Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 3 stycznia 2023 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sądu Apelacyjnego Gwidon Jaworski

Protokolant: Kamil Klupś

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach del. do Prokuratury Regionalnej w Katowicach Iwony Skrzypek

po rozpoznaniu w sprawie W. P. (P.)

skazanego za przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. i inne

na skutek zażalenia skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Częstochowie

z dnia 8 listopada 2022 roku, sygn. akt III Kow 1915/22

w przedmiocie odmowy udzielenia warunkowego przedterminowego zwolnienia

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. oraz art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.

postanawia:

1.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2.  zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Zażalenia skazanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego postanowienia, przy uwzględnieniu treści zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że poczynione przez sąd penitencjarny ustalenia faktyczne i prawne są prawidłowe, a kwestionowanie rozstrzygnięcie zasadne.

Podkreślić w pierwszej kolejności należy, że stosownie do treści art. 77 § 1 k.k., skazanego na karę pozbawienia wolności sąd może warunkowo zwolnić z odbycia reszty kary tylko wówczas, gdy jego postawa, właściwości i warunki osobiste, okoliczności popełnienia przestępstwa oraz zachowanie po jego popełnieniu, uzasadniają przekonanie, że po zwolnieniu będzie on stosował się do orzeczonego środka probacyjnego i przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.

Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje wyrażony w kontestowanym orzeczeniu pogląd, iż w stosunku do W. P. brak jest podstaw do sformułowania pozytywnej prognozy kryminologiczno-społecznej. Podkreślić trzeba, że zachowanie skazanego w warunkach izolacji penitencjarnej oceniane jest jedynie jako umiarkowane, wymieniony nie był nagradzany regulaminowo ani karany dyscyplinarnie. Rzeczoną karę pozbawienia wolności odbywa w systemie zwykłym, nie wyrażając zainteresowania opracowaniem Indywidualnego Programu Oddziaływania, co w istocie świadczy o niewielkim jego zaangażowaniu w proces resocjalizacji. Nie jest zatrudniony i nie czyni starań w tym kierunku. Ukończył program readaptacji społecznej. Uwzględniając równocześnie przemawiające na niekorzyść skazanego okoliczności popełnienia przypisanych mu przestępstw czy wreszcie brak sprawdzenia w warunkach wolnościowych, zaaprobować należy wyrażony przez sąd penitencjarny pogląd, że skazany nie daje rękojmi przestrzegania porządku prawnego.

Nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego, że Sąd a quo w procesie decyzyjnym uwzględnił tak okoliczności przemawiające na korzyść skazanego, jak i te negatywne, a prawidłowości tych ustaleń nie jest w stanie podważyć argumentacja zaprezentowana w wywiedzionym przez skazanego środku odwoławczym. Subiektywne przekonanie skazanego o jego pełnej resocjalizacji pozostaje bowiem w oczywistej opozycji do treści materiału dowodowego, a w szczególności opinii o skazanym wydanej przez Dyrektora Zakładu Karnego w K., który finalnie nie poparł wniosku W. P.. Eksponowana bowiem przez skarżącego okoliczność jego pozytywnego zachowania w warunkach zakładu karnego, nie stanowi wyłącznego czy nadrzędnego kryterium przy ustalaniu prognozy kryminologiczno-społecznej, zwłaszcza gdy dostrzeże się, że poprawne zachowanie stanowi jeden z zasadniczych obowiązków osoby pozbawionej wolności.

Reasumując, Sąd penitencjarny, wbrew wywodom skarżącego, dokonał prawidłowej oceny odnośnie braku podstaw do ustalenia istnienia pozytywnej prognozy kryminologiczno‑społecznej, natomiast wniesiony przez skazanego środek odwoławczy stanowi jedynie polemikę z treścią zaskarżonego orzeczenia, nie zawierając przy tym argumentów, które mogły podważać którekolwiek z zaprezentowanych przez Sąd I instancji ustaleń i ocen. Tym samym brak było podstaw do zmiany zaskarżonego orzeczenia w postulowanym przez skarżącego kierunku.

Z uwagi na fakt, że skazany przebywa w zakładzie karnym, Sąd uznał, iż uiszczenie przez niego wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym byłoby zbyt uciążliwe, a wręcz niemożliwe. Z tego względu Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w. zwolnił skazanego w całości od ich zapłaty, określając jednocześnie, że ponosi je Skarb Państwa.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.

ZARZĄDZENIE

- odpis postanowienia doręczyć skazanemu z pouczeniem o prawomocności;

- zwrócić akta sprawy.

Katowice, dnia 3 stycznia 2023 roku