Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2021 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia Jerzy Zalasiński

Sędziowie Katarzyna Antoniak

Agnieszka Pasikowska (spr.)

Protokolant sekr. sądowy Monika Świątek

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2021 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa A. O.

przeciwko (...) S.A. Zakład (...) w S.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 grudnia 2020 r. sygn. akt IV P 131/20

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od A. O. na rzecz (...) S.A. Zakład (...) w S. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

K. A. J. Z. A. P.

IV Pa 6/21

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 14 grudnia 2020 r. oddalił powództwo A. O. skierowane przeciwko pozwanemu (...) S.A. Zakład (...) w S. o przywrócenie do pracy i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocniania się orzeczenia do dnia zapłaty.

Wydanie powyższego wyrok poprzedziły następujące ustalenia i wnioski Sądu Rejonowego;

A. O. od 13 stycznia 1998 roku była pracownikiem (...) S.A. Zakład (...) w S., zatrudnionym w pełnym wymiarze czasu pracy, od 13 lipca 1998 roku na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, ostatnio na stanowisku starszego technika technologa .

Powódka w okresie od 23 stycznia do 23 lipca 2019 roku była niezdolna do pracy i korzystała z zasiłku chorobowego. Następnie od 24 lipca do 20 listopada 2019 roku korzystała ze świadczenia rehabilitacyjnego. Od 21 listopada 2019 roku w dalszym ciągu nie świadczyła pracy dla pozwanego. Decyzją z 17 stycznia 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił A. O. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres. Mimo to powódka nie wróciła do pracy i skierowana przez pracodawcę nie stawiła się na badania lekarskie do lekarza medycyny pracy, wyznaczone na 28 stycznia 2020 roku. Na okres od 22 stycznia do 18 lutego 2020 roku otrzymała zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił jednak powódce otwarcia nowego okresu zasiłkowego od 22 stycznia 2020 roku.

Pismem z 6 lutego 2020 roku doręczonym powódce 12 lutego 2020 roku pracodawca rozwiązał z nią umowę o pracę bez wypowiedzenia, z uwagi na nieobecność w pracy trwającą dłużej niż okres pobierania zasiłku chorobowego, zakończenie okresu świadczenia rehabilitacyjnego, usprawiedliwioną nieobecność w pracy od 21 listopada 2019 roku oraz brak orzeczenia lekarskiego o zdolności do pracy.

W powyższym bezspornym stanie faktycznym sprawy Sąd Rejonowy uznał powództwo za niezasadne. Za podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd przyjął art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) k.p., który stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową. Sąd wskazał, że przepis ten ma odniesienie w sprawie niniejszej, ponieważ powódka do dnia 20 listopada 2019 r. wykorzystała cały okres zasiłkowy 182 dni, a następnie przez 4 miesiące korzystała ze świadczenia rehabilitacyjnego. Po tym czasie pracodawca miał już podstawy do rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia, ponieważ zaistniały przesłanki wymienione w tym przepisie.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w oparciu o art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c., oraz § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów postępowania mających dla rozstrzygniecie sprawy istotne znaczenie w postaci naruszenia dyspozycji:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów prowadzące do dowolnej oceny dowodów i skutkujące uznaniem, iż brak jest podstaw do przywrócenia powódki do pracy,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci:

- art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) k.p. poprzez jego błędne zastosowanie w sytuacji, kiedy w okolicznościach niniejszej sprawy brak było podstaw do jego zastosowania i uznania, iż pozwany miał podstawy do rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia,

- art. 39 k.p. poprzez jego niezastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, z którego wynika, że powódka była chroniona przed rozwiązaniem umowy o pracę ze względu na jej wiek ochronny (57 lat) legitymując się zaświadczeniem lekarskim o niezdolności do pracy,

- art. 102 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i nieodstąpienie od obciążania powódki kosztami procesu.

W związku z powyższym zarzutami wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i przywrócenie jej do pracy, zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania za obie instancje. Powódka złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja podlega oddaleniu z braku uzasadnionych podstaw.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, w związku z czym nie zachodzi potrzeba ich powtarzania. Trafne są również wniosku Sądu Rejonowego w zakresie oceny prawnej roszczenia powódki.

Wszystkie zarzuty apelacyjne są zdaniem Sądu Okręgowego chybione.

Wbrew stanowisku powódki, ocena materiału dowodowego sprawy została dokonana w sposób prawidłowy, zgodny z zasadami określonymi w art. 233 § 1 k.p.c. Do naruszenia tego przepisu dochodzi w przypadku pominięcia dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ wówczas można mówić o braku wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału. Do naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. dochodzi również w sytuacji, gdy Sąd obejmuje oceną całość materiału dowodowego sprawy nie pomijając żadnych dowodów, ale ta ocena jest dokonana z naruszeniem zasad logiki lub doświadczenia życiowego. Żadna z tych sytuacji w sprawie nie zachodzi. Należy stwierdzić, że gdy sąd z całego materiału dowodowego wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonanej oceny nie można uznać za wadliwą, nawet, jeśli z dowodów można wyprowadzić odmienne wnioski. Takie działanie mieści się bowiem w przyznanych sądowi kompetencjach do swobodnego uznania, którą z możliwych wersji uznaje za prawdziwą. W sprawie niniejszej zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest bezzasadny, ponieważ Sąd ocenił całość materiału dowodowego sprawy, a wyprowadzone z dowodów wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami życiowego doświadczenia. Apelująca przedstawia własną, korzystną dla niej wersję zdarzeń polemizując z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Polemika zawarta w apelacji nie może jednak odnieść oczekiwanego przez apelującą rezultatu. Należy podkreślić, że powódka nie sprecyzowała ani w treści zarzutu, ani też w uzasadnieniu apelacji, na czym konkretnie polega w sprawie naruszenie przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c.

W apelacji powódka wskazuje jedynie, że (...) Oddział w P. decyzją nr (...) - (...) z dnia 17 stycznia 2020r odmówił przyznania jej dalszego świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 21 listopada 2019 r., w związku z czym powódka otrzymała od pracodawcy skierowanie na kontrolne badania lekarskie wraz z informacją o terminie badania wyznaczonym przez Kolejową Medycynę Pracy w W. na dzień 28 stycznia 2020r. W dniu 24 stycznia 2020 r. powódka otrzymała zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy od dnia 22 stycznia 2020r do dnia 18 lutego 2020r. Pracodawca wystąpił wówczas do (...) Oddział w S. z prośbą o zajęcie stanowiska dotyczącego prawa do zasiłku chorobowego. Pismem nr (...) - (...) z dnia 31 stycznia 2020r (...) Oddział w S. poinformował, że odwołująca się nie ma prawa do nowego okresu zasiłkowego, co mogło wprowadzić pracodawcę w błąd. Choć nie ma to istotnego dla sprawy znaczenia, należy zauważyć, że choć ZUS zmienił w tym zakresie stanowisko i poinformował pracodawcę pismem z 17 lutego 2020 r. o przyznaniu powódce prawa do nowego okresu zasiłkowego, to następnie pismem z 6 kwietnia 2020 r. poinformował pracodawcę o podtrzymaniu stanowiska, o jakim mowa w piśmie z 31 stycznia 2020 r.

Należy podkreślić, że powyższe kwestie te nie mają wpływu na trafność rozstrzygnięcia. Przepis art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) k.p. zapewnia ochronę pracownika do czasu, gdy nie upłynął jeszcze łączny okres pobierania w czasie niezdolności do pracy wynagrodzenia i zasiłku chorobowego oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące. W późniejszym okresie, jak w sprawie niniejszej, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia jest możliwe i jest zgodne z tym przepisem. Trafnie Sąd Rejonowy wskazał, że przepis ten wynika z potrzeby prowadzenia racjonalnej polityki zatrudnienia. Długotrwała usprawiedliwiona nieobecność pracownika w pracy spowodowana jego problemami zdrowotnymi jest utrudnieniem dla pracodawcy, który w celu realizacji zadań nie może w pełni wykorzystywać zatrudnionej do tego celu kadry pracowniczej. Z tego powoda ustawodawca umożliwił pracodawcy rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę w przypadku spełnienia przesłane, o jakich mowa w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) k.p. Powódka do dnia 20 listopada 2019 r. wykorzystała cały okres zasiłkowy 182 dni, a następnie przez 4 miesiące korzystała ze świadczenia rehabilitacyjnego, wobec tego po tym okresie pracodawca mógł rozwiązać z powódką umowę o pracę bez wypowiedzenia, ponieważ zaistniały przesłanki z art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) k.p..

Nie jest zasadny zarzut naruszenia przepisu art. 39 k.p., ponieważ ochrona przewidziana w tym przepisie dotyczy tylko wypowiedzenia, a nie rozwiązania umowy o pracę. Trafnie pełnomocnik pozwanego powołuje stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym „Ochrona stosunku pracy przewidziana w art. 39 k.p. dotyczy wypowiedzenia definitywnego, także wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy i płacy. Ochrona ta nie dotyczy natomiast przypadków rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron lub bez wypowiedzenia z przyczyn zawinionych lub niezawinionych przez pracownika (art. 52 i 53 k.p.); nie dotyczy także wygaśnięcia umowy o pracę z mocy prawa.” (wyrok z dnia 20.12.2013 r., sygn. akt IIPK 99/13; por. wyrok z dnia 13.12.2017 r., sygn. akt III PK 5/17).

W powyższej sytuacji faktycznej w świetle powołanych przepisów nie było podstaw do przywrócenia powódki do pracy.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 102 k.p.c. należy stwierdzić, że powódka nie wykazała, by zachodziły podstawy do zastosowania w sprawie tego przepisu w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Powódka nie wykazała, zachodził w sprawie wypadek szczególnie uzasadniony umożliwiający odstąpienie od obciążania powódki kosztami zastępstwa procesowego pozwanego. Sąd Okręgowy uznając zaskarżone w tym przedmiocie rozstrzygniecie za prawidłowe, na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. zasądził od powódki na rzecz pozwanego również koszty zastępstwa procesowego za drugą instancję w kwocie 120 wynikającej, oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

Z powyższych względów Sąd oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

K. A. J. Z. A. P.