Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Kropiewnicka

Sędziowie SSO Anna Bałazińska – Goliszewska (spr.)

SSO Krzysztof Głowacki

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Elżbiety Okińczyc

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2014 r.

sprawy R. B.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 4 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 13 listopada 2013 r. sygn. akt II K 755/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia oskarżył R. B. o to, że w dniu 13 marca 2011 roku we W. w stanie nietrzeźwości z wynikiem I - badanie 1,91 mg/l, II - badanie 1,85 mg/l w wydychanym powietrzu kierował samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) jadąc ulicą (...), będąc uprzednio prawomocnie skazany przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Fabrycznej wyrokiem o sygn. akt II K 742/07 z dnia 1 czerwca 2007 roku za czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności zawieszonej na okres próby 3 lat z orzeczeniem zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat w okresie od dnia 24 września 2009 roku do dnia 24 września 2012 roku, tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

Wyrokiem z dnia 13 listopada 2013 r., sygn. akt II K 755/13, Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia:

I.  uznał oskarżonego R. B. za winnego tego, że w dniu 13 marca 2011 roku we W. w stanie nietrzeźwości z wynikiem I - badanie 1,91 mg/l, II - badanie 1,85 mg/l w wydychanym powietrzu kierował samochodem m-ki F. (...) o nr rej. (...) jadąc ulicą (...), będąc uprzednio prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia z dnia 30.03.2010 roku, sygn. akt IIK 1073/09, m.in. za czyny z art. 178a § 1 k.k. i z art. 244 k.k. na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat, którym to wyrokiem orzeczono wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat, przy czym postanowieniem tut. Sądu z dnia 04.10.2011 roku, sygn. akt II Ko 142/11, zarządzono wykonanie w/w kary łącznej pozbawienia wolności, tj. czynu z art. 178a § 4 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 (czterech) lat;

III.  zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o karze w całości i zarzucił rażącą niewspółmierność kary, polegającą na wymierzeniu kary 1 roku pozbawienia wolności z zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 4 lat, mimo że warunki osobiste oskarżonego, właściwości sprawcy, sposób popełnienia przestępstwa oraz jego okoliczności przemawiają za wymierzeniem kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Podnosząc powyższy zarzut obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, albo o zmianę wyroku w orzeczeniu o karze przez wymierzenie kary 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 2 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego jest bezzasadna i to w stopniu oczywistym. Nie zasługuje zatem na uwzględnienie zawarty w niej wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu bądź jego zmianę w kierunku wskazywanym w apelacji.

Odnosząc się do zarzutu zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego zauważyć trzeba, że kara wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego nie nosi cech rażącej surowości.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych (wyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1973 r. w sprawie III KR 254/73 - OSNPG 3-4/1974 poz. 51, wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 r. w sprawie II KRN 198/94 - OSN Prok. i Pr. 6995 poz. 18). Nie chodzi w tej sytuacji o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę zasadniczą, która powodowałaby, iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną, z uwagi na jej łagodność lub surowość.

Ujawnione w rozpoznawanej sprawie okoliczności, które mają zasadniczy wpływ na wymiar kary, nie uzasadniają zarzutu obrońcy oskarżonego w tym zakresie.

Apelujący zakwestionował zarówno wymiar kary jak i niezastosowanie przez Sąd I instancji instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec R. B. kary pozbawienia wolności, wskazując, że Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu karę nie uwzględnił, iż oskarżony „ tylko przeparkowywał samochód na krótkim odcinku drogi i był lekko pijany, bo wypił 3 piwa”. Poniósł również, iż oskarżony jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą, przestrzega porządku prawnego i zachodzi wobec niego dodatnia prognoza kryminologiczna (odnosząc powyższe do dyrektyw wymiaru kary jako właściwości i warunki osobiste sprawcy), co winno skutkować łagodniejszym potraktowaniem oskarżonego.

Nie sposób zgodzić się z tą argumentacją. Wskazać przy tym należy na wewnętrzną sprzeczność podniesionych przez obrońcę zarzutów, bowiem zarzut rażącej niewspółmierności kary wtedy jest uprawniony, gdy odwołujący się nie kwestionuje treści ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji, podczas gdy argumentacja apelującego zawarta w uzasadnieniu środka zaskarżenia sprowadza się także do zarzutu błędów w ustaleniach faktycznych.

Odnosząc się do tej argumentacji wskazać należy, iż niekwestionowanym jest, że R. B. kierował samochodem osobowym, mając w wydychanym powietrzu 1,91 mg/l alkoholu, a zatem wielokrotnie przekroczył dozwoloną przez ustawodawcę normę zawartości alkoholu.

Nadto – wbrew twierdzeniom apelującego – z ustaleń Sądu meriti wynika, że oskarżony nie „przeparkowywał” jedynie pojazdu, lecz jechał z prędkością 40 km/h i wjeżdżał na miejsce do parkowania, dodatkowo „pod prąd” w miejscu powszechnie uczęszczanym.

Czyn oskarżonego cechował się zatem wysokim stopniem wytworzonego przez niego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym a postawa prezentowana przez oskarżonego w trakcie postępowania nie daje podstaw do przyjęcia, iż ma on świadomość karygodności swojego postępowania.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności w żadnym razie wymierzonej oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surową. Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił zarówno stopień winy oskarżonego, jak i stopień społecznej szkodliwości jego czynu a uzasadnienie Sądu I instancji jest w tym zakresie wyczerpujące.

Sąd Okręgowy podzielił także stanowisko Sądu meriti o braku podstaw do przyjęcia wobec oskarżonego dodatniej prognozy kryminologicznej dającej podstawę do warunkowego zawieszenia wykonywania wymierzonej mu kary pozbawienia wolności.

Instytucja zawieszenia wykonania kary jest środkiem polityki karnej umożliwiającym osiągnięcie określonych celów, w szczególności zapobieżenie ponownemu popełnieniu przestępstwa przez danego sprawcę. Cel ten można osiągnąć często nie tylko poprzez karanie za popełnione przestępstwo, a więc zadawanie dolegliwości, ale też poprzez dawanie sprawcy szansy, polegającej na tym, że wyrządzone przez niego zło może być mu darowane w całości lub w części pod warunkiem przestrzegania porządku prawnego i wykonania nałożonych na sprawcę zobowiązań. Przesłanką decydującą o tym, czy kara ma być orzeczona w postaci bezwzględnej czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 12 czerwca 2002 r., II Aka 182/2002, OSA 2002, z. 11, poz. 77).

W świetle podniesionych w środku zaskarżenia argumentów wskazać należy, iż R. B. był już karany w związku z kierowaniem pojazdami w stanie nietrzeźwości oraz za niezastosowanie się do wykonywania orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Stosowane wobec oskarżonego kary oraz środki probacyjne nie wpłynęły na poprawę jego zachowania. R. B. prezentuje postawę lekceważącą względem przepisów prawa oraz ignoruje niebezpieczeństwo, jakie stwarza w ruchu drogowym zarówno dla siebie jak i innych jego uczestników swoim skrajnie nieodpowiedzialnym zachowaniem.

Uwzględniając zatem powyższe fakty, a zwłaszcza poprzednią karalność oskarżonego za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji oraz wymiarowi sprawiedliwości, a także nieskuteczność stosowanych uprzednio środków probacyjnych, brak jest podstaw do przyjęcia, aby względem R. B. istniała pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca zastosowanie dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Sąd Okręgowy uznał również, iż orzeczony przez Sąd I instancji wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 4 lat jest współmierny do wagi i stopnia naruszenia obowiązków ciążących na oskarżonym, jako uczestniku ruchu drogowego, także przy uwzględnieniu uprzedniej karalności oskarżonego za podobne przestępstwa. Zakreślony przez Sąd Rejonowy okres pozwoli oskarżonemu na zweryfikowanie swoich umiejętności w zakresie kierowania pojazdami oraz umożliwi mu przyswojenie sobie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, iż Sąd I instancji ferując wyrok w zakresie orzeczonej względem oskarżonego kary oraz jej wymiaru, nie przekroczył granic swobodnego uznania sędziowskiego prawidłowo stosując wszystkie dyrektywy wymiaru kary.

W konsekwencji, skoro nie została wykazana taka nietrafność orzeczenia, która uzasadniałaby jego zmianę, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze oparto o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. uwzględniając sytuację majątkową oskarżonego.