Pełny tekst orzeczenia

1.Przewodniczący:

1.SSO Agnieszka Połyniak (spr.)

1.Sędziowie:

1.SO Ewa Rusin

2.SR (del. do SO) Sebastian Kowalski

1.Protokolant:

1.Magdalena Telesz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 656/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z 10 marca 2022r. sygn. akt III K 316/20

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. G.

uprzednia karalność oskarżonego

karta karna

473 - 474

2.1.1.2.

P. G.

opis zachowania oskarżonego wobec K. K. i jej psa w okresie od 7 sierpnia 2019r. do 20 sierpnia 2019r. w S. oraz od 8 listopada 2019r. do 28 grudnia 2019r. w J. w stosunku do samej K. K.

zeznania K. K.

494 - 495

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

karta karna

informacje o uprzedniej karalności oskarżonego nie były przez żadną ze stron kwestionowane, a Sąd odwoławczy nie ma podstaw, by podważać treść dokumentu

2.1.1.1

zeznania K. K.

świadek w sposób spójny z tym, co relacjonowała uprzednio, a przy tym przekonujący, przedstawiła przed Sądem odwoławczym to, w jaki sposób P. G. traktował ją oraz jej psa w czasie wspólnego zamieszkiwania w S., a następnie w J., doprecyzowując opisy tych zachowań, jak też czasokres, kiedy prowadzili wspólne gospodarstwo, co miało istotne znacznie dla oceny prawnokarnej zachowań oskarżonego. Sposób złożenia tych zeznań, jak też ich treść, w ocenie tut. Sądu świadczy o tym, że pokrzywdzona starała się obiektywnie przedstawić zapamiętane sytuacje, unikając przejaskrawień, jak też nie negując swoich zachowań, zwłaszcza w okresie kiedy toczyło się postępowanie przed Sądem I instancji.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obrońca oskarżonego na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

1) art. 4 k.p.k. , art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k. polegającą na:

- oparciu orzeczenia jedynie a okolicznościach przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a to na zeznaniach pokrzywdzonej i członków jej najbliższej rodziny, które nie zostały potwierdzone żadnymi innymi wiarygodnymi dowodami, co w ocenie oskarżonego skutkowało wyciągnięciem wniosków sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym, który prawidłowo oceniony nie pozwalał na przypisanie winy oskarżonemu, w zakresie żadnego z zarzucanych mu czynów, w tym usiłowania zgwałcenia,

- dowolnej, a nie swobodnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a to całkowitym pominięciu zeznań świadków A. A., B. G., B. S., S. G. B. H., którzy pomimo, że w inkryminowanym okresie mieli kontakt z oskarżonym i pokrzywdzoną zaprzeczyli, żeby oskarżony znęcał się nad pokrzywdzoną, nadto wskazali, ze pokrzywdzona nie informowała ich o niewłaściwym traktowaniu przez oskarżonego oraz dowolnej oceny zeznań biegłej G. S., o czym w uzasadnieniu,

- całkowitemu pominięciu zawartej między stronami w dniu 25.08.2020 r. ugody, której przedmiotem było pojednanie stron, gdzie w pkt 3 strony wskazały, że wzajemnie żałują swoich zachowań, proszą o wybaczenie i wybaczają sobie, co w konsekwencji prowadzi do wniosku, ze pomiędzy stronami dochodził jedynie do wzajemnych kłótni i awantur,

- dowolnej, a nie swobodnej ocenie zebranego materiału dowodowego, a to zupełnym pominięciu okoliczności, że pokrzywdzona po zdarzeniach objętych aktem oskarżenia kontaktowała się z oskarżonym, spotykała, a także współżyła z oskarżonym,

2) art. 5§2 k.p.k. polegającą na nie uwzględnieniu na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości na tle rzekomego połączenia pokrzywdzonej ze swoim ojcem w czasie, gdy miało dojść do usiłowania zgwałcenia,

3) art. 424§1 pkt 1 k.p.k. poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku dlaczego sąd nie uznał dowodów przeciwnych w postaci zeznań członków rodziny oskarżonego,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony znęcał się na psem pokrzywdzonej w okresie od sierpnia 2019r. do września 2019r. w sytuacji, gdy strony w tym okresie ze sobą nie zamieszkiwały, wobec czego oskarżony nie miał styczności z psem pokrzywdzonej, co czyni znęcanie niemożliwym.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy P. G. okazała się zasadna jedynie w niewielkim zakresie, tj. zamiany - zawężenia okresu, w ciągu którego oskarżony znęcał się psychicznie i fizycznie nad K. K. w S., jak też nad jej psem. W pozostałym zakresie zarzuty apelacji, jak też wnioski w niej zawarte nie mają uzasadnionych podstaw, a przede wszystkim nie sposób twierdzić, iż uchybienie Sądu orzekającego - w istocie mające miejsce - a dotyczące braku omówienia dowodów nieuwzględnionych przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, wskazanych w apelacji, miało wpływ na treść wyroku. Brzmienie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. nie pozostawia wątpliwości, iż dla skuteczności zarzutów opartych na tych podstawach nie wystarcza wykazanie, iż dane uchybienie zaistniało, ale nadto, że mogło mieć wpływ na treść wyroku. tym samym na skarżącym ciąży powinność wykazania możliwego wpływu danego uchybienia na treść orzeczenia, zaś do sądu odwoławczego należy ocena, czy podniesione uchybienie miało taki wpływ.

W omawianej sprawie rzeczywiście uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera w sekcji 2.2 - prócz wyjaśnień oskarżonego (k. 440) - innych dowodów, których Sąd Rejonowy nie uwzględnił przy ustaleniu faktów, a tym samym nie wskazał powodów, dla których odmówił przymiotu wiarygodności zeznaniom A. A. - matki oskarżonego, B. S.- babki oskarżonego, S. G. - dziadka oskarżonego, B. G. - ojca oskarżonego oraz B. H. - znajomego oskarżonego. Zarzut ten jest natomiast chybiony w zakresie oceny opinii sądowo - psychologicznej biegłej G. S., o czym przekonuje treść uzasadnienia (sekcja 1.1 i 2., k. 438 i 440).

Odnosząc się więc w pierwszej kolejności do tego zarzutu (pkt I.1 tiret drugie petitum apelacji) wskazać należy, że także zdaniem Sądu odwoławczego dowody wymienione przez obrońcę nie zostały błędnie, tj. w sposób dowolny, ocenione, a raczej pominięte, bowiem ich właściwa ocena winna była doprowadzić Sąd orzekający do wniosków przeciwnych, aniżeli te, które wyprowadził, pomijając te dowody.

I tak wskazać należy, że:

- zeznania A. A., podobnie jak i B. S., ewidentnie ewoluowały w ciągu całego postępowania karnego w sposób zbieżny z linią obrony P. G.. Obie kobiety, zeznając początkowo twierdziły, że nic bliższego na temat znajomości oskarżonego i pokrzywdzonej nie wiedziały (A. S. przyznała wręcz, że "nie wie gdzie dokładnie w jakim okresie wówczas mieszkał P." - k. 144v), by następnie twierdzić, że miały systematyczny kontakt z obojgiem. A. A. twierdziła nawet, że raz w tygodniu odwiedzała syna w mieszkaniu w S., w którym mieli mieszkać "przez lipiec i prawie do końca sierpnia 2019r." i już wówczas dowiedziała się od syna, że ich związek nie układał się, a kontakt z K. K. był utrudniony i to ona miała prowokować sytuacje konfliktowe (k. 144v i 238). Natomiast z zeznań K. K., jak też korespondujących z jej słowami zapisów notatki urzędowej z 20 sierpnia 2019r.v (k. 165), sporządzonej bezpośrednio po opuszczeniu przez nią mieszkania w S., wynika, iż wspólnie zamieszkali niecały miesiąc, tj. od początku sierpnia do 20 sierpnia 2019r., kiedy to uciekła od niego, wzywając na pomoc rodziców, pod pretekstem zabrania jej psa. Oceniając wiarygodność A. A. należy także odnieść się do relacji M. Ż.i M. Ś., tj. osób postronnych, których przesłuchanie nastąpiło z inicjatywy samego P. G., jak też właścicielki mieszkania - T. K., którzy zbieżnie przedstawili w jaki sposób oskarżony odnosił się do K. K., wskazując zgodnie, iż wyzywał ją słowami wulgarnymi i obraźliwymi, jak też poniżał ją. Żadna z tych osób nie wskazywała na pokrzywdzoną jako tę, która prowokowała oskarżonego, była wobec niego agresywna, czy też, by był z nią utrudniony kontakt. O rzeczywistym zaangażowaniu A. A. w budowanie linii obrony oskarżonego świadczą pośrednio także zatrzymane w ramach cenzury listy, które do matki próbował wysłać, co z kolei wiąże się z opisywanymi przez pokrzywdzoną oraz M. Ż.i M. Ś. staraniami (choć nieskutecznymi) samej A. A., by nakłonić w/wym. do złożenia zeznań zgodnych z wersją wydarzeń przedstawioną przez P. G. (k. 167v i 176v). Zasadnie zatem depozycje A. A. nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych, są bowiem niewiarygodne, tendencyjne i sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, który spełnia kryteria wiarygodności.

Z kolei zeznania B. S.uznać należy za wewnętrznie i zewnętrznie sprzeczne, a przy tym nielogiczne. Zauważyć wszak trzeba, że świadek nie miała kontaktu z wnukiem i pokrzywdzoną w okresie ich wspólnego zamieszkiwania w S., zaś relacjonując pierwotnie na temat ich wspólnego zamieszkiwania w listopadzie 2019r. w jej domu (w osobnym pomieszczeniu z odrębnym wejściem), nie kryła niechęci do K. K., przyznając jednocześnie, że "nigdy do nich nie schodziła (...) i nie wie jakie relacje ich łączyły", zaś po wyprowadzce do J. miała z nimi jednokrotny kontakt, kiedy to odwiedzili ją, lecz nic nie jest w stanie powiedzieć o ich zachowaniu względem siebie (k. 162v - 163). Co znamienne dwa miesiące później, będąc przesłuchiwana ponownie, nie tylko "przypomniała sobie", że jej córka - A. A. odwiedzała ją i wnuka co 2-3 dni, ale, że ona sama schodziła do oskarżonego i pokrzywdzonej, zanosząc im nawet śniadania i była wówczas świadkiem skarg K. K. na rodziców, jak też widziała jak troskliwie jej wnuk opiekował się swą sympatią (k. 169v i 305), co z kolei nie znalazło potwierdzenia nawet w wyjaśnieniach P. G., który utrzymywał, że w tym czasie matka nie odwiedzała go, a jedynie dzwoniła (k. 174a).

Także w oparciu o zeznania B. G. nie można, jak tego oczekuje skarżący, konstruować kategorycznych i prawidłowych ustaleń faktycznych odnośnie tego, w jaki sposób P. G. odnosił się do K. K. oraz jej psa. Świadek miał nader krótki i ograniczony kontakt z synem w czasie, kiedy zamieszkali w S.. Pomimo tego i on zeznał, że P. G. miał problem, by zapanować nad sobą, a czego dowodem było to, że widział i słyszał jak krzyczał na pokrzywdzoną, która przyjechała za nim do pracy (k 114v), a przy tym jego samego, kiedy dzwonił, "wyzywał od patologicznych ojców" (k. 236). Nie można przy tym w oparciu o zeznania B. G. twierdzić, iż K. K. porzuciła pracę w Czechach i dobrowolnie przyjeżdżała do warsztatu z oskarżonym, nie był bowiem zorientowany w relacjach między nimi, a jedynie obserwował to, co działo się w jego obecności i na tej podstawie wyprowadzał wnioski. Zauważyć przy tym trzeba i to, że potwierdził on słowa pokrzywdzonej, iż w tym czasie to oskarżony dysponował jej telefonem i on z niego głównie korzystał (k. 236).

Podobnie ocenić trzeba zeznania S. G. (k. 329), który widział się z wnukiem wyłącznie w warsztacie B. G. i tam też poznał K. K., która często tam była i w czasie rozmowy z nim nie skarżyła się na P. G.. Nie można na tej podstawie, jak tego oczekuje obrona, twierdzić, że oskarżony nie znęcał się nad pokrzywdzoną oraz, że miarodajna jest ocena świadka, że "skoro sprawiali wrażenie szczęśliwej pary", to jest to istotny dowód świadczący o niewinności P. G.. Równie ogólnikowe i pobieżne są obserwacje B. H. (k. 329), by można było na ich podstawie dokonać jasnych i kategorycznych ustaleń. I ten świadek widywał pokrzywdzoną wyłącznie w warsztacie, nie rozmawiał nawet z nią, a swe wnioski na temat ich związku wyprowadził w oparciu swe "przemyślenia".

Z powyższych przyczyn chybiony jest zarzut obrazy art. 7 k.p.k., czy art. 410 k.p.k., skoro dowody te zostały przeprowadzone. Nie można bowiem uznać, iż rzeczywista treść depozycji w/wym. świadków została błędnie oceniona. Z tej też przyczyny aczkolwiek prawdziwy, to jednakże nieskuteczny, okazał się zarzut obrazy art. 424 §1 k.p.k., ponieważ w okolicznościach przedmiotowej sprawy uchybienie to nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia, a przy tym, zgodnie z brzmieniem art. 455a k.p.k., nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.

Odmiennie natomiast przedstawia się kwestia oceny tej grupy dowodów, które Sąd meriti uznał za wiarygodne i na ich podstawie ustalił, iż P. G. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona występków zarzucanych mu aktem oskarżenia.

Już w tym miejscu zaznaczyć trzeba, że oczywiście rację ma obrońca kwestionując przyjęte w opisach czynów przypisanych oskarżonemu z art. 207§1 k.k. i z art. 35 ust.1a ustawy o ochronie zwierząt (w uzasadnieniu okresy wspólnego zamieszkiwania oraz znęcania wskazane zostały co do zasady poprawnie), bowiem z miarodajnych i de facto niekwestionowanych w tym zakresie zeznań pokrzywdzonej, wspartych notatką urzędową z 20 sierpnia 2019r. jednoznacznie wynika, że wspólnie zamieszkiwali w S. od początku sierpnia 2019r. do 20 sierpnia 2019r. Tego bowiem dnia K. K. poinformowała w Komisariacie Policji w G., że do tego momentu mieszkała z P. G. w S., czyli w tej dacie już z nim nie mieszkała, co potwierdziła przed tut. Sądem odwoławczym (k. 494v), jak też, że w tym okresie znęcał się on nad nią. Zgodzić się zatem należy z apelującym, iż niemożliwe w takim przypadku było, by oskarżony znęcał się nad K. K. od 15 czerwca 2019r. do 31 sierpnia 2019r. (opis zarzutu z aktu oskarżenia) oraz nad jej psem do nieustalonego dnia września 2019r., skoro zamieszkali wspólnie dopiero od 1 sierpnia 2019r., a zachowania realizujące znamiona przestępstwa znęcania P. G. zaczął podejmować po tygodniu, a przy tym wyprowadzając się 20 sierpnia 2019r., pokrzywdzona psa zabrała z sobą.

Oczywiście zasadnie dał Sąd a quo wiarę pokrzywdzonej odnośnie tego w jaki sposób oskarżony traktował ją w czasie, kiedy wspólnie zamieszkiwali i prowadzili wspólne gospodarstwo domowe, tj. tworzyli konkubinat. Jak już wyżej wskazał Sąd ad quem w zakresie tego, w jaki sposób zachowywał się P. G. wobec K. K. od 7 sierpnia 2019r. (należało przyjąć w ślad za pokrzywdzoną, że zamieszkali wspólnie od 1 sierpnia 2019r. i przez pierwszy tydzień oskarżony traktował ją właściwie, zatem nie znęcał się nad nią, ani też jej psem), do momentu, kiedy to posłużyła się uprzednio uzgodnionymi z matką sygnałem - wezwania pomocy. Jak wynika ze spójnych w tym względzie zeznań pokrzywdzonej oraz M. K. i W. K. ustalili, że kiedy dziewczyna zadzwoni, by zabrali psa, będzie to dla nich sygnał, że potrzebuje ich pomocy. Tak też się stało, a wiarygodności w/wym. świadków stanowi nie tylko to, że zaraz po ucieczce od oskarżonego poinformowała organy ścigania o zachowaniu P. G., ale przekonujące i spójne relacje zarówno jej rodziców, jak i znajomych. Okolicznościom w jakich doszło wówczas do rozstania de facto nie przeczył sam oskarżony. Trudno więc uznać, że pokrzywdzona oraz jej rodzina uknuli intrygę, by pomówić bezpodstawnie oskarżonego, który wyłącznie "opiekował się" K. K. i chciał "uwolnić ją od patologii", w której dotychczas żyła oraz "wychowywał" jej psa. Ten sposób oceny i interpretacji w/wym. dowodów nie tylko nie przekonuje, ale jest nielogiczny i sprzeczny z zasadami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. To w zachowaniu oskarżonego, opisanym przez świadków, można dostrzec wyraźne elementy świadczące o tym, że posługuje się dla własnych celów manipulacją, jak też stara się narzucić swój punkt widzenia innym, a każdy przejaw sprzeciwu wywołuje u niego agresję, co obserwował także tut. Sąd na sali rozpraw w czasie przesłuchania pokrzywdzonej.

Jako chybione należy uznać próby zdyskredytowania rodziców K. K. i ukazania ich jako osoby z tzw. marginesu społecznego, krzywdzące swą córkę i wykorzystujące ją, przede wszystkim finansowo, czemu miał przeciwstawiać się oskarżony i co miałoby stanowić powód pomówienia go w tym postępowaniu, zwłaszcza zaś odnośnie wydarzeń z 28 grudnia 2019r.

Jakkolwiek prawdą jest, że nie zabezpieczono wykazu rozmów prowadzonych z telefonu pokrzywdzonej oraz W. K., choć była taka możliwość, bowiem telefon pokrzywdzonej był zabezpieczony w sprawie, jako dowód, to jednakże okoliczność ta sama w sobie nie stanowi, iż przedmiotowe zdarzenie nie miało miejsca, a świadkowie kłamią. Wskazać bowiem trzeba, że zeznania W. K. i M. K. logicznie wiążą się nie tylko z relacją samej K. K., ale także stwierdzonymi u niej obrażeniami ciała (kart informacyjna leczenia ze (...) im dra A. S. w W., k. 43), a przede wszystkim wskazanym przez biegłego lekarza sądowego mechanizmem ich powstania (k. 108 - 109 i 363 - 364). Kiedy więc oceni się poszczególne dowody we wzajemnej korelacji, to oczywiści rację ma Sąd Rejonowy, że dał wiarę zarówno samej pokrzywdzonej, jak i jej rodzicom. Niezabezpieczenie wykazu połączeń między jej numerem telefonu a W. K. oceny tej zmienić nie może. Trudno przeczyć temu, że 28 grudnia 2019r. K. K. obrażeń ciała doznała, a bezpośrednio po opuszczeniu przez córkę wspólnie zajmowanego z oskarżonym mieszkania w J. M. K. zawiadomiła KP w G. o zajściu i już wówczas wskazała, że miało miejsce usiłowanie doprowadzenia pokrzywdzonej do obcowania płciowego i innej czynności seksualnej (k 1). I w ten sposób oceniany dowód z zeznań rodziców K. K. wpisuje się w chronologię wydarzeń - czynności podejmowanych przez funkcjonariuszy Policji.

Z powyższych przyczyn chybione są te zarzuty, jak też argumenty na ich poparcie, które wskazują na naruszenie przepisów prawa procesowego związanego z oceną materiału dowodowego, jak też pominięciem części tych dowodów, które byłyby istotne i miałyby świadczyć na korzyść oskarżonego. Uchybień tego rodzaju Sąd odwoławczy nie stwierdził. Oceny tej zmienić żadną miarą nie może ani podnoszona kwestia zawarcia ugody z pokrzywdzoną (k. 365), czy też niekwestionowane przez K. K. kontakty, które ponownie nawiązała z P. G. po uchyleniu wobec niego tymczasowego aresztowania. Okoliczności te ani nie sanują zachowań, których się dopuścił na jej szkodę, ani tym bardziej nie mają wpływu na ustalenia faktyczne w sprawie. Świadczą jedynie o tym, na co wskazywała już biegła psycholog G. S., że K. K. ma obniżony wgląd w emocjonalne motywy swojego postępowania, jest typem ambiwertyka i ma trudności w podejmowaniu decyzji, z ograniczoną sferą motywacyjną oraz nieprawidłowo kształtującą się osobowością, co jednakże nie wpływa na treść jej zeznań (k. 270 - 274 i 329).

Także Sąd odwoławczy po uzupełniającym przesłuchaniu K. K. (k. 494 - 495v) nie stwierdził, by ujawniły się przesłanki, które wskazywałyby, że pokrzywdzona bezpodstawnie, czy pod wpływem namowy innych osób (jak to sugerował oskarżony) pomawiała go, wręcz przeciwnie. Sposób złożenia tych zeznań, ich treść w powiązaniu z zeznaniami złożonymi uprzednio pozwala jednoznacznie stwierdzić, że K. K. opisała własne, traumatyczne przeżycia, z których jednakże nie potrafi wyprowadzić właściwych wniosków na przyszłość, by w ten sposób uniknąć kolejnych tego typu przeżyć. Zasadnie więc Sąd I instancji dokonał ustaleń na podstawie jej relacji, odmawiając w tym zakresie wiarygodności P. G., jak też tezie, iż między stronami dochodzić by miało wyłącznie do wzajemnych kłótni i awantur. W oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego wyprowadzić należy kategoryczny wniosek, że to oskarżony był stroną inicjującą awantury, dominował nad pokrzywdzoną, która nie potrafiła mu się przeciwstawić ani fizycznie, ani tym bardziej psychicznie.

W efekcie poza trafnym wskazaniem, iż istotnie zachowania tego typu w S. miały miejsce wyłącznie w okresie od 7 sierpnia 2019r. do 20 sierpnia 2019r. to zarzut błędu w ustaleniach faktycznych - co do zasady - ocenić należy jako chybiony (przede wszystkim w zakresie negowania popełnienia czynów przypisanych w punktach od I do III części rozstrzygającej wyroku).

Wniosek

1. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych czynów, ewentualnie

2. o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazany wyżej, jak też z uwagi na brzmienie art. 437§2 k.p.k., żaden z wniosków nie jest zasadny. P. G. swoim zachowaniem we wskazanych wyżej okresach wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona występków z art. 207§1 k.k. (28 grudnia 2019r. nadto z art. 13§1 k.k. w zw. z art. 197§1 i 2 k.k. i z art. 157§1 k.k.) oraz z art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt, a tym samym wniosek o uniewinnienie nie ma jakichkolwiek podstaw.

W ustalonych przez tut. Sąd okresach P. G. i K. K. zamieszkiwali wspólnie, prowadząc jednocześnie wspólne gospodarstwo domowe, zatem uznać należy, iż tych okresach tworzyli tzw. konkubinat. Nadto przez "znęcanie się" rozumieć trzeba, jako zadawanie cierpień i czynienie życia uciążliwym. W tym też kontekście za znęcanie fizyczne uznaje się powszechnie zadawanie cierpień fizycznych, takich jak np. bicie, popychanie, ciągnięcie za włosy, czy szarpanie. Za przemoc, która należy do istoty znęcania fizycznego, należy także uznać tę stosowaną pośrednio, tj. w tym przypadku stosowaną w celu wywarcia pewnej presji psychicznej na pokrzywdzoną, poprzez ograniczanie jej swobody decydowania o tym jak będzie spędzała czas, np. izolując (co miało miejsce w sierpniu 2019r., lecz już nie w okresie późniejszym). Z kolei za "znęcanie psychiczne" uznać trzeba powodowanie dyskomfortu psychicznego u K. K., poprzez wzbudzanie u niej poczucia zagrożenia, niepokoju, obawy o własny los, czy własne mienie, straszenie, grożenie, używanie inwektyw, uprzykrzanie jej życia, robienie jej na złość, a tego typu zachowania oskarżony przecież podejmował nawet w obecności osób postronnych.

Kulminacyjnym zaś momentem były wydarzenia z 28 grudnia 2019r., kiedy to P. G. w trakcie awantury, którą wywołał spowodował obrażenia ciała u pokrzywdzonej, określone w art. 157§1 k.k., wskutek tego, że usiłował przemocą , wbrew woli partnerki, doprowadzić ją do obcowania płciowego, jak też poddania się tzw. innej czynności seksualnej. Sygnalizuje przy tym tut. Sąd, że możliwe jest ustalenie, że miały miejsce dwa przestępstwa pozostające w zbiegu realnym. Niemniej w realiach omawianej sprawy te zachowania P. G. ocenić należy jako mieszczące się w ramach przestępstwa znęcania się nad pokrzywdzoną. Uwaga powyższa wynika stąd, że nie każde zgwałcenie osoby pokrzywdzonej dokonane w ramach czasowych znęcania nad nią powinno być postrzegane w perspektywie instytucji z art. 11 § 2 k.k.. W tej sprawie przyjęta konstrukcja ma uzasadnione podstawy.

Mimo znacznego zawężenia ram czasowych z przyczyn wskazanych już wyżej, oskarżonego należało także uznać za winnego popełnienia czynu z art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt, bowiem art. 6 ust. 1a tej ustawy zabrania znęcania się nad zwierzętami, przez co należy rozumieć, iż zabronione jest podejmowanie działań określonych m.in. w art. 6 ust. 2 pkt 4 tej ustawy, czyli bicie zwierząt przedmiotami twardymi i ostrymi lub zaopatrzonymi w urządzenia obliczone na sprawianie specjalnego bólu, bicie po głowie, dolnej części brzucha, dolnych częściach kończyn. Z relacji K. K. wynika zaś, iż oskarżony w taki właśnie sposób postępował wobec jej psa, co uzasadniał tresurą, czy też "wychowaniem". Jak wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z 16 listopada 2009 r., (sygn. VKK 187/09) „znęcanie się nad ludźmi oraz znęcanie się nad zwierzętami obejmuje, (...) zasadniczo różne zakresy czynów (...) znęcanie się nad ludźmi to tylko jedna z kilku kategorii umyślnego wyrządzania krzywd, obok np. pozbawienia wolności czy uszkodzenia ciała. Natomiast kategoria znęcania się nad zwierzętami obejmuje wszystkie, poza nieuzasadnionym zabijaniem, przypadki ich krzywdzenia czy złego traktowania, które ustawodawca uznał za karalne", co oznacza, że dla bytu przestępstwa znęcania się nad zwierzętami nie jest konieczna wola sprawcy nakierowana bezpośrednio na chęć wyrządzenia krzywdy zwierzęciu, lecz jedynie wola dokonania określonego zachowania wobec zwierzęcia. Tym samym, by ustalić zamiar bezpośredni sprawcy nie jest niezbędne jego dążenie do zadania cierpienia zwierzęciu.

3.2.

Prokurator na podstawie art. 438 pkt 1a i 4 k.p.k. zarzucił:

1. obrazę prawa materialnego, innego niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, a mianowicie art. 86§1 k.k., polegającą na jego niezastosowaniu i wymierzeniu oskarżonemu P. G. kary łącznej w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności, to jest kary w wymiarze równym najwyższej wymierzonej oskarżonemu karze jednostkowej, podczas gdy prawidłowa wykładania wskazanego przepisu prowadzi do wniosku, że kara łączna wymierzona na jego podstawie musi być orzeczona powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, a zatem w realiach niniejszej sprawy co najmniej w wymiarze 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności,

2. niesłuszne niezastosowanie wobec oskarżonego P. G. środka karnego w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej K. K. i kontaktowania się z nią w sytuacji gdy ustalony w sprawie stan faktyczny oraz charakter czynów jakich dopuścił się P. G. wobec pokrzywdzonej K. K., które polegały na kopaniu jej po cały ciele i duszeniu, przemawiały za potrzebą orzeczenia tego środka karnego,

3. rażącą niewspółmierność wymierzonej P. G. kary łącznej w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, rodzaju naruszonych dóbr, jego postawy podczas postępowania i dotychczasowej wielokrotnej karalności, odrzuceniu zasady kumulacji na rzecz absorpcji, co wynikało z niedostatecznego uwzględnienia przez Sąd wszystkich okoliczności popełnionych przestępstw i ich negatywnych dla pokrzywdzonej K. K. skutków, co w konsekwencji sprawia, że orzeczona kara nie spełni swoich celów w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej oraz jawi się jako rażąco łagodna niewspółmierna do wagi popełnionych przestępstw,

4. niesłuszne niezastosowanie wobec P. G. zakazu posiadania zwierząt, w sytuacji gdy oskarżony jest osobą bezwzględną i brutalną, która biła psa bez żadnych powodów przy użyciu ciężkich przedmiotów,

5. obrazę prawa materialnego, innego niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, a mianowicie art. 35 ust. 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt polegającą na nie orzeczeniu nawiązki na cel związany z ochroną zwierząt, podczas gdy w oparciu o powołany przepis orzeczenie nawiązki jest obligatoryjne

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności zauważyć wypada, że apelacja rzecznika oskarżyciela jest wewnętrznie niespójna, zarzuty wbrew temu, co wskazał zakreślając granice zaskarżenia zgodnie z wymogami art. 427§1 i 2 k.p.k. oraz art. 447§1 k.p.k., iż skarży wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego, dotyczą wyłącznie rozstrzygnięć w zakresie kary łącznej oraz nie orzeczenia środków karnych oraz nawiązki na podstawie art. 35 ust.5 ustawy o ochronie zwierząt. W żadnym momencie, tj. ani w treści zarzutów, ani też w uzasadnieniu nie zanegowała skarżąca prokurator wymiaru kar jednostkowych, podstaw ich ustalenia przez Sąd Rejonowy, podnosząc wyłącznie zarzut rażącej niewspółmierności kary łącznej „poprzez niedostateczne uwzględnienie wszystkich okoliczności popełnionych przestępstw i ich negatywnych dla pokrzywdzonej skutków” (pkt 3 petitum apelacji).

Taki sposób redakcji zasadniczej części apelacji, stanowi, iż w kontekście błędów, których nie dostrzegła i nie uwzględniła prokurator, sporządzając najpierw akt oskarżenia, a następnie aprobując przyjęty przez Sąd meriti opis czynów przypisanych, stanowi, iż apelacja ta w zasadniczej mierze nie zasługuje na uwzględnienie. Odnosząc się do poszczególnych zarzutów, stwierdza zatem Sąd odwoławczy, że:

ad. 1. wbrew twierdzeniom skarżącej, Sąd a quo nie dopuścił się obrazy prawa materialnego, bowiem mógł, biorąc pod uwagę daty popełnienia czynów przypisanych oskarżonemu zastosować, zgodnie z regułą wyrażoną w art. 4§1 k.k., przepisy obowiązujące w dacie tych czynów jako względniejsze dla sprawcy, a zatem w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020r., kiedy to zasada absorpcji przy wymiarze kary łącznej była dopuszczalna. Inną kwestią jest przy tym to, że winien był Sąd dać wyraz temu, iż z zasady tej korzysta, przywołując przepis art. 4§1 k.k. przy wymiarze kary łącznej, czego jednakże nie uczynił. W tym też objawia się błąd Sądu;

ad. 2. orzeczenie zakazu zbliżania się oskarżonego do pokrzywdzonej i kontaktowania z nią nie ma racjonalnych podstaw, w sytuacji, kiedy to nie P. G., ale sama pokrzywdzona dążyła do odnowienia relacji i postępowała tak inspirowana przez matkę oskarżonego,

ad. 3. nie ma racji prokurator w sytuacji kiedy błędnie ustalił Sąd Rejonowy czasokresy popełnienia dwóch z trzech przestępstw, przyjmując iż znęcanie się oskarżonego nad pokrzywdzoną w S. oraz nad jej psem trwało dłużej niż miało to miejsce w rzeczywistości. Okoliczność ta przecież ma wpływ na kwestie związane z wymiarem kar jednostkowych, a te z kolei rzutują na wymiar kary łącznej. W żadnym momencie nie wskazał skarżący konkretnych argumentów wskazujących w czym upatruje błędu po stronie Sądu meriti. Ograniczył w tej mierze do nader ogólnikowego stwierdzenia, że Sąd „niedostateczne uwzględnił wszystkich okoliczności popełnionych przestępstw i ich negatywnych dla pokrzywdzonej skutków”, jak też nader lakonicznym "podsumowaniem" postawy oskarżonego (k. 452). Skoro tak, przy uwzględnieniu nadto zmiany opisów czynów przypisanych, dokonanych przez Sąd odwoławczy, także ten zarzut ocenić należało jako chybiony;

ad. 4. z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że oskarżony zarówno w czasie, kiedy mieszkał z pokrzywdzoną w S., jak i w późniejszym okresie miał inne zwierzęta poza psem K. K. i - jak zeznała - właściwie tymi zwierzętami się opiekował. Zachowania opisywane nie uzasadniały orzeczenie zakazu postulowanego przez apelującą;

ad. 5. jedynie ten zarzut okazał się zasadny, nie ulega bowiem wątpliwości, że literalne brzmienie art. 53 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt obligowało Sąd I instancji do orzeczenia nawiązki od oskarżonego. Przesądza o tym brzmienie tego przepisu, stanowiącego, iż w razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1, 1a lub 2 przepisu art. 53 ustawy o ochronie zwierząt, sąd orzeka nawiązkę w wysokości od 1000 zł do 100 000 zł na wskazany cel związany z ochroną zwierząt. Skoro Sąd Rejonowy zaniechał orzeczenia nawiązki, choć P. G. skazał z art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt, Sąd Okręgowy zobligowany był zmienić wyrok tej części i stosowną nawiązkę orzec.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez orzeczenie wobec P. G.:

- za czyn z art. 207§1 k.k. kary 10 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn z art. 207§1 k.k. i art. 13§1 k.k. w zw. z art. 197§1 i 2 k.k. i art. 157§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- za czyn z art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt kary 6 miesięcy pozbawienia wolności,

oraz kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności

- na podstawie art. 41a§1 k.k. orzeczenie zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej K. K. na odległość mniejszą niż 100 metrów i kontaktowania się z nią na okres 5 lat,

- na podstawie art. 35 ust. 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt orzeczenie zakazu posiadania wszelkich zwierząt na okres 2 lat;

- na podstawie art. 46§2 k.k. orzeczenie od oskarżonego P. G. na rzecz pokrzywdzonej K. K. nawiązki w kwocie 10.000 zł,

- na podstawie art. 35 ust. 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt orzeczenie nawiązki w kwocie 1000 złotych na cel związany z ochroną zwierząt

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych w sekcji 3.2 niniejszego uzasadnienia na uwzględnienie zasługiwała wyłącznie wnioskowana zmiana w zakresie orzeczenia od P. G. na cel związany z ochroną zwierząt nawiązki w wysokości 1000 złotych. Pozostałe wnioski, wobec uznania, iż zarzuty, w oparciu o które zostały sformułowane nie zasługują na uwzględnienie, również okazały się nieskuteczne. Nadto wskazuje Sąd odwoławczy, że Sąd orzekający zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej nawiązkę w kwocie 10.000 złotych, zatem wniosek o zmianę wyroku w tej części nie ma racjonalnej podstawy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

1) pkt II części rozstrzygającej dotyczący uznania sprawstwa i winy P. G. odnośnie czynu z art. 207§1 k.k. i art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 197§1 i 2 k.k. i art. 157§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. oraz wymierzona mu za ten czyn kara,

2) pkt VII dotyczące orzeczenia na podstawie art. 46§2 k.k. nawiązki na rzecz K. K. oraz

3) pkt VIII dotyczący kosztów sądowych za postępowanie przed Sądem I instancji

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymane w mocy zostało orzeczenie z punktu II części rozstrzygające w zakresie ustalenia ram czasowych, jak też podejmowanych zachowań wobec pokrzywdzonej i ich skutków (zmiana dotyczy wyłącznie wyeliminowania z opisu czynu przypisanego tego, że P. G. miał izolować K. K., ponieważ zaprzeczyła temu, wskazując m.in. iż utrzymywała kontakty z rodziną wtedy, kiedy miała na to ochotę - k. 41), w konsekwencji czego zaaprobować należało także przyjętą kwalifikacje prawną, bowiem zgromadzone dowody uprawniały do uznania, że oskarżony wyczerpał swym zachowaniem wszystkie ustawowe znamiona przypisanego mu występku z art. 207§1 k.k., przy tym 28 grudnia 2019r. podjął działania godzące w wolność seksualną kobiety i doprowadziły do powstania obrażeń ciała pokrzywdzonej. Wymierzona za ten czyn kara, biorąc pod uwagę okoliczności wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 442) jest wyważona i spełnia kryteria sprawiedliwej odpłaty zgodnie z wymogami określonymi w art. 53 k.k. Nie ma Sąd odwoławczy podstaw, by w tę część rozstrzygnięcia Sądu orzekającego ingerować.

Oczywiście zasadnie ustalił Sąd meriti, że oskarżony świadomie i celowo powodował u pokrzywdzonej ból i cierpienia, a skoro w ustawowym terminie złożyła stosowany wniosek o zasądzenie na jej rzecz zadośćuczynienia za krzywdy moralne, psychiczne, które skutkowały koniecznością poddania się terapii, co wiąże się dla niej z dodatkowymi kosztami (k. 99v), obowiązkiem Sądu było orzec w tym zakresie. Niemniej zgodzić się należy, iż dokonanie ustaleń w tym zakresie wiązałoby się z koniecznością prowadzenia dodatkowego postępowania i ustaleń, co w realiach niniejszej sprawy uznać należy za znacznie utrudnione. Tym samym orzeczenie nawiązki na podstawie art. 46§2 k.k. w tych okolicznościach jest uzasadnione, a sama nawiązka orzeczona została na właściwie wyważonym poziomie. Oceny tej nie mogło zmieć zawarcie ugody pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną, zwłaszcza jeżeli uwzględni się osobowość K. K., opisaną przez biegłą psycholog, jak też to, że mimo jej zawarcia pokrzywdzona nigdy swego wniosku w tym zakresie nie cofnęła.

Z kolei rozstrzygnięcie dotyczące kosztów sądowych, tj. zwolnienia P. G. od obowiązku ich poniesienia z uwagi na sytuację osobistą, materialną i obciążenia wydatkami Skarbu Państwa, także ocenić należy jako znajdujące uzasadnienie w realiach tej sprawy, zwłaszcza dotyczących samego oskarżonego i możliwości poniesienia przez niego tych kosztów.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

1. zmianie podlegał opis czynu przypisanego w pkt I części rozstrzygającej poprzez ustalenie, że czynu z art. 207§1 k.k. oskarżony dopuścił się w okresie od 7 sierpnia 2019 r. do 20 sierpnia 2019r., a spośród zachowań P. G. podejmowanych wobec K. K., które realizowały znamię "znęcania się psychicznego" należało wyeliminować, że "zastraszał ją", co skutkowało obniżeniem wymiaru kary jednostkowej za ten czyn do 4 miesięcy pozbawienia wolności i automatycznie skutkowało uchyleniem orzeczenia o karze łącznej i związanego z tą karą zaliczenia na jej poczet okresu pozbawienia wolności w tej sprawie;

2. z opisu czynu przypisanego w punkcie II wyeliminowane zostało sformułowanie dotyczącego tego, że oskarżony "izolował" pokrzywdzoną;

3. w punkcie III części rozstrzygającej zmianie podlegał opis czynu przypisanego, poprzez wskazanie, iż oskarżony znęcał się nad psem pokrzywdzonej wyłącznie w okresie od 7 sierpnia 2019r. do 20 sierpnia 2019r., zaś wymiar kary obniżony został do 3 miesięcy pozbawienia wolności,

4. z uwagi na brzmienie art. 35 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt w związku ze skazaniem za czyn z art. 35 ust. 1 tej ustawy zasądził Sąd odwoławczy od oskarżonego na rzecz Schroniska dla (...) w W. nawiązkę w kwocie 1000 złotych;

5. w oparciu o zasady wymiaru kary łącznej, obowiązujące w dacie popełnienia przez oskarżonego czynów, połączył Sąd odwoławczy kary jednostkowe orzeczone przez Sąd Rejonowy oraz Sąd Okręgowy i wymierzył nową karę łączną 3 lat pozbawienia wolności i na poczet tej kary zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania w sprawie od 28 grudnia 2019r. godz. 14.30 do 20 lipca 2020r. godz. 14.30.

Zwięźle o powodach zmiany

ad. 1 - 3 zmiany w zakresie ustalenia prawidłowych ram czasowych, tj. określenia przez jaki okres P. G. znęcał się psychicznie i fizycznie nad K. K. oraz jej psem, jak też poprzez wyeliminowanie tych zachowań, które błędnie wskazano jako te, które podejmował wobec pokrzywdzonej, są następstwem ponownej oceny poszczególnych dowodów znajdujących się w aktach sprawy III K 316/20, której dokonał Sąd odwoławczy. Przyjęcie tych okresów, które zawarte są w opisach czynów przypisanych (w ślad za aktem oskarżenia) oraz wszystkich czasownikowych zachowań oskarżonego nastąpiło wbrew temu, co w rzeczywistości wynikało z materiału dowodowego, w tym relacji samej pokrzywdzonej, jak też z zeznań świadków (co zostało szczegółowo omówione w sekcji 3.1 uzasadnienia). Ustalenie to obligowało do tego, by zawęzić okres, w ciągu którego oskarżony znęcał się nad pokrzywdzoną, jak też wyeliminować te zachowania, których w danym okresie nie podejmował, a zostały mu przypisane. To właśnie wzgląd na rzeczywisty czas, kiedy zachowania, realizujące ustawowe znamiona występku "znęcania się", podejmował, co ważne, istotnie krótszy od przyjętego przez Sąd I instancji, jak też, że uderzanie psa krzesłem i rurą od odkurzacza było jednokrotne, w pozostałych razach zaś bił go smyczą (co nie zostało przyjęte w opisie czynu przypisanego), uznał Sąd II instancji, że kary jednostkowe winny być obniżone i tym samym wymierzył mu kary oscylujące w dolnych, ustawowych progach zagrożenia za czyn z art. 207 §1 k.k. oraz z art. 35 ust. 1 a ustawy o ochronie zwierząt. Kary w tych wymiarach będą spełniać wymogi sprawiedliwej i wyważonej odpłaty, uwzględniającej z jednej strony wymogi prewencji indywidualnej, a to wobec właściwie ustalonego znacznego stopnia demoralizacji oskarżonego, z drugiej zaś nie będą przekraczać stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości tych czynów, co w konsekwencji ma znaczenie dla społecznego oddziaływanie tych kar.

ad. 4 - uznanie sprawstwa i winy P. G. odnośnie czynu z art. 35 ust. 1 a ustawy o ochronie zwierząt obligowało z kolei do zasądzenia od sprawcy nawiązki na cel związany z ochroną zwierząt, tj. na rzecz Schroniska dla Zwierząt w W., które jest instytucją zajmująca się statutowo niesieniem pomocy bezdomnym zwierzętom.

ad. 5 - wymierzając karę łączną, zgodnie z zasadami obowiązującymi do 23 czerwca 2020r., Sąd odwoławczy miał na uwadze cele tej kary określone w art. 85 a k.k., jak też to, że pomiędzy poszczególnymi czynami zachodzi bliski związek czasowy i podmiotowy oraz to, że skierowane są przeciwko podobnym dobrom prawnie chronionymi, co uzasadniało zastosowanie zasady absorpcji, zatem tej samej, do której odwołał się Sąd meriti. Zdaniem tut. Sądu kara 3 lat pozbawienia wolności stanowić będzie właściwą reakcję, zwłaszcza w zakresie oddziaływania na samego P. G., tj. zapobieżenia przez niego powrotowi do przestępstwa i skłonienia go do zmiany nastawienia do powszechnie obowiązujących zasad porządku prawnego i współżycia społecznego. Z uwagi zaś na to, że był on pozbawiony wolności w tej sprawie - tymczasowo aresztowany - zgodnie z brzmieniem art. 63§1 k.k. zaliczył mu Sąd odwoławczy na poczet kary łącznej okres rzeczywistego pozbawienia wolności w ustalonym okresie.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

z uwagi na wynik postępowania odwoławczego oraz brzmienie art. 636§1 k.p.k. , jak też sytuację materialną i majątkową P. G., wskazującą na zaistnienie podstaw z art 624§1 k.p.k. tut. Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku poniesienia kosztów sądowych związanych z jego apelacją, w tym wydatkami, które tymczasowo wyłożył Skarb Państwa, nadto, wobec stwierdzenia, iż także apelacja prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie, wydatkami i w tej części obciążył Skarb Państwa

7.  PODPIS

SSO Ewa Rusin SSO Agnieszka Połyniak SR (del. do SO) Sebastian Kowalski

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie sprawstwa i winy oskarżonego P. G. czynów z art. 207§1 k.k., z art. 207§1 k.k. i art. 13§1 k.k. w zw. z art. 197§1 i 2 k.k. i art. 157§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. oraz z art. 35 ust.1a ustawy o ochronie zwierząt i wymierzenie mu za te występki kar pozbawienia wolności, a jako kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

obrazę prawa materialnego innego niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, poprzez wymierzenie kary łącznej z zastosowaniem zasady absorpcji i rażącą niewspółmierność tej kary , niesłuszne niezastosowanie wobec oskarżonego środka karnego - zakazu zbliżenia się do pokrzywdzonej oraz kontaktowania się z nią, niezastosowanie zakazu posiadania zwierząt oraz obrazę prawa materialnego innego niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu poprzez nie orzeczenie nawiązki na cel związany z ochroną zwierząt

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana