniło w czynnościach powódki.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki, iż do jej obowiązków należało tworzenie faktur , bowiem są sprzeczne z stanowczymi i logicznymi zeznaniami świadka J. K., iż powódka skupiała się głownie na reprezentacji a ona wystawiała wszystkie faktury i wykonywała prace biurowe. Zeznania powyższego świadka znajdują też potwierdzenie w zeznaniach komplementariusza pozwanej spółki, iż powódka nie sporządzała fizycznie żadnych dokumentów a jej rola ograniczała się do podpisywania dokumentów, gdzie jej podpis był niezbędny.

Więc były to faktyczne czynności typowe, adekwatne dla komplementariusza spółki komandytowo akcyjnej.

Sama powódka wyjaśniła, iż jej mąż M. S. powiedział, że oprócz tego, że będzie dalej pełniła funkcję komplementariusza, dalej „formalnie” będzie pełniła funkcję dyrektora zarządzającego.

Sąd też w pełni podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony, w podobnym stanie faktycznym, w wyroku z 27.04.2021 r., (...) 42/21, iż świadczenie pracy zostało wyczerpująco uregulowane w art. 22 § 1 k.p., zaś Kodeks spółek handlowych nie jest pragmatyką pracowniczą, która ma pierwszeństwo w poszukiwaniu cech (właściwości) umowy o pracę (art. 5 k.p.). Niemniej zawiera wskazówki (art. 210 § 1 i 379 § 1 k.s.h. ) w zakresie podmiotów uprawnionych do reprezentacji pracodawcy w przypadku zamiaru zatrudnienia członka zarządu i tylko w takim zakresie może mieć uprzywilejowaną pozycję (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2009 r., I PK 42/09, LEX nr 528156). W pozwanej spółce nie ustanowiono rady nadzorczej, wobec czego (art. 144 k.s.h.) pełnomocnik walnego zgromadzenia płatnika byłby uprawniony do ustalenia wynagrodzenia komplementariusza, jeżeli nie zostało ono ustalone w statucie w charakterze wkładu komplementariusza. Dodatkowo byłby on umocowany do zawarcia w imieniu spółki z komplementariuszem umowy o pracę, czy innej umowy przewidującej dla komplementariusza jego wynagrodzenie (por. także S. Sołtysiński, A. Szajkowski, A. Szumański: Kodeks spółek handlowych, Komentarz. tom 1, Warszawa 2012). Bez spersonifikowania osoby dokonującej czynności z zakresu prawa pracy osoba dążąca do uzyskania ochrony pracowniczej nie może rozpocząć dorozumianego wykonywania pracy podporządkowanej, nawet wówczas, gdy rzecz dotyka osoby na stanowisku kierowniczym (stanowisko odwołującej się i zakres jej obowiązków). Nie chodzi wyłącznie o to, że w codziennej pracy (podporządkowaniu autonomicznym) tej osobie nie wyznacza się zadań i celów, gdyż one mogą wynikać z ustroju danego podmiotu (ustawy, statutu, umowy), lecz o to, iż tak „osierocony” kandydat na pracownika nie ma możliwości wykonywania pracy na warunkach określonych w art. 22 § 1 k.p. Brak źródeł prawa pracy (art. 9 § 1 k.p.) mógłby zostać sanowany przez utrwaloną zwyczajową praktykę u danego pracodawcy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 2004 r., I PK 681/03, OSNP 2005 Nr 4, poz. 53 z glosą M. Lewandowicz-Machnikowskiej, OSP 2005 Nr 10, poz. 120). Jednak utrwalona praktyka dotyczyłaby sytuacji, w której dany podmiot wypracował własne, indywidualne zwyczajowo przyjęte reguły. Zawężając dalszą ocenę do postanowień (źródeł prawa pracy) statusu S.K.A., widoczne staje się, że jej organy nie wyłoniły pełnomocnika w celu zawarcia umowy o pracę z odwołującą się. W takim razie ten brak przekierowuje spojrzenie na ogólne zasady reprezentacji, a te - co wynika z § 12 statutu S.K.A. - przypisane zostały komplementariuszowi w zakresie prowadzenia spraw spółki za pośrednictwem swych organów (zarząd). Taki scenariusz oznacza, że osobą wykonującą uprawnienia pracodawcy w stosunku do pracowników S.K.A. był zarząd P. Sp. z o.o., personifikując, była to odwołująca się. Z tego już względu a priori nie mogła być osobą sprawującą czynności pracodawcy względem "samej siebie", zwłaszcza że zakres obowiązków, jaki zamierzano powierzyć na podstawie umowy o pracę oscylował wokół spraw zarządczych w S.K.A., co w praktyce miało utrwalić dualizm decyzyjny, raz odwołującej się jako członka zarządu komplementariusza, raz jak business managera (vide: wyrok SN z 27.04.2021 r., II USKP 42/21, OSNP 2022, nr 4, poz. 37, Lex).

Zatem nie mogło też dojść do dorozumianego zawarcia z powódką umowy o pracę na stanowisku dyrektora zarządzającego, bo osobą wykonująca uprawnienia pracodawcy i zarówno podległym pracownikiem byłaby w jednej osobie powódka.

Dodatkowo w tym samym czasie powódka pełniła też funkcję komplementariusza w jeszcze innej spółce jej męża M. S..

W ocenie sądu powódka pomimo spoczywającego na niej ciężaru dowodu (onus probandi art. 6 k.c.) nie wykazała, że łączył ją stosunek pracy z pozwaną spółką i nie przeprowadziła dowodów pozwalających na wiarygodne uznanie, iż faktycznie świadczyła pracę na podstawie stosunku pracy na stanowisku dyrektora zarządzającego a co tym idzie, że zasadne jest jej roszczenie o wynagrodzenie za pracę za okres od lutego do kwietnia 2022 r. oraz roszczenie o dopuszczenie do pracy.

Mając na uwadze powyższe sąd oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu sąd orzekał na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. i § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z 22 października 2015 r. (Dz.U. poz. 1800 ze zm.) zasądzając od powódki na rzecz strony pozwanej kosztu procesu w kwocie 2700 zł.