Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2022 r.

Sąd Rejonowy w Brodnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2022 r. w Brodnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Oddział w Polsce z siedzibą w G.

przeciwko G. Z.

o zapłatę

1/ zasądza od pozwanego G. Z. na rzecz powoda (...) Bank (...) Oddział w Polsce z siedzibą w G. kwotę 27.655,41 zł (dwadzieścia siedem tysięcy sześćset pięćdziesiąt pięć złotych 41/100) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 26 stycznia 2021 roku do dnia 19 maja 2022 roku,

2/ oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3/ należność główną w kwocie 27.655,41 zł (dwadzieścia siedem tysięcy sześćset pięćdziesiąt pięć złotych 41/100) zasądzoną w pkt 1 sentencji wyroku rozkłada na 9 rat miesięcznych, płatnych do ostatniego dnia każdego miesiąca poczynając od miesiąca następnego po tym w którym wyrok się uprawomocni: pierwsze 7 rat w kwocie po 500,00 zł oraz 8 rata w kwocie 10.000,00 zł i 9 rata w kwocie 14.165,41 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia terminu płatności raty, której terminowi płatności uchybiono, do dnia zapłaty,

5/ zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.000,00 zł (pięć tysięcy złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia

/Magdalena Pniewska /

Sygn. akt I C 445/21

UZASADNIENIE

Powód TF Bank (...) (sp. z o.o.) Oddział w Polsce z siedzibą w G. złożył do tutejszego Sądu pozew o zasądzenie od pozwanego G. Z. kwoty 27.655,41 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 26.02.2021 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 05.05.2017 roku zawarł z pozwanym umowę o udzielenie kredytu. Pozwany nie spłacał w terminie rat kredytu, wobec czego umowę mu wypowiedziano i roszczenie stało się wymagalne w całości. Na dochodzoną kwotę składały się należności z tytułu kapitału udzielonego kredytu.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa, a w przypadku jego uwzględnienia, o rozłożenie świadczenia na raty. Wskazał, że w jego ocenie nie było podstaw do wypowiedzenia umowy, a powód nie wykazał, aby było inaczej. Podał także, że w 2017 roku miał poważne trudności finansowe, które zachwiały jego płynnością finansową.

W piśmie procesowym z dnia 15.03.2022 roku powód oświadczył, że nie wyraża zgody na rozłożenie świadczenia na raty, albowiem jest to w realiach niniejszej sprawy ekonomicznie i faktycznie nieuzasadnione.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 04.05.2017 roku pozwany G. Z. zawarł z powodem TF Bank (...) (sp. z o.o.) Oddział w Polsce z siedzibą w G. umowę o kredyt nr (...). W ramach umowy przyznano mu kredyt w wysokości 34.950,00 zł. Obciążono go prowizją w kwocie 13.980,00 zł, opłatą operacyjną w kwocie 1.008,00 zł, łącznie odsetki miały wynosić 19.167,28 zł (stopa 10%). Łącznie do zapłaty miało być 69.105.28 zł. Umowę zawarto na 84 miesiące. W umowie przewidziano ponadto prawo naliczania odsetek od zadłużenia przeterminowanego oraz prawo wypowiedzenia umowy, w przypadkach w niej wskazanych.

(dowód: umowa pożyczki z załącznikami – k. 19 - 30 akt)

Pozwany zaprzestał spłat rat kredytu. Pismem z dnia 10.05.2020 roku wezwano pozwanego do zapłaty, natomiast w dniu 05.01.2021 roku skierowano do niego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Do pozwu dołączono oświadczenie banku z dnia 06.08.2021 roku, o wysokości zadłużenia pozwanego na dzień 26.01.2021 roku, które wynosiło 29.376,56 zł, w tym 27.887,57 zł z tytułu kapitału kredytu.

(dowód: wypowiedzenie z dowodem nadania – k. 40 i 41 akt, wezwanie – k. 94 – 95 akt, oświadczenia banku – k. 96 i 38 akt, wyciąg z rachunku bankowego – k. 31 – 37 akt)

Pozwany był w trudnej sytuacji materialnej. Miał do spłacenia należności wobec innych wierzycieli, w tym wobec Banku Spółdzielczego w B. oraz Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Pozwany prowadził gospodarstwom rolne w S.. Miesięczny dochód jego i żony wynosił 5.000 zł – 6.000 zł.

(dowód: zeznania pozwanego – k. 88v akt, zaświadczenie z BS w B. – k. 65 akt, decyzja KRUS – k. 66 – 67 akt, ugoda z SR w Chełmnie – k. 68 akt, kopie ugód – k. 68 – 70 verte akt, dowody wpłat – k. 71 – 71 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przedłożone przez strony dokumenty oraz ich kopie, a także dokumenty przedłożone przez pozwanego i jego zeznania. Dowody te wzajemnie się uzupełniały i tworzyły logiczną całość, były niesporne i pozwoliły na poczynienie powyższych ustaleń. Wskazać należy, że choć pozwany kwestionował zasadność wypowiedzenia umowy, to w ocenie Sądu zostało to dostatecznie udowodnione. Pozwany natomiast nie kwestionował faktu zawarcia umowy kredytu.

W myśl art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Prawo bankowe (tj. z dnia 21 grudnia 2021 r. (Dz.U. z 2021 r. poz. 2439) ze zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tj. z dnia 16 maja 2019 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 1083, ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności między innymi umowę pożyczki.

Powód zawarł umowę z pozwanym w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, jako przedsiębiorca (art. 43 ¹ k.c.) natomiast pozwany jako osoba fizyczna - konsument (art. 22 ¹ k.c.).

W myśl art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny, przy czym jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. (§ 2). § 3 cytowanego przepisu stanowi zaś, że nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

Klauzulą niedozwoloną jest zatem postanowienie umowy zawartej z konsumentem (lub wzorca umownego), które spełnia (łącznie) wszystkie przesłanki określone w przepisie art. 385 ¹ k.c. tj.:

1) nie jest postanowieniem uzgodnionym indywidualnie;

2) nie jest postanowieniem w sposób jednoznaczny określającym główne świadczenia stron;

3) kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.

Umowa w ocenie Sądu nie wykraczała poza granice swobody umów określone w art. 353 ¹ k.c. Treść stosunku lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Sąd nie uznał, by wskazane w treści umowy świadczenie uboczne rażąco naruszały interesy pozwanego jako konsumenta. Umowę należało zatem uznać za wiążącą strony.

Regulacje szczegółowe odnośnie wysokości tzw. pozaodsetkowych kosztów kredytu znajdują się w art. 36a w ustawie z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Wskazać należy, że wysokość kosztów zastrzeżonych w niniejszej umowie nie przekraczała wysokości maksymalnych dopuszczalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu.

Wobec powyższego roszczenie powoda zostało wystarczająco udowodnione i w pełni zasługiwało na uwzględnienie, przy czym z uwagi na rozłożenie świadczenia na raty, Sąd oddalił powództwo w zakresie dalszych odsetek, tj. od dnia wyrokowania. Wobec powyższego, orzeczono jak w punkcie pierwszym i drugim sentencji wyroku. O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481 k.c.

Należało rozważyć wniosek pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty. Zgodnie z art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodzi właśnie taki szczególnie uzasadniony wypadek. Pozwany nie wywiązał się ze zobowiązania wobec powoda z uwagi na trudną sytuację finansową, w której się znalazł. Pozwany osiąga obecnie dochody, które pozwolą mu spłacić zadłużenie w przyszłości. Wbrew twierdzeniom powoda, sytuacja pozwanego pozwoli mu na ratalną spłatę zadłużenia, zaś niewątpliwie jednorazowa spłata zadłużenia miałaby negatywny wpływ na funkcjonowanie jego gospodarstwa rolnego. Świadczy o tym również fakt, iż pozwany dokonał wpłaty na rzecz powoda już po wszczęciu postępowania przed Sądem Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie. Wobec powyższego, Sąd rozłożył świadczenie na raty, zgodnie z wnioskiem i propozycją spłaty złożoną przez pozwanego w odpowiedzi na pozew z dnia 23.12.2021 roku (k. 62 akt).

Orzeczenie o kosztach Sąd oparł o treść art. 98 k.p.c., uznając pozwanego za stronę przegrywającą proces i zasądzając od niego, na rzecz powoda kwotę 5.000,00 zł wraz z odsetkami, tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę składały się 1.383 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu i 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej oraz 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego powoda.

Sędzia

/Magdalena Pniewska/

Z/

1)  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda- przez Portal Informacyjny

2)  Przedłożyć za 14 dni lub z wpływem.

B., 14.06.2022 roku

Sędzia