Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 lutego 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział
w Ł. odmówił K. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS
z dnia 8 lutego 2013 roku ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy. Dodatkowo Zakład Ubezpieczeń Społecznych podniósł, iż na wymagane 5 lat okresów składkowych
i nieskładkowych w dziesięcioleciu na dzień przed zgłoszeniem wniosku tj. od dnia 28 grudnia 2002 roku do dnia 27 grudnia 2012 roku K. B. udowodniła 1 rok, 4 miesiące
i 1 dzień okresów składkowych oraz 5 miesięcy i 29 dni okresów nieskładkowych, które zgodnie z art. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zostały ograniczone do 1/3 okresów składkowych tj. do 5 miesięcy i 11 dni. Łącznie ubezpieczona udowodniła 1 rok, 9 miesięcy i 12 dni. Wobec tego, iż K. B. nie spełnia łącznie wszystkich wymienionych ustawowo warunków, brak jest podstaw do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja – k. 22-23 plik I akt ZUS/

W dniu 18 marca 2013 roku wnioskodawczyni złożyła odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę i ponowne zweryfikowanie dokumentów rentowych. Dodatkowo wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych: neurologa, okulisty
i laryngologa. Do odwołania skarżąca załączyła oświadczenie w sprawie wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym w okresie od 1978 roku do 2003 roku oraz pisemne zeznania dwóch świadków na tę okoliczność.

/odwołanie – k. 2, oświadczenia – k.3-5/

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. decyzją z z dnia 15 kwietnia 2013 roku zmienił decyzję z dnia 18 lutego 2013 roku w części dotyczącej uzasadnienia i ponownie odmówił K. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powtórzył argumentację zawartą w decyzji z dnia
18 lutego 2013 roku. Dodatkowo wskazał, iż przedłożone oświadczenie wnioskodawczyni oraz zeznania świadków pozostają bez wpływu na prawo do świadczenia.
/decyzja – k. 34-35 plik I akt ZUS/

W odpowiedzi na odwołanie od decyzji z dnia 18 lutego 2013 roku zmienionej decyzją z dnia 15 kwietnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo organ rentowy wskazał, iż K. B. złożyła również odwołanie od wcześniejszej decyzji organu rentowego z dnia 31 maja 2010 roku odmawiającej prawa do renty z tytułu z tytułu niezdolności do pracy. Komisja Lekarska ZUS nie uznała wówczas wnioskodawczyni za niezdolną do pracy. Sąd Okręgowy w Łodzi prawomocnym wyrokiem z dnia 2 grudnia 2010 roku oddalił jej odwołanie.

/odpowiedź na odwołanie – k. 6 i odwrót/

Pełnomocnik wnioskodawczyni ustanowiony z urzędu postanowieniem z dnia
18 listopada 2013 roku w piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2014 roku wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprzez uwzględnienie wniosku skarżącej o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Na rozprawie poprzedzającej wydanie orzeczenia w sprawie poparł odwołanie i wniósł o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

/postanowienie – k. 25, pismo procesowe – k. 50, oświadczenie pełnomocnika strony – protokół rozprawy z 16.04.2014 r. - k. 90/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni K. B. urodziła się w dniu (...). Posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe. Z zawodu jest operatorem maszyn dziewiarskich.

/okoliczności bezsporne/

K. B. pracowała jako operator maszyn dziewiarskich, magazynier oraz szwaczka. Początkowo wnioskodawczyni pracowała w zawodzie operatora maszyn dziewiarskich, a od lat 80-tych tylko w zawodzie szwaczki i magazyniera.

/kwestionariusz – k. 5-6 plik II akt ZUS, świadectwa pracy – k. 7-8, k. 9-10, k. 11-12, k.13-14, k. 15-16. k. 27-28, 31-32 plik II akt ZUS; zeznania wnioskodawczyni – k.91/

W dniu 28 grudnia 2012 roku wnioskodawczyni złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k. 1-4 plik I akt ZUS/

Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni, oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznał u niej: dyskopatię szyjną,
z zespołem bólowym, nieme klinicznie ogniska niedokrwienne mózgu, wadę dróg moczowych leczoną w 2009 roku plastyką miedniczki i moczowodu prawego, z zaburzeniami mikcji
w wywiadzie, bez cech niewydolności nerek, obustronne, odbiorcze uszkodzenie słuchu
z wydolnym społecznie słuchem, jaskrę obuoczną, chorobę wrzodową żołądka w wywiadzie, wole guzowate w okresie eutyreozy. Orzeczeniem z dnia 28 stycznia 2013 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS –k. 14-15 plik I akt ZUS, opinia lekarska Lekarza Orzecznika ZUS – k. 91-92 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

W dniu 28 stycznia 2013 roku wnioskodawczyni złożyła sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS. Podniosła w nim, iż z powodu swojego stanu zdrowia jest nadal niezdolna do pracy, dodatkowo wskazała, iż posiada orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności.

/sprzeciw – k. 93 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania wnioskodawczyni, oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznała
u niej: zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa z okresowymi zaostrzeniami przebiegu, kwalifikowane w trybie planowym do postępowania operacyjnego, klinicznie nieme ogniska naczyniopochodne istoty białej obu półkul, reaktywnie miernie wyrażone zaburzenia depresyjne bez leczenia specjalistycznego, jaskrę obu oczu bez zawężenia pól widzenia, odbiorczy niedosłuch obustronny, z zachowaną społeczną wydolnością słuchu, plastykę laparoskopowa prawej miedniczki nerkowej, bez upośledzenia funkcji wydalniczo wydzielniczej nerek. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 8 lutego 2013 roku uznała,
że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 18-19 plik I akt ZUS, opinia lekarska Komisji Lekarskiej ZUS – k. 99-101 dokumentacji orzeczniczo- lekarskiej ZUS/

Mając na względzie orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 8 lutego 2013 roku, decyzją z dnia 18 lutego 2013 roku (zmienioną następnie decyzją z dnia 15 kwietnia 2013 roku), organ rentowy odmówił K. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja – k. 22-23 plik I akt ZUS, decyzja – k. 34-35 plik I akt ZUS/

W badaniu sądowo – neurologicznym stwierdzono u wnioskodawczyni dyskopatię na poziomie C3-4, C5-6 kręgosłupa szyjnego, z okresowym zespołem bólowym i uczuciem niesprawności prawych kończyn, która nie ogranicza funkcji narządu ruchu w stopniu powodującym niezdolność do pracy oraz organiczne uszkodzenie mózgu bez objawów klinicznych. Wskazano, iż stwierdzone w badaniu MR głowy pojedyncze drobne ogniska naczyniopochodne w istocie białej mózgu są „nieme klinicznie”. Z neurologicznego punktu widzenia wnioskodawczyni może podjąć pracę zarobkową zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami: szwaczki, magazyniera lub operatora maszyn dziewiarskich. Badaniem neurologicznym nie stwierdzono niedowładów, objawów korzeniowych i asymetrii
w odruchach, badanie nie wykazało także objawów korzeniowych i ubytkowych układu nerwowego. Stwierdzono przeciwwskazanie w dźwiganiu ciężarów powyżej 10 kg, Zaostrzenie zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego z objawami korzeniowymi może być leczone w ramach zwolnienia lekarskiego. Z neurologicznego punktu widzenia wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych.

/pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii B. S. – k. 13 -14 odwrót, pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii B. S. – k. 59/

W badaniu sądowo-laryngologicznym stwierdzono, obustronne odbiorcze osłabienie słuchu, przy zachowanej pełnej społecznej funkcji słuchu, co nie czyni wnioskodawczyni niezdolną do pracy zarobkowej. Upośledzenie słyszenia w stopniu istotnym dotyczy wyłącznie ucha prawego – średni ubytek słuchu 40 db i jest prawdopodobnie skutkiem dawno przebytego zapalenia, natomiast upośledzenie słuchu po stronie lewej praktycznie mieści się w granicach naturalnego ubytku przewidzianego dla przedziału wieku, w którym znajduje się wnioskodawczyni (27,3 db). Wskazał, iż praca na szwalni wiąże się z obowiązkiem stosowania ochraniaczy słuchu w postaci słuchawek ochronnych, w które zaopatruje pracodawca,
a systematyczne ich stosowanie nie doprowadzi do dalszej degradacji słuchu. U badanej ponadto nie stwierdzono stanu chorobowego krtani, dlatego ewentualna praca na szwalni,
nie ma istotnego wpływu na stan aparatu głosowego. Wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, na dotychczas zajmowanych stanowiskach tj.
w zawodzie szwaczki, czy operatora maszyn dziewiarskich, a także pracownika rolnego, magazyniera, ogrodnika oraz na innych stanowiskach pracy nie obarczonych nadmiernym hałasem, nie wymagających szczególnie dobrego słuchu oraz nie wymagających pracy na wysokości powyżej 3 m. Ustalenie umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie jest jednoznaczne z uznaniem niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Z laryngologicznego punktu widzenia nie stwierdzono przeciwwskazań do podjęcia pracy zarobkowej, tym samym wnioskodawczyni jest zdolna do pracy.

/pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty laryngologa A. L. – k. 16- 18 odwrót, pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego specjalisty laryngologa A. L. – k. 61-62 /

W badaniu sądowo-okulistycznym rozpoznano u wnioskodawczyni jaskrę prostą obu oczu, astygmatyzm małego stopnia obu oczu oraz starczowzroczność. Badanie wykazało,
iż ostrość wzroku każdego oka do dali jest pełna, ostrość do bliży w okularach jest także pełna, widzenie obuoczne zachowane, pole widzenia bez ubytków obwodowych, ciśnienie śródoczne na lekach jest natomiast unormowane. Z punktu widzenia okulisty stan narządu wzroku wnioskodawczyni nie uzasadnia niezdolności do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

/pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty okulisty R. M. – k. 32-34/

Orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia
10 stycznia 2012 roku ustalono u K. B. umiarkowany stopień niepełnosprawności do dnia 31 grudnia 2014 roku.

/orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – k. 56/

W zaświadczeniu z dnia 11 kwietnia 2014 roku Burmistrz K. wskazał, że karty poboru i wymiaru (...) za lata 1977-1993 zostały zniszczone w dniu 7 lipca 2006 roku i w związku z tym nie można potwierdzić odprowadzania składek na (...) przez W. B., J. B., C. B. oraz G. W. w latach 1985-1993.

/zaświadczenie – k.86/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie zgromadzonych dokumentów w aktach sprawy, w aktach rentowych oraz opinii biegłych specjalistów z zakresu: neurologii, laryngologii oraz okulistyki. Opinie te są wiarygodne i zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na które cierpi wnioskodawczyni, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie wnioskodawczyni. Biegli określili schorzenia występujące u badanej i ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych wnioskodawczyni. W ocenie Sądu, złożone do sprawy opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W opiniach uzupełniających dodatkowo biegli szczegółowo odnieśli się do zgłoszonych przez pełnomocnika wnioskodawczyni uwag. Zdaniem Sądu, opinie biegłych są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. Fakt, że nie mają one treści, odpowiadającej skarżącej, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona.

Opinie biegłych, co do konkluzji są zbieżne z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, zostały wyczerpująco uzasadnione, a końcowe wnioski orzecznicze wynikają w sposób logiczny z treści opinii. W ocenie Sądu nie ma podstaw do tego by podważać wiarygodność
i moc dowodową opinii biegłych, a kwestia zdolności do pracy odwołującego się została dostatecznie wyjaśniona.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego
w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, nie publ).

Sąd pominął dowód z zeznań wnioskodawczyni w zakresie jakim zeznawała na okoliczności dotyczące stanu jej zdrowia, gdyż te okoliczności mogą być wyłącznie przedmiotem oceny biegłych lekarzy. Bez znaczenia dla sprawy pozostaje bowiem subiektywne przeświadczenie odwołującej o stanie jej zdrowia i przydatności do pracy. Decydujące znaczenie ma opinia biegłych sądowych. Nadto należy wskazać, że Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawczyni, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, niż wyrażone w opiniach biegłych (wyro Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...))

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie K. B. nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku Nr 1440, ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57,
nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Stosownie do art. 58 ust. 1 pkt 5 warunek posiadania wymaganego okresu składkowego
i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

W myśl ust. 2 w/w przepisu okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Zgodnie natomiast z ust. 4 cytowanego artykułu, przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Stosownie do brzmienia art. 12 analizowanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 ustawy o rentach i emeryturach z FUS).

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ponadto należy wskazać, iż w myśl art. 10 analizowanej ustawy przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również następujące okresy, traktując je, z zastrzeżeniem art. 56, jak okresy składkowe:

1) okresy ubezpieczenia społecznego rolników, za które opłacono przewidziane
w odrębnych przepisach składki,

2) przypadające przed dniem 1 lipca 1977 r. okresy prowadzenia gospodarstwa rolnego po ukończeniu 16 roku życia,

3) przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia,

jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7,
są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu.

Stosownie zaś do brzmienia ust. 2 w/w przepisu okresy wymienione w ust. 1 pkt 1 uwzględnia się także przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe ustalone na zasadach określonych w art. 5-7 są krótsze od okresu wymaganego do przyznania renty, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu.

W odniesieniu do odwołującej się przede wszystkim nie został spełniony warunek niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego,
a w szczególności opinii biegłych specjalistów z zakresu: neurologii, laryngologii i okulistyki Sąd ustalił, że występujące u wnioskodawczyni schorzenia nie powodują u niej niezdolności do pracy.

Jak wynika z opinii biegłego specjalisty z zakresu neurologii u skarżącej stwierdzono zwyrodnienie kręgosłupa szyjnego z okresowym zespołem bólowym, które nie ogranicza funkcji narządu ruchu w stopniu powodującym niezdolność do pracy oraz organiczne uszkodzenie mózgu, bez objawów klinicznych.

W badaniu sądowo-laryngologicznym rozpoznano u wnioskodawczyni obustronne odbiorcze upośledzenie słuchu, przy którym zachowana w pełni została społeczna funkcja słuchu.

W badaniu sądowo – okulistycznym stwierdzono u skarżącej jaskrę prostą obu oczu, astygmatyzm małego stopnia obu oczu oraz starczowzroczność. Badanie wykazało,
iż ostrość wzroku każdego oka do dali jest pełna, ostrość do bliży w okularach jest także pełna, widzenie obuoczne zachowane, pole widzenia bez ubytków obwodowych, ciśnienie śródoczne na lekach jest natomiast unormowane.

Opinie biegłych zostały doręczone zarówno pełnomocnikowi organu rentowego, jak
i pełnomocnikowi wnioskodawczyni wraz z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich.

Pełnomocnik wnioskodawczyni w toku postępowania zgłaszał zastrzeżenia do opinii biegłych oraz wnosił o wezwanie biegłych laryngologa i neurologa na rozprawę celem zadania im pytań lub o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych tych specjalności.
W uzasadnieniu podniósł, iż biegły neurolog oraz biegły laryngolog nie uwzględnili przy dokonywaniu ustaleń orzeczniczych możliwości wykonywania przez skarżącą dotychczasowej pracy, zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. W ocenie strony odwołującej się, opinie wspomnianych biegłych zostały wydane bez uwzględnienia kryteriów ustawowych. Dodatkowo strona podniosła, iż stan zdrowia skarżącej pogarsza się, o czym świadczyć ma zmiana ustalonego przez Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności stopnia niepełnosprawności z orzeczonego z dniem 18 listopada 2009 roku stopnia lekkiego na stopień umiarkowany z dniem 10 stycznia 2012 roku.

W ocenie Sądu zarzuty te zostały, w sposób dostateczny wyjaśnione w pisemnych opiniach uzupełniających biegłych, którzy odpowiedzieli na sformułowane przez pełnomocnika wnioskodawczyni pytania.

Biegły neurolog wyjaśnił, iż wnioskodawczyni jest zdolna do pracy zgodnej
z posiadanymi kwalifikacjami, tj. na dotychczas zajmowanych stanowiskach: szwaczki, operatora maszyn dziewiarskich oraz magazyniera. Wskazał jedynie ograniczenie w dźwiganiu ciężarów o wadze powyżej 10 kg. Dodatkowo stwierdził, że objawy które wnioskodawczyni zgłaszała w czasie hospitalizacji w marcu 2012 roku nie znalazły potwierdzenia w badaniu neurologicznym, jakie biegły przeprowadził. Nie stwierdzono bowiem niedowładów, objawów korzeniowych, ani asymetrii w odruchach.

Biegły laryngolog udzielając odpowiedzi na pytania do niego skierowane wyjaśnił,
iż wnioskodawczyni jest zdolna do pracy na dotychczas zajmowanych przez nią stanowiskach: szwaczki, operatora maszyn dziewiarskich, pracownika rolnego, ogrodnika, czy magazyniera. Wskazał ograniczenia do pracy na wysokości powyżej 3 m oraz w miejscach obarczonych ponadnormatywnym hałasem lub na stanowiskach wymagających szczególnie dobrego słuchu. Jednocześnie zaznaczył, że wnioskodawczyni może przykładowo podjąć pracę na szwalni,
o ile będzie używała słuchawek ochronnych, co jest z kolei obligatoryjne na tego typu stanowiskach pracy. Podkreślił, iż u wnioskodawczyni pomimo ubytku słuchu, zachowana została jego społeczna funkcja, a istotny ubytek dotyczy wyłącznie ucha prawego.

Sąd podzielił opinie biegłych specjalistów właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni tj. z zakresu: neurologii, laryngologii oraz okulistyki uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków.

Opinia biegłego może być oceniona przez Sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winien dowodzić swoich racji,
a nie tylko przedstawiać poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty podniesione w stosunku do opinii biegłych są całkowicie nietrafne. Sąd podzielił opinie biegłych, że wymienione schorzenia skarżącej nie powodują niezdolności do pracy, nawet w stopniu częściowej niezdolności. Schorzenia wnioskodawczyni mają bowiem taki charakter i występują z takim nasileniem, że nie przekładają się na zdolność świadczenia przez nią pracy, zaś w razie zaostrzeń mogą być leczone w ramach zwolnień lekarskich. Opinie zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania skarżącej zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się, co do sprawności organizmu wnioskodawczyni i wpływu dolegliwości na jej zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Natomiast uwagi i wątpliwości wnioskodawczyni zostały całkowicie wyjaśnione w pisemnych opiniach uzupełniających.

W tym miejscu wskazać należy, że na stanowisko Sądu co do poprawności
i wiarygodności opinii biegłych, nie ma wpływu treść orzeczenia o niepełnosprawności Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. Orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawczyni, nie zaś na jego wpływ na zdolność skarżącej do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 roku (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sąd Najwyższy, odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno
w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach
i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy.

Sąd stoi na stanowisku, iż gdyby ustawodawca chciał utożsamiać niezdolność do pracy i niepełnosprawność, to po pierwsze nie ustanowiłby dwóch odrębnych trybów ustalania tych kwestii, a w sytuacji ich współistnienia, wprowadziłby ewentualną zależność obu ustaleń. Tymczasem zależność taka wynika z art. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776
z późn. zm.) i dotyczy wyłącznie orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ustalającego niezdolność do pracy.

Dodatkowo należy stwierdzić, iż K. B. nie spełnia również drugiego warunku przewidzianego w art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia. Wnioskodawczyni nie posiada bowiem wymaganego okresu składkowego
i nieskładkowego wynikającego art. 58 ustawy emerytalnej, który wynosi łącznie co najmniej
5 lat i powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku
o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Wnioskodawczyni natomiast w/w okresie tj. od dnia 28 grudnia 2002 roku do dnia
27 grudnia 2012 roku udowodniła łącznie 1 rok, 9 miesięcy i 12 dni okresów składkowych
i nieskładkowych.

W toku postępowania strona odwołująca zgłaszała dowody na okoliczność pracy
w gospodarstwie rolnym w latach 1973 – 2003, celem uzupełnienia zbyt krótkich okresów składkowych i nieskładkowych poprzez zaliczenie okresów ubezpieczenia społecznego rolników, za które opłacono składki. Ostatecznie wnioskodawczyni przedstawiła zaświadczenie Burmistrza K., z którego wynika, że karty poboru i wymiaru (...) za lata 1977-1993 zostały zniszczone w dniu 7 lipca 2006 roku i w związku z tym nie można potwierdzić odprowadzania składek na (...) przez W. B., J. B., C. B. oraz G. W. w latach 1985-1993.

Zaliczenie okresów ubezpieczenia społecznego rolników pozostaje jednak bez wpływu na ustalenie prawa K. B. do renty z tytułu niezdolności do pracy, wobec nie uznania jej za osobę niezdolną do pracy zarobkowej.

Należy dodać, że zaskarżona decyzja zawiera wszystkie wymagane elementy, wskazane w art. 107 k.p.a., a organ rentowy dokonał wszechstronnego i wnikliwego zbadania przedmiotowej sprawy.

Mając powyższe na uwadze, wobec braku podstaw do uwzględnienia odwołania, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie oddalił.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek pełnomocnika K. B. o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej wnioskodawczyni przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, o czym orzekł w oparciu w oparciu o § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
z dnia 28 września 2002 roku (tekst jednolity Dz.U.2013.490).

Wniosek pełnomocnika skarżącej o przyznanie kosztów pomocy prawnej udzielonej
z urzędu zgłoszony w piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2014 roku, jak i na rozprawie,
nie zawierał oświadczenia o niezapłaceniu kosztów za wykonanie czynności w ramach pomocy prawnej przyznanej z urzędu.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego
w W. wyrażone w postanowieniu z dnia 8 grudnia 2009 roku, sygn. akt
II GZ 273/09 (LEX nr 582846), iż oświadczenie pełnomocnika o zapłaceniu lub nie opłat za wykonanie czynności w ramach pomocy prawnej przyznanej z urzędu jest elementem konstrukcyjnym wniosku o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego i zawarcie tego oświadczenia w treści wniosku, warunkuje pozytywne jego rozpatrzenie.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

27.05.2014r.