Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 kwietnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Zaryczny-Gruca

Protokolant: Ilona Krzysztoń

po rozpoznaniu w dniu 06 kwietnia 2022 roku

sprawy R. T.

s. J. i M. zd. J.

ur. (...) w K.

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie od 26 kwietnia 2020 roku do 26 października 2020 roku w N. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru jako podatnik podatku od towarów i usług nie składał Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w N. w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu deklaracji podatkowych VAT–7K za kwartały od I kwartału 2020 roku do III kwartału 2020 oraz zeznania podatkowego PIT–36L za 2019 rok, dla którego termin złożenia przypadał na dzień 30 kwietnia 2020 roku, czym naruszył obowiązek określony w art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług oraz w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych

tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 56 § 4 kks w zw. z art. 6 § 2 kks

2.  w okresie od 26 marca 2020 roku do 26 września 2020 roku w N. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru jako podatnik podatku od towarów i usług nie składał Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu informacji o prowadzonej ewidencji – (...) za miesiące od lutego 2020 roku do sierpnia 2020 roku przy uznaniu, że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi, czym naruszył obowiązek określony w art. 82 § 1b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku ordynacja podatkowa

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 80 § 4 k.k.s. w zw. z art. 80 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

I.  uznaje oskarżonego R. T. za winnego popełnienia czynów, zarzucanych mu w punktach 1 i 2 aktu oskarżenia, przy przyjęciu, w pkt 1 iż nie składał Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w N. w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym kwartale deklaracji podatkowych VAT–7K za kwartały od I kwartału 2020 roku do III kwartału 2020 roku - stanowiących odpowiednio wykroczenia skarbowe z art. 56 § 4 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. oraz art. 80 § 4 k.k.s. w zw. z art. 80 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i za to na mocy art. 80 § 4 k.k.s., przy zastosowaniu art. 50 § 1 k.k.s. wymierza mu łącznie karę grzywny w kwocie 1.500 (tysiąc pięćset) złotych;

II.  na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zwalnia oskarżonego R. T. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;

III.  na zasadzie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata J. G. kwotę 540 (pięćset czterdzieści) złotych wraz z podatkiem od towarów i usług w kwocie 124,20 zł (sto dwadzieścia cztery złote dwadzieścia groszy) złotych, tj. łącznie kwotę 664,20 zł(sześćset sześćdziesiąt cztery złote dwadzieścia groszy) tytułem pomocy prawnej, udzielonej oskarżonemu R. T. z urzędu.

UZASADNIENIE

do wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Sączu

z 06.04.2022r.

do sygn. akt II W 1058/21

obwiniony R. T.

o wykroczenia skarbowe z art.56§4 kks w zw. z art.6§2 kks, art.80§4 kkks w zw. z art.80§1 kks w zw. z art.6§2 kks

Sąd ustalił, co następuje:

Obwiniony R. T. prowadzi działalność gospodarczą od firmą (...).

W/w nie złożył w ustawowym terminie tj. do dnia 30.04.2020r. – (pomimo wezwań z dnia 31.08.2020 r.; 05.10.2020 r.) zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36L za rok 2019. W 2019r. stwierdzono oznaki prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie wprowadzonej do systemu (...) deklaracji VAT-7K.

Jako podatnik nie złożył:

- Jednolitych Plików Kontrolnych za miesiące 02-08/2020r. w ustawowym terminie, tj. do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, wskazując miesiąc, którego ta informacja dotyczy;

- deklaracji VAT-7K za 1 K/2020 r., 2K/2020 r, 3K/2020 r. w obowiązującym terminie zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Został wykreślony z rejestru VAT dnia 11.08.2020 r. na podstawie art. 96 ust. 9a pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W bazie (...) ustalono, że R. T. za rok podatkowy 2019r. nie deklarował żadnych dochodów i nie składał zeznania podatkowego.

W oparciu o bazę (...) ustalono, że informacje (...) przez R. T. nie zostały złożone za okres: luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień 2020r.

W oparciu o bazę (...) ustalono, że deklaracje VAT-7K nie zostały złożone za okres I, II, III kwartału 2020r.

Zeznanie podatkowe PIT-36L za okres 2019r. zostało złożone 01 grudnia 2020r. (termin ustawowy upłynął 30.04.2020r.).

R. T. podlega ubezpieczeniu jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą. Nie był uprzednio karany.

(dowód:

adnotacja urzędowa dot. (...) k.23,

adnotacja urzędowa dot. VAT-7K k.24,

adnotacja urzędowa dot. zeznania podatkowego PIT-36L za 2019r. k.25,

informacja K. k.21)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dołączonych do aktu oskarżenia dokumentów w postaci adnotacji urzędowych, których wiarygodność i autentyczność nie zostały podważone. Oskarżony R. T. nie stawiał się na wezwania organów prowadzących postępowania, pomimo osobistego odebrana wezwań i umawiania się na spotkania. Nie złożył wyjaśnień w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżonemu R. T. zostały postawione dwa zarzuty o to, że:

3.  w okresie od 26 kwietnia 2020 roku do 26 października 2020 roku w N. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru jako podatnik podatku od towarów i usług nie składał Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w N. w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu deklaracji podatkowych VAT–7K za kwartały od I kwartału 2020 roku do III kwartału 2020 oraz zeznania podatkowego PIT–36L za 2019 rok, dla którego termin złożenia przypadał na dzień 30 kwietnia 2020 roku, czym naruszył obowiązek określony w art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług oraz w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych

tj. o wykroczenie skarbowe określone w art. 56 § 4 kks w zw. z art. 6 § 2 kks

4.  w okresie od 26 marca 2020 roku do 26 września 2020 roku w N. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru jako podatnik podatku od towarów i usług nie składał Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu informacji o prowadzonej ewidencji – (...) za miesiące od lutego 2020 roku do sierpnia 2020 roku przy uznaniu, że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi, czym naruszył obowiązek określony w art. 82 § 1b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku ordynacja podatkowa

tj. o wykroczenie skarbowe z art. 80 § 4 k.k.s. w zw. z art. 80 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

W dniu 31 stycznia 2022r. został wydany wyrok nakazowy, w którym oskarżony został uznany za winnego popełnienia zarzucanych wykroczeń i wymierzono mu łącznie karę grzywny 1.500 zł; zwolniono od kosztów sądowych, przyznano wynagrodzenie pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu. Obrońca oskarżonego złożyła sprzeciw od wyroku nakazowego oraz wniosła o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w wysokości sześciokrotności stawki minimalnej określonej w Rozporządzeniu z 03 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. W sprzeciwie obrońca wskazała na niezasadne przypisanie obwinionemu odpowiedzialności z art. 56§4 kks w zw. z art.6§2 kks, ponieważ odpowiedzialność za to wykroczenie ponosi tylko ten podmiot, który popełnia go umyślnie. Tymczasem oskarżony nie miał świadomości ciążącego na nim obowiązku złożenia deklaracji podatkowej. Stosownie do treści art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (w świetle, którego sprzedaż dokonywana przez podatnika, u którego wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł, pozostaje zwolniona od podatku), oskarżony był przekonany że nie jest zobligowany do przedkładania deklaracji podatkowych, z uwagi na fakt objęcia w/w zwolnieniem. Firma oskarżonego od kilku lat boryka się z problemami finansowymi, wykazując chociażby za 2019 rok stratę w wysokości 10.645 zł i nie posiadając jakiegokolwiek majątku nieruchomego. Podobnie sytuacja kształtowała się w kwartałach I-III 2020 roku –pandemia, lockdown oraz trudności występujące na rynku usługowym do chwili obecnej nie pozwalają osiągnąć oskarżonemu obrotów finansowych jak na dzień sprzed wybuchu epidemii. Obrońca zadeklarowała, że oskarżony przeprasza za wynikłą pomyłkę i wyraża chęć zrekompensowania zaistniałej szkody. Dodała, że oskarżony nie był zobowiązany do przedstawiania deklaracji podatkowych VAT-7K comiesięcznie, bowiem w istotę w/w deklaracji wpisuje się jej składanie kwartalne. Co do naruszenia przepisu art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podała, że oskarżony wysyłał zeznanie podatkowe za pośrednictwem Poczty Polskiej, dlatego nieznane pozostają dla niego przyczyny jego niedoręczenia organowi podatkowemu. Co do naruszenia art.82§1 b Ordynacji podatkowej to z dniem 1 października 2020 roku nastąpiło uchylenie w/w przepisu, a w konsekwencji odpadła podstawa do nałożenia obowiązku comiesięcznego informowania Szefa Krajowej Administracji Skarbowej o prowadzonej ewidencji (...). D. tego zachowania na gruncie art. 80 kks miała miejsce jedynie 2 miesiące po popełnieniu czynu przez oskarżonego, a zatem już w czasie czynu w/w przepis tracił na znaczeniu. Dlatego niezasadne jest wymierzanie na jego gruncie kary 2 lata później.

Co do zarzutu z pkt 1.

Oskarżonemu został postawiony zarzut z art. 56§4 kks w zw. z art.6§2 kks: karze grzywny za wykroczenie skarbowe podlega ten podatnik, który mimo ujawnienia przedmiotu lub podstawy opodatkowania nie składa w terminie organowi podatkowemu lub płatnikowi deklaracji lub oświadczenia lub wbrew obowiązkowi nie składa ich za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub składa je niezgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego.

Powyższe zachowanie jak wynika z zarzutu stanowiło naruszenie:

- art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, który stanowił, iż: podatnicy są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem m.in. ust.2, który stanowi, iż mali podatnicy, którzy wybrali metodę kasową, składają w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym kwartale (ust.2).

- art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, wedle którego: podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.

Treść zarzutu odnosi się do braku złożenia deklaracji kwartalnych VAT -7K, a także zeznania podatkowego PIT 36L za 2019r. Słusznie podniósł obrońca oskarżonego, iż deklaracje składane być winny w okresach kwartalnych, dlatego sąd dokonał stosownej modyfikacji opisu czynu z pkt I. Deklaracja PIT-36L za 2019r. została złożona po terminie.

Oskarżony nie złożył deklaracji kwartalnych za kwartał od I do III 2020r. Zeznanie podatkowe PIT-36L za 2019r. złożył po terminie, bo w grudniu 2020r., podczas gdy termin upłynął 30 kwietnia 2020r. Wypełnił tym samym znamiona przypisanego w pkt I wykroczenia.

Sąd nie podziela argumentacji obrońcy oskarżonego zawartej w sprzeciwie, iż oskarżony nie był świadomy obowiązku złożenia deklaracji podatkowej. Wpierw sąd akcentuje, że oskarżony nie złożył żadnego oświadczenia woli w toku postępowania, nie uczestniczył w czynnościach, pomimo iż był skutecznie wzywany, nie stawiał się, nie złożył wyjaśnień. Twierdzenia zatem jego obrońcy o stanie jego świadomości są całkowicie gołosłowne. Art.113 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Wartość sprzedaży, na którą wskazał obrońca oskarżonego w sprzeciwie także nie została w żaden sposób wykazana, wynika wyłącznie z jego twierdzeń. D. twierdzenia obrońcy ze sprzeciwu, iż oskarżony wysłał zeznanie podatkowe za pośrednictwem poczty także nie zostały wykazane choćby poprzez przedstawienie potwierdzenia nadania. Z akt wynika natomiast złożenie tego zeznania po terminie, co także wyczerpuje znamiona wykroczenia. Reasumując analiza powyżej przeprowadzona doprowadziła do wniosku o zasadności zarzutu z pkt 1.

Co do zarzutu z pkt 2.

Oskarżonemu został postawiony zarzut z art. 80 § 4 k.k.s. w zw. z art. 80 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., czyli:

- art.80§4 kks: przypadek mniejszej wagi o znamionach: kto wbrew obowiązkowi nie składa w terminie właściwemu organowi wymaganej informacji podatkowej; Płatnik oraz podmiot, o którym mowa w art. 41 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, niepełniący funkcji płatnika, który wbrew obowiązkowi nie składa w terminie podatnikowi lub właściwemu organowi wymaganej informacji podatkowej lub informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy - podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Zarzut związany jest z naruszeniem art. 82 § 1b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku ordynacja podatkowa: Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, prowadzące księgi podatkowe przy użyciu programów komputerowych, są obowiązane, bez wezwania organu podatkowego, do przekazywania, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej informacji o prowadzonej ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2, na zasadach dotyczących przesyłania ksiąg podatkowych lub ich części określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 193a § 3, za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, wskazując miesiąc, którego ta informacja dotyczy. Niniejszy przepis został uchylony 01 października 2020r. Zmiany wprowadziła ustawa z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1520) zmieniona ustawą z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 568), a następnie ustawą zmieniającą z dnia 19 czerwca 2020 r. (Dz. poz. 1086). W związku z przekształceniem (...)_VAT w deklarację podatkową uchylono przepisy art. 82 § 1b i 2d o.p. dotyczące tego dokumentu. Wbrew zatem twierdzeniu obrońcy oskarżonego obowiązek zgłoszenia nadal istnieje, lecz obecnie nie w formie osobnych deklaracji (...)_VAT, lecz deklaracji podatkowej. Oskarżony powyższych nie złożył. Wypełnił zatem znamiona wykroczenia zarzuconego w pkt 2.

Na zasadzie art.50§1 kks: jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa albo więcej wykroczeń skarbowych, sąd wymierza łącznie karę grzywny w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu także innych środków za pozostające w zbiegu wykroczenia. Sąd uznał, że kara grzywna wymierzona w wyroku nakazowym była adekwatna do wagi zarzuconych czynów, stopnia winy i społecznej szkodliwości, będzie oddziaływać represyjnie oraz prewencyjnie.

Na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. sąd zwolnił oskarżonego R. T. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Nie jest znana jego aktualna sytuacja majątkowa, zastosowane w stosunku do niego zostało postępowanie wobec nieobecnych. Brak informacji o aktywnym prowadzeniu działalności gospodarczej, stąd orzeczenie o kosztach jak wyżej.

Oskarżony był reprezentowany przez obrońcę ustanowionego z urzędu. Na zasadzie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku prawo o adwokaturze sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. G. kwotę 540 zł wraz z podatkiem od towarów i usług w kwocie 124,20 zł, tj. łącznie kwotę 664,20 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu. Sąd przyznał wynagrodzenie w wysokości stawki podstawowej z Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie §11 ust.1 pkt 3 (180 zł) i ust.2 pkt 2 (360 zł) – łącznie 540 zł, powiększone o podatek VAT (jak w wyroku nakazowym). Obrońca oskarżonego wniósł o przyznanie wynagrodzenia w wysokości 6-krotnosci stawki minimalnej argumentując to brakiem waloryzacji tych stawek od 2002r., nadto niezasadnym różnicowaniem wynagrodzeń obrońców ustanowionych z wyboru czy z urzędu, co stwierdzone zostało w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego oraz sądów powszechnych. Na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu wynagrodzenie wyniosłoby: 90zł (§17 ust.1 pkt 3) i 180 zł (§17 ust.2 pkt 2), czyli 130 zł plus podatek VAT 23%. Podwyższenie tej stawki do maksymalnej możliwej z Rozporządzenia 150% na podstawie §4 powodowałoby kwotę 325 zł netto. Różnicowanie stawek wynagrodzeń zależnie od sposobu powołania (z wyboru / z urzędu) nie jest w ocenie sądu uzasadnione. Dlatego sąd zastosował stawkę z Rozporządzenia jak wyżej jako wyższą, którą podwyższył o podatek VAT. Wniosek pełnomocnika o przyznanie 6-krotoności stawki nie jest uzasadniony, ponieważ nie znajduje podstaw w żadnym z powołanych Rozporządzeń.