Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska

Protokolant: Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2022 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy K. C. w imieniu, którego występuje następca prawny - H. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 10 maja 2021 r. sygn. akt IV U 1673/20

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 04.09.2020r. znak (...) odmówiono wnioskodawcy K. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik i Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, po przeprowadzeniu badań kontrolnych uznali wnioskodawcę za osobę całkowicie zdolną do pracy zarobkowej, zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył K. C., w którym domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania jemu prawa do renty, wywodząc, że istniejące u niego schorzenia powodują, iż jest on osobą częściowo niezdolną do pracy.

Wyrokiem z 10.05.2021 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze (sygn. IV U 1673/20) zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 04.09.2020 r. znak (...) i przyznał wnioskodawcy K. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 23.03.2020 r. na okres 2 lat.

Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Wnioskodawca K. C. urodzony (...) z zawodu brukarz złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. w dniu 23.03.2020r. wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Na dzień złożenia wniosku o przyznanie świadczenia, wnioskodawca nie pozostawał w zatrudnieniu, posiadał wymagany okres składkowy i nieskładkowy.

W celu ustalenia, czy wnioskodawca jest osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, poddany został badaniu kontrolnemu przez lekarza orzecznika organu pozwanego.

W orzeczeniu z dnia 02.06.2020r. lekarz orzecznik rozpoznał u badanego:

- zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa bez istotnego upośledzenia funkcji ruchu;

- zmiany zwyrodnieniowe lewego stawu biodrowego.

Lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że zmiany narządu ruchu nie są u wnioskodawcy na tyle zaawansowane, by powodowały długotrwałą niezdolność do pracy.

Po złożeniu przez wnioskodawcę sprzeciwu, w sprawie wypowiedzieli się członkowie Komisji Lekarskiej ZUS, którzy w orzeczeniu z dnia 07.08.2020r. stwierdzili, że wnioskodawca nie jest osobą co najmniej częściowo niezdolna do pracy.

Na mocy zaskarżonej decyzji organu rentowego z dnia 04.09.2020r. znak (...) odmówiono wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Wnioskodawca złożył odwołanie do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd na mocy postanowienia z dnia 07.10.2020r. dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza sądowego neurologa, którego celem było ustalenie, czy wnioskodawca jest osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy w zawodzie brukarza (wykształcenie zawodowe).

Biegły lekarz sądowy neurolog w opinii sądowo-lekarskiej z dnia 16.01.2021r. rozpoznał u badanego następujące schorzenia:

- zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego;

- stan po leczeniu operacyjnym kręgosłupa lędźwiowego;

- chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego;

- zawroty głowy - do diagnostyki.

Biegły sądowy neurolog, po przeprowadzeniu badania podmiotowego i przedmiotowego oraz po analizie dokumentacji medycznej stwierdził, że wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 06.03.2020r. na okres 2 lat. Biegły sądowy szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko w sprawie podając, że orzeczenia - lekarza orzecznika i Komisji Lekarskiej ZUS niesłuszne.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. w piśmie procesowym z dnia 03.02.2021r. polemizował z ustaleniami dokonanymi przez biegłego neurologa. Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do rozpoznania organowi rentowemu z uwagi na nowe okoliczności dotyczące niezdolności do pracy, które powstały po dniu złożenia odwołania (k. 23-24 i 30-31 akt oraz 34-35 akt).

W opinii uzupełniającej z dnia 13.04.2021r. biegły sądowy neurolog podtrzymał w całości swoje stanowisko wyrażone w opinii z dnia 16.01.2021r. Po raz kolejny podkreślił, że z powodu schorzeń neurologicznych, wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Lekarze orzecznicy ZUS w dacie badania mieli pełną dokumentację, która wskazywała na to, że wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolna do pracy (bóle ustawowe kręgosłupa lędźwiowego, znaczne upośledzenie poruszania, bólowe ustawienie barków, wielopoziomowe duże protruzje krążków międzykręgowych od L1 do S1 z uciskiem struktur nerwowych). Jak podkreślił biegły, jest to szczegółowa dokumentacja, która była podstawą ustalenia częściowej niezdolności do pracy wnioskodawcy przez biegłego neurologa, od daty zgłoszenia wniosku. Biegły neurolog podkreślił, że stopień zaawansowania choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa jest tak duży, że niezależnie od sposobu leczenia, powoduje u wnioskodawcy niezdolność do pracy. To, że wnioskodawca nie zgłaszał kwalifikacji do zabiegu operacyjnego nie ma żadnego znaczenia.

Na podstawie tak ustalone stanu faktycznego Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok, w którym zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 04.09.2020 r. znak (...) i przyznał wnioskodawcy K. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 23.03.2020 r. na okres 2 lat.

Na wstępie rozważań prawnych Sąd Okręgowy podał, że w przedmiotowej sprawie kwestią sporną było to, czy wnioskodawca jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W dalszej części uzasadnienia podkreślił, że niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do przekwalifikowania. Przytoczył też treść art. 13 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W ocenie Sądu I instancji przedmiotowej sprawie, przeprowadzone postępowanie dowodowe w sposób jednoznaczny wykazało, iż wnioskodawca jest osobą okresowo częściowo niezdolną do pracy. Wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolną do pracy z powodu schorzeń neurologicznych na okres 2 lat od daty złożenia wniosku o świadczenie. Tak o stanie zdrowia wnioskodawcy - w kontekście jego zdolności do pracy - wypowiedział się w opiniach sądowych biegły neurolog.

Sąd Okręgowy wskazał, że pozwany organ rentowy zakwestionował wnioski tych opinii podnosząc, że wnioskodawca zgłosił biegłemu nowe okoliczności i dokumenty medyczne, które nie były znane lekarzom orzecznikom ZUS.

Z kolei biegły neurolog w swojej opinii uzupełniającej stanowczo stwierdził, że posiadane przez lekarzy orzeczników dokumenty były wystarczające do uznania, iż wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolną do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegły stwierdził, że badanie w ZUS było mało wnikliwe i orzeczenie było krzywdzące dla wnioskodawcy.

Sąd I instancji podał, że zgodnie z przepisem art. 57 ust 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach wymienionych w ustawie.

W ocenie Sądu Okręgowego wnioskodawca spełnia wszystkie przesłanki do przyznania mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Opinie dotyczące stanu zdrowia wnioskodawcy są sporządzone przez lekarza specjalistę właściwego do rozpoznanych u wnioskodawcy schorzeń, są logiczne, spójne i odpowiadają kryteriom przewidzianym w art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Dodatkowa dokumentacja medyczna przedłożona przez wnioskodawcę na etapie postępowania odwoławczego przed Sądem I instancji, wskazuje na pogorszenie stanu zdrowia K. C..

Sąd Okręgowy zaznaczył, że w jego ocenie decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 04.09.2020r. jest nieprawidłowa.

Z tych względów, Sąd I instancji działając na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł organ rentowy zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił:

I.  naruszenie przepisów postępowania cywilnego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę dowodów oraz naruszenie granic swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie, iż nie nastąpiły nowe okoliczności medyczne uzasadniające uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie do ponownego rozpoznania organowi,

II.  naruszenie art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. poprzez niezastosowanie i przyjęcie iż nie zachodzą okoliczności uzasadniające uchylenie zaskarżonej decyzji w sytuacji gdy opinia biegłego wskazuje na nowe okoliczności medyczne,

III.  naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270) w związku z art. 57, 58 tej ustawy poprzez przyznanie Wnioskodawcy prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 23.03.2020 r. na dwa lata

Wskazując na powyższe zarzuty odwołujący wniósł o uchylenie wyroku jako wadliwego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

W dniu 27 września 2021 r. organ rentowy poinformował Sąd Odwoławczy o tym, że odwołujący K. C. zmarł w dniu 10.09.2021 r. oraz przedłożył kserokopię aktu zgonu odwołującego.

Postanowieniem z 30.09.2021 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. zawiesił postępowanie w sprawie.

W dniu 5 września 2022 r. do udziału w sprawie w imieniu odwołującego zgłosiła się H. C. (jako następca prawny), wnosząc jednocześnie o oddalenie apelacji organu rentowego jako bezzasadnej.

Postanowieniem z 13 września 2022 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu podjął postępowanie w sprawie z udziałem następcy prawnego K. C. – w osobie H. C..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał dowodowy poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, z których wyprowadził prawidłowe wnioski. Sąd Odwoławczy w pełni podziela te ustalenia, jak również rozważania prawne leżące u podstaw zaskarżonego wyroku, a w konsekwencji przyjmuje je za własne.

Wobec śmierci odwołującego K. C. w toku postępowania i zgłoszeniu swojego udziału w procesie jego żony (H. C.) niewątpliwie zastosowanie znajdzie w niniejszej sprawie art. 136 ustawy 1 ustawy emerytalnej. Zgodnie z jego treścią w razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą, świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się małżonkowi, dzieciom, z którymi prowadziła wspólne gospodarstwo domowe, a w razie ich braku - małżonkowi i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie ich braku - innym członkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta osoba. Osoby wymienione w ust. 1 mają prawo do udziału w dalszym prowadzeniu postępowania o świadczenia, nieukończonego wskutek śmierci osoby, która o te świadczenia wystąpiła.

Powołany przepis reguluje sytuację prawną bliskich ubezpieczonego, który zmarł po złożeniu wniosku o świadczenie przewidziane ustawą emerytalną tzw. niezrealizowane świadczenie, które to świadczenie, jako prawo majątkowe ściśle związane z osobą zmarłego, w myśl art. 922 k.c. nie wchodzi w skład spadku i nie podlega dziedziczeniu. Wynika z tego, że w razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenie określone ustawą, świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się wymienionym w tym przepisie osobom. Zatem H. C. jest osobą uprawnioną do występowania w niniejszym postępowaniu (za zmarłego odwołującego K. C.).

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie czy K. C. jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który został uznany za niezdolnego do pracy, jeżeli spełni on warunek tzw. czasu zajścia ryzyka (niezdolności do pracy) oraz posiada wymagany staż ubezpieczeniowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określa, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei art. 12 ust. 2 definiuje całkowitą niezdolność do pracy jako utratę zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś art. 12 ust. 3 jako częściową niezdolność do pracy wskazuje utratę zdolności do pracy powodującą w znacznym stopniu utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Z kolei art. 13 wyżej wymienionej ustawy określa kryteria oceny stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowań co do odzyskania tej zdolności. Są to:

-

stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,

-

możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W rozpoznawanej sprawie spór ograniczał się do ustalenia, czy schorzenia ubezpieczonego K. C. powodują u niego w jakimkolwiek stopniu, czy to częściową lub całkowitą niezdolność do pracy.

Na wstępie Sąd Apelacyjny podkreśla, że zarzuty podniesione przez organ rentowy w apelacji jako nietrafione nie zasługiwały na uwzględnienie. Apelacja organu rentowego stanowiła wyłącznie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji oraz w głównej mierze sprowadzała się do powielania przestawionych już wcześniej ogólnych zarzutów dotyczących opinii biegłej neurolog, a także przedstawienia własnej subiektywnej oceny zdrowia odwołującego oraz zgromadzonej dokumentacji medycznej.

Ponowna analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a także zarzutów podniesionych w apelacji prowadzi zdaniem Sądu Apelacyjnego do wniosku, że zaskarżony wyrok jest prawidłowy. Sąd Apelacyjny w całości podzielił ustalenia i rozważania zawarte w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji i przyjął je za własne, co czyni zbytecznym ich ponowne szczegółowe przytaczanie (wyrok Sądu Najwyższego z 05.11.1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776 oraz z 22.02.2010 r.).

Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych – a taką jest bez wątpienia kwestia istnienia choroby i niezdolności do pracy – sąd winien się posiłkować biegłymi, nie zaś zajmować stanowisko samodzielnie (postanowienie Sądu Najwyższego z 09.05.2000 r., IV CKN 1209/00, LEX nr 52621). Dlatego też Sąd I instancji słusznie przeprowadził w sprawie dowód z opinii biegłego. Zarówno Sąd I instancji jak i Sąd Apelacyjny ocenił opinie biegłej neurolog dr n.med.M. D. jako przydatną dla ustalenia stanu faktycznego i rozstrzygnięcia sporu. Opinia biegłej zarówno główna jak i uzupełniająca neurolog były jasne, sporządzone w oparciu o zebraną dokumentację medyczną oraz po przeprowadzeniu badania odwołującego.

Sąd Apelacyjny po raz kolejny wskazuje, że z treści opinii biegłej, podzielonej przez Sąd, wynika, iż odwołujący K. C. jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 06.03.2020 r. na okres 2 lat. Biegła wskazała w opinii, konkretne i merytoryczne argumenty na poparcie wywiedzionych wniosków, które wyprowadziła po przeprowadzeniu badania jak i wnikliwej analizie zebranej dokumentacji medycznej. Obiektywny walor tej opinii wynika przede wszystkim z analizy stanu zdrowia poczynionego przez biegłą sądową posiadającą odpowiednie i wysokie kwalifikacje umożliwiające dokonanie właściwej oceny zdrowia odwołującego, a co więcej, z zachowaniem kryteriów orzekania o niezdolności do pracy, które to pojęcia określone zostały w obowiązujących przepisach prawa.

Nadto Sąd Apelacyjny zaznacza, że w sprawie o prawo do renty, gdzie dowodem podstawowym są opinie biegłych lekarzy specjalistów, posiadających wiadomości specjalne, sąd nie może orzekać wbrew tym opiniom jeżeli są one spójne, rzetelne, kategoryczne oraz wiarygodne w zakresie wyrażonych w nich ocenach.

Biegła sądowa - lekarz neurolog rozpoznała u odwołującego K. C.: zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego, stan po leczeniu operacyjnym kręgosłupa lędźwiowego, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego. Po przeprowadzeniu badania podmiotowego i analizie dokumentacji medycznej stwierdziła, że odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 06.03.2020r. na okres 2 lat. W opinii uzupełniającej biegła sądowa neurolog podtrzymała w całości swoje stanowisko wyrażone w opinii głównej oraz po raz kolejny podkreśliła, że z powodu schorzeń neurologicznych, odwołujący K. C. jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Biegła sądowa – neurolog wyjaśniła, że lekarze orzecznicy ZUS w dacie badania mieli pełną dokumentację (w tym MR kręgosłupa lędźwiowego z dnia 08.03.2020r.), która wskazywała na to, że odwołujący jest osobą częściowo niezdolna do pracy (bóle ustawowe kręgosłupa lędźwiowego, znaczne upośledzenie poruszania, bólowe ustawienie barków, wielopoziomowe duże protruzje krążków międzykręgowych od L1 do S1 z uciskiem struktur nerwowych). Biegła sądowa – neurolog zaakcentowała, że ta szczegółowa dokumentacja była podstawą ustalenia częściowej niezdolności do pracy odwołującego przez biegłego neurologa, od daty zgłoszenia wniosku. Biegła neurolog podkreśliła, że stopień zaawansowania choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa jest tak duży, że niezależnie od sposobu leczenia, powoduje u odwołującego K. C. niezdolność do pracy, bez znaczenia przy tym jest fakt że odwołujący nie zgłaszał kwalifikacji do zabiegu operacyjnego.

Analiza treści opinii biegłej - neurolog, zdaniem Sądu Apelacyjnego, prowadzi do wniosku, że zawiera ona wszechstronną i obiektywną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego. Biegła w sposób rzeczowy i dokładny ustaliła schorzenia, na które cierpiał wnioskodawca (zmarły 10.09.2021r.) oraz wyczerpująco i przekonująco wyjaśniła z jakich względów uznała, iż odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego opinia jest miarodajna i wystarczająca do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd Apelacyjny przypomina, iż opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Zadaniem biegłego jest udzielenie sądowi, na podstawie posiadanych wiadomości fachowych i doświadczenia zawodowego, informacji i wiadomości niezbędnych do ustalenia i oceny okoliczności sprawy. Tak też jakkolwiek opinia biegłego jest oparta na wiadomościach specjalnych, to podlega ona ocenie sądu w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał, a zatem, na tle tego materiału, koniecznym jest stwierdzenie, czy ustosunkowała się ona do wynikających z innych dowodów faktów mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale w sposób logiczny i jasny przedstawia tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków (wyrok SN z 24.05.2005 r., VCK 659/04, lex nr 180821). Zdaniem Sądu Apelacyjnego powyżej wskazana opinia biegłej sądowej specjalisty z dziedziny neurologii wydana przed Sądem I instancji spełniają wszystkie wskazane wymogi.

Jednocześnie Sąd Apelacyjny podkreśla, że choć rację ma organ rentowy wskazując w apelacji, że opinia biegłej neurolog wydana została m.in. na podstawie badania przeprowadzonego we wczesnym okresie pooperacyjnym kręgosłupa L-S, z uwzględnieniem nowego dowodu medycznego – tj. karty informacyjnej leczenia z Oddziale Neurochirurgii z 21.12.2020 r., to jak słusznie wyjaśniła biegła sądowa – neurolog w swojej opinii uzupełniającej posiadane przez lekarzy orzeczników ZUS dokumentacje na etapie przed wydaniem zaskarżonej decyzji były wystarczające do uznania, że odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Natomiast dodatkowa dokumentacja medyczna przedłożona przez odwołującego na etapie postępowania odwoławczego wskazuje na pogorszenie stanu zdrowia odwołującego. Z kolei badanie przez komisję lekarzy ZUS było mało wnikliwe, co w konsekwencji przełożyło się na wydanie krzywdzącej decyzji.

Powyższe konstatacje czynią bezzasadnym zarzut naruszenia art.477 ¹⁴ § 4 kpc. Opinia biegłej nie wskazuje na nowe okoliczności stanowiące o niezdolności do pracy odwołującego.

Sąd Apelacyjny raz jeszcze podkreśla, że samo subiektywne niezadowolenie strony z treści opinii, w sytuacji, gdy jej autor lub autorzy odnieśli się do merytorycznych zarzutów i wyjaśnili wątpliwości, nie daje podstaw do uwzględniania powielanych zarzutów lub ewentualnych wniosków o dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii.

W związku z przytoczoną argumentacją, w ocenie Sądu odwoławczego, Sąd I instancji nie wykroczył również poza ramy swobodnej oceny dowodów. Ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy jest swobodna, ale nie dowolna. Nie przekracza granic zakreślonych przez art. 233 § 1 k.p.c. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyrok SA w Lublinie III AUa 758/12, Lex nr 1223279). Zatem zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. okazał się nieuzasadniony.

Konkludując Sąd Apelacyjny w całości podziela stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonego stanu faktycznego, a w związku z tym również stanowisko zaprezentowane w wyroku z 10.05.2021r. Tym samym, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i obowiązujących przepisach prawa. Wbrew twierdzeniom apelacji, przedmiotowe rozstrzygnięcie nie zostało wydane z naruszeniem prawa procesowego, ani prawa materialnego, skutkującym koniecznością zmiany, czy uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.

Uznając zarzuty organu rentowego za nieuzasadnione, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił wniesioną apelację.

sędzia Marta Sawińska