Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2022 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu XIV Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Pile

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Przemysław Okowicki

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Perlicjan

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2022 r. w Pile

sprawy z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo- Kredytowej im. F. S. w G.

przeciwko A. J. i K. Z.

o zapłatę

1.  oddala powództwo jako przedwczesne,

2.  kosztami postępowania obciąża powoda w całości i w związku z tym zasądza od niego na rzecz :

a.  pozwanej A. J. kwotę 5.417 ( pięć tysięcy czterysta siedemnaście ) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, w tym kwotę 17 (siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej do pełnomocnictwa

b.  pozwanego K. Z. kwotę 5.417 ( pięć tysięcy czterysta siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, w tym kwotę 17 ( siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów opłaty skarbowej do pełnomocnictwa,

c.  Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Poznaniu kwotę 356,62 ( trzysta pięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt dwa grosze) zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie.

Przemysław Okowicki

UZASADNIENIE

Powód Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im. F. S. z siedzibą
w G. w pozwie z dnia 4 lipca 2018 r.(data wpływu do tut. Sądu) wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym od pozwanych A. J. i K. Z. solidarnie na swoją rzecz 80.419,76 zł wraz z odsetkami umownymi naliczanymi według zmiennej stopy procentowej stanowiącej czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP, nie wyższej niż dwukrotność sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwu podał, że w dniu 21 września 2013 r. na podstawie umowy udzielił pozwanym kredytu w kwocie 59.000,00 zł. Jego spłata miała nastąpić w 120 ratach. Kredyt został uruchomiony zgodnie z dyspozycją pozwanych. Na wypadek opóźnienia w płatności rat umowa zastrzegała na jego rzecz odsetki w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie. W związku z zaprzestaniem spłat, powód. wezwał pozwanych do zapłaty zaległości. Pozwani nie zapłacili, wobec czego powód wypowiedział im umowę.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 4 stycznia 2018 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 79).

Oboje pozwani zaskarżyli nakaz sprzeciwami, w których wnieśli o oddalenie powództwa
w całości oraz o zasądzenie na ich rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany K. Z. uzasadniając swój sprzeciw powoływał się, że złożone przez niego oświadczenie woli jest nieważne, albowiem został wprowadzony w błąd przez pracowników powoda i pozwaną A. J., która twierdziła, że pożyczka ma opiewać na 10.000 zł,
a pracownicy powoda w związku z późną godziną nalegali na szybkie podpisanie umowy,
w konsekwencji czego pozwany nie zapoznał się z jej treścią. (k,84-87).

Pozwana A. J. w uzasadnieniu sprzeciwu wskazała, że przed Sądem Rejonowym
w T. toczyło się już postępowanie z powództwa powoda przeciwko pozwanym w związku z przedmiotową pożyczką nr (...) pod sygn. akt I C 493/15. W wyroku Sądu I instancji zasądzono od pozwanych solidarnie na rzecz powoda dochodzoną kwotę. Sąd II instancji natomiast w sprawie II Ca 540/16 zmienił wyrok i powództwo w całości oddalił, wobec czego występuje powaga rzeczy osądzonej i pozew w niniejszej sprawie winien zostać odrzucony (k.81-93).

Powód w odpowiedzi na powyższe sprzeciwy w piśmie z dnia 3 kwietnia 2019 r. podtrzymał swoje powództwo, nie zgadzając się z zarzutami pozwanych. Wskazał, że pozwany K. Z. złożył własnoręczny podpis pod oświadczeniem zawartym w umowie o zapoznaniu się z treścią oraz zobowiązał się do przestrzegania zapisów umowy pożyczki. Odnosząc się do zarzutu pozwanej odnośnie powagi rzeczy osądzonej, zwrócił uwagę, że Sąd orzekający w sprawie o sygn.. akt II Ca 540/16 w uzasadnieniu uznał powództwo za przedwczesne wobec „błędnego wypowiedzenia”, a o skutecznym podniesieniu zarzutu można by mówić, gdyby powód
w przedmiotowym postępowaniu wskazał na datę wymagalności wynikającą z nieskutecznego wypowiedzenia – co nie ma miejsca.

Pozwany K. Z. wobec konieczności ustosunkowania się do twierdzeń podnoszonych przez stronę powodową w piśmie z dnia 3 kwietnia 2019 r. wskazał, że umowa pożyczki łącząca strony nie została wypowiedziana w sposób skuteczny, a dokument zatytułowany „Wypowiedzenie umowy” nie może wywoływać skutków prawnych, gdyż zawiera elementy które świadczą o tym, że wola powoda nie było zakończenie obowiązywania umowy z pozwaną w drodze wypowiedzenia, a jedynie kolejne wezwanie pozwanej do zapłaty, powód nie wskazał również powodu z jakiego umowa miałaby zostać wypowiedziana (k.159-163).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 września 2013 roku Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im. F. S. z siedzibą w G. zawarła z A. J. umowę pożyczki nr (...). Umowa dotyczy kwoty 59.000 zł. Została zawarta na okres od dnia 21 września 2013 r. do dnia 20 września 2023 roku, spłata kredytu miała nastąpić w 120 miesięcznych równych ratach w wysokości 988,05 zł, a ostatnia w wysokości 987,12 zł, płatnych do 20 dnia każdego miesiąca (harmonogram spłaty pożyczki k.31-32); oprocentowanie kredytu miało być zmienne i na dzień zawarcia umowy wynosiło 16 % w skali roku, przy czym szczegółowo określono sposób jego ustalenia i przesłanki jego zmiany (pkt 7-12 umowy); powód zastrzegł sobie prawo obciążenia pozwanych odsetkami od zadłużenia przeterminowanego (pkt 23 umowy) czyli wszelkich należności wynikających
z zaciągniętego kredytu niespłaconych w terminie ; oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego ustalono jako zmienne i równe wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego (pkt 21 umowy).

W umowie strony przewidziały w punkcie 31 umowy możliwość jej wypowiedzenia
w przypadku niezapłacenia przez pozwaną, w terminach określonych w umowie, pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności. W takiej sytuacji powód mógł wypowiedzieć umowę po uprzednim wezwaniu pozwanej listem poleconym do zapłaty zaległych rat, w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Skuteczne dokonanie wypowiedzenia powodowało powstanie po upływie terminu wypowiedzenia całej kwoty pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności.

(dowód: umowa kredytu k. 11-13v)

Poręczycielem całej pożyczki był K. Z., podpisał wprost oświadczenie
o zapoznaniu się z umową zawierającą stwierdzenie, że dłużnik zobowiązany jest zwrócić 59.000 zł wraz z odsetkami, opłatami, prowizjami i innymi kosztami. (bezsporne).

Zabezpieczeniem pożyczki było również przystąpienie A. J. do umowy ubezpieczenia grupowego, w ramach której pozwana zobowiązała się w ramach tej umowy do uiszczania opłaty tytułem zwrotu kosztów ubezpieczenia. Zgodnie z pkt 26 umowy jeżeli pożyczkobiorca zaprzestaje płacenia opłaty z tego tytułu, pożyczkodawca zaprzestaje płacenia składek na ubezpieczenie i ubezpieczenie natychmiast wygasa. Składka za ubezpieczenie wynosiła 15 zł miesięcznie.

Pozwana dokonała tylko 20 wpłat na poczet spłaty pożyczki:

1.  Dnia 20 października 2013 r. w wysokości 0,53 zł

2.  Dnia 22 października 2013 r. w wysokości 977,55 zł

3.  Dnia 17 grudnia 2013 r. w wysokości 978,55 zł

4.  dnia 30 grudnia 2013 r. w wysokości 250,00 zł

5.  dnia 13 stycznia 2014 r. w wysokości 973,05 zł

6.  dnia 20 stycznia 2014 r. w wysokości 2,00 zł

7.  dnia 10 lutego 2014 r. w wysokości 976,05 zł

8.  dnia 12 lutego 2014 r. w wysokości 81,86 zł

9.  dnia 35 marca 2014 r. w wysokości 988,00 zł

10.  dnia 01 kwietnia 2014 r. w wysokości 150,00 zł

11.  dnia 24 kwietnia 2014 r. w wysokości 1.000 zł,

12.  dnia 25 maja 2014 r. w wysokości 984,50 zł

13.  dnia 08 lipca 2014 r. w wysokości 484,50 zł

14.  dnia 14 lipca 2014 r. w wysokości 400 zł

15.  dnia 18 lipca 2014 r. w wysokości 700,00 zł

16.  dnia 24 lipca 2014 r. w wysokości 780,00 zł

17.  dnia 28 lipca 2014 r. w wysokości 100,00 zł

18.  dnia 28 lipca 2014 r. w wysokości 460,00 zł

19.  dnia 27 sierpnia 2014 r. w wysokości 238,00 zł

20.  dnia 19 lutego 2015 r. w wysokości 2,00 zł

Dowód: wyciąg miesięczny nr (...) za okres od 21/09/2013 do 17/09/2015 – k.67-69,

Pozwana A. J. od sierpnia 2014 r. zaprzestała spłacać przedmiotową pożyczkę. Jak wynika z analizy wyciągu z rachunku oraz pisma rozliczenia wysokości zadłużenia pozwana dokonała wpłat na łączną kwotę 10.526,59 zł.

Dowód: rozliczenie wysokości zadłużenia – k.29-30v,

W związku z tymi zaległościami powód zaczął kierować do pozwanej A. J. wezwania do zapłaty kierowane na adres ul. (...), (...)-(...) C. (04.12.2013, 03.02.2014 r, 06.03.2014 r.,24.03.2014 r.) a także wypowiedzenie umowy z dnia 18 grudnia 2014 r.

Dowód wezwania do zapłaty k.33-42, wypowiedzenie umowy z dnia 18.12.2014 r. – k.31 akt I C 493/15

Powód wytoczył przed Sądem Rejonowym w Trzciance powództwo o zasądzenie od pozwanych A. J. i K. Z. solidarnie kwoty 61.660,57 zł. Sąd Rejonowy w Trzciance w sprawie o sygn. akt I C 493/15 zasądził od pozwanych wskazaną kwotę. Na skutek apelacji Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie pod sygn. akt II Ca 540/16 zmienił zaskarżony wyrok, w ten sposób, że oddalił powództwo w całości ze względu na nieprawidłowe doręczenie wezwań i wypowiedzenia, które było kierowane na adres ul. (...) w C.. Adres ten nie wynikał z treści dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Powód nie wykazał, że skutecznie doręczył pozwanej wypowiedzenie umowy i poprzedzające je wezwania do zapłaty.

Dowód: wyrok SR w Trzciance z dnia 6 października 2015 r. – k. 113 akt sprawy I C 493/15, wyrok SO w Poznaniu z dnia 18 października 2016 r. wraz z uzasadnieniem – k.217-220 akt sprawy I C 493/15.

26 kwietnia 2015 r. poinformowała powoda o zmianie swojego adresu na ul. (...), (...)-(...) C. (k.25)

Powód pismem z dnia 14 czerwca 2017 r.(k.44) wezwał pozwaną do zapłaty przeterminowego zadłużenia w wysokości 31.666,63 zł. 3 lipca 2017 roku wysłano do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 32.634,53 zł w terminie 14 dni od doręczenia wezwania (k.47), jednak jak w przypadku poprzednich wezwań do zapłaty z 2014 roku powód nie przedłożył dowodów doręczenia pozwanej tych wezwań do zapłaty.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 14 czerwca 2017 r. –k.44, ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 3 lipca 2017 r. – k.47.

Pismem z dnia 14 czerwca 2017 r. powód skierował do pozwanego K. Z. „Zawiadomienie poręczyciela” o wysokości zadłużenia wynikającego z przedmiotowej umowy (k.56), pismem z dnia 3 lipca 2017 r. wysłał „zawiadomienie poręczyciela – ostateczne” (k.58)

18 lipca 2017 r. według twierdzeń powoda wysłano do pozwanej na wskazany przez nią adres ul. (...) (...)-(...) C. wypowiedzenie umowy, w którym powód wskazał, że wobec zaprzestania terminowej spłaty zobowiązania, wypowiada umowę pożyczki w związku z powyższym cała niespłacona część pożyczki wraz z należnymi odsetkami zostanie postawiona w stan natychmiastowej wymagalności z upływem 30 dni od dnia doręczenia niniejszego wypowiedzenia umowy. Łączna wysokość przeterminowanego zadłużenia wynosi 32.695,65 zł. Jednocześnie powód poinformował pozwaną, że uregulowanie ww należności wraz z odsetkami we wskazanym terminie spowoduje powrót do pierwotnego planu spłaty. Niedostosowanie się do powyższych postanowień spowoduje wymagalność całej pożyczki. Jednakże jak w przypadku wcześniejszych wezwań do zapłaty, nie przedłożył potwierdzenia doręczenia korespondencji.

Dowód: wypowiedzenie umowy z dnia 18 lipca 2017 r. – k.14

Pismem z dnia 20 kwietnia 2018 r. powód wysłał zawiadomienie poręczyciela
o wypowiedzeniu umowy i ostateczne wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem odbioru korespondencji.

Dowód: pismo z dnia 20.04.2018 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k.26-27

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów powołanych wyżej, a także twierdzeń stron. Wskazane wyżej dokumenty prywatne nie były kwestionowane pod względem prawdziwości i autentyczności. Sąd uznał w pełni za wiarygodne zgromadzone w sprawie dokumenty dotyczące zawarcia umowy pożyczki z dnia 21 września 2013r., ponieważ autentyczność tych dokumentów nie została zakwestionowana przez pozwanych.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego uznać – zdaniem sądu należy, że nie budzi wątpliwości fakt, że pozwany K. Z. podpisał się jako poręczyciel pod umową 21 września 2013 r., podpisał wprost oświadczenie o zapoznaniu się z umową zawierającą stwierdzenie, że dłużnik zobowiązany jest zwrócić 59.000 zł wraz z odsetkami, opłatami, prowizjami i innymi kosztami. Tym samym przyjął na siebie obowiązek spłaty całego zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki. Pozwany podał, że zgodził się poręczyć A. J. jedynie pożyczkę w wysokości 10.000 zł, jednakże w żaden sposób nie podważa to skuteczności przyjętego przez niego obowiązku poręczenia za całą pożyczkę. Przedstawiona przez pozwanego sytuacja, jakoby A. J. wprowadziła go w błąd lub podstępem uzyskała jego poręczenie nie została dostatecznie udowodniona.

W tym miejscu zauważyć także należy, że ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem sądu orzekającego, zaś granice swobodnej oceny zebranego materiału dowodowego wyznaczają wymagania prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz reguły logicznego rozumowania. Samo przekonanie strony o innej wadze dowodów i ich odmiennej ocenie niż wskazuje strona przeciwna nie jest wystarczające dla zakwestionowania przedstawionych dowodów.

W sprawie budzi wątpliwości, czy powód dokonał skutecznego wypowiedzenia wyżej wskazanej umowy pismem datowanym na dzień 18/07/2017r

Pozwani kwestionowali skuteczność doręczenia wypowiedzenia umowy do pozwanej A. J. ze względu na brak potwierdzenia odbioru przez nią korespondencji. Analiza zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentów poddaje w ocenie Sądu wątpliwości prawidłowości działań powoda w postępowaniu przedsądowym. W ocenie Sądu powód nie przedstawił dowodu na skuteczne doręczenie wezwań do zapłaty kierowanych do A. J. w 2017 roku, a także wypowiedzenia umowy pozwanej z dnia 18 lipca 2017 roku, gdyż nie przedstawił dowodu doręczenia tej korespondencji, ani dowodu awizowania i zwrotu listu.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powoda z pozwaną łączyła umowa pożyczki regulowana przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz.U.z 2014 poz.1497). Powód przekazał pozwanej kwotę 59.000 zł na wskazane konto, a pozwana miała spłacać pożyczkę do dnia 20 września 2023 roku w miesięcznych ratach.

Zgodnie z art.471 k.p.c. dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej
z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności za które dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom.

W ramach umowy kredytu pozwana A. J. otrzymała od powoda określoną ilość środków pieniężnych i była zobowiązana do ich zwrotu w sposób i na warunkach w umowie ustalonych (art. 354 § 1 k.c.). Pozwanego K. Z. łączyła z powodem umowa poręczenia o jakiej mowa w art.876 k.c. Powód domagał się zwrotu całej pozostałej do spłaty należności, powołując się na to, że jest wymagalna na skutek wypowiedzenia umowy. Oboje pozwani bronili się zarzutem nieskuteczności wypowiedzenia, a pozwana A. J. podniosłą zarzut powagi rzeczy osądzonej, z którym Sąd nie mógł się zgodzić. Stanowisko pozwanych okazało się trafne co do nieskuteczności wypowiedzenia.

Z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej toczyła się przeciwko pozwanym sprawa przed Sądem Rejonowym w Trzciance o zapłatę wierzytelności wynikającej
z przedmiotowej umowy. Powództwo to jednak zostało oddalone. W uzasadnieniu orzeczenia wydanego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie o sygn. akt II Ca 540/16 – uznał powództwo za przedwczesne wobec „błędnego wypowiedzenia” polegającego na nieodręczeniu pozwanej wypowiedzenia na właściwy adres. Powód nie wykazał, że skutecznie doręczył pozwanej wypowiedzenie umowy i poprzedzające je wezwania do zapłaty.

Umowa stron w punkcie 31 przewidywała, że w przypadku gdy pożyczkobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, Kasa, przed skorzystaniem z prawa wypowiedzenia umowy, wzywa go listem poleconym do uregulowania zaległej płatności, wyznaczając termin nie krótszy niż 7 dni roboczych. W świetle tego zapisu umowy, nie ulega wątpliwości, że wystosowanie takiej treści wezwania było warunkiem, bez dopełnienia którego nie było możliwe dokonanie wypowiedzenia. Z dokonanych ustaleń wynikało, że powód nie dopełnił tego warunku.

Powód w tym zakresie powoływał się na wezwanie do zapłaty z 14 czerwca 2017 (k.44),
a także ostatecznego wezwania do zapłaty(k.47) r. Jednakże nie przedłożył potwierdzenia odbioru powyższych pism, jedynie wyciąg ze zbiorczej wysyłki listów (k.45-46, 48-49), co oznacza, że nie dopełnił wymogom umowy - wysyłki wezwania listem poleconym. Nie powinno podlegać dyskusji, że powód miał obowiązek ścisłego przestrzegania postanowień umowy, których celem było zapewnienie pozwanej jako konsumentowi określonego poziomu ochrony. Taką oczywistą funkcje ochronną pełniła konieczność poprzedzenia wypowiedzenia wezwaniem do zapłaty listem poleconym. Pozwana, pozostając w zaufaniu do zapisów umowy, która została zawarta w oparciu o wzór stworzonym przez powoda, mieli prawo oczekiwać, że przed wypowiedzeniem umowy otrzyma wezwanie odpowiadające jej wymogom i wtedy będzie miała 7 dni roboczych na spłatę długu. Dlatego dokonane przez powoda wypowiedzenie, mimo braku takiego wezwania, było z jego strony czynnością rażąco łamiącą postanowienia umowy.

Zaznaczyć należy, że dokonanie przez powoda wypowiedzenie naruszało postanowienia umowy. Wypowiedzenie umowy jest z reguły bardzo dotkliwe dla kredytobiorcy, dlatego skorzystanie z niego może nastąpić tylko po wyczerpaniu przewidzianych w umowie środków mniej dolegliwych, np. odpowiednich wezwań (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2015 r., V CSK 698/14, nie publ., dostępny w bazie Legalis). Decyzja Kasy o wypowiedzeniu umowy, pomimo niewszczęcia działań upominawczych przewidzianych w postanowieniach umowy lub przepisach prawa, stanowi rażące ich naruszenie i godzi w interes konsumenta, co uzasadnia uznanie wypowiedzenia za nieskuteczne (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2016 r., II CSK 750/15, nie publ., dostępny w zbiorze Legalis i z 18 czerwca 2021 r., IV CSKP 92/21, OSNC 2022/1/9).

Za równoznaczną z niewszczęciem działań upominawczych przewidzianych w umowie należy uznać sytuację, gdy działania takie wprawdzie wszczęto, ale przeprowadzono je w sposób niezgodny z umową bez dochowania przewidzianych tam wymogów. Przeciwne stanowisko prowadziłoby do niedających się zaakceptować skutków. Spółdzielcze Kasy Oszczędnościowo-Kredytowe mogłyby wówczas, baz żadnych konsekwencji, dowolnie kształtować procedurę upominawczą, ignorując wymogi umowne.

Co ważne treść przedłożonego wypowiedzenia nie jest jednoznaczna. Oświadczenie
o wypowiedzeniu umowy pożyczki w ocenie Sądu nie może być złożone drugiej stronie pod warunkiem, a z takim rodzajem wypowiedzenia mamy do czynienia w niniejszej sprawie. W piśmie skierowanym do pozwanej powód wypowiedział umowę pożyczki z zachowaniem 30 dni okresu wypowiedzenia liczonego od daty doręczenia wypowiedzenia z jednoczesnym oświadczeniem, że wypowiedzenie traci moc w dacie uregulowania przed upływem okresu wypowiedzenia całego zobowiązania wymagalnego ustalonego na dzień 18/07/2017 r. w kwocie 32.695,65 zł, na którą składa się zaległy kapitał: 14.872,05 zł, odsetki umowne: 15.648,91 zł, odsetki karne: 2.095,89 zł, koszty windykacji: 78,80 zł, opłaty i prowizje:0,00 zł. Do powyższej kwoty należy doliczyć odsetki karne w wysokości 10,00% w sakli roku tj.4,07 zł za każdy dzień zwłoki. Jednocześnie informują pozwaną, że dnia 20/07/2017 wymagalna będzie kolejna rata w wysokości 851,89 zł która zwiększy ww. zadłużenie. Uregulowanie ww. należności wraz z odsetkami we wskazanym terminie spowoduje powrót do pierwotnego planu spłaty. Poinformowano pozwaną również o możliwości złożenia w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Takie sformułowanie wypowiedzenia jest mało czytelne dla dłużnika. W wypadku spełnienia świadczenia wg najlepszej wiedzy ze strony dłużnika nie będzie miał pewności, czy kwota wpłacona na rzecz powoda w pełni zaspokaja wymagalne na datę wpływu środków świadczenie, a w konsekwencji czy warunek utraty mocy obowiązującej wypowiedzenie został spełniony.

Mając powyższe na uwadze Sąd w pełni podziela stanowisko wyrażone w orzeczeniu Sądu Najwyższego z 29.04.2009r. II CSK 614/08 OSNC 2010/2/32, że artykuł 89 k.c. wyraża zasadę dopuszczalności warunków we wszystkich czynnościach prawnych; w drodze wyjątku jedynie nie dopuszcza zamieszczenia warunku, gdy przepis wyraźnie tego zakazuje, albo gdy wynika to
z właściwości danej czynności prawnej. Nie można jednoznacznie określić kategorii czynności niedopuszczających warunku na podstawie kryterium właściwości czynności prawnej. W doktrynie podkreśla się, że chodzi o czynności prawne, które mają od razu kształtować stabilne stosunku prawne; wskazuje się, iż taki charakter mają czynności regulujące stan cywilny człowieka (np. małżeństwo, uznanie dziecka) oraz jednostronne czynności prawokształtujące (np. uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli na podstawie art. 88 k.c. lub wypowiedzenie trwałego stosunku cywilnoprawnego). Trzeba zgodzić się z poglądem, że jednostronne oświadczenia woli wywierające z chwilą ich złożenia innej osobie wpływ na jej stosunki majątkowe z reguły nie powinny być dokonywane z zastrzeżeniem warunku, ochrona prawna bowiem interesów tej osoby wymaga, aby zakres skuteczności takich oświadczeń był od razu oznaczony. Dotyczy to zwłaszcza wypowiedzenia, prowadzącego do zakończenia stosunku zobowiązaniowego o charakterze trwałym, gdyż druga strona powinna mieć od razu pewność co do swojej sytuacji prawnej.

Rozważenia powyższe prowadzą do wniosku, że wypowiedzenie umowy pożyczki dokonane pod warunkiem jest niedopuszczalne. Zatem uznać należy, że pozwany nie dokonał skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki w stosunku do pozwanej. W ocenie Sądu powód najpierw powinien wezwać do zapłaty w sposób wyraźny i jednoznaczny ustalając wymagalne świadczenie, które powinno być spełnione i przypomnieć o terminach wypowiedzenia, a dopiero w kolejnym piśmie wypowiedzieć bezwarunkowo umowę.

Z tych przyczyn Sąd uznał dokonane przez powoda wypowiedzenie umowy za bezskuteczne. W konsekwencji nieskuteczności wypowiedzenia umowy roszczenie powoda było wymagalne tylko w zakresie tych niezapłaconych rat kredytu, których termin płatności minął przed dniem wyrokowania oraz należnych do tego dnia odsetek liczonych tak, jakby umowa nie została wypowiedziana. W związku z tym należało ocenić wysokość długu pozwanych z tytułu kredytu wymagalnego na dzień wyrokowania.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu sąd orzekł, jak w punkcie 2 sentencji, obciążając nimi powoda, jako stronę przegrywającą proces (art. 98§1kpc). Na koszty te składy się koszty zastępstwa procesowego pozwanych (punkt 2 sentencji).

Przemysław Okowicki