Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 13 lutego 2023 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy XII Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Karolina Bieńkowska

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2023 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku wierzyciela (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

przeciwko dłużniczce J. P.

o egzekucję świadczenia pieniężnego

w przedmiocie skargi wierzyciela na punkt 2,3 i 4 postanowienia Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy Jarosława Kuny z dnia 22 września 2022 r. w sprawie Km 1516/15 w przedmiocie ustalenia kosztów postępowania egzekucyjnego i obciążenia nimi w części wierzyciela

postanawia:

oddalić skargę.

sędzia Karolina Bieńkowska

UZASADNIENIE

Wierzyciel wniósł skargę na postanowienie Komornika sądowego z dnia 22 września 2022 r. w sprawie o sygn. akt Km 1516/15 w zakresie ustalenia kosztów postępowania egzekucyjnego na kwotę 1306,19 zł i obciążenie nimi w części wierzyciela, tj. w zakresie kwoty 200,00 i 14, 91 zł. W rezultacie skarżący wniósł o zmianę punktu 2 postanowienia poprzez ustalenie kosztów postępowania na kwotę 1106,19, uchylenie punktu 3 – uchylenie wezwania o kwotę 200 zł, zmianę punktu 4 poprzez określenie kwot nim objętych na 14,91 zł, w miejsce 214,91 zł. Skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 29 w zw. z art. 52 ust 2 u.k.k. poprzez jego błędne zastosowanie i obciążenie wierzyciela kosztami egzekucyjnymi w zakresie opłaty egzekucyjnej w kwocie 200,00 zł w sytuacji, gdy w sprawie należało zastosować art. 49 ust 2 ukse. Zdaniem wierzyciela obciążenie go w/w opłatą było niezasadne, jak również niezasadne było jej naliczenie. Powołując się na orzeczenia Sądu Najwyższego w sprawach: III CZP 52/20, III CZP 34/22, III CZP 62/19, III CZP 39/22, skarżący wywiódł, iż reguła intertemporalna przewidziana przepisem art. 52 ust. 2 ustawy o kosztach komorniczych w powiązaniu z art. 29 tej ustawy nie może znaleźć zastosowania w sprawach egzekucyjnych wszczętych przed dniem 31 grudnia 2018r., bowiem prowadziłaby do skutków nie do zaakceptowania z perspektywy standardów konstytucyjnych.

W odpowiedzi na skargę Komornik wniósł o jej oddalenie, argumentując, że nie miał innej możliwości zakończenia postępowania. Zgodnie z jasną regułą intertemporalną wynikającą z art. 52 ust 2 u.k.k. - do postępowań wszczętych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy art. 29 i 30 stosuje się od dnia wejścia w życie ustawy. W konsekwencji, komornik nie miał możliwości zastosowania przepisu art. 49 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, nieobowiązującego od trzech lat. Komornik wskazał również, że w art. 305 uks ustawodawca zawarł normę derogującą z dniem 1 stycznia 2019 r. ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji. Zdaniem Komornika, założenie racjonalności ustawodawcy nakazuje przyjąć, że jego zamiarem było doprowadzenie do takiego stanu, aby prowadzenie od dnia 1 stycznia 2019 r. postępowań wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy o kosztach komorniczych odbywało się w oparciu o przepisy nowej ustawy. Komornik wskazał, że takie założenie można wywieść po lekturze wprowadzonej równolegle ustawy o komornikach sądowych, w której w art. 298 ust 1 wskazano, że do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy ustawy Kodeks postępowania cywilnego w brzmieniu nadanym tą ustawą. Nadto Komornik wskazał, że pomimo tego, że mający zastosowanie w niniejszej sprawie art. 823 k.p.c. nie znajduje się w treści art. 29 ust 1 ukk, należy uznać, że jest to wyłącznie efekt przeoczenia ustawodawcy. Zdaniem Komornika, istniejąca lukę w regulacji intertemporalnej należy uzupełnić w drodze analogicznego stosowania przepisu art. 29 ust 1 ukk.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Postepowanie egzekucyjne przeciwko J. P. zostało wszczęte przez Komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy Jarosława Kunę na podstawie wniosku wierzyciela z dnia 30 stycznia 2015r.

W toku postępowania Komornik ustalił, że w dniu (...) nastąpił zgon dłużniczki. W związku z powyższym, postanowieniem z dnia 31 maja 2021 r. Komornik zawiesił postępowanie egzekucyjne (k. 136).

Z akt sprawy KM 1516/15 wynika, iż do dnia wydania postanowienia o umorzeniu postępowania, wierzyciel nie podjął żadnych czynności, ani nie wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania. Skutkiem powyższego stało się umorzenie przez Komornika w dniu 22 września 2022r. postępowania egzekucyjnego z urzędu (k. 138). W tym samym dniu, komornik ustalił koszty postępowania egzekucyjnego na łączną kwotę 1306,19 zł, w tym kwotę 200 zł tytułem opłaty stosunkowej oraz 14,91 zł tytułem zwrotu wydatków, którymi obciążył wierzyciela.

Skarga wierzyciela na postanowienie komornika sądowego z dnia 22 września 2022r. w przedmiocie ustalenia i rozliczenia kosztów postepowania w sprawie Km 1516/15 nie mogła być uwzględniona.

Punktem wyjścia analizy zasadności skargi, musi być wyraźne stwierdzenie, iż w dacie umorzenia postępowania obowiązywały przepisy nowej ustawy o kosztach komorniczych. Z mocy art. 52 ust. 2 tej ustawy, do spraw wszczętych i prawomocnie niezakończonych przed dniem jej wejścia w życia (1 stycznia 2019 roku) stosuje się art. 29 i 30 u.k.k. Oznacza to, że komornik prawidłowo obciążył wierzyciela opłatą egzekucyjną ustaloną w oparciu o dyspozycję art. 29 ust. 1 u.k.k. Trzeba również podkreślić, iż powyższy przepis stosuje się od dnia wejścia w życie przedmiotowej ustawy we wszystkich postępowaniach bez względu na podstawę prawną ich umorzenia. Wspomniany przepis stanowi, iż w razie umorzenia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela albo na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego, wierzyciela obciąża opłata stosunkowa w wysokości 5% wartości świadczenia pozostałego do wyegzekwowania. Podkreślić należy, iż ustawa o kosztach komorniczych weszła w życie już w okresie obowiązywania nowelizacji k.p.c. z lipca 2015 r., dlatego też przytoczony art. 29 ust 1 odnosi się w swojej treści bezpośrednio do umorzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c., nie zaś na podstawie art. 823 k.p.c. Niemniej jednak, w związku z treścią art. 21 ustawy zmieniającej, art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c. zastosowanie ma do postępowań wszczętych po dniu wejścia w życie tejże ustawy tj. 8 września 2016 r. Nie ulega kwestii, iż wskazany przepis reguluje tożsamą sytuację bezczynności wierzyciela, dlatego też, w ocenie Sądu zaistniała swoista luka prawna znajduje zastosowanie także do spraw, w których postępowanie umorzono na podstawie art. 823 k.p.c.

Jednocześnie nie sposób przyjąć za słuszną argumentację skarżącego opierającą się na treści uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2021 r. (III CZP 52/20), bowiem stan faktyczny, na podstawie którego Sąd Najwyższy podjął w/w uchwałę jest inny niż w niniejszej sprawie. Uchwała SN odnosi się bowiem do sytuacji, w której wierzyciel przed dniem 31 grudnia 2018 r. złożył wniosek o zawieszenie postępowania, którego umorzenie z mocy prawa zostało stwierdzone przez komornika sądowego postanowieniem wydanym po dniu 31 grudnia 2018 r. Podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie do zawieszenia postępowania doszło nie na skutek wniosku wierzyciela, lecz na skutek zgonu dłużnika. Nadto zarówno zawieszenie postępowania, jak i jego umorzenie z uwagi na bezczynność wierzyciela ,miało miejsce już pod rządami nowej ustawy o kosztach komorniczych, co tym bardziej wskazuje na konieczność jej stosowania.

Uchwała Sądu Najwyższego z dnia z 28 stycznia 2022 r., III CZP 34/22, także nie koncentruje się na zagadnieniu prawnym występującym w przedmiotowej sprawie. Sąd Najwyższy wskazał wprost, że „przepisy przejściowe zawarte w ustawie o kosztach komorniczych wprowadziły w art. 52 u.k.k. rozwiązanie, zgodnie z którym, do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie tej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe (ust. 1); jednakże art. 29 i 30 u.k.k. stosuje się do tych postępowań od dnia wejścia w życie przedmiotowej ustawy (ust. 2). Wykładnia i stosowanie art. 29 u.k.k. nie rodzi problemów w sytuacji, w której przesłanki umorzenia postępowania w postaci wniosku wierzyciela o umorzenie lub upływu sześciomiesięcznego terminu bezczynności wierzyciela, o której mowa w art. 824 § 1 pkt 4 k.p.c., ziściły się po dniu 1 stycznia 2019 r. i po tym dniu wydane zostało postanowienie o umorzeniu postępowania, albowiem jasne jest, że do kosztów stosuje się w tym przypadku art. 29 ust. 1 u.k.k. Wątpliwości pojawiły się natomiast w sytuacji, w której wierzyciel złożył wniosek o umorzenie przed dniem 1 stycznia 2019 r., natomiast postanowienie o umorzeniu zostało wydane po tym dniu lub - jak w tej sprawie - sześciomiesięczny termin do złożenia przez wierzyciela wniosku o podjęcie zawieszonego postępowania upłynął na wiele miesięcy, a nawet lat, przed dniem wejścia w życie ustawy o kosztach komorniczych, zaś komornik wydał przedmiotowe postanowienie dopiero po dniu 1 stycznia 2019 r., mimo ciążącej na nim powinności jego umorzenia z urzędu znacznie wcześniej”. Z powyższego zatem wynika, że powoływanie się przez skarżącego na w/w orzeczenie również było bezzasadne, bowiem dotyczyło ono zupełnie innego stanu faktycznego niż w niniejszej sprawie. To samo zresztą dotyczy uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2020 r., III CZP 62/19. Z kolei w sprawie III CZP 39/22 Sąd Najwyższy odmówił podjęcia uchwały.

Wobec powyższego Sąd postanowił jak w sentencji na podstawie art. 767 kpc.

Sędzia Karolina Bieńkowska

Sygn.. XII CO 2724/22

ZARZĄDZENIE

1.  odpis postanowienia doręczyć:

-

wierzycielowi z poucz o zażaleniu (nr 8),

-

dłużnikowi z poucz o zażaleniu (nr 8 ) poprzez wywieszenie na tablicy sądu 30 dni,

-

Komornikowi.

2.  Zakreślić w rep. Co.

3.  akta z wpływem lub z zpo za 30 dni.

Dnia 13 lutego 2023 r.

Sędzia Karolina Bieńkowska