Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Elżbieta Zalewska – Statuch

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. S.

przeciwko M. S.

o ustanowienie rozdzielności majątkowej

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 3 sierpnia 2022 roku, sygn. akt III RC 259/21

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1,2 i 4 na następujący:

a/ punktowi 1 nadaje brzmienie: „1. ustanawia z dniem 6 października 2021 roku rozdzielność majątkową pomiędzy małżonkami P. S. i M.
S. w miejsce ustawowej wspólności majątkowej wynikającej
z zawarcia przez nich małżeństwa w dniu 24 kwietnia 2000 roku. w Urzędzie S.
Cywilnego w N., zapisanego w księdze małżeństw za numerem (...)”;

b/ punktowi 2 nadaje brzmienie: „ 2. zasądza od pozwanej M. S. na rzecz powoda P. S. 920 (dziewięćset dwadzieścia) złotych tytułem kosztów procesu, w tym 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od daty uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty”;

c/ uchyla punkt 4 w całości:

II. zasądza od pozwanej M. S. na rzecz powoda P. S.
560 (pięćset sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego,
w tym 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas
po upływie tygodnia od daty doręczenia pozwanej odpisu wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 459/22

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Wieluniu, w sprawie z powództwa P. S. przeciwko M. S. o ustanowienie rozdzielności majątkowej małżeńskiej oddalił powództwo (pkt 1), nie obciążył powoda kosztami procesu (pkt 2), nakazał wypłacić
z sum budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wieluniu adwokatowi L. J. kwotę 442,80 zł tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu, w tym kwotę 82,80 zł tytułem podatku od towarów
i usług (pkt 3) oraz nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Wieluniu kwotę 442,80 zł tytułem wydatków i opłat poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (pkt 4).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Strony zawarły związek małżeński w dniu 29 kwietnia 2000 roku i z tą datą powstał między nimi ustrój wspólności ustawowej małżeńskiej.

Przed zawarciem małżeństwa strony nie zawierały umów majątkowych małżeńskich. Natomiast w dniu 13 grudnia 2010 roku aktem notarialnym strony rozszerzyły ustawową wspólność majątkową o dwie nieruchomości położone w N.
i w D.. Strony posiadają pełną zdolność do czynności prawnych, żadna z nich nie ma stwierdzonej choroby psychicznej. Żadna ze stron nie ogłosiła upadłości. Pomiędzy stronami toczy się postępowanie rozwodowe, które zostało obecnie zawieszone,
z uwagi na toczące się postępowanie karne.

Od początku małżeństwa strony mieszkały razem. Powód już wówczas był osobą niepełnosprawną poruszającą się na wózku inwalidzkim. Strony nie mają wspólnych dzieci. Powód otrzymywał rentę inwalidzką z ZUS-u w wysokości ok. 3200 zł miesięcznie oraz rentę powypadkową otrzymywaną z (...) w wysokości 8000 zł. Pozwana nie pracowała. Pozostawała w domu opiekując się powodem i zajmując się domem. Taki sposób funkcjonowania rodziny był wspólną decyzją stron.

Renty powoda zawsze stanowiły podstawę utrzymania rodziny. Gdy strony mieszkały razem powód przekazywał fundusze na utrzymanie domu i małżonki. Do 2019 roku strony posiadały wspólne konto bankowe.

Podczas trwania małżeństwa strony wspólnie zakupiły samochód. Ponadto powód posiada drugi samochód, który jest jego wyłączną własnością. Samochód został zakupiony przez ubezpieczyciela. Strony posiadają też nieruchomość zabudowaną położona w N. o pow. 3,17 ha, dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu prowadzi księgę wieczystą (...) oraz nieruchomość niezabudowaną położoną we wsi D. o pow. 0,27 ha, dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu prowadzi księgę wieczystą numer (...). Także aktem darowizny małżonkowie otrzymali od W. K. nieruchomość położoną w gminie N. o obszarze 13 arów, stanowiącą działkę oznaczoną numerem (...), dla której Sąd Rejonowy w Wieluniu prowadzi księgę wieczystą numer (...)

Dobre relacje między stronami trwały do 2015 roku. Potem relacje uległy pogorszeniu. W lipcu 2021 roku strony rozstały się. Powód zamieszkał w L.
w wynajętym domu. Pozwana natomiast pozostała w domu rodzinnym powoda.

Obecnie powód nadal otrzymuje rentę inwalidzką i powypadkową. Łącznie jest
to kwota 11200 zł miesięcznie. Zaciągnął kredyt na zakup i remont domu. Kredyt został zaciągnięty na okres 10 lat. Miesięczna rata wynosi 3000 zł. Powód spłaca ten kredyt od roku. Pozwana zaś podjęła pracę dorywczą. Z prac dorywczych osiąga dochód w wysokości
ok. 700 zł miesięcznie.

Strony pozostają w dość dużym konflikcie. Przedmiotem nieporozumienia są sprawy osobiste i finanse. Powód od około 2 lat związany jest z A. G.. A. G. pomaga obecnie powodowi, czasami zostaje u niego na noc. Powód planuje związać się
z A. G. po uzyskaniu rozwodu. Od 2019 roku powód nie łożył na utrzymanie pozwanej. Obecnie tytułem zabezpieczenia w sprawie rozwodowej płaci pozwanej alimenty
w wysokości po 2000 zł miesięcznie.

Mimo nieporozumień z pozwaną, powód opłaca Internet, telewizję i podatek
od nieruchomości. Pozostałe rachunki tj. światło, gaz, opał opłaca pozwana. Także
do stycznia br. powód przyjeżdżał do wspólnego domu stron korzystając ze swoich pomieszczeń. Obecnie nie przyjeżdża. Pozwany we wspólnym domu stron ma swoje pomieszczenia, a pozwana swoje. Pomieszczenia te są zamykane na klucz. Pozwana nie udostępnia pozwanemu swoich pomieszczeń. Nie ma też kluczy do pomieszczeń powoda.
Po rozstaniu strony komunikowały się wyłącznie za pomocą s-smsów. Obecnie i ta forma komunikacji ustała, gdyż powód nie odbiera wiadomości od pozwanej. Strony mają oddzielne konta bankowe. Zarówno wobec powoda, jak i pozwanej nie toczą się żadne postępowania komornicze.

S. faktyczny był dla sądu w dużej mierze bezsporny i został ustalony na podstawie zeznań stron, przyznanych, bądź niezanegowanych przez stronę przeciwną, którym
to zeznaniom sąd w zasadzie w całości przypisał wiarę, albowiem brak jest dowodów obalających prawdziwość tych zeznań.

Oceniając zeznania świadka J. K. sąd uznał, iż w całości zasługują
na wiarę, są, bowiem spójne, logiczne, konsekwentne, razem z zeznaniami pozwanej tworzą logiczną całość. Brak jest dla sądu jakichkolwiek okoliczności, które mogłyby zdyskredytować zeznania tego świadka.

Sąd w całości przypisał wiarę nieosobowemu materiałowi dowodowemu powołanemu w trakcie czynionych ustaleń, albowiem autentyczności tych dowodów nie zanegowały strony procesu.

Sąd pominął dowód z plików znajdujących się na płycie CD, jako nie istotne
dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd wskazał na art. 52 § 1 kro i odniósł się do kwestii „ważnych powodów”
w kontekście żądania ustanowienia przez sąd rozdzielności majątkowej w oparciu
o orzecznictwo i poglądy doktryny.

W ocenie sądu w tej sprawie nie zachodzą ważne powody do ustanowienia rozdzielności majątkowej przez wzgląd na sposób funkcjonowania stron na przestrzeni trwania małżeństwa.

Ustalony w sprawie stan faktyczny wskazuje dla sądu, iż od początku trwania małżeństwa to powód był głównym (i w zasadzie jedynym) żywicielem rodziny, pozwana
zaś swoją aktywność koncentrowała głownie na opiekę nad powodem oraz prowadzeniu domu. Fakt ten jest w zasadzie bezsporny, przyjęty przez sąd, jako oczywisty, albowiem powód ma orzeczenie o całkowitej i trwałej niezdolności do pracy, a on sam temu faktowi
nie zaprzeczał. Cały ciężar prowadzenia domu i opieki nad powodem spoczywał na pozwanej, która zrezygnowała z pracy zawodowej. Niemniej jednak sytuacja finansowa stron była
na tyle dobra, że mogli oni podejmować decyzje gospodarcze skutkujące zaciąganiem zobowiązań (na zakup samochodu). Decyzja ta była podjęta wspólnie. Sytuacja uległa zmianie w lipcu 2021 roku, gdy powód podjął decyzję o tym, że wyprowadzi się z domu. Decyzja ta skutkowała tym, że strony przestały prowadzić wspólne gospodarstwo domowe. Nie miało to natomiast żadnego wpływu na sposób gospodarowania majątkiem wspólnym. Powód występując o ustanowienie rozdzielności majątkowej stron powoływał się na istnienie faktycznej separacji, istnienie konfliktu stron oraz ustanie więzi ekonomicznej, uczuciowej
i fizycznej.

Odnosząc się do powyższych argumentów stwierdzono, iż separacja faktyczna może być uznana za ważny powód do ustanowienie rozdzielności majątkowej, tylko w sytuacji, kiedy uniemożliwia wykonywanie zarządu majątkiem wspólnym.

W przedmiotowej prawie natomiast nie ustalono według sądu, aby strony napotykały jakiekolwiek trudności w zarzadzaniu i organizacji majątkiem wspólnym i co istotne także powód nie podnosił, aby toczyły się pomiędzy stronami jakiekolwiek spory dotyczące majątku wspólnego. Ustanie zaś więzi majątkowej, fizycznej i uczuciowej między stronami nie wpływa w żaden sposób na możliwość wykonywania zarządu ich majątkiem wspólnym. Powód nie podnosił, by pozwana w jakikolwiek sposób utrudniała zarząd majątkiem wspólnym (każdy miał określone własne pomieszczenia), a nawet przyznał, iż małżonkowie w pewnym zakresie nawet współpracują w zarządzie, czego przykładem jest np. wspólne ponoszenie kosztów utrzymania wspólnego dom. Żaden z małżonków swoim zachowaniem nie generuje także sytuacji, zagrażającej interesom majątkowym drugiego z małżonków
lub dobru rodziny. Jak już wykazano powód regularnie opłaca rachunki za dom, natomiast pozwana od lipca 2021 roku, a także w dacie wniesienia pozwu i do chwili obecnej,
dba o posesję, ponosi bieżące koszty jej utrzymania. Żadne z pozostałych wspólnych nieruchomości nie zostały zaniedbane ani uszczuplone.

W takiej sytuacji brak jest podstaw zdaniem sądu do to twierdzeń, iż od lipca 2021 roku którekolwiek z małżonków działa na szkodę majątku wspólnego lub narusza interesy majątkowe współmałżonka.

Zauważono też, iż w sprawie o ustanowienie rozdzielności należy rozważyć,
czy ustanowienie rozdzielności majątkowej nie pozostaje w sprzeczności z dobrem rodziny. Dobro to mogłoby sprzeciwić się ustanowieniu rozdzielności w szczególności wtedy,
gdy uwzględnienie tego żądania byłoby szkodliwe dla interesów drugiego małżonka.
W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia w ocenie sądu z taką sytuacją. Powód
był jedynym żywicielem rodziny. Pozwana zaś opiekując się przez lata powodem nie pracowała. Zatem jej sytuacja finansowa uzależniona jest od pomocy powoda.

Wobec powyższego w niniejszej sprawie nie istniały dla sądu podstawy
do ustanowienia rozdzielności majątkowej – strona powodowa nie wykazała istnienia ważnych powodów uzasadniających przymusowe ustanowienie rozdzielności majątkowej,
a pozwana na zniesienie obowiązującego ustroju się nie zgodziła.

Zdaniem sądu, dalsze trwanie wspólności majątkowej małżeńskiej nie stanowi zagrożenia dla żadnej ze stron, ani nie jest sprzeczne z dobrem założonej rodziny.

Sąd nie obciążył powoda kosztami procesu, a o kosztach profesjonalnego pełnomocnika ustanowionego z urzędu dla pozwanej orzeczono na podstawie § 10 pkt. 7
w zw. z § 4 ust.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku
w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz.U. z 2016, poz. 1714), jednocześnie nakazując pobrać
od powoda jako strony przegrywającej orzeczoną kwotę.

Apelację od wyroku złożył powód, który zaskarżył orzeczenie w całości zarzucając:

1/ naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego
w sposób wybiórczy oraz sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego,
co w konsekwencji skutkowało błędnym przyjęciem, że po wyprowadzce powoda w lipcu 2021 roku strony pomimo pozostawania w separacji faktycznej, współpracowały
w zarządzenie majątkiem wspólnym, podczas gdy jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, strony nie utrzymywały ze sobą żadnego kontaktu i nie gospodarowały wspólnie, były do siebie wrogo nastawione, nie miały wiedzy o zarządzaniu swoimi finansami, wydatkami, czy kosztami utrzymania, a po wyprowadzce powoda pozwana podjęła zatrudnienie aby być niezależną finansowo,

2/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieuzasadnionym przyjęciu,
że orzeczenie rozdzielności majątkowej jest „sprzeczne z dobrem rodziny, a także interesem osoby słabszej ekonomicznie", podczas gdy jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, pozwana nie jest stroną słabszą ekonomicznie, a co za tym idzie sytuacja finansowa pozwanej nie uległa pogorszeniu po wyprowadzce powoda,

3/ naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 52 § 1 kro poprzez błędne uznanie, że w przedmiotowej sprawie wyprowadzka powoda w lipcu 2021 roku z domu i zerwanie
z tą chwilą wszystkich więzi między stronami (w tym więzi gospodarczej) nie stanowi ważnych powodów uzasadniających ustanowienie rozdzielności majątkowej.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i orzeczenie rozdzielności majątkowej pomiędzy powodem P. S.
a pozwaną M. S. z dniem złożenia pozwu; zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania przed sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem odwoławczym, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda zasługuje na uwzględnienie.

Podkreślić należy, że w obecnym modelu procedury cywilnej sąd odwoławczy nie ogranicza się wyłącznie do kontroli orzeczenia sądu pierwszej instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a kontrolując prawidłowość zaskarżonego orzeczenia, pełni również funkcję sądu merytorycznego, który może rozpoznać sprawę od początku, uzupełnić materiał dowodowy lub powtórzyć już przeprowadzone dowody, a także poczynić samodzielnie ustalenia na podstawie materiału zebranego w sprawie.

Dokonanie ustaleń faktycznych umożliwia bowiem sądowi drugiej instancji ustalenie podstawy prawnej wyroku, a więc dobór właściwego przepisu prawa materialnego, jego wykładnię oraz dokonanie aktu subsumcji. Tym samym postępowanie apelacyjne - choć odwoławcze - ma charakter merytoryczny( zob. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 1999 roku, sygn. III CZP 59/98, OSNC 1999/7-8/124; uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC 2008, Nr 6, poz. 55 i powołane tam orzecznictwo).

Dokonując zatem kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia w sposób wynikający z powyższych założeń Sąd Okręgowy uznał, iż ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji, istotne dla rozstrzygnięcia, nie budziły wątpliwości.

Ponadto na etapie postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy w oparciu
o art. 381 k.p.c. uzupełnił postępowanie dowodowe w zakresie ustalenia sposobu rozstrzygnięcia prowadzonego przeciwko pozwanej postępowania karnego i ustalił,
że nieprawomocnym wyrokiem z 3 listopada 2022 roku Sąd Rejonowy w Wieluniu
VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P. oskarżoną M. S. w ramach zarzucanego jej czynu uznał za winną tego, że w okresie od lipca 2019 roku do września 2021 roku w S., województwa (...) znęcała się psychicznie i fizycznie nad wspólnie z nią zamieszkującym mężem P. S., to jest osobą nieporadną ze względu na stan fizyczny wynikający z niepełnosprawności w ten sposób, że utrudniała mu korzystanie z wózka inwalidzkiego odstawiając go w miejsca, z których nie mógł do niego sięgnąć, blokowała mu możliwość przejazdu wózkiem inwalidzkim, uniemożliwiała mu wyjazd samochodem z posesji, włączała oświetlenie w pomieszczeniu w którym odpoczywał, wyrywała mu z rąk telefon komórkowy, w trakcie kłótni używała wobec niego obraźliwych określeń, szarpała go za ubranie, popychała, uderzała rękoma i różnymi przedmiotami po jego ciele, szarpała za ucho, celowo wydmuchiwała w jego kierunku dym z papierosa, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 207 § la k.k. i za to na podstawie art, 207 § la k.k. wymierzył jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności i wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat, oddając ją w okresie próby pod dozór kuratora; w okresie próby zobowiązał oskarżoną do poprawnego zachowania wobec pokrzywdzonego oraz orzekł od oskarżonej tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonego P. S. kwotę 5000 zł, (odpis wyroku – k. 136 – 136 verte).

Wobec powyższego Sąd Odwoławczy rozważył zarzuty apelującego powoda zgodnie z ich istotą, zasadniczo w ramach tak ustalonej podstawy faktycznej powództwa w kontekście przesłanek ustalenia rozdzielności majątkowej stron w kontekście istnienia „ważnych powodów” uzasadniających w myśl art. 52 kro zniesienie wspólności majątkowej małżeńskiej - wskazując, co następuje:

Zasadą wynikającą z zawarcia związku małżeńskiego jest pozostawanie małżonków
w małżeńskiej wspólności ustawowej. Stąd możliwość zastosowania przepisu art. 52 § 1 kro
i ustanowienie rozdzielności majątkowej wbrew woli jednego z małżonków jest dopuszczalne jedynie w razie istnienia ważnych ku temu powodów, a więc na zasadzie wyjątku.

„Ważne powody” uzasadniające w myśl art. 52 kro zniesienie wspólności majątkowej małżeńskiej nie zostały przez ustawodawcę zdefiniowane, więc w tym zakresie należy posiłkować się dorobkiem orzeczniczym sądów powszechnych i poglądami doktryny
z których wynika generalna wskazówka, że ważne powody to takie okoliczności, które sprawiają, że w konkretnej sytuacji faktycznej wspólność majątkowa nie służy dobru drugiego z małżonków oraz dobru założonej przez małżonków rodziny, a nawet prowadzi do sytuacji sprzecznej z zasadami prawa rodzinnego. (np. por. Jerzy Ignatowicz i in., Kodeks rodzinny i opiekuńczy z komentarzem, Wydawnictwo Prawnicze W-wa 1993, str.312-313, ust.5)

W niniejszej sprawie powód powoływał się na faktyczną separację stron trwającą
od lipca 2021 roku – więc o ile można byłoby zaakceptować pogląd prawny prezentowany przez Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym orzeczeniu to jednak istnienie nieprawomocnego orzeczenia sądu karnego - wydanego po zamknięciu rozprawy przed sądem pierwszej instancji, ale przed wydaniem orzeczenia przez sąd drugiej instancji - zmienia perspektywę potrzeby ochrony interesów pozwanej jako współmałżonka oraz ochrony dobra założonej przez strony rodziny.

Jeśli pozwana została nieprawomocnie skazana na znęcanie się psychicznie i fizycznie nad powodem P. S. w okresie od lipca 2019 roku do września 2021 roku to trudno odrzucić argumentację, że rodzaj relacji między małżonkami pozwala na prowadzenie wspólnego zarządu majątkiem w jego najmniejszym nawet zakresie a utrzymanie wspólności ustawowej odpowiada jakikolwiek zasadom prawa rodzinnego.

Sąd drugiej instancji uznał, że w tej szczególnej sytuacji nie ma racjonalnych podstaw by w świetle planowanych przez powoda przedsięwzięć gospodarczych przyszłe przysporzenia majątku dokonywane były nadal do wspólności ustawowej.

Wypada też wskazać, że oznaczenie w wyroku, który ustanawia rozdzielność majątkową, dnia jej ustania jest obligatoryjne i następuje z urzędu. Skoro zatem powód pomimo istnienia separacji faktycznej od lipca 2021 roku, wniósł w pozwie o ustanowienie rozdzielności z dniem złożenia pozwu, co nastąpiło 6 października 2021 roku (data stempla pocztowego –k. 22 verte), sąd w oparciu o art. 321 k.p.c. ustalił, tą datę jako dzień ustania wspólności majątkowej między małżonkami.

Z tych wszystkich względów wyrok sądu pierwszej instancji podlegał zmianie
na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., w sposób opisany w sentencji orzeczenia sądu okregowego.

Ze względu na zmianę wyroku, należało dokonać na podstawie art. 100 k.p.c.
w z art. 386 § 1 k.p.c., korekty rozstrzygnięcia o kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego.

W okolicznościach sprawy strona powodowa wygrała sprawę w postępowaniu pierwszoinstancyjnym w całości, co powoduje, że zasadnym było zasądzenie od pozwanej
na rzecz powoda łączną kwotę 920 zł z tytułu kosztów procesu, na które złożyła się opłata
od pozwu w wysokości 200 zł oraz koszty zastępstwa prawnego po stronie powodowej 720 zł, ustalając ich wysokość w oparciu o § 4 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j Dz. U.
z 2018 r., poz. 265), o czym orzeczono jak w punkcie I b sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od pozwanej na rzecz powoda
Sąd Okręgowy orzekł w punkcie III wyroku, na podstawie art. 98 § 1 - 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwana przegrała w instancji odwoławczej w całości.

Sąd zasądził więc od pozwanej na rzecz powoda kwotę łączną 560 zł z tytułu kosztów procesu, na które złożyła się opłata od apelacji w wysokości 200 zł oraz koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym 360 zł, ustalając ich wysokość w oparciu o § 4 ust. 1 pkt 7 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j Dz. U. z 2018 r., poz. 265.).