Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 stycznia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Dębicy, Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Grzegorz Barnak

po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2022 r. w Dębicy na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. R.

przeciwko M. W.

I.  zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powoda M. R. kwotę 6.500,00 zł (słownie: sześć tysięcy pięćset złotych i 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego M. W. na rzecz powoda M. R. kwotę 2742,00 zł (dwa tysiące siedemset czterdzieści dwa złote) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu,

III.  nakazuje ściągnąć od pozwanego M. W. na rzecz Skarbu Państwa kasa Sądu Rejonowego w Dębicy kwotę 414,80 zł. (czterysta czternaście złotych 80/100) tytułem zwrotu wydatków.

Sygn. akt I C 997/19

UZASADNIENIE

W powództwie o zapłatę powód M. R., domagał się zasądzenia od pozwanego M. W. kwoty 6 500,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Dębicy Wydział I Cywilny wydał w dniu 12 listopada 2019 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniający w całości żądanie pozwu.

Pozwany M. W. w dniu 11 grudnia 2019 r. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz zapłaty w całości oraz wnosząc o oddalenie powództwa.

1.  Fakty.

Powód M. R. na podstawie ustnej umowy wynajmował od pozwanego pomieszczenia mieszkalne w posesji nr (...) w miejscowości K.. Zgodnie z w/w wskazaną umową za zapłatą ustalonego czynszu powód miał możliwość parkowania na powyższej wskazanej nieruchomości samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), którego był właścicielem. Podwórko, na którym znajdował się samochód stanowiło teren ogrodzony. Powód wyprowadził się z posesji pozwanego w 2015 r. Powód, nie mając możliwości parkowania samochodu w nowym miejscu zamieszkania, uzgodnił z pozwanym, że do momentu odwołania przez pozwanego będzie on mógł parkować swój samochód. Samochód został pozostawiony na posesji pozwanego w stanie kompletnym, technicznie nadającym się do jazdy. Powód na przełomie roku 2016/2017 podejmował próby odebrania samochodu, które były nieskuteczne, gdyż pozwany nie wpuścił go na podwórko i telefonicznie oświadczył, że nie aktualnie czasu na wydanie samochodu. Około kwietnia 2017 r. powód wspólnie z siostrą dostrzegli, że samochód nie ma kół, kierownicy i zderzaka, zaś w dniu 15 maja 2017 r. nie zastali samochodu w miejscu w którym go pierwotnie parkowali. Powód domagał się od pozwanego wydania przedmiotowego pojazdu. Pojazd został zezłomowany przez pozwanego w zamian za kwotę 600,00 zł.

Przeciwko M. W. toczyło się o postępowanie karnego, w którym był oskarżony o to, że w okresie od 6 do 8 maja 2017 roku w K., gm. D., woj. (...) dokonał przywłaszczenia a następnie sprzedaży w punkcie skupu złomu i metali kolorowych (...) samochodu dostawczego marki V. (...) o nr rej. (...) zaparkowanego na terenie jego posesji czym spowodował straty w wysokości 7000 zł na szkodę M. R.. Sąd Rejonowy w Dębicy Wydział II Karny wyrokiem z dnia 10 stycznia 2018 r. warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko M. W. na okres próby wynoszący 1 rok oraz zobowiązał go do częściowego obowiązku naprawienia szkody na rzecz M. R. na kwotę 500 zł.

W dniu 5 kwietnia 2019 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 6 500,00 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Kwota ta stanowi resztę wartości szkody jaką poniósł powód a w której nie została ona naprawiona przez pozwanego.

Wartość rynkową samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), rok produkcji 1997 według cen na miesiąc maj 2017 r. na kwotę 8 300 zł brutto w programie (...) w Opinii – wycenie nr 596/21 z dnia 23 września 2021 r.

(dowody: pozew z załącznikami k.3-13, wyrok z dnia 10 stycznia 2018 r. sygn. akt II K 592/17 k. 5-7, wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem doręczenia k. 8-10, zeznania świadków M. C. nagranie i k. 98v, M. S. nagranie i k. 98v, E. A. k. 118-118v, , opinia techniczna biegłego A. B. k.127-133, odpowiedź biegłego na zarzuty do opinii k.147-149).

2.  Ocena dowodów.

Na wiarę zasługiwały zeznania powoda oraz świadków. Na wiarę nie zasługiwały zeznania pozwanego. Wbrew zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego byłoby przyjęcie, że pozwany wyraził zgodę na bezpłatne parkowanie/zostawienie przez powoda zdezelowanego pojazdu na jego posesji w momencie, gdy zgodnie z jego twierdzeniami powód po swojej wyprowadzce nie uregulował swojego zobowiązania wynikającego z niezapłacenia czynszu za najem lokalu, a ponadto zostawił znaczącą ilość śmieci, których to wywozu dokonał pozwany.

Stosownie do treści art. 11 k.p.c. ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Zasada związania nie dotyczy wyroków karnych warunkowo umarzających postępowanie, gdyż nie są to wyroki skazujące. Natomiast art. 11 k.p.c. jest przepisem wyjątkowym i musi być wykładany ściśle, skoro stanowi odstępstwo od podstawowych zasad procesu cywilnego, jakimi są zasada bezpośredniości, kontradyktoryjności oraz swobodnej oceny dowodów. W konsekwencji ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne powinny być ocenione w ramach przysługujących sądowi cywilnemu uprawnień z art. 233 § 1 k.p.c. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2017 r., IV CSK 621/16, LEX nr 2376901).

Fakt dokonania przez pozwanego przywłaszczenia samochodu jest dla sądu cywilnego bezsporny i zgodny ze stanem faktycznym ustalonym w sprawie cywilnej.

3.  Ocena prawna.

Powództwo było zasadne.

Pozostawiony przez powoda pojazd na posesji pozwanego został przez pozwanego przywłaszczony. Pozwany sprzedał części samochodu a następnie jego pozostałości na złom. Z uwagi na to powód nie mógł domagać się już wydania rzeczy na podstawie art. 222 § 1 kc. Jednak zgodnie z art. 475 § 2 kc jeżeli rzecz będąca przedmiotem świadczenia została zbyta, utracona lub uszkodzona, dłużnik obowiązany jest wydać wszystko co uzyskał zamian za tą rzecz albo jako naprawienie szkody. Wartość samochodu został ustalona na 8 300zł. Dochodzona kwota 6 500 zł, nawet przy uwzględnieniu kwoty 500 zł. zasądzonej w postępowaniu karnym, jest i tak niższa niż wartość samochodu pozostawionego u pozwanego.

Mając powyższe na uwadze sąd zasądził jak w pkt I wyroku.

4.  Koszty.

Sąd na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu w wysokości 2742,00 zł na które składają się: opłata od pozwu w kwocie 325 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800 zł oraz 600 zł zaliczki na koszty opinii biegłego. Ponadto od strony pozwanej jako strony przegrywającej nakazano ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa kwoty 414,80 zł tytułem brakującej kwoty wynagrodzenia biegłego za opinię i opinię uzupełniającą wypłaconą tymczasowo biegłemu z sum budżetowych.