Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 426/20

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1 Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.11.

H. K. (1)

Przestępstwo z art. z art. 216 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 31 § 2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. w dniu 1 kwietnia 2019 roku w K. w siedzibie Sądu Okręgowego w Kielcach przy ul. (...), poprzez oplucie w twarz, oskarżony H. K. (1) znieważył oskarżyciela prywatnego P. W. w jego obecności oraz naruszył jego nietykalność cielesną.

zeznania świadka P. W.

k. 71v-72

zeznania świadka K. J.

k. 72v-73

płyta z nagraniem zajścia z dnia 1 kwietnia 2019 roku

k. 58, 73

dane o karalności

k. 53-54

częściowo wyjaśnienia oskarżonego H. K. (1)

k. 70v-71

2. czynu tego oskarżony H. K. (1) dopuścił się mając w stopniu znacznym ograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu oraz zdolność do pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 § 2 kk

opinia sądowo –psychiatryczna sporządzona przez biegłych psychiatrów E. P. i K. P.

k. 41- 44

1.2 Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

w

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Brak

2.  OCena DOWOdów

2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

zeznania świadka P. W. (k. 71v-72)

Z zeznań świadka P. W. wynika, iż w dniu 1 kwietnia 2019 roku na korytarzu Sądu Okręgowego w Kielcach, podczas oczekiwania na windę, został opluty w prawy policzek przez H. K. (1). Jak wskazał nie było to kichnięcie tylko plunięcie. Tym postępkiem oskarżonego poczuł się znieważony. Jednocześnie świadek opisał zachowanie H. K. (1) względem K. J. podczas opuszczania sali rozpraw. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. W., są one bowiem spójne, konsekwentne i logiczne, a nadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka K. J. oraz zapisie monitoringu z przedmiotowego zajścia, zabezpieczonego z kamer Sądu Okręgowego w Kielcach.

1.

zeznania świadka K. J. (k. 72v-73)

Świadek K. J. zaprezentował przebieg zdarzeń z dnia 1 kwietnia 2019 roku w sposób zbieżny z relacją świadka P. W.. Także i on wskazał, iż H. K. (1) w pewnym momencie odwrócił się i napluł w twarz oskarżycielowi prywatnemu. Zobaczył później, iż po twarzy pana W. leci ślina. To nie było kichnięcie tylko celowe oplucie. Świadek opisał także zachowanie oskarżonego wobec jego osoby. Zeznania świadka są kategoryczne i logiczne, dlatego też stały się one podstawą ustalań Sądu.

płyta z nagraniem zajścia z dnia 1 kwietnia 2019 roku (k. 58, 73)

Zawiera utrwalony na monitoringu Sądu Okręgowego w Kielcach obraz przedmiotowego zajścia. Na nagraniu tym widoczne jest jak oskarżony H. K. (1) opluwa oskarżyciela prywatnego. Dowód obiektywny, oddaje rzeczywisty przebieg krytycznego zdarzenia.

1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego H. K. (1) (k. 70v-71v)

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego H. K. (1) co do tego, iż był on w dniu 1 kwietnia 2019 roku w budynku Sądu Okręgowego w Kielcach. Wyjaśnienia w tej części są bowiem spójne z zeznaniami świadków P. W. oraz K. J., a także z nagraniem monitoringu.

1

dane o karalności (k. 53-54)

Sporządzone przez uprawniony organ, zgodnie z obowiązującymi przepisami.

2

opinia sądowo -psychiatryczna (k. 41-44)

Sąd w całości podzielił opinię biegłych psychiatrów K. P. i E. P., jest ona bowiem pełna, jasna oraz nie zawiera sprzeczności, zaś biegli posiadają stosowne doświadczenie w swojej dziedzinie, w sposób logiczny uzasadnili poszczególne wioski płynące z opinii.

2.2 Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

częściowo wyjaśnienia oskarżonego H. K. (1) (k. 70v-71)

Nie zasługują na wiarę wyjaśnienia oskarżonego, w tej części w której starał się on przekonać, iż w nie opluł celowo pokrzywdzonego, a po prostu na niego kichnął, „bo z twarzą się nie odsunął”, „to było tak jakby mój organizm chciał oczyścić siebie poprzez kichnięcie”. Jednocześnie oskarżony wskazywał, że całe zajście zostało sprowokowane przez P. W., który zastawił mu drogę, mówił do niego „uderz mnie czy coś”, podszedł do niego bardzo blisko. Wyjaśnienia tej treści stanowią przyjętą przez oskarżonego linię obrony, zmierzającą wyłącznie do uchronienia się przed odpowiedzialnością karną za zarzucane mu przestępstwo. Takiej wersji zdarzeń nie potwierdził bowiem P. W., który stanowczo wskazywał, iż „nie było to kichnięcie tylko plunięcie”. Także K. J. twierdził, że doszło do oplucia pokrzywdzonego przez H. K. (1).

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

3.1 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

x

3.2 Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I.

H. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

B. K.

Dokonana przez Sąd analiza zgromadzonego materiału dowodowego pozwoliła na ustalenie, iż oskarżony H. K. (1) w dniu 1 kwietnia 2019 roku w siedzibie Sądu Okręgowego w Kielcach przy ulicy (...), poprzez oplucie w twarz, znieważył oskarżyciela prywatnego P. W. w jego obecności oraz naruszył jego nietykalność cielesną, czym w pełni wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 216 § 1 kk i 217§ 1 kk w zw. z art. 11§ 2 kk.

Dobrem chronionym przez treść art. 217 kk jest nietykalność cielesna i zawarty w niej element godności człowieka, wolność człowieka od fizycznych, niezgodnych z jego wolą oddziaływań na jego ciało [M. M., Ustawowe znamiona, s. 67). W literaturze podkreśla się, że przepis art. 217 kk stoi na straży realizacji konstytucyjnej zasady, określonej w art. 41 ust. 1 Konstytucji RP, zapewniającej każdemu prawo do nietykalności osobistej (J. Wojciechowski, w:Wąsek, Kodeks karny, t. I, 2010, s. 1359-1360). Czynnością sprawczą jest naruszenie nietykalności cielesnej, które może polegać na uderzeniu, wyraźnie wskazanym przez ustawodawcę w treści art. 217 kk oraz na innym naruszeniu nietykalności np. opluciu pokrzywdzonego, jego szarpaniu, ciągnięciu za włosy, popychaniu, oblaniu wodą, nieczystościami, obrzuceniu jajkami, obcięciu włosów, „pstryknięciu” w nos, pociąganiu za ucho, szczypaniu, klepaniu po pośladkach i barkach, wymierzaniu kuksańców (Marek, Kodeks karny 201, s.488, M. Mozgawa Ustawowe znamiona, s. 71 in.). Naruszenie nietykalności cielesnej, o jakim mowa w art. 217 kk, nie może powodować uszczerbku na zdrowiu ujętego w art. 156 lub 157 kk. Jak wskazał Sąd Najwyższy na gruncie art. 182 kk z 1969 r., za naruszenie nietykalności cielesnej może być uznane tylko takie zdarzenie, które nie powoduje żadnych zmian anatomicznych lub fizycznych w organizmie człowieka i nie pozostawia na jego ciele śladów lub- co najwyżej- nieznaczny lub przemijający ślad w postaci niewielkiego i krótkotrwałego zasinienia (wyr. SN z 9.9.1969 r., V KRN 106/69, OSNKW 1970, Nr 1, poz. 3). O karalnym naruszeniu nietykalności cielesnej można mówić jedynie wówczas, gdy naruszenie następuje bez zgody pokrzywdzonego. Przestępstwo naruszenia nietykalności cielesnej można popełnić tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Zgodnie natomiast z art. 216 § 1 kk „kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do tej osoby dotarła podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności”. Znieważyć w tym kontekście oznacza ubliżyć komuś, zachować się względem kogoś w sposób obraźliwy. Ze względu na przedmiot ochrony, jakim jest godność człowieka, za zniewagę uważa się zachowanie uwłaczające godności, wyrażające lekceważenie lub pogardę dla innej osoby. W większości przypadków zniewaga przybiera postać słowną (używanie sów wulgarnych), może mieć też postać pisemną (obraźliwy list), czasami jednak dochodzi do znieważenia poprzez gesty np. spoliczkowanie czy oplucie. O tym czy dane zachowanie ma charakter znieważający, decydują dominujące w społeczeństwie oceny i normy obyczajowe.

Zachowanie oskarżonego H. K. (1) polegające na opluciu pokrzywdzonego niewątpliwie naruszyło nietykalność cielesną P. W.. Naruszenie to nastąpiło bez zgody pokrzywdzonego. Dodatkowo P. W. skutkiem działania oskarżonego nie doznał żadnych widocznych obrażeń ciała. Swoim zachowaniem polegającym na opluciu pokrzywdzonego oskarżony wyraził mu także pogardę i lekceważenie. Postępkiem tym P. W. poczuł się znieważony, zachowanie to obiektywnie naruszyło obowiązujące normy społeczne. Powyższe uzasadnia przyjęcie kumulatywnej kwalifikacji z art. 216 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Wskazać przy tym należy, że oskarżony czynów tych dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, co również musiało znaleźć odzwierciedlenie w kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego H. K. (1) przestępstwa, stwierdzić należy, że jest on także wysoki. Oskarżony bowiem bez żadnego powodu, doprowadził do zdarzenia, w którym naruszył nietykalność cielesną innej osoby, a także wyraził dla niej pogardę. Czyn jego godził w tak istotne dobro prawne, jakim jest zdrowie i godność człowieka.

Z uwagi na ograniczenie w stopniu znacznym zdolności oskarżonego do rozpoznania znaczenia czynu i do pokierowania swoim postępowaniem, Sąd uznał, że stopień jego winy nie jest wysoki. Oskarżony H. K. (2) nie działał bowiem w warunkach pełnej swobody decyzyjnej, jego proces decyzyjny był zaburzony.

M. G.

3.3  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐

3.4  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐

3.5  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Nie dotyczy

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

H. K. (1)

I.

Sąd kierując się dyrektywami z art 53 kk, orzekł w stosunku do oskarżonego za przestępstwo przypisane mu niniejszym wyrokiem karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych. Liczba orzeczonych wobec oskarżonego stawek dziennych grzywny odpowiada stopniowi zawinienia oraz społecznej szkodliwość dokonanego przez niego czynu. Ustalona wysokość jednej stawki dziennej w ocenie Sąd uwzględnia sytuację majątkową, finansową i rodzinną H. K. (1), który jest emerytem i z tego tytułu osiąga on dochód w wysokości 1504 złotych.

Jako okoliczność zaostrzającą wymiar kary Sąd miał na względzie fakt, że oskarżony był już w przeszłości karany (k. 53-54).

4.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Sąd oczywiście miał na względzie, że oskarżony przypisanego mu niniejszym wyrokiem czynu dopuścił się w warunkach art. 31§ 2 kk, a dodatkowo, iż jego zachowanie motywowane było trwającymi od dłuższego czasu bataliami sądowymi. Podnieść należy jednak, iż żadne emocje nie usprawiedliwiają takiego postępowania, jakim jest oplucie drugiego człowieka. Dodatkowo H. K. (1) dopuścił się przypisanego mu czynu w budynku sądu, dlatego jego zachowanie winno być napiętnowane w sposób dotkliwy. Z tego powodu Sąd nie zastosował wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd w oparciu o art. 628 pkt 1 kpk zasądził od oskarżonego H. K. (1) na rzecz oskarżyciela prywatnego P. W. kwotę 1020 złotych tytułem poniesionych przez niego kosztów procesu. Na kwotę tę złożyły się:

- zryczałtowana równowartość wydatków w kwocie 300 złotych wyłożona przez oskarżyciela prywatnego przy wnoszeniu aktu oskarżenia. Zryczałtowana równowartość wydatków określona została zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 maja 2003 roku w sprawie wysokości zryczałtowanej równowartości wydatków w sprawach z oskarżenia prywatnego,

- kwota 720 złotych tytułem wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika, zgodnie z żądaniem i zgodnie ze stawkami wynikającymi z § 11 ust. ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800).

III.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j.: Dz. U. z 2012 r., Nr 123, poz. 1058 ze zm.) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. N. Z. kwotę 442,80 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu H. K. (1) z urzędu, wobec złożonego w tym zakresie stosownego wniosku w terminie przez prawo przewidzianym, uwzględniając ilość terminów rozprawy, na których była obecna oraz fakt iż, co wynika z oświadczenia obrońcy, koszty te w żadnej części nie zostały opłacone. Wynagrodzenie to odpowiada stawkom przewidzianym za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu szczególnym zgodnie z § 4 ust. 3 i § 17 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przeze adwokata z urzędu.

IV.

Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego H. K. (1) i jego możliwości zarobkowe, Sąd na podstawie art. 624§ 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

1.Podpis

Sędzia Monika Marcinkowska