Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 15. Czerwca 2022 r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu w VI Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Robert Grześ

Protokolant: prakt. sąd. Klaudia Maciejewska

z udziałem oskarżyciela skarbowego – Piotra Pawłowskiego i Moniki Zawadzkiej

po rozpoznaniu na rozprawie,

sprawy przeciwko A. B. (1) , synowi M. i A. z domu A., ur. (...) w G.,

obwinionemu o to, że:

w P., będąc wspólnikiem spółki i osobą odpowiedzialną za prowadzenie spraw spółki jawnej pod firmą (...) w (...) Sp. z o.o. Sp. j., zs. w P., NIP (...), nie przekazywał, w okresie od 25 września 2019 r. do 25 lutego 2020 r., wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 82 § 1b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2018, poz. 800, ze zm.), w ustawowych terminach, Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej, informacji o prowadzonej ewidencji, w postaci Jednolitego Pliku Kontrolnego (...)_VAT, za okresy od sierpnia 2019 r. do stycznia 2020 r. spółki (...) w (...) Sp. z o.o. Sp. j.

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 80 § 4 k.k.s w zw. z art. 6 § 2 k.k.s w zw. z art. 9 § 3 k.k.s

orzeka:

1.  obwinionego A. B. (1) uznaje za winnego wykroczenia skarbowego z art. 80 § 4 k.k.s w zw. z art. 6 § 2 k.k.s w zw. z art. 9 § 3 k.k.s, popełnionego w sposób wyżej opisany i za to podstawie art. 80 § 4 k.k.s. skazuje na karę grzywny w kwocie 500 (pięćset) złotych;

2.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. oraz art. 3 ust. 1, art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w związku z postępowaniem w kwocie 70 zł (siedemdziesiąt złotych) oraz wymierza mu opłatę w kwocie 50 zł (pięćdziesiąt złotych).

/-/ sędzia Robert Grześ

UZASADNIENIE

W niniejszej sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Obwiniony A. B. (1) w dniu 22 listopada 2018 roku został do KRS wpisany jako (...) spółki jawnej (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P., przy czym wcześniej był on już wspólnikiem wskazanego podmiotu do dnia 22 lutego 2011 roku. Jednocześnie obwiniony jako wspólnik przedmiotowej spółki był uprawniony do jej reprezentowania. Obwiniony wprawdzie w dniu 23 czerwca 2018 roku złożył wypowiedzenie umowy (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P., a jej rozwiązanie miało nastąpić z dniem 31 grudnia 2018 roku, niemniej jednak dokument ten nigdy nie został przedłożony sądowi rejestrowemu. Jednocześnie w dniu 9 listopada 2018 roku obwiniony podpisał dane wspólników (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P., w którym to dokumencie figuruje jako wspólnik tej spółki uprawniony do jej reprezentacji. A. B. (1) w dniu 23 grudnia 2021 roku złożył wniosek o rozpoczęcie postępowania likwidacyjnego spółki (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P. składając przy tym oświadczenie o wyrażeniu zgody na pełnienie funkcji likwidatora spółki, lecz wniosek ten został przez obwinionego wycofany pismem z dnia 31 stycznia 2022 roku.

Obwiniony wykorzystując taką samą sposobność, pomimo obowiązku nie przekazał w ustawowym terminie, tj. od dnia 25 września 2019 roku do 25 lutego 2020 roku za pomocą środków komunikacji elektronicznej Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej informacji o prowadzonej ewidencji w postaci Jednolitego Pliku Kontrolnego (...)_VAT za okres od sierpnia 2019 roku do stycznia 2020 roku.

Pismem z dnia 25 października 2019 roku oraz pismem z dnia 9 stycznia 2020 roku (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P. została wezwana przez Naczelnika Urzędu Skarbowego P. w P. do przesłania w wersji elektronicznej w terminie 7 dni deklaracji dla podatku od towarów i usług (...) – 7 oraz plików (...)_VAT od sierpnia 2019 roku. Wskazane wezwania zostały zwrócone jako „podwójnie awizowane”.

Natomiast pismem z dnia 25 listopada 2019 roku Naczelnik Urzędu Skarbowego P. w P. wezwał obwinionego do przesłania w wersji elektronicznej w terminie 7 dni deklaracji dla podatku od towarów i usług (...) – 7 oraz plików (...)_VAT od sierpnia 2019 roku. Przedmiotowe wezwanie zostało odebrane w dniu 28 listopada 2019 roku przez A. B. (2).

Obwiniony A. B. (1) ma 47 lat, jest stanu wolnego i posiada troje dzieci pozostających na jego utrzymaniu. Obwiniony ma wykształcenie wyższe, z zawodu jest informatykiem i prowadzi własną działalność gospodarczą, z której uzyskuje miesięczny dochód w wysokości ok. 4.000 zł brutto. Obwiniony nie posiada majątku o większej wartości i nie był dotychczas karany za przestępstwa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień obwinionego A. B. (1) (k. 36 – 37, 163),

- zeznań świadka P. H. (k. 150 - 151),

- dokumentów zebranych w sprawie: karty informacyjnej (k. 1), kserokopii wezwania nr (...)- (...). (...).11.2020.VAT z dnia 9 stycznia 2020 roku (k. 3), kserokopii wezwania nr (...)- (...). (...). (...).2019.VAT z dnia 9 stycznia 2020 roku (k. 4), kserokopii wezwania nr (...)- (...). (...). (...).2019.VAT z dnia 9 stycznia 2020 roku (k. 5), wydruków z dnia 3 marca 2020 roku z Modułu Transakcje za kwiecień 2019 roku odraz od sierpnia 2019 roku do stycznia 2020 roku (k. 6 – 12), zestawienia danych z deklaracji VAT – 7 (k. 13), wydruku z (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P. (k. 14 – 18, 44 - 48), zestawienia złożonych plików (...)_VAT (k. 19), wypowiedzenia umowy spółki z dnia 23 czerwca 2018 roku (k. 47, 92), wydruku z (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. (k. 49 – 53, 113 - 117), informacji z K. dot. A. B. (1) (k. 59, 79, 120, 162), protokołu zgromadzenia wspólników Spółki pod firmą (...) w P. sp. j. w P. z dnia 18 grudnia 2012 roku (k. 93 – 95), cofnięcia wniosku o zmianę danych spółki z dnia 31 stycznia 2022 roku (k. 126), postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 2 lutego 2022 roku w sprawie PO.VIII Ns-Rej.KRS (...) (k. 129), oświadczenia o wyrażeniu zgody na pełnienie funkcji likwidatora spółki (k. 130), wniosku o zmianę danych podmiotu w rejestrze przedsiębiorców spółka jawna (k. 131 – 132), pisma w sprawie (k. 133), danych wspólników (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P. (k. 136), postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 22 listopada 2018 roku w sprawie PO.VIII Ns-Rej.KRS (...) (k. 137 – 140).

Dokonując oceny wyjaśnień złożonych w niniejszej sprawie przez A. B. (1) Sąd uznał je za wiarygodne jedynie w części, w zakresie w jakim korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do odmówienia prawdziwości twierdzeniom obwinionego w zakresie w jakim przyznał, że w ogóle był wspólnikiem (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P., niemniej jednak nieprawdą było, że miało to miejsce jedynie do czerwca 2018 roku. Z wydruku KRS wskazanej spółki wynika bowiem, że A. B. (1) wprawdzie w dniu 22 lutego 2011 roku przestał być wspólnikiem (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P. (k. 14), niemniej jednak został nim ponownie w dniu 22 listopada 2018 roku i jest nim do dnia dzisiejszego.

W toku postępowania sądowego obwiniony podtrzymał swoją linię obrony, w której utrzymywał, że w dniu 23 czerwca 2018 roku wypowiedział umowę spółki (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P. i nowy właściciel miał „zamknąć całą sprawę, bo spółka miała nie działać”. Twierdzenia A. B. (1) są w ocenie Sądu pozbawione wiarygodności w związku z faktem, że w dniu 9 listopada 2018 roku podpisał on dane wspólników (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P., w którym to dokumencie figuruje jako wspólnik tej spółki uprawniony do jej reprezentacji (k. 136). Jednocześnie obwiniony nie potrafił wytłumaczyć w żaden racjonalny sposób jak jego podpis znalazł się na dokumencie z dnia 9 listopada 2018 roku. W zaistniałej sytuacji brak jest jakichkolwiek racjonalnych podstaw do stwierdzenia, że obwiniony przeprowadził skuteczny proces wypowiedzenia umowy spółki, a jego odmienne wyjaśnienia w tym zakresie mają wyłącznie charakter instrumentalny ukierunkowany na uniknięcie odpowiedzialności za wykroczenie skarbowe.

Mając powyższe rozważania na uwadze wręcz kuriozalnie brzmią twierdzenia A. B. (1), iż myślał on, że (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P. nie istnieje i temat zakończył się w jego głowie w „tym czerwcu”. Jednocześnie niezgodne z prawdą są wyjaśnienia obwinionego, w których twierdził, że nie jest wspólnikiem przedmiotowej spółki, gdyż złożył wypowiedzenie umowy spółki, albowiem A. B. (1) widnieje w KRS jako wspólnik (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P. do dnia dzisiejszego.

Zeznania świadka P. H. Sąd uznał za wiarygodne w całości. Świadek wskazał, że zna osobę A. B. (1) i spółkę (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P., albowiem przez kilka lat prowadził księgowość tej spółki. Świadek stanowczo zaznaczył, że przez większy okres prowadzeniem spraw spółki zajmował się obwiniony i to z nim kontaktował się w sprawie prowadzenia spraw spółki. P. H. zeznał, że współpraca pomiędzy nim i A. B. (1) przestała być wzorcowa w I połowie 2019 roku, a następnie wygasła całkowicie. Obwiniony poinformował jedynie świadka, że sprzedał swoje udziały w spółce z o.o., lecz księgowemu nie udało się podjąć współpracy z nabywcą tychże udziałów. Świadek zaprzeczył natomiast, by został poinformowany przez A. B. (1) o wypowiedzeniu umowy spółki. P. H. przybliżył również okoliczności w jakich obwiniony dostarczał mu dokumenty spółki oraz kiedy tego zaprzestał, co finalnie doprowadziło do wygaszenia współpracy pomiędzy świadkiem i obwinionym. Mając na uwadze, że zeznania świadka były spójne, logiczne i konsekwentne, a nadto nie były kwestionowane w niniejszej sprawie przez którąkolwiek ze stron Sąd również nie znalazł podstaw do negowania ich wartości dowodowej w jakimkolwiek zakresie.

Dokumenty zebrane w sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne dla rozstrzygnięcia. Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w przepisanej formie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw by czynić to z urzędu.

Całkowicie nieprzydatny dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie był wniosek o dokonanie zmian w KRS przedłożony przez obrońcę obwinionego na rozprawie w dniu 20 stycznia 2022 roku (k. 96 – 97), albowiem sposób jego wydrukowania uniemożliwiał odczytanie daty złożenia wniosku.

Dla rozstrzygnięcia przedmiotowego procesu nie miała również znaczenia dokumentacja przedłożona przez obwinionego związana z funkcjonowaniem spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. (k. 102 – 112), albowiem działalność tego podmiotu nie była przedmiotem zarzutu postawionego A. B. (1).

Sąd zważył, co następuje:

Obwiniony stanął pod zarzutem tego, iż w P., będąc wspólnikiem spółki i osobą odpowiedzialną za prowadzenie spraw spółki jawnej pod firmą (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P., NIP (...), nie przekazywał, w okresie od dnia 25 września 2019 roku do dnia 25 lutego 2020 roku, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 82 § 1b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa, w ustawowych terminach, Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej, informacji o prowadzonej ewidencji, w postaci Jednolitego Pliku Kontrolnego (...)_VAT, za okresy od sierpnia 2019 roku do stycznia 2020 roku spółki (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P., tj. wykroczenia skarbowego z art. 80 § 4 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziło Sąd do przekonania, iż A. B. (1) można przypisać zarzucony mu czyn zgodnie z opisem przedstawionym przez oskarżyciela publicznego w akcie oskarżenia.

W toku prowadzonego w niniejszej sprawie postępowania ustalono, że A. B. (1) w okresie objętym zarzutem, tj. od dnia od dnia 25 września 2019 roku do dnia 25 lutego 2020 roku był wspólnikiem (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P. i był osobą odpowiedzialną za prowadzenie jej spraw. Obwiniony wprawdzie utrzymywał, że w dniu 23 czerwca 2018 roku wypowiedział umowę przedmiotowej spółki i miała ona zostać rozwiązana z dniem 31 grudnia 2018 roku. Wskazane wypowiedzenie umowy spółki nigdy nie zostało jednak przedłożone sądowi rejestrowemu, a nadto w dniu 9 listopada 2018 roku obwiniony własnoręcznie podpisał dane wspólników (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P., w której figuruje jako wspólnik tej spółki uprawniony do reprezentacji (k. 136). Z informacji zawartej w KRS wynika nadto, że do dnia dzisiejszego A. B. (1) jest wspólnikiem wskazanej spółki i ma prawo do jej reprezentacji. Odmienne twierdzenia obwinionego, jakoby w jego umyśle cała sprawa zakończyła się w czerwcu 2018 roku nie zasługują na podzielenie w jakimkolwiek zakresie, szczególnie że nie potrafił on w żaden racjonalny sposób wytłumaczyć w jaki sposób jego podpis znalazł się na dokumencie z dnia 9 listopada 2018 roku.

Zgodnie z art. 82 § 1b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) obowiązującym do dnia 1 października 2020 roku osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, prowadzące księgi podatkowe przy użyciu programów komputerowych, są obowiązane, bez wezwania organu podatkowego, do przekazywania, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej informacji o prowadzonej ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2, na zasadach dotyczących przesyłania ksiąg podatkowych lub ich części określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 193a § 3, za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, wskazując miesiąc, którego ta informacja dotyczy.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług w art. 109 ust. 3 obowiązującym w momencie popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu wykroczenia skarbowego stanowiła natomiast, że podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Odpowiedzialności karno - skarbowej na podstawie art. 80 § 1-4 k.k.s. podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie składa w terminie właściwemu organowi wymaganej informacji podatkowej, podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych. J. płatnik oraz podmiot, o którym mowa w art. 41 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, niepełniący funkcji płatnika, który wbrew obowiązkowi nie składa w terminie podatnikowi lub właściwemu organowi wymaganej informacji podatkowej lub informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy, podlega karze grzywny do 180 stawek dziennych (art. 80 § 2 k.k.s.). § 2a wskazanego przepisu stanowi natomiast, że ten kto wbrew obowiązkowi nie składa w terminie właściwemu organowi informacji o amerykańskich rachunkach raportowanych, o której mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 9 października 2015 roku o wykonywaniu Umowy między R. Rzeczypospolitej Polskiej a R. Stanów Zjednoczonych Ameryki w sprawie poprawy wypełniania międzynarodowych obowiązków podatkowych oraz wdrożenia ustawodawstwa (...) (Dz.U. z 2017 roku poz. 1858) podlega karze grzywny do 180 stawek dziennych. Natomiast jeżeli informację określoną w § 1-2a złożono nieprawdziwą, sprawca podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych, przy czym w wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1-3 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

W art. 80 k.k.s. stypizowano przestępstwa oraz odpowiadające im wykroczenia skarbowe godzące w obowiązki informacyjne i w konsekwencji zakłócające właściwy przepływ informacji o zdarzeniach mogących mieć wpływ na powstanie obowiązku podatkowego oraz wysokość zobowiązania podatkowego. Są to delikty skarbowe z tzw. abstrakcyjnego narażenia o charakterze formalnym. Zaniechanie stypizowane w § 1 przytoczonego artykułu dotyczy informacji podatkowej. W kwestii rozumienia pojęcia informacji podatkowej przepis art. 53 § 30 k.k.s. odsyła do Ordynacji Podatkowej.

O ile sprawcą deliktu skarbowego z art. 80 § 1 k.k.s. może być wyłącznie podmiot zobowiązany do złożenia w określonym terminie właściwemu organowi wymaganej informacji podatkowej niebędący płatnikiem, o tyle podmiotem deliktu z art. 80 § 2 k.k.s. może być płatnik oraz podmiot, o którym mowa w art. 41 o podatku dochodowym od osób fizycznych niepełniący funkcji płatnika. Podmiot, o którym mowa w art. 41 niepełniący funkcji płatnika, to osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, osoba prawna, a także jednostka organizacyjna osoby prawnej, wreszcie jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje wpłaty określonych należności określonym osobom i z określonego w ustawie tytułu, która nie pełni jednak tych funkcji płatnika, o których mówi Ordynacja Podatkowa. Z przepisów rozdziału 11 w dziale III Ordynacji Podatkowej wynika, które informacje podatkowe mają być sporządzane i przekazywane na pisemne żądanie organu podatkowego, które bez wezwania, wreszcie w pozostałym zakresie art. 82 § 1 pkt 3 Ordynacji Podatkowej odsyła do odrębnych ustaw. Szczegółowe zasady sporządzania i przekazywania informacji podatkowych, a także terminy ich składania stanowią materię aktów wykonawczych bądź to ministra właściwego do spraw finansów publicznych, bądź jeśli chodzi o sądy, komorników sądowych czy notariuszy – Ministra Sprawiedliwości w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych. Informacje te są sporządzane za rok kalendarzowy i przekazywane w formie dokumentu elektronicznego w terminie do 30 czerwca roku następnego. Strona podmiotowa wszystkich deliktów skarbowych stypizowanych w art. 80 k.k.s. obejmuje umyślność w obu postaciach zamiaru. Wystarczy zatem, jeżeli sprawca godzi się z tym, że ciąży na nim obowiązek przekazania informacji lub że dane zawarte w informacji są nieprawdziwe.

Wszystkie delikty skarbowe stypizowane w art. 80 k.k.s. są przepołowione. Z reguły – jak się wydaje – badanie okoliczności pod kątem ewentualnego przyjęcia wypadku mniejszej wagi będzie uzasadnione w przypadkach nieznacznego uchybienia terminowi złożenia informacji, a także gdy zobowiązanie podatkowe, którego dotyczy okoliczność pominięta w informacji, nie przekracza ustawowego progu. Należy jednak zauważyć, że złożenie informacji nieprawdziwej zagrożone jest jako przestępstwo skarbowe karą surowszą niż niezłożenie jej w terminie (por. Wilk 2021, Legalis, komentarz do art. 80 k.k.s.). Analogicznie przyjął w niniejszej sprawie rzecznik interesu publicznego formułując w stosunku do A. B. (1) zarzut nie złożenia w terminie Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej informacji o prowadzonej ewidencji, w postaci Jednolitego Pliku Kontrolnego (...)_VAT, za okresy od sierpnia 2019 roku do stycznia 2020 roku spółki (...) w (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w P., kwalifikując wskazanym występek jako wykroczenie skarbowe z art. 80 § 4 k.k.s.

Reasumując powyższe rozważania Sąd nie miał wątpliwości, że A. B. (1) swoim zaniechaniem wypełnił wszystkie znamiona zarzucanego mu wykroczenia skarbowego. Jednocześnie brak jest danych pozwalających na przyjęcie, że oskarżony nie jest zdolny do zawinienia. Materiał dowodowy nakazuje przyjąć, że osiągnął on odpowiedni wiek i stopień rozwoju intelektualnego, a więc miał możliwość rozpoznania bezprawności popełnionego czynu. Nie był niepoczytalny, jak również nie pozostawał w usprawiedliwionym błędzie co do bezprawności czynu lub okoliczności ją wyłączającej. Działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, nie pozostawał w stanie wyższej konieczności, nie działał w warunkach obrony koniecznej.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami wymiaru kary z art. 12 § 2 k.k.s., który stanowi, że Sąd wymierza karę, środek karny lub inny środek według swego uznania, w granicach przewidzianych przez kodeks bacząc, aby ich dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają one osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jednocześnie art. 13 § 1 k.k.s. stanowi, że wymierzając karę, środek karny lub inny środek, sąd uwzględnia w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczupleniu należności publicznoprawnej lub o jej późniejsze wyrównanie.

Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające takie jak długotrwałość czynu zaś jako okoliczności łagodzące dotychczasową niekaralność za przestępstwa i prowadzenie ustabilizowanego trybu życia.

Biorąc pod uwagę powołane zasady wymiaru kary i sposób działania sprawcy Sąd uznał, że zasadnym jest orzeczenie wobec obwinionego kary 500 zł grzywny.

Tak ukształtowana kara jest odpowiednia do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwość czynu, jednocześnie nie przekraczając ich ponad miarę.

O kosztach, Sąd orzekł w pkt. 2, mając na uwadze zasadę ponoszenia kosztów postępowania przez oskarżonego i nie znajdując podstaw do odstąpienia od niej w rozumieniu art. 624 § 1 k.k.

/-/ sędzia Robert Grześ