Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II A Ka 377/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 21 czerwca 2022 r., sygn. akt III K 255/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut obrońcy:

3.1.

Obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu oskarżonemu kary dożywotniego pozbawienia wolności, zamiast kary 10 lat pozbawienia wolności, ewentualnie 25 lat pozbawienia wolności, poprzez przecenienie znaczenia ustalonych w tej sprawie okoliczności zaostrzających jej wymiar, jak sposób traktowania przez oskarżonego zdarzenia objętego wcześniejszym zarzutem z art. 190§1 k.k., jego motywacja do dokonania morderstwa, którą Sąd Okręgowy zinterpretował jednostronnie, negatywne nastawienie oskarżonego do syna, sposób wypowiadania się oskarżonego o dokonanej zbrodni, zaś niedocenienie wymowy i znaczenia żalu, który wyraził oskarżony, stanu depresji i beznadziei, w której był oskarżony przed popełnieniem zarzucanej mu zbrodni, jego negatywnego nastawienia do ofiary, które wynikało raczej z błędnego postrzegania faktów przez oskarżonego niż rzeczywistego nastawienia do własnego syna, co ostatecznie doprowadziło do wymierzenia mu kary nie odpowiadającej jej celom i uwzględniającej w zasadzie wyłącznie prewencję ogólną, w imię której dokonał całkowitej eliminacji oskarżonego ze społeczeństwa, nie dając mu żadnej szansy na poprawę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelujący co do faktu, że przed dokonaniem zabójstwa doszło do konfliktu między oskarżonym A. K., a jego synem P. K., nie kwestionuje ustaleń faktycznych Sądu I instancji. Oskarżony był rozczarowany postępowaniem syna, z którym początkowo prowadził wspólnie działalność gospodarczą. Obwiniał go za ich niepowodzenia na tym polu aktywności. Konflikt między nimi zaostrzył się jesienią 2019 r. po tym jak pokrzywdzony zrezygnował z pracy w sklepie oskarżonego i założył własną działalność gospodarczą. Od tego czasu oskarżony zaczął jawnie okazywać i demonstrować wrogość do pokrzywdzonego, co skutkowało wszczęciem przeciwko niemu postępowania karnego o kierowanie gróźb karalnych oraz uszkodzenie jego ciała. Po tym zdarzeniu pokrzywdzony zaprzestał z nim kontaktów. Oskarżony odebrał to jako kolejną niewdzięczność i niegodziwość ( jako działania " nieprawe i niemoralne"). Uważał, że pokrzywdzony wyrządza mu krzywdę. Pojawiła się w nim chęć zemsty. Kierując się tym uczuciem podjął decyzję o dokonaniu zabójstwa syna. Staranie zaplanował i przygotował akcję, która miała doprowadzić do śmierci syna. W tym celu w grudniu 2020 r. zakupił replikę rewolweru kapiszonowego R.mod. (...) ( (...) ) bęben nabojowy, wszedł w posiadanie amunicji niescalonej (t o jest kulistych pocisków ołowianych ładowanych odprzodowo do komór bębna nabojowego) oraz kapiszonów inicjujących spalanie materiału miotającego w postaci prochu strzelniczego. W dniu 11 stycznia 2020 r. udał się z załadowanym amunicją rewolwerem do hurtowni pokrzywdzonego z jasno sprecyzowanym celem dokonania jego zabójstwa. Na oczach pracowników hurtowni oraz klientów, podszedł do pokrzywdzonego i celując z odległości 30 - 40 centymetrów oddał strzał w tył jego głowy. W ten sposób zrealizował misternie przygotowany plan dokonania jego zabójstwa. Trafnie Sąd I instancji nazwał to zachowanie oskarżonego jako przeprowadzenie " egzekucji" pokrzywdzonego, gdyż nie dał mu żadnych szans na podjęcie obrony. Oskarżony, po oddaniu strzału w głowę pokrzywdzonego, w ogóle nie wykazywał zainteresowania jego osobą, bardziej martwił się tym co może stać się z jego książkami. W tych okolicznościach słusznie Sąd I instancji uznał, że oskarżony działał w sposób przemyślany. Zaplanował tę akcję w szczegółach. Wybrał narzędzie o takich właściwościach, które pozwalało osiągnąć założony cel. Był wrogo usposobiony do syna. Kierował się gniewem. Miał jednak czas na ostudzenie złych emocji. Przeważyła w nim chęć zemsty za subiektywnie rozumiane krzywdy, których miałby doznać od pokrzywdzonego ( którego obwiniał za swoje życiowe niepowodzenia - długi, utratę sklepu, złe relacje w rodzinie). Chciał ukarać go też za to, że jako syn, nie spełnił jego oczekiwań. Słusznie zauważył Sąd I instancji, że nie skłonił go do refleksji i nie powstrzymał od realizacji tego okrutnego czynu fakt, że w tym czasie toczyło się już przeciwko niemu postępowanie karne o uszkodzenie ciała pokrzywdzonego oraz grożenie mu zabójstwem. Przeciwnie, to w tym czasie zdecydował się na ten czyn i do jego realizacji użyć narzędzia, które dawało najlepszą gwarancję wywołania skutku w postaci śmierci syna. Dlatego też wszedł w posiadanie rewolweru oraz oddał strzał z bliskiej odległości, mierząc w głowę pokrzywdzonego. Te wszystkie ustalone właściwie przez Sąd I instancji okoliczność świadczą o dużej determinacji oskarżonego w realizację zamiaru mającego doprowadzić do śmierci pokrzywdzonego. Należy też podzielić stanowisko Sądu I instancji, że usiłowanie samobójstwa ( podcięcie sobie żył przez oskarżonego) nie było wynikiem refleksji po zabiciu syna, a zaplanowanym wcześniej elementem jego akcji. Dlatego do tego celu użył, zresztą nie po raz pierwszy, żyletki chociaż - jak zauważył Sąd Okręgowy - mógł użyć bardziej skutecznego narzędzia jakie posiadał przy sobie, to jest rewolweru przy użyciu którego zabił syna. Tę jego postawę jasno i rzeczowo ocenili biegli z zakresu psychiatrii i psychologii jako pragnienie zwrócenia na siebie uwagi przez otoczenie i próbę przedstawienia siebie jako ofiary a nie brutalnego sprawcy, co było przejawem jego narcystycznie zaburzonej osobowości i zafałszowania obrazu własnej osoby(k. 829). Sąd I instancji słusznie też zauważył, że nie tylko przed, ale i po tym tragicznym zajściu nie uległo zmianie jego nastawienie do swego czynu oraz do najbliższych mu osób. Nadal obwiniał ich za swoje niepowodzenia życiowe, a siebie przedstawiał jako ofiarę ich rzekomych niegodziwości. Na rozprawie głównej pojawiła się u oskarżonego pewna refleksja, gdyż swój czyn ocenił jako " rzecz straszną", w następstwie czego "zabrał kobiecie partnera życiowego, a dziecku ojca" oraz stwierdził, że "po raz kolejny by tego nie uczynił " a także, że " oddałby wszystko by to odwrócić " (k.1035 odwrót). Sąd I instancji prawidło ocenił tę część wyjaśnień oskarżonego stwierdzając, że jego skrucha i żal nie były szczere, jak chciałby widzieć to jego obrońca. Trzeba zauważyć, że na tej samej rozprawie oskarżony starał się przedstawiać siebie jako dobroczyńcę chcącego działać na korzyść innych osób ( np. otworzyć przedszkole dla dzieci z rodzin patologicznych), która stała się ofiarą ..." chciwości, zazdrości, nieudolności, prymitywności, niewdzięczności ze strony syna, co sprawiło, że u tracił marzenia i ideały i w następstwie czego stał się osobą bez majątku i dochodów oraz bez nadziei na przyszłość " .... W ten sposób tłumaczył to, że " nie wytrzymał " i posunął się do synobójstwa. Podobną postawę zaprezentował na rozprawie apelacyjnej, gdzie starał się usprawiedliwiać swój czyn i kreować siebie na ofiarę. W tych realiach słusznie uznał Sąd I instancji, że okazany przez oskarżonego żal i skrucha były nieszczere. Nie ma też racji apelujący że, Sąd I instancji jednostronnie ocenił motywacje oskarżonego. Nie było uchybieniem dokonanie tej oceny przez pryzmat w opinii psychiatryczno - psychologicznej i stwierdzonych cech osobowości oskarżonego ( narcystycznej o skłonnościach psychopatycznych). To apelujący przedstawił dowolnie ocenę sytuacji życiowej i emocjonalnej oskarżonego starając się przekonywać, że podjął on decyzje o zamordowaniu syna "będąc w stanie depresji wynikającej z osamotnienia, utraty nadziei na realizacje planów życiowych, utraty majątku i dochodów, popadnięciu w długi". Feruje on obraz oskarżonego jako osoby samotnej, wyrzuconego z środowiska rodzinnego, nie rozumiejącej postawy syna, który pozostawił go z długami, które to czynniki zdaniem skarżącego, doprowadziły oskarżonego do ... " skrajnego załamania nerwowego ..., ....zaburzenia postrzegania rzeczywistości ....” i podjęcia decyzji o zabiciu syna a nie - jak to ujął - "z łe intencje" . Wskazywał, że oskarżony nie jest osobą zdemoralizowaną. Polemizował z dokonaną przez Sądu I instancji prawidłową oceną co do słuszności wymierzenia kary trwale eliminującej go ze społeczeństwa. Negował ustalenie, że oskarżony zakupił rewolwer w celu dokonania zabójstwa. Przekonywał , że oskarżony podjął tę decyzję jakiś czas po jej zakupieniu - w chwili gdy znalazł się w stanie " skrajnego załamania nerwowego". Tezą tym przeczą wprost wyjaśnienia samego oskarżonego, który szczegółowo opisał kiedy i w jaki sposób doszedł do przekonania, że dokona zabójstwa syna i wskazał okoliczności tego czynu. Odnosząc się z tej perspektywy do kwestii wymierzonej oskarżonemu kary dożywotniego pozbawienia wolności należy wskazać, że Sąd I instancji nie uchybił dyrektywom wskazanym w art. 53 k.k. Miał na względzie, by rozmiar represji karnej nie przekraczał stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz spełniał cele zapobiegawcze, a także uwzględniał wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosownego do tych ocen postępowania, jak i potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawca jest sprawiedliwie karany. Niewątpliwie kara dożywotniego pozbawienia wolności ma charakter eliminacyjny. Kara taka powinna być orzekana wobec oskarżonych ocenianych wyjątkowo negatywnie na tle sprawców podobnych przestępstw. Stosowana winna być w sytuacjach wyjątkowych, to jest gdy sprawca nie rokuje poprawy w dłuższej perspektywie czasu. Wskazane wyżej okoliczności uprawniały Sąd I instancji do oceny, że tylko kara dożywotniego pozbawienia wolności spełnia wskazane tam dyrektywy. Rację ma Sąd Okręgowy, że oskarżony powinien być trwale izolowany od społeczeństwa. W odniesieniu do jego osoby brak jest w zasadzie okoliczności łagodzących. Oskarżony cechuje się szczególnie aspołecznymi właściwościami, przejawia głęboką demoralizację. Dlatego słusznie uznał Sąd I instancji, że należy mu wymierzyć karę, która zabezpiecza społeczeństwo przed nim jako niebezpiecznym sprawcą wobec którego osiągnięcie celów wychowawczych kary jest nad wyraz problematyczne. Wymierzona kara, mając na uwadze postać zamiaru, motywacje, stopień poczytalności, nie przekracza stopnia winy oskarżonego. Elementy te Sąd I instancji prawidłowo ocenił. Słusznie też przyjął, że działał on z zamiarem przemyślanym o czym świadczy czas jaki upłynął od podjęcia tej decyzji do jej wykonania ( po świętach Bożego Narodzenia w 2020 r. podjął decyzję dokonania zabójstwa syna, a wykonał ją w dniu 11 stycznia 2021 r. k.1036). Miał więc czas na przemyślenie i wycofanie się. Tymczasem poświecił on ten czas na zaplanowanie i przygotowanie się do przeprowadzenia tego zamachu. Kierował się chęcią zemsty i subiektywnym poczuciem krzywdy, którą miał mu wyrządzić pokrzywdzony. To jego postawa wobec syna była naganna, a nie odwrotnie. Obwiniał syna, poniżał go, a siebie wywyższał. Był skłonny do konfliktu z nim. Ta jego postawa - gniew, złość, subiektywne poczucie krzywdy, znalazła ujście w agresji wobec syna. Działanie z zaskoczenia, premedytacja w dążeniu do realizacji zamiaru zabójstwa, sposób działania, skutek, brak racjonalnego powodu, działanie pod wpływem gniewu, złości, zazdrości, grożenie mu już w przeszłości, a nadto zachowanie po popełnieniu zbrodni, brak refleksji w związku z pozbawieniem życia syna oraz przejawów skruchy po zajściu), świadczy o wyjątkowo dużym stopniu jego zawinienia jak i społecznej szkodliwości jego czynu. Nie można było przy ocenie wymiaru kary bagatelizować też oceny stanu psychicznego oskarżonego wynikających z opinii sądowo - psychiatrycznych i psychologicznych uzyskanych w tej sprawie. Wynikają z nich wnioski, że oskarżony rozumiał podstawowe normy społeczne prawne i skutki ich przekroczenia. Nie miał zaburzeń urojeniowych, którym towarzyszyłyby zaburzenia struktury osobowości i intelektu. Nie wystąpiły u niego - jak zdaje się sugerować apelujący - urojenia wynikające z " fałszywej interpretacji rzeczywistości". Zdecydowanie wskazali, że motywacja oskarżonego do dokonania czynu nie wynikała z pobudek urojeniowych, a była związana z jego cechami osobowości którą określili jako narcystyczną o skłonnościach psychopatycznych co przejawiało się w nadmiernym egocentryzmie, niedostatku autorefleksji, skłonności do zrzucania odpowiedzialności na okoliczności lub na inne osoby, niedojrzałości emocjonalnej, nastawionej na zaspokajanie swoich potrzeb, niedostatku empatii, skupieniu się w uczuciach na własnych potrzebach, arogancji, wyniosłości i zawiści. Te zaburzenia mają u niego głęboko utrwalony charakter. Towarzyszą temu też takie cechy osobowości jak nadmierną wrażliwość na niepowodzenia, tendencja do długotrwałego przeżywania krzywdy, brak zdolności do wybaczania, poczucie. Sąd I instancji prawidłowo ocenił wszystkie te okoliczności z punktu widzenia wskazanych wyżej dyrektywy, uznając, że tylko kara dożywotniego pozbawienia wolności jest w stanie je spełnić. Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, że kara wymierzana za przestępstwo musi stanowić słuszną odpłatę za wyrządzoną krzywdę a zarazem musi być karą sprawiedliwą. Nie budzi też wątpliwości to, że kara ma uwzględniać stopień winy i społecznej szkodliwości czynu - ale też okoliczności związane z osobą sprawcy, w tym przede wszystkim jego podatność na resocjalizację, która jest u oskarżonego wysoce wątpliwa. Musi też kształtować świadomość prawną społeczeństwa. Tylko bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania, i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Dlatego nie ma racji skarżący, że Sąd I instancji kierował się tylko względami prewencji ogólnej przy wymiarze kary dożywotniego pozbawienia wolności. Ocena i argumentacja apelującego w tych kwestiach jest błędna. Za jej wymierzeniem przemawiały także pozostałe dyrektywy wskazane w art. 53 k.k. Oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania postepowaniem. Do jego popełnienia pchnęła go przede wszystkim chęć zemsty i dążenie do wymierzenia w okrutny sposób źle rozumianej sprawiedliwości za rzekome krzywdy wyrządzone mu przez pokrzywdzonego. Sąd Apelacyjny nie podzielił wiec zarzutu obrońcy, że wymierzona kara dożywotniego pozbawienia wolności za zabójstwo syna jest karą rażąco niewspółmiernie wysoka . Kara ta bowiem jest w pełni współmierna do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, spełnia zarówno cele zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczenie kary o charakterze eliminacyjnym znajdowało uzasadnienie, gdyż czyn oskarżonego charakteryzuje się bardzo niekorzystna dla niego wyjątkowością na tle innych przestępstw tego samego typu. Wskazane wyżej okoliczności świadczą o tym, że kara pozbawienia wolności w niższym wymiarze nie spełniłaby wskazanych celów kary. Reasumując, wymierzona oskarżonemu kara dożywotniego pozbawienia wolności, może jawić się jako surowa, ale nie jako rażąco surowa.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary od 10 do 15 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

nie stwierdzono

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

rozstrzygnięcie o karze dożywotniego pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

omówiono w sekcji 3.1.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

O kosztach obrony z urzędu rozstrzygnięto na mocy § 14 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 461 ) i art. 618§1 k.p.k. oraz art. 632ust.2 .

Zważywszy, że oskarżony nie ma żadnego majątku ani źródeł dochodu, w oparciu o przepis art. 624 § 1 KPK, zwolniono go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

SSA Piotr Kaczmarek SSA Bogusław Tocicki SSO (del.) Andrzej Szliwa

SSA Andrzej Kot SSA Artur Tomaszewski

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rażąca niewspółmierność kary polegająca na wymierzeniu oskarżonemu kary dożywotniego pozbawienia wolności.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana