Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodniczący:

1.SSO Waldemar Majka

1.Protokolant:

1. Marta Synowiec

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1014/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 30 sierpnia 2022 roku, sygnatura III K 538/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. Ś.

Niekaralność oskarżonej

Tryb życia oskarżonej i zachowanie po popełnieniu przypisanych czynów

Informacja z KRK

Wyjaśnienia oskarżonej złożone na rozprawie odwoławczej

k.185

k.188

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Do dowodów przeprowadzonych w postępowaniu odwoławczym odniesiono się w części 3 niniejszego uzasadnienia.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów prawa materialnego, a to przepisu art. 26§1 i 2 k.k. oskarżona nie
działała w stanie wyższej konieczności, gdy tak w omawianej sprawie rzeczywiście było

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom apelującego nie doszło do obrazy prawa materialnego poprzez niezastosowanie przez sąd I instancji art.26§1 i 2 kk, bowiem nie sposób przyjąć aby oskarżona działała w stanie wyższej konieczności.

Zgodnie z art.26§1 kk nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego. Nie popełnia przestępstwa także ten, kto, ratując dobro chronione prawem w warunkach określonych w § 1, poświęca dobro, które nie przedstawia wartości oczywiście wyższej od dobra ratowanego (art.26§2 kk).

Przede wszystkim godzi się zauważyć, iż ani postawa, a w tym wypowiedzi pokrzywdzonego R. S., który lokował się w gronie entuzjastów szczepień ani też podjęta uchwała Rady Gminy W. nie sprowadzały bezpośredniego niebezpieczeństwa dla życia czy zdrowia kogokolwiek, a zatem nie występował stan bezpośredniości zagrożenia, którego wystąpienie jest niezbędne aby w ogóle mówić o możliwości działania w stanie wyższej konieczności. Znamię bezpośredniości niebezpieczeństwa ma w ramach stanu wyższej konieczności podobną treść do niebezpieczeństwa zamachu jako znamienia obrony koniecznej i oznacza, że niebezpieczeństwo dla dobra chronionego prawem jest już realne, tzn. że zwłoka w podjęciu działań ratowniczych mogłaby uczynić takie działania bezprzedmiotowymi. Bezpośredniość niebezpieczeństwa upoważniającego do działania w stanie wyższej konieczności może oznaczać także nieuchronność uszczerbku dla dobra w przyszłości, w wypadku zaniechania czynności ratowniczych (podzielając pogląd prawny wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1973 r., III KR 6/73, LEX nr 21565).

Tymczasem Uchwała nr (...) RADY MIEJSKIEJ (...) z dnia 29 kwietnia 2021 r. w sprawie wprowadzenia obowiązku szczepień przeciwko COVID-19 przez mieszkańców Miasta W.oraz inne osoby wykonujące pracę na terenie Miasta W., co też i zauważa skarżący, została skutecznie wyeliminowana z obrotu prawnego na mocy rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody (...) z dnia 18 maja 2021 roku ((...)). Wojewoda stwierdził w toku badania legalności uchwały, że została podjęta z istotnym naruszeniem art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. 2020 r. poz. 713) i art. 41 ust. 1 w związku z art. 92 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 920), polegającym na ustanowieniu norm niespełniających kryteriów upoważniających do ich uregulowania w przepisach porządkowych. Ponadto, Rada Miejska W. podjęła uchwałę z istotnym naruszeniem: - art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, art. 17 ust. 10 pkt 2 w związku z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2020 r. poz. 1845) w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483), polegającym na ustanowieniu przepisów niezgodnych z regulacją ustawową.

O ile zatem dyskusja na temat obowiązku szczepień i wyrażanie społecznego protestu z powodu podjętej uchwały miało uzasadnienie po podjęciu opisanej uchwały, o tyle po jej wyeliminowaniu z obrotu prawnego protest taki nie znajdował już uzasadnienia. Nie sposób też przyjąć aby z powodu podjętej uchwały ktokolwiek zmuszany był do szczepień czy w jakikolwiek inny sposób naruszona była wolność człowieka, skoro nie miała ona rygoru natychmiastowej wykonalności i opisany w niej „przymus” nie został w istocie zrealizowany.

Ponadto zarówno oskarżona (jak i każdy z protestujących) miała możliwość skorzystania ze środków prawnych doprowadzających do uchylenia rzeczonej uchwały. Zgodnie bowiem z art. 101 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz.U. 1990.32.191 ze zmianami ) każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Oskarżona jednak z takiego legalnego trybu nie skorzystała kierując swój atak wynikający z niezadowolenia z podjętej uchwały wobec pokrzywdzonego, który przecież nie był autorem uchwały, a jedynie publicznie popierał pomysł aby szczepienia miały charakter obowiązkowy. Oczywiście oskarżona miała prawo do protestu i wyrażania niezadowolenia w życiu publicznym, co mieści się w szeroko rozumianej i konstytucyjnie gwarantowanej wolności, jednak prawa człowieka mają swoje ograniczenia i wolność każdego człowieka kończy się tam gdzie zaczyna się naruszanie praw innych. Nie można też naruszać jakiegoś prawa dla obrony innego prawa, bowiem nie podlega to z zasady ochronie prawnej - oczywiście poza wyjątkowymi sytuacjami takimi jak choćby obrona konieczna czy stan wyższej konieczności, jednak oskarżona w stanie wyższej konieczności, o czym wspomniano powyżej, niewątpliwie nie działała a to ze względu na brak wystąpienia bezpośredniości zagrożenia dla życia czy zdrowia, jak też występowanie realnej możliwości skorzystania z opisanych powyżej środków prawnych, co nawet w wypadku subiektywnego poczucia niebezpieczeństwa dawało możliwość usunięcia go w inny legalny sposób.

Nie można zatem podzielić argumentacji apelującego wskazującego w uzasadnieniu apelacji, iż „z uwagi zaś na kontrowersyjne wypowiedzi Pana R. S., który wielokrotnie publicznie wypowiadał się o zasadności wprowadzenia takiego przymusu (szczepień) dla wszystkich osób mieszkających i pracujących w W. zaistniała - zdaniem protestujących - potrzeba wyrażenia sprzeciwu wobec tychże działań. Przejawem tego typu czynu były omawiane w sprawie działania oskarżonej, a to publikacja pokrzywdzonego w ramach wizerunku osoby przebranej w mundur formacji niemieckiej SS z czasów II wojny światowej. Publikacja ta miała na celu - jak wyjaśniła oskarżona - niezwłoczne poinformowanie opinii publicznej o bardzo ważnej kwestii możliwości naruszenia praw prywatnych i publicznych oraz ryzyku zagrożenia dla życia i zdrowia mieszkańców W.. Publikacje pokrzywdzonej popularyzowały konieczność przeciwstawienia się działaniom Rady Miasta W.”.

Abstrahując, już od tego że skarżący w swym wywodzie nazywa oskarżoną – „pokrzywdzoną”, co oddaje postawę i stanowisko oskarżonej w niniejszym postępowaniu, bowiem nie czuje się ona sprawcą czegokolwiek nagannego ale ma poczucie pokrzywdzenia, a wyrok sądu I instancji w jej ocenie to „przegięcie”, jednak wyrażanie sprzeciwu czy niezwłoczne informowanie opinii publicznej nie musiało prowadzić do naruszenia prawa i dóbr osobistych człowieka, a w efekcie popełniania przestępstw znieważenia pokrzywdzonego.

Wniosek

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
I instancji;

ewentualnie /z ostrożności procesowej/ wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów; ewentualnie

/z daleko posuniętej ostrożności procesowej/ wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i warunkowe umorzenie mniejszego postępowania karnego
wobec M. Ś. na okres próby i z zastosowaniem przewidzianych prawem
instytucji i środków wg uznania Sądu Odwoławczego ewentualnie;

- zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej w miejsce kary pozbawienia
wolności z zastosowaniem zawieszenia jej wykonania na okres próby kary łagodniejszej

w postaci kary grzywny w rozmiarach wg uznania Sądu Odwoławczego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak powodów do ingerencji w treść wyroku wobec niestwierdzenia działania oskarżonej w stanie wyższej konieczności.

3.2.

obraza przepisów prawa materialnego, a to przepisu art. art. 66 § 1 kodeksu karnego
przez bezzasadne przyjęcie, że czyn oskarżonej charakteryzuje się wysoką szkodliwością
społeczną i stopień winy oskarżonej jest znaczny, gdy tak w rzeczonej sprawie nie było i
nie jest, co nastąpiło przez:

a) brak uwzględnienia tego, że oskarżona, po dokonaniu czynów jej zarzuconych dobrowolnie usunęła w dniu 6 maja 2021 r. z portalu społecznościowego F. wizerunek pokrzywdzonego, ubranego w mundur nazistowskiej formacji SS, co powinno przemawiać za przyjęciem, że społeczna szkodliwość czynów dokonanych przez oskarżoną i stopień jej winy nie są znaczne i co powinno przemawiać na jej korzyść;

b) brak uwzględnienia przez Sąd, że pokrzywdzony jest osobą pełniącą funkcje publiczne, co musi przemawiać za uznaniem, że szkodliwość społeczna czynu nie jest znaczna, gdyż pokrzywdzony jako osoba pełniąca w/w funkcje musi liczyć się z możliwością publicznej krytyki, co nie znalazło odzwierciedlenia w zaskarżonym orzeczeniu;

c) brak uwzględnienia tego, że przyznanie się do winy i wyrażenie skruchy oraz osobiste
przeproszenie pokrzywdzonego-w toku posiedzenia sądowego przez oskarżoną nie są
okolicznościami wystarczająco istotnymi aby zastosować wobec M. Ś. instytucję warunkowego umorzenia postępowania tym bardziej, że oskarżona nie była w przeszłości karana, posiada bardzo dobrą opinię w miejscu zamieszkania i miejscu pracy, wykonywała, dotychczas m.in. zawód nauczyciela, uczniowie oskarżonej wstawili się za nią wyrażając dobrą opinie (k. 126 i 122 akt sprawy), postawa oskarżonej, jej właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy tryb życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegała porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Formułowany zarzut nie jest trafny. Przede wszystkim warunkowe umorzenie postępowania nie jest powinnością sądu, a zatem nie sposób mówić o uchybieniu o którym mowa w art.438§1a kpk nakazującym ingerencję w treść wyroku. Zgodnie z art.66§1 kk sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Postawa oskarżonej w toku postępowania wbrew oczywistemu wydźwiękowi dowodów stanowi okoliczność wyłączającą warunkowe umorzenie postępowania. Brak bowiem refleksyjnego spojrzenia na własne postępowanie i krytycznego doń odniesienia się, co wskazuje na potrzebę ukarania oskarżonej celem kształtowania jej świadomości prawnej. Oskarżona mimo upływu znacznego czasu od zdarzenia funkcjonuje nadal w poczuciu, że to ona jest pokrzywdzona działaniem wymiaru sprawiedliwości i tak naprawdę nie uczyniła niczego niestosownego. Jak oświadczyła na rozprawie „prezydent ma się dobrze”, a zatem nic złego w sumie się nie stało. Ponadto może przeprosić raz jeszcze pokrzywdzonego, bo tak czyni człowiek kulturalny jeśli ktoś czuje się urażonym, natomiast nie widzi potrzeby aby przepraszać z powodu poczucia, że uczyniła coś co narusza dobra osobiste człowieka.

Istotna z punktu widzenia oceny przesłanek warunkowego umorzenia postępowania pozostaje również powtarzalność zachowań oskarżonej. O ile pierwsze z zachowań – publikacja wizerunku pokrzywdzonego w mundurze oficera SS i porównywanie go do doktora J. M. na portalu społecznościowym – to jak wskazuje oskarżona reakcja na podjęcie uchwały w sprawie obowiązku szczepień, o tyle rozwieszanie plakatów „w tymże nurcie” to działania podjęte przez oskarżoną po tym jak opisana powyżej uchwała została już wyeliminowana z obrotu prawnego po upływie niemal trzech miesięcy od popełnienia czynu pierwszego. Powstaje zatem pytanie co uzasadniało działanie oskarżonej w drugim wypadku? Na to pytanie zna odpowiedź zapewne oskarżona, jednak niewątpliwie nie był to przejaw społecznego protestu wobec treści uchwały rady miasta, bowiem taka uchwała już nie istniała. W świetle powyższego nie ma znaczenia, że oskarżona jak podnosi apelujący „ po dokonaniu czynów jej zarzuconych dobrowolnie usunęła w dniu 6 maja 2021 r. z portalu społecznościowego F. wizerunek pokrzywdzonego, ubranego w mundur nazistowskiej formacji SS, co powinno przemawiać za przyjęciem, że społeczna szkodliwość czynów dokonanych przez oskarżoną i stopień jej winy nie są znaczne i co powinno przemawiać na jej korzyść”. Usunięcie wizerunku z portalu F. miało miejsce bowiem po dokonaniu pierwszego z przypisanych oskarżonej czynów, a nie jak wskazuje skarżący po dokonaniu obu czynów i nie powstrzymało oskarżonej przed dokonaniem kolejnego – sierpniu 2021 roku.

Swoistym nieporozumieniem pozostaje twierdzenie zarzutu apelacji, iż mamy do czynienia z brakiem uwzględnienia przez Sąd, że pokrzywdzony jest osobą pełniącą funkcje publiczne, co musi przemawiać za uznaniem, że szkodliwość społeczna czynu nie jest znaczna, gdyż pokrzywdzony jako osoba pełniąca w/w funkcje musi liczyć się z możliwością publicznej krytyki, co nie znalazło odzwierciedlenia w zaskarżonym orzeczeniu”. Trzeba bowiem odróżnić prawo do krytyki poczynań osób publicznych, które nie może być oczywiście kwestionowane, od naruszania dóbr osobistych czy znieważania kogokolwiek ze względu na poglądy które głosi, a to przecież stało się dziełem oskarżonej. Porównywanie kogokolwiek do J. M., który był panem życia i śmierci w obozie A.ma charakter znieważający nawet w odczuciu osób, które nie posiadają dogłębnej wiedzy historycznej. Oskarżona niewątpliwie wiedzę taką - jako osoba gruntownie wykształcona – posiada. Postawa oskarżonej ociera się o hipokryzję, ponieważ własne prawa uważa za „istotniejsze od praw innych”. Działaniem swym, jak podnosi, zrealizowała swoje prawo do głoszenia poglądów i krytyki osoby sprawującej władzę samorządową, jednak swój atak skierowała na pokrzywdzonego nie z powodu tego, że coś uczynił co w jej ocenie stanowiłoby naruszenie prawa, ale dlatego że wyraził publicznie poglądy dla oskarżonej nieakceptowalne. Gdyby zatem działanie oskarżonej sprowadzało się jedynie do krytyki a nie znieważania z powodu głoszonych przez pokrzywdzonego poglądów do popełnienia przestępstw by nie doszło.

Ponadto tylko sprawca, co do którego sąd nabierze przekonania, że rozpoznawany czyn był odosobnionym incydentem w jego życiu i można realnie zakładać, iż w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa, może skorzystać z dobrodziejstwa takiego umorzenia. Sąd I instancji takiego przekonania nie nabrał, a i sąd odwoławczy podziela tę ocenę skoro skarżący nie przedstawił w apelacji żadnych merytorycznych argumentów prowadzących do zmiany tej oceny.

Orzeczone kary nie są karami rażąco niewspółmiernie surowymi biorąc pod uwagę odpowiedzialność w ramach ciągu przestępstw. Warunkowe zawieszenie wykonania kary z krótkim okresem próby to adekwatna reakcja na zachowania oskarżonej w zestawieniu z jej niekaralnością i trybem życia człowieka nie wchodzącego w konflikty z prawem. Zaskarżony wyrok uwzględnia zatem podnoszone w apelacji okoliczności, iż „oskarżona nie była w przeszłości karana, posiada bardzo dobrą opinię w miejscu zamieszkania i miejscu pracy, wykonywała, dotychczas m.in. zawód nauczyciela, uczniowie oskarżonej wstawili się za nią wyrażając dobrą opinie (k. 126 i 122 akt sprawy).”

Wniosek

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
I instancji;

ewentualnie /z ostrożności procesowej/ wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów; ewentualnie

/z daleko posuniętej ostrożności procesowej/ wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i warunkowe umorzenie mniejszego postępowania karnego
wobec M. Ś. na okres próby i z zastosowaniem przewidzianych prawem
instytucji i środków wg uznania Sądu Odwoławczego ewentualnie;

- zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej w miejsce kary pozbawienia
wolności z zastosowaniem zawieszenia jej wykonania na okres próby kary łagodniejszej

w postaci kary grzywny w rozmiarach wg uznania Sądu Odwoławczego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uchylenia bądź zmiany trafnego orzeczenia.

3.3.

rażąca niewspółmierność /surowość/ kary (na zasadzie art. 427 § 1 i 2 w zw. z art. 438 pkt 4 k.p.k.) wyrażającą się w nieuzasadnionym i nieadekwatnym wymierzeniu oskarżonej kary aż 3 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy mając na uwadze przedmiotowo-podmiotowe okoliczności sprawy, jak i właściwości i warunki osobiste oskarżonej, jest to kara nieadekwatna i zbyt surowa, a Sąd nie zastosował wobec M. Ś. instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego w tej sprawie, tym bardziej, że aktualnie zachodzi obecnie wobec oskarżonej pozytywna prognoza kryminogenna, a ewentualne wymierzenie jej tylko kary grzywny byłoby karą adekwatną i słuszną w niniejszej sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z przyczyn wskazanych w części 3.2. niniejszego uzasadnienia.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną, a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo.

Sąd odwoławczy w orzeczeniu o karze odnośnie oskarżonej nie dopatrzył się surowości kary ani też rażącej niewspółmierności tejże kary.

Wniosek

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
I instancji;

ewentualnie /z ostrożności procesowej/ wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów; ewentualnie

/z daleko posuniętej ostrożności procesowej/ wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i warunkowe umorzenie mniejszego postępowania karnego
wobec M. Ś. na okres próby i z zastosowaniem przewidzianych prawem
instytucji i środków wg uznania Sądu Odwoławczego ewentualnie;

- zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej w miejsce kary pozbawienia
wolności z zastosowaniem zawieszenia jej wykonania na okres próby kary łagodniejszej

w postaci kary grzywny w rozmiarach wg uznania Sądu Odwoławczego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 30 sierpnia 2022 roku, sygnatura III K 538/22

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność apelacji.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono po myśli art. 636§1 kpk zasądzając od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty związane z tym postępowaniem, a na podstawie art.8 i art.2 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzono jej opłatę w kwocie 60 złotych.

7.  PODPIS

SSO Waldemar Majka

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 30 sierpnia 2022 roku, sygnatura III K 538/22

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana