Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2021r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia Jerzy Zalasiński

Sędziowie Katarzyna Antoniak

Agnieszka Pasikowska (spr.)

Protokolant sekr. sadowy Monika Świątek

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2021 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa G. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W.

przeciwko J. M.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 30 listopada 2020 r. sygn. akt IVP 94/17

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda G. K. na rzecz pozwanego J. M. kwotę 1350 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

K. A. J. Z. A. P.

Sygn. akt IV Pa 13/21

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 30 listopada 2020 r.: 1. oddalił powództwo G. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w W. skierowane przeciwko pozwanemu J. M. o odszkodowanie, 2. zasądził od powoda na rzecz 2.700 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, 3. nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Siedlcach 2.688,40 złotych tytułem kosztów sądowych.

Wydanie powyższego wyrok poprzedziły następujące ustalenia i wnioski Sądu Rejonowego;

J. M. w okresie od 5 maja 2015 roku do 8 lutego 2016 roku był pracownikiem G. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w W., zatrudnionym na stanowisku kierowcy międzynarodowego, na podstawie umowy o pracę zawartej od 5 czerwca 2015 roku na czas nieokreślony, z wynagrodzeniem w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę (umowy o pracę k. 7-8, świadectwo pracy k. 9-11).

W dniu 1 grudnia 2015 roku (...) sp. z o. o. w P. zleciła powodowi przewóz okien drewnianych na paletach z P. do F.. Zleceniodawca zastrzegł, że przewóz ma być dokonany tzw. „solówką”, co oznaczało, że transport ma być zrealizowany samochodem ze skrzynią ładunkową, bez innego towaru, a nadto zastrzegł, że po drodze na miejsce docelowe wykluczone jest dokonywanie przeładunku tego towaru. Powód przyjął zlecenie i do wykonania przewozu skierował J. M.. Pozwany 2 grudnia 2015 roku na bazie w P. odebrał samochód ciężarowy marki M. (...), na którego skrzynię ładunkową były już załadowane oszklone, ofoliowane okna, ustawione na drewnianych paletach. Mimo zastrzeżenia ze strony (...) sp. z o. o. w P., powód zdecydował o przyjęciu po drodze przez pozwanego kilku kolejnych ładunków, które w czasie wykonywania przewozu wymusiły dwukrotne przeładowanie okien, w tym końcowo ze skrzyni ładunkowej na dołączoną dodatkowo przyczepę, przez osoby zajmujące się załadunkiem u kolejno odwiedzanych kontrahentów i sukcesywnie były umieszczane bezpośrednio obok załadowanych wcześniej okien.

Po dokonaniu 10 grudnia 2015 roku na terenie S. przedostatniego zaplanowanego rozładunku, pozwany wyruszył w dalszą drogę, do F., gdzie miały zostać rozładowane okna. Krótko po ruszeniu i dojechaniu do skrzyżowania o ruchu okrężnym, J. M. w celu uniknięcia zderzenia z samochodem osobowym, który nie ustąpił mu pierwszeństwa przejazdu, musiał gwałtownie zahamować z jednoczesnym ostrym skrętem w prawo. Manewr ten spowodował, że jedna z palet z oknami, która nie była przymocowana do skrzyni ładunkowej samochodu, przewróciła się i znajdujące się na niej okna uległy uszkodzeniu. Pozwany niezwłocznie telefonicznie poinformował o zdarzeniu pracodawcę. Następnie okna ułożył poziomo na powierzchni naczepy i kontynuował podróż. Na miejscu rozładunku we F. kontrahent odmówił odbioru uszkodzonej części okien. Pozostałe zostały przez niego rozładowane i przyjęte. Na drogę powrotną pozwany odebrał i przewiózł dla powoda kolejne ładunki. Po zwrocie (...) sp. z o. o. w P. nieprzyjętych we F. okien, mając na uwadze zakres uszkodzeń zdecydował on o ich utylizacji i wyprodukowaniu nowych okien dla klienta. Koszt ten wyniósł 28.266,29 złotych i o jego pokrycie zwrócił się do powoda. Powód wystąpił do Towarzystwa (...) S.A. w W. o pokrycie powstałej szkody, ale ubezpieczyciel odmówił.

Wyrokiem z 19 grudnia 2017 roku wydanym w sprawie XVII GC 228/17 Sąd Rejonowy dla m. st. w W. zasądził od powoda na rzecz (...) sp. z o. o. w P. 28.266,29 złotych, z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od 9 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie i obciążył pozwanego kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego. Wyrok uprawomocnił się z dniem 14 listopada 2018 roku . Powód uiścił zasądzoną od niego należność 10 grudnia 2018 roku .

W powyższych okolicznościach faktycznych Sąd Rejonowy uznał powództwo za niezasadne w świetle treści art. 114 k.p. i art. 115 k.p. Zgodnie z tym przepisami pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Przesłanką odpowiedzialności materialnej jest nadto bezprawność działania lub zaniechania pracownika, którą należy rozumieć jako naruszenie obiektywnych reguł staranności wymaganej przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych. Jednym z takich obowiązków pracownika, zgodnie z art. 100 § 2 pkt 4 k.p. jest bowiem dbałość o dobro zakładu pracy oraz ochrona jego mienia. W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy stwierdził brak podstaw do przyjęcia wystąpienia przesłanki odpowiedzialności materialnej pozwanego za szkodę. Sąd nie podzielił stanowiska powoda, że pozwany niewłaściwie rozmieścił i zabezpieczył jeden z przewożonych ładunków, co doprowadziło do jego przewrócenia i uszkodzenia. Stolarka okienna jest towarem podatnym na uszkodzenia mechaniczne. Z tej przyczyny zleceniodawca powoda zastrzegł w zleceniu, że towar ten ma zostać przewieziony jako tzw. „solówka”, czyli samochodem ze skrzynią ładunkową, bez obecności innego towaru oraz bez żadnych przeładunków po drodze. Powód do tych zaleceń się nie zastosował i przyjął dodatkowe zlecenia przewozu tym kursem jeszcze innych towarów, co skutkowało koniecznością przemieszczenia okien.

Sąd Rejonowy za podstawę rozstrzygnięcia przyjął wnioski biegłego z zakresu transportu drogowego, który wskazał, że podstawową, pierwotną przyczyną uszkodzenia okien była zmiana warunków transportu palet z oknami, a mianowicie złamanie zakazu przeładunku okien podczas przedmiotowego transportu i dokonanie tego dwukrotnie, wykonanie przewozu okien razem z innymi towarami, na przyczepie zamiast na tzw. solówce, gdzie działały większe siły odśrodkowe oraz siły wywoływane przez pracę układu zawieszenia przyczepy, która jest mniej stabilna niż sam pojazd. Jak wyjaśnił biegły w opinii, zabezpieczenie okien samymi tylko pasami, a tylko taki ewentualnie sposób miał do wykorzystania pozwany, i przymocowanie go do skrzyni ładunkowej, byłoby i tak niewystarczające. Do w pełni prawidłowego zamocowania palet z oknami konieczne były przynajmniej dwie osoby, przy czym przestawianie palet było niemożliwe bez wykorzystania urządzenia załadunkowego, np. wózka widłowego lub dźwigu. Biegły wyjaśnił, że oszklone okna o dużych rozmiarach powinny być ustawione jak najbliżej osi symetrii pojazdu, aby były jak najmniej narażone na oddziaływanie sił powstających podczas pokonywania zakrętów oraz sił powstających podczas ugięcia się elementów sprężystych układów zawieszenia pojazdu. W sytuacji, w jakiej znalazł się pozwany po przedostatnim rozładunku nie było na to szans. Okna przewożone przez pozwanego były ustawione przy burcie przyczepy. Było to niezgodne ze zleceniem transportowym. Pozwany własnymi siłami nie był w stanie ich ustawić inaczej i w pełni zabezpieczyć przed przewróceniem, zgodnie z wymogami opisanymi przez biegłego w opinii. W szczególności nie było możliwości unieruchomienia palety ze stojakiem i oknami poprzez blokowanie, z uwagi na brak przedmiotów, które można by wykorzystać do blokowania. Według biegłego zabezpieczenie górnej części przesyłki przed przechyleniem pasami transportowymi wymagałoby natomiast przypięcia w ten sposób, aby kąt, jaki tworzy pas z podłogą skrzyni ładunkowej był większy niż 30 ^o. Oznaczałoby to konieczność odpowiedniego ustawienia przez pozwanego okien, czego nie mógł on w stanie zrobić samodzielnie z uwagi na wagę i gabaryty okien. Ta sama uwaga dotyczy możliwości zabezpieczenia ładunku przed uderzeniami stelaża burty pojazdu. Nie było też obiektywnej możliwości samodzielnego powrotnego przeładowania okien na skrzynię ładunkową auta. Pozwany, mimo że miał obowiązek odpowiedniego zabezpieczenia przewożonego ładunku, miał bardzo ograniczoną możliwość zrobienia tego we własnym zakresie. Był zdany właściwie tylko na własne siły, a to było za mało żeby prawidłowo zabezpieczyć ostatni z ładunków. Jedyne co mógł zrobić pozwany to nie kontynuować przewozu, ale na to nie było zgody powoda. Z tych przyczyn Sąd Rejonowy stwierdził brak podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego wobec powoda.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wynikiem sprawy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

Apelację od powyższego Sądu Rejonowego wniósł powód zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając mu:

- naruszenie przepisu postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i brak uwzględnienia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych w zakresie ustalenia, iż jedyną przyczyną powstania szkody była chęć maksymalizacji zysków powoda i polecenie przeładunku towarów, w sytuacji gdy z opinii biegłego wynika, iż przeładunek towarów nie miał znaczenia z punktu widzenia prawidłowego zabezpieczenia towarów, który to obowiązek spoczywał wyłącznie na pozwanym,

- naruszenie przepisu postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów w zakresie ustalenia braku obowiązków pozwanego pracownika godzącego się na wykonywanie przewozu z przeładunkiem, w sytuacji gdy takie ustalenie jest sprzeczne z zasadą doświadczenia życiowego bowiem sprowadza pracownika do roli osoby bezmyślnie wykonującej rozkazy, a nie osoby osiągającej wynagrodzenie za pracę w warunkach obopólnie przyjętych przez strony,

- naruszenie przepisu postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów i poczynienie wewnętrznie sprzecznych ustaleń w zakresie nacisków powoda na wykonanie przewozu przez pozwanego, w sytuacji gdy sam pozwany przyznał, że strony nie kontaktowały się sobą przed powstaniem szkody, a zeznania świadka R. N. w tym zakresie nie dotyczą wiedzy na temat przedmiotowego przejazdu, lecz jedynie jego oceny w zakresie ogólnopanujących warunków u skonfliktowanego z nim byłego pracodawcy,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez dokonanie sprzecznych ustaleń z treścią zebranego materiału dowodowego, w sytuacji gdy prawidłowa i wszechstronna analiza materiału dowodowego powinna skutkować ustaleniem, iż (i) pozwany godził się na pracę w warunkach przeładunku i zdawał sobie sprawę z tego jak powinien zabezpieczyć towar, który jest w trakcie przewozu przeładowany, (ii) to na pozwanym, a nie powodzie spoczywał obowiązek prawidłowego zabezpieczenia towaru, (...) przeładunek towarów nie zwalniał pozwanego z obowiązku prawidłowego zabezpieczenia towarów, (iv) strony nie kontaktowały się ze sobą przed powstaniem szkody, a więc o żadnych naciskach nie może być mowy, (v) pozwany powinien zaprzestać kontynuowania przejazdu, w sytuacji gdy nie było z powodem kontaktu, a jednocześnie wiedział, że przewozi towar, którego nie jest sam w stanie zabezpieczyć.

- naruszenie prawa materialnego w postaci art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. w zw. z art. 114 k.p. poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, że przeładunek jest normalną przyczyną powstania szkody towarów i to ona - zdaniem Sądu - w niniejszej sprawie była wyłączną przyczyną uszkodzeń przesyłki, w sytuacji gdy, po pierwsze, pomiędzy badanymi zdarzeniami nie istnieje nawet powiązanie typu conditio sine qua non, co wyłącza dalszą możliwość badania związku przyczyno-skutkowego tych zdarzeń, a po drugie, nawet jeśli istnieje takie powiązanie, to nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowo-skutkowym z powstaniem szkody w niniejszej sprawie, gdyż sam przeładunek nie zwiększył prawdopodobieństwa powstania szkody w niniejszej sprawie.

- naruszenie prawa materialnego w postaci art. 114 k.p. w zw. z art. 122 k.p. w zw. z art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 1997 nr 98, poz. 602) poprzez ich niezastosowanie, w sytuacji gdy pozwany umyślnie naruszył obowiązki pracownicze jako kierowca z uwagi na brak zabezpieczenia towaru przed przemieszczeniem i kontynowanie jazdy mimo świadomości godzenia się na nastąpienie szkody polegającej na uszkodzeniu towaru powstałej wskutek przewrócenia.

Zarzucając powyższe powód wnoisł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 28.266,29 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia 5 lutego 2017 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Powód wnoisł rónież o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według nonn przepisanych.

Apelacja podlega oddaleniu z braku uzasadnionych podstaw.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, w związku z czym nie zachodzi potrzeba ich powtarzania. Trafne są również wniosku Sądu Rejonowego w zakresie oceny prawnej roszczenia powoda.

Wbrew stanowisku powoda, ocena materiału dowodowego sprawy została dokonana w sposób prawidłowy, zgodny z zasadami określonymi w art. 233 § 1 k.p.c. Do naruszenia tego przepisu dochodzi w przypadku pominięcia dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ wówczas można mówić o braku wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału. Do naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. dochodzi również w sytuacji, gdy Sąd obejmuje oceną całość materiału dowodowego sprawy nie pomijając żadnych dowodów, ale ta ocena jest dokonana z naruszeniem zasad logiki lub doświadczenia życiowego. Żadna z tych sytuacji w sprawie nie zachodzi. W sprawie niniejszej zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest bezzasadny, ponieważ Sąd ocenił całość materiału dowodowego sprawy, a wyprowadzone z dowodów wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami życiowego doświadczenia. W szczególności Sąd Rejonowy zasadnie uznał opinię biegłego z zakresu transportu drogowego za wiarygodny dowód w sprawie i przyjął ją za podstawę swych ustaleń. Opinia ta wskazuje przyczyny uszkodzenia przewożonej stolarki okiennej. Sąd wnioski tej opinii szczegółowo analizował i przytoczył w uzasadnieniu wyroku, dlatego nie ma potrzeby ich ponownego szczegółowego powoływania. Wystarczy wskazać, że z tej opinii wynika, że podstawową, pierwotną przyczyną uszkodzenia okien była zmiana warunków transportu palet z oknami, a mianowicie złamanie zakazu przeładunku okien podczas przedmiotowego transportu i dokonanie tego dwukrotnie, wykonanie przewozu okien razem z innymi towarami, na przyczepie zamiast na tzw. solówce, gdzie działały większe siły odśrodkowe oraz siły wywoływane przez pracę układu zawieszenia przyczepy, która jest mniej stabilna niż sam pojazd. Zdaniem Sądu Okręgowego, powód nie stosując się do zaleceń zleceniodawcy co do sposobu przewozu wymagającego towaru, za jaki należy uznać stolarkę okienną, wziął na siebie ryzyko jego uszkodzenia. Powód podejmując się przewozu dodatkowych towarów, wykonywał umowę zlecenia przewozu okien niezgodnie z umową. Wiedział, że przewóz dodatkowych towarów wbrew tej umowie zlecenia, wiąże się z koniecznością przeładunku i ponownego zabezpieczenia okien przez uszkodzeniem. Należy też przyjąć, że ze względu na gabaryty okien, powód miał świadomość, a co najmniej winien mieć świadomość, że pozwany nie miał możliwości samodzielnego należytego zabezpieczenia okien przed uszkodzeniem. Jak wynika z opinii biegłego, do prawidłowego zamocowania palet z oknami konieczne były przynajmniej dwie osoby, przy czym przestawianie palet było niemożliwe bez wykorzystania urządzenia załadunkowego, np. wózka widłowego lub dźwigu. (…) Pozwany własnymi siłami nie był w stanie ich ustawić inaczej i w pełni zabezpieczyć przed przewróceniem. W szczególności nie było możliwości unieruchomienia palety ze stojakiem i oknami poprzez blokowanie, z uwagi na brak przedmiotów, które można by wykorzystać do blokowania. Zabezpieczenie górnej części przesyłki przed przechyleniem pasami transportowymi wymagałoby natomiast przypięcia w ten sposób, aby kąt, jaki tworzy pas z podłogą skrzyni ładunkowej był większy niż 30 ^o. Oznaczałoby to konieczność odpowiedniego ustawienia przez pozwanego okien, czego nie mógł on w stanie zrobić samodzielnie z uwagi na wagę i gabaryty okien. Pozwany po rozładunku ostatniego dodatkowego towaru zabezpieczył towar w możliwy dla niego sposób, który okazał się niestarczający wobec nagłego nieprzewidzianego manewru w ruchu drogowym. W świetle powyższego brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwany ponosi winę za nienależycie zabezpieczenie okien i że z tej przyczyny ponosi wobec powoda odpowiedzialność za ich uszkodzenie. Pozwany zasadnie kwestionuje twierdzenia apelacji, jakoby z wyroków w sprawach gospodarczych jednoznacznie wynikał, że kierowca umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w przewozie w ten sposób, że nie zabezpieczył okien po dokonaniu wyładunków. Pomijając nawet fakt, że pozwany nie był uczetnikiem tych postepowań, to z uzasadnień wyroków Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 19 grudnia 2017 r. i wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 14 listopada 2018 r. wynikają inne ustalenia faktyczne stanowiące bezpośrednią podstawę rozstrzygnięcia tychże sądów, a mianowicie, że przyczyną uszkodzeń okien było niezachowanie warunków przewozu poprzez doładowanie i przeładowanie towarów.

Powyższe wskazuje, że przyczyną uszkodzenia okien były niewłaściwe warunki transportu i brak odpowiedniego zabezpieczenia przed uszkodzeniem, co było następstwem przemieszczenia okien niezgodnie z umową przewozu. Transport okien w warunkach określonych w umowie zapewniłby ich dowiezienie do odbiorcy bez uszkodzeń.

Jeśli chodzi o możliwość odmowy przez pozwanego kontynowania jazdy, to trzeba mieć na uwadze, że chodzi o stosunek pracy, z którego wynika podporządkowanie pracownika i jego obowiązek wykonywania poleceń pracodawcy. Pozwany wykonywał swe obowiązki wobec pracodawcy w możliwy w istniejących warunkach sposób. Powód jako pracodawca podejmując działania związane z wysokim ryzkiem powstania szkody, nie może obciążać pozwanego pracownika odpowiedzialnością za tę szkodę będącą następstwem ryzykownego działania, powołując się na prawo odmowy wykonania przez pracownika polecenia pracodawcy. Dodatkowo należy zważyć na treść zeznań świadka R. N., porzednio zatrudnionego u powoda na stanowiku spradytora, z których wynikało, że „kierowca nie mógł odmówić przewożenia towaru nawet jak byłby uszkodzony”. Świadek wypowiadał się nie tylko ogólnie na temat warunków panujących u byłego pracodawcy, ale odnosił się też do tego konkretnego kursu, bo zeznał, że pamięta ten kurs oraz że „było ciśnienie, żeby ten towar dostrczyć do Francji terminowo, bo czeka na niego ekipa do monatażu”.

Powyższe wskzuje, wszyskie zarzuty dotyczące dotyczące naruszenia przepisu prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c są chybione. Sąd Rejonowy dokonał wszechstronnej oceny materiału dowodwego z zastosowaniem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. W szczególnosći z opinii biegłego oraz zeznań świadka R. N. wyprowadził trafne wnioski.

W konsekwencji prawidłowych ustaleń faktycznych Sąd R. zasadnie stwierdził brak podsatw do odpiwedzialnoisći materialnej pozwanego wobec powoda i zastosowania w sprawie art. 361 § 1 k.c w zw. z art. 300 k.p . oraz art. 114 k.p., art. 115 k.p. i 122 k.p. Zarzuty dotyczące naruszenia tych przepisów prawa materialnego nie są trafne.

O kosztach procesu za drugą instancję Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z wynikiem sprawy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.). Kosztami tymi były koszty zastępstwa procesowego pozwanego w wysokości 1350 zł (3600 x 75% = 1800 : 2 = 1350).

Z powyższych względów Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

K. A. J. Z. A. P.