Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z 21 kwietnia 2022 roku

Powód M. M., pismem z 14.05.2018 r., wniósł o zasadzenie na jego rzecz od pozwanych: Skarbu Państwa - Ministerstwa Administracji i Spraw Wewnętrznych, J. B., Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Szpitala (...) MSWiA w Z., J. G., J. H., M. S., M. G. (1), M. G. (2), R. K., K. J. (1), I. Z., M. K. (1), Ł. L., A. J., Narodowego Funduszu Zdrowia w W., Narodowego Funduszu Zdrowia (...) Oddziału Wojewódzkiego w S., D. R., B. C., Skarbu Państwa – Rzecznika Praw Pacjenta, Ł. S. (1) oraz Skarbu Państwa – Ministerstwa Zdrowia kwot po 4.000 zł od każdego z nich, tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powoda, jego zdrowia somatycznego i psychicznego oraz za naruszenie czci w okresie od 03.01.2017 r. do 14.05.2018 r. i obecnie. Powód twierdził, że wyżej wskazani pozwani nie wykonali obowiązku zapewnienia mu leczenia rehabilitacyjnego, zgodnie ze skierowaniem z 06.12.2016 r., czym spowodowali i nadal powodują ciężki uszczerbek na jego życiu. M. M. wniósł nadto o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu.

Postanowieniem z 18.10.2018 r. powód został zwolniony z obowiązku uiszczania kosztów sądowych w niniejszej sprawie oraz ustanowiono dla niego pełnomocnika z urzędu (k. 40).

Pismem z 08.01.2018 r. pełnomocnik powoda wskazał, że powód wywodzi swoje roszczenie z niewywiązania się przez pozwanych ze swoich obowiązków ustawowych. Powód został skierowany na rehabilitacje w trybie pilnym. W dniu 03.01.2017 r. powoda poinformowano, że przewidywany termin realizacji świadczenia to kwiecień 2020 roku. Następnie pismem z 20.05.2018 r. powód został poinformowany, że zmieniono jego kwalifikacje na leczenie rehabilitacyjne i wyznaczono termin na pierwszy tydzień stycznia 2019 roku. W ocenie powoda zakwalifikowanie jego przypadku jako pilny uzasadniało niezwłoczne udzielenie mu świadczenia zdrowotnego. W związku z powyższym powód kierował liczne skargi m.in. do Narodowego Funduszu Zdrowia, Rzecznika Praw Pacjenta i Ministerstwa Zdrowia.

Pismem z 10.06.2018 r. powód wskazał, że 06.12.2016 r. otrzymał skierowanie na rehabilitacje ortopedyczną do Szpitala w Z.. Przypadek M. M. został zakwalifikowany jako „pilny”. W ocenie powoda wystawienie skierowania było równoznaczne z nałożeniem obowiązku zorganizowania rehabilitacji, którego to obowiązku nie wykonał dyrektor Szpitala w Z. J. G. oraz lekarze J. H. i M. S.. Jednocześnie powód wskazał, że mimo złożenia przez niego zawiadomienia o popełnieniu przez ww. czynów zabronionych, brak było reakcji ze strony J. B. oraz Ł. S. (1). Żadnych środków nie podjęła również prokurator Małgorzata Gruszecka. W dalszych pismach procesowych strona powodowa wskazała, że mimo składania skarg i zawiadomień, stosownych czynności w celu zapewnienia powodowi świadczenia rehabilitacyjnego nie podjęli również: Narodowy Fundusz Zdrowia w W., Narodowy Fundusz Zdrowia (...) Oddział Wojewódzki z siedzibą w S., pełniący funkcje D. (...) Oddziału Wojewódzkiego (...), prokurator Małgorzata Gawłowska, Skarb Państwa - Ministerstwo Zdrowia, Skarb Państwa – Rzecznik Praw Pacjenta i pełniący funkcje Rzecznika Praw Pacjenta B. C..

Zarządzeniem z 27.02.2019 r. pozew został zwrócony w stosunku do pozwanych: Skarbu Państwa – Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, J. B., R. K., K. J. (2), I. Z., M. K. (1) i Ł. L. (k. 280 akt). Częściowy zwrot pozwu nastąpił na skutek nieuzupełnienia braków formalnych w stosunku do wyżej wskazanych pozwanych, tj. niewskazania w wyznaczonym terminie ich adresów zamieszkania lub siedzib. Zarządzenie uprawomocniło się 21.05.2019 r. (k. 411 akt).

Pozwani w niniejszej sprawie, z wyjątkiem pozwanego Ł. S. (1), złożyli odpowiedzi na pozew, w których wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Zarządzeniem z 28.09.2020 r. sprawa przeciwko pozwanej J. G. została wyłączona do odrębnego rozpoznania (k. 806 akt).

Postanowieniem z 11.06.2021 r. Sąd Rejonowy w Goleniowie I Wydział Cywilny zawiesił postępowania w stosunku do pozwanego A. J. na podstawie art. 177 par. 1 pkt 6 k.p.c. (k. 846 akt).

Zarządzeniem z 13.07.2021 r. zwrócono odpowiedź na pozew z 20.03.2020 r. złożoną przez pełnomocnika pozwanych: M. S. i J. H., albowiem mimo zobowiązania pełnomocnika wyżej wskazanych od uzupełnienia braków formalnych odpowiedzi na pozew, poprzez przedłożenie jej 21 odpisów, braki te nie zostały w terminie uzupełnione (k. 878 akt). Wyżej wskazani pozwani złożyli następnie odpowiedź na pismo powoda zawierającą rozszerzenie w stosunku do nich powództwa, w której powielili stanowisko przedstawione w zwróconej odpowiedzi na pozew (k. 939 akt).

Postanowieniem z 09.09.2021 r. (k. 994) oraz postanowieniem z 24.07.2020 r. (k. 710 akt) Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powoda o zwolnienie go z obowiązku zastępowania powoda w procesie.

Postanowieniem z 23.08.2021 r. Sąd Rejonowy w Goleniowie I Wydział Cywilny oddalił wniosek powoda o wezwanie do udział w sprawie w charakterze pozwanego M. K. (2) (k. 931 akt). Z kolei postanowieniem z 13 lipca 2021 roku oddalono wniosek powoda o wezwanie do udziału w sprawie W. B. i A. M. (k. 879 akt).

Zarządzeniem z 08.03.2022 r. stosownie na podstawie art. 15zzs(2) ustawy z 02.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, zawiadomiono strony o zamiarze zamknięcia rozprawy i wydaniu wyroku na posiedzeniu niejawnym, jednocześnie informując o tym, że dokumenty dołączone do akt sprawy stanowią dowody bez wydawania odrębnego postanowienia w tym zakresie (k. 1087 akt). Postanowieniem z 08.03.2022 r. Sąd Rejonowy w Goleniowie oddalił wnioski dowodowe stron: w zakresie przesłuchania stron oraz dopuszczenia dowodów z dokumentów dołączonych do akt sprawy o sygnaturze PR Ds 871.2016 (k. 1085 akt).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

M. M. otrzymał 06.12.2016 r., wystawione przez lekarza pracującego w Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej Szpitalne Centrum Medyczne w G., skierowanie do szpitala na Odział Rehabilitacyjny. W skierowaniu przypadek M. M. zamieszczono adnotacje „PILNE!”.

Dowód : skierowanie do szpitala z 06.12.2016 r. - k. 491 akt.

Na podstawie wyżej wskazanego skierowania Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Szpital (...) MSWiA w Z. (dalej również jako SP (...) Szpital (...) MSWiA w Z.”), pismem z 03.01.2017 r. zakwalifikował M. M. do leczenia rehabilitacyjnego i wyznaczył przewidywany termin realizacji świadczenia na kwiecień 2020 roku. Jednocześnie wskazano, że termin ten może ulec zmianie, że informację o aktualizacji listy oczekujących można uzyskać pod podanym numerem telefonu oraz, że o terminie rehabilitacji pacjent zostanie powiadomiony telefonicznie lub listownie. W piśmie z 03.01.2017 r. zwrócono się do M. M. z prośbą o uzupełnienie dokumentacji medycznej w przypadku, gdyby doszło do zmiany jego stanu zdrowia. Poinformowano, że o ostatecznej kwalifikacji decydującej o przyjęciu na leczenie rehabilitacyjne decyduje lekarz oddziału, po zbadaniu pacjenta w izbie przyjęć.

Dowód : pismo SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. z 03.01.2017 r. - k. 492 akt.

M. M. wniósł do Narodowego Funduszu Zdrowia (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. (dalej również jako (...) w S.”) ustne zastrzeżenie co do wyznaczonego terminu rehabilitacji. W konsekwencji (...) w S. zwrócił się do Szpitalnego Centrum Medycznego w G. o wskazanie, czy lekarz wystawiający potwierdza zakwalifikowanie przypadku M. M. jako pilny, zaś w razie podtrzymania kwalifikacji o przekazanie dokumentacji medycznej bezpośrednio do SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z.. Jednocześnie wskazano, że zamieszczenie na skierowaniu adnotacji „pilne” wymaga wskazania uzasadnienia.

Dowód : pismo (...) w S. z 16.01.2017 r. - k. 493 akt.

Po przekazaniu przez Szpitalne Centrum Medyczne w G. uzupełniającej dokumentacji medycznej do SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z., Komisja Kwalifikacyjna tej ostatniej placówki podjęła decyzje o odmowie przekwalifikowania przypadku M. M. na pilny i utrzymała w mocy decyzje o terminie rehabilitacji z 03.01.2017 r. Jednocześnie wskazano, że M. M. miał udzielone świadczenie rehabilitacyjne w trybie pilnym w okresie od 05.07.2016 r. do 05.08.2016 r. Poinformowano, że ustalając listę oczekujących Komisja Kwalifikacyjna miała na uwadze również innych pacjentów znajdującym się w podobnej kondycji zdrowotnej co M. M., a którzy zostali zakwalifikowani jako przypadek stabilny. Zaproponowano także wzięcie pod uwagę leczenia rehabilitacyjnego w innej placówce medycznej.

Wyżej wskazane pismo w imieniu SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. podpisał Koordynator Oddziału (...) Ogólnoustrojowej J. H..

Dowody : pismo z 01.03.2017 r. SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. – k. 495, 596, 616 akt; pismo Szpitalnego Centrum Medycznego w G. z 01.02.2017 r. - k. 593-595 akt.

Narodowy Fundusz Zdrowia (...) Oddział Wojewódzki w S., po podtrzymaniu decyzji przez Komisje Kwalifikacyjną w SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z., zwracał się dwukrotnie do Szpitalnego Centrum Medycznego w G. o udzielenie dodatkowych informacji, w tym z prośbą o rozważenie skierowania M. M. na rehabilitację prowadzoną w ich placówce w okresie oczekiwania pacjenta na rehabilitacje w warunkach stacjonarnych. W odpowiedzi wskazano, że M. M. po wystawieniu skierowania z 06.12.2016 r. nie rejestrował się na wizyty kontrolne.

Dowody : pismo (...) w S. z 15.03.2017 r. - k. 496 akt; pismo (...) w S. z 18.04.2017 r. - k. 497 akt; pismo Szpitalnego Centrum Medycznego w G. z 21.04.2017 r. - k. 498 akt.

Pismem NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 26.05.2017 r. M. M. został poinformowany, że o zakwalifikowaniu przypadku pacjenta jako standardowy, pilny czy bardzo pilny decyduje w oparciu o kryteria medyczne lekarz, który realizuje skierowanie, nie zaś ten, który je wystawia. Kwalifikacja ta nie może zostać zmieniona przez NFZ, ani inny podmiot. Kwalifikacja może być zmieniona przez świadczeniodawcę z powodu zmiany stanu zdrowia pacjenta. Wskazano również, że z uwagi na ograniczone środku finansowe, jakimi dysponuje NFZ konieczne jest istnienie list oczekujących. Wyżej wskazane pismo zostało podpisane przez D. (...) Oddziału Wojewódzkiego (...).

Z kolei w piśmie NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 04.05.2017 r. wskazano inne placówki medyczne, w których czas oczekiwania na rehabilitacje jest krótszy.

Dowody : pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 26.05.2017 r. - k. 157-159, 500-501 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 04.05.2017 r. - k. 63-64, 499 akt.

M. M. był informowany jeszcze kilkukrotnie, że o zakwalifikowaniu przypadku pacjenta jako standardowy, pilny czy bardzo pilny decyduje w oparciu o kryteria medyczne lekarz, który realizuje skierowanie oraz, że jedynie on może zmienić tą kwalifikację z uwagi na zmianę stanu zdrowia pacjenta. Wskazywano, na konieczność istnienia list pacjentów oczekujących na rehabilitacje ze względu na ograniczone możliwości NFZ.

Dowody : pismo Ministerstwa Zdrowia z 08.09.2017 r. - k. 90-90v, 126-127 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 08.03.2018 r. - k. 74-76 akt; pismo Dyrektora Generalnego B. (...) z 25.09.2017 r. - k. 102-102v akt; pismo MSWiA z 17.04.2018 r. - k. 111-112 akt; pismo SPZOZ Szpitala (...) w Z. z 14.07.2017 r. - k. 117, 138 akt; pismo SPZOZ Szpitala (...) w Z. z 14.07.2017 r. - k. 120 akt; pismo Prezesa NFZ z 27.07.2018 r. - k. 128-128v akt; pismo Prezesa NFZ z 13.10.2017 r. - k. 145-145v, 509-509v akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 07.09.2017 r. - k. 150, 507 akt; pismo Prezesa NFZ z 06.07.2017 r. - k. 154-155 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 26.05.2017 r. - k. 157-159 akt

M. M. 09.06.2017 r. oraz 11.07.2017 r. wniósł ustną skargę na D. D. (...) Oddziału Wojewódzkiego (...). W odpowiedzi na skargę Prezes NFZ stwierdził brak nieprawidłowości w działaniu D. R.. Podtrzymano stanowisko wyżej wskazanego odnośnie rozpoznania skargi na wyznaczenie terminu rehabilitacji.

Odpowiedź na skargę złożoną 11.07.2017 r. w imieniu Prezesa NFZ podpisał jego zastępca do spraw medycznych A. J..

Dowody : pismo Prezesa NFZ z 06.07.2017 r. - k. 154-155, 502-503 akt; pismo Prezesa NFZ z 27.07.2017 r. - k. 128-128v, 182, 506 akt.

W związku ze wnioskiem M. M. z 27.06.2017 r. o zapewnienie mu rehabilitacji przy uwzględnieniu zaświadczenia lekarza kardiologa Wojewódzkiego Szpitala (...) w S., NFZ (...) Oddział Wojewódzki w S. zwrócił się do SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. o ponowne rozpoznanie sprawy tego pacjenta.

W odpowiedzi z 25.07.2017 r. wskazano, że przedłożone zaświadczenie nie jest podstawą do zmiany kwalifikacji, a stanowi jedynie potwierdzenie stwierdzonych u niego schorzeń. Jednocześnie wskazano, że M. M. korzystał z rehabilitacji w szpitalu w okresie od 10.07.2015 r. do 14.08.2015 r. oraz od 05.07.2016 r. do 05.08.2016 r. Pismo SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. zostało podpisane przez zastępcę dyrektora ds. medycznych M. S..

Dowody : pismo NFZ (...) Oddział Wojewódzki w S. z 30.06.2017 r. - k. 504, 607 akt; pismo SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. z 25.07.2017 r. - k. 118, 129, 176, 505, 610-613 akt; wykaz ze wskazaniem okresów na leczeniu stacjonarnym SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. – k. 547 akt; pisma M. M. z 2015 i 2016 roku – k. 548-551 akt; protokół z 27.06.2017 r. - k. 608-609 akt.

Prezes NFZ w piśmie z 31.10.2017 r., odpowiadając na skargę M. M. z 27.09.2017 r., uznał że informacja dla M. M. o sposobie zakwalifikowaniu jego przypadku do kategorii medycznej i o terminie udzielenia świadczenia oraz przyczynie wyboru terminu świadczenia rehabilitacyjnego nie była wyczerpująca. W związku z powyższym wprowadzono nowy wzór informacji dla pacjenta w sprawie kwalifikacji do leczenia. W pozostałym zakresie skargi M. M. uznano za niezasadne.

Dowody : pismo Prezesa NFZ z 31.10.2017 r. - k. 84-84v, 125-125v, 178-178v, 184, 264v, 510-512 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 10.04.2018 r. - k. 73 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 16.04.2018 r. - k. 72 akt; pismo Prezesa NFZ z 02.05.2018 r. - k. 69-69v, 85-85v akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 17.11.2017 r. - k. 79, 143, 179, 183, 263-254, 513 akt; pismo MSWiA z 17.04.2018 r. - k. 111-112 akt; karta kontroli niekoordynowanej z 20.06.2018 r. - k. 523-523v akt; pismo Rzecznika Praw Pacjenta z 22.10.2018 r. - k. 256-258, 558-561 akt.

NFZ (...) Oddział Wojewódzki w S. w związku z informacjami od M. M. odnośnie pogorszenia się jego stanu zdrowia, zwrócił się do SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. o weryfikacje terminu rozpoczęcia leczenia. Jednocześnie NFZ (...) Oddział Wojewódzki w S. zwrócił się do prezesa zarządu Szpitalnego Centrum Medyczne w G. o udostępnienie dokumentacji medycznej M. M., odzwierciedlającej jego aktualny stan zdrowia.

W odpowiedzi na powyższe szpital wskazał, że utrzymuje stanowisko Komisji Kwalifikacyjnej o wyznaczonym wcześniej terminie leczenia rehabilitacyjnego M. M.. Wskazano, że nie otrzymano dokumentacji medycznej z Szpitalnego Centrum Medyczne w G.. Pismo zostało podpisane przez M. S..

W piśmie z 04.06.2018 r. szpital wskazał, że otrzymał dokumentacje medyczną M. M. ze Szpitalnego Centrum Medyczne w G. obrazującą aktualny stan zdrowia pacjenta. W związku z powyższym decyzją Komisji Kwalifikacyjnej z 01.06.2018 r. zmieniono kategorie medyczną wyżej wskazanego na pilną i wyznaczono termin rehabilitacji na styczeń 2019 roku.

M. M. nie zaakceptował proponowanego przez szpital terminu, odrzucił również propozycje odbycia rehabilitacji w lutym 2019 roku. M. M. zgodził się na odbycie rehabilitacji w maju 2019 roku.

Dowody : pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 25.04.2018 r. – k. 70, 642 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 15.05.2018 r. wraz z załącznikami – k. 67, 514, 643-644, 645-670 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 21.05.2018 r. - k. 87 akt; pismo Prezesa NFZ z 27.07.2017 r. - k. 128-128v, 182 akt; pismo SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. z 25.05.2018 r. (data prezentaty) – k. 515 akt; pismo SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. z 04.06.2018 r. – k. 516 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 07.06.2018 r. – k. 77-78, 86, 517 akt; pismo SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. z 22.11.2018 r. – k. 518 akt; SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. z 20.12.2018 r. – k. 519 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 04.01.2019 r. – k. 520, 545 akt; SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. z 11.01.2019 r. – k. 521, 546 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 25.01.2019 r. – k. 522 akt.

M. M. w związku z decyzją Komisji Kwalifikacyjnej z 03.01.2017 r. oprócz wyżej wskazanych wystosował także liczne inne skargi do Narodowego Funduszu Zdrowia oraz Narodowego Funduszu Zdrowia (...) Oddziału Wojewódzkiego w S..

Dowody : dokumentacja dotycząca odbywania rehabilitacji przez M. M. 06.12.2016 rokiem – k. 581-592 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 08.03.2018 r. - k. 74-76 akt; pismo SPZOZ Szpitala (...) w Z. z 14.07.2017 r. - k. 117 akt; pismo z-cy dyrektora ds medycznych SPZOZ Szpitala (...) w Z. z 25.07.2017 r. - k. 118, 129, 176 akt; pismo (...) Publicznego Szpitala (...) w S. z 09.01.2017 r. - k. 119, 142 akt; pismo z-cy dyrektora ds medycznych SPZOZ Szpitala (...) w Z. z 17.10.2018 r. - k. 132-133, 255-255v akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 27.09.2017 r. - k. 147-148, 508-508v akt; pismo z 04.05.2017 r. NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. – k. 63-64 akt; pismo Prezesa NFZ z 03.08.2017 r. - k. 65 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 25.04.2018 r. – k. 71 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 18.05.2018 r.– k. 66 akt, pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 25.05.2018 r. – k. 68 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 29.05.2018 r. - k. 80-81 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 24.05.2018 r. - k. 82 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 30.05.2018 r. - k. 83 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 22.05.2018 r. - k. 88, 89 akt; pismo Prezesa NFZ z 14.12.2018 r. - k. 137 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 29.11.2018 r. - k. 139 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 16.10.2018 r. - k. 140 akt; pismo Prezesa NFZ z 26.10.2017 r. - k. 144 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 02.10.2017 r. - k. 146 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 22.09.2017 r. - k. 149 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 28.07.2017 r. - k. 151 akt; NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 28.07.2017 r. - k. 152 akt; NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 13.07.2017 r. - k. 153 akt; NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 14.06.2017 r. - k. 156 akt; skargi M. M. – k. 160-175, 185-199, 202, 206-250, 259-262, 267-273 akt; pismo (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w S. z 08.10.2018 r. - k. 177 akt; pismo prezesa NFZ z 20.11.2018 r. - k. 180 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 13.11.2018 r. - k. 181 akt; protokoły z 13.03.2018 r., 08.02.2018 r., 12.05.2017 r., 20.11.2018 r., 06.11.2018 r., 09.10.2018 r., 19.06.2018 r. - k. 200, 201, 203-205, 251-253, 254, 254-254v, 265-265v, 266-266v, 274-275v, 628, 674-695 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 14.02.2018 r. - k. 627 akt.

M. M. w związku z wyżej opisaną sytuacją dotyczącą kwalifikacji jego przypadku oraz wyznaczenia terminu rehabilitacji, składał również skargi do Rzecznika Praw Pacjenta. M. M. składał również skargi na działalność Rzecznika Praw Pacjenta do prokuratury. Z wyjątkiem stwierdzenia braku wystarczającego uzasadnienia przy wyznaczeniu terminu rehabilitacji zarzuty zostały uznane przez Rzecznika Praw Pacjenta za bezzasadne.

Dowody : pismo Dyrektora Generalnego B. (...) z 25.09.2017 r. - k. 102-102v akt; pismo Dyrektora Generalnego B. (...) z 17.08.2017 r. - k. 103-104v akt; pismo Biura (...) z 25.09.2017 r. - k. 105-105v akt; pismo Dyrektora Generalnego B. (...) z 30.06.2017 r. - k. 106-106v, 601-602 akt; pismo Biura (...) z 13.11.2018 r. - k. 130-131v akt; pismo Biura (...) z 19.11.2018 r. - k. 135-136 akt; pismo SPZOZ Szpitala (...) w Z. z 14.07.2017 r. - k. 117, 138, 603-604 akt; pismo SPZOZ Szpitala (...) w Z. z 17.07.2017 r. - k. 605-606 akt; pismo Rzecznika Praw Pacjenta z 06.09.2017 r. - k. 620 akt; pismo SPZOZ Szpitala (...) w Z. z 19.09.2017 r. - k. 621-626 akt.

M. M. składał pisemne skargi odnośnie wyznaczonego dla niego terminu rehabilitacji do Ministerstwa Zdrowia oraz Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji. W odpowiedziach na skargi wskazano, że nie ma podstaw do podejmowania dalszych czynności przez wyżej wskazane jednostki.

Dowody : pismo MSWiA z 22.06.2018 r. - k. 94 akt; pismo MSWiA z 19.05.2018 r. - k. 96 akt; pismo MSWiA z 17.04.2018 r. - k. 111-112 akt; pismo MSWiA z 17.04.2018 r. - k. 111-112 akt;pismo MSWiA z 23.03.2018 r. z załącznikami - k. 631-641 akt; pismo Ministerstwa Zdrowia z 08.09.2017 r. - k. 90-90v, 126-127 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 08.03.2018 r. - k. 74-76 akt; pismo Dyrektora Generalnego B. (...) z 25.09.2017 r. - k. 102-102v akt; pismo MSWiA z 17.04.2018 r. - k. 111-112 akt; ; pismo SPZOZ Szpitala (...) w Z. z 14.07.2017 r. - k. 120 akt; pismo Prezesa NFZ z 27.07.2018 r. - k. 128-128v akt; pismo Prezesa NFZ z 13.10.2017 r. - k. 145-145v akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 07.09.2017 r. - k. 150, 507 akt; pismo Prezesa NFZ z 06.07.2017 r. - k. 154-155 akt; pismo NFZ (...) Oddziału Wojewódzkiego w S. z 26.05.2017 r. - k. 157-159 akt.

M. M. w maju 2017 roku złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez pracowników Szpitala (...) MSWiA w Z. do Prokuratury Rejonowej w Goleniowie, w tym J. H.. M. M. składał również zawiadomienia o popełnieni przestępstwa przez D. R..

Prokurator Rejonowy M. G. (1) przekazała sprawę do rozpoznania Prokuraturze Rejonowej w Drawsku Pomorskim, jako właściwej miejscowo.

Dowody : pisma M. M. z 09.05.2017 r. oraz 03.06.2017 r. - k. 597-600 akt; pismo prokuratora rejonowego w Goleniowie M. G. (1) z 03.08.2017 r. - k. 97-98 akt; pismo Asesora Prokuratury Rejonowej M. G. (2) z 15.05.2017 r. - k. 141 akt; pismo Komendy Powiatowej Policji w D. z 19.06.2018 r. - k. 91-92 akt; pismo Komendy Powiatowej Policji w D. z 09.05.2018 r. - k. 92 akt; postanowienie Sądu Rejonowego w Drawsku Pomorskim z 24.01.2017 r. - k. 93-93v akt; pismo Komendy Powiatowej Policji w D. z 15.06.2018 r. - k. 114 akt; pismo z Prokuratury Okręgowej w Koszalinie z 27.08. 2018 r. - k. 124 akt; pismo Prokuratury Rejonowej w Drawsku Pomorskim z 11.08.2017 r. - k. 614 akt; pismo SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z. z 16.08.2017 r. - k. 615 akt.

M. M. składał skargi na Prokuratora Rejonowego w Goleniowie oraz Prokuratora Okręgowego w Szczecinie. Skargi nie zostały uwzględnione.

Dowody : pismo prokuratora Prokuratury Rejonowej z 30.05.2018 r. - k. 116 akt; pismo Prokuratora (...) z 26.06.2018 r. - k. 121-123 akt.

M. M. złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez funkcjonariuszy Policji w D.. Prokuratura Rejonowa w Drawsku Pomorskim oraz Sąd Rejonowy w Drawsku Pomorskim nie stwierdzili uchybień w działaniu funkcjonariuszy Policji. Prokuratur Rejonowy w Drawsku Pomorskim odmówił wszczęcia postępowania, zaś zażalenie na to rozstrzygnięcie nie zostało uwzględnione.

Dowody : pismo Komendy Powiatowej Policji w D. z 19.06.2018 r. - k. 91-92 akt; pismo Komendy Powiatowej Policji w D. z 09.05.2018 r. - k. 92 akt; postanowienie Sądu Rejonowego w Drawsku Pomorskim z 24.01.2017 r. - k. 93-93v akt; pismo Komendy Powiatowej Policji w D. z 15.06.2018 r. - k. 114 akt; pismo z Prokuratury Okręgowej w Koszalinie z 27.08. 2018 r. - k. 124 akt.

M. M. złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa na Komendzie Powiatowej w S.. Funkcjonariusz Policji odmówił wszczęcia postępowania, co było przedmiotem skarg M. M.. Skargi te zostały uznane za niezasadne.

Dowody : pismo Komendanta Powiatowego Policji w S. z 29.06.2018 r. - k. 95 akt; pismo Komendy Głównej Policji Wydziału Skarg i Wniosków z 08.06.2018 r. - k. 99 akt; pismo Komendy Wojewódzkiej Policji w S. Wydziału Kontroli z 06.06.2018 r. - k. 100 akt; pismo Komendy Głównej Policji Wydziału Skarg i Wniosków z 06.04.2018 r. - k. 101 akt; pismo Komendy Głównej Policji Wydziału Skarg i Wniosków z 04.06.2018 r. - k. 107-108, pismo Komendy Głównej Policji Wydziału Skarg i Wniosków z 18.05.2018 r. - k. 109 akt; pismo Komendy Głównej Policji Wydziału Kontroli z 24.05.2018 r. - k. 110 akt; pismo MSWiA z 05.06.2018 r. - k. 113 akt.

Sąd zważył, co następuje.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów dołączonych do pozwu, odpowiedzi na pozew oraz dalszych pism procesowych. Zgodnie z art. 243(1) k.p.c. dokumenty te stanowią dowody bez wydawania odrębnego postanowienia w tym zakresie.

Obszerna dokumentacja przedłożona do akt sprawy w ocenie Sądu stanowiła wystarczający materiał dla skonstruowania stanu faktycznego w niniejszej sprawie oraz do wydania rozstrzygnięcia. Należy wskazać, że dokumentacja ta zawiera pisma powoda, w tym skargi oraz odpowiedzi organów, do których skargi te były kierowane, a także pisma wymieniane pomiędzy organami, będącymi adresatami skargi - w okresie od 2016 do 2020 roku. Z pism tych wynika przebieg zdarzeń mających miejsce w związku z wystawieniem powodowi skierowania z 06.12.2016 r. - po tej dacie, tj. zdarzeń, z których powód wywodzi swoje roszczenie oraz, w których upatruje się naruszenie swoich dóbr osobistych. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu wyżej wskazana dokumentacja wiernie i zupełnie odzwierciedla stan faktyczny niniejszej sprawy. Należy wskazać, że żadna ze stron dokumentacji tej nie kwestionowała. Niektóre z dokumentów były przedkładane kilkukrotnie – załączano je do pism procesowych różnych stron postępowania. Wobec tego dokumentację tą należało uznać za kompletną, zaś obrazowany przez nią przebieg wydarzeń za, co do zasady, bezsporny.

Dlatego też Sąd pominął pozostałe, z wyjątkiem dołączonych do akt sprawy, dowody zgłaszane przez strony, tj. dowód z przesłuchania stron oraz dowód z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy PR Ds 871.2016. Prowadzenie dalszego postępowania dowodowego było w ocenie Sądu niecelowe dla ustalenia stanu faktycznego, jako że stan faktyczny wynikający z dokumentacji nie budził wątpliwości, sporna zaś pozostawała jedynie jego ocena w kontekście zgłaszanych przez powoda naruszeń dóbr osobistych.

Jednocześnie odnośnie zgłoszonego wniosku o przesłuchanie stron należy wskazać, że dowód ten w niniejszej sprawie mógł mieć charakter jedynie subsydiarny. Zgodnie z art. 299 k.p.c., jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub ich braku powstały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron. Dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron jest zatem celowe, o ile istotne fakty zostały niewyjaśnione. Jeżeli natomiast strony wyjaśniły wystarczająco zakres spornych i bezspornych okoliczności w toku wymiany pism procesowych, przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron nie znajduje uzasadnienia.

Należy również zauważyć, że z samej istoty dowodu z przesłuchania stron wynika nacechowanie wypowiedzi osób zaangażowanych w spór subiektywizmem. Okoliczność ta, co do zasady, nie dyskwalifikuje zeznań, ani nie zmniejsza ich przydatności dowodowej. Jednakże w sytuacji, gdy stan faktyczny wynika w sposób całościowy z dokumentów, a przebieg zdarzeń nie jest sporny, wyjaśnienia nie doprowadzą do naświetlenia niejasności w przebiegu wydarzeń, a jedynie przedstawią stosunek stron do tych wydarzeń. Wykracza to natomiast poza cel postępowania dowodowego.

Sąd w toku postępowania oddalił również wnioski pełnomocnika powoda o zwolnienie go z obowiązku zastępowania strony w procesie (k. 994 akt). Pełnomocnik powoda powołał się na brak kontaktu z powodem oraz złożenie przez powoda skargi na pełnomocnika. Należy wskazać, że w piśmie z 06.08.2021 r. powód jednoznacznie wskazał, że nie wyraża zgody na zwolnienie pełnomocnika Ł. S. (2) z obowiązku zastępowania go w procesie (k. 904 akt). W piśmie tym powód odwoływał się do skargi, którą złożył na r. pr. Ł. S. (2), jednocześnie oświadczając, że jego wolą jest, aby pełnomocnik ten reprezentował go w dalszym toku postępowania. W tej sytuacji w ocenie Sądu nie zachodziły ważne powody uzasadniające zwolnienie pełnomocnika z zastępowania powoda, o których mowa w art. 118 § 3 k.p.c. Wbrew twierdzeniem pełnomocnika, powód widział bowiem możliwość dalszej współpracy z radcą prawnym. Tożsame przyczyny leżały u podstaw oddalenia wniosku o zwolnienie z obowiązku zastępowania powoda postanowieniem z 24.07.2020 r. (k. 710 akt).

Sąd oddalił także wniosek o wezwanie w charakterze pozwanych M. K. (2), W. B. i A. M.. Wnioski w tym zakresie należało uznać za nieuzasadnione biorąc pod uwagę zaawansowanie sprawy, brak związku miedzy osobami dotychczas pozwanymi, a mającymi być wezwane do sprawy oraz z uwagi na brak przedmiotowego związku ze sprawą roszczenia powoda wobec tych osób (postanowienie Sądu Najwyższego z 22.07.2015 r., I PZ 10/15, LEX nr 1789931). Powód wywodził swoje roszczenie wobec wskazanych ze zdarzeń, które miały miejsce po wszczęciu postępowania w niniejszej sprawie. Dlatego też w ocenie Sądu brak było podstaw do uwzględnienia wniosków powoda w wyżej wskazanym zakresie.

Opierając się na dowodach załączonych do pozwu i do pozostałych pism procesowych, które to dowody zostały wyszczególnione przy przedstawieniu stanu faktycznego, Sąd ustalił, że M. M. 06.12.2016 r. otrzymał skierowanie na leczenie rehabilitacyjne oraz, że jego przypadek został uznany za „pilny”. Przy wyznaczeniu terminu rehabilitacji kwalifikacja została zmieniona na stabilną, co skutkowało wyznaczeniem terminu rehabilitacji na kwiecień 2020 roku. Po przeanalizowaniu dodatkowej dokumentacji medycznej kwalifikacja ta została zmieniona, a termin rehabilitacji zmieniono na styczeń 2019 roku. Wyżej wskazane okoliczności w niniejszej sprawie pozostają poza sporem. Nie budzi również wątpliwości, że powód w związku z zaistniałą sytuacją wystosował liczne skargi, m.in. Narodowego Funduszu Zdrowia, Rzecznika Praw Pacjenta i Ministerstwa Zdrowia. Dodatkowo powód kierował również zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa do jednostek Policji i Prokuratury. Z przedłożonych dokumentów wynika również, że z wyjątkiem uznania, że powód nie został wystarczająco poinformowany o przyczynie zmiany kwalifikacji i wyznaczeniu terminu rehabilitacji na kwiecień 2020 roku, nie stwierdzono zasadności skarg. Z kolei zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa kończyły się odmową wszczęcia postępowania w sprawie, w dalszej części oddaleniem zażalenia na zakończenie postępowania przygotowawczego.

W ocenie Sądu przedstawione przy konstruowaniu stanu faktycznego sprawy okoliczności nie uzasadniają przyjęcia, że doszło do naruszenia jakichkolwiek dóbr osobistych powoda. Zgodnie z art. 24 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Z powyższego wynika, że osoba dochodząca swoich praw na podstawie art. 24 § 1 k.c. powinna jedynie wykazać, że dobro istnieje oraz, że doszło do jego naruszenia, ewentualnie, że jest ono zagrożone. Powód nie musi natomiast dowodzić, iż zachowanie, które prowadziło do naruszenia lub zagrożenia naruszenia dobra prawnego miało charakter bezprawny. Przepis art. 24 § 1 k.c. wprowadza bowiem domniemanie bezprawności zachowania skierowanemu przeciwko dobru prawem chronionemu.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie powód nie wykazał zaistnienia przesłanek warunkujących uzyskanie ochrony na podstawie powołanych przepisów.

Jak wyżej wskazano w pierwszej kolejności powód winien wykazać, jakie dobro osobiste zostało naruszone lub zagrożone naruszeniem. Należy przy tym wskazać, że podanie dobra podlegającego ochronie prawnej nie musi polegać na przedstawieniu konkretnej nazwy tego dobra. Wystarczy, że osoba dochodząca swoich praw opisze wartości, ze względu na które występuje z żądaniem ochrony. Na podstawie przedstawionych przez osobę tą twierdzeń i żądań sąd ustala i ocenia, jakie dobro osobiste zostało naruszone (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28.02.2003 r., V CK 308/02, LEX nr 103005). Dobro osobiste należy przy tym definiować jako dobro niemajątkowe, ściśle związane z daną osobą, razem z nią powstające i wygasające, nie mogące przejść na inne osoby (A. Wolter, J. Ignatowicz, K. Stefaniuk; Prawo cywilne, 2001, s. 184, 185 za: S. Kalus, Komentarz do art. 23 Kodeksu cywilnego [w:] M. Habdas, M. Fras (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna (art. 1 – 125), 2018, k. 103).

Istotną i wartą szczególnego zaakcentowania cechą dóbr osobistych jest ich zobiektywizowanie do powszechnie uznanych i akceptowanych wartości. Innymi słowy istnienie wartości i fakt ich naruszenia nie mogą odnosić się jedynie do osobistych przekonań osoby zarzucającej naruszenie. Dokonywanie oceny czy doszło do naruszenia lub zagrożenia dóbr osobistych jedynie przez pryzmat odczuć konkretnego człowieka, którego dane dobra dotyczą, byłoby zbyt daleko idące. Skutkować mogłoby bowiem udzieleniem nieograniczonej ochrony wszelkich wartości uznawanych za ważne w subiektywnym odczuciu szukającego ochrony. W efekcie doprowadziłoby to do bezpodstawnego uprzywilejowania osób upatrujących się naruszeń w sytuacjach, które nie uchodzą za naruszenia w powszechnej opinii, zaś samo wniesienie powództwa byłoby już dowodem zasadności takich pretensji.

Powód wskazał, że pozwani naruszyli jego zdrowie somatyczne i psychiczne oraz jego cześć. Naruszenie wyżej wskazanych wartości miało nastąpić poprzez niezabezpieczenie leczenia rehabilitacyjnego powoda, zgodnie ze skierowaniem z 06.12. (...).

(...) znajduje się w katalogu dóbr osobistych człowieka w rozumieniu art. 23 k.c. Naruszenie tego dobra polega na negatywnym oddziaływaniu na osobę, skutkującym uszkodzeniem jej ciała lub wywołaniem rozstroju zdrowia. W kontekście niniejszej sprawy należy zauważyć, że oprócz ogólnych twierdzeń o spowodowaniu (i powodowaniu nadal) u powoda uszczerbku na zdrowiu, nie wskazano jaki konkretnie uszczerbek zdrowia u powoda nastąpił. Powód upatruje się naruszenia w samym ustaleniu, że jego przypadek nie jest pilny i w związku z tym w wyznaczeniu terminu rehabilitacji na kwiecień 2020 roku. Nie ma jednak podstaw, aby twierdzić, że taka kwalifikacja stanu zdrowia powoda doprowadziła do negatywnych następstw w obszarze jego zdrowia. Dodatkowo koniecznym jest odniesienie twierdzeń o naruszeniu dobra osobistego powoda w postaci zdrowia do kategorii obiektywnej, tj. powszechnego postrzegania danych działań jako naruszenia, obiektywnej reakcji opinii publicznej. Opierając się na doświadczeniu życiowym i powszechnie znanych zasad funkcjonowania służby zdrowia, należy wskazać, że w sytuacji gdy życie pacjenta nie jest zagrożone, termin uzyskania świadczenia medycznego może być oddalony w czasie. Co do zasady nie jest to jednak równoznaczne z naruszeniem dobra osobistego, a jedynie z uniedogodnieniem, któremu podlegają wszystkie osoby korzystające z publicznej opieki zdrowotnej. Kwalifikacja takiego działania jako naruszenia dobra osobistego byłaby w związku z tym nieuzasadniona, jako że przypadek powoda nie został potraktowany w sposób odbiegający od przyjętego standardu, przy uwzględnieniu specyfiki jego przypadku.

Mając na uwadze powyższe, zmiana kwalifikacji przypadku powoda oraz wyznaczenie stosunkowo odległego terminu jego rehabilitacji nie mogą być postrzegane jako naruszenia jego dobra osobistego w postaci zdrowia. Nie wykazano bowiem, aby na zdrowiu powoda powstał faktyczny uszczerbek, jednocześnie nie wykazano, aby powód obiektywnie został potraktowany w sposób godzący w powszechnie przyjęty w danym społeczeństwie system wartości.

Zarzuty powoda odnośnie naruszenia jego zdrowia odnosiły się w pierwszej kolejności do pozwanego Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Szpitala (...) MSWiA w Z., czyli świadczeniodawcy usług medycznych oraz pozwanych: J. H. i M. S., którzy pracowali jako lekarze w wyżej wskazanej placówce medycznej. J. H. pełnił funkcje Koordynatora Oddziału (...) Ogólnoustrojowej, zaś M. Z. D. ds. Medycznych. Oboje wyżej wskazani podpisywali pisma dotyczące kwalifikacji stanu zdrowia powoda. Działań wyżej wskazanych, ani SP ZOZ Szpitala (...) MSWiA w Z., z wyżej omówionych powodów, nie można uznać za naruszające dobra osobiste powoda, w tym jego zdrowie.

Mając na uwadze wyżej przedstawioną argumentację za niezasadny należy uznać również zarzut naruszenia dobra osobistego w postaci zdrowia powoda przez Narodowy Fundusz Zdrowia z siedzibą w W. oraz Narodowy Fundusz Zdrowia (...) Oddział Wojewódzki w S.. Powód dopatrywał się naruszenia jego dobra osobistego przez wyżej wskazane podmioty w niepodjęciu przez nie realnych działań w celu skrócenia okresu oczekiwania na rehabilitację. Podmioty te zaś stwierdziły brak uchybień w sposobie wyznaczenia terminu świadczenia medycznego. Ich działania były zatem pochodną czynności podejmowanych przez szpital, J. H. oraz M. S.. Skoro zaś ci ostatni, jak wyżej wskazano, nie dopuścili się naruszenia dobra osobistego powoda w postaci zdrowia, nie sposób mówić, aby NFZ bądź jego (...) Oddział Wojewódzki w S., nie uwzględniając skarg M. M., dopuścili się takiego naruszenia. Należy przy tym zauważyć, że obszerna dokumentacja obejmująca pisma wymieniane między NFZ i jego oddziałem w S. oraz powodem, świadczą o tym, że wskazane podmioty podejmowały czynności w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji i zweryfikowania zasadności zgłaszanych przez M. M. zarzutów. Nie można zatem, w ocenie Sądu, zarzucać im bierności i braku zainteresowania sprawą powoda. Sam fakt, że M. M. nie był usatysfakcjonowany działaniami wyżej wskazanych podmiotów nie uzasadnia twierdzenia, że naruszyły one jego dobra osobiste. Należy wskazać, że kwalifikacja stanu zdrowia M. M. oraz wyznaczony dla niego termin świadczenia rehabilitacyjnego, nie zostały uznane za nieprawidłowe mając na uwadze wskazania medyczne i możliwości służby zdrowia. Powód konsekwentnie nie zgadzał się z tym stanowiskiem, naturalne jest zatem, że wywołuje ono jego niezadowolenie. Nie można jednak stawiać znaku równości pomiędzy niezadowoleniem a naruszeniem dóbr osobistych – sprzeciwiają się temu względy obiektywizmu, które muszą być brane pod uwagę przy rozpoznawaniu spraw o ochronę wartości wymienionych w art. 23 i 24 k.c.

Tożsame wnioski należy odnieść do pozwanych: D. R., B. C., Skarbu Państwa – Rzecznika Praw Pacjenta, Ł. S. (1), Skarbu Państwa – Ministerstwu Zdrowia, M. G. (1) i M. G. (2). Podmioty te również nie zareagowały na skargi i wnioski powoda, w oczekiwany przez niego sposób. Negatywny stosunek powoda do sposobu rozpoznania jego zarzutów nie jest jednak jednoznaczny z naruszeniem jego dóbr osobistych.

W tym miejscu wskazać również trzeba, że zgodnie z art. 20 ustawy z 27.08.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U.2021.1285 t.j. z dnia 2021.07.14), o zakwalifikowaniu przypadku pacjenta do określonej kategorii i ustalenia jego miejsca w kolejce do uzyskania świadczenia decyduje świadczeniodawca, tj. placówka udzielająca określonego świadczenia medycznego. Ocena dokonywana jest na podstawie obiektywnych kryteriów medycznych określonych w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 26.09.2005 r. w sprawie kryteriów medycznych, jakimi powinni kierować się świadczeniodawcy, umieszczając świadczeniobiorców na listach oczekujących na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej (Dz.U.2005.200.1661 z dnia 2005.10.13), umieszczając świadczeniobiorców na listach oczekujących na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej. M. M. był wielokrotnie informowany o sposobie ustalania listy oczekujących na rehabilitacje przez podmioty, do których kierował swoje skargi. Niezależnie od uznania, że do naruszenia dobra osobistego powoda w postaci zdrowia w rzeczywistości nie doszło, należało również stwierdzić, że działania pozwanych mieściły się w granicach prawa, a zatem nie można ich było uznać za bezprawne.

Powód zarzucał również, że pozwani naruszyli jego dobro osobiste w postaci zdrowia psychicznego. Wartość jaką jest zdrowie psychiczne również kwalifikowana jest jako dobro osobiste w rozumieniu art. 23 i 24 k.c. Przyjmuje się, że zdrowie psychiczne to stan braku zaburzeń psychicznych. Tak jaki w przypadku zdrowia w znaczeniu fizykalnym, również naruszenie zdrowia psychicznego musi być obiektywne. Oznacza to, że dla stwierdzenia naruszenia nie jest rozstrzygające indywidualne odczucie pokrzywdzonego lecz obiektywna ocena medyczna skutków naruszenia. W niniejszej sprawie brak było podstaw do stwierdzenia, że skutki w zakresie zdrowia psychicznego powoda wykraczają poza subiektywne poczucie pokrzywdzenia. Nie wskazano mianowicie jakie konkretne konsekwencje w psychice powoda powstały na skutek wyznaczenia terminu leczenia na kwiecień 2020 roku. Niezależnie od tego należy powtórzyć rozważania przedstawione przy dokonywaniu oceny naruszenia dobra osobistego w postaci zdrowia i stwierdzić, że do naruszenia ani zagrożenia nie doszło, jako że obiektywnie powód nie został potraktowany nieprawidłowo.

Przy okazji oceny naruszenia dobra osobistego powoda w postaci zdrowia należy również omówić kwestię naruszenia prawa do informacji o jego stanie zdrowia. Wartość tą również zalicza się do dóbr osobistych. Dobro to należy definiować jako prawo do znajomości własnego ciała, możliwości jego zachowania i zachodzących w nim procesów. W niniejszej sprawie nie można, zdaniem Sądu stwierdzić, aby powodowi informacja o jego stanie zdrowia była ograniczana. Spór bowiem sprowadza się nie do braku ujawnienia danych zdrowotnych, ale do sposobu ich oceny. W toku postępowania podnoszona była kwestia niedostatecznego uzasadnienia przez świadczeniodawcę wyznaczonego terminu rehabilitacji. Nie jest to jednak jednoznaczne z nieudzieleniem informacji o kondycji zdrowotnej powoda. Placówka medyczna oraz osoby dokonujące kwalifikacji posiadały informacje o stanie zdrowia w takim samym zakresie jak M. M.. Informacje te nie były w żadnej sposób tajne, jakkolwiek powód nie zgadzał się z ich interpretacją. To właśnie lakoniczność w przedstawieniu interpretacji stanu zdrowia powoda była przedmiotem stwierdzonych prawidłowości. Nie stwierdzono natomiast, aby powodowi ograniczono dostęp do danych odnoszących się do jego kondycji zdrowotnej. Istnienie takiego ograniczenia nie było wskazane w pismach procesowych strony powodowej ani nie wynikało z dokumentów dołączonych do akt sprawy.

M. M. zarzucał również, że pozwani naruszyli jego dobro osobiste w postaci czci. Uznać należało, że powód w istocie zarzuca, iż doszło do naruszenia jego czci w aspekcie wewnętrznym, tj. naruszenia jego godności, jako że poczuł się on urażony sposobem potraktowania go przez pozwanych w niniejszej sprawie. Istnienie wyżej wskazanego dobra nie budzi wątpliwości Sądu. Każdy człowiek bowiem posiada przyrodzone prawo jakim jest cześć, zarówno w znaczeniu godności, jak i dobrego imienia. Również dobro osobiste w postaci czci należy jednak oceniać według kryteriów obiektywnych. Naruszeniem czci jest zatem takie potraktowanie, które uwłacza czci każdego człowieka, w granicach przeciętnych ocen aktualnie stosowanych w społeczeństwie, a nie w indywidualnym odczuciu osoby, która domaga się ochrony prawnej (uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów - zasada prawna z 28.05.1971 r., III PZP 33/70, LEX nr 12214).

Mając na uwadze powyższe należało uznać, że obiektywnie do naruszenia dobra osobistego powoda w postaci czci nie doszło. Jak już wyżej wskazano, potraktowanie przypadku M. M. jako stabilnego i wyznaczenie terminu jego rehabilitacji na kwiecień 2020 roku, a także brak oczekiwanej reakcji ze strony podmiotów, do których powód składał kolejne skargi i zarzuty, obiektywnie nie godziły w dobra osobiste powoda, czego nie zmienia jego negatywna ocena zachowania pozwanych. W tym zakresie aktualizują się argumenty wcześniej powołane przy dokonywaniu oceny, czy pozwani naruszyli dobra powoda w postaci zdrowia, w tym zdrowia psychicznego.

Z uwagi na powyższe Sąd w punkcie II. sentencji wyroku oddalił powództwo wobec pozwanych w niniejszej sprawie, co do których pozew nie został zwrócony ani wobec których sprawa nie wyłączono do odrębnego rozpoznania. Oddalenie powództwa nastąpiło na podstawie wyżej wskazanych przepisów, tj. art. 23 i 24 k.c. Sąd oddalił również powództwo wobec pozwanego Ł. S. (1), który nie złożył odpowiedzi na pozew, ani żadnego innego pisma procesowego w niniejszej sprawie. Odpowiedź na pozew została złożona przez Skarb Państwa – Ministerstwo Zdrowia, które również występowało jako strona pozwana. Pełnomocnictwo dla występującego w imieniu Skarbu Państwa – Ministerstwa Zdrowia zostało udzielone przez Ł. S. (1), jednakże występował on w tym zakresie jako Minister Zdrowia, zakres pełnomocnictwa odnosił się zaś do reprezentowania Ministerstwa. Tymczasem w niniejszej sprawie pozwanym był Ł. S. (1) prywatnie, nie zaś jako Minister Zdrowia. Niezależnie od istnienia bądź nieistnienia faktycznych podstaw do pozwania wyżej wskazanego, powód ma swobodę w decydowaniu o tym kto w inicjowanej przez niego sprawie będzie pozwanym.

Sąd oddalają powództwo wobec Ł. S. (1) zastosował przepisy proceduralne zawarte w art. 339 k.p.c. Zgodnie z § 1 tego artykułu sąd może wydać wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew. W takim przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2). Mimo niezłożenia przez pozwanego odpowiedzi na pozew, z uwagi na wyżej powołane względy, należało uznać, że powództwo było bezzasadne także wobec pozwanego Ł. S. (1).

Sąd nie oddalił powództwa w stosunku do pozwanego A. J., jako że w tym zakresie postępowanie zostało umorzone, co znalazło wyraz w punkcie I. sentencji wyroku. Należy wskazać, że postępowanie zostało zawieszone wobec tego pozwanego postanowieniem z 11.06.2021 r. Zawieszenie nastąpiło na podstawie art. 177 par. 1 pkt 6 k.p.c., z uwagi na niepodanie przez stronę powodową w wyznaczonym terminie danych odnośnie adresu zamieszkania pozwanego i niemożności doręczenia mu z tego powodu korespondencji. Zgodnie z 182 § 1 pkt 1 k.p.c. sąd umarza postępowanie zawieszone na postawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c., jeżeli nie złożono wniosku o jego podjęcie w terminie 3 miesięcy od wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania. Postanowienie z 11.06.2021 r. o zawieszeniu postępowania wobec A. J. nie zostało zaskarżone, nie złożono również wniosku o podjęcie postępowania, z tego względu, z uwagi na upływ wskazanego w ustawie terminu Sąd postanowił o jego umorzeniu.

W punktach od III. do VII. sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu stosownie do treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., art. 98 § 1(1) k.p.c. oraz art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. W niniejszej sprawie powództwo zostało oddalone, zaś pozwani reprezentowani przez profesjonalnych pełnomocników złożyli wnioski o zasądzenie na ich rzecz zwrotu kosztów procesu. Poniesione przez nich koszty wyniosły po 917 zł (900 zł wynagrodzenia dla pełnomocnika z wyboru - § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa). Jednocześnie Sąd zasądził odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, zgodnie z art. 98 § 1(1) k.p.c.

W punkcie VIII. sentencji wyroku Sąd rozstrzygnął o kosztach pomocy prawnej udzielonej powodowi przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu. Zgodnie z § 8 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 03.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu wynosi w sprawie, w której wartość przedmiotu sporu nie przekracza 5.000 zł – 600 zł. W niniejszej sprawie powód kierował żądanie zapłaty kwoty 4.000 zł wobec każdego z trzynastu pozwanych, którzy występowali w sprawie jako współuczestnicy formalni. Wobec powyższego wynagrodzenie winno zostać pomnożone razy trzynaście, a następnie powiększone o podatek VAT. Po wykonaniu powyższych obliczeń należało stwierdzić, że wynagrodzenie dla r. pr. Ł. S. (2) winno wynieść 9.594 zł.

asesor sądowy J. O.

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

G., 09.05.2022 r.

AS J. O.