Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 296/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2021r. sygn. akt XII K 14/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

k. 809

k. 826 – 828

k. 849 - 855

Dane o karalności

Opinia o oskarżonym z Zakładu Karnego

Uzupełniająca opinia sądowo - psychiatryczna

Dane potwierdzają wielokrotną karalność oskarżonego (dowód niekwestionowany) .

Wniosek – ogólna opinia o oskarżonym jest przeciętna (dowód niekwestionowany).

Z treści opinii wynika, ze poczytalność oskarżonego w czasie czynów i czasie postępowania nie budzi wątpliwości (dowód niekwestionowany)

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Na zasadzie art. 427 § 1 kpk i art. 438 pkt 4 kpk wyrokowi zarzucono rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych oraz kary łącznej w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności, bez należytego uwzględnienia młodego wieku oskarżonego, jego sytuacji osobistej, motywacji, która nim kierowała, okazania skruchy, podczas gdy uwzględnienie powyższych okoliczności winno skutkować orzeczeniem wobec oskarżonego kary w łagodniejszym wymiarze.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu II instancji, apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego W. S. spowodowała konieczność zmiany zaskarżonego wyroku, aczkolwiek nie wszystkie zarzuty zostały w sposób prawidłowy dostrzeżone jak i sformułowane przez skarżącego.

W zakresie kar jednostkowych sformułowano zarzut ogólny opierający się o treść art. 53 § 2 kk. Z uzasadnienia wynika, że skarżący odwołuje się do życiorysu oskarżonego, wskazując, że jest on osobą bezdomną i bezrobotną, a czynów dokonał bo był głodny. Rzeczywiście życiorys oskarżonego jest wyjątkowo trudny i jak na młodą osobę można stwierdzić, że nie układało się mu najłatwiej, jednak oskarżony jest osobą świadomą i w pełni poczytalną, a zatem zdaje sobie sprawę z konieczności zmiany trybu życia, podjęcia pracy i znalezienia miejsca stałego pobytu. Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, W. S. działał z pełną premedytacją, był agresywny, a przestępczym procederze widział łatwe źródło zaspokojenia swoich potrzeb. Niewątpliwie skoro oskarżony był głodny powinien udać się do licznych punktów pomocy, służących właśnie osobom w potrzebie. Nie sposób podzielić poglądu skarżącego, iż pokrzywdzonym nic się nie stało, albowiem gdyby np. doszło do użycia przez oskarżonego niebezpiecznego narzędzia w postaci noża i powstania obrażeń ciała u pokrzywdzonego, niewątpliwie inna byłaby kwalifikacja, a w przypadku II czynu przypomnieć należy, iż oskarżony użył przemocy, uderzył pięścią w głowę i przewrócił pokrzywdzonego. Okoliczność, że pokrzywdzeni nie doznali obrażeń ciała, nie oznacza, że nie przestraszyli się i nie doznali szkody psychicznej. Spowodowanie uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego nie mieści się w ramach realizacji znamion rozboju, dlatego właściwa byłaby wtedy kwalifikacja kumulatywna z uwzględnieniem art. 156 lub 157 k.k. Wbrew też twierdzeniom skarżącego nie można uznać, że oskarżony jako młoda osoba nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji, w tym miejsce wskazać należy, iż jest osobą już wielokrotnie karaną i doskonale zdawał sobie sprawę z odpowiedzialności za swoje przestępcze czyny. Nie jest także zasadny zarzut skarżącego, że użycie niebezpiecznego przedmiotu traktował W. S. jako tzw. straszak. Trudno uznać, że składany nóż z ostrzem o długości około 10 cm stanowi „straszak”, jakkolwiek nie jest jasne co wywodzi z powyższego określenia apelujący. Jednocześnie nie sposób pominąć okoliczności, że nóż ten oskarżony skierował w kierunku klatki piersiowej pokrzywdzonego, a zatem w newralgiczne dla życia organy.

Niewątpliwie sąd I instancji dostrzegł młody wiek oskarżonego, ale kwestia wieku nie może mieć wyłącznego przełożenia na wysokość kary, a przecież oskarżony jest osobą karaną, co niestety świadczy o jego demoralizacji, a zatem o konieczności podjęcia właśnie działań resocjalizacyjnych w warunkach izolacji.

Tym niemniej sąd odwoławczy podzielił część zarzutów skarżącego i złagodził orzeczoną karę pozbawienia wolności z punktu II wyroku, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia.

Natomiast w zakresie z punktu III wyroku Sąd Apelacyjny stwierdził, iż sąd prawidłowo zmienił kwalifikację prawną czynu z art. 119 § 1 kw, na art. 278 a § 1 kk, jednak wymierzył karę nadmiernie surową. W tym też zakresie karę pozbawienia złagodzono do 6 (sześciu) miesięcy i uchylono orzeczoną karę grzywny.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę wyroku, poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w łagodniejszym wymiarze i zwolnienie oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wnioski obrońcy częściowo zostały uwzględnione w zakresie czynu z pkt II i III i w zakresie nowo ukształtowanej kary łącznej.

Sąd I instancji prawidłowo rozstrzygnął sprawę w zakresie winy oskarżonego. W zakresie postępowania dowodowego, zgodnie z przepisami postępowania karnego, przeprowadził dowody, niezbędne do wyjaśnienia okoliczności sprawy. Prawidłowo ocenił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, zasadnie zbadał i uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia w zakresie odpowiedzialności karnej oskarżonego. Podstawę wyroku stanowił tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a w uzasadnieniu sąd meriti wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.

Zdaniem sądu odwoławczego prawidłowo ustalono, iż czyn I z aktu oskarżenia wyczerpał znamiona art. 280 § 2 kk. W zakresie czynu z pkt II błędnie przyjęto, iż czyn wyczerpał znamiona wyłącznie art. 280 § 1 kk (dokonanie), podczas gdy zachowanie oskarżonego, wynikające z opisu czynu pozostało wyłącznie w fazie usiłowania. W zakresie czynu z pkt II aktu oskarżenia zarówno opis, jak i ustalenia faktyczne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazują na działanie wyłącznie w fazie usiłowania. Na stronie 7 uzasadnienia sąd I instancji czytelnie zresztą wskazał, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk.

Natomiast w zakresie z punktu III aktu oskarżenia Sąd Apelacyjny stwierdził, iż sąd prawidłowo zmienił kwalifikację prawną czynu z art. 119 § 1 kw, na art. 278 a § 1 kk i przypisał oskarżonemu odpowiedzialność za przestępstwo kradzieży szczególnie zuchwałej.

W zakresie czynu z pkt I sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę 4 lat pozbawienia wolności i karę grzywny. W ocenie sądu odwoławczego zespół rozstrzygnięcia o karze w tym zakresie jest adekwatny do wszystkich przesłanek z art. 53 kk. Kara pozbawienia wolności jest surowa, aczkolwiek trudno uznać karę grzywny w wysokości 100 złotych za takową, jednak uwzględniają w sumie w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowość sprawcy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Zdaniem sądu odwoławczego, kara jednostkowa pozbawienia wolności i kara grzywny odpowiada dyrektywom sądowego wymiaru kary. Dyrektywa prewencji indywidualnej ma w przypadku W. S. zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego, co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw oraz jego wychowanie (resocjalizację). Oskarżony musi zrozumieć naganność swojego zachowania i w przyszłości zacząć przestrzegać porządku prawnego.

W zakresie kary pozbawienia wolności dotyczącej punktu II wyroku Sądu Okręgowego, sąd odwoławczy złagodził ją do dwóch lat, pozostawiając orzeczoną karę grzywny. Zmiana orzeczenia w tym zakresie została dokonana jednak z urzędu na skutek konieczności zmiany kwalifikacji prawnej i podstawy wymiary kary. Wymierzając karę za usiłowanie przestępstwa, Sąd stosuje wszystkie zasady wymiaru kary - w tym ocenia jej współmierność do społecznej szkodliwości czynu (art. 53§1 k.k.). Z tego względu wymiar kary za usiłowanie jest z reguły niższy niż w wypadku dokonania przestępstwa, gdyż brak zrealizowania wszystkich znamion przestępstwa, a przede wszystkim brak efektywnego skutku (szkody) zmniejsza społeczną szkodliwość popełnionego czynu. Kara dwóch lat pozbawienia wolności za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk jest karą najłagodniejszą przewidzianą przez ustawodawcę. Zdaniem sądu odwoławczego kara w tej wysokości nie przekracza stopnia winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu oraz bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Nie należy zapominać o realizacji przez oskarżonego znamion usiłowania: zamiarze popełnienia czynu zabronionego, zachowaniu zmierzającym bezpośrednio ku dokonaniu i braku dokonania. Wymiar kary za usiłowanie następuje w tych samych granicach zagrożenia co za dokonanie przestępstwa. Zastosowania ewentualnie innych przepisów bardziej łagodzących odpowiedzialność oskarżonego nie sposób przyjąć w sprawie. Oskarżony był zdeterminowany w dążenia do celu, a jedynie na skutek zachowania pokrzywdzonego i reakcji przechodnia odstąpił od dokonania czynu.

W zakresie czynu z art. 278 a § 1 kk sąd odwoławczy uwzględnił zarzuty apelacji i karę pozbawienia wolności złagodził do 6 miesięcy, jak i uchylił karę grzywny, uznając jedną kare za wystarczająca represję w stosunku do oskarżonego. Wymiar orzeczonej kary złagodzono o połowę, orzekając najniższy jej wymiar przewidziany przez ustawodawcę. W sprawie nie należy zapominać o rodzaju dobra – okulary o wartości 30 złotych, sposobie i okolicznościach działania oskarżonego, nagłym zamiarze bez przemyślenia swojego zachowania, a wręcz chwilowym impulsie, wszystkie te okoliczności wskazują, na konieczność obniżenia wymiaru kary pozbawienia wolności o połowę w przypadku czynu z punktu 3 aktu oskarżenia. Najważniejszą dyrektywą wymiaru kary jest to, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, a w ocenie sądu odwoławczego ukształtowany na nowo wymiar kary za czyn z art. 278a kk jest adekwatny do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości tego czynu.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wysokość orzeczonych obowiązków opartych o treść art. 46 § 1 kk jest adekwatna do szkód wyrządzonych pokrzywdzonym, w tym zresztą zakresie nie zostały przedstawione zarzuty przez obrońcę oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Sąd odwoławczy z urzędu dostrzegł konieczność zmiany zaskarżonego orzeczenia na korzyść oskarżonego. Analiza art. 440 k.p.k. pozwala sądowi odwoławczemu na orzekanie poza granicami środka odwoławczego i wskazanych w nim zarzutów w razie dostrzeżenia poza nimi, że orzeczenie to jest rażąco niesprawiedliwe. Zgodnie z tezą do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2013 r. IV KK 402/12 „wymóg rażącej niesprawiedliwości nie oznacza jednak, aby miało ono być niesprawiedliwe jedynie dla oskarżonego, lecz obejmuje także sytuacje, gdy owa niesprawiedliwość godzi w dobro wymiaru sprawiedliwości, a więc także w to, aby osoba winna została pociągnięta do odpowiedzialności, oczywiście w sposób w pełni prawidłowy od strony materialno-i formalnoprawnej. Wskazuje na to zresztą sama stylizacja omawianego przepisu, skoro nie różnicuje on środków odwoławczych w aspekcie ich kierunku, co oznacza, że dotyczy zarówno tych, które wnoszone są na korzyść oskarżonego, jak i wywiedzionych na jego niekorzyść, a przy tym w obu wypadkach, gdy owa niesprawiedliwość jest dostrzegana poza granicami wynikającymi z zakresu zaskarżenia lub z podniesionych zarzutów. Różnica sprowadza się jedynie do tego, że na podstawie art. 440 kpk k.p.k. sąd odwoławczy może samodzielnie zmienić wyrok tylko wtedy, jeżeli czyni to na korzyść oskarżonego, gdyby zaś miało to skutkować na jego niekorzyść, może jedynie wyrok ten uchylić".

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Apelacyjny dostrzegł z urzędu konieczność wskazania w zakresie czynu z punktu II aktu oskarżenia i przypisanego w punkcie 2 wyroku prawidłowej kwalifikacji prawnej z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk, a w podstawie wymierzonej kary art. 14 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk. Powyższe zmiany wynikają z materiału dowodowego w sprawie, jak też ustaleń faktycznych zawartych w uzasadnieniu. Znamieniem negatywnym usiłowania jest bowiem brak dokonania czynu zabronionego objętego zamiarem sprawcy. Trafnie SN stwierdził (wyrok z dnia 5 sierpnia 1982 r., I KR 158/82, OSNKW 1983, nr 3, poz. 20), że "granica pomiędzy usiłowaniem a dokonaniem przebiega w zakresie wypełnienia (przestępstwo dokonane) lub niewypełnienia (przestępstwo usiłowane) wszystkich znamion przestępstwa określonych w ustawie karnej". Natomiast w przypadku przestępstw materialnych przestępstwo jest dokonane dopiero z chwilą nastąpienia opisanego w ustawie skutku. Jak ustalił sąd meriti na skutek zachowania pokrzywdzonego, który głośno wzywał pomocy, reakcji przechodnia oskarżony oddalił się z miejsca zdarzenia.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Okręgowego w dnia 21 kwietnia 2021r. sygn. akt XII K 14/21

Zwięźle o powodach zmiany

VIII.  Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, iż :

4)  uchylono punkt 4 i 5 wyroku oparty o treść art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk, oraz punkt 6 oparty o treść art. 63 kk,

5)  w pkt 2 wyroku uzupełniono podstawę prawną skazania o art. 13 § 1 kk, zaś podstawę wymiaru kary o art. 14 § 1 kk i wymierzoną karę pozbawienia wolności obniżono do 2 (dwóch) lat,

6)  w pkt 3 wyroku orzeczoną karę pozbawienia wolności złagodzono do 6 (sześciu) miesięcy i uchylono orzeczoną karę grzywny,

IX.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk połączono orzeczone wobec oskarżonego W. S. w pkt 1 zaskarżonego wyroku i w pkt I podpunkcie 2 i pkt I podpunkcie 3 niniejszego wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzono oskarżonemu jedną karę łączną 4 (czterech) lat i 5 (miesięcy) pozbawienia wolności, na mocy art. 62 kk ustalono, że orzeczona kara pozbawienia wolności wykonywana będzie w zakładzie karnym umożliwiającym leczenie odwykowe i psychoterapeutyczne,

X.  na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 i § 2 kk połączono orzeczone wobec oskarżonego W. S. w pkt 1 i pkt 2 zaskarżonego wyroku kary grzywny i wymierzono oskarżonemu jedną karę łączną grzywny w wymiarze 20 (dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

XI.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymano w mocy,

XII.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu W. S. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 lipca 2020r. godzina 16:10 do dnia 22 grudnia 2020r. godzina 16:10 i od 1 stycznia 2021r. godzina 16:10 do dnia 8 marca 2021r. godzina 16:10, od 14 maja 2021r. godzina 16:10 do 20 września 2022r. godzina 16:10,

XIII.  zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, wydatki przejmując na rzecz Skarbu Państwa.

W przedmiotowej sprawie dokonano zmiany zaskarżonego orzeczenia w zakresie czynu z punktu II wyroku poprzez uzupełnienie kwalifikacji prawnej skazania i wymiaru kary, jak też złagodzenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do lat dwóch.

Złagodzono w pkt 3 wyroku orzeczoną karę pozbawienia wolności do 6 (sześciu) miesięcy i uchylono orzeczoną karę grzywny.

Konsekwencją tych zmian było uchylenie punktu 4 i 5 wyroku opartych o treść art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk, oraz punktu 6 opartego o treść art. 63 kk.

Sąd Apelacyjny ukształtował na mocy art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk nową karę łączną i orzeczone wobec oskarżonego W. S. w pkt 1 zaskarżonego wyroku i w pkt I podpunkcie 2 i pkt I podpunkcie 3 niniejszego wyroku kary pozbawienia wolności połączył w jedną karę łączną 4 (czterech) lat i 5 (miesięcy) pozbawienia wolności, na mocy art. 62 kk ustalił, że orzeczona kara pozbawienia wolności wykonywana będzie w zakładzie karnym umożliwiającym leczenie odwykowe i psychoterapeutyczne. W ocenie sądu odwoławczego, w zakresie orzeczonej kary pozbawienia wolności zastosowano zasadę asperacji, bardziej zbliżoną do zasady absorpcji. Surowość kary łącznej powinna wzrastać wraz z liczbą popełnionych przez oskarżonego przestępstw i musi być orzeczona w stopniu niezbędnym dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. Stosowanie zasady pełnej absorpcji, jak i pełnej kumulacji, to rozstrzygnięcia skrajne, które znajdują uzasadnienie w zupełnie wyjątkowych sytuacjach. W sprawie oskarżony dopuścił się przestępstw przeciwko mieniu, przeciwko różnym pokrzywdzonym, jednak w bliskiej odległości czasowej, działał z podobną motywacją i zamiarem. Dyrektywa asperacji z jednej strony pozwala unikać nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego kilka przestępstw, do czego prowadzi dyrektywa absorpcji, oznaczająca w istocie wymiar kary za jedno z pozostających w zbiegu przestępstw oraz praktyczną bezkarność w zakresie pozostałych, z drugiej pozwala uniknąć konsekwencji w postaci kumulacji dolegliwości wynikających z orzeczonych kar jednostkowych, a tym samym naruszenia zasady racjonalności wymiaru kary i zasady humanitaryzmu stosowania kar i środków karnych oraz poszanowania godności człowieka, do czego prowadzi oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie kumulacji. Jednocześnie sąd odwoławczy, na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 i § 2 kk, połączył orzeczone wobec oskarżonego W. S. w pkt 1 i pkt 2 zaskarżonego wyroku kary grzywny i wymierzył oskarżonemu jedną karę łączną grzywny w wymiarze 20 (dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych. Wymiar kary grzywny określony w sumie na 200 złotych z pewnością nie razi nadmierną surowością w sprawie, a będzie realną dolegliwością dla oskarżonego, aby odczuł skutki finansowe popełnionych czynów.

Sąd odwoławczy podzielił zapatrywania sądu I instancji, i na podstawie art. 62 kk ustalił także, że orzeczona kara pozbawienia wolności powinna być wykonywana w zakładzie karnym umożliwiającym leczenie odwykowe i psychoterapeutyczne. Orzeczenie w trybie art. 62 kk jest korzystne dla oskarżonego, przyspieszy klasyfikację, pozwali na prawidłową realizację celów kary i ewentualnego leczenia w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, a przede wszystkim pozwali także na zastosowanie wobec oskarżonego bardziej zindywidualizowanych środków oddziaływania karnego czy leczniczego. Ponadto jak wynika z uzupełnionej opinii sądowo – psychiatrycznej oskarżony powinien odbywać karę w zakładzie karnym z możliwością leczenia odwykowego i psychoterapeutycznego (k. 855).

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na mocy art. 63 § 1 kk na poczet kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, przyjmując także dane Zastępcy Kierownika Aresztu Śledczego W. - B. z dnia 20 września 2022r ( k. 900) o wprowadzeniu do wykonania wyroku Sądu Rejonowego Warszawa – Śródmieście X K 115/19 od 20. 09. 2022 g. 16:10 do dnia 3. 03. 2024. g. 16:10.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami tego postępowania Skarb Państwa, Wskazać też należy, iż apelacja okazała się częściowo zasadna, a zatem nie należy dodatkowo obciążać strony kosztami w przypadku uznania słuszności części zarzutów.

7.  PODPIS

Dorota Radlińska Katarzyna Wróblewska Anna Grodzicka

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika ☒

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego W. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2021r. sygn. akt XII K 14/21

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana