Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Głowacki

Protokolant Justyna Gdula

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2014 roku

sprawy M. P.

obwinionego z art.92a k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy

z dnia 20 stycznia 2014 r. sygn. akt II W 716/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 30 złotych za II instancję.

UZASADNIENIE

Straż Miejska W. zarzuciła obwinionemu M. P. , że:

w dniu 7 marca 2013 r. o godz. 11:09 we W. na ul. (...) kierując pojazdem marki F. o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość na tym odcinku drogi o 24 km/h uzyskując prędkość według wskazania fotoradaru 74 km/h, czym nie dostosował się do ograniczenia prędkości w terenie zabudowanym do 50 km/h, tj. o czyn z art.92a kw.

Sąd Rejonowy w Oleśnicy wyrokiem z dnia 20 stycznia 2014 r., sygn. akt II W 716/13,:

I.  uznał obwinionego M. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art.92a kw. i za to na podstawie art.92a kw. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;

II.  na podstawie art.118§1 kpw. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty oraz 100 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Apelację od wyroku wniósł obwiniony i zaskarżając go w całości zarzucił:

1.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz stronniczość w wyniku:

a)  przyjęcia, iż kierującym pojazdem w dniu wykroczenia jest osoba wytypowana przez Straż Miejską bez dokonania istotnych czynności związanych z ustaleniem sprawcy rzekomego wykroczenia oraz nie popartych dowodami;

b)  dokonania samoistnego porównania wizerunku osoby przedstawionej w raporcie SM ujawniającego pojazd poruszający się ul. (...) w dniu 7 marca 2013 r. z obwinionym, bez powołania biegłego;

c)  podjęcia się rozpoznania sprawy bez udziału oskarżyciela;

d)  odrzucenia wniosku o powołanie biegłego sądowego z zakresu pomiarów prędkości;

e)  braku zgromadzenia informacji co do istnienia ograniczenia prędkości w miejscu rzekomego wykroczenia;

f)  uznania legalizacji przyrządu do pomiaru prędkości jako dowód co do prawidłowości jego działania i prawidłowego dokonania pomiaru jako wystarczające;

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez:

a)  przekroczenie swobodnej oceny dowodów;

b)  przyjęcie wniosku o ukaranie bez podstawowej procedury, tj. ustalenia sprawcy wykroczenia;

c)  przyjęcie wniosku o ukaranie właściciela samochodu pomijając fakt braku stwierdzenia, czy nastąpiła odmowa przyjęcia grzywny z art.92a kw.

Podnosząc powyższe zarzuty obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obwinionego była oczywiście bezzasadna.

Wbrew podniesionym w niej zarzutom, Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy sprawy, zasadnie przypisując obwinionemu popełnienie zarzucanego mu wykroczenia.

Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie rozpoznawcze w pełni poprawnie, rzeczowo wykorzystując w toku rozprawy głównej możliwości dowodowej weryfikacji tez wniosku o ukaranie i twierdzeń obwinionego, w granicach niezbędnych dla ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa, winy i prawnej odpowiedzialności obwinionego.

W pisemnym uzasadnieniu Sąd Rejonowy poddał analizie zebrane dowody, w sposób w pełni przekonywujący oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego przedstawiając, na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie odnośnie wiarygodności tych dowodów, które włączył do faktycznej podstawy wyroku i dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom.

Wnioski ocenne Sądu I instancji wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego zgodnie z dyrektywami prawdy i bezstronności, a tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art.7 kpk. i pozostają pod jego ochroną.

W świetle ujawnionych w sprawie dowodów Sąd Okręgowy podzielił stanowisko sądu meriti, że bez żadnych wątpliwości obwiniony M. P. kierował pojazdem w chwili zdarzenia a urządzenie, którym zarejestrowano popełnione przez niego wykroczenie działało w sposób prawidłowy, zaś argumentacja wyrażona w apelacji stanowiła wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego.

W oparciu o załączony do akt raport (...) (k.4) bez jakiegokolwiek cienia wątpliwości można stwierdzić, że pojazd o nr rej. (...) kierowany był właśnie przez obwinionego, co czyni całkowicie nieuprawnioną tezę, jakoby konieczne było powoływanie do sprawy biegłego w celu porównania wizerunku osoby przedstawionej na zdjęciu z wizerunkiem obwinionego. Jakość zdjęcia znajdującego się w w/w raporcie jest na tyle dobra, iż do rozpoznania na nim wizerunku twarzy obwinionego nie są wymagane żadne wiadomości specjalne.

Oczywiście nieuzasadniona była także argumentacja obwinionego zmierzająca do wykazania, że wizerunek obwinionego utrwalono za pomocą nieprawidłowo działającego urządzenia pomiarowego.

Argumentacja ta całkowicie pomija treść przeprowadzonych w sprawie dowodów. W toku postępowania przeprowadzono dowód ze świadectwa legalizacji urządzenia, z którego jednoznacznie wynikało, że obsługiwany w chwili zdarzenia przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów o oznaczeniu (...)spełniał wszystkie wymogi zapisane w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. Nr 225, poz. 1663). Urządzenie to było więc technicznie sprawne i nie zachodziły jakiekolwiek przeszkody do kontrolowania za jego pomocą prędkości pojazdów mechanicznych.

Znamienne dla sprawy pozostaje, że obwiniony powoływał się w swoich pismach nie tylko na rzekome oddziaływanie pola elektromagnetycznego, ale także na zupełnie oderwaną od realiów sprawy możliwość negatywnego oddziaływania pogody (czysto teoretyczna w zasadzie możliwość występowania wilgotności powietrza przekraczającej 95 %).

W pełni zasadne było w konsekwencji rozstrzygnięcie Sądu I instancji o oddaleniu wniosku obwinionego o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu pomiarów prędkości. Podążając bowiem za tokiem rozumowania skarżącego należałoby uznać, że w każdej sprawie, której przedmiotem jest odpowiedzialność za czyn z art.92a kw. niezbędna dla wydania merytorycznego rozstrzygnięcia musiałaby być opinia biegłego, bowiem zakładając czysto hipotetycznie, nie można wykluczyć, że na sposób działania fotoradaru mogły mieć wpływ różne czynniki.

Tymczasem wniosek co do potrzeby przeprowadzenia w sprawie opinii biegłego powinien być poparty szczególnymi okolicznościami danej sprawy, w której układ czynników zewnętrznych był taki, że działanie urządzenia rejestrującego rzeczywiście mogło być zakłócone. Skoro zaś z przeprowadzonych w sprawie dowodów wynikało, że wniosek taki ma charakter czysto hipotetyczny, to w pełni zasadna była decyzja Sądu o braku potrzeby przeprowadzania w sprawie dowodu z opinii biegłego.

Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do kwestionowania wymiaru kary uznając, iż także w tym zakresie Sąd I instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie. Wymierzonej karze nie sposób zarzucić nadmiernej surowości, co automatycznie implikuje stwierdzenie, że brak jest jakichkolwiek podstaw do tego, by ingerować w rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w powyższym zakresie.

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności, rozstrzygnięcie Sądu I instancji w przedmiocie sprawstwa i winy obwinionego było w pełni prawidłowe, a argumentacja wyrażona w apelacji stanowiła wyłącznie polemikę z prawidłowym i należycie uzasadnionym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego. W konsekwencji apelację obwinionego uznano za bezzasadną, zaś zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze oparto o art.119 kpsw. w zw. z art.636§1 kpk. oraz art.3 ust.1 w zw. z art.8 i art.21 pkt.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.