Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2022 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wnioskuT. S.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie

o wysokość emerytury policyjnej

na skutek apelacji pozwanego organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 17 grudnia 2021 r. sygn. akt IV U 1195/21

oddala apelację.

Sygn. akt AUa 185/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 grudnia 2022 r.

Decyzją z dnia 25 sierpnia 2017 r., znak ZER-RZ-000006835/17/02 Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji w Warszawie ponownie ustalił wysokość emerytury T. S. od dnia 1 października 2017 r. obniżając jej wysokość z kwoty 5.763,34 zł brutto miesięcznie do kwoty 2.069,02 zł . Wyjaśniając sposób ustalenia wysokości świadczenia organ rentowy wskazał, iż wysokość emerytury przysługującej wnioskodawcy została ustalona na podstawie informacji z Instytutu Pamięci Narodowej o przebiegu służby w/w na rzecz totalitarnego państwa i ograniczona do kwoty przeciętnej emerytury ogłoszonej przez Prezesa ZUS. Jako podstawę prawną wydanej decyzji wskazano na przepisy art. 15c w zw. z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy
z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2016 r.,poz.708 ze zm.) , przy jednoczesnym odwołaniu się do otrzymanej z IPN informacji z dnia 22 czerwca 2017 r., nr 526953/2017, o przebiegu służby wnioskodawcy, w której okres od 1 lipca 1979 r. do 31 lipca 1990 r. uznany został za służbę na rzecz totalitarnego państwa.

Od powyższej decyzji wnioskodawca T. S. złożył do Sądu Okręgowego w Warszawie odwołanie domagając się jej uchylenia
i pozostawienia jego świadczenia emerytalnego w dotychczasowej wysokości, przy zasądzeniu na jego rzecz od pozwanego organu rentowego poniesionych kosztów postępowania .W uzasadnieniu tak wyrażonego stanowiska procesowego odwołujący się podniósł szereg zarzutów pod adresem zaskarżonej decyzji , jako bezprawnej bo naruszającej zasady chroniące obywateli RP zawarte w Konstytucji, jak również gwarancje zawarte w Konwencji o Ochronie Praw Człowieka
i Podstawowych Wolności, powołując się w tym względzie m.in. na uwagi Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2016 r. do projektu ustawy nowelizującej ustawę zaopatrzeniową służb mundurowych , jak też wydawane w tym przedmiocie opinie autorytetów prawniczych . Niezależnie od tego wnioskodawca opisując przebieg pełnionej służby zarzucał ,że nie była ona służbą na rzecz totalitarnego państwa.

W odpowiedzi na odwołanie Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie wniósł
o oddalenie odwołania,przy zasądzeniu od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podkreślając , że zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o obowiązujące
i korzystające z domniemania konstytucyjności przepisy znowelizowanej ustawy zaopatrzeniowej służb mundurowych oraz przy uwzględnieniu- wiążącej także organ rentowy- informacji Instytutu Pamięci Narodowej o przebiegu służby wnioskodawcy na rzecz totalitarnego państwa.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2021 r. ( sygn. akt IV U 1195/21) Sąd Okręgowy w Rzeszowie ( któremu sprawa została przekazana do rozpoznania na podstawie art. 461 § 3 k.p.c. postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 5 sierpnia 2021 r. sygn. akt XIII 1U 6918/18 ) zmienił zaskarżoną decyzję Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2017r., przyznając wnioskodawcy T. S. prawo do ustalenia wysokości emerytury począwszy od 1 października 2017r. z pominięciem art. 15 c ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy w Rzeszowie ustalił, że T. S. (ur.(...)) służbę w Milicji Obywatelskiej rozpoczął w dniu 1 lipca 1979 r.
w służbie przygotowawczej, jako wywiadowca w sekcji obserwacyjnej Wydziału (...) Służby Bezpieczeństwa (...) w P.. W trakcie pracy w strukturach, wnioskodawcę cechowały zdolności organizatorskie i skuteczność działań operacyjnych. Nie posiadał przeszkolenia wojskowego. Do roku 1981 obserwował osoby, adresy, samochody. Nie posiadał uprawnień do zatrzymywania i przesłuchiwania osób. Z dniem 1 lipca 1982 r. został mianowany funkcjonariuszem stałym. W okresie od 16 sierpnia 1982 r. do 30 listopada 1982 r. przeszedł specjalny kurs operacyjny SB w Ośrodku Szkolenia Kadr Kierowniczych w Ł.. Z dniem 5 maja 1983 r. wnioskodawca został odwołany
z zajmowanego stanowiska i mianowany na inspektora Wydziału (...) P.. Wówczas wnioskodawca zajmował się kontrwywiadowczym zabezpieczeniem województwa przed wywiadowczą penetracją ze strony dyplomatów i cudzoziemców. Zadaniem wnioskodawcy było inwigilowanie dyplomatów i sporządzanie z ich pobytu na terenie województwa (...) meldunków, które następnie wysyłał do II Wydziału, który to Wydział był instytucją nadrzędną oraz do stanowiska koordynacji operacji krajowej Biura (...) w W.. Bez postępowania weryfikacyjnego w 1990 r. wnioskodawca rozpoczął służbę w Samodzielnej Sekcji (...) Operacyjnej KWP
w P.. W roku 1999 został przeniesiony do Wydziału (...) Operacyjnej KWP
w R.. Zajmował się obserwacją, pełnił funkcje kierownicze. Był odznaczany
i nagradzany za wykonywaną pracę. Był skierowany na kurs walki
z terroryzmem, uprowadzeniami, narkomanią. Ukończył także kurs oficerski
w S.. Z dniem 12 maja 2017 r. wnioskodawca przeszedł na emeryturę. , co potwierdzone zostało decyzją Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA
z dnia 19 maja 2017 r. W dniu 22 czerwca 2017 r. Instytut Pamięci Narodowej sporządził informację nr. 526953/2017 o przebiegu służby T. S.
w której wskazano, iż w okresie od 1 lipca 1979 r. do 31 sierpnia 1990 r. pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa. Ta zaś informacja legła u podstaw , zaskarżonej w niniejszym postępowaniu, decyzji. W tak ustalonym stanie faktycznym, uznając zasadność wniesionego przez T. S. odwołania Sąd Okręgowy w Rzeszowie, wskazując na brak związania treścią informacji o przebiegu służby wnioskodawcy przedstawionej przez Instytut Pamięci Narodowej zarówno co do faktów jak i co do ich kwalifikacji prawnej, przy odwołaniu się do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego tak w postanowieniu tego Sądu z dnia 9 grudnia 2011 r. II UZP 10/11, OSNP 2012/23-24/298, jak równieżw uchwale 7 sędziów z dnia 16 września 2020r., III UZP 1/20,OSNP 2021/3/ 28 stwierdził, iż uznanie pełnienia służby na rzecz totalitarnego państwa w okresie
od 22 lipca 1944 r. do 31 lipca 1990 r. nie może być dokonywane wyłącznie na podstawie informacji Instytutu lecz na podstawie wszystkich okoliczności sprawy,
w tym także na podstawie indywidualnych czynów i ich weryfikacji pod kątem naruszenia podstawowych praw i wolności człowieka (art. 13b ust. 1 w zw. z art. 13a ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r.). Sam zatem fakt stwierdzenia pełnienia służby w wymienionych w ustawie instytucjach i formacjach nie jest wystarczający, do uznania, że była to „służba na rzecz totalitarnego państwa”. Zrównanie bowiem statusu osób - przez jednolite obniżenie świadczenia z zabezpieczenia społecznego – które kierowały organami państwa totalitarnego, angażowały się w realizację zadań i funkcji państwa totalitarnego, nękały swych obywateli także na innym polu niż styk szeroko rozumianego prawa karnego, a więc tych podmiotów, których ocena jest zdecydowanie aksjologicznie negatywna, z osobami, których postawa nie pozostawała w bezpośredniej opozycji do zadań i funkcji tego państwa, lecz sprowadzała się do czynności akceptowalnych i wykonywanych w każdym państwie, także demokratycznym, bez skojarzeń prowadzących do ujemnych ocen, nie może być dokonane za pomocą tych samych parametrów. W przypadku wnioskodawcy oznacza to, że dla uznania, iż w latach 1979-1990 pełnił służbę na rzecz totalitarnego państwa nie jest wystarczające przyporządkowanie jednostki w której służył do formacji wymienionej w art. 13 b ustawy zaopatrzeniowej. Tymczasem jedynie dostępny materiał dowodowy wskazuje ,że wnioskodawca nie był osobą szczególnie zaangażowaną
w obronę reżimu komunistycznego, nie przejawiał inicjatywy w tym kierunku, wykonywał czynności obserwacyjne, nie zajmował się zwalczaniem opozycji, a także nie wykazane zostało aby jego zachowania, działania, godziły w podstawowe prawa i wolności człowieka Nie sposób też uznać, że z tytułu tej służby odniósł jakieś szczególne, a przy tym niezasadne przywileje i korzyści, zważywszy, że okres ten stanowi jedną trzecią całego okresu jego służby (formalnie 11 lat i 1 miesiąc). Bezsprzecznie zatem
- konkludował Sąd I instancji- w wypadku T. S. przebieg jego służby nie świadczy, iż była ona pełniona na rzecz państwa totalitarnego, w znaczeniu jakie nadał temu pojęciu Sąd Najwyższy w powołanej wyżej uchwale z dnia 16 września 2020r.,III UZP 1/20. Powyższe zaś było w pełni wystarczające w ocenie Sądu Okręgowego w Rzeszowie do sformułowania wniosku o zasadności złożonego przez wnioskodawcę odwołania. Sąd Okręgowy odnotował przy tym dodatkowo, że dla oceny sprawy nie bez znaczenia pozostaje fakt , że wnioskodawca po 1990 r. nieprzerwanie aż do 2017 r. pełnił służbę w warunkach demokratycznego państwa
w strukturach Policji będąc cenionym i wysokokwalifikowanym funkcjonariuszem. Niezależnie od tego , odnosząc się do argumentów odwołania, w aspekcie podnoszonego tam zarzutu naruszenia przepisów Konstytucji RP oraz Konwencji
o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, Sąd Okręgowy odnotował, że wprowadzona na mocy art. 1 ustawy nowelizującej ustawę o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z dnia 16 grudnia 2016 r. regulacja jest już drugą powodującą obniżenie emerytur, a wprowadzone nią przepisy stanowią swoistą „poprawkę” stanu prawnego jaki stworzył ustawodawca wprowadzając uprzednie zmiany ustawą z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2009 r. Nr 24, poz. 145), przy uwadze , iż rozwiązania tej ustawy nie okazały się w pełni skuteczne. Naprowadzono przy tym ponownie na argumenty
o konieczności zniesienia „przywilejów emerytalno-rentowych wynikających z faktu wysokich uposażeń, jakie państwo komunistyczne zapewniało funkcjonariuszom aparatu bezpieczeństwa, zwłaszcza tym, którzy wykazywali się gorliwością
i dyspozycyjnością”. Jednakże w kontekście indywidualnej sprawy wnioskodawcy powyższe uzasadnienie nie znajduje absolutnie żadnego odniesienia. Niezależnie od tego ustawa zmieniająca ustawę zaopatrzeniową wprowadza zasadę jednakowej odpowiedzialności wszystkich funkcjonariuszy, co , jak ocenił Sąd I instancji, pozostaje w rażącej sprzeczności z podstawami funkcjonowania demokratycznego państwa prawa. Negatywna ocena skutków działalności służby bezpieczeństwa nie powinna bowiem wpływać na stwierdzenie słuszności lub niesłuszności praw nabytych przez poszczególnych funkcjonariuszy indywidualnie. Jednocześnie Sąd Okręgowy w Rzeszowie uznał, że dokonana wobec wnioskodawcy obecna zmiana zasad wypłaty świadczenia emerytalnego narusza zasadę proporcjonalności czyli jedną z zasad podstawowych Unii Europejskiej. W tym zakresie Sąd I instancji
w zupełności podzielił rozważania poczynione przez Sąd Okręgowy w Łodzi
w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 listopada 2020 r. (sygn. akt VIII U 2283/20, LEX nr 3105237) oraz wyrażone w tym orzeczeniu stanowisko, iż kluczowe znaczenie dla oceny wydawanych decyzji, ograniczających prawa emerytalno-rentowe byłych funkcjonariuszy PRL ma zasada podmiotowości (godności) obywateli UE, zasada rządów prawa, sądowego wymiaru sprawiedliwości, niedyskryminacji, proporcjonalności oraz ochrony własności, które to wywołują skutek bezpośredni w sądowym stosowaniu prawa.
W konkluzji Sąd Okręgowy w Rzeszowie stwierdził, że ustawa ozaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy z 2016 r., jak i wydawane na jej podstawie decyzje , uzasadniają wątpliwości co do ich zgodności z zasadą godności jednostki, zasadą rządów prawa (wina zbiorowa), zasadą równości (wadliwa cecha relewantna zróżnicowania), zasadą proporcjonalności (ustawę wydano i zastosowano po 27 latach od transformacji ustrojowej) oraz zasadą sądowego wymiaru sprawiedliwości (ustawodawca zdefiniował winę zbiorową obywateli, a nie ustaliły jej sądy). Odnotował przy tym, że obniżenie emerytury wnioskodawcy nastąpiło z naruszeniem standardu wyznaczonego przez art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, niewątpliwie bowiem świadczenia emerytalno-rentowe należą do osobistych dóbr majątkowych, tak więc każda ingerencja ustawodawcy w tego rodzaju uprawnienia bez względu na to czy prowadzić będzie do całkowitej utraty prawa do świadczenia, czy też zmniejszenia jego wysokości stanowi naruszenie prawa własności zaś podjęte przez prawodawcę działania były nieadekwatne oraz nie zachowano właściwych proporcji pomiędzy interesem publicznym, a interesem jednostki. Obniżenie wysokości świadczenia emerytalnego wnioskodawcy w trybie przepisów znowelizowanej kolejną „ustawą dezubekizacyjną” z dnia 16 grudnia 2016r. ustawy zaopatrzeniowej było drastyczne , a przedstawiane jego uzasadnienie jako dążenie do poprawy stanu prawnego stworzonego przez ustawodawcę przepisami poprzedniej „ustawy dezubekizacyjnej” z dnia 23 stycznia 2009 r. po 27 latach od przejścia transformacji ustrojowej i po 7 latach od podjętej pierwszej próby jego realizacji jest - w ocenie Sądu I instancji - w chwili obecnej już nieakceptowalne (por. wyrok ETPC z dnia 7 kwietnia 2009r.
w sprawie, Zickus przeciwko Litwie skarga nr 6652/02). Niezależnie od tego zastosowany przez ustawodawcę mechanizm obniżenia tego rodzaju świadczenia był arbitralny (przy braku zróżnicowania sankcji w zależności od aktywności
w służbach), a bazując na winie zbiorowej funkcjonariuszy dokonywał ich niedopuszczalnej stygmatyzacji. Naruszenia omawianej zasady proporcjonalności Sąd Okręgowy dopatrzył się również w przyjęciu niespotykanego dotąd w żadnym systemie zaopatrzenia emerytalnego zerowego przelicznika za każdy rok służby
o jakiej mowa w art. 13 b ust. 1 znowelizowanej ustawy zaopatrzeniowej, akcentując, że przyjęte rozwiązania prawne w żaden sposób nie uwzględniały interesu jednostki także poprzez wprowadzenie limitu ustalanej na nowo wysokości świadczeń do poziomu przeciętnych rent i emerytur wypłacanych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Za nieakceptowalną uznał przy tym sytuację, gdy po upływie kilku czy kilkunastu lat, w reakcji na dostrzeżone nieprawidłowości w procesie ustalania prawa do świadczeń, organ uzyskuje doraźny instrument umożliwiający wzruszenie wcześniej wydanej decyzji (przy odwołaniu się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 lutego 2012r. K 5/11, OTK-A 2012/2/16). Nieograniczona (tak w płaszczyźnie czasowej, jak i z punktu widzenia rodzajów uchybień, jakie miały miejsce przy ustalaniu prawa do świadczeń) możliwość rekwalifikacji dowodów, które stanowiły podstawę wydania pierwotnej decyzji potwierdzającej nabycie prawa, nie spełnia standardu wywodzonego z art. 2 Konstytucji. Ustawodawca jest bowiem legitymowany do wytyczenia podstaw systemu zabezpieczenia społecznego, w tym emerytalnego, to jednak pozostawiona mu swoboda wyboru jest ograniczona innymi zasadami i wartościami konstytucyjnymi, które powinny zostać uwzględnione przy wyborze konkretnych rozwiązań prawnych. Taką zasadą jest w szczególności zasada ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, a ponadto zasada proporcjonalności wymagająca zachowania równowagi między ochroną socjalną jednostki, a ochroną interesu publicznego. Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że w sytuacji T. S. zastosowanie normy z art. 15 c ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji i funkcjonariuszy pozostałych służb mundurowych byłoby bezpodstawne. Wniosek ten zaś skutkował wydaniem przez Sąd Okręgowy
w Rzeszowie wyroku reformatoryjnego na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c.

Wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 17 grudnia 2022 r. zaskarżony został przez Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie , który wniósł
o jego zmianę poprzez oddalenie odwołania wnioskodawcy, przy obciążeniu go kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego za obie instancje , ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego jako części kosztów procesu. Apelujący w pierwszej kolejności zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. :

- art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., polegające na bezpodstawnym przeniesieniu ciężaru dowodu na organ rentowy w zakresie udowodnienia, że ubezpieczony realizował służbę na rzecz państwa, o którym mowa w art. 13 b ustawy zaopatrzeniowej, gdy powyższe wynika z informacji o przebiegu służby przekazanej przez Instytut Pamięci Narodowej,

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 252 k.p.c., polegające na zakwestionowaniu przez Sąd I instancji treści informacji IPN, pomimo braku udowodnienia przez ubezpieczonego okoliczności przeciwnych,

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodów, pozostającą w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym, a polegającą na uznaniu, że formacja,
w której służył ubezpieczony nie była istotna dla funkcjonowania ówczesnego państwa, wbrew stanowisku ustawodawcy popartemu badaniami Instytutu Pamięci Narodowej, podczas gdy odwołujący się pełnił służbę w formacji wyszczególnionej przez ustawodawcę w art. 13b ustawy zaopatrzeniowej z dnia 18 lutego1994 r.

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie swobodnej, bo dowolną ocenę dowodów, pozostającą w sprzeczności ze zgromadzonym materiałem dowodowym i uznaniu, że przepisy ustawy zaopatrzeniowej prowadzące do ponownego ustalenia wysokości świadczenia nie mają zastosowania wobec ubezpieczonego, pomimo ustalonego zakresu zadań realizowanych przez formację, w której służbę pełnił ubezpieczony,

Apelujący zarzucił również naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. :

- art. 13b w zw. z art. 15c ust. 1-3 ustawy zaopatrzeniowej poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że sam fakt służby na rzecz formacji wyszczególnionej
w tym przepisie nie jest wystarczający dla zastosowania regulacji ponownie ustalających wysokość świadczenia, a także brak kompletnego zbadania przez Sąd Okręgowy kryterium „służby na rzecz państwa totalitarnego”, co zostało wywołane naruszeniami ww. przepisów postępowania, jak też dokonanie modyfikacji definicji służby na rzecz państwa totalitarnego i utworzeniu przez Sąd I instancji własnej definicji, co stanowi o kreowaniu przez ten Sąd prawa w tym zakresie,

- art. 13 a ust. 5 ustawy zaopatrzeniowej w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 grudnia 2018 r. w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Celno-Skarbowej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2018 r. poz. 2373 z późn. zm.) poprzez niezastosowanie tychże przepisów i uznanie, że informacja o przebiegu służby nie jest równoważna z zaświadczeniem o przebiegu służby,

- art. 178 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. poprzez jego błędną wykładnię i odmowę uznania mocy obowiązującej przepisom ustawy zaopatrzeniowej oraz dokonanie modyfikacji definicji ustawowej „służby na rzecz państwa totalitarnego”.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca T. S. wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej podkreślając prawidłowość zarówno ustaleń faktycznych jak i oceny prawnej sprawy Sądu I instancji.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, rozpoznając apelację Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
w Warszawie, zważył co następuje:

Wniesiony przez pozwany organ rentowy środek odwoławczy nie może odnieść pożądanego skutku. Zaskarżony bowiem wyrok Sądu Okręgowego
w Rzeszowie z dnia 17 grudnia 2021 r. potwierdzający de facto uprawnienie wnioskodawcy T. S. do emerytury policyjnej w wysokości określonej decyzją przyznającą prawo do tego świadczenia z dnia 19 maja 2017 r. jest trafny
i odpowiada prawu, jakkolwiek z zupełnie innych względów niż te, przywołane na jego uzasadnienie , co jednocześnie stanowi o tym, iż powoływane w apelacji podstawy zaskarżenia są bez znaczenia dla wyniku sporu, a apelacja Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
w Warszawie uznana być musi za bezzasadną .

Umknęło najwidoczniej bowiem uwadze zarówno pozwanego organu rentowego jak i Sądu I instancji , że przewidziany w art. 2 ust. 1 ustawy zmieniającej z 16 grudnia 2016 r. ustawę zaopatrzeniową służb mundurowych ( Dz. U. z 2016r. ,poz.2270) przepis legitymujący Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA do wszczęcia z urzędu postepowania w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości świadczeń w przypadkach objętych hipotezą m.in. art. 15 c ograniczał taką możliwość wyłącznie w stosunku do byłych funkcjonariuszy mających przyznane prawo do emerytury na dzień wejścia w życie niniejszej ustawy tj. zgodnie z jej art. 7 , na dzień 1 stycznia 2017 r. Tymczasem odwołujący się w przedmiotowej sprawie T. S. nabył prawo do emerytury policyjnej dopiero z dniem 13 maja 2017 r., co potwierdzone zostało decyzją Dyrektora ZER MSWiA z dnia 19 maja 2017 r., a tym samym w jego przypadku przyjęty przez pozwany organ rentowy tryb procedowania nie mógł mieć swego zastosowania.

Ewentualna więc weryfikacja wysokości przyznanej T. S.

ememerytury mogła nastąpić wyłącznie przy spełnieniu jednej z enumeratywnie wymienionych w art. 33 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy przesłanek z następczym wycofaniem z obrotu prawnego ww. decyzji z dnia
19 maja 2017 r., co z oczywistych względów nie miało miejsca .

Tym samym powołana decyzja , jako do dnia dzisiejszego nie uchylona, jest wiążąca dla sądu ubezpieczeń społecznych rozpoznającego przedmiotową sprawę, stosownie do art. 16 § 1 k.p.a. ( por. uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2007 r. , III CZP 46/07, OSNC 2008/3/30 , czy wyroki Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2010 r. w ,ICSK 312/09, LEX nr 565992 i z dnia
5 czerwca 2009 r. I C|SK 504/08, LEX nr 511981 ) , co w pełni potwierdza uprawnienie odwołującego się do emerytury w wysokości ustalonej w treści tej decyzji , a więc bez jej pomniejszenia od dnia 1 października 2017 r. do kwoty 2069,02 zł . W tym miejscu Sąd Apelacyjny w Rzeszowie chciałby powołać się na analogiczne stanowisko Sądu Najwyższego zajęte w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 czerwca 2022 r. w sprawie o sygn. akt III USKP 145/21 , LEX nr 3353118 , odnoszące się w tym przypadku do bezskuteczności weryfikacji w omawianym trybie wysokości policyjnej renty rodzinnej osoby uprawnionej , która nabyła prawo do tego świadczenia już po dniu 1 stycznia
2017 r.

Z tego to więc zasadniczego względu i na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w sentencji .

ZARZĄDZENIE

1/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć

- (...) (...)

- (...). K. K.

2/ kal. 2 miesiące,

3/ następnie – w przypadku niewniesienia przez organ rentowy w ww. w terminie skargi kasacyjnej - akta sprawy zwrócić Sądowi Okręgowemu w Rzeszowie.