Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2022 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w Z.

przeciwko: (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w Z. kwotę 5.462,97 zł ( pięciu tysięcy czterystu sześćdziesięciu dwóch złotych dziewięćdziesięciu siedmiu groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od następujących kwot i terminów:

- od kwoty 5.216,97 zł – od dnia 17 lipca 2020 r do dnia zapłaty,

- od kwoty 246 zł – od dnia 11 marca 2021r do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.717 zł ( dwóch tysięcy siedmiuset siedemnastu złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

III.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 730,77 zł ( siedmiuset trzydziestu złotych siedemdziesięciu siedmiu groszy ) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 304/21

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym dnia 11 marca 2021 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w Z. wniósł przeciwko (...) w Z. o zapłatę kwoty 5 462,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 5 216,97 zł od dnia 17 lipca 2020 roku do dnia zapłaty i od kwoty 246 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Powód podał, że nabył wierzytelność z tytułu szkody w pojeździe na podstawie zawartej umowy cesji wierzytelności z dnia 23 lipca 2020 r. od cedenta D. K., a dochodzone roszczenie stanowi dopłatę do odszkodowania za szkodę w pojeździe marki (...) nr rej. (...), gdyż zdaniem powoda odszkodowanie zastało zaniżone. Powód podał, że sprawca szkody był ubezpieczony z tytułu OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w zagranicznym towarzystwie ubezpieczeń w ramach Systemu Zielonej Karty, którą reprezentuje na terenie Polski pozwany, który realizację swoich obowiązków przekazała (...) S.A.. Powód podał, że domaga się także zwrotu kwoty 246 zł jako kosztu sporządzenia prywatnej opinii, która pozwoliła ocenić powodowi, że odszkodowanie zostało zaniżone.

Nakazem zapłaty z dnia 1 kwietnia 2021 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie I Wydział Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu. Pozwany podniósł, że wypłacone odszkodowanie w pełni pokrywa szkodę poniesioną z tytułu uszkodzenia kilkunastoletniego pojazdu z nieznaną historią użytkowania, w tym wykonywania napraw i serwisowania. Pozwany zakwestionował konieczność wymiany ściany tylnej prawej samochodu, gdyż zdaniem pozwanego zakres uszkodzeń pozwalał na jej naprawę.

W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 19 maja 2020 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) o nr rej. (...), należący do D. K.. Sprawca kolizji legitymował się umową obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadacza pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu zawartą z (...) ubezpieczycielem N. V., reprezentowanym na terenie Polski przez pozwanego. W toku likwidacji szkody w imieniu zagranicznego ubezpieczyciela występowała z upoważnienia pozwanego (...) S.A., która prowadziła proces likwidacji szkody w pojeździe oraz wypłaciła poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej wysokości 1 874,13 zł tytułem naprawienia szkody w pojeździe (...) o nr rej. (...). Postępowanie likwidacyjne toczyło się pod nr (...).

Dowód:

- decyzja (...) S.A. z dnia 16 lipca 2020 r. k.10-11,

- kalkulacja naprawy (...) z dnia 15 lipca 2020r., sporządzona przez (...) S.A. k.12-14,

- pismo z dnia 23.06.2020 r. k.,

- oświadczenie sprawcy szkody z dnia 19.05.2020 r. k.

- polisa sprawcy szkody k.

- dokumentacja fotograficzna uszkodzonego pojazdu,

- protokół szkody w pojeździe,

- akta szkody (...) na płycie CD koperta k.23,

W dniu 23 lipca 2020 r. poszkodowany D. K. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na podstawie której zbył na rzecz powoda wierzytelność przysługującą mu z tytułu zdarzenia z dnia 19 maja 2020 r. dotyczącego uszkodzenia pojazdu marki (...) o nr rej. (...).

Dowód:

- umowa cesji z dnia 23.07.2020 r. k.15,

- oświadczenie k.15 v,

- powiadomienie k.16,

W dniu 3 listopada 2020 r. powódka zleciła P. B. sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu poszkodowanego, ustalając koszt naprawy na kwotę 7 091,10 zł brutto. Koszt wykonania kalkulacji wyniósł 246 zł brutto.

Powód poinformował pozwanego o zawartej umowie cesji i wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5 462,97 zł, w tym kwoty 5 216,97 zł z tytułu dopłaty do odszkodowania z tytułu naprawy oraz kwoty 246 zł z tytułu kosztu prywatnej ekspertyzy.

Dowód:

- kalkulacja k.17-19 v,

- faktura (...) k.20,

- potwierdzenie przelewu k.21,

- wezwanie do zapłaty k.22,

Ceny oryginalnych, nowych części zamiennych marki (...) jakości O, niezbędnych do usunięcia szkody, bez zastosowania urealnienia ich wartości, a także koszty ich montażu oraz kosztów lakierowania pojazdu dokonywanych według cen rynkowych, w celu naprawienia szkody zawarte są w kalkulacji (...) Koszt tej naprawy wynosił 8.292,19 PLN (brutto).

Ze względu na konieczność wymiany częściowej ściany bocznej tylnej prawej i związaną z tym zakresem naprawy konieczność wymontowania i zamontowania szyby ściany bocznej tylnej prawej konieczne było użycie n/w części: (...) ściana tylna, (...) element dyst. szyby b. p., (...) element dyst. szyby b. p., 3870 listwa szyby t. p.

Brak udokumentowania sposobu prowadzenia napraw oraz serwisowania kilkunastoletniego pojazdu przy braku wskazania, że elementy zakwalifikowane do wymiany nosiły ślady wcześniejszych napraw nie miało wpływu na wycenę szkody w pojeździe. W kalkulacji zastosowano tzw. wymianę częściową ściany bocznej tylnej prawej, co znacząco obniżyło koszt naprawy.

Użycie części oryginalnych i naprawa zgodnie z technologią producenta przywróciłyby pojazd do stanu sprzed zdarzenia. Wg bazy danych zawartej w systemie A. istniały alternatywne części zamienne jakości Pi PJ, biegłemu nie jest znana ich jakość. Z danych zawartych w aktach nie wynika, że w przedmiotowym pojeździe przed zaistnieniem szkody zamontowane były części inne niż oryginalne.

12-letni okres eksploatacji ma wpływ na eksploatacyjne zużycie samochodu, pozostaje jednak bez wpływu na elementy nadwozia czy szyby, chyba, że doszło do innych uszkodzeń - np. korozji elementów nadwozia (czego nie stwierdzono podczas oględzin) .

Wyspecjalizowane warsztaty samochodowe oraz autoryzowane serwisy przeprowadzają naprawy samochodów pogwarancyjnych z użyciem części zamiennych alternatywnych, jeśli zostaną zawarte takie ustalenia. Nie znając jakości i certyfikatów dot. tych części nie sposób jest ustalić czy taki sposób naprawy przywróci pojazd do stanu technicznego umożliwiającego bezpieczna jazdę.

Jeżeli w pojeździe zamontowane były oryginalne części zamienne, a ich stan nie wskazywał na ich wcześniejsze uszkodzenia, wykorzystanie w procesie naprawy 12-letniej (...) części alternatywnych spowodowałoby ujemny wpływ na wartość 12-letniego pojazdu - podczas jego sprzedaży wartość rynkowa byłaby niższa.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M. k.75-81 wraz z kalkulacjami: przy użyciu części alternatywnych kalkulacja (...) oraz przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych - kalkulacja (...),

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Zgodnie z art. 19 ust. 3 w zw. z art. 123 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2021, poz 854 tj. ze zm.) poszkodowany może dochodzić roszczeń bezpośrednio od (...) w przypadkach, o których mowa w art. 123. Według art. 123 pkt 2 u.u.o. Biuro odpowiada za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe podpisały z Biurem umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i zaspokajaniu roszczeń, pod warunkiem istnienia ważnej Zielonej Karty wystawionej przez zagraniczne biuro narodowe.

Akcesoryjny, wynikający z art. 822 § 1 k.c., charakter zobowiązania ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej potwierdzają w odniesieniu do obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przepisy art. 23, 34, 35 i 36 u.u.o. W myśl tych przepisów, na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, do której zawarcia obowiązany jest posiadacz bezpośrednio eksploatujący pojazd (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2005 r., III CZP 99/04), zakład ubezpieczeń jest zobowiązany, w granicach ustalonej sumy gwarancyjnej, do zapłaty odszkodowania za szkodę na osobie lub w mieniu wyrządzoną w związku z ruchem pojazdu, objętą odpowiedzialnością posiadacza (art. 436 § 1 zdanie pierwsze lub art. 436 § 1 zdanie drugie k.c.). Odpowiedzialność za szkody wyrządzone ruchem wszelkich pojazdów mechanicznych oparta została na zasadzie ryzyka (art. 436 k.c. w związku z art. 435 k.c.). Uzasadnieniem tej zaostrzonej odpowiedzialności jest przede wszystkim szczególne i wzmożone niebezpieczeństwo, jakie wiąże się z użyciem tych środków komunikacji.

W tak ukształtowanej odpowiedzialności posiadacza pojazdu mechanicznego przesłanki stanowią powstanie szkody w mieniu lub na osobie, spowodowanie szkody przez ruch mechanicznego środka komunikacji oraz związek przyczynowy między szkodą a ruchem pojazdu. Szkoda wywołująca odpowiedzialność z tytułu ryzyka musi być wyrządzona przez ruch mechanicznego środka komunikacji. Ponadto pomiędzy działaniem sprawcy szkody a skutkiem tego działania musi zachodzić związek przyczynowy (opisany w art. 361 k.c.). W świetle tego zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa swojego działania.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym był fakt zaistnienia powodującego szkodę zdarzenia, za które odpowiadała strona pozwana. Z kolei legitymacja powoda do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonej przez niego umowy cesji oraz z art. 509 i 510 k.c., zgodnie z którymi wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Nie była także kwestionowana odpowiedzialność sprawcy zdarzenia drogowego, którego pojazd był ubezpieczony od OC w zagranicznym towarzystwie ubezpieczeń w ramach Systemu Zielonej Karty, którą reprezentuje na terenie Polski pozwana, która realizację swoich obowiązków przekazała (...) S.A. Nie było to również przedmiotem sporu w toku likwidacji szkody, albowiem wypłacono na rzecz poszkodowanego kwotę 1 874,13 zł, uznając, że taka kwota pozwoli na przeprowadzenie naprawy przywracającej stan pojazdu do stanu sprzed zdarzenia.

Przedmiotem sporu była wysokość odszkodowania – powód skalkulował je jako hipotetyczny koszt naprawy. Zdaniem powoda wartość naprawy szkody ustalona w oparciu o prywatną kalkulację wynosiła 7 091,10 zł, inaczej niż przyjął to ubezpieczyciel poszkodowanego. W tym miejscu należy odnotować najnowsze orzecznictwo Sądu Najwyższego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. II CNP 43/17, LEX nr 2490615 i przywołane tam inne orzeczenia SN), zgodnie z którym powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Innymi słowy, niezależnie od tego, czy poszkodowany dokonał już odpowiedniej naprawy samochodu, to "sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawił się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał go naprawić" (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2018 r., sygn. II CNP 32/17, LEX nr 2497991). Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r , sygn. II CNP 41/17, LEX nr 2481973). Podobnie wyraził się Sąd Najwyższy w postanowieniach z dnia 7 grudnia 2018 r. o sygn. akt III CZP 51/18, 64/18, 72-74/18 publikowanych na http://www.sn.pl/). Powyższe stanowisko zaaprobował Sąd Okręgowy w S., czemu dał wyraz w wyroku z dnia 15 czerwca 2018 r., sygn. akt (...) (niepublikowany), w którym wyjaśnił, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona na podstawie hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu ustalonych niezależnie od poniesionych przez poszkodowanego kosztów naprawy. Stanowisko Sądu Najwyższego w tym zakresie jest już utrwalone (tak postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2019 r. , III CZP 102/18) i doprowadziło do utrwalonego kierunku wykładni wskazanych przepisów. W orzecznictwie SN wyjaśniono również, że dla powstania roszczenia o naprawienie szkody nie mają znaczenia późniejsze zdarzenia m.in. w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu (tak postanowienie SN z dnia 20 lutego 2019 r., III CZP 91/18 publ. tamże).

Tym samym złożony w sprzeciwie wniosek o przesłuchanie świadka D. K. na fakt nabycia samochodu, jego użytkowania, serwisowania, poprzednich właścicieli został oddalony przez Sąd jako nieistotny dla rozpoznania sprawy. Sąd wziął pod uwagę, że przedstawiciel pozwanego przeprowadzający proces likwidacji szkody ustalił, że w uszkodzonym samochodzie nie było części nieoryginalnych, nie były wykonywana naprawy w użyciem części alternatywnych, a w samochodzie występowały wcześniejsze szkody w postaci rysy na przednich drzwiach prawych w części górnej, otarcia w części dolnej i otarcia zderzaka przedniego z prawej strony.

Sąd celem ustalenia wartości kosztów naprawy, która przywróciłaby uszkodzony samochód do stanu sprzed szkody powołał biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej, który sporządził opinię w sprawie. Kierując się wnioskami biegłego Sąd ustalił, że zasadny koszt naprawy wynosił 8 292,19 zł (brutto) z uwzględnieniem cen oryginalnych, nowych części zamiennych marki (...) jakości O, niezbędnych do usunięcia szkody, bez zastosowania urealnienia ich wartości, a także kosztów ich montażu oraz kosztów lakierowania pojazdu dokonywanych według cen rynkowych.

Tak więc kwota dotychczas wypłaconego odszkodowania z tego tytułu (1 874,13) nie pokrywa zasadnych kosztów naprawy, ustalonych przez sąd na kwotę 8 292,19 zł. Z tych przyczyn zasądzono żądaną pozwem kwotę 5 216,97 zł tytułem dalszych kosztów naprawy, o czym orzeczono w pkt 1 wyroku.

Sąd uznał także, że zasadne jest uznanie, że przygotowany kosztorys prywatny był celowy, a koszt jego poniesienia (246 zł) podlega zasądzeniu w niniejszym postępowaniu. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 2 września 2019 r. (III CZP 99/18) , poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi roszczeń odszkodowawczych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii (ekspertyzy) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Podobnie wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 maja 2019 roku (III CZP 68/18), nabywcy - w drodze przelewu - wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej tylko wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania. Sąd Najwyższy podkreślił, że o przysługiwaniu nabywcy wierzytelności odszkodowawczej zwrotu równowartości kosztów zleconej osobie trzeciej ekspertyzy na potrzeby dochodzenia od ubezpieczyciela nabytej wierzytelności także rozstrzyga pozostawanie wydatków poniesionych na tę ekspertyzę w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Jako kryterium oceny istnienia tego związku również tu należy mieć na względzie zasadność w okolicznościach sprawy zlecenia ekspertyzy osobie trzeciej, tj. celowość, niezbędność, konieczność, racjonalność, ekonomiczne uzasadnienie z punktu widzenia efektywnej realizacji roszczenia odszkodowawczego. Okoliczności miarodajne w tym względzie odnoszące się do osoby wierzyciela powinny być jednak przy ocenie w tym przypadku uwzględniane - inaczej niż w przypadku zlecenia ekspertyzy przez poszkodowanego - już w stosunku do nabywcy wierzytelności, dlatego że jeżeli zgodnie z treścią stosunku, z którego wynika przelana wierzytelność, doniosłe dla uprawnień wierzyciela w zakresie dochodzenia świadczenia są okoliczności dotyczące wierzyciela, to od chwili dojścia przelewu do skutku miarodajne są w tym zakresie co do zasady już okoliczności dotyczące osoby cesjonariusza jako aktualnego wierzyciela. Również w uchwale z dnia 18 maja 2004 r. Sąd Najwyższy (III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117), wskazał, iż odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego. Każdorazowo należy więc ocenić, czy w danej sprawie poniesienie tego wydatku było obiektywnie konieczne. Obowiązek wykazania takiej konieczności spoczywa na żądającym zwrotu takich kosztów (art. 6 k.c.), a więc w tym przypadku na powodzie. Sam fakt poniesienia kosztów nie przesądza automatycznie o tym, że zakład ubezpieczeń powinien je zwrócić

Zdaniem Sądu o uzasadnieniu wydatku na prywatną kalkulację kosztów naprawy musi w szczególności przesądzać jej zbieżność z kosztami ustalonymi przez Sąd. Kalkulacja przedstawiona przez powoda jest zbieżna z opinią biegłego. Kalkulacja strony powodowej opiewała na kwotę 7 091,10 zł brutto, a ustalony przez biegłego uzasadniony koszt naprawy wyniósł 8 292,19 zł. Tym samym sporządzenie prywatnej kalkulacji pozwoliło powodowi zasadnie oponować przed zaniżeniem odszkodowania i w sposób racjonalny ukształtować żądania pozwu, a zasądzenie kosztów sporządzenia opinii od pozwanego Sąd uznał za zasadne.

Mając powyższe na uwadze zasądzeniu na rzecz powoda podlegała kwota stanowiąca różnicę pomiędzy kosztem naprawy ustalonym w opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, a kwotą wypłaconego odszkodowania, powiększona o koszt sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy - łącznie kwota 5 462,97 zł.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje swoje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia. Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy, a spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wynikający z art. 817 k.c. może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty, według standardu, którego reguły wyznaczanej przez prawo ubezpieczeniowe.

Wobec powyższego naliczono odsetki ustawowe od kwoty 5 216,97 zł od 17 lipca 2020 r., bowiem wówczas pozwany złożył oświadczenie kończące proces likwidacji. W zakresie odsetek od kosztów ekspertyzy przyznano je od daty wniesienia pozwu to jest od dnia 11 marca 2021 r.

O kosztach Sąd orzekł na zasadzie art. 98 par. 1 k.p.c. w zw. z art. 108 par. 1 k.p.c. Obydwie strony mogły zgłosić do rozliczenia koszty celowe – niezbędne do przeprowadzenia w procesie swoich roszczeń i zarzutów. Powód poniósł koszty w postaci opłaty od pozwu w kwocie 400 złotych, opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 500 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej zależnej od wartości przedmiotu sporu w kwocie 1 800 zł – łącznie 2 717 zł.

Podstawę rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych za opóźnienie w uregulowaniu kosztów procesu stanowił natomiast art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Wynagrodzenie biegłego wyniosło kwotę 1 230,77 zł, a uiszczona przez powoda na ten cel zaliczka w wysokości 500 zł okazała się niewystarczająca. Kwotę 730,77 zł wydatkowano więc z sum budżetowych. Mając zaś na uwadze wynik postępowania oraz treść art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, nieuiszczonymi kosztami sądowymi należało obciążyć strony stosownie do wyniku postępowania. Dlatego też od pozwanego należało pobrać na rzecz Skarbu Państwa kwotę 730,77 zł, gdyż przegrał on sprawę w 100 %.

Stąd orzeczenie zwarte w pkt III sentencji wyroku.

Sędzia Agnieszka Kuryłas