Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 23 listopada 2022 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2022 r. na rozprawie

sprawy z wniosku E. J.

z udziałem Skarbu Państwa Nadleśnictwa D. w D.

o zasiedzenie

p o s t a n a w i a:

1.  Stwierdzić, że E. J. córka A. i W., nabyła przez zasiedzenie z dniem 31 grudnia 2008 roku własność nieruchomości stanowiącej działkę gruntu o nr 403/1, o powierzchni 2293 m ² , położonej w obrębie K., gm. B. , powstałej w wyniku podziału działki gruntu o nr 403, dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą o nr (...) oraz działki gruntu o nr 404/1, o powierzchni 3039 m ², położonej w obrębie K., gm. B., o nr 404/2, o powierzchni 1873 m ², położonej w obrębie K., gm. B., o nr 404/3, o powierzchni 1009 m ², położonej w obrębie K., gm. B., o nr 404/4, o powierzchni 326 m ², położonej w obrębie K., gm. B., powstałych w wyniku podziału działki gruntu o nr 404, dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą o nr (...), zgodnie z opinią biegłego z zakresu geodezji , która to opinią wraz z mapą do zasiedzenia (k. akt 129) stanowi integralną część niniejszego postanowienia.

2.  Umorzyć postępowanie w zakresie wniosku o zasiedzenie części działki gruntu o nr 405, dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą o nr (...).

3.  Nakazać ściągnąć od wnioskodawczyni E. J. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 2 663,48 zł (dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt trzy złote 48 zł) z tytułu brakującej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego pokrytej tymczasowo ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu.

4.  Orzec, iż zainteresowani ponoszą pozostałe koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie własnym zakresie.

Sygn. akt I Ns 382/21

UZASADNIENIE

E. J. wniosła o stwierdzenie, że z dniem 31 grudnia 2008 roku wnioskodawczyni nabyła przez zasiedzenie prawo własności części wymienionych niżej nieruchomości położonych w K. w gminie B., dla których Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą (...), stanowiących własność uczestnika postępowania Skarbu Państwa Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasów Państwowych Nadleśnictwa D. w D., a mianowicie:

a)  część niezabudowanej działki gruntu o nr geod. 405, o obszarze około 0,06 ha, graniczącą ze stanowiącą własność wnioskodawczyni działką o nr (...),

b)  część niezabudowanej działki gruntu o nr geod. 404, o obszarze około 1,00 ha, graniczącą ze stanowiącymi własność wnioskodawczyni działkami o nr (...),

c)  część niezabudowanej działki gruntu o nr geod. 403, o obszarze około 0,10 ha, graniczącą ze stanowiącą własność wnioskodawczyni działką o nr (...),

które to części oznaczone zostały kolorem białym z pomarańczowymi paskami na załączonym do wniosku wydruku mapy (k. 22 akt sprawy).

Na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2022 roku - za zgodą uczestnika postępowania - wnioskodawczyni cofnęła wniosek w zakresie lit. a) i częściowo lit. b), tj. w zakresie części działki o nr (...) i działki o nr (...), o łącznej powierzchni około 16 arów, graniczących z działką o nr (...) od jej zachodniej strony.

W uzasadnieniu wniosku wnioskodawczyni podniosła, że jest właścicielką gospodarstwa rolnego położonego w K. w gminie B., składającego się m.in. z działek gruntu o nr geod. 47, 46 i 2/3, dla którego w Sądzie Rejonowym w Piszu prowadzona jest księga wieczysta (...). Wskazała, że prawo własności wymienionych działek gruntu nabyła od swoich rodziców A. i W. małżonków A. na podstawie umowy darowizny zawartej 22 grudnia 2006 roku. Z kolei rodzice wnioskodawczyni, prawo własności działek o nr (...) nabyli od Skarbu Państwa na podstawie umowy sprzedaży z dnia 29 czerwca 1973 roku, natomiast prawo własności działki o nr (...) nabyli z mocy prawa na podstawie Aktu Własności Ziemi z dnia 13 grudnia 1977 roku. Działka o nr (...) została w późniejszym okresie oznaczona nr geod. 2/1, a następnie uległa podziałowi administracyjnemu na działki o nr (...).

Wnioskodawczyni podniosła, że jej rodzice obejmując w posiadanie - jako właściciele - działki oznaczone nr geod. 46, 47 i 2/3, objęli jednocześnie w samoistne posiadanie niezalesione części działek (...) będące przedmiotem wniosku o zasiedzenie. Podniosła, że w momencie nabycia prawa własności działek (...), małżonkom A. nie okazano prawnych granic tych działek i objęli je oni w samoistne posiadanie w takich granicach, w jakich korzystali z nich ich poprzednicy prawni, tj. do linii lasu.

Wnioskodawczyni wskazała, że stan samoistnego posiadania przedmiotowych części działek (...) został utrwalony na przełomie lat 1975-1978. Od tego bowiem czasu, części te uprawiane są – przez wnioskodawczynię i jej poprzedników prawnych – przez sianie roślin, wypas bydła, utrzymywanie w dobrej kulturze rolnej za pomocą własnych maszyn, nawożenie itp. Od 1978 roku przez okres 30 lat nikt nie kwestionował samoistnego posiadania przedmiotu zasiedzenia przez wnioskodawczynię i jej poprzedników prawnych. Zatem niezbędny do zasiedzenia okres samoistnego posiadania przedmiotowych części działek (...) w złej wierze przez wnioskodawczynię upłynął 31 grudnia 2008 roku.

Uczestnik postępowania Skarb Państwa Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo D. w D. wniósł o oddalenie wniosku w całości i zasądzenie na jego rzecz od wnioskodawczyni kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu uczestnik podniósł zarzut nieudowodnienia zarówno samoistnego posiadania przedmiotowych części nieruchomości przez wnioskodawczynię i jej poprzedników prawnych oraz nieudowodnienia wymaganego do zasiedzenia okresu samoistnego posiadania. Podniósł, że wnioskodawca nie deklarował ani nie opłacał podatków od przedmiotowego gruntu. Ponadto w 2019 roku przeprowadzono postępowanie administracyjne w przedmiocie wznowienia znaków i punktów granicznych. Postępowanie te wykazało naruszenie granic przez wnioskodawczynię, która wezwana została do opuszczenia i przekazania Nadleśnictwu D. bezprawnie zajmowanych gruntów, jednak wezwanie to pozostało bezskuteczne.

Nadto uczestnik podniósł, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, lasy państwowe będące jednymi ze strategicznych zasobów naturalnych kraju, nie podlegają przekształceniom własnościowym, w tym zasiedzeniu. Zasiedzenie nieruchomości leśnej Skarbu Państwa jest dopuszczalne tylko w tych przypadkach, w których dopuszczalny jest obrót nieruchomościami leśnymi Skarbu Państwa w rozumieniu art. 38 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 29 czerwca 1973 roku w Państwowym Biurze Notarialnym w P., pomiędzy Skarbem Państwa, a A. i W. małżonkami A. zawarta została umowa sprzedaży, na podstawie A. i W. małżonkowie A. nabyli na prawie ustawowej wspólności majątkowej prawo własności niezabudowanej nieruchomości składającej się z działek gruntu o nr geod. 11/5, 46 i 47, położoną w K. w gminie B., dla której Sąd Rejonowy w Piszu prowadzi księgę wieczystą (...).

Na podstawie Aktu Własności Ziemi z dnia 13 grudnia 1977 roku, A. i W. małżonkowie A. nabyli z mocy prawa prawo własności nieruchomości składającej się m.in. z działki gruntu o nr geod. 2, położonej w K. w gminie B..

W późniejszym okresie ww. działka gruntu nr (...). została oznaczona nr geod. 2/1, a następnie uległa podziałowi administracyjnemu na działki o nr (...). Działka o nr (...) również opisana jest w ww. księdze wieczystej (...).

(okoliczności bezsporne, dowód: umowa sprzedaży z 29.06.1973r. k. 16-17; akt własności ziemi k. 18; odpis księgi wieczystej (...) k. 8-9v)

A. i W. małżonkowie A. obejmując jako właściciele w posiadanie ww. działki gruntu o nr geod. 46, 47 i 2/3 (uprzednio nr 2), objęli jednocześnie w samoistne posiadanie części stanowiących własność Skarbu Państwa i pozostających w zarządzie Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasów Państwowych Nadleśnictwa D., opisanych w prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Piszu księdze wieczystej (...), a mianowicie:

- część działki o nr geod. 404 - o powierzchni 3939 m ² (projektowana działka o nr geod. 404/1),

- część działki o nr geod. 404 - o powierzchni 1873 m ² (projektowana działka o nr geod. 404/2),

- część działki o nr geod. 404 - o powierzchni 1009 m ² (projektowana działka o nr geod 404/3),

- część działki o nr geod. 404 - o powierzchni 326 m ² (projektowana działka o nr geod. 404/4),

- część działki o nr geod. 403 - o powierzchni 2293 m ² (projektowana działka o nr geod. 403/1).

Wszystkie wymienione wyżej projektowane działki gruntu są enklawami położonymi na styku granic działek o nr (...) i działek o nr (...) i znajdują się przed linią lasu rosnącego na działkach (...).

Do wspomnianej linii lasu, począwszy od 1978 roku, małżonkowie A. i W. A. prowadzili na stanowiących ich własność działkach gruntu nr (...) gospodarstwo rolne. Na ww. częściach działek (...) siali zboże, ziemniaki, trawę, wypasali bydło, nawozili, utrzymywali w dobrej kulturze rolnej za pomocą własnych maszyn i urządzeń itp.

Na podstawie umowy darowizny zawartej w dniu 22 grudnia 2006 roku, A. i W. małżonkowie A. darowali całe gospodarstwo rolne - w tym działki nr (...) - swojej córce E. A..

E. A. prowadzi darowane jej gospodarstwo rolne nieprzerwanie do dnia dzisiejszego w takich samych granicach, jak jej poprzednicy prawni, to jest do linii lasu rosnącego na działkach nr (...). Wymienione wyżej części działek (...) są przez nią orane i obsiewane zgodnie z cyklem prowadzenia gospodarki rolnej.

(dowód: odpis księgi wieczystej (...) k. 6-7; opinia biegłego sądowego z zakresu geodezji wraz z mapą k. 129; zeznania świadków A. A. (3) k. 62v, K. A. k. 62v-63, M. B. k. 91v; dokumentacja fotograficzna k. 42v-44v; protokół oględzin k. 85-87)

Samoistne posiadanie przez E. J. i jej poprzedników prawnych ww. części działek nr (...) nie zostało zakłócone do 2019 roku, kiedy to przeprowadzone postępowanie administracyjne w przedmiocie wznowienia znaków granicznych wykazało naruszenie granic działek (...) przez właściciela działek o nr (...), czego konsekwencją było pisemne wezwanie E. J. do opuszczenia i wydania zajętych części działek nr (...).

(dowód: zeznania świadków A. A. (3) k. 62v, K. A. k. 62v-63; protokół z czynności wznowienia znaków granicznych k. 3737-41; pismo z 12.07.2019r. k. 35-36; notatka służbowa k. 42, 46; pismo z 27.07.2021r. k. 45)

Sąd zważył, co następuje:

Zasiedzenie jest pierwotnym i nieodpłatnym sposobem nabycia prawa własności rzeczy przez nieuprawnionego jej posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego w ustawie czasu. Nie jest uzależnione od jakiegokolwiek świadczenia na rzecz osoby, której dotychczas nabywane prawo przysługiwało.

Zgodnie z treścią art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. W przypadku wejścia w posiadanie nieruchomości w złej wierze nabycie nieruchomości następuje po upływie lat trzydziestu (art. 172 § 2 k.c.).

Należy zauważyć, iż przedmiotowe części nieruchomości – działek gruntu o nr 404 i 403 – w 1978 roku i do chwili obecnej stanowią własność Skarbu Państwa. Tymczasem do 1 października 1990 roku zasiedzenie nieruchomości państwowych było wyłączone, o czym stanowił art. 177 k.c. Obecnie możliwość nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości państwowych regulują przepisy szczególne.

Zasiedzenie wszelkich nieruchomości państwowych stało się dopuszczalne dopiero z dniem 1 października 1990 roku, kiedy to w życie weszła ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy kodeks cywilny (Dz.U. z dnia 18.08.1990r., Nr 55, poz. 321), która uchyliła przepis art. 177 k.c. wyłączający zasiedzenie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa.

Zgodnie z art. 10 cytowanej wyżej ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku, jeżeli przed dniem wejścia w życie tejże ustawy istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie, a według przepisów obowiązujących po wejściu w życie tej ustawy prowadzi do zasiedzenia nieruchomości państwowej, zasiedzenie biegnie dopiero od dnia wejścia jej w życie, tj. od 1 października 1990 roku, jednakże kodeksowe terminy ulegają skróceniu o czas trwania posiadania przed dniem wejścia w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę, czyli nie więcej niż o dziesięć i piętnaście lat (tak w szczególności uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2002 r., III CZP 72/01, OSN 2002, z. 9, poz. 107 z glosami: A. S., OSP 2002, z. 10, poz. 126; J. S., PS 2003, nr 3, s. 155 oraz T. S., PS 2003, nr 5, s. 138).

Ze sformułowania cytowanego na wstępie rozważań art. 172 § 1 k.c. wynika, iż podstawową przesłanką zasiedzenia jest samoistne posiadanie nieruchomości. Zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto postępuje z rzeczą (włada nią) jak właściciel, o czym świadczą okoliczności dostrzegalne dla innych osób, wyrażając tym samym wolę wykonywania względem niej prawa własności (vide wyrok Sądu Najwyższego z 19.12.2000r. w sprawie V CKN 164/00; postanowienie Sądu Najwyższego z 28.02.2002r. w sprawie III CKN 891/00).

Dobra wiara polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu posiadacza nieruchomości, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. W złej wierze jest z kolei ten, kto wie albo wiedzieć powinien, że prawo własności przysługuje nie jemu, lecz innej osobie (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z 13.08.2008r. w sprawie I CSK 33/08).

Zdaniem Sądu, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie wykazał jednoznacznie, że poprzednicy prawni wnioskodawczyni – rodzice – byli samoistnymi posiadaczami przedmiotowych części działki nr (...), począwszy od 1978 roku. Powyższe Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadków A. A. (3), K. A. i M. B., którzy zgodnie podali, że rodzice wnioskodawczyni objęli przedmiotowe części działki nr (...) w samoistne posiadanie prowadząc od 1978 roku gospodarstwo rolne na stanowiących ich własność działkach o nr (...) aż do linii lasu rosnącego na działkach (...). Świadek A. A. (3) – ojciec wnioskodawczyni – zeznał, że w momencie nabycia prawa własności działek o nr (...) nikt nie okazał mu prawnych granic tych działek, a on zaczął je użytkować na cele gospodarstwa rolnego w tych samych granicach co poprzedni użytkownik tego gruntu, to jest do linii lasu. Świadkowie zeznali, że rodzice wnioskodawczyni władali przedmiotowymi częściami działki (...) jak swoją własnością i było to dostrzegalne dla innych osób. Tak też postępowała i do dnia dzisiejszego postępuje ich córka – wnioskodawczyni. Przedmiotowe części działek (...) są przez nią orane i obsiewane zgodnie z cyklem prowadzenia gospodarki rolnej. Posiadanie te nie zostało zakłócone do 2019 roku.

Sąd nie miał wątpliwości aby zeznania wymienionych wyżej świadków uznać za wiarygodne. Są to osoby bardzo dobrze zorientowane w sprawie, a to z racji miejsca swojego pochodzenia i zamieszkania. Zeznania te są rzeczowe i nawzajem się uzupełniają.

Zawnioskowany przez uczestnika postępowania świadek M. D. – będący od 2007 roku leśniczym w Nadleśnictwie D. – zeznał w prawdzie, że w pierwszym roku po objęciu funkcji leśniczego na tym terenie, wzrokowo (ponieważ nie mógł znaleźć żadnych słupków granicznych) zorientował się, iż naruszeniu uległy granice działek (...), o czym około 2008-2009 roku poinformował ojca wnioskodawczyni - A. A. (3). Należy jednak zauważyć, iż z zeznań tego świadka wynika jednoznacznie, że pomimo poczynionych przez świadka ustaleń, rodzice wnioskodawczyni, a potem wnioskodawczyni, nie zostali pozbawieni samoistnego posiadania części działek nr (...) będących przedmiotem niniejszego postępowania o zasiedzenie. W dalszym ciągu prowadzili na tych częściach gospodarstwo rolne, które od 22 grudnia 2006 roku prowadzone jest przez wnioskodawczynię. Z załączonych do akt sprawy dokumentów wynika jednoznacznie, że dopiero w 2019 roku – po przeprowadzeniu administracyjnego postępowania w przedmiocie wznowienia znaków granicznych – wnioskodawczyni wezwana została do wydania spornych części działek (...).

Sąd uznał, że A. i W. małżonkowie A. byli samoistnymi posiadaczami ww. części działek gruntu o nr geod. 404 i 403 - w złej wierze. Uwzględniając realia niniejszej sprawy, w tym m.in. to iż wnioskodawczyni i jej poprzednicy prawni, przy zachowaniu należytej staranności (przykładowo poprzez zapoznanie się z wyrysem z ewidencji gruntów) mogli dowiedzieć się, że nieruchomość będąca w ich posiadaniu do nich nie należy. Z resztą w złożonym wniosku wnioskodawczyni nie podnosiła, jakoby ona i jej poprzednicy prawni pozostawali w dobrej wierze.

Okres nieprzerwanego posiadania warunkujący zasiedzenie wynosi zatem w niniejszej sprawie trzydzieści lat. Zważywszy na treść powołanego wyżej art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy kodeks cywilny, okres ten biegnie od dnia 1 października 1990 roku, uwzględnić należy czas posiadania poprzedników prawnych wnioskodawczyni (od 31.12.1978r.), ale nie więcej niż 15 lat. Okres nieprzerwanego posiadania warunkujący zasiedzenie upłynął zatem w niniejszej sprawie w dniu 31 grudnia 2008 roku. Nastąpiło bowiem zaliczenie czasu posiadania poprzedników prawnych wnioskodawczyni w wymiarze 12 lat (od 1978 do 1990 roku).

Wobec powyższego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu geodezji, D. Ż., celem sporządzenia projektu zasiedzenia przedmiotowych części działek gruntu nr (...), zgodnie z zasadami obowiązującymi przy oznaczaniu nieruchomości w księgach wieczystych.

Sporządzony przez biegłego projekt (k. 128-129) zakłada wydzielenie siedmiu nowych działek gruntu:

1.  działki o nr geod. 403/1, o powierzchni 2293 m ², będącej przedmiotem zasiedzenia,

2.  działki o nr geod. 403/2, o powierzchni 24 ha 8307 m ², pozostającej własnością Skarbu Państwa,

3.  działki o nr geod. 404/1, o powierzchni 3939 m ², będącej przedmiotem zasiedzenia,

4.  działki o nr geod. 404/2, o powierzchni 1873 m ², będącej przedmiotem zasiedzenia,

5.  działki o nr geod. 404/3, o powierzchni 1009 m ², będącej przedmiotem zasiedzenia,

6.  działki o nr geod. 404/4, o powierzchni 326 m ², będącej przedmiotem zasiedzenia,

7.  działki o nr geod. 404/5, o powierzchni 25 ha 4753 m ², pozostającą własnością Skarbu Państwa.

Biegły wskazał, iż powyższy projekt podziału odzwierciedla aktualny stan samoistnego posiadania i nie narusza obowiązujących przepisów prawa. Projektowane działki gruntu o nr 403/1, 404/1, 404/2, 404/3 i 404/4 są enklawami położonymi na styku granic działek o nr (...) stanowiących własność wnioskodawczyni i działek o nr (...) stanowiących własność uczestnika.

Sąd w pełni podzielił opinię sporządzoną na potrzeby niniejszej sprawy przez biegłego geodetę. Opinia ta jest jasna i pełna, wyjaśnia wszystkie istotne okoliczności, a równocześnie jest poparta wiedzą i doświadczeniem zawodowym biegłego. Nadto nie była ona kwestionowana przez wnioskodawczynię i uczestnika postępowania.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych przepisów Sąd zatwierdził podział działek gruntu nr (...) zgodnie z projektem podziału sporządzonym przez biegłego D. Ż. i stwierdził, że wnioskodawczyni E. J. nabyła przez zasiedzenie z dniem 31 grudnia 2008 roku prawo własności nieruchomości stanowiącej ww. działki gruntu o nr geod. 403/1, 404/1, 404/2, 404/3 i 404/4.

Sąd nie podzielił podnoszonego przez uczestnika postępowania zarzutu, iż lasy państwowe, będące jednymi ze strategicznych zasobów naturalnych kraju, nie podlegają przekształceniom własnościowym, w tym zasiedzeniu.

Podnieść należy, iż problem nabycia prawa własności gruntu wchodzącego w skład zasobu Lasów Państwowych m.in. poprzez zasiedzenie, był wielokrotnie analizowany w judykatach Sądu Najwyższego jak również w piśmiennictwie. W postanowieniu z dnia 16 marca 2016 roku zapadłym w sprawie o sygn. akt IV CSK 251/15 Sąd Najwyższy wskazał, iż w świetle regulacji z art. 2 ustawy z dnia 06 lipca 2001 roku o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju , nie jest wykluczona możliwość zasiedzenia pasa gruntu wchodzącego w skład zasobów lasów państwowych. Dopuszczalność zasiedzenia wyprowadzić można chociażby z art. 38 ust. 1 pkt. 2 ustawy o lasach z dnia 28 września 1991 roku . Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 roku wydanym w sprawie IV CSK 509/16, gdzie wskazano, iż ustawa o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju nie statuuje bezwzględnego zakazu przekształceń własnościowych, odsyłając w zakresie wyjątków do przepisów ustaw szczególnych.

Podkreślić również w tym miejscu należy, iż w myśl regulacji przewidzianej w art. 172 § 1 k.c. nabyciu przez zasiedzenie może podlegać każda nieruchomość bez względu na jej charakter, osobę właściciela oraz osobę posiadacza. Analiza odstępstw od tej reguły wskazuje, że są one w przypadku obowiązujących aktów prawnych, formułowane w sposób wyraźny. Przemawia to w ocenie Sądu za stwierdzeniem, iż instytucja zasiedzenia ma w polskim systemie prawnym istotne, utrwalone historycznie znaczenie, a w konsekwencji odstępstwa od tej regulacji winny być formułowane w sposób jasny, zaś ich wykładnia i stosowanie interpretowane w sposób ścisły.

W związku z częściowym cofnięciem wniosku, na podstawie art. 355 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie.

Na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2005r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.), Sąd nakazał pobrać od wnioskodawczyni na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 2 663,48 złotych tytułem wydatku na wynagrodzenie powołanego w sprawie biegłego, który tymczasowo wyłożony został przez Skarb Państwa.

O pozostałych kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.