Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

29 listopada 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Dorota Załęska

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewelina Kubiczak - Kleśta

po rozpoznaniu na rozprawie 29 listopada 2022 roku w Sieradzu

sprawy z powództwa D. S.

przeciwko Przedsiębiorstwu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 27 lipca 2022 roku sygn. akt IV P 2/22

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od D. S. na rzecz Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

IV Pa 27/22

UZASADNIENIE

Powód D. S. w pozwie złożonym w dniu 24 stycznia 2022r. (data prezentaty Sądu) skierowanym przeciwko pozwanemu Przedsiębiorstwu (...) Spółka z o.o. w S., wniósł o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za niezgodne z prawem, a w przypadku, gdyby umowa o pracę uległa rozwiązaniu, o przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, tj. na czas nieokreślony, na pełny etat, na stanowisku dyrektora administracyjnego, za wynagrodzeniem miesięcznym wynoszącym: stawka płacy zasadniczej — 6.000 zł, dodatek funkcyjny - 500 zł oraz inne dodatki na zasadach określonych w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy z 10 listopada 1992r. Nadto wniósł o nakazanie pozwanemu dalszego zatrudnienia na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, do czasu prawomocnego zakończenia postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że piastował stanowisko prezesa zarządu pozwanego. W dniu 28 kwietnia 202lr. na podstawie porozumienia zawartego pomiędzy powodem, a Prezydentem Miasta S. P. O., Radą Nadzorczą, w szczególności jej Przewodniczącą K. G., powód zrezygnował z funkcji Prezesa Zarządu Spółki. Rezygnacja została złożona po wspólnej naradzie i przyrzeczeniu publicznym Prezydenta Miasta S. P. O. wobec powoda i członka Zarządu Spółki W. S., iż zostanie zawarta z powodem umowa o pracę, dająca mu gwarancję i możliwość zatrudnienia u strony pozwanej co najmniej do osiągnięcia przez powoda wieku przedemerytalnego, tj. do stycznia 2023r., na warunkach finansowych zbliżonych do dotychczasowych. W wyniku tych ustaleń powód w dniu 6 maja 202lr. zawarł z pozwaną umowę o pracę na stanowisku dyrektora administracyjnego, a w dniu 30 grudnia 2021 r. umowę tę mu wypowiedziano, z uwagi na likwidację tego stanowiska pracy. Umowę wypowiedział powodowi prezes zarządu, a powinien dokonać tej czynności J. T. będący pełnomocnikiem do zawierania umów z członkami zarządu. Powód podniósł także, iż w dniu wręczenia wypowiedzenia był niezdolny do pracy.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany zaprzeczył, aby powód złożył rezygnację z funkcji prezesa zarządu na skutek wspólnego porozumienia z Prezydentem Miasta S. oraz Radą Nadzorczą, a także aby podczas tego spotkania ustalono kwestie dalszego zatrudnienia powoda. Potwierdził, że powód zatrudniony został na stanowisku dyrektora administracyjnego, a stanowisko to zostało ostatecznie zlikwidowane. Zarzuty dotyczące wypowiedzenia dokonane zostało przez osobę nieuprawnioną, tj. Prezesa Zarządu W. S., a nie przez J. T.- - pełnomocnika do reprezentowania Spółki w umowie z członkiem zarządu, są nieuzasadnione Pozwany powołał się na § 15 Aktu Przekształcenia (...) w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, zgodnie z którym do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy upoważniony jest Prezes Zarządu lub inna osoba wyznaczona przez Prezesa na czas jego nieobecności w pracy. W odniesieniu do podnoszonej przez powoda bezskuteczności wypowiedzenia wskazał, że w dniu wypowiedzenia umowy o pracę powód stawił się w pracy i wykonywał obowiązki służbowe. Dopiero po dokonaniu wypowiedzenia powód udał się do lekarza i uzyskał zaświadczenie o niezdolności do pracy, co nie czyni dokonanego wypowiedzenia bezskutecznym.

Wyrokiem z 27 lipca 2022r. , Sąd Rejonowy w Sieradzu – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo i obciążył powoda kosztami procesu na rzecz pozwanego.

Wyrok zapadł po następujących ustaleniach i ocenie prawnej :

Powód D. S. pełnił funkcję Prezesa Zarządu pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w S. od dnia 19 października 2015r. do 30 kwietnia 2017r., na podstawie umowy o pracę , którą rozwiązano 30 kwietnia 2017r. za porozumieniem stron.

Następnie na mocy umowy z 26 kwietnia 2017r. o świadczenie usług zarządzania, D. S. pełnił funkcję Prezesa Zarządu pozwanej Spółki w okresie od 1 maja 2017r., na czas określony, tj. pełnienia przez Zarządzającego funkcji członka Zarządu Spółki.

W dniu 28 kwietnia 2021 r. odbyło się spotkanie, w którym brał udział P. O. - Prezydent Miasta S. i K. G. - Przewodnicząca Rady Nadzorczej pozwanej Spółki. Prezydent Miasta S. dokonuje oceny pracy Zarządu mi.in. pozwanej Spółki. Prezydent Miasta S. wielokrotnie wskazywał, że jest niezadowolony z pracy Zarządu (...), a nie konkretnie powoda. P. O. nie przypomina sobie, czy były prowadzone rozmowy dotyczące zatrudnienia konkretnej osoby. Nie składał deklaracji zatrudnienia powoda w spółce, gdyż przekraczałoby to jego kompetencje. Decyzje kadrowe podejmuje zarząd spółki samodzielnie, również co do zatrudnienia dyrektora i jest to autonomiczna decyzja prezesa. O przydatności poszczególnych pracowników decyduje prezes.

W dniu 28 kwietnia 2021r. powód D. S. złożył na ręce K. G. — Przewodniczącej Rady Nadzorczej pozwanej Spółki, rezygnację z funkcji Prezesa Zarządu Spółki. K. G. odradzała powodowi złożenie tej rezygnacji. Odradzał także M. O..

Uchwałą z 28 kwietnia 2021r. Zgromadzenie Wspólników zatwierdziło sprawozdanie Zarządu z działalności Spółki w 2020r. W ocenie powoda nie było przesłanek do nieudzielenia absolutorium Zarządowi. Powód złożył rezygnację, gdyż nie chciał zaogniać konfliktu i doprowadzić do spraw sądowych.

W dniu 6 maja 2021 r. powód zawarł ze stroną pozwaną umowę o pracę na stanowisku dyrektora administracyjnego, na czas nieokreślony, na pełen etat.

W dniu 2 lipca 202lr. Zarząd Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w S., uchwałą nr (...) wprowadził regulamin organizacyjny, na mocy którego utworzono stanowisko dyrektora Działu (...). Dyrektorowi podlegały trzy samodzielne stanowiska: ds. kadr, płac i administracji, ds. informatyki i RODO oraz ds. bhp i przeciwpożarowych. Wprowadzenie tego stanowiska miało usprawnić pracę, a okazało się, że nic się nie zmieniło. Osoby, które podlegały dyrektorowi administracyjnemu albo radziły sobie same, albo przychodziły do prezesa zarządu. Oczekiwany cel — usprawnienie, przyspieszenie pewnych prac — nie został osiągnięty. Ostatecznie Prezes Zarządu uznał, że stanowisko dyrektora administracyjnego nie sprawdza się w Spółce, nie przynosi korzyści dla Spółki, a generuje koszty. Korzyść dla Spółki w związku z likwidacją tego stanowiska to 12.000 zł brutto, na którą to kwotę składa się wynagrodzenie dyrektora i należności, które od wynagrodzenia należy zapłacić.

W dniu 30 grudnia 2021 r. wręczono powodowi pismo o rozwiązaniu umowy o pracę, z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał 31 stycznia 2022r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano zmiany organizacyjne w Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. w S., polegające na likwidacji stanowiska dyrektora administracyjnego. Zmiany organizacyjne dokonane zostały w ramach uprawnień Zarządu i mają na celu poprawę efektywności zarządzania spółką. Likwidacja stanowiska pracy wynikająca ze zmiany struktury organizacyjnej zakładu pracy i związane z tym przekazanie zadań przypisanych do danego stanowiska bezpośrednio Prezesowi Zarządu, uzasadnia zwolnienie pracownika bez potrzeby oceny przez pracodawcę przymiotów zawodowych tego pracownika oraz porównywania go z pracownikami zatrudnionymi na stanowiskach innego rodzaju. Poinformowano powoda, że zgodnie z art. 362 k.p. od dnia 31 grudnia 2021 r. do końca okresu wypowiedzenia, tj. do 31 stycznia 2022 r. zostaje zwolniony z obowiązku świadczenia pracy, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Pismo podpisał Prezes Zarządu W. S.. Wypowiedzenie zostało wręczone powodowi w gabinecie prezesa, w godzinach pracy, tj. między godziną 10:30 a 12:00. W tym dniu D. S. był w pracy, podpisał listę i wykonywał swoje obowiązki. Powód zapoznał się z treścią oświadczenia, po czym odmówił jego podpisania. Powiedział, że: „mógłby nie podpisać tego oświadczenia i pójść na zwolnienie lekarskie”. Po czym opuścił pracę. Po wręczeniu wypowiedzenia powód skorzystał z porady lekarskiej i uzyskał zaświadczenie lekarskie o niezdolności do pracy od 30 grudnia 202lr.

Na miejsce powoda nie został nikt zatrudniony. Obowiązki powoda przejął Prezes Zarządu.

Zgodnie z § 15 Aktu Przekształcenia (...) w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy upoważniony jest Prezes Zarządu lub inna osoba wyznaczona przez Prezesa na czas jego nieobecności w pracy.

Jednomiesięczne wynagrodzenie powoda obliczane jako ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 9.200 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie zeznań stron – powoda i Prezesa Zarządu W. S., zeznań świadków: P. O. - Prezydenta Miasta S. , K. G., M. O., A. S. , R. K.. Jako dowody w sprawie przyjął także pismo powoda D. S. z 28 kwietnia 2021r., odpis uchwały Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Przedsiębiorstwa (...) Spółki z o.o. z 28 kwietnia 2021r. o powołaniu K. G. do pełnienia funkcji Przewodniczącej Rady Nadzorczej, uchwałę nr (...) Zarządu Przedsiębiorstwa (...) spółki z o.o. z dnia 2.07.2021r. wraz ze schematem organizacyjnym, uchwałę nr (...) Zarządu Przedsiębiorstwa (...) spółki z o.o. z dnia 29.12.2021r. wraz ze schematem organizacyjnym, akt Przekształcenia (...)w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością stan na dzień 01 sierpnia 2019r.

Przechodząc do rozważań i oceny prawnej, Sąd Rejonowy zaznaczył , że przedmiotem sporu jest ocena złożonego powodowi wypowiedzenia umowy o pracę, w szczególności przyczyn wskazanych przez pozwanego w jego treści, które w ocenie pracodawcy uzasadniały podjętą w tym zakresie decyzję. Rozpoznając powództwo z art. 45 § 1 k.p, Sąd bada po pierwsze to, czy wypowiedzenie jest zgodne z prawem, czyli czy spełnia wymogi formalne. Dopiero wówczas aktualizuje się konieczność badania tego, czy wypowiedzenie było uzasadnione. Stylistyka cytowanego przepisu wskazuje, że ustawodawca formułuje to nawet mniej rygorystycznie - Sąd uwzględnia odwołanie pracownika jedynie wówczas, gdy wypowiedzenie „jest nieuzasadnione". Analizując konstrukcję oświadczenia pozwanego pracodawcy o wypowiedzeniu powodowi umowy o pracę, Sąd Rejonowy ocenił , że spełnia wymogi określone w art. 30 § 4 k.p. Wskazał , że stosunek pracy, jak niemal wszystkie stosunki prawne, jest z natury swej rozwiązywalny. Przepisy prawa pracy poręczają wprawdzie wzmożoną ochronę pracownika, nakładając na pracodawcę obowiązek uzasadnienia decyzji o wypowiedzeniu umowy o pracę. Niemniej jednak wypowiedzenie jest normalnym i - przy spełnieniu rygorów ustawowych - w pełni przez prawo dopuszczalnym sposobem zwolnienia pracownika. Dlatego zasadność wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony powinna być oceniana w płaszczyźnie stwierdzenia, że jest to zwykły sposób rozwiązywania umowy o pracę (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 1996 r., IPRN 69/96, OSNAP z 1997, Nr 10, poz 163).

W odniesieniu do podnoszonych przez powoda argumentów, że wypowiedzenie umowy o pracę zostało dokonane przez osobę nieuprawnioną, Sąd I instancji nie podzielił tego stanowiska, gdyż w świetle aktu przekształcenia (...) w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, zgodnie z jego § 15, do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy upoważniony jest Prezes Zarządu lub inna osoba wyznaczona przez Prezesa na czas jego nieobecności w pracy. Wypowiedzenie powodowi umowy o pracę zostało podpisane przez Prezesa Zarządu, a zatem przez osobę upoważnioną. Sąd Rejonowy nie podzielił także argumentacji powoda o wręczeniu wypowiedzenia z naruszeniem art. 41 Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd Rejonowy podkreślił , że z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że 30 grudnia 2021 r. powód był obecny w pracy i pracę tę świadczył. Dopiero po zapoznaniu się z wręczonym oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy o pracę, skorzystał ze zdalnej porady lekarskiej i uzyskał zaświadczenie o niezdolności do pracy obejmującej dzień 30 grudnia 2021 r. Warunkiem decydującym o objęciu pracownika ochroną, jest usprawiedliwiona nieobecność w pracy, a nie później stwierdzona chorobowa niezdolność do pracy.

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności wypowiedzenia, Sąd I instancji stwierdził, że przyczynę wypowiedzenia stanowiły zmiany organizacyjne w pozwanej Spółce, polegające na likwidacji zajmowanego przez powoda stanowiska dyrektora administracyjnego. Ze złożonych dokumentów wynika, że likwidacja taka została faktycznie przeprowadzona, bowiem stanowisko to usunięto ze struktury organizacyjnej. Obowiązki dyrektora administracyjnego przejął Prezes Zarządu. Dyrektorowi administracyjnemu podlegały samodzielne stanowiska pracy: samodzielne stanowisko ds. kadr, płac i administracji, specjalista ds. informatyki i RODO oraz specjalista ds. bhp i przeciwpożarowych. Z zeznań Prezesa Zarządu wynika, że decyzję o likwidacji stanowiska zajmowanego przez powoda podjęto, gdyż nie przynosiło ono korzyści dla Spółki, a generowało koszty. Konkludując, Sąd I instancji doszedł do wniosku, iż wypowiedzenie powodowi umowy o pracę było uzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 k.p., a wskazana przyczyna konkretna i rzeczywista. Wobec tego powództwo o przywrócenie powoda do pracy podlegało oddaleniu.

Odnosząc się do podnoszonych przez powoda okoliczności, że Prezydent Miasta S. w drodze przyrzeczenia publicznego zagwarantował powodowi zatrudnienie do 2023r., Sąd Rejonowy skonstatował, że nawet gdyby faktycznie zostało wypowiedziane, nie nosi ustawowych cech przyrzeczenia publicznego (art. 919 Kodeksu cywilnego i 921 Kodeksu cywilnego). Nie było wypowiedziane publicznie, gdyż miało być wypowiedziane do ograniczonego kręgu osób na spotkaniu organów Spółki. Z twierdzeń powoda wynika, że zostało skierowane do niego. Poza tym nawet gdyby takie przyrzecznie zostało wypowiedziane, to zgodzić należy się z pozwanym, że nie pochodziło od podmiotu, który w ramach swoich kompetencji może decydować o zatrudnieniu w pozwanej Spółce. Zgodnie ze złożonym do akt sprawy aktem przekształcenia (...)w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy upoważniony jest Prezes Zarządu lub inna osoba wyznaczona przez Prezesa na czas jego nieobecności w pracy, a nie Prezydent Miasta S.. Okoliczności te potwierdził słuchany w charakterze świadka P. O. - Prezydent Miasta S., który zeznał, że wszelkie decyzje kadrowe podejmuje zarząd spółki samodzielnie, również co do zatrudnienia dyrektora i jest to autonomiczna decyzja prezesa, jeżeli chodzi o stanowisko dyrektora. Świadek ten zeznał także, że jest daleki od tego, aby kształtować politykę zatrudnienia w spółce. O przydatności poszczególnych pracowników decyduje prezes. Zdaniem Sądu nawet gdyby przyjąć, że Prezydent Miasta S. taką obietnicę wypowiedział, to nie była ona wiążąca w świetle przedstawionych dokumentów, z których wynika, że decyzje kadrowe w pozwanej spółce podejmuje prezes zarządu. Uwzględniając powyższe ustalenia faktyczne sprawy, Sąd Rejonowy nie dopatrzył naruszenia zasad współżycia społecznego.

Nadto Sąd Rejonowy podniósł, że wobec tego , że w okresie od 1 maja 2017r. do 28 kwietnia 2021r. powód był zatrudniony w pozwanej Spółce na podstawie umowy cywilnoprawnej — kontraktu menadżerskiego oraz wobec złożonej 28 kwietnia 202lr przez powoda, na ręce Przewodniczącej Rady Nadzorczej, rezygnacji z pełnienia funkcji Prezesa Zarządu, podnoszone w sprawie okoliczności dotyczące zgodności z prawem rozwiązania umowy cywilnoprawnej z powodem , zdaniem Sądu pozostają poza zakresem kognicji sądu pracy w sprawie niniejszej, a dotyczącej odwołania powoda od rozwiązania umowy o pracę zawartej w późniejszym terminie. Z tego względu Sąd nie ustalał okoliczności i przyczyn rozwiązania umowy cywilnoprawnej z powodem, bowiem nie miały one znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i dlatego pominął w tym zakresie zeznania świadków K. G. i M. O.. Sąd I instancji podniósł także, iż z dokumentów złożonych w sprawie, jak i z osobowych źródeł dowodowych nie wynika, aby powód uchylił się skutecznie od złożonego oświadczenia woli o rozwiązaniu kontraktu menadżerskiego. Wątpliwości budzą twierdzenia powoda, jakoby oświadczenie to złożył pod wpływem groźby bezprawnej, skoro sama K. G., na której ręce powód pismo o rezygnacji złożył twierdziła, że odradzała mu tę decyzję. Wynika z tego, że była to świadoma i dobrowolna decyzja powoda.

Podsumowując , zdaniem Sądu I instancji nie można skutecznie podważać wypowiedzenia umowy o pracę zawartej w oparciu o przepisy Kodeksu pracy, powołując się na okoliczności, które legły u podstaw rozwiązania z powodem wcześniej łączącej go z pozwaną umowy cywilnoprawnej. Były to bowiem dwie odrębne umowy, oparte na różnych podstawach prawnych.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018r., poz. 265) i zasądził je od powoda na rzecz pozwanego w kwocie 540 zł, tj. trzykrotności stawki minimalnej (180 zł x 3). Sąd stwierdził, że sprawa była bardzo skomplikowana pod względem merytorycznym, jak i procesowym. Powód również z tych przyczyn żądał zasądzenia na swoją rzecz trzykrotnej stawki minimalnej na wypadek wygrania procesu. O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o 98 § 1 ¹ K.p.c.

Apelację od wyroku wywiódł pełnomocnik powoda, zaskarżając orzeczenie w całości, Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił następujące uchybienia:

I.  Naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie tj.:

1.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów i poczynienie ustaleń faktycznych wbrew materiałowi zgromadzonemu w sprawie polegających na przyjęciu, iż Prezydent Miasta S. nie decydował o sprawach kadrowych, a decyzje w tym zakresie były autonomicznie podejmowane przez Prezesa spółki, pomimo iż uwzględniając zasady doświadczenia życiowego i logiki oraz biorąc pod uwagę zeznania powoda, a także świadków K. G. i M. O., należy dojść do przekonania, iż Prezydent zarówno konsultował zwolnienia, jak i decydował o zatrudnieniu i polityce kadrowej w tym względzie, a jego decyzje były natychmiastowo i bezwarunkowo realizowane przez zarząd spółki.

2.  Art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną oceną dowodów i poczynienie ustaleń faktycznych wbrew materiałowi zgromadzonemu w sprawie polegających na przyjęciu, iż to nie podmiot właściwy złożył zapewnienia o dalszym zatrudnieniu w dniu 28.04.2021 r., podczas gdy uwzględniając zasady doświadczenia życiowego i logiki, a także opierając się na zeznaniach świadków K. G. i M. O. należy dojść do wniosku, iż Prezes Spółki mógł wyrażać oświadczenie woli również w sposób dorozumiany - i wiedział oraz wyrażał zgodę na zrealizowanie przyrzeczenia publicznego złożonego przez Prezydenta Miasta S. zatrudnienia powoda do emerytury - choćby przez sam fakt zatrudnienia powoda bez oficjalnego wprowadzenia stanowiska do regulaminu organizacyjnego spółki, bez skonkretyzowania obowiązków pracowniczych, stworzenia stanowiska ad hoc, pomimo prowadzenia rozmów z byłym członkiem zarządu w tej kwestii , rozmów Prezydenta i braku sprzeciwu członka zarządu - toteż w przypadku prawidłowych ustaleń, Sąd powinien dojść co najmniej do przekonania, że przyczyna wskazana w uzasadnieniu wypowiedzenia nie była rzeczywista i prawdziwa, a nadto iż samo wypowiedzenie pozostawało w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, bowiem naruszało poczynione w tym zakresie przez strony uzgodnienia co do okresu i warunków zatrudnienia, a którym to ustaleniom przez złożenie wypowiedzenia się sprzeniewierzono,

3.  Art. 233 § 1 k.p.c poprzez błędną oceną dowodów i poczynienie ustaleń faktycznych wbrew materiałowi zgromadzonemu w sprawie polegających na przyjęciu, iż doszło do reorganizacji struktury pracy, podczas gdy w rzeczywistości nastąpiła pozorność likwidacji stanowiska pracy i rzekomego przejęcia obowiązków w kontekście faktu , iż zakresu obowiązków nigdy nie było, a stanowisko pracy było samodzielne i przejmowane przez Prezesa Spółki, co nie jest reorganizacją struktur pracy w spółce, a jedynie zwolnieniem pracownika i w ślad za tym likwidacją jego stanowiska.

4.  Art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną oceną dowodów wyprowadzeniem wniosków wbrew materiałowi zgromadzonemu w sprawie poprzez przyjęcie, iż wypowiedzenie umowy o pracę wskazywało przyczynę rzeczywistą i prawdziwą, pomimo zarzutu wskazanego w ust. 3 niniejszych zarzutów jak również faktu zgodnego z zeznaniami świadków K. G. M. O., P. O. i samego pozwanego, w imieniu którego działał W. S., iż rzeczywistą i prawdziwą przyczyną wypowiedzenia nie była likwidacja stanowiska pracy, lecz brak zgody na dalsze zatrudnianie powoda ze strony Prezydenta Miasta S. , zdecydowany wpływ Prezydenta na decyzje jedynego członka zarządu, jego „niezadowolenie z pracy zarządu (...), a nie konkretnie powoda”, który to jednak zarząd i osoba były wykonywany w dużej mierze wyłącznie przez powoda, w szczególności w zakresie inwestycji (...), niechęć i naciski Prezydenta oraz radnych w zakresie usunięcia powoda z zajmowanego stanowiska pracy; zatem rzeczywista i prawdziwa przyczyna zwolnienia jest zupełnie inna od wskazanej w wypowiedzeniu i dotyczy osobistych cech, wiedzy, działalności politycznej powoda oraz nie ma nic wspólnego z brakiem rzetelnego działania na rzecz spółki, również w okresie zajmowania stanowiska dyrektora administracyjnego. likwidacją stanowiska (pozorną), lub nieprzydatnością stanowiska w strukturze firmy - których to rzekomych przyczyn wypowiedzenia pozwany nie udowodnił.

5.  Art. 233 § 1 k.p.c. poprzez ustalenie z przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, iż Prezes spółki przejął obowiązki pracownika zwolnionego, co jest nielogiczne, albowiem obowiązki w tym zakresie Prezes i tak nadzorował z racji umiejscowienia w strukturze działania spółki, a także pełnił od początku zatrudnienia,

6.  Art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną oceną dowodów i przyjęcie wbrew materiałowi zgromadzonemu w sprawie, iż wypowiedzenie zawiera kryterium wyboru pracownika, co jest wnioskiem nieopartym na żadnej podstawie dowodowej, albowiem kryterium tego nie określono w żaden czytelny sposób w wypowiedzeniu oraz nie wypływa ono z żadnego innego dowodu przedstawionego w sprawie,

7.  Art. 233 § 1 k.p.c. poprzez poczynienie ustaleń faktycznych sprzecznych z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie polegających na przyjęciu, iż Przewodnicząca Rady Nadzorczej odradzała powodowi złożenie rezygnacji z funkcji prezesa spółki mimo, iż taki fakt nie wynika z żadnego fragmentu jej zeznań złożonych na rozprawie w dniu 21.04.2022 r., a wręcz przeciwnie świadek zeznała , iż udało iei się przekonać powoda do złożenia rezygnacji z funkcji prezesa Zarządu i do przyjęcia propozycji pracy na stanowisku dyrektora, czego potem żałowała (oo;23;29) zeznań, tak więc Sąd doszedł do wniosków dokładnie odwrotnych w stosunku do tego, co wynika wprost z przeprowadzonego dowodu,

II . Naruszenie przepisów prawa materialnego:

8.  Art. 30 § 4 k.p. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i uznanie wypowiedzenia za skuteczne podczas, gdy wypowiedzenie nie zawiera rzeczywistej i prawdziwej przyczyny wypowiedzenia, a likwidacja stanowiska pracy nie miała związku z jakąkolwiek reorganizacją struktury pracy.

9. Art. 30 § 4 k.p. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i uznanie wypowiedzenia za skuteczne podczas, gdy wypowiedzenie nie zawiera kryterium wyboru pracownika.

10.  Art. 6 kc poprzez jego błędną wykładnię i ustalenie, iż powód nie udowodnił, że rzeczywista i prawdziwa przyczyna wypowiedzenia spoczywała poza przyczynami wskazanymi w wypowiedzeniu. tymczasem przy prawidłowym zastosowaniu tego przepisu Sąd winien przyjąć, iż to obowiązkiem pozwanego jest wykazanie, że przyczyna wskazana w wypowiedzeniu jest rzeczywista i prawdziwa, któremu to obowiązkowi dowodowemu pozwany nie sprostał.

II.  Naruszenie przepisów postępowania skutkujące nieważnością orzeczenia, o której mowa w art. 379 pkt 3 kpc poprzez;

11.zaniechanie przez Sąd wystąpienia na podstawie art. 44 ¹ § 1 i 2 kpc do Sądu Najwyższego o wyznaczenie innego równorzędnego Sądu do rozpoznania sprawy z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości, które w niniejszej sprawie zostało poważnie zagrożone na skutek orzekania przez Sąd meriti w warunkach budzących wątpliwości co do obiektywności i bezstronności Sądu i w wyniku tego wywołujących również poważne zastrzeżenia w odbiorze społecznym wyroku, a to z uwagi na specyficzny układ okoliczności faktycznych niniejszej sprawy oraz przebieg postępowania sądowego, które obejmowało m.in. dokonywanie przez Sad oceny wiarygodności zeznań - w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu -Prezydenta Miasta S. Pana P. O., tj. organu samorządu, w którego obrębie znajduje się jednocześnie siedziba Sądu Rejonowego w Sieradzu, w konsekwencji prowadzi to do powstania naturalnych wątpliwości związanych z obiektywizmem Sądu, przy czym wątpliwości te występują w procesie w takim natężeniu, że przekształcają uprawnienie Sądu z art. 441 kpc w obowiązek, którego niewykonanie powinno skutkować uchyleniem wyroku bez względu na jego potencjalny wpływ na treść orzeczenia.

Ponadto na podstawie art. 381 kpc apelujący wniósł o:

12.dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu - oświadczenia powoda z dnia 26.01.2022 r. o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu na okoliczność treści porozumienia zawartego pomiędzy powodem a Prezydentem Miasta S. P. O., w kwestii rezygnacji z funkcji Członka Zarządu pozwanego wskazując, iż potrzeba powołania się na pismo powstała w związku z treścią uzasadnienia zaskarżonego wyroku i dokonaniem przez Sąd pozytywnej oceny wiarygodności zeznań świadka P. O..

Wskazując na powyższe, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie jak w pozwie, a ewentualnie, gdyby umowa o pracę uległa rozwiązaniu - przywrócenie powoda na dotychczasowych warunkach pracy i płacy oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego od pozwanego na rzecz powoda według norma prawem przepisanych za obie instancje wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Ewentualnie - zwłaszcza w przypadku uwzględnienia zarzutu, o którym mowa w pkt 11-o uchylenie zaskarżonego wyroku, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelujący zarzucił Sądowi pominięcie szeregu okoliczności i wyciągnięcie błędnych, nie dających się pogodzić z logiką i doświadczeniem wniosków ze wskazanych dowodów, w szczególności z zeznań świadków K. G. i M. O., P. O., oraz pozwanego W. S., w zakresie reorganizacji struktury pracy i likwidacji stanowiska pracy, ale przede wszystkim w zakresie rzeczywistej i prawdziwej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę. Przejęcie przez Prezesa spółki obowiązków, które i tak do niego należały, gdyż w ramach struktury organizacyjnej kieruje pracą wszystkich komórek organizacyjnych , nie można uznać za przejęcie obowiązków pracownika zwalnianego z konkretnej komórki w strukturze organizacyjnej.

Sąd meriti pominął okoliczności funkcjonowania jedynego właściciela spółek miejskich Gminy reprezentowanej przez Prezydenta Miasta S. oraz jego wpływu na decyzje w spółkach miejskich, w tym w zakresie kadrowym. Nie może również pozostać bez oddziaływania na ocenę materiału dowodowego fakt wcześniejszego sprawowania funkcji zarządczej w spółce miejskiej przez powoda, okoliczność zmiany jego „rodzaju” zatrudnienia i ich przyczyn, na dalsze trwanie zatrudnienia i jego zakończenie zaledwie kilka miesięcy później. W zakresie bowiem „zmiany kontraktu menadżerskiego” powoda jedynym decydującym był Prezydent Miasta S. — P. O.. Stąd zaangażowanie w tym zakresie rady nadzorczej spółki i jednoczesne zatrudnienie na umowę o pracę z chwilą zakończenia stosunku powołania na członka zarządu i kontraktu. Te okoliczności mają charakter decydujący w ocenie przyczyn zakończenia stosunku pracy z powodem . Apelujący w dalszej kolejności podał, iż sam pozwany w swoich wyjaśnieniach wskazywał na naciski związków zawodowych, jednego z radnych” odnośnie stanowiska powoda. Niezadowolenie Prezydenta P. O. ,,z pracy zarządu (...)” , miało charakter personalny, polityczny i zostało ujawniane na zewnątrz w postaci decyzji o zakończeniu stosunku pracy przez powoda jako członka zarządu zależnego od Prezydenta, gdyż przez niego faktycznie zatrudnionego i powołanego.

Uzasadniając zarzut nieważności postępowania oparty na treści art. 379 pkt. 3 k.p.c., apelant wskazał, że opisane wątpliwości dotyczące ustaleń faktycznych Sądu przemawiają również za przyjęciem, iż w okolicznościach niniejszej sprawy Sąd prowadził postępowanie oraz wydał orzeczenie w warunkach, które uniemożliwiają wydanie niezależnego sądu, a to z uwagi na konieczność dokonywania przez Sąd oceny zeznań Prezydenta Miasta S. P. O., przy czym:

1.  1oo % udziałów w Przedsiębiorstwie (...) Posiada Gmina Miasta S., co z definicji czyni organ wykonawczy samorządu wyłącznym decydentem w zakresie obsady organów spółki

2.  Strona pozwana od początku postępowania podnosi twierdzenie, że jedynym i wyłącznym fakty czym decydentem w zakresie zatrudnienia kadry kierowniczej (...) posiada Prezydent

Miasta S.

3.  Prezydent Miasta S. zaprzecza przedstawianym w pozwie okolicznościom, a zaprzeczenia te pozostają w tak otwartej sprzeczności z resztą materiału dowodowego, że Sąd uznaje za celowe przeprowadzenie konfrontacji świadków - Prezydenta Miasta Pana P. O. oraz Przewodniczącego Rady Nadzorczej Pani K. G.. Po przeprowadzeniu konfrontacji utrzymują się liczne rozbieżności.

Oczywisty jest, że w tak powstałych okolicznościach swoboda orzekania Sądu jest ograniczona. Sąd musi dokonać ocen związanych z wiarygodnością zeznań osoby stojącej na czele samorządu, co w naturalny sposób rodzi wątpliwości związane z rzetelnością takiej oceny. Zachowanie obiektywizmu w tych warunkach należy uznać za utrudnione, a jednocześnie społeczny odbiór tej oceny zawsze będzie charakteryzował się przekonaniem o braku tego obiektywizmy. W tych okolicznościach za stosowne winien uznać zwrócenie się do Sądu Najwyższego z wnioskiem o wyznaczenie do rozpoznania sprawy sądu równorzędnego na podstawie art. 44 ^{( 1)} § 1 i 2 kpc. Lokalny Sąd jest w trudnym położeniu mając sformułować osąd, iż zeznania piastuna organu są niewiarygodne, albo wypowiedzieć krytyczną opinię na temat tego, że piastun organu nie pamięta, do czego się zobowiązywał w indywidualnych spotkaniach, bo takich spotkań ma dużo. Trudność ta wiąże się z rangą świadka w społeczności lokalnej. Osoby takie jak Prezydent w oczach społeczności uchodzą za szczególnie prominentne, toteż krytyczne ocenianie ich zeznań przez Sąd miejsca położenia siedziby organu wzbudza w odbiorze społecznym poważne powątpiewanie. Istotne jest, że podjęcie decyzji procesowej w tym względzie leżało wyłącznie w gestii Sądu. ,,Jest oczywistym że dla każdego przeciętnego obserwatora bezstronne orzekania w niniejszej sprawie przez Sądu Rejonowy w Sopocie będzie niemożliwe. Fakt, iż do wydania orzeczenia pomimo to doszło powoduje, iż jest ono obarczone wadą nieważności, o której mowa w art. 379 § 3 kpc. Sąd Rejonowy w Sopocie bez względu na swoją obsadę będzie postrzegany jako czynnik nieobiektywny przy orzekaniu w niniejszej sprawie. Decyduje o tym nie tyle sam fakt wpływu orzeczenia na interesy organu samorządu, ponieważ to akurat jest typowe dla wielu postępowań, ale już wydawanie przez Sąd ocen odnoszących się personalnie do osoby sprawującej funkcję organu samorządu lokalnego jest sytuacją nieprzeciętną. Kierując się dobrem wymiaru sprawiedliwości Sąd winien dążyć do przekazania tej sprawy do rozpoznania innemu równorzędnemu sądowi”.

W odpowiedzi na apelację, pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji w całości jako bezzasadnej, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm prawem przepisanych. Nadto wniósł o oddalenie wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z oświadczenia powoda z 26 stycznia 2022 r. o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu, gdyż dowód jest spóźniony, a powód nie uprawdopodobnił, że jego powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe albo potrzeba jego powołania wynika później;

Pozwany nie podzielił zarzutów w zakresie naruszenia art. 233 § 1 KPC w zakresie błędnej oceny Sądu o prawdziwej przyczynie wypowiedzenia, uznając twierdzenia apelującego za nieuprawnioną polemikę z prawidłową oceną Sądu I instancji .

Pozwany nie podzielił także zarzutu pozorności likwidacji stanowiska pracy , gdyż doszło do rzeczywistej reorganizacji w zakładzie pracy, w postaci likwidacji stanowiska zajmowanego przez powoda. Stanowisko zajmowane przez powoda nie funkcjonuje już w pozwanej spółce, na miejsce powoda nie została zatrudniona żadna inna osoba. Natomiast stanowiska z zakresu BHP, informatyka, kadry oraz płace, które wcześniej podlegały organizacyjnie pod stanowisko zajmowane przez powoda, aktualnie podlegają bezpośrednio Prezesowi Zarządu.

W zakresie skuteczności ewentualnego publicznego przyrzeczenia dalszego zatrudnienia powoda w Spółce, to rzekome przyrzeczenie publiczne złożone przez Prezydenta Miasta S. nie posiada żadnych cech konstytutywnych przyrzeczenia publicznego, w szczególności nie zostało poczynione publiczne, gdyż miało zostać poczynione wobec ograniczonego kręgu osób na spotkaniu organów Spółki, jak również miało zostać skierowane do zindywidualizowanej osoby. Ponadto, rzekome przyrzeczenie publiczne zostało skierowane przez podmiot nieuprawniony do decydowania o zatrudnieniu pracowników w Spółce. W konsekwencji, zastosowanie przez powoda konstrukcji prawnej przyrzeczenia publicznego w kontekście dalszego zatrudnienia należy uznać za chybione.

W zakresie zarzutu powoda o naruszeniu przez Sąd przepisów postępowania skutkującego nieważnością postępowania, o której mowa w art. 379 pkt 3 KPC, to zarówno z powołanej przez skarżącego podstawy prawnej, jak i uzasadnienia zarzutu, nie można stwierdzić ani podstaw faktycznych ani prawnych tejże nieważności.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu nieważności postępowania ,wywodzonej przez apelującego z art. 379 pkt. 3 k.p.c. Przepis ten w powołanym pkt. 3 stanowi , że nieważność postępowania zachodzi: jeżeli o to samo roszczenie między tymi samymi stronami toczy się sprawa wcześniej wszczęta albo jeżeli sprawa taka została już prawomocnie osądzona;

Uzasadniając zarzut, pełnomocnik powoda upatruje nieważności postępowania w zaniechaniu przez Sąd I instancji wystąpienia do Sądu Najwyższego w trybie art. 44 ¹ § 1 i 2 k.p.c. o wyznaczenie innego równorzędnego sądu do rozpoznania niniejszej sprawy, z uwagi na dobro wymiary sprawiedliwości. Zdaniem apelującego dobro wymiaru sprawiedliwości zostało poważnie naruszone, na skutek orzekania przez sąd meriti w warunkach budzących wątpliwości co do obiektywizmu i bezstronności i w wyniku tego wywołujących także poważne zastrzeżenia w odbiorze społecznym wyroku , a to z uwagi na specyficzny układ okoliczności faktycznych sprawy , przebieg postępowania sądowego , które obejmowało dokonywanie przez sąd oceny zeznań Prezydenta Miasta S. – organu samorządu, w obrębie którego znajduje się siedziba sądu.

Odnosząc się do tego zarzutu nieważności i wskazanej podstawy prawnej , to w sprawie niniejszej powołany przez apelanta przepis nie ma w ogóle zastosowania, gdyż pomiędzy tymi samym stronami tego procesu nie toczy się sprawa o to samo roszczenie. Samo zaś uzasadnienie nieważności postępowania nie przystaje do treści przepis art. 379 pkt. 3 k.p.c.

Bezwzględne przyczyny nieważności postępowania przepis art. 379 k.p.c. wymienia enumeratywnie . Nie mieści się w tym katalogu ,,zaniechanie przez sąd rozpoznający sprawę zastosowania art. 44 ¹ § 1 i 2 kpc”. Konstrukcja nieważności postępowania zaprezentowana przez apelującego jest co najmniej karkołomna.

Podnieść należy , że wskazany w apelacji art. 44 ¹ § 1 i 2 kpc. dotyczy zupełnie innej kwestii, mianowicie wprowadza wyjątek od konstytucyjnej (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP) i kodeksowej zasady rozpoznawania sprawy przez sąd według zasad właściwości sądu ustalonych w art. 15-42 k.p.c. i co więcej należy go interpretować ściśle (zob. np. postanowienia Sądu Najwyższego z 5 marca 2020 r., IV CO 44/20, nie publ. i z dnia 16 marca 2020 r. IV CO 18/20, nie publ.).

Przede wszystkim wskazać trzeba , iż działający w imieniu powoda pełnomocnik, nie składał wniosku w trybie w.w przepisu i z tej chociażby przyczyny zarzut zaniechania przez sąd zastosowania tego przepisu jest nie do przyjęcia.

Apelujący powołuje się na poważne zagrożenie dobra wymiaru sprawiedliwości , w warunkach budzących wątpliwości co do obiektywizmu i bezstronności i w wyniku tego wywołujących także poważne zastrzeżenia w odbiorze społecznym wyroku , a to z uwagi na specyficzny układ okoliczności faktycznych sprawy , przebieg postępowania sądowego , które obejmowało dokonywanie przez sąd oceny zeznań prezydenta miasta S. – organu samorządu, w obrębie którego znajduje się siedziba sądu. Tak przedstawiona argumentacja a’ priori podważa bezstronność i obiektywizm Sądu I instancji. Ani okoliczności faktyczne sprawy , ani też przebieg postępowania nie wskazują na szczególnie doniosły charakter sprawy. Natomiast sam fakt składania w postępowaniu zeznań w charakterze świadka przez Prezydenta Miasta S., nie uzasadnia w żaden sposób przyjęcia takiego założenia. Jego akceptacja oznaczałaby, że z samego tylko faktu występowania przed sądem w roli procesowej osób pełniących w społeczności lokalnej funkcje publiczne , Sąd każdorazowo winien stosować art. 44 ¹ § 1 i 2 k.p.c. Przedstawiona przez apelującego argumentacja jest nie do zaakceptowania , gdyż podważa autorytet Sądu. Nadto apelujący tak zapędził się w argumentacji co do nieważności postępowania, wskazując na Sąd Rejonowy w Sopocie , co świadczy o braku jakiejkolwiek staranności, a ściślej, instrumentalnej , nieudolnej próbie ,,dopasowania” pewnych cech w przebiegu postępowania do niniejszej sprawy.

Należy przy tym wskazać , że w orzecznictwie Sądu Najwyższego kryterium dobra wymiaru sprawiedliwości jest odnoszone do sytuacji, które mogą wpływać na swobodę orzekania lub stwarzać przekonanie o braku warunków do rozpoznania sprawy przez sąd miejscowo właściwy w sposób obiektywny (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2020 r. V CO 142/20, nie publ. i wskazane w jego uzasadnieniu dalsze judykaty).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5 marca 2020 r. (sygn. akt IV CO 44/20, nie publ.), rola sędziego w społeczeństwie wymaga liczenia się z koniecznością rozstrzygania także takich spraw, których uczestnikami są osoby znane w lokalnym środowisku, bądź znane powszechnie, a sprawa jest przedmiotem publicznej i środowiskowej dyskusji. Spraw takich, niekiedy uciążliwych i trudnych, nie można od siebie odsuwać w braku realnych podstaw do zagrożenia subiektywnej swobody orzekania. Dobra wymiaru sprawiedliwości nie można też utożsamiać z eliminowaniem ewentualnego dyskomfortu po stronie sędziego (sędziów) sądu właściwego, wynikającego z konkretnego układu stron proces. Ewentualne indywidualne okoliczności związane z sytuacją konkretnego sędziego lub sędziów i ich relacją z którąś ze stron postępowania, wybiegającą poza kontakty zawodowe, powinny być rozpatrywane w drodze postępowania o wyłączenie sędziego, którego zainicjowanie leży tak w gestii stron, jak i sędziego (art. 49 k.p.c.). (zob. też. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2018 r., V KO 116/17, nie publ. i z dnia 29 stycznia 2019 r., IV KO 91/18, nie publ.).

Przechodząc do oceny zasadniczego zarzutu apelacji - naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 k.p.c. , to zarzut ten jest niezasadny. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego w aspekcie prawdziwości przyczyny wypowiedzenia powodowi umowy o pracę i tę ocenę Sąd Okręgowy akceptuje.

Celem przypomnienia wskazać trzeba , że jako przyczynę wypowiedzenia wskazano likwidację stanowiska dyrektora administracyjnego , które pełnił powód , a trzy piony które dotąd podlegały powodowi, obecnie podlegają prezesowi zarządu. Z ustaleń Sądu Rejonowego , a te nie zostały zakwestionowane , wynika , że Prezes Zarządu pozwanej spółki uznał , że stanowisko dyrektora administracyjnego nie sprawdza się , nie przynosi korzyści , a generuje koszty. Osoby , które podlegały dyrektorowi administracyjnemu albo radziły sobie same , albo przychodziły do Prezesa

Zarządu. Nie znajduje akceptacji Sądu Okręgowego stanowisko apelacji , że ,,przejęcie przez Prezesa spółki obowiązków, które i tak do niego należały, gdyż w ramach struktury organizacyjnej kieruje pracą wszystkich komórek organizacyjnych , nie można uznać za przejęcie obowiązków zwolnionego pracownika, z konkretnej komórki w strukturze organizacyjnej”. Czym innym jest bowiem kierowanie sprawami spółki przez prezesa zarządu , a czym innym przejęcie obowiązków zwolnionego pracownika, w tym przypadku powoda. Nadto podnieść należy, że w stanie faktycznym sprawy , uwzględniając zatrudnienie powoda na umowę o pracę na specjalnie utworzonym dla niego stanowisku dyrektora administracyjnego, będącym samodzielnym stanowiskiem kierowniczym, badanie zasadności wypowiedzenia w kontekście doboru pracowników do zwolnienia nie jest uzasadnione . Apelujący błędnie zarzuca więc Sądowi I instancji przyjęcie , iż wypowiedzenie zawiera kryterium wyboru pracownika. Takiego stwierdzenia nie można w żaden sposób doszukać się w wywodach Sądu I instancji . Natomiast ta kwestia zawarta jest w uzasadnieniu wypowiedzenia powodowi umowy o pracę i Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych, uzasadnienie to zacytował. Apelujący twierdzi przy tym , że Prezydent Miasta konsultował zwolnienia oraz decydował o zatrudnieniu i polityce kadrowej pozwanej spółki , a zarząd je realizował i to dotyczyło także zwolnienia jego osoby, na co mają wskazywać zeznania K. G. i M. O..

To twierdzenie jest błędne , gdyż powoływane zeznania w.w świadków nie dotyczą samego faktu wypowiedzenia powodowi umowy o pracę z 30 grudnia 2021r. , lecz okoliczności związanych z rezygnacją powoda z funkcji prezesa zarządu, sprawowanej na podstawie uprzedniej umowy cywilno – prawnej ( kontraktu menedżerskiego). Dlatego też powoływanie się na nie, jako uzasadnienie bezskuteczności wypowiedzenia umowy o pracę zawartej z powodem 6 maja 2021r. , skutku odnieść nie może, na co zasadnie zwrócił uwagę sąd meriti. Odnosząc się do powołanych przez apelanta zeznań świadka K. G. , to nie uprawniają one do uwzględnienia twierdzeń apelującego, iż o zatrudnieniu i polityce kadrowej pozwanej spółki decydował Prezydent miasta, a zarząd je bezkrytycznie realizował. Świadek K. G. wprawdzie początkowo zeznała, że tylko sprzątaczka mogła być zatrudniona bez aprobaty prezydenta, a o wszystkich pozostałych decydował albo musiał wiedzieć, to następnie wycofała się by zeznać , iż nie wie dokładnie czy prezydent decydował, czy musiał wiedzieć , bo nie była w zarządzie. Odnosząc się do zeznań w.w świadka to wynika z nich też, że posiedzenie Rady Nadzorczej z 28 kwietnia 2021r., na którym miała zapaść decyzja w przedmiocie udzielenia zarządowi absolutorium, zostało przerwane. Świadkowi, jak zeznał, udało się przekonać powoda by przyjął zaproponowane stanowisko. Z kolei z zeznań powoływanego w apelacji świadka M. O. wynika , że odradzał powodowi przyjęcie tego stanowiska. Powyższe zeznania przeczą więc twierdzeniom apelacji o złożeniu przez powoda 28 kwietnia 2021 rezygnacji z funkcji prezesa zarządu pod wpływem groźby bezprawnej. Słusznie ocenił je Sąd Rejonowy jako nieskuteczne, w tym także z punktu widzenia oceny zasadności wypowiedzenia powodowi umowy o pracę z 30 grudnia 2021r. Z kolei załączone do apelacji oświadczenie powoda z 26 stycznia 2022r. o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia z 28 kwietnia 2021r., z powołaniem się na art. 84 , art. 86 , art.87 k.c. jest także nieskuteczne gdyż wniosek jest spóźniony z mocy art. 381 k.pc. Powód nie wykazał , że jego powołanie w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji nie było możliwe, nie wskazywał że potrzeba jego powołania wynikła dopiero na etapie apelacji.

Nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym twierdzenie apelacji, jakoby sam pozwany w wyjaśnieniach wskazywał na naciski związków zawodowych, jednego z radnych” odnośnie do stanowiska powoda.

Przechodząc do oceny powoływanego przez apelację przyrzeczenia publicznego Prezydenta Miasta S. co do dalszego zatrudnienia powoda, z którym to faktem powód wiąże także bezskuteczność dokonanego wypowiedzenia, Sąd Rejonowy trafnie uznał , że w stanie faktycznym sprawy nie mamy do czynienia z przyrzeczeniem publicznym, a wskazane przez Sąd meriti powody, Sąd Okręgowy w pełni akceptuje bez potrzeby ich powielania . Zaakcentować wypada tylko , że z powodem były uzgodnienia co do dalszego zatrudnienia, czemu nie zaprzeczył W. S. - Prezes Zarządu pozwanej Spółki, co zresztą stało się faktem , gdyż po rezygnacji powoda z funkcji prezesa zarządu , zatrudnił go na podstawie umowy o pracę , a następnie utworzono specjalne dla powoda stanowisko dyrektora administracyjnego. Jednakże z tych faktów nie należy wysnuwać wniosków tak daleko idących jak chce tego powód. Nie ma w sprawie dowodów na przyrzeczenie publiczne zatrudnienia powoda co najmniej do osiągnięcia wieku przedemerytalnego. Na uwagę zasługują także zeznania W. S., że w rozmowie powoda z prezesem zarządu co do dalszego zatrudnienia , uczestnicząca w niej J. S. - radca prawny obsługująca wówczas spółkę, zaproponowała prezesowi wprowadzenie do umowy o pracę z powodem klauzuli niewypowiadania umowy, na co Prezes nie zgodził się, co przeczy także twierdzeniu apelacji o działaniu Prezesa Zarządu na wyłączne życzenie Prezydenta miasta . Podzielić należy ocenę Sądu meriti, że decyzja o likwidacji stanowiska zajmowanego przez powoda była podyktowana brakiem korzyści dla spółki , gdyż generowało koszty, co wynika z zeznań Prezesa Zarządu W. S..

Podsumowując, z uwagi na to , że z powodem zawarto 6 maja 2021r. umowę o pracę w rozumieniu przepisów kodeksu pracy, na samodzielnym stanowisku dyrektora administracyjnego , to wobec jej wypowiedzenia z powodu likwidacji tego stanowiska , wskazana przyczyna wypowiedzenia jest prawdziwa , gdyż faktycznie stanowisko dyrektora administracyjnego zlikwidowano. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny, z poszanowaniem zasady wyrażonej w art. 233 k.p.c. i prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego.

Apelacja podlegała więc oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za II instancję orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018r., poz. 265).