Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 415/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sadu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 11 marca 2022 roku w sprawie II K 859/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. Ż.

Oskarżony od 2008 roku dostawał sygnalizację od urzędów celnych i organów wymiaru sprawiedliwości, co znajduje odzwierciedlenie w załączonych do akt decyzjach, protokołach oraz orzeczeniach, iż wykorzystywane przez spółkę automaty w różnych punktach nie spełniają wymagań art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych.

Akta sprawy II K 122/15 SR w Tomaszowie Maz., w tym orzeczenia sądów i protokoły kontroli.

k 1320-1321,

k 1527,

k 318-337,

k 551-653,

k 1320,

k 1417-1423,

2.1.1.2.

A. Ż.

Zarzucane oskarżonemu czyny jednostkowe zostały popełnione: w ustępie pierwszym i drugim - 12 czerwca 2014 roku, w ustępie trzecim - 24 czerwca 2014 roku, w ustępie czwartym - 26 czerwca 2014 roku. Brak jest podstaw dowodowych do przyjęcia wcześniejszych okresów.

Protokoły kontroli

k 623-649

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Akta sprawy II K 122/15 SR w Tomaszowie Maz., w tym orzeczenia sądów i protokoły kontroli organów celenych

Orzeczenia dotyczące prowadzenia punktów gier w innych miejscach i protokoły kontroli organów celnych tych punktów są dokumentami urzędowymi i nie były kwestionowane.

2.1.1.2

Protokoły kontroli

Wcześniejsze protokoły kontroli ( przed 2014

rokiem ) nie wykazywały w punktach gier przedmiotowych nieprawidłowości i nie były kwestionowane przez strony.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I.Naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wyroku, tj.:

- art. 399 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu z wyjściem poza granice oskarżenia polegającą na przyjęciu, że Spółka (...) Sp. z o.o. prowadziła działalność bez uzyskania wymaganej koncesji na prowadzenie kasyna gry (tak bowiem musiałoby być w sytuacji w której oskarżonemu zarzucane jest naruszenie art. 6 ust. 1 Ustawy o grach hazardowych - dalej (...)) podczas gdy w ramach aktu oskarżenia z dnia 15 stycznia 2021 roku (RKS 628.2021.368000.KS) zarzucano prowadzenie działalności w formie punktu gier o niskich wygranych wbrew warunkom zezwolenia (A). W świetle powyższego należałoby rozważyć dodatkowo czy w sprawie niniejszej nie doszło do skazania za czyn który uległ przedawnieniu (na podstawie przepisu art. 44 § 1 pkt 1 k.k.s.).

- ewentualnie (zarzut ewentualny w sytuacji niezaakceptowania przez Sąd II Instancji zarzutu opisanego powyżej lit. A) art. 399 § 2 k.p.k. oraz art. 6 k.p.k. oba w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez brak zarządzenia przerwy w rozprawie pomimo złożenia stosownego wniosku obrońcy na rozprawie dnia 11 marca 2022 roku w celu umożliwienia obrońcy przygotowania się do obrony w związku z uprzedzeniem przez Sąd o możliwej zmianie kwalifikacji prawnej czynu, gdzie zmiana ta miała radykalny zakres polegający na możliwym przyjęciu, że Spółka (...) Sp. z o.o. z którą powiązany był oskarżony prowadziła działalność w zupełności bez uzyskania wymaganej koncesji/zezwolenia na prowadzenie kasyna gry (tak bowiem musiałoby być w sytuacji w której zarzucane jest naruszenie art. 6 ust. 1 UGH) podczas gdy w ramach aktu oskarżenia z dnia 15 stycznia 2021 roku (RKS 628.2021.368000.KS) zarzucano prowadzenie działalności w formie punktu gier o niskich wygranych wbrew warunkom zezwolenia ( B).

- art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. oba w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez wydanie wyroku skazującego wobec osoby, której nie udowodniono winy i rozstrzygnięcie istniejących wątpliwości na niekorzyść oskarżonego ( C ).

- art. 1 § 1 k.k.s. w zw. z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. (a w konsekwencji także art. 42 ust. 1 Konstytucji RP) poprzez brak dokładnego określenia w wyroku przypisanego oskarżonemu czynu, w szczególności brak wskazania w wyroku, w jaki konkretnie sposób oskarżony naruszył przepisy ustawy o grach hazardowych (w szczególności art. 6 ust. 1 UGH), a nadto w jakich konkretnych działaniach oskarżonego tkwił i na czym polegał zamiar prowadzenia działalności wbrew jakimkolwiek przepisom, także brak wskazania podstawy prawnej lub nawet choćby faktycznej zobowiązującej osobiście oskarżonego do odmiennego (oczekiwanego przez Sąd) postępowania ( D ).

- art 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., art. 410 k.p.k. wszystkie w zw. z art 113 § 1 k.k.s. poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku, w szczególności w zakresie ( D) :

a. braku wyjaśnienia z jakiego powodu działania oskarżonego naruszały przepis art. 6 ust.1 UGH tj. z jakiego powodu zdaniem Sądu Spółka (...) Sp. z o. o. z którą związany był oskarżony winna była uzyskać koncesję na prowadzenie kasyna gry podczas gdy prowadziła ona swoją działalność w oparciu o ważne i wiążące zezwolenie na podstawie przepisu art. 129 ust. 1 UGH (a przed 1 stycznia 2010 roku na podstawie odpowiednich przepisów Ustawy o grach i zakładach wzajemnych),

b. jednostronnego przyjęcia przez Sąd rozumienia znaczenia pojęcia maksymalnej stawki za udział w jednej grze, o której mowa wart. 129 ust. 3 UGH, z pominięciem istniejących stanowisk jednostek badających, zawartych w wydanych w sprawie opinii jednostek badających tj.:

i. opinii technicznej z badania poprzedzającego rejestrację nr PŁ/R-39-25/09 z dnia 24 stycznia 2009 roku wydanej przez Politechnikę (...) (dot. automatów o (...));

ii. opinii technicznej z badania poprzedzającego rejestrację nr PŁ/R-39-22/08 z dnia 6 grudnia 2008 roku wydanej przez Politechnikę (...) dot. automatów o nr H. (...); (...));

(...). opinii technicznej z badania poprzedzającego rejestrację nr PŁ/R-39-15/08 z dnia 29 maja 2008 roku wydanej przez Politechnikę (...) (dot. automatów o nr H. (...); (...));

iv. opinii technicznej z badania poprzedzającego rejestrację nr PŁ/R-39-15/08 z dnia 29 maja 2008 roku wydanej przez Politechnikę (...) (dot. automatów o nr H. (...); (...));

v. opinii technicznej z badania poprzedzającego rejestrację nr PŁ/R-39-26/09 z dnia 7 marca 2009 roku wydanej przez Politechnikę (...) (dot. automatów o nr (...)).

- które przyjmowały inny sposób rozumienia istotnych w sprawie pojęć, co dodatkowo może mieć wpływ na ocenę winy umyślnej lub ocenę wystąpienia przesłanek do zastosowania np. art. 10 § 1,3 lub 4 k.k.s.,

- art. 2 § 1 k.p.k., 4 k.p.k., 6 k.p.k., 7 k.p.k., 170 § 1 pkt 5 i § la k.p.k. wszystkie w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez pominięcie zgłoszonych przez obronę dowodów szczegółowo opisanych w załączniku do protokołu złożonym na rozprawie dnia 11 marca 2022 roku (pismo datowane na 9 marca 2022 roku), oraz wnioskowanych na tejże rozprawie a to w szczególności ( F ):

-świadków w osobach:

a. P. K., G. B., P. P., J. M., M. T., F. C., P. B. (1) - funkcjonariuszy Urzędu Celnego w P., którzy przeprowadzali kontrolę w przedmiotowych dla niniejszej sprawy punktach gry oraz przeprowadzali eksperymenty w postaci gry na przedmiotowych dla niniejszej sprawy automatach do gier-gdzie czynności kontrolne podejmowane przez wskazane osoby miały kluczowe znaczenie dla ustaleń w niniejszej sprawie a pojawiało się szereg wątpliwości co do kompetencji wskazanych osób do przeprowadzania eksperymentów, wiedzy tych osób co do funkcjonowania automatów do gier, zakresu przedmiotowego podejmowanych przez wskazane osoby czynności;

b. A. D., W. F., A. G., P. B. (2) - pracowników Politechniki (...), którzy dokonywali badań rejestracyjnych przedmiotowych dla niniejszej sprawy automatów do gier - gdzie sposób badania przed rejestracyjnego przedmiotowych automatów, ustalenia tych badań, sposobu określania stawek w przedmiotowych automatach były absolutnie kluczowe dla przypisania winy oskarżonemu;

c. R. R. - biegłego, który wydał kluczowe dla niniejszej sprawy opinie na których oparto Wyrok dot. automatów wskazanych w akcie oskarżenia - gdzie konieczne było uszczegółowienie jakie czynności podejmował biegły przy sporządzaniu opinii, konieczne było ustalenia czy w sposób prawidłowy określono i ustalono sumę kontrolną kontrolowanego oprogramowania w automatach (i potwierdzenie czy w ogóle taką sumę kontrolną ustalono), konieczne było szczegółowe ustalenie z jakiego powodu stawki gier w przedmiotowych automatach rzekomo naruszały wymogi ustawowe,

- wyjaśnień oskarżonego A. Ż. (gdzie wniosek w powyższym zakresie zgłoszono na rozprawie dnia 11 marca 2022 roku) gdzie wyjaśnienia oskarżonego winny być jednym z kluczowych dowodów przeprowadzonych w sprawie, w szczególności w sytuacji radyklanej zmiany kwalifikacji prawnej czynu o której uprzedził Sąd w trybie art. 399 § 1 k.p.k. na rozprawie dnia 11 marca 2022 roku.

w sytuacji gdy dowody te co najmniej (ale nie wyłącznie) wskazywały na brak zamiaru oskarżonego urządzania gier wbrew przepisom ustawy lub umożliwiały zastosowanie np. art. 10 § 1,3 lub 4 k.k.s.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty te zostaną rozpoznane łącznie, co pozwoli zarazem uniknąć powielania tych samych rozważań i ocen.

Zastosowanie § 1 art. 399 k.p.k. wymaga spełnienia warunku w postaci utrzymania się w granicach oskarżenia. Sąd I instancji nie jest związany ani opisem czynu, ani kwalifikacją prawną przedstawioną w akcie oskarżenia. Jednak dookreślenie słowa „granice” słowem „oskarżenia” wskazuje, że chodzi tu o granice zakreślone przez oskarżyciela. Następuje to przez wniesienie skargi (np. aktu oskarżenia ). Zgodnie z art. 332 § 1 pkt 2 k.p.k. przedmiotem aktu oskarżenia jest bowiem czyn zarzucany oskarżonemu. Jak wynika z zasady skargowości określonej w art. 14 § 1 k.p.k., sąd orzeka tylko co do czynu zarzucanego w akcie oskarżenia na żądanie uprawnionego oskarżyciela lub innego uprawnionego podmiotu. Chodzi tu o czyn w znaczeniu naturalnym, tj. zdarzenie faktyczne (historyczne). Zmiana kwalifikacji prawnej może być przez sąd rozważana tylko wówczas, gdy chodzi o ten sam czyn w znaczeniu historycznym, który został oskarżonemu zarzucony. Granice oskarżenia zostaną zachowane tylko wtedy, gdy zostanie zachowana tożsamość czynu przy zmienionej kwalifikacji prawnej. Wyjście zaś poza granice oskarżenia i przypisanie oskarżonemu w związku ze zmianą kwalifikacji prawnej innego czynu niż czyn zarzucany powoduje orzekanie przy braku skargi uprawnionego oskarżyciela co do czynu przypisanego (art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.).

W niniejszej sprawie sąd I instancji pomimo zmiany kwalifikacji prawnej czynu zachował tożsamość inkryminowanych czynów, aczkolwiek zmiana ta – zdaniem sądu okręgowego – naruszała prawo materialne w zakresie norm, którymi w zaskarżonym wyroku wypełnił normę blankietową art. 107 § 1 k.k.s.

Ewentualna zmiana opisu czynu w czynie przypisanym w porównaniu z treścią czynu zarzucanego, o ile nie wiąże się z koniecznością dokonania zmiany w kwalifikacji prawnej czynu, nie pociąga za sobą obowiązku sądu pouczenia stron o możliwości takiej modyfikacji. Ramy postępowania jurysdykcyjnego są określone przez zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia, a nie przez poszczególne elementy tego opisu. Zatem, zasada skargowości nie ogranicza sądu w ustaleniach wszystkich cech faktycznych tego zdarzenia oraz w zakresie oceny prawnej rozpoznawanego czynu. W konsekwencji, sąd nie jest związany ani szczegółowym opisem czynu zawartym w zarzucie aktu oskarżenia, ani kwalifikacją prawną nadaną temu czynowi przez oskarżyciela. To zaś wskazuje jednoznacznie na możliwość w ramach tej samej skargi prokuratorskiej przyjęcia w miejsce zarzucanego przestępstwa przywłaszczenia powierzonej rzeczy, przestępstwa oszustwa dotyczącego tego samego przedmiotu.

Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k., art. 454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Nowe brzmienie tego przepisu łączy się z przyjęciem koncepcji szerszego merytorycznego orzekania przez sąd odwoławczy. W konsekwencji należy uznać, że naruszenie art. 399 § 1 k.p.k. nie stanowi podstawy uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Uchybienie to może zostać konwalidowane na etapie postępowania odwoławczego przez przedstawienie w apelacji lub na rozprawie apelacyjnej stanowiska skarżącego. O ile w postępowaniu przed sądem I instancji każdy brak uprzedzenia o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu stanowić będzie obrazę przepisu art. 399 § 1 k.p.k., a rozważeniu podlegać może wpływ tegoż braku na rozstrzygnięcie i ewentualne prawo do obrony, o tyle w postępowaniu apelacyjnym strony mogą tak wyznaczyć granice i kierunek rozpoznania sprawy, że nie znajdują się w sytuacji zaskoczenia.

Sąd odwoławczy stwierdza, iż poprzez zakres apelacji stanowisko odwołującego się w omawianym zakresie zostało poddane weryfikacji przez sąd II instancji, doprowadziło do zmiany zaskarżonego wyroku, a co się z tym wiąże - uchybienie to zostało „naprawione” w instancji odwoławczej.

W kontekście badania odpowiedzialności za zarzucone oskarżonemu przestępstwa skarbowe wskazać należy, że przepis art. 107 § 1 k.k.s. jest normą blankietową i odpowiedzialność karno-skarbowa w ramach tego przepisu może mieć miejsce tylko wówczas, gdy zostanie wykazane, że sprawca tego rodzaju czynu, swoim zachowaniem naruszył równocześnie obowiązujące normy innych ustaw dopełniające ten przepis prawa.

Sąd II instancji w ślad za aktem oskarżenia ostatecznie przyjął, iż oskarżony:

- działał wbrew art. 129 ust. 3 ustawy o z dnia 19 listopada 20109 roku o grach hazardowych oraz warunkom udzielonego zezwolenia;

- w określonym czasie i miejscach ( punktach gier na automatach o niskich wygranych );

- urządzał gry na zindywidualizowanych automatach do gier.

Ustawa o grach hazardowych jest czytelna, zawierając istotne regulacje i wskazując, że:

- urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie ( art. 3 - Dz.U. 2009 Nr 201, poz. 1540 );

- działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych oraz gier na automatach urządzanych w salonach gier na automatach na podstawie zezwoleń udzielonych przed dniem wejścia w życie ustawy jest prowadzona, do czasu wygaśnięcia tych zezwoleń, przez podmioty, których im udzielono, według przepisów dotychczasowych, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Przez gry na automatach o niskich wygranych rozumie się gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych i elektronicznych o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których wartość jednorazowej wygranej nie może być wyższa niż 60 zł, a wartość maksymalnej stawki za udział w jednej grze nie może być wyższa niż 0,50 zł. ( art. 129 ust. 1 i 3 - Dz.U. 2009 Nr 201, poz. 1540 ).

W opisie czynu zabronionego określonego w art. 107 § 1 k.k.s. ustawodawca posłużył się znamionami czasownikowymi „urządza” lub „prowadzi”. Czasownik określający znamię czynnościowe został tu skorelowany z przedmiotem czynności wykonawczej w postaci gry hazardowej, której rozegranie wymaga podjęcia przez sprawcę czynności opisanej w typie czynu zabronionego. W orzecznictwie wyrażono pogląd, że „urządzać”, to więcej niż tylko „prowadzić”, a zatem „urządzanie” jest pojęciem treściowo szerszym. Obejmuje całość podjętych działań (zob. wyrok SN z dnia 13 października 2016 r., IV KK 174/16). W orzecznictwie na gruncie tej ustawy funkcjonuje ugruntowane stanowisko, że urządzanie gier hazardowych to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych, w szczególności: zorganizowanie i pozyskanie odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowanie go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej ilości graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiającym ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, obsługa urządzeń, zatrudnienie i odpowiednie przeszkolenie personelu, zapewniające graczom możliwość uczestniczenia w grze (zob. np. wyrok WSA w Kielcach z dnia 22 września 2016 r., II SA/Ke 553/16, czy wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 8 września 2016 r., II SA/Go 321/16).

Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 165 ze zm.) nie przewiduje obecnie odrębnej kategorii automatów do gier o niskich wygranych. Natomiast w dacie popełnienia przedmiotowych czynów automat do gier losowych objęty zezwoleniem jako automat o niskich wygranych, jeżeli pozwalał na uzyskanie wyższych stawek i wygranych niż określał to art. 129 ust. 3 ustawy, był automatem w rozumieniu ustawy i podlegał jej rygorom. Zgodnie bowiem z art. 3 ustawy o grach hazardowych, urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Z art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych wynika zaś, że warunkiem podstawowym prowadzenia działalności w zakresie gier na automatach jest uzyskanie koncesji na prowadzenie kasyna gry.

Skontrolowane urządzenia spełniały zaś wymogi do zakwalifikowania gier na nich prowadzonych za gry na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 - 5 ustawy o grach hazardowych Bezsprzecznie również, gry na tych automatach urządzane były poza kasynem gry, bowiem kontrolowany lokal nie posiada takiego statusu.

Należy w pełni zgodzić się ze stanowiskiem co do blankietowego charakteru przepisu art. 107 § 1 k.k.s.

Podkreślić należy, że zarówno w zarzucie aktu oskarżenia, jak i w treści wyroków sądu I i II instancji, nawiązano wprost do wyżej wymienionych zapisów ustawowych konkretyzując jednocześnie, że urządzanie gier dotyczyło indywidualnie określonych automatów oraz odbywało się wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych oraz bez wymaganego zezwolenia. Nie było zatem wątpliwości co do tego jakie zachowania oskarżonego są objęte zarzutami ani co do tego, jakie normy ustawy zostały w nich uwzględnione, jako naruszone inkryminowanymi zrachowaniami.

Wady pisemnego uzasadnienia wyroku nie mogą być utożsamiane z samym wyrokiem i same w sobie nie oznaczają, że wadliwe jest również objęte nim rozstrzygnięcie (zob. wyr. SN z 7.4.2004 r., V KK 239/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 1797). W relacji do normowanych w art. 438 k.p.k. uchybień względnych, o ile bez trudu można w wielu wypadkach wykazać nawet rażące naruszenie przepisu art. 424 k.p.k., o tyle nie sposób wykazać, że miało ono wpływ na treść orzeczenia, skoro uzasadnienie zostało sporządzone po jego ogłoszeniu, a więc do obrazy przepisu art. 424 k.p.k. doszło już po wydaniu orzeczenia (zob. wyr. SA w Łodzi z 13.9.2007 r., II AKa 105/07, Prok. i Pr. – wkł. 2008, Nr 7–8, poz. 53; wyr. SA w Warszawie z 12.4.2013 r., II AKa 95/13, Legalis). Uzasadnienie w ramach kontroli odwoławczej stanowi jedynie punkt wyjścia do zbadania zasadności orzeczenia. Podlegało ono korekcie w instancji odwoławczej. W niniejszej sprawie uzasadnienie sądu I instancji trudno uznać za wyczerpujące, jednak zostało ono również uzupełnione analizami sądu odwoławczego. Materiał dowodowy w ocenie sądu odwoławczego jest wystarczający dla rozstrzygnięcia sprawy, zwłaszcza po dokonaniu korekty wyroku w instancji odwoławczej. Argumentacja sądu I instancji prowadząca do skazania oskarżonego została uzupełniona przez sąd odwoławczy.

Nie da się jednak zawsze bezwzględnie ustalić przebiegu zdarzeń, lecz niekiedy tylko w takim zakresie, na jaki zezwalają na to zebrane dowody oraz dostępna wiedza i ukształtowane na jej podstawie doświadczenie życiowe.

Linia obrony oskarżonego sprowadzała się do negowania podejmowania czynności związanych urządzaniem i prowadzeniem gier na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych w miejscach wskazanych w zarzucie.

Nie oznacza to, iż A. Ż. nie może w tej sytuacji ponieść odpowiedzialności karnej w ramach przypisanego mu czynu. Oskarżony nie musiał osobiście podejmować działań w „terenie”, aby przypisać mu przedmiotowe przestępstwo. Oskarżony poza negacją sprawstwa, unikał podawania jakichkolwiek okoliczności dotyczących funkcjonowania spółki i ich dokumentowania.

Sąd odwoławczy musi podnieść, iż zgodnie z art. 9 § 3 kks za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak sprawca, także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Przepis ten stanowi jednoznaczną podstawę przypisania sprawstwa określonej w tym przepisie osobie zajmującej się cudzymi sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi.

A. Ż. do 27 czerwca 2013 roku był prezesem jednoosobowego zarządu (...) sp. z o. o. z siedzibą ( kolejno ) w K., K. i W.. Dalej jednak zajmował się sprawami gospodarczymi tego podmiotu, co wynika z ustaleń i dowodów wynikających ze sprawy II K 122/15 Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz., jak również wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Okoliczność ta nie jest w zasadzie kwestionowana w apelacji.

Udzielanie się spółki z o.o. w zakładaniu „salonów” do gry na automatach na niskie wygrane należało do prowadzenia spraw spółki, czym zajmował się zarząd (...), w takich przypadkach jednoosobowo A. Ż. jako prezes zarządu. Związane to było z podejmowaniem decyzji gospodarczych, organizacyjnych, nastawionych na osiąganie zysku i pod szyldem realizowania celów spółki ( prowadzenie działalności nielegalnej nie może być jednak utożsamiane z zarejestrowanymi celami spółki ), a po ustaniu pełnienia wyminionej funkcji zajmował się on dalej następczo sprawami gospodarczymi tej spółki w omawianym zakresie.

Wyniki przeszukań zabezpieczonych punktów do gier, ewentualnie dokumentów „rozliczeniowych” jednoznacznie wskazują, iż była to działalność nastawiona na zysk.

Podmiot wielu przestępstw i wykroczeń skarbowych jest określony w Kodeksie karnym skarbowym zbiorowo, np. podatnik, płatnik czy inkasent, a przecież taki podmiot może być osobą prawną lub ułomną osobą prawną. Natomiast odpowiedzialność karna dotyczy tylko osób fizycznych. Wprowadzenie regulacji z art. 9 § 3 k.k.s. pozwala na zastosowanie odpowiedzialności karnej w stosunku do osób zajmujących się sprawami gospodarczymi w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, ze zostały spełnione przesłanki określone w art. 9 § 3 k.k.s., gdyż analiza akt sprawy potwierdza, iż A. Ż. był prezesem spółki z o.o, a więc najpierw należał do kategorii osób działających w imieniu i interesie podmiotu zbiorowego w ramach uprawnienia lub obowiązku do jego reprezentowania, podejmowania w jego imieniu decyzji lub wykonywania kontroli wewnętrznej. Po jego odwołaniu – jak słusznie ustalił sąd I instancji – w oparciu o podejmowane dalej przez niego czynności, oskarżony na zasadzie faktycznego wykonywania, nadal zajmował się sprawami spółki w zakresie działalności gospodarczej spółki dotyczącej automatów do gier.

Trzeba zaznaczyć, iż czynnością sprawczą czynu z art. 107 § 1 k.k.s. jest urządzanie lub prowadzenie wskazanych gier hazardowych wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Strona podmiotowa obejmuje umyślność w obu postaciach zamiaru.

Oskarżony od 2008 roku dostawał sygnalizację od urzędów celnych i organów wymiaru sprawiedliwości, co znajduje odzwierciedlenie w załączonych do akt decyzjach, protokołach oraz orzeczeniach ( w tym zawartych w aktach II K 122/15 SR w Tomaszowie Maz. ), iż wykorzystywane przez spółkę automaty nie spełniają wymagań art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Pomimo nawet korzystnych rozstrzygnięć w poszczególnych sprawach ( np. w oparciu o pogląd o braku notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych, posiadania przez spółkę certyfikatów i zezwoleń ) wyniki kontroli jednoznacznie wskazywały, iż na tych automatach wartość jednorazowej wygranej może być wyższa niż 60 złotych, a wartość maksymalnej stawki za udział w jednej grze może być wyższa niż 0,50 złotych. Oznaczało to, iż automaty te zostały przerobione, albo certyfikaty nie uwzględniały ich rzeczywistych możliwości – w konsekwencji nie spełniały wymagań wynikających z udzielonego spółce zezwolenia.

Mankamenty te zostały ujawnione także w trakcie dokonanych kontroli w lokalach objętych przedmiotową sprawą ( przekraczanie maksymalnej stawik za udział w grze).

Wyniki eksperymentów, zawartych w protokołach sporządzonych w niniejszej sprawie przez kontrolujących funkcjonariuszy celnych, opinii biegłego, nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że gry na przedmiotowych automatach, na których eksperymenty przeprowadzono, miały charakter gier definiowanych w art. 2 ust. 3 – 5 ustawy o grach hazardowych. Były to bowiem gry, w których możliwe było przekroczenie stawiki za udział w grze przewidzianej dla automatów o niskich wygranych i zawierały element losowości, to znaczy grający nie był w stanie wpłynąć swymi czynnościami na ich wynik. Tym samym, gry na tego rodzaju automatach wypełniają definicję gier na automatach w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Przepisy te obowiązywały – również w okresie inkryminowanych czynów - wszystkie podmioty w państwie, jako reglamentujące działalność gospodarczą w zakresie udostępniania urządzeń losowych, między innymi gry na automatach, do czego konieczna jest koncesja na prowadzenie kasyna gry, gdyż automaty te mogą być użytkowane tylko w kasynach gry. Z ich treści wynika również, że zakaz w nich określony jest adresowany do wszystkich podmiotów, a zatem zarówno osób fizycznych jak i prawnych oraz niezależnie od tego, czy posiadają one koncesję na prowadzenie kasyna gry, czy też nie.

Działalność w zakresie gier na automatach, w rozumieniu art. 2 ust. 3 – 5 cytowanej ustawy, urządzana bez stosownej koncesji oraz poza kasynem gry, jest więc zawsze działalnością nielegalną.

Oskarżony prowadząc działalność dotyczącą automatów o niskich wygranych zasady, ignorował, że te automaty w puntach spółki mogą nie spełniać ograniczeń wskazanych w art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych, i działalność tę prowadził pomimo, że koncesji na prowadzenie takich gier nigdy nie posiadał, ani też nie ubiegał się o nie. Profesjonalny charakter prowadzonej przez oskarżonego działalności i stąd oczywista jego wiedza o tym, iż w polskim porządku prawnym działalność polegająca na urządzaniu gier hazardowych była zawsze działalnością koncesjonowaną pozwalają też wymagać od niego zdecydowanie wyższej staranności (aniżeli od przeciętnego pozbawionego tych przymiotów człowieka) także przy podejmowanej przez niego ocenie odnośnie karalności albo niekaralności realizowanych zachowań.

W sprawie tej można wyodrębnić następujące sytuacje:

- weryfikacja przez instytucje badawcze automatów do gry na niskie wygrane przy otwieraniu tej działalności nie była dokładna i pominięto rzeczywiste możliwości tych automatów, co prowadziło do pokonywania przez klientów ograniczeń odnośnie wysokości stawki;

- automaty w toku dalszej działalności gospodarczej zostały „przeprogramowane”, co skutkowało rozszerzeniem możliwości odnośnie zasilania automatów na niskie wygrane większymi stawkami. Zmiany te nie musiały wynikać z inicjatywy oskarżonego, ani nawet być objęte jego wiedzą. Jednakże sukcesywnie przeprowadzane kontrole przez organy celne w prowadzonych przez półkę lokalach wykazywały w tym zakresie nieprawidłowości, co wymagało sprawdzenia przez osoby zajmujące się w spółce tego rodzaju działalnością, czy w innych lokalach automaty te działają zgodnie z prawem. Skala stwierdzanych nieprawidłowości w toku kontroli, wskazywała, że pozostałe automaty też wymagają weryfikacji i stałej kontroli, gdyż mimo, że zostały uprzednio przebadane, to kontrole wykazywały, że automaty traciły ograniczenia, jakim pierwotnie podlegały.

Skoro oskarżony wiedział (bo podjął się takiej działalności, co pozwala przyjąć, iż musiał znać jej – co najmniej – elementarne reguły), że nie posiada stosownej, wymaganej koncesji na prowadzenie tego rodzaju działalności i mimo to tolerował zachowania sprzeczne z tymi wymogami, mogące skutkować dla niego odpowiedzialnością karną, to nie pozostawał w stanie usprawiedliwionej nieświadomości co do karalności tego czynu i postępując tak, co najmniej, godził się na to, że tym swoim zachowaniem uchybia wymogom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, a tym samym i wypełnia wszystkie konieczne dla bytu przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. znamiona ( por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 28 listopada 2018 r.II KK 97/18, Legalis ).

Oskarżony był zobowiązany do interesowania się stanem prawnym i faktycznym w tym zakresie. Art. 3 tej ustawy wyraźnie stanowi, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w tej ustawie. Nie ulega bowiem wątpliwości, że opis przedmiotowego czynu obejmował przede wszystkim prowadzenie w ramach spółki z o.o. działalność gospodarczej, polegającej na urządzaniu w różnych miejscach takich gier dla osiągnięcia korzyści majątkowych „wbrew przepisom ustawy i bez zezwolenia”. Oskarżony koncesji na prowadzenie kasyna nie posiadał i nawet się o nią nie ubiegał.

W takiej zaś sytuacji miał on prawo - bez naruszenia przepisów ustawy o grach hazardowych – prowadzić działalność w odniesieniu do automatów o niskich wygranych, jednakże nie mógł tego robić wykorzystując automaty do gier scharakteryzowanych w art. 2 ust. 3-5 tej ustawy. Podkreślić należy, oceniając świadomość oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu z art. 107 § 1 kks, iż znaczenie mają także przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, które nakładają na podmioty prowadzące działalność gospodarczą obowiązek dostosowania się do reguł należytej staranności przy prowadzeniu takiej działalności i zachowania ostrożności tak, aby prowadzić działalność gospodarczą zgodnie z przepisami prawa. Art. 46 ust 1 pkt 7 tej ustawy potwierdza, iż uzyskania koncesji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia kasyna gry.

Tych obowiązków oskarżony zaniechał, bowiem nie tylko art. 6 ust. 1, art. 14 ust 1 ustawy o grach hazardowych określały monopol państwa zakresie inkryminowanych działań, do którego on w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie stosował się. Co więcej, jeśli zestawić to z faktem, że A. Ż. działał, w ramach podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, to tym bardziej ciążył na nim szczególny obowiązek zachowania ostrożności, także przy analizie ustawy o grach hazardowych, jej wymogów, czynności organów celnych, wyników kontroli, systematycznej weryfikacji, czy automaty niskich wygranych spełniają cechy takich automatów. Kolejne kontrole to kwestionujące wymagały od niego – jako prezesa zarządu spółki, a później wykonującego faktycznie zadania w tym zakresie - podjęcia działań sprawdzających pozostałe wykorzystywane przez spółkę automaty, pod kątem spełniania przez nie ograniczeń wymaganych przez art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Takich działań oskarżony nie podjął, zadawalając się tym, iż spółka ma przecież wymagane certyfikaty i zezwolenia, mimo że przestawały one odzwierciedlać rzeczywistość.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 20 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz.U. Nr 168, poz. 1323 ze zm.), jeżeli w obowiązującym stanie prawnym funkcjonariusze celni stwierdzają organizowanie gry na automacie znajdującym się w lokalu niespełniającym ustawowych warunków urządzania gier hazardowych, a przy tym organizujący taką grę nie legitymuje się – wydaną koncesją lub zezwoleniem, to splot takich okoliczności stanowi dostateczne uzasadnienie, aby zbadać rodzaj urządzenia, jego funkcjonowanie, a także ewentualne wykorzystanie do organizowania gier hazardowych. Organy celne przeprowadzając postępowanie dowodowe w oparciu o unormowania zawarte w Ordynacji podatkowej są uprawnione do samodzielnego dokonywania ustaleń czy dana gra jest grą na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych.

W tym kontekście oskarżony otrzymywał od organów ścigania wyraźne sygnały, które świadczyły, iż urzędy celne kwalifikują jego działalność jako nielegalną i przestępczą z art. 107 § 1 k.k.s. w związku naruszaniem reguł i zakazów przewidzianych w tym zakresie w ustawie o grach hazardowych.

Skoro zatem oskarżony miał prowadzić działalność w zakresie gry na automatach bez koncesji i poza kasynem, to z naruszeniem zasad określonych w ustawie o grach hazardowych, a tym samym, nawiązując już do brzmienia art. 107 § 1 k.k.s., wbrew powołanym z zarzucie przepisom ustawy. Posiadanie przez automat ważnego poświadczenia nie wyłącza odpowiedzialności karnoskarbowej oskarżonego, jeżeli w wyniku postępowania zostanie wykazane w sposób niebudzący wątpliwości na przykład, że organizował on gry na tym automacie w sposób niezgodny z art. 129 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych.

Ewentualne powoływanie się przez członka zarządu spółki z o. o. na nieznajomość spraw spółki nie jest okolicznością uzasadniającą zwolnienie go od odpowiedzialności za czyn z art. 107 § 1 kks. Dotyczy to też okresu, gdy po odwołaniu go z tej funkcji – oskarżony faktycznie zajmował się w spółce tymi sprawami. Ewidentny w takim przypadku byłby zamiar ewentualny polegający na braku należytej kontroli punktów gier na niskie wygrane, mimo docierających do niego w ramach prowadzonych postępowań karnoskarbowych sygnalizacji o nieprawidłowościach w funkcjonowaniu prowadzonych przez spółkę punktów, zwłaszcza dotyczących naruszeń art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych.

Jego zaangażowanie wskazuje, że traktował on to gospodarcze przedsięwzięcie jako „swoje” czyny, a choć nie realizował „własnoręcznie” znamion czasownikowych czynu określonego w art. 107 § 1 kks, to jego rola była kluczowa i warunkowała przeprowadzenie „lokalizacji” ( i wykorzystywanie w nich) automatów do gier na niskie wygrane, a mając dane o ich nieprawidłowościach i nie weryfikując ich, godził się w istocie, że pod „przykrywką” tych punktów, mogła być prowadzona zyskowna działalność nielegalna, odbiegająca od charakterystyki tych automatów i udzielonego zezwolenia. Ponieważ w niniejszej sprawie chodzi o zachowania w ramach osoby prawnej (spółki z o.o.), a ta odpowiedzialności karnej, w tym karnej skarbowej, nie ponosiła i nie ponosi, odpowiedzialność taką można przypisać jedynie osobie fizycznej będącej określonym organem osoby prawnej albo pełniącej określoną funkcję w ramach osoby prawnej, gdy przez jej działanie lub zaniechanie dochodzi do wypełnienia znamion danego czynu zabronionego.

Istota zamiaru ewentualnego polega na tym, że sprawca przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego godzi się na to. Przyjęcie takiej postaci zamiaru musi opierać się na pewnym ustaleniu, że określony skutek był rzeczywiście wyobrażony przez sprawcę, a także iż był przez niego akceptowany. O zamiarze ewentualnym można mówić wtedy, gdy sprawca wprawdzie nie chce aby nastąpił określony w ustawie skutek jego działania, ale zarazem nie chce też żeby nie nastąpił, a tym samym gdy wykazuje całkowitą obojętność wobec uświadomionej sobie możliwości nastąpienia owego skutku.

Spółka prowadziła legalną działalność gospodarcza w zakresie automatów na niskie wygrane na podstawie okresowego zezwolenia. Zabezpieczenie automatów nie spełniających jego warunków, nie prowadziło do „zamknięcia” działalności spółki, czego konsekwencją była jej kontynuująca w określonych punktach, aczkolwiek przy użyciu innych urządzeń.

W kontekście przyjętego zakresu sprawstwa oskarżonego, rodzaju i stopnia zawinienia przeprowadzenie dowodów wskazanych w apelacji nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności sposób działania automatów został opisany w protokołach kontroli i trudno uznać, aby funkcjonariusze celni mogli jeszcze cokolwiek swoimi zeznaniami uszczegółowić; wyniki kontroli znajdują odzwierciedlenie w opiniach biegłego R. R., jak również w efektach kontroli przeprowadzonych w innych sprawach karnych dotyczących oskarżonego.

Zamiar ewentualny wskazuje, iż oskarżony w ramach działalności gospodarczej prawidłowo zorganizował punkty gier na automatach na niskie wygrane, które jednak w toku funkcjonowania przestawały się stosować do wymaganych od nich ograniczeń, a proces ten nie był kontrolowany przez osoby decyzyjne w spółce, co również w tej sprawie doprowadziło do naruszenia art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu, ewentualnie w przypadku uznania, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe wymaga uzupełnienia, które to uzupełnienie powinno zostać wykonane przez sąd I Instancji, o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

II. Błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mające wpływ na treść wyroku polegające na:

- ustaleniu, że oskarżony urządzał gry na automatach wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych - podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na takie ustalenia, w szczególności w zakresie znamion podmiotowych czynu zabronionego, a ponadto oskarżony nigdy żadnych gier nie urządzał, czyniła to osoba prawna, zatrudniająca wielu pracowników spośród których każdy miał określone obowiązki i uprawnienia, oskarżony nigdy nie serwisował automatów, nie miał żadnej wiedzy technicznej, informatycznej lub prawnej, która pozwalałaby mu zakwestionować prawomocne decyzje administracyjne (decyzje rejestracyjne) wydane przez władze administracji publicznej ( G ),

- ustaleniu, że oskarżony miał orientować się w technicznych zasadach funkcjonowania automatów do gier, a także że miał świadomie działać wbrew obowiązującym przepisom, podczas gdy z żadnego dowodu taka okoliczność nie wynika, a nadto oskarżony na temat technicznego funkcjonowania automatów, ani interpretacji ustawowych pojęć nigdy nie wypowiadał się, co więcej sfera ta leżała w kompetencjach upoważnionych przez Ministra Finansów jednostek badających, a nie oskarżonego ( H ),

I) pominięciu, że Minister Finansów/organy administracyjne - rejestrował przedmiotowe automaty do gier o niskich wygranych (potwierdzał to decyzją administracją na druku GL-1 - dokumenty zalegające w sprawie) działające, tak jak te zakwestionowane w sprawie (które również bezspornie były zarejestrowane przez Ministra Finansów na podstawie decyzji administracyjnej), co oznacza, że zasada ich działania nie była kwestionowania na najwyższym szczeblu administracji publicznej i nie była zmieniana wtoku eksploatacji ( I ),

- przyjęciu, że w wypadku części przedmiotowych automatów do gier doszło do zmian konstrukcyjnych podczas gdy z przeprowadzonych w sprawie opinii biegłego R. R. (k. 175-180,181-186, 271-282, 344-356) taka okoliczność nie wynika ( J ),

- ustaleniu wygranych na występujących w sprawie automatach przekraczających ustawowy limit, w sytuacji gdy nie była to jednorazowa wygrana a suma wygranych z kilku gier, także ustaleniu że doszło do przekroczenia maksymalnej stawki za udział w jednej grze (ponad 50 gr), podczas gdy była to kontynuacja gry za uzyskaną wygraną (stawka w grze, a nie stawka za udział w jednej grze, po zgromadzeniu wygranych na liczniku Bank), czyli zgodnie z regułami obowiązującymi w czasie rejestracji automatów ( K),

- ustaleniu, że dla oskarżonego prowadzenie działalności przez Spółkę (...) Sp. z o.o. było cyt wysoce opłacalne, bowiem dzięki temu zarabiał pieniqdze, podczas gdy oskarżony był wyłącznie członkiem organów Spółki (nie jej w wspólnikiem), a jego wynagrodzenie nie było powiązane z wynikami finansowymi Spółki (w istocie nie przeprowadzono w sprawie w zupełności żadnych dowodów wykazujących wysokie zarobki oskarżonego w ramach jego współpracy z (...) Sp. z o.o.) ( L ).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Aktualność zachowują rozważania dotyczące zarzutu I.

Oskarżony od 2008 roku dostawał sygnalizację od urzędów celnych i organów wymiaru sprawiedliwości, co znajduje odzwierciedlenie w załączonych do akt decyzjach, protokołach oraz orzeczeniach, iż wykorzystywane przez spółkę automaty nie spełniają wymagań art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Pomimo korzystnych rozstrzygnięć w poszczególnych sprawach ( jednakże na przykład w oparciu o pogląd o braku notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych, posiadania przez spółkę certyfikatów i zezwoleń, co w pojedynczych sprawach prowadziło do kwestionowania strony podmiotowej, a nie przebiegu kontroli ) wyniki eksperymentów wskazywały, iż na tych automatach wartość jednorazowej wygranej może być wyższa niż 60 złotych, a wartość maksymalnej stawki za udział w jednej grze może być wyższa niż 0,50 złotych. Oznaczało to, iż automaty te nie były prawidłowo przebadane albo zostały przerobione, albo certyfikaty nie uwzględniały ich rzeczywistych możliwości – w konsekwencji nie spełniały wymagań wynikających z udzielonego spółce zezwolenia. Oskarżony prowadząc działalność dotyczącą automatów o niskich wygranych - zasady, że te automaty nie spełniają ograniczeń wskazanych w art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych - ignorował i działalność tę prowadził pomimo, że koncesji na prowadzenie gier hazardowych nigdy nie posiadał, ani też nie ubiegał się o nią. W ten sposób wykazał brak należytej kontroli punktów gier na niskie wygrane, mimo docierających do niego w ramach postępowań karnoskarbowych sygnalizacji o nieprawidłowościach w funkcjonowaniu prowadzonych przez spółkę punktów, zwłaszcza dotyczących naruszeń art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Kolejne kontrole to kwestionujące wymagały od niego – jako prezesa zarządu spółki, a później wykonującego faktycznie zadania w tym zakresie - podjęcia działań sprawdzających pozostałe wykorzystywane przez spółkę automaty, pod kątem spełniania przez nie ograniczeń wymaganych przez art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Takich działań oskarżony nie podjął, zadawalając się tym, iż ma przecież wymagane certyfikaty i zezwolenia. Tym samym godził się, iż wykorzystywane przez spółkę automaty na niskie wygrane, spełniają już cechy automatów do gier wymienionych w art. 2 ust. 3-5 ustawy o grach hazardowych, których prowadzenie i urządzanie wymaga oddzielnej koncesji. Profesjonalny charakter prowadzonej przez oskarżonego działalności i stąd oczywista jego wiedza o tym, iż w polskim porządku prawnym działalność polegająca na urządzaniu gier hazardowych była zawsze działalnością koncesjonowaną pozwalają też wymagać od niego zdecydowanie wyższej staranności (aniżeli od przeciętnego pozbawionego tych przymiotów człowieka).

Rozważając możliwość ustalenia w postępowaniu o nałożenie kary pieniężnej, czy w danym stanie faktycznym gra jest grą na automacie w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych należy odwołać się do unormowań zawartych w obowiązującej w dniu wydania zaskarżonej decyzji ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1404 ze zm.). Służbie tej - zgodnie z treścią poszczególnych przepisów art. 2 powołanej ustawy - powierzono kompleks zadań wynikających z ustawy o grach hazardowych. W zadaniach Służby Celnej mieściło się m.in. wykonywanie całościowej kontroli w zakresie przestrzegania przepisów regulujących urządzanie i prowadzenie gier hazardowych. Kontrole te przebiegały w myśl przepisów rozdziału 3 omawianej ustawy (art. 30 ust. 2 pkt 3), a w jej ramach funkcjonariusze celni byli uprawnieni do podjęcia określonych czynności, w tym do przeprowadzania w drodze eksperymentu, doświadczenia lub odtworzenia, możliwości gry m.in. na automacie (art. 32 ust. 1 pkt 13). Efekt tych czynności mógł być wykorzystany w postępowaniu karnym będącym następstwem ustaleń kontrolnych i brak jest podstaw do kwestionowania wyników tych eksperymentów, na co słusznie zwrócił uwagę sąd I instancji.

Oskarżony nie może więc twierdzić, że pozostawał czy to w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność ( art. 10 § 3 k.ks. ), czy to w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności ( art. 10 § 4 k.k.s.). Miał dostatecznie czytelne sygnały ( w tym z urzędów celnych, innych przepisów ustaw, ustanawiającej w odniesieniu do inkryminowanej działalności monopol państwa ), które podważały przekonanie o legalności i niekaralności takiego zachowania, jak przypisane niniejszym wyrokiem. W przypadku oskarżonego wniosek ten jest o tyle bardziej jaskrawy, jeśli się weźmie pod uwagę powtarzalność tego typu zachowań, wielokrotne wszczynanie wobec niego postępowań za czyny z art. 107 § 1 kksjuż we wcześniejszym okresie. Zatem kontynuując tego rodzaju działalność musiał brać pod uwagę jej sprzeczność z prawem, w tym prawem karnym skarbowym i na to się godził. Taki stan świadomości nie jest tożsamy z istotą kontratypów, o jakich mowa powyżej.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu, ewentualnie w przypadku uznania, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe wymaga uzupełnienia, które to uzupełnienie powinno zostać wykonane przez sąd I Instancji, o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 k.p.k. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej nie występowały ograniczenia z art. 454 k.p.k. do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 k.p.k. oraz treść art. 167 k.p.k., regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 k.p.k. powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Brak podstaw prawnych do uwzględnienia wniosków w ramach podniesionych przez skarżącego zarzutów. Argumenty wywiedzione w apelacji nie mogły też doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, bowiem nie pozwala na to ocena istotnych w sprawie dowodów. Weryfikacja materiału dowodowego w instancji odwoławczego doprowadziła jedynie do ograniczenia sprawstwa oskarżonego i złagodzenia kary.

3.3.

III. W przypadku uznania zarzutów I i II za niezasadne, na podstawie art. 427 § 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt la, 2 i 3 k.p.k. - obrazę przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., a to:

- art. 6 ust. 1 oraz 129 ust. 3 UGH poprzez ich zastosowanie w zakresie rzekomych działań oskarżonego przed dniem 1 stycznia 2010 roku podczas gdy wskazane przepisy weszły w życie dnia 1 stycznia 2010 roku, a wszelkie rzekome działania oskarżonego przed tym dniem nie mogły być penalizowane w związku powołanymi (nieobowiązującymi wówczas) przepisami ( M ).

- art. 6 ust. 1 UGH poprzez jego zastosowanie podczas gdy regulacja ta może mieć co najwyżej zastosowanie do osób/podmiotów które prowadziły działalności w zupełności bez zezwolenia/koncesji a Spółka (...) prowadziła swoją działalność w oparciu o posiadane zezwolenia na podstawie art. 129 ust. 1 UGH (a przed dniem 1 stycznia 2010 roku na podstawie odpowiednich przepisów Ustawy o grach i zakładach wzajemnych). Gdzie dodatkowo skazanie za czyn z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 ust. 1 UGH prowadziło do skazania za czyn którego karalność ustała w związku z upływem czasu (przedawnienie) zgodnie z art. 44 § 1 pkt 1 k.k.s. ( N ).

- art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s., art. 4 § 1 i 2 k.k.s. poprzez uznanie, że oskarżony umyślnie dopuścił się czynu zabronionego - w sytuacji braku jakichkolwiek dowodów świadczących o takim stanie rzeczy, a w szczególności w sytuacji funkcjonowania automatów na podstawie prawomocnych decyzji administracyjnych i urzędowych badań automatów, z nienaruszonymi plombami zabezpieczającymi założonymi przez uprawnione jednostki badające, a nade wszystko w sytuacji braku dowodów mogących świadczyć, że oskarżony mógł mieć wiedzę o rzekomym niespełnianiu warunków technicznych przez automaty, ponadto, gdy żaden przepis odnośnie technicznych zasad działania urządzeń nigdy nie był kierowany do oskarżonego, a wyłącznie do upoważnionych przez Ministra Finansów jednostek badających (to one odpowiadają za zasady działania urządzeń), natomiast do oskarżonego skierowane były wyłącznie obowiązki prawnoadministracyjne - uzyskania wszelkich zgód, decyzji, badań, udostępnienia organom kontrolnym, tym bardziej, że prawidłowość wieloetapowej procedury administracyjnej nie została zakwestionowana, brak jest też wskazań odnośnie wiedzy oskarżonego o rzekomym wadliwym funkcjonowaniu występujących w sprawie urządzeń, czy też jakiejkolwiek ingerencji w ich oprogramowanie ( czego zresztą nie potwierdził biegły R. R. w swoich opiniach - k. 175-180, 181-186, 271-282, 344-356 ), a ponadto przy braku wykazania istnienia jakichkolwiek norm prawnych skierowanych do oskarżonego jako pracownika osoby prawnej zobowiązujących go do odmiennego (oczekiwanego przez Sąd) działania ( O ),

- art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. poprzez przyjęcie automatycznej odpowiedzialności karno-skarbowej oskarżonego tylko z tego powodu, że był członkiem zarządu spółki prawa handlowego urządzającej i prowadzącej działalność na automatach do gier o niskich wygranych, zamiast dokładnego wykazania na czym konkretnie miała polegać czynność sprawcza tej osoby, a przede wszystkim wykazać jego wiedzę (świadomość) o danym wskazywanym przez Sąd naruszeniu warunków działalności regulowanej, akceptowaniu tego i ułatwieniu spółce prowadzenia w ten sposób działalności, gdy w rzeczywistości Sąd nie przeprowadził w tym zakresie żadnego postępowania dowodowego ( P ),

- art. 107 § 1 k.k.s. poprzez brak precyzyjnego wskazania i wykazania jakim konkretnym przepisom ustawy lub warunkom zezwolenia, osobiście oskarżony sprzeniewierzył się, jakich obowiązków, do których był zobowiązany nie wykonał (takich obowiązków nie zawierają zastosowane przez Sąd przepisy prawa materialnego, w tym art. 129 ust. 3 UGH, a także ich poprzednie odpowiedniki (zawarte w Ustawie o grach i zakładach wzajemnych), gdyż stanowią jedynie ramową definicję automatu do gier o niskich wygranych, w uzasadnieniu wyroku również takich norm nie powołano, a tym bardziej profesjonalnie nie wyłożono) ( Q ),

- art. 129 ust. 1 i 3 ustawy o grach hazardowych w zw. z § 1 pkt 1 i § 2 Rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie w sprawie warunków urządzania gier i zakładów wzajemnych z dnia 24 lutego 2009 roku (Dz. U. Nr 36, poz. 280) poprzez przyjęcie, że w występujących w sprawie automatach do gier o niskich wygranych przekroczona została maksymalna stawka za udział w jednej grze i maksymalna jednorazowa wygrana, w sytuacji gdy takiego wniosku nie można wyprowadzić na podstawie przepisów ich dotyczących tj. obowiązujących w ramach postępowania w sprawie ich zarejestrowania, a w konsekwencji zastosowanie przepisów obowiązujących w okresie zatrzymania rzeczy, które stosować można jedynie do urządzeń, których postępowanie w sprawie wszczęcia rejestracji nastąpiło po wejściu w życie w/w rozporządzenia ( R ).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Aktualne w ramach zarzutu III są rozważania dotyczące strony podmiotowej i przedmiotowej czynu ostatecznie przypisanego oskarżonemu.

Poszczególne czyny w ramach aktu oskarżenia zostały zarzucone od 2008-2009 roku do dnia ostatnich kontroli w 2014 roku. Nie zostało udowodnione, aby w tym całym okresie przedmiotowe automaty działały sprzecznie z art. 129 ust. 3 UGH; wcześniejsze kontrole tego nie wykazały ( k 620-649 ). Dlatego sąd okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że ograniczył czasokres poszczególnych czynów jednostkowych do dnia kontroli, w trakcie których zostały ujawnione nieprawidłowości: opisanych w ustępie pierwszym i drugim – 12 czerwca 2014 roku, w ustępie trzecim – 24 czerwca 2014 roku, w ustępie czwartym – 26 czerwca 2014 roku.

Kwestia czy zachowanie osoby oskarżonej wypełniło, czy też nie znamiona określonego występku powinno być kwestionowane poprzez zarzut obrazy prawa materialnego a nie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Ten ostatni z wymienionych służy bowiem do kwestionowania wszystkich lub też tylko poszczególnych elementów strony przedmiotowej i podmiotowej składających się na stan faktycznej sprawy. Zarzut obrazy prawa materialnego zawsze jest zarzutem wskazującym na błędy sądu w zakresie subsumpcji lub wykładni prawa. Zarzut taki zatem bazować powinien na prawidłowo dokonanych w sprawie ustaleniach faktycznych. Obraza przepisu prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego, a także w sytuacji niezastosowania określonego przepisu, gdy jego zastosowanie było obowiązkowe. Natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego. Dowody potwierdzają, iż oskarżony systematycznie musiał uzyskiwać wiedzę dotyczącą nieprawidłowości działania automatów na niskie wygrane w poszczególnych punktach, narzucającą możliwość funkcjonowanie pozostałych niezgodnie z art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. Ilość spływających do niego informacji wymagała weryfikacji prawidłowości działania pozostałych automatów, zwłaszcza, że w trakcie części kontroli nie były badane te kwestie. Takie ustalenia sąd odwoławczy podzielił i stały się one podstawą do zmiany kwalifikacji prawnej ostatecznie przypisanego sprawcy czynu ( uwzględniającej prawidłowe przepisy ustawy o grach hazardowych wypełniające normę blankietową art. 107 § 1 k.k.s.).

Część zarzutów z powodu dokonanej korekty zaskarżonego wyroku przestała być aktualna.

Sąd odwoławczy zgodził się ze skarżącym, że art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych może mieć zastosowanie do osób/podmiotów które prowadziły działalności w zupełności bez zezwolenia/koncesjii a Spółka (...) prowadziła swoją działalność w oparciu o posiadane zezwolenia na podstawie art. 129 ust. 1 tej ustawy (a przed dniem 1 stycznia 2010 roku na podstawie odpowiednich przepisów Ustawy o grach i zakładach wzajemnych). Dlatego zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, ze w miejsce czynu przypisanego w zaskarżonym wyroku, oskarżonego uznał za winnego czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia polegającego na prowadzeniu punktów gier na automatach o niskich wygranych wbrew art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych i warunkach zezwolenia.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu, ewentualnie w przypadku uznania, iż przeprowadzone postępowanie dowodowe wymaga uzupełnienia, które to uzupełnienie powinno zostać wykonane przez sąd I Instancji, o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie można mówić o istnieniu jakiejkolwiek realnej potrzeby ponownego rozpoznania sprawy, w sytuacji możliwości wykorzystania przez sąd II instancji inicjatywy dowodowej nadanej mu przez treść art. 452 § 2 k.p.k.. Jeśli zatem sąd okręgowy uznałby, że zachodzi potrzeba poszerzenia i weryfikacji materiału dowodowego, to samodzielnie winien ten materiał uzupełnić, a następnie dokonać jego stosownej oceny, zwłaszcza, że w sprawie niniejszej nie występowały ograniczenia z art. 454 k.p.k. do wydania orzeczenia reformatoryjnego. Z uwagi na aktualne brzmienie art. 452 § 2 k.p.k. oraz treść art. 167 k.p.k., regułą jest obecnie prowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego przed sądem drugiej instancji i orzekanie reformatoryjne, zaś uchylenie wyroku sądu meriti w oparciu o przesłankę z art. 437 § 2 k.p.k. powinno mieć miejsce jedynie w sytuacjach wyjątkowych, kiedy bez ponowienia wszystkich dowodów nie jest możliwe wydanie trafnego rozstrzygnięcia. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne odnośnie przedmiotowego czynu znajdują odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Brak podstaw prawnych do uwzględnienia wniosków w ramach podniesionych przez skarżącego zarzutów. Argumenty wywiedzione w apelacji nie mogły też doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, bowiem nie pozwala na to ocena istotnych w sprawie dowodów. Weryfikacja materiału dowodowego w instancji odwoławczego doprowadziła jedynie do ograniczenia sprawstwa oskarżonego i złagodzenia kary.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Przepadek dowodów rzeczowych.

Wydatki za postępowanie przed sądem I instancji.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korekty zaskarżonego wyroku w omawianych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

W miejsce czynu przypisanego w zaskarżonym wyroku, uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia przy przyjęciu, że czynów tych dopuścił się będąc uprzednio prezesem zarządu (...) spółka z o.o., jak również następczo zajmował się sprawami gospodarczymi tego podmiotu i jego następcy prawnego w zakresie prowadzenia punktów gier na automatach o niskich wygranych na zasadzie faktycznego wykonywania, w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem tej samej sposobności;

-zarzucane mu czyny jednostkowe zostały popełnione: w ustępie pierwszym i drugim - 12 czerwca 2014 roku, w ustępie trzecim - 24 czerwca 2014 roku, w ustępie czwartym - 26 czerwca 2014 roku;

tj. czynu z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 9 § 3 k.k.s.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany w tym zakresie zostały wskazane we wcześniejszych częściach uzasadnienia.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Wymierzenie za przypisany ostatecznie czyn kary 20 stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Ograniczenie czasookresu tych czynów skutkowało obniżeniem wymiaru grzywny wymierzonej oskarżonemu za czyn ciągły do 20 stawek dziennych; w pozostałym zakresie sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do jej korekty ( stawka dzienna została określona w wysokości zbliżonej do minimum ustawowego, co uwzględnia jednak warunki i właściwości osobiste oskarżonego określone w art. 23 § 3 k.k.s. i nie może być ona uznana za rażąco surową ).

Z kolei liczba stawek dziennych odzwierciedla wagę przestępstwa skarbowego. Z uwagi na ilość punktów gier, wcześniejszą sygnalizację ze strony organów państwa co do nieprawidłowości w funkcjonowaniu innych punków, nie może być mowy o wypadku mniejszej wagi.

Na złagodzenie odpowiedzialności karnej miały w szczególności wpływ następujące okoliczności:

- oskarżony w czasie przypisanego mu czynu zajmował się tylko sprawami gospodarczymi spółki ( żaden członek zarządu nie został pociągnięty do odpowiedzialności karnej );

- waga czynu polegającego na naruszeniu warunków zezwolenia jest mniejsza, bowiem działalność spółki w tym zakresie była legalna, ale wykraczała poza ograniczenia narzucone przez ustawę o grach hazardowych;

- rodzaj winy i zakres sprawstwa ( o czym była mowa wcześniej ).

Oskarżony działał w zamiarze ewentualnym. W ramach spółki z o.o. prowadził jednak legalną działalność w zakresie automatów o niskich wygranych. Jego sprawstwo polegało zwłaszcza na tym, iż jako zarządzający tą działalnością nie zweryfikował prawidłowości funkcjonowania przedmiotowych automatów, mimo docierających do niego sygnałów o naruszeniach art. 129 ust. 3 ustawy o grach hazardowych w innych punktach. Okoliczności te łagodzą społeczną szkodliwość tego czynu i spowodowały obniżenie grzywny, adekwatnie do wagi inkryminowanych zachowań oraz sytuacji rodzinnej i materialnej sprawcy. Kara grzywny w wymiarze orzeczonym przez sąd I instancji była generalnie stosowna wobec sprawców, którzy kompletnie lekceważyli porządek prawny w tej dziedzinie.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

W razie obniżenia kary grzywny przez sąd odwoławczy, sąd ten wymierza jedną opłatę za obie instancje według kary przez siebie orzeczonej ( 10 % od orzeczonej grzywny, co dało kwotę 200 złotych - art. 3 ust. 1, art. 10 ust. 1 i 21 pkt 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych ).

Koszty procesu za postępowanie odwoławcze w razie skazania ponosi oskarżony ( art. 634 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. ). Wydatki w II instancji obejmowały w tym przypadku kwotę 20 złotych z tytułu doręczeń.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana