Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 428/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu , XII Wydział Karny z dnia 4 stycznia 2022 r. w sprawie XII K 279/16 dotyczący R. D.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzucił wyrokowi obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, a mianowicie:

1. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci materiału zebranego w postępowaniu kontrolnym oraz postępowaniu podatkowym (w szczególności decyzji określających wysokość zobowiązania podatkowego w podatku VAT) oraz zeznań świadków J. G., K. D. i T. K. poprzez bezpodstawne uznanie, iż w okresie od 20 lipca 2011 r. do 9 października 2013 r. R. D. posiadał wiedzę o konieczności zawiadomienia o zmianie danych podanych w deklaracjach VAT-7, w sytuacji kiedy z dowodów tych nie wynika, iż R. D. był świadomy konieczności złożenia zawiadomienia o zmianie tych danych.

2. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci materiału zebranego w postępowaniu kontrolnym oraz postępowaniu podatkowym (w szczególności decyzji określających wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz zeznań świadków J. G., K. D. i T. K. poprzez bezpodstawne uznanie, iż w okresie od 4 maja 2011 r. r. do 9 października 2013 r. R. D. posiadał wiedzę o konieczności zawiadomienia o zmianie danych podanych w dniu 2 maja 2011 r. w zeznaniu PIT-36L za 2010 r., w sytuacji kiedy z dowodów tych nie wynika, iż R. D. był świadomy konieczności złożenia zawiadomienia o zmianie tych danych.

3. art. 7 k.p.k poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w postaci decyzji Dyrektora (...) nr (...) z dnia 5 sierpnia 2015 r. (decyzja dotycząca VAT) oraz decyzji Naczelnika (...)Skarbowego we W. z dnia 18 lutego 2019 r. o nr (...) - (...)22.601.1.2017.22, poprzez bezpodstawne uznanie, iż deklaracje podatkowe VAT-7 za okres od stycznia do grudnia 2010 r. złożone przez oskarżonego zawierały dane niezgodne z rzeczywistością, w sytuacji kiedy podstawą ustaleń zarówno przychodów jak i kosztów uzyskania przychodów za rok 2010 r. w decyzji Naczelnika (...)Skarbowego we W. z dnia 18 lutego 2019 r. o nr (...) - (...)22.601.1.2017.22 były wartości wskazywane w deklaracjach VAT-7 złożonych przez R. D..

4. Art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wynikających z zeznań świadka J. G. takich jak:

a. zeznanie, że w zakresie transakcji wewnątrzwspólnotowych „na pewno były” dokumenty uprawniające do skorzystania ze stawki VAT 0% (str. 2 protokołu rozprawy z dnia 23 listopada 2021 r.),

b. zeznanie, że dokumentów podatkowych R. D. „było dużo, dwa miesiące mieściły się w jednym segregatorze. Wydaje mi się, że na początku 2010 r. dokumentów było niewiele, a później firma się rozwijała i dokumentów było coraz więcej,, (str. 208-209),

c. zeznanie, że „w kosztach były faktury z firm transportowych np. (...). W kosztach występowały również faktury firmy kurierskiej (...), ale nie pamiętam czy w 2010 r. również” (str. 209), 

d. zeznanie, że „Pan D. dokonywał zakupu elementów stalowych i wykonywał, najprawdopodobniej za pomocą podwykonawców, ale nazw ich nie pamiętam, konstrukcje do markiz a nawet scen” (str. 209),

e. zeznanie, że „w 2010 r. dokumenty źródłowe spływały w miarę terminowo, natomiast w późniejszym okresie pan D. nie dochowywał żadnych terminów” (str. 209),

f. zeznanie, ze R. D. dokumenty dotyczące 2010 r. osobiście odebrał „po zakończeniu roku, najprawdopodobniej po sporządzeniu zeznania za 2010 r.” (str. 208),

które to dowody zostały uznane za wiarygodne w całości, a zatem powinny stanowić podśtawę dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych.

5. Art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wynikających z zeznań świadka T. K. takich jak:

a. zeznanie, że „w toku postępowanie nie ustalono faktur, żeby ta działalność z W. i Francją była fikcyjna. Dokumenty uzyskane w wyniku pomocy międzynarodowej wskazywały na rzeczywisty przepływ towarów.” (str. 3 protokołu rozprawy z dnia 2 września 2021 r.),

a. zeznanie, że „pamiętam, że pan R. D. nie okazał dokumentacji do kontroli, co znalazło swoje odzwierciedlenie w ustaleniach kontroli i wydanych decyzjach” (str. 2 protokołu rozprawy z dnia 2 września 2021 r.),który to dowód został uznany za wiarygodny w całości, a zatem powinien stanowić podstawę dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych

6. Art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikających z dowodu z dokumentu w postaci Decyzji Naczelnika (...)Skarbowego we W. z dnia 18 lutego 2019 r. o nr (...) - (...)22.601.1.2017.22 takich jak:

a. ustalenie poczynione przez Naczelnika (...)Skarbowego we W., iż „dostawy towarów na rzecz firm łotewskich, czeskich, słowackich, litewskich, słoweńskich, cypryjskich, holenderskich niemieckich według systemu (...) zgodne są - poza dwoma przypadkami - z wartościami, które R. D. zadeklarował w 2010 r. w informacjach podsumowujących o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach” (str. 42 decyzji z dnia 18.02.2019 r.) ,

b. ustalenia poczynione przez Naczelnika (...)Skarbowego we W., z których wynika, iż R. D. nabywał liczne usługi transportowe, usługi spedycyjne czy „usługę wewnątrzwspólnotową -transport” (faktury wymienione na str.48- 55 decyzji z dnia 18.02.2019 r.) ,który to dowód został uznany za wiarygodne w całości, a zatem powinien stanowić podstawę dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych

7. Art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikających z dokumentów w postaci: Umowy nr (...) z dnia 20 maja 2010 r. zawartej między R. D. a Biurem (...) s.c. z siedzibą w O. (k. 211-213), oświadczenia R. D. z dnia 5 maja 2011 r. (k. 215). które to dowodu został uznane za wiarygodne w całości, a zatem powinny stanowić podstawę dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego R. D. jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego w pełni przekonuje Sąd Odwoławczy, iż Sąd I Instancji w sposób prawidłowy i wszechstronny przeprowadził postępowanie, dokonując w toku rozprawy weryfikacji zarzutów zawartych w akcie oskarżenia, w granicach niezbędnych do ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia kwestii sprawstwa czynów zarzuconych oskarżonemu. Należy stwierdzić, iż Sąd Rejonowy poddał szczegółowej i wnikliwej analizie wszystkie okoliczności mające znaczenie w przedmiotowej sprawie, w tym przede wszystkim wyjaśnienia R. D., zeznania J. G., K. D. oraz komisarza skarbowego T. K., a także ujawnione na rozprawie dokumenty i na podstawie całokształtu materiału dowodowego poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, w oparciu o które wydał właściwy wyrok.

Nie jest zasadna teza prezentowana w apelacji, jakoby Sąd Rejonowy, dopuścił się obrazy

art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, nie zaś swobodną ocenę dowodów, w szczególności uznanie, że oskarżony R. D. posiadał wiedzę i był świadomy o konieczności zawiadomienia o zmianie danych składanych w deklaracjach podatkowych. W ocenie Sądu Odwoławczego procedowanie Sądu Rejonowego wolne było od uchybień opisywanych przez skarżącego w środku odwoławczym.

W szczególności, nie można zgodzić się z apelującym, iż oskarżony nie był świadomy konieczności zawiadomienia organów podatkowych o zmianie podawanych danych podatkowych. Jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy, oskarżony – osoba zarządzająca firmą – miał pełną świadomość ciążących na nim obowiązków podatkowych i posiadał wiedzę odnośnie konsekwencji niedopełnienia obowiązku zawiadomienia o zmianie danych podanych w deklaracjach VAT-7, oraz wykazania w zeznaniu PIT 36 L zaniżonego osiągniętego przychodu o kwotę 667.419,92 zł i zawyżonych kosztów uzyskania przychodów o kwotę 2.326.334,80 zł. Z całą stanowczością podnieść należy, iż oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim zarówno co do I jak i II czynu, za które został skazany przez Sąd Rejonowy.

Raz jeszcze wskazać należy, iż Sąd I Instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy w myśl zasady swobodnej oceny dowodów. Ocena ta jest logiczna i w pełni zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy szczegółowo opisał i ocenił dowody w postaci zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego oraz wskazał, na jakich przesłankach oparł swoje przekonanie o ich wartości dowodowej. Wskazał także, w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przyczyny, dla których wyjaśnienia oskarżonego uznał za nielogiczne i odmówił im waloru wiarygodności. Motywy, którymi kierował się Sąd I instancji znajdują oparcie w aktach sprawy. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę dokonaną przez Sąd Rejonowy, w szczególności przy uwzględnieniu sprzeczności istniejących między wyjaśnieniami oskarżonego, a zeznaniami występujących w sprawie świadków oraz dokumentami występującymi w aktach niniejszej sprawy. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji dokonał oceny wszystkich zgromadzonych dowodów, wskazał - dlaczego i w jakim zakresie uznał je za wiarygodne i podkreślił związek relacji zeznań składanych przez świadka T. K. w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, na których w głównej mierze Sąd oparł się dokonując ustaleń faktycznych, z zeznaniami zarówno J. G. oraz K. D. (osoby prowadzące księgowość dla oskarżonego) oraz zebraną w toku postępowania dokumentacją w postaci protokołów i decyzji pokontrolnych Decyzja Dyrektora (...) nr (...) z dnia 5 sierpnia 2015 r., Decyzja Naczelnika (...)Skarbowego z dnia 18 lutego 2019 r. o nr (...) - (...)22.601.1.2017.22, postanowienie Dyrektora (...) we W. z dnia 22 lipca 2016 r. (...).(...), odpis wyroku z dnia 29 września 2017 r. sygn. akt I SA/Wr 424/17, decyzja z dnia 27 czerwca 2018 r. (...)- (...). (...).57.2018, Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 22 listopada 2018 r. sygn. akt I SA/Wr 810/18, decyzja Naczelnika (...)Skarbowego z dnia 18 lutego 2019 r. o nr (...) - (...)22.601.1.2017.22 co pozwoliło na poczynienie ustaleń faktycznych wskazujących na sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów przestępnych. Swoje stanowisko w tym zakresie Sąd Rejonowy przekonująco uzasadnił, przedstawiając na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie odnośnie wiarygodności tych dowodów, które Sąd włączył do faktycznej podstawy wyroku i dlaczego nie dał wiary pozostałym dowodom, przeciwnym. Ponadto, wyraźnie i szczegółowo wskazał, z jakich względów odmówił wyjaśnieniom oskarżonego przymiotu wiarygodności, natomiast za wiarygodne uznał w tym zakresie dowody świadczące o jego winie. Wnioski ocenne Sądu I instancji wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art.410 k.p.k.), zgodnie z dyrektywami prawdy (art.2§2 k.p.k.) i bezstronności (art.4 k.p.k.), a tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art.7 k.p.k. i pozostają pod jego ochroną, a zatem ocena ta nie nosi cech dowolności.

Nie jest zasadny również zarzut apelującego odnośnie naruszenia przez Sąd Rejonowy dyspozycji art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Co prawda skarżący powiązał w analizowanym zarzucie art. 4 k.p.k. z art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., jednakże treść zarzucanego uchybienia i jego uzasadnienia nie daje podstawy do odwołania się do dyspozycji ostatniego z wymienionych wyżej przepisów. Unormowanie art. 410 k.p.k. określa bowiem podstawę wyroku, którą stanowić może jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Obraza tego przepisu zachodzi jednak wyłącznie w sytuacji, gdy wyrok oparty został na dowodach, których nie przeprowadzono (czy to bezpośrednio, czy pośrednio) w toku przewodu sądowego w trybie przepisów regulujących postępowanie dowodowe przed sądem, albo gdy podstawa faktyczna wyroku pomija w ogóle część tak ujawnionych dowodów. Przepis ten nie wymaga zaś, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe. Nie uchybiając brzmieniu art. 410 k.p.k., sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a przy ustaleniu stanu faktycznego pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Wówczas, gdy w następstwie oceny dowodów Sąd przyjmuje za podstawę ustaleń faktycznych tylko niektóre z nich, nie dochodzi do naruszenia art. 410 k.p.k. W konsekwencji nie stanowi obrazy tego przepisu wyciągnięcie przez Sąd wniosków odmiennych, niż postuluje to strona, na podstawie poszczególnych okoliczności, które zostały ujawnione w toku rozprawy. Uwzględniając przedstawioną wyżej wykładnię dyskutowanej regulacji, Sąd Okręgowy zważył, mając na uwadze treść apelacji, że obrońca R. D. w istocie kwestionuje ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd a quo. Wywiedziona przez skarżącego argumentacja sprowadza się bowiem do wyeksponowania dowodów przeciwnych do tych, które Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne, czyniąc je podstawą swoich ustaleń. Zasadność twierdzeń obrońcy oskarżonego została już jednak skontrolowana przez Sąd II Instancji przez pryzmat art. 7 k.p.k., nie zaś art. 410 k.p.k.

Reasumując, analiza materiału dowodowego przeprowadzona w niniejszej sprawie oparta przede wszystkim na przeprowadzonej wobec oskarżonego R. D. kontroli skarbowej pozwoliła Sądowi Rejonowemu w sposób jednoznaczny uznać, iż deklaracje podatkowe VAT-7 za okres od stycznia do grudnia 2010 r. złożone przez oskarżonego w Urzędzie Skarbowym W. w wyniku zawyżenia podatku naliczonego za styczeń 2010 r. o kwotę 58.039 zł, za luty 2010 r. o kwotę 14.838 zł, za marzec 2010 r. o kwotę 3.754 zł, za kwiecień 2010 r. 74.087 zł, za maj 2010 r. 122.836 zł, za czerwiec 2010 o kwotę 74.779 zł, za lipiec 2010 r. 51.457 zł, za sierpień 2010 r. o kwotę 129.587 zł, za wrzesień 2010 r. o kwotę 701.487 zł, za październik 2010 r. o kwotę 239.353 zł, za listopad 2010 r. o kwotę 318.085zł, grudzień 2010 r. o kwotę 145.278 zł oraz zaniżenia podatku należnego VAT w miesiącach październiku 2010 r. o kwotę 122.672 zł i grudniu 2010 r. o kwotę 157.283 zł wbrew art. 86 ust 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług w zw. z § 19 ust 1, § 20 i § 21 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, zawierały dane niezgodne ze stanem rzeczywistym, a tym samym pozwalał na przypisanie oskarżonemu sprawstwa w zakresie przypisanych mu czynów zabronionych.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w części opisanej w pkt. I i II wyroku z dnia 4 stycznia 2022 r. i uniewinnienie R. D..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wobec niepotwierdzenia zasadności zarzutu stawianego zaskarżonemu wyrokowi w apelacji, z powodów wskazanych powyżej i jednocześnie niestwierdzenia okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, o których mowa w art. 439 k.p.k. i 440 k.p.k., nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem końcowym apelacji.

3.2.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i polegający na błędnym przyjęciu, iż oskarżony R. D. popełnił zarzucane mu czyny, w sytuacji gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut stawiany przez obrońcę oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Istotą naruszenia normy określonej w art. 438 pkt 3 k.p.k. jest bowiem kwestionowanie ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd meriti w danej sprawie. Na stan faktyczny składa się wiele elementów strony przedmiotowej (na przykład czynności wykonawcze sprawy czy okoliczności czasu, miejsca lub sposobu działania), i podmiotowej (przykładowo: osoba sprawcy, zamiar, itp.). To obowiązkiem apelującego jest wykazanie dlaczego nie zgadza się z orzeczeniem i przedstawienie argumentacji na ten temat. Tymczasem skarżący odwołuje się jedynie do niezasadnego przyjęcia przez Sąd I instancji, że: „ brak jest w wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie oskarżonego”. Raz jeszcze zatem podnieść należy, iż Sąd Rejonowy w sposób jasny i klarowny wyłuszczył dowody, które przemawiały za winą i sprawstwem oskarżonego, ocenił także właściwie jego wyjaśnienia w których nie przyznał się do stawianych mu zarzutów , dokonując ich konfrontacji z pozostałymi dowodami zgromadzonym sprawie w szczególności materiałami z przeprowadzonej wobec oskarżonego kontroli skarbowej oraz wydanych w jej następstwie decyzji i wyroków.

Na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd meriti trafnie ustalił, iż oskarżony nie dopełnił obowiązku zawiadomienia o zmianę danych wskazywanych w deklaracjach podatkowych co skutkowało uszczupleniem danin należnych Skarbowi Państwa i tym samym wypełnił znamiona czynu zabronionego z art. 56 § 1 k.ks. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s

Reasumując – wbrew zarzutom apelującego - ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Orzekający wynikają logicznie z przeprowadzonych dowodów. Nadto każdy fakt jest odpowiednio zilustrowany odpowiadającymi mu dowodami, co sprawia, że nie sposób w tym przypadku zarzucać dowolności. Wszystko to sprawia, iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Orzekający są prawidłowe i poczynione na podstawie zebranego materiału dowodowego i w wyniku jego poprawnej oceny. Poczynione przez Sąd meriti ustalenia faktyczne niewątpliwie mają walor prawdziwych, a przez to zgodnych z wymogiem wynikającym z przepisu art. 2 § 2 k.p.k. Ocena zeznań świadków oraz dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy została bowiem przeprowadzona w sposób staranny i kompletny, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Rekonstrukcja przebiegu inkryminowanego zdarzenia na potrzeby zaskarżonego wyroku została bowiem poprzedzona wszechstronną i wieloaspektową analizą całokształtu dowodów przeprowadzonych w toku rozprawy głównej. Konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnych ustaleń w zakresie zachowania oskarżonego.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w części opisanej w pkt. I i II wyroku z dnia 4 stycznia 2022 r. i uniewinnienie R. D..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wobec niepotwierdzenia zasadności zarzutu stawianego zaskarżonemu wyrokowi w apelacji, z powodów wskazanych powyżej i jednocześnie niestwierdzenia okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, o których mowa w art. 439 k.p.k. i 440 k.p.k., nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem końcowym apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty apelacji okazały się nietrafnie, co wykazano powyżej stąd zaskarżony wyrok - jako poprawny zarówno w kwestii ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego, jak i wymierzonej mu kary - należało utrzymać w mocy.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

o kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądzając ich zwrot od R. D.. Nadto na podstawie art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolniono oskarżonego od opłaty za II instancję.

7.  PODPIS

SSO Marcin Sosiński

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu , XII Wydział Karny z dnia 4 stycznia 2022 r. w sprawie XII K 279/16 dotyczący R. D.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana