Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 489/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie, V Wydział Karny z dnia 21 grudnia 2021 r., sygn. akt V K 540/17

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

C. R. (1)

Oskarżony jest osobą uprzednio karaną

Dane o karalności z systemu K.

k.641-643

2.

C. R. (1)

Stan majątkowy oskarżonego

Informacja e-puap

k. 637

3.

C. R. (1)

Oskarżony figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

Informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

k.639

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2,3

-Dane o karalności z systemu K.

-Informacja e-puap

-Informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego

Informacje ze wskazanych dokumentów nie budzą wątpliwości i należy uznać je za udowodnione

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja prokuratora:

Prokurator zarzuca wyrokowi:

I.  Rażącą niewspółmierność kary wymierzonej przez Sąd I instancji wobec oskarżonego, wskutek niedostatecznego uwzględnienia stopnia społecznej szkodliwości czynu wyrażonego stopniem zawinienia, rodzaju i rozmiaru naruszonych dóbr, okoliczności i sposobu zachowania sprawcy, jak również zasad prewencji indywidualnej i generalnej oraz potrzeb kształtowania społecznej świadomości prawnej, polegającej na orzeczeniu wobec oskarżonego za czyn z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz kary 1 ( jednego) roku ograniczenia wolności, nakładając na niego na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. obowiązek wykonywania w tym czasie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym, podczas gdy prawidłowa ocena ogólnych dyrektyw sądowego wymiaru kary, jak również zasad prewencji indywidualnej i generalnej, stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz potrzeb kształtowania społecznej świadomości prawnej, uzasadnia orzeczenie wobec oskarżonego kary jednego roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut prokuratora okazał się częściowo zasadny. Wniesiona przez prokuratora apelacja doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary wskazać trzeba, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary, środka karnego czy nawiązki musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „ rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, środka karnego czy też nawiązki, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara lub środek nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053).

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy przy wymiarze kary nie uwzględnił prawidłowo całokształtu okoliczności obciążających oskarżonego, stosownie do dyrektyw określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k.. Sąd Rejonowy szczegółowo i rzetelnie wyliczył szereg okoliczności obciążających oskarżonego, przy czym ostateczna konkluzja Sądu Rejonowego uzasadniająca wymierzenie mu relatywnie niskiej kary, 2 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku ograniczenia wolności, w ocenie sądu odwoławczego nie mogła się ostać. Rację ma niewątpliwie oskarżyciel publiczny podnosząc w swojej apelacji, że sąd meriti w niedostateczny sposób uwzględnił ciężar tych okoliczności, które przemawiały za zaostrzeniem kary.

Przede wszystkim należy mieć na względzie, że Sąd Rejonowy jako okoliczność łagodzącą w stosunku do oskarżonego wskazał na to, że pokrzywdzona swoim zachowaniem przyczyniła się do wypadku. Zdaniem sądu odwoławczego nie należy przeceniać tej okoliczności. Prawdą jest, że dziecko przejeżdżało przez przejście dla pieszych bez opieki osoby dorosłej w sposób sprzeczny z art. 26 ust. 3 pkt. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Należy jednak zwrócić uwagę, że przepis ten miał ma celu przede wszystkim uniemożliwienie przejeżdżania rowerzystom, czasami z dużą prędkością, przez przejście dla pieszych, co może utrudnić kierowcom prawidłową oceną tego co dzieje się na przejściu dla pieszych. W realiach niniejszej sprawy mamy do czynienia z przejeżdżaniem przez przejście przez siedmioletnią dziewczynkę na dziecinnym rowerku, którego prędkość jest znacznie mniejsza niż prędkość osoby dorosłej na normalnym rowerze. W związku z tym przyczynienie się dziecka do zaistnienia wypadku nie jest tak duże, aby możliwe było wymierzenie oskarżonemu kary mieszanej, tj. kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności w oparciu o art. 37 b kk, szczególnie w sytuacji gdy w okolicy przejścia dla pieszych znajdowały się inne dzieci, co powinno spowodować wzmożenie czujności oskarżonego i zachowanie szczególnej ostrożności.

Jako okoliczności obciążające oskarżonego Sąd Rejonowy wskazał znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oraz jego uprzednią karalność. Słusznie wskazał w swojej apelacji prokurator, że Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał na przesłanki obciążające oskarżonego jednak nie nadał tym okolicznościom należytej wagi. W ocenie Sądu Okręgowego podstawową okolicznością obciążającą w przedmiotowej sprawie jest fakt, że oskarżony zbiegł z miejsca zdarzenia mając pełną świadomość, że potrącił na przejściu dla pieszych dziecko i nie udzielił mu pomocy medycznej, nie upewniając się, że dziecku nic się nie stało. W naszym kręgu kulturowym dobro dzieci jest jedną z podstawowych wartości i w związku tym ucieczka z miejsca wypadku, którego ofiarą jest dziecko, stanowi poważną okoliczność obciążającą, większą niż w przypadku, gdyby ofiarą była osoba dorosła. Oskarżony sam jest ojcem trójki dzieci i dobro innych dzieci również powinno mu leżeć na sercu. Ponadto należy mieć na uwadze, że pokrzywdzona w wyniku wypadku doznała obrażeń ciała, które były dość poważne i miały wpływ na jej codzienne funkcjonowanie.

Skarżący słusznie zauważył, że Sąd Rejonowy przy wymierzaniu oskarżonemu kary skupił się w głównej mierze na okolicznościach łagodzących w stosunku do C. R. (1). Sąd Okręgowy podziela pogląd skarżącego, że kara nie jest należycie wyważona, gdyż Sąd Rejonowy pomimo wykazania wielu okoliczności obciążających oskarżonego nienależycie wziął je pod uwagę przy wymierzaniu kary. Przede wszystkim należy zauważyć, że właściwie podstawową okolicznością obciążającą jest ucieczka z miejsca zdarzenia, która z mocy prawa powoduje, że oskarżonemu nie może być wymierzona kara przewidziana w art. 177 § 1 kk, tylko w wymiarze wyższym wskazanym w art. 178 § 1 kk. Oskarżony uciekając z miejsca zdarzenia usiłował uniknąć odpowiedzialności karnej za przestępstwo polegające na potrąceniu dziecka na przejściu dla pieszych, co mu się nie udało tylko dzięki zaangażowaniu organów ścigania, które z dużą determinacją dążyły do zebrania wszystkich niezbędnych dowodów pozwalających na ustalenie tożsamości sprawcy. To nie pozwala na przyjęcie, że stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego nie jest znaczny. Zdaniem Sądu Okręgowego stopień winy oskarżonego wskazuje na potrzebę surowszej represji, aczkolwiek nie w wymiarze jednego roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności- o jaki wnioskował skarżący.

W zaistniałej sytuacji wymierzenie oskarżonemu kary mieszanej w wymiarze 2 miesięcy pozbawienia wolności i jednego roku ograniczenia wolności przy uwzględnianiu wszystkich okoliczności sprawy, było zdaniem Sądu Okręgowego nieuzasadnione i jedynie kara 1 roku pozbawienia wolności ma szansę spełnić swe zadania. Jest to kara sprawiedliwa, odczuwalna (mając na uwadze rangę czynu i sposób jego popełnienia), uwzględnia ona wszystkie okoliczności obciążające (w tym karalność oskarżonego po popełnieniu przypisanego mu przestępstwa za czyny z art. 62 ust 1 i art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 3 lat próby) i łagodzące. Kara wymierzona przez Sąd Rejonowy byłaby słuszna, gdyby oskarżony zatrzymał się po potrąceniu dziecka i udzielił mu niezbędnej pomocy oraz wezwał na miejsce Policję i oczekiwał na jej przyjazd. Brak takiego zachowania po stronie oskarżonego wskazuje również, że nie zachodzą przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary 1 roku pozbawienia wolności.

Z kolei wymierzanie kary w tak wysokim wymiarze o jaką wnioskuje prokurator- 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności- byłoby wskazane wtedy gdy obciążające okoliczności i ujemna ocena osobowości sprawcy wskazywałaby na to, że kara łagodniejsza nie będzie skuteczna, a w przypadku oskarżonego taka sytuacja nie zachodzi. Zgodzić się ze skarżącym, iż Sąd Rejonowy wymierzając karę oskarżonemu nie uwzględnił de facto przesłanek obciążających oskarżonego w wystarczającym stopniu i orzekł karę zbyt łagodną. Tym niemniej okoliczności, w jakich oskarżony dopuścił się przypisanego mu przestępstwa nie przemawiają za zaostrzeniem kary do wymiaru o jaki wnioskuje prokurator.

Reasumując Sąd Okręgowy podziela częściowo argumentację skarżącego przemawiającą za zaostrzeniem kary, bowiem analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, iż wymiar kary nie został poprzedzony ze strony Sądu I instancji właściwą oceną i uwzględnieniem wszystkich okoliczności obciążających mających wpływ na jej intensywność. W ocenie sądu odwoławczego karą współmierną do znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia winy będzie kara 1 roku pozbawienia wolności. Tak wymierzona kara pozbawienia wolności będzie sprawiedliwą, należycie też realizuje ustawowe jej cele, tak w zakresie oddziaływania na sprawcę jak i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W przekonaniu Sądu Okręgowego taka kara w stopniu dostatecznym uzmysłowi oskarżonemu karygodność jego postępowania, unaoczni mu obowiązek respektowania ustalonych norm prawnych, a także ugruntuje przekonanie o nieopłacalności popełniania przestępstw. Ponadto taka sankcja karna ukształtuje w społeczeństwie przekonanie o nieuchronności kary i zostanie odebrana jako reakcja sprawiedliwa na popełnione przez oskarżonego przestępstwo, z drugiej zaś wzbudzi w społeczeństwie przekonanie o nieopłacalności zamachów na dobra chronione prawem, wzmocni poczucie odpowiedzialności, ugruntuje poszanowanie prawa i będzie skutkowała wyrobieniem właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa.

Wniosek

Zmiana wyroku w zaskarżonej części poprzez wymierzenie oskarżonemu C. R. (1) kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i 6 miesięcy

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z tych samych względów dla których Sąd uznał zarzut za częściowo zasadny, wniosek jest częściowo zasadny.

Lp.

Zarzut

3.2.

Apelacja obrońcy oskarżonego:

Obrońca oskarżonego zarzuca:

I.  Obrazę przepisów postępowania tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i 7 k.p.k., mającą wpływ na treść orzeczenia, poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, nierozstrzyganie na korzyść niedających się usunąć wątpliwości oraz wydaniu orzeczenia w oparciu o dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych, mającym wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał uznać, że oskarżony dopuścił się przypisanego mu przestępstwa z art. art. 177 § 1 kk w zb. z art. 178 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a w konsekwencji uznanie oskarżonego za winnego popełnienia ww. czynów, podczas gdy uwzględnienie wszystkich zebranych dowodów ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku przeciwnego w szczególności uwagi na:

a) błędne uznanie, że to oskarżony C. R. (1) kierował motocyklem marki K. o nr rej.(...), który brał udział w wypadku w dniu 13 kwietnia 2017 r. podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do tego rodzaju twierdzeń w szczególności z uwagi na fakt, że wywołana w sprawie opinia biegłego w zakresie badań antropologicznych nie może być uznana za dowód przemawiający za winą oskarżonego C. R. (1) w szczególności z uwagi na fakt, że:

-biegły ustalił jedynie grupowe cechy morfologiczne twarzy mężczyzny zarejestrowanego na nagraniach z monitoringu, które wskazywały wyraźnie podobieństwo do odpowiadających im cech morfologicznych oskarżonego, przy czym biegły nie był w stanie określić czy cechy te były jedynie podobne czy też identyczne

- u mężczyzny z nagrania biegły nie stwierdził cech indywidualnych w postaci linii zgięciowych widocznych u oskarżonego

- wnioskowanie w zakresie identyfikacji pozytywne zostało dokonane z prawdopodobieństwem niższym niż wysokie;

- niedoskonałości opinii oraz niewielka wartość dowodowa opinii wynikała wprost z jej treści, w której biegły wskazał na możliwość wydania opinii uzupełniającej oraz wskazał na warunki jakie musiałby być spełnione celem jej wydania;

b) błędne uznanie, że opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków zarówno pierwotna jak i wtórna jest pełna, jasna i wewnętrznie niesprzeczna oraz że może stanowić wiarygodny dowód w sprawie podczas gdy prawidłowa ocena ww. dowodu prowadzi do wniosku przeciwnego w szczególności z uwagi na fakt, że:

- biegły błędnie założył, że pokrzywdzona po uderzeniu motocykla została odrzucona na odległość 14 m, tj. taką samą odległość jak rower, na którym jechał podczas zeznań świadków w szczególności K. G. i A. B., sporządzonych szkiców miejsca zdarzenia oraz dokumentacji fotograficznej wynika, że odległa jaką została odrzucona pokrzywdzona wynosiła jedynie kilka metrów;

- błędne określenie odległości odrzutu pokrzywdzonej posłużyło następnie do nieprawidłowych wyliczeń odnośnie prędkości początkowej z jaką miał się poruszać motocykl K., tj. 65 km/h oraz minimalnej i maksymalnej prędkości kolizyjnej przy czym dokonując tych wyliczeń biegły posłużył się metodą stosowaną odnośnie pieszych a nie odnośnie osób jadących na rowerach wykorzystując parametry odnoszące się do pieszych tj. współczynnik tarcia pieszego o podłoże;

- biegły błędnie uznał, że wszystkie uszkodzenia roweru pokrzywdzonej powstały w wyniku zderzenia z motorem K. podczas gdy z protokołów przesłuchania świadków wynika, że rower po upadku został przejechany przez samochód typ (...);

-biegły bezpodstawnie uznał, że pokrzywdzona poruszała się środkiem przejścia dla pieszych z prędkością 7 km/h co nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym oraz arbitralnie odrzucił możliwość, że pokrzywdzona poruszała się na rowerze z prędkością normalną lub szybką

- biegły przyjął, że zakres obrażeń ciała pokrzywdzonej odniesionych w uderzenia motocykla wyrażony w skali AIS wynosił 3 podczas gdy obrażenia twarzoczaszki pokrzywdzonej zostały odniesione w wyniku upadku na krawężnik a nie wyniku bezpośredniego kontaktu z jadącym motocyklem w wyniku czego biegły błędnie obliczył prędkość kolizyjną motocykla w oparciu o zakres pokrzywdzonej;

- błędne uznanie przez biegłego, że dowody osobowe z zeznań świadków nie wniosły nic istotnego do sprawy a w konsekwencji podtrzymanie w opinii uzupełniaj wnioski zawarte w opinii głównej podczas gdy analiza treści zeznań świadków prowadzi do wniosku, że biegły albo nie zapoznał się z zeznaniami ww. świadków w zakresie okoliczności wypadku i miejsca upadku pokrzywdzonej albo celowo przemilczał wnioski wypływające z analizy tych zeznań;

- - - z uwagi na ww. błędy sformułowane przez biegłego wnioski końcowe w zakresie nieumyślnego naruszenia przez kierowcę motocykla K. zasady bezpieczeństwa w ruchu, poruszania się z niedozwoloną prędkością wynoszącą 65 km/h oraz niezachowania szczególnej ostrożności w trakcie zbliżania się do przejścia dla pieszych winny być uznane za nieprawidłowe, a dowód z ww. opinii winien być uznany za niewiarygodny;

szczególnej

c) błędne uznanie, że C. R. (1) w dniu wypadku był właścicielem przedmiotowego motocykla podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do tego rodzaju twierdzeń;

II. Naruszenie art. 167 k.p.k. w stopniu mającym wpływ na treść orzeczenia, po zaniechanie przeprowadzenia z urzędu nw. dowodów: przesłuchania w charakterze świadka R. K.; powołania innego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków; wykonanie czynności wskazanych w opinii biegłego z zakresu badań antropologicznych oraz wywołania opinii uzupełniającej; powołanie biegłego z zakresu badania pisma ręcznego celem stwierdzenia czy na umowie sprzedaży przedmiotowego może znajdował się podpis nakreślony przez R. K.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uznanie. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie. Wyjaśnił wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a następnie całość tych okoliczności we wzajemnym powiązaniu wnikliwie i wszechstronnie rozważył, uwzględniając przy tym zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego C. R. (1) za przypisane mu przestępstwo. Ocena materiału dowodowego przez sąd I instancji dokonana została z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów, oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych. Wbrew stanowisku obrońcy Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k., gdyż w sprawie brak jest wątpliwości, które zostały rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego.

Wbrew twierdzeniu obrońcy oskarżonego nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego, że poczynione ustalenia przez Sąd Rejonowy co do tego, że to oskarżony C. R. (1) kierował w czasie zdarzenia pojazdem są prawidłowe. Sprawca wypadku podczas zdarzenia miał na głowie kask, a jego większa część twarzy była nim zasłonięta, jednak zgromadzone i przeprowadzone dowody pozwoliły na poczynienie ustaleń, co do tożsamości sprawcy i przypisania oskarżonemu winy za zarzucany mu czyn. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż wbrew twierdzeniu skarżącego opinia biegłego antropologa w pełni zasługiwała na uznanie i pozwoliła na stwierdzenie, że to właśnie oskarżony kierował przedmiotowym motocyklem. Jak zostało wskazane w opinii: „… cechy morfologiczne twarzy mężczyzny wskazanego w postanowieniu wykazują wyraźne podobieństwo do odpowiadających cech morfologicznych mężczyzny utrwalonego na fotografiach porównawczych z k. 204 akt sprawy…”(k.524)„… Należy przyjąć, iż jest znacznie bardziej prawdopodobne, że motocyklista zarejestrowany na dowodowym nagraniu z kamery monitoringu nr 22 to mężczyzna utrwalony na fotografiach porównawczych z k.2043, niż jest to inna osoba…”(k. 524, dokumentacja fotograficzna k. 525-527). Ponadto należy mieć na względzie, że świadek M. W. wskazał podczas przesłuchania, że na przedstawionym mu nagraniu z monitoringu widnieje osoba wyglądem przypomina C. R. (1), a motocykl z pewnością jest pojazdem, który w przeszłości sprzedał właśnie oskarżonemu (k.137v).

Również opinia sporządzona przez biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków została sporządzona w sposób prawidłowy, a Sąd Rejonowy zasadnie uznał ją jako wiarygodny dowód w przedmiotowej sprawie. Okoliczności na jakie powołuje się skarżący, iż biegły błędnie założył, że pokrzywdzona została odrzucona na odległość 14 metrów tj. na taką samą odległość na rower, na którym jechała, podczas gdy z zeznań świadków i sporządzonych szkiców miejsca zdarzenia oraz dokumentacji fotograficznej wynika, że odległość na jaką została odrzucona pokrzywdzona wynosiła jedynie kilka metrów, nie zasługują na uznanie. Wskazać w tym miejscu należy, iż biegły wyliczając odległość na jaką została odrzucona pokrzywdzona w trakcie uderzenia posiłkował się informacjami, które znajdowały się w aktach sprawy, w tym zarówno zeznaniami świadków zdarzenia jak i pozostałym materiałem dowodowym na jaki powołuje się skarżący i nie sposób przyjąć, iż przyjęta przez biegłego odległość jest błędna. Subiektywna ocena odległości przez świadków zdarzenia na jaką została odrzucona podczas wypadku pokrzywdzona nie może podważać ustaleń poczynionych przez biegłego, które w ocenie Sądu są prawidłowe. Wobec powyższego należy wskazać, że obliczenia poczynione przez biegłego dotyczące prędkości z jaką poruszał się motocykl są również prawidłowe.

Odnosząc się kolejno do zarzutu skarżącego, który wskazuje, że biegły błędnie uznał, że wszystkie uszkodzenia roweru powstały w wyniku zderzenia z motorem, kiedy z zebranego materiału dowodowego wynika, że po wypadku po rowerze przejechał samochód, który spowodował dodatkowe uszkodzenia, należy wskazać, że w uzupełniającej opinii biegły wskazał, że okoliczność ta była przez niego brana podczas wydawania opinii początkowej. Jak wynika z uzupełniającej opinii sporządzonej przez biegłego: „… opiniujący po przeprowadzonych osobiście oględzinach dokonał szerokiej analizy uszkodzeń roweru opisanych na stronach 14-17 opinii z dnia 3 lipca 2017 roku. Mimo wiedzy, że rowerek mógł zostać potrącony lub najechany przez inny pojazd po zdarzeniu, co wynika z dowodów osobowych, biegły nie był w stanie przypisać śladów ujawnionych na rowerku powstałych w wyniku takiego najechania przez samochód… biorąc pod rozwagę ostatecznie wnioski opinii wydanej 3 lipca 2017 roku w sprawie PR 3 Ds. 395.2017 na zlecenie Prokuratury Rejonowej w Wołominie nie uległy zmianie również przy przyjęciu, że rowerek został najechany przez inny samochód po zdarzeniu…” (k.544). Wskazać również należy, iż jak wynika z opinii biegłego określając prędkość kierującej rowerem pokrzywdzonej A. K. brał pod uwagę zarówno przejeżdżanie jak i przechodzenie przez przejście. Jednak z uwagi na nieujawnienie na miejscu zdarzenia żadnych śladów, które można byłoby wykorzystać do oszacowania prędkości roweru, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na jej dokładne oszacowanie (k.543).

Nie sposób podzielić twierdzenia obrońcy oskarżonego, że biegły w sposób nieprawidłowy wyliczył prędkość kolizyjną motocykla w oparciu o zakres obrażeń pokrzywdzonej. Biegły w swojej opinii wskazał: „… jest prawdopodobne, biorąc pod rozwagę dowody osobowe i umiejscowienie obrażeń poszkodowanej, że w momencie zderzenia elementy przodu motocykla nie oddziaływały na jej ciało, a obrażenia twarzoczaszki i klatki piersiowej powstały w momencie kontaktu tych części ciała z powierzchnią jezdni, podczas upadku po fazie lotu…” (k.529). Biegły dokonał prawidłowej oceny prędkości z jaką poruszał się motocykl wskazując, że motocykl w momencie rozpoznania stanu zagrożenia kolizyjnego poruszał się z prędkością 65 km/h, a po podjęciu manewru hamowania tylnym kołem, w momencie zdarzenia, motocykl wytrącił prędkość do około 40 km/h (k.268). Również nie sposób podzielić twierdzenia skarżącego, że biegły nie zapoznał się z zeznaniami świadków w zakresie okoliczności wypadku i miejsca upadku pokrzywdzonej należy wskazać, że biegły w wydanej opinii uzupełniającej wskazał, że po przeprowadzeniu analizy uzupełnionego materiału dowodowego o dowody osobowe wskazał, że nie wnoszą one nic istotnego co uzasadniałoby potrzebę przeprowadzenia dalszych analiz przebiegu zdarzenia. prędkość poruszania się motocykla przed potrąceniem rowerzystki, zawierające się w przedziale 43-64 km/h są bardzo prawdopodobne (k.266, k. 541-544).

Zdaniem Sądu Okręgowego należy zauważyć, że precyzyjne ustalenie prędkości oskarżonego nie ma zasadniczego znaczenia dla ustalenia jego winy, bowiem każdy kierowca zbliżając się do wyznaczonego przejścia dla pieszych ma obowiązek zachowania szczególnej ostrożności, tak aby udzielić pierwszeństwa osobie znajdującej się na przejściu, zgodnie przepisami Prawa o ruchu drogowym obowiązującymi w chwili czynu. Podkreślenia wymaga, że do potrącenia dziecka doszło na przejściu dla pieszych w momencie, gdy było ono już na końcu pasów (k.50), a więc oskarżony obserwując należycie okolicę przejścia dla pieszych, położonego w terenie zabudowanym, powinien poruszając się z prędkością administracyjnie dozwoloną i dostosowaną do panujących warunków drogowych, dostrzec dziecko na rowerku, które przejeżdżało z lewej strony jezdni na prawą, patrząc z kierunku ruchu oskarżonego i umożliwić mu bezpieczne zjechanie z przejścia, poprzez zmniejszenie prędkości motocykla, a gdyby okazało się to niewystarczające, nawet zjechanie na przeciwległy pas jezdni i uniknięcie w ten sposób wypadku.

Ponadto należy wskazać, że fakt, iż dowody z opinii dostarczonych w sprawie przez biegłych nie są przekonujące dla strony procesowej nie może stworzyć podstawy do stosowania przepisu art. 201 k.p.k. Zwłaszcza zaś nie może stać się podstawą do stosowania tego przepisu procesowego okoliczność, że skarżący, wdając się samodzielnie w rozważania natury specjalistycznej, dochodzi w rezultacie do przekonania, że wyprowadzone w sprawie wnioski - i to w dziedzinie, w której z natury rzeczy brakuje stronie wiadomości specjalnych - są błędne. Opinię biegłego ocenia sąd i ten organ procesowy decyduje, czy jest ona dla niego zrozumiała i przekonująca w treści, czy odpowiada na pytania zakreślające jej przedmiot i granice, czy jest wewnętrznie spójna i niesprzeczna oraz, czy nie rodzi wątpliwości co do jej merytorycznej trafności (tak np. w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 30 marca 2021 r. III KK 82/21 LEX nr 3232206). W ocenie Sądu Okręgowego, opinie sporządzone przez powołanych w sprawie biegłych były rzetelne, zupełne i zawierały jasną odpowiedź na zadane pytania. Na marginesie należy przypomnieć, że nie dopuszcza się dowodu z opinii innego biegłego, gdy wydana opinia nie spełnia oczekiwań strony, która chce wykazać stan przeciwny do wynikającego z opinii, gdyż takie działanie doprowadziłoby do obstrukcji postępowania lub powodowałoby, iż strona przeciwna „niezadowolona” z opinii wnosiłaby o powołanie kolejnych biegłych w celu uzyskania opinii korzystnej dla siebie.

Równie nietrafny okazał się zarzut skarżącego, jakoby nie zostało prawidłowo ustalone, że oskarżony był właścicielem przedmiotowego pojazdu. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że to właśnie C. R. (1) był właścicielem przedmiotowego motocykla. Jak wynika z zeznań świadka M. W. z dnia 11.05.2017 r.: „… rok temu, ja sprzedałem motocykl znajomemu, C. R. (2). Na okazanym mi nagraniu z monitoringu stacji paliw z dnia 13.04.2017 rozpoznaje swój motocykl, podsiada on nietypowy ale charakterystyczne osłony boczne w kolorze czarnym, które przywiozłem ze Stanów Zjednoczonych…” „… okazany mi na nagraniu z monitoringu mężczyzna wyglądem przypomina C. R. (2) …” (k.137v). Ponadto w toku rozprawy przed Sądem Rejonowym świadek ten wskazał, że motocykl sprzedał oskarżonemu poprzez zawarcie umowy ustnej (k.423).

Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, podczas przeszukania posesji oskarżonego ujawniono umowę sprzedaży motocykla o nr rej. (...), którą oskarżony miał rzekomo zawrzeć w dniu 1 kwietnia 2017 r. z K. S. (k.114-117). Z kolei z zeznań złożonych przez świadka K. S. wynika, że podpis pod wskazaną umową zakupu motocykla nie należy do niego. „… to nie jest mój podpis. Nie znam oskarżonego, zastanawiam się skąd on miał moje dane…” (k.423v). Również opinia biegłego z zakresu badania pisma ręcznego wykazała, że podpis na przedmiotowej umowie został podrobiony (k.492). Wskazane powyżej okoliczności wzmacniają przekonanie Sądu Okręgowego o tym, że oskarżony podjął działania zmierzające do sfałszowania powyższej umowy kupna- sprzedaży, gdyż chciał w ten sposób obronić się przed ewentualnymi zarzutami karnymi. W świetle zebranych dowodów nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, że to właśnie oskarżony C. R. (1) był właścicielem przedmiotowego pojazdu i to on obawiając się konsekwencji karnych, wynikających ze spowodowania przez siebie wypadku drogowego i ucieczki z miejsca tego wypadku, przygotował sobie linię obrony w postaci powyższej sfałszowanej umowy, która miała wskazywać, że to nie on w chwili wypadku kierował motocyklem, ponieważ wcześniej go sprzedał.

Sąd Rejonowy nie miał możliwości zweryfikowania za pomocą opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego, czy powyższa umowa (k.117) został sporządzona i podpisana przez R. K., gdyż Policja ustaliła w rozmowie z jego matką, że nie przebywa on w miejscu zamieszkania matki od 10 lat i nie ma ona z nim żadnego kontaktu (k. 473, k. 482). Dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonego za zarzucany mu czyn nie ma to jednak żadnego znaczenia, bowiem w umowie nie wskazano, że to R. K. sprzedaje lub kupuje motocykl, tylko oskarżony jest wskazany jako strona tej umowy i to on posiadał ją w swoim domu (k. 114-116), zwłaszcza w sytuacji gdy oskarżony po przedstawieniu mu zarzutów i w toku postępowania sądowego nie wskazał, że to nie on kierował motocyklem, bo sprzedał go komuś przed wypadkiem, co byłoby naturalną reakcją w sytuacji, gdyby transakcja w rzeczywistości miała miejsce.

Sąd Rejonowy wywiódł prawidłowy wniosek w przedmiocie winy oskarżonego, szczegółowo weryfikując jego linię obrony. Stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd pierwszej instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych. Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Wszystkim tym wymogom Sąd Rejonowy sprostał.

Reasumując, należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ustalił stan faktyczny, odniósł się do wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie i wskazał, jakim dowodom dał wiarę i dlaczego, a jakie dowody uznał za niewiarygodne. Swoje stanowisko w tym przedmiocie przekonywująco uzasadnił. Złożona apelacja nie zawiera argumentów, które mogłyby skutecznie zakwestionować prawidłowość rozumowania i wnioskowania sądu I instancji. Apelujący nie przedstawił przekonujących argumentów na podważenie przedstawionego przez Sąd Rejonowy rozumowania.

Wniosek

Zmiana orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na stwierdzoną wyżej niezasadność zarzutu apelacji, skorelowany z nim wniosek również nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wina oskarżonego w zakresie popełnionego przez niego czynu

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty zawarte w apelacji z przyczyn wskazanych wyżej nie mogły wpłynąć na zmianę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w powyższym zakresie. Wina oskarżonego w zakresie popełnienia zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

- w miejsce kary mieszanej orzeczono wobec oskarżonego C. R. (1) na podstawie art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

-uchylono orzeczenie z punktu 4 i 5 dotyczące zaliczenia oskarżonemu na poczet kar okresu rzeczywistego pozbawienia wolności

- zaliczenie na poczet orzeczonej kary okresów rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie.

Zwięźle o powodach zmiany

Zarzut podniesiony przez prokuratora zasługiwał na uwzględnienie z przyczyn szczegółowo omówionych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia. Sąd Okręgowy podzielił stanowisko apelującego, zgodnie z którym kara wymierzona oskarżonemu jest niewspółmiernie niska, wobec czego Sąd Okręgowy zmienił orzeczoną przez Sąd Rejonowy karę 2 miesięcy pozbawienia wolności i 1 roku ograniczenia wolności i orzekł karę 1 roku pozbawienia wolności.

Jednocześnie należało uchylić punkt 4 i 5 wyroku, na mocy którego zaliczono okres zatrzymania na poczet kary pozbawienia wolności oraz dokonać na nowo zaliczenia tego okresu na poczet kary pozbawienia wolności.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego

Przytoczyć okoliczności

C. R. (1)

Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 zł tytułem opłaty za obie instancje oraz 3000 zł tytułem części wydatków w sprawie, pozostałymi wydatkami obciąża Skarb Państwa

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie, V Wydział Karny z dnia 21 grudnia 2021 r., sygn. akt V K 540/17

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie, V Wydział Karny z dnia 21 grudnia 2021 r., sygn. akt V K 540/17

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana