Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 331/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 11 lipca 2022 roku w sprawie III Ko 158/22 dotyczącym wnioskodawców G. K. i D. Ż. tenże Sąd orzekł, że:

I.  na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, zasądza od Skarbu Państwa (kasa tut. Sądu) na rzecz wnioskodawców G. K. i D. Ż. po 26.294,34zł (dwadzieścia sześć tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt cztery i 34/100) tytułem uzupełniającego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikłą z wykonania wyroku Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 1982r. w sprawie IIIK 5/82 wobec J. Ż. (1), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (kasa tut. Sądu) na rzecz G. K. i D. Ż. po 1728zł tytułem poniesionych kosztów zastępstwa procesowego w sprawie;

III.  oddala dalej idące żądania wnioskodawców;

IV.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny, pełnomocnik wnioskodawcy radca prawny K. S..

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

O zmianę zaskarżonego wyroku …………

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

. 

Pełnomocnik wnioskodawców zarzucił:

I.  w zakresie zadośćuczynienia:

1)  w oparciu o art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść i skutkujący bezpodstawnym uznaniu, że w okolicznościach niniejszej spraw sumą adekwatna i proporcjonalną uzupełniającego zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez J. Ż. (1) w wyniku wydania i wykonania wyroku Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 1982 r., sygn.. akt: III K 5/82, w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego jest kwota 52.588,68 złotych, pomimo, iż jest to kwota niewspółmierna do rozmiaru doznanych przez niego krzywd i cierpień, ich intensywności i nieodwracalnego charakteru, podczas gdy te względy przemawiają za zasądzeniem na rzecz wnioskodawców znacznie wyższej kwoty zadośćuczynienia.

2)  w oparciu o art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, tj. uznanie, że zadośćuczynienie w kwocie 52.588,68 złotych spełnia cel i wymogi określone w art. 8 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa, ustawa rehabilitacyjna) w przypadku krzywd J. Ż. (1) doznanych wyniku pozbawienia go wolności na podstawie wyroku Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 26 stycznia 1982 r., sygn.. akt: III K 5/82.

II.  w zakresie odszkodowania:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść i skutkujący bezpodstawnym uznaniem, że J. Ż. (1) nie poniósł szkody w związku z zarekwirowaną ruchomością w postaci telewizora, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala uznać, że zarekwirowany w toku przeprowadzonej w dniu 6 stycznia 1982 r. przedmiot nie został przekazany na rzecz represjonowanego, w związku z czym zaistniała szkoda w jego majątku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut 2. obrazy prawa procesowego.

Pełnomocnik wnioskodawców podnosi, iż doszło do naruszenia art. 7 k.p.k. wyrażającego zasadę swobodnej oceny dowodów przez Sąd meriti. Skarżąca stawiając zarzut obrazy art. 7 k.p.k., w żaden sposób nie tylko w części wstępnej, ale także motywacyjnej apelacji nie wykazała, aby doszło do obrazy prawa procesowego w postaci tej właśnie wymienionej normy w zakresie, w którym miałoby to odnosić się do ustalonego zadośćuczynienia. Brak jakiejkolwiek argumentacji dotyczącej naruszenia procedury przez Sąd I instancji nie stwarza możliwości krytycznej analizy zastrzeżeń apelującej i nie pozwala na odniesienie się do powodów postawionego zarzutu naruszenia przepisów proceduralnych.

Jak to już wielokrotnie wskazywano w orzecznictwie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, aby zarzut taki był skuteczny konieczne jest wykazanie, że Sąd orzekający dokonując oceny dowodów złamał reguły poprawnego rozumowania, postąpił sprzecznie ze wskazaniami wiedzy lub też jego wartościowanie nie przystaje do doświadczenia życiowego. Żadnej takiej okoliczności nie wykazała skarżąca. Swoje zastrzeżenia w istocie pełnomocnik sprowadziła do stwierdzenia, że – według skarżącej – przyczyny i okoliczności zatrzymania, warunki wykonywania aresztu i orzeczonej kary, utrata wolności, pozbawienie kontaktów z rodziną, szykanami, brutalnymi przesłuchaniami z użyciem przemocy fizycznej i psychicznej (s. 4 apelacji) przemawiały za ustaleniem zadośćuczynienia na znacznie wyższym poziomie. Podkreśla skarżąca, że Sąd meriti wyszczególnił te okoliczności jednak nie uznał ich za zasługujące na wyjątkowe docenienie.

Te okoliczności i ich wsparcie w motywacyjnej części apelacji (czy raczej jego brak poza ogólnikowymi stwierdzeniami o skali krzywd) w żadnym razie nie dowodzą o naruszeniu reguł określonych w art. 7 k.p.k. przez Sąd I instancji. Jak już wyżej stwierdzono, tenże Sąd uwzględnił istotne dla czynionych ustaleń o wyrządzonej pokrzywdzonemu krzywdzie okoliczności i wskazał, jakie pociągały one dla niego skutki. Dał temu wyraz zarówno w części ustalającej jak i części rozważającej wskazując na charakter stawianych zarzutów, czas trwania pozbawienia wolności, warunki bytowe, w jakich odbywał karę, fakt rozłąki z rodziną, ograniczony kontakt z nią, następstwa pobytu w więzieniu, stan zdrowia pokrzywdzonego. To, że zdaniem skarżącej należało nadać większe znaczenie tym okolicznościom nie oznacza, że Sąd popełnił błędy logicznego rozumowania, naruszył wskazania wiedzy lub postąpił wbrew doświadczeniu życiowemu w ocenie tych okoliczności. To wszak Sąd czyni określone ustalenia i ocenia na podstawie reguł poprawnego rozumowania i doświadczenia życiowego oraz wskazań wiedzy znaczenie tychże dla ustalenia wysokości należnego zadośćuczynienia. A wszak Sąd ten nie tylko miał na uwadze negatywne okoliczności, które były udziałem pokrzywdzonego pozbawionego wolności oraz jego skazaniem, a więc czas pozbawienia wolności, cierpienia, których doznał w trakcie pobytu w więzieniu w związku z rodzajem stawianych mu zarzutów, konieczność przebywania z osobami skazanymi za pospolite przestępstwa kryminalne. Nie pominął także tych dotyczących ograniczonych kontaktów z rodziną i uwzględnił fakt, że jego dzieci były już wówczas dorosłe, co skalę tych krzywd pomniejszało. Przy czym należy także pamiętać, że Sąd ten miał na uwadze również brak specjalnego, nadzwyczajnego natężenia krzywd wyrządzonych pokrzywdzonemu, które odbiegałyby swym natężeniem od będących udziałem innych izolowanych. W tej sytuacji twierdzenia apelującej o niedoszacowaniu rekompensaty za krzywdy wyrządzone ojcu wnioskodawców jawią się, jako oczywiście chybione.

Podkreślenia wymaga także i to, że Sąd nie pominął okoliczności wskazywanych w apelacji pełnomocnik wnioskodawców i ocenił je, jako powodujące niewątpliwie określone cierpienia głównie psychiczne. Miał nadto na uwadze kwestie związane z ograniczonymi relacjami z rodziną (dostrzegając przy tym wiek dzieci pokrzywdzonego).

W tych warunkach skoro apelująca wywodzi, że nie doceniono pewnych okoliczności faktycznych relewantnych dla czynionych ustaleń, a nie, że błędnie oceniono dowody i odmówiono im wiary, zarzut obrazy prawa procesowego uznano za oczywiście chybiony.

Wyżej wyjaśniono, dlaczego należy odrzucić zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. i argumentacja tam przytoczona jest stale aktualna. Zauważyć trzeba, że choć skarżąca podnosi zarzut obrazy prawa procesowego to w istocie apelująca kwestionuje ustalenia faktyczne w zakresie, w którym Sąd meriti ocenił skalę krzywd rekompensowanych ojcu wnioskodawców. Skarżąca twierdzi, że były one na wyższym poziomie i należało przyznać dzieciom wnioskodawcy wyższe zadośćuczynienie niż uczynił to Sąd I instancji. Nie oznacza to jednak, że tak postawiona teza główna apelacji oparta być może o zarzut naruszeń prawa procesowego, tym bardziej, że w żadnym miejscu autorka apelacji nie wykazuje, na czym obraza tych reguł formalnych procedowania miałaby polegać.

Odrzucono ten zarzut.

Zarzut 1. błędnych ustaleń faktycznych.

Apelująca podnosi w istocie w swojej apelacji zarzut błędów w ustaleniach faktycznych nie zaś popełnienie błędów proceduralnych. Wszak stawia tezę, że cierpienia ojca wnioskodawców oraz wykonana kara wyrządziły mu krzywdy na wyższym poziomie niż ustalone przez Sąd, co skutkować winno wyższym zadośćuczynieniem niż przyznane przez ten Sąd. Jest oczywistym, że podstawą zasądzenia zadośćuczynienia oraz odszkodowania był przepis art. 8 ust. 1 ustawy z 23 lutego 1991 o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 z p.zm.) przywołany wprost w zaskarżonym wyroku oraz co także jest jednoznacznie oczywiste norma art. 8 ust. 4 tej ustawy. Te przepis oraz normy Kodeksu cywilnego w szczególności w art. 361, art. 362, art. 363 § 2, art. 444, art. 445, art. 446 oraz art. 447 k.c. miał na uwadze Sąd meriti wprost przywołując je w swym uzasadnieniu i wykorzystał dokonując ustalenia wysokości należnego ojcu wnioskodawców zadośćuczynienia.

To, że wysokość tego zadośćuczynienia nie została zaakceptowana przez wnioskodawców nie oznacza, że Sąd Okręgowy postąpił wbrew tym normom prawa materialnego, jeśli wysokość tej należności nie ma charakteru symbolicznego. W każdej sprawie konieczna jest odrębna, samodzielna ocena, a proste porównanie samych zasądzonych kwot oraz okresu izolacji bez konkretnej wiedzy na temat innych okoliczności pozbawienia wolności nie pozwala na przyjęcie tożsamych wartości dla badanego przypadku wnioskodawcy, jak zdaje się oczekiwać skarżąca przywołując dziesiątki orzeczeń we wniosku inicjującym postępowanie przed Sądem Okręgowym. Skoro kryteria oceny wysokości zadośćuczynienia winny być rozważane w związku z konkretną osobą pokrzywdzonego (zob. np. wyroki SN: z dnia 26 listopada 2009 r., CSK 62/09; z dnia 17 września 2010 r., CSK 94/10,) to przydatność kierowania się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia sumami zasądzonymi z tego tytułu w innych przypadkach jest dość mocno ograniczona. Porównanie takie może stanowić orientacyjną wskazówkę i nie może naruszać zasady indywidualizacji okoliczności wyznaczających rozmiar krzywdy doznanej przez konkretnego poszkodowanego. ( postanowienie SN z 9.06.2020 r., V KK 183/20, LEX nr 3161601).

Jeśli więc warunki pozbawienia wolności, były formą represjonowania za walkę przeciwko obowiązującemu reżimowi komunistycznemu, i były identyczne dla J. Ż. (1) jak i dla innych wówczas zatrzymywanych działaczy opozycji antykomunistycznej, to fakt, niezasłużonej krzywdy wynikającej z jego aresztowania osądzenia i odbycia kary został zrekompensowany wcześniej zasądzonym zadośćuczynieniem (postanowienie Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z 23 sierpnia 1996 roku w sprawie III Ko 487/94) oraz obecnie ustaloną wysokością uzupełniającego zadośćuczynienia i ta zasądzona w zaskarżonym orzeczeniu jest akceptowana przez Sąd odwoławczy. Tym bardziej, że nie jest to kwota symboliczna, która iluzoryczną czyniłaby rekompensatę doznanych dolegliwości.

Sąd meriti rozstrzygając w tej sprawie w zakresie ustalenia wysokości zadośćuczynienia uznał, że pokrzywdzonemu należy się określone w wyroku zadośćuczynienie w związku z wykonaniem wobec niego kary pozbawienia wolności, której nie powinien odbyć. Ergo, to nie z powodu błędów proceduralnych i niewłaściwie ustalonych faktów wydał orzeczenie niesatysfakcjonujące pełnomocnika wnioskodawców, ale dlatego, że w zakresie przyznanych mu kompetencji ocenił krzywdę psychiczną i fizyczne dolegliwości będące udziałem pokrzywdzonego na odpowiednim, zdaniem tego Sądu, poziomie rekompensaty pieniężnej.

Podsumowując stwierdzić trzeba, że specyfika środka zaskarżenia złożonego w imieniu wnioskodawców polega w istocie na powtarzaniu tych samych argumentów z perspektywy różnych podstaw odwoławczych i podważaniu w ten sposób wydanego przez Sąd I instancji orzeczenia w zakresie, w jakim ich roszczenie oddalił.

Apelująca podnosi przede wszystkim niewłaściwe ustalenie wysokości zadośćuczynienia i czyni to odwołując się do błędów proceduralnych (zarzut 3.) i błędnych ustaleń faktycznych (zarzut 1.).

Sądowi Apelacyjnemu nie pozostaje nic innego jak stwierdzić, że w żadnym razie Sąd Okręgowy nie popełnił błędów ustaleń faktycznych, zresztą nie wykazała ich przecież skarżąca, zaś kwestię oceny prawidłowości ustalonej wysokości zadośćuczynienia przeprowadzono wyżej i powtórzyć trzeba, że nie dowiodła skarżąca iżby było ono na poziomie symbolicznym, rażąco niskim i przez to nieakceptowalnym, jako niesprawiedliwie rekompensujące czas izolacji J. Ż. (1) w ramach wykonanej kary.

Wniosek:

o zmianę poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawców zadośćuczynienia w dalszej kwocie 569.476,10 złotych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec tego, że argumentacja skarżącej o popełnieniu naruszeń prawa procesowego i błędnych ustaleniach faktycznych okazała się nietrafna, nie uwzględniono wniosku apelacji.

Lp.2

Zarzut 1. błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie odszkodowania.

To zastrzeżenie apelującej jest oczywiście nietrafne.

Sąd I instancji poczynił w tej sprawie określone ustalenia i uczynił to w oparciu o dokumenty stanowiące dowody w tej sprawie.

Stwierdzić zatem trzeba, że skoro na skutek decyzji o tymczasowym zajęciu mienia w postaci telewizora na poczet grożącej konfiskaty mienia został oddany na przechowanie J. Ż. (2) i pozostawał on w jego władztwie oraz nie zostało wydane w wyroku skazującym orzeczenie o konfiskacie mienia (zob. wyrok k. 49 akt) to jasnym się staje, że oddany na przechowanie telewizor nie został utracony, bo zabezpieczenie, którym był on objęty upadło. Wszak art. 252 § 1 k.p.k. z 1969 roku stanowił wprost, że Zabezpieczenie upada, gdy nie zostaną prawomocnie orzeczone: konfiskata, przepadek, grzywna lub nie zostaną zasądzone roszczenia o naprawienie szkody, a powództwo o te roszczenia nie zostanie wytoczone przed upływem 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia.

W tej sytuacji jasnym jest, że choć telewizor, którego wartość chciałaby zrekompensować pełnomocnik wnioskodawców został oddany na przechowanie synowi pokrzywdzonego zajęty był w skutek zabezpieczenia, to wobec faktu, że nie orzeczono konfiskaty mienia J. Ż. (1) nie doszło do objęcia tego składnika majątku pokrzywdzonego konfiskatą, a zatem telewizor pozostał we władaniu uprawnionego, także po wyroku skazującym.

Roszczenie jest w stopniu niebudzącym żadnych wątpliwości błędne, bo nieoparte o fakty jednoznaczne w tej sprawie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość wyroku Sądu Okręgowego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest prawidłowy zarówno pod względem formalnym jak i merytorycznym.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Orzeczenie o wydatkach związanych z postępowaniem odwoławczym oparto na podstawie art. 13 ustawy z 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2099 z późn. zm.).

Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły Sąd odwoławczy do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

7.  PODPIS

SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Jerzy Skorupka SSA Artur Tomaszewski

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawców adwokat K. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt III części rozstrzygającej w zakresie oddalającym żądanie wnioskodawców ponad kwotę 52.588,68 złotych tytułem zadośćuczynienia.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmianę poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawców zadośćuczynienia w dalszej kwocie 569.476,10 złotych oraz 952,35 złotych tytułem odszkodowania.