Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Magdalena Kostro-Wesołowska

Protokolant: sekretarz sądowy Dorota Jerzak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2022 r. w W.

sprawy K. S.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

o policyjną emeryturę

na skutek apelacji K. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XXI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 2 czerwca 2021 r. sygn. akt XXI U 807/21

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od K. S. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. kwotę 240,00 (dwieście czterdzieści 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

Magdalena Kostro-Wesołowska

Sygn. akt III AUa 1313/21

UZASADNIENIE

Decyzją z 5 lutego 2020 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. odmówił K. S. prawa do policyjnej emerytury argumentując, że ma on ustalone prawo do emerytury określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów służby i okresów z nią równorzędnych - do ustalenia prawa i wysokości jego emerytury ustalonej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjęte zostały składki za okresy pełnienia przez niego służby w Służbie Celnej i Służbie Celno-Skarbowej. W odwołaniu od tej decyzji K. S. wniósł o jej zmianę przez przyznanie mu emerytury policyjnej. Podniósł, że prawo do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnym charakterze uzyskał w lipcu 2015 r., tj. w czasie, gdy nie istniały jeszcze przepisy umożliwiające uzyskanie emerytury policyjnej przez funkcjonariuszy Służby Celnej. Podkreślił, że emerytura ta jest zawieszona. W odpowiedzi na odwołanie organ emerytalny wniósł o jego oddalenie. Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 2 czerwca 2021 r. oddalił odwołanie.

Sąd ustalił, że K. S. (ur. (...)) 13 grudnia 2019 r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury na podstawie ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (aktualnie tekst jednolity: Dz. U. z 2022 r. poz. 1626, dalej jako: ustawa zaopatrzeniowa).

Odwołujący się od 15 września 1997 r. pełnił służbę jako funkcjonariusz w Służbie Celnej - omyłka Sądu stosunek pracy odwołującego się jako członka korpusu służby cywilnej przekształcił się w stosunek służbowy na podstawie aktu mianowania od 1 czerwca 2000 r., a okres zatrudnienia od 15 września 1999 r. do mianowania jest traktowany jako równorzędny ze służbą na podstawia art. 13 ust. 1 pkt 1d ustawy zaopatrzeniowej - dopisek Sądu Apelacyjnego. Od 1 marca 2017 r. do 31 maja 2017 r. odwołujący się pełnił służbę w Służbie Celno-Skarbowej. W okresach: 15 września 1999 r. - 30 kwietnia 2002 r., 6 maja 2003 r. - 30 maja 2010r., pełnił służbę przy realizacji zadań policyjnych.

Odwołujący się od 1 czerwca 2015 r. ma przyznane prawo do emerytury określonej w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (aktualnie tekst jednolity: Dz. U. z 2022 r. poz. 504, dalej jako ustawa emerytalna). Do prawa i wysokości tej emerytury zostały uwzględnione okresy: 15 września 1999 r. - 31 maja 2000 r., 1 czerwca 2000 r. – 31 maja 2017 r. (pismo z ZUS - akta emerytalne).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zebranych w aktach sprawy i aktach emerytalnych. W ocenie Sądu dokumenty znajdujące się w aktach sprawy są autentyczne, a ich treść nie budzi wątpliwości, ponadto nie były one także kwestionowane przez żadną ze stron. Przy takich ustaleniach Sąd Okręgowy ocenił odwołanie jako niezasadne. Podniósł, że stan faktyczny w sprawie był w istocie bezsporny, strony różniła jedynie jego ocena prawna. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej emerytura policyjna przysługuje funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby, który w dniu zwolnienia posiada 15 lat służby w Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służbie Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służbie Celnej, Służbie Celno-Skarbowej lub w Służbie Więziennej, z wyjątkiem funkcjonariusza, który ma ustalone prawo do emerytury określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów służby i okresów z nią równorzędnych. Z materiału dowodowego wynika, że odwołujący się nie spełnił przesłanek wskazanych w przywołanym przepisie. Odwołujący się ma ustalone prawo do emerytury określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów służby. Trafnie organ emerytalny wskazał, że jednoczesne nabycie prawa do emerytury z ubezpieczenia społecznego i mundurowej jest możliwe, gdy okresy ubezpieczenia i służby, na podstawie której ustalono wysługę mundurową, nie zostały uwzględnione przy ustalaniu prawa każdego ze świadczeń. Skoro okres służby odwołującego się został uwzględniony przy przyznawaniu prawa do emerytury z ubezpieczenia społecznego, nie mógł być jednocześnie zaliczony do wysługi uprawniającej odwołującego się do nabycia emerytury mundurowej. Odnosząc się do podnoszonej przez odwołującego się możliwości wyboru świadczenia korzystniejszego Sąd Okręgowy wskazał na art. 95 ust. 1 ustawy emerytalnej oraz 7 ustawy zaopatrzeniowej. Oba przepisy dają ubezpieczonemu prawo wyboru świadczenia korzystniejszego, jednak tylko w przypadku zbiegu prawa do emerytur. Dla ich zastosowania decydujące zatem jest, aby ubezpieczony uzyskał prawo zarówno do emerytury z ubezpieczenia społecznego jak i emerytury mundurowej. Ponieważ jednak odwołujący się nie uzyskał prawa do emerytury mundurowej, powyższe przepisy nie mają zastosowania.

Z uwagi na to, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił odwołanie. Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł odwołujący się. Odwołujący się zaskarżył wyrok w całości i zarzucił Sądowi naruszenie art. 95 ustawy emerytalnej w zw. z art. 7 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, poprzez błędne uznanie, że nie przysługuje mu prawo do wyboru korzystniejszego świadczenia, podczas gdy spełnił on przesłanki do uzyskania emerytury mundurowej.

Wskazując na taki zarzut apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania i zmianę decyzji organu rentowego. W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, że nie oczekiwał ustalenia dwóch świadczeń jednocześnie, a chciał skorzystać z prawa wyboru świadczenia korzystniejszego. W chwili złożenia odwołania nie pobierał żadnej emerytury, bowiem nadal pracował, a świadczenie było zawieszone.

Według apelującego spełnia on przesłanki do uzyskania emerytury mundurowej, jednak Sąd pierwszej instancji błędnie uznał, że okresy służby, uwzględnione przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, nie mogą być ponownie wzięte pod uwagę przy obliczaniu emerytury z ZER.

Odwołujący się, jak zaznaczył, nie oczekuje, że będzie miał prawo do pobierania dwóch świadczeń jednocześnie, a jedynie chciałby skorzystać z prawa do uzyskania emerytury mundurowej, bowiem jest ona korzystniejsza niż świadczenie ustalone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Organ emerytalny w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz od skarżącego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje. Apelacja podlega oddaleniu z braku podstaw do jej uwzględnienia. Wyrok Sądu Okręgowego odpowiada obowiązującemu prawu, choć ustalenia tego Sądu i rozważania co do podstawy prawnej podjętego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny uzupełnił. Na podstawie dokumentów z akt rentowych i akt kapitału początkowego, z których został przeprowadzony dowód w postępowaniu apelacyjnym, oraz akt rentowych prowadzonych przez ZER, Sąd odwoławczy ustalił, że tak, jak wyżej podano, odwołujący się służbę w Służbie Celnej a następnie w Służbie Celno-Skarbowej pełnił od 1 czerwca 2000 r. do 31 maja 2017 r., przy czym okres zatrudnienia od 15 września 1999 r. do dnia przekształcenia stosunku pracy w stosunek służby - tu nastąpiło to 1 czerwca 2000 r. - jest traktowany jako równorzędny ze służbą z mocy art. 13 ust. 1 pkt 1d ustawy zaopatrzeniowej.

Stosunek służbowy odwołującego się jako funkcjonariusza Służby Celno-Skarbowej uległ przekształceniu w stosunek pracy na podstawie art. 165 ust.7 w zw. z art. 171 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948), co odwołujący się potwierdził na rozprawie apelacyjnej (k - 88 a. s.). Na mocy art. 20 pkt 3 ustawy zmieniającej z 11 maja 2017 r. do art. 174 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. poz. 1947, ze zm.) dodano, między innymi, ust. 10, stanowiący, że przedmiotowe przekształcenie stosunku służbowego w stosunek pracy traktuje się jak zwolnienie ze służby w rozumieniu ustawy zaopatrzeniowej. Od 1 czerwca 2017 r. odwołujący się nadal pozostaje w stosunku pracy z Izbą Administracji Skarbowej w W. (dokumenty znajdujące się w aktach rentowych nadesłanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. oraz oświadczenie odwołującego się).

Z akt kapitału początkowego odwołującego się wynika, że przy ustalaniu wysokości tego kapitału uwzględniono okres zasadniczej służby wojskowej, przypadający na lata 1974-1976, oraz okresy zatrudnienia od 15 października 1976r. do 31 grudnia 1998 r. w łącznym wymiarze 23 lat, 10 miesięcy i 25 dni (decyzje o ponownym ustaleniu kapitału początkowego z 26 czerwca 2015 r. i 11 maja 2000r.). Na wniosek zgłoszony 1 czerwca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z 10 lipca 2015 r. przyznał odwołującemu się, od daty złożenia wniosku, emeryturę na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej, obliczoną według formuły z art. 26 tej ustawy, tj. z uwzględnieniem w podstawie wymiaru kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego oraz kwoty składek zewidencjonowanych na koncie (z uwzględnieniem waloryzacji). Wypłata świadczenia została zawieszona z powodu osiągania przychodu w kwocie przekraczającej130% przeciętnego wynagrodzenia. Kolejnymi decyzjami wysokość emerytury ulegała ponownemu ustaleniu w sposób określony w art. 108 ust. 2 ustawy emerytalnej (podwyższano świadczenie o dalsze składki zewidencjonowane na koncie podzielone przez średnie dalsze trwanie życia ustalone dla wieku danego ubezpieczonego w dniu złożenia wniosku o przeliczenie wysokości świadczenia), ponieważ odwołujący się podlegał ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym po przyznaniu emerytury.

W związku z tym, że łączna kwota przychodu z tytułu zatrudnienia odwołującego się przewyższała w kolejnych latach wyższą kwotę graniczną przychodu o kwotę niższą niż kwota nienależnie pobranych świadczeń, odwołujący się dokonywał dobrowolnej wpłaty na FUS kwoty przekroczenia (pomniejszonej o pobrane zaliczki na podatek dochodowy) i organ rentowy dokonywał rozliczenia emerytury przyjmując, że emerytura podlegała zmniejszeniu o kwotę maksymalnego zmniejszenia w danym roku (podstawa § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 22 lipca 1992 r. w sprawie szczegółowych zasad zawieszania lub zmniejszania emerytury i renty, Dz. U. 1992 Nr 58, poz. 290). Decyzją z 26 maja 2020 r., a więc wydaną po złożeniu wniosku o emeryturę z zaopatrzenia emerytalnego służb mundurowych, co miało miejsce 13 grudnia 2019 r., ZUS Oddział w S. przyznał odwołującemu się emeryturę z tytułu ukończenia powszechnego wieku emerytalnego, od 3 maja 2020 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego, obliczoną w formule z art. 26 ustawy emertytalnej i podjął wypłatę tego świadczenia.

Funkcjonariusze Służby Celnej i Służby Celno-Skarbowej zostali objęci systemem zaopatrzenia emerytalnego na mocy ustawy z 11 maja 2017 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1321, dalej jako ustawa nowelizująca z 11 maja 2017 r.), z dniem 1 stycznia 2018 r., w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 3 marca 2015 r., K 39/13, który orzekł m.in., że cyt.: „(…) w zakresie, w jakim wśród osób uprawnionych do świadczeń emerytalnych pomijają funkcjonariuszy Służby Celnej, którzy wykonują zadania określone w art. 2 ust. 1 pkt 4-6 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1404 oraz z 2014 r. poz. 486, 1055, 1215, 1395 i 1662) są niezgodne z art. 32 Konstytucji”. Ustawą zmieniającą z 11 maja 2017 r. dokonano istotnych merytorycznie zmian szeregu przepisów ustawy zaopatrzeniowej, w tym też jej tytułu, art. 1 określającego zakres podmiotowy tego aktu prawnego. Zmiana art. 12 ustawy zaopatrzeniowej, który ustanawia warunki nabycia (ex lege) prawa do emerytury z zaopatrzenia emerytalnego służb mundurowych, polegała na dodaniu do wymienionych w przepisie służb, których funkcjonariuszom po ich zwolnieniu ze służby przysługuje przedmiotowe świadczenie, Służby Celnej i Służby Celno-Skarbowej. Od 1 stycznia 2018 r. art. 12 ust. 1 uzyskał następujące brzmienie: „Emerytura policyjna przysługuje funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby, który w dniu zwolnienia posiada 15 lat służby w Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Służbie Celnej, Służbie Celno-Skarbowej lub w Służbie Więziennej z wyjątkiem funkcjonariusza, który ma ustalone prawo do emerytury określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów służby i okresów z nią równorzędnych.”, przy czym ta ostatnia reguła wyłączająca nabycie prawa do świadczenia dotyczy funkcjonariuszy wszystkich służb mundurowych wymienionych w przepisie. W ust. 2 art. 12 ustawy zaopatrzeniowej wprowadzono dodatkowe warunki uzyskania emerytury mundurowej dla funkcjonariuszy Służby Celnej i Służby Celno-Skarbowej, które zostały zniesione z dniem 10 czerwca 2022r. na mocy ustawy z 12 maja 2022 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022 r. poz. 1115).

W ustawie zmieniającej z 11 maja 2017 r. ustawodawca zamieścił przepis przejściowy. Mianowicie art. 21 ust. 1 tej ustawy przewiduje, że funkcjonariuszom Służby Celnej lub funkcjonariuszom Służby Celno-Skarbowej, którzy zostali zwolnieni ze służby albo których stosunek służbowy został przekształcony albo wygasł w okresie od dnia 3 marca 2015 r. do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, przysługuje prawo do emerytury policyjnej na zasadach określonych w art. 15d lub art. 15e ustawy zmienianej w art. 1 w przypadku, gdy funkcjonariusz Służby Celnej lub funkcjonariusz Służby Celno-Skarbowej, we wskazanym wyżej okresie, spełniał przesłanki do nabycia prawa do emerytury określone w art. 12 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Oznacza to, zważywszy na unormowanie art. 12 ustawy zaopatrzeniowej, wyżej przytoczone, że spełnienie warunków pozytywnych nabycia prawa do emerytury mundurowej nie jest wystarczające. Nie może bowiem zachodzić przesłanka wyłączająca, jaką stanowi posiadanie ustalonego prawa do emerytury określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów służby i okresów z nią równorzędnych. Zdaniem Sądu Apelacyjnego do takich wniosków prowadzi literalna przepisu przejściowego - art. 21 ust. 1 - w związku a art. 12 ustawy zaopatrzeniowej, bowiem chodzi o spełnianie wszystkich ustanowionych przepisem art. 12 warunków nabycia prawa do emerytury, a jednym z nich jest nieposiadanie ustalonego prawa do emerytury z FUS. W przypadku odwołującego się ta przesłanka nie została spełniona, co wynika z wyżej poczynionych ustaleń, a to sprawia, że Sąd Okręgowy prawidłowo uznał zaskarżoną decyzję odmowną za prawidłową.

Sytuacja prawna odwołującego się nie uległa zmianie w związku z nowelizacją ustawy zaopatrzeniowej dokonaną ustawą z 12 maja 2022 r., bowiem przedmiotowy warunek wyłączający, wprowadzony do ustawy zaopatrzeniowej od 1 października 2003 r. (objęcie ponownie funkcjonariuszy służb mundurowych systemem zaopatrzeniowym finansowanym przez budżet państwa) został zachowany.

Kierując się powyższymi względami Sąd Apelacyjny oddalił apelację. Sąd Apelacyjny miał przy tym również na względzie, że w sytuacji faktyczno-prawnej, w jakiej znalazł się odwołujący się, jego prawo do zabezpieczenia społecznego w postaci emerytury zostało zrealizowane, wprawdzie nie uzyskał on emerytury z systemu zaopatrzeniowego służb mundurowych, ale wcześniej zrealizował swoje uprawnienie do emerytury ze względu na pracę w szczególnym charakterze funkcjonariusza celnego (§ 11 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 7 lutego 1983 r. Dz. U. 1983 Nr 8, poz. 43 w zw. z art. 184 ustawy emerytalnej), obliczonej z uwzględnieniem okresów służby (w Służbie Celnej i Służbie Celno-Skarbowej) i okresów z nią równorzędnych.

Sąd Apelacyjny zauważa przy tym, że nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach rozwiązanie, które zasugerował skarżący na rozprawie apelacyjnej, a polegające na tym, że okresy uwzględnione przez ZUS, a będące okresami służby, powinny zostać odliczone w momencie przyznania emerytury przez Dyrektora ZER. Ustawodawca obejmując funkcjonariuszy Służby Celnej i Służby Celno-Skarbowej systemem zaopatrzenia emerytalnego odwołał się do art. 12 ustawy zaopatrzeniowej w całości, a więc także w zakresie wyłączającym prawo do emerytury policyjnej w sytuacji posiadania ustalonego prawa do emerytury określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów służby i okresów z nią równorzędnych, a prawo do takiej emerytury - z art. 184 ustawy - odwołujący się nabył od 1 czerwca 2015 r., tj. od daty złożenia wniosku, co ustalono prawomocną decyzją ZUS.

Powyższe skutkowało oddaleniem apelacji na podstawie art. 385 k.p.c. (pkt I sentencji). O kosztach zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym Sąd Apelacyjny rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. mając na względzie wynik postępowania oraz na podstawie § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 265).

Zgodnie z art. 15zzs ^{( 1)} ust. 1 pkt 4 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 2095), w brzmieniu nadanym ustawą z 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 1090), obowiązującym od 3 lipca 2021 r., w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich, w sprawach rozpoznawanych według przepisów kodeksu postępowania cywilnego w pierwszej i drugiej instancji sąd rozpoznaje sprawy w składzie jednego sędziego. Zasada ta, zgodnie z art. 6 powołanej ustawy z 28 maja 2021 r., znajduje zastosowanie do wszystkich spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem jej wejścia w życie. Taki stan prawny, zważywszy na datę wydania niniejszego orzeczenia, uzasadniał rozpoznanie przedmiotowej sprawy w składzie jednego sędziego.

Magdalena Kostro-Wesołowska