Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

zaoczny w stosunku do A. D.

G., dnia 20 stycznia 2023 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 stycznia 2023 roku

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko A. D., W. U., L. D., M. D.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym A. D., W. U., L. D. i M. D., aby opuścili, opróżnili i wydali powodowi Gminie M. G. lokal mieszkalny numer (...) położony w G. przy ul. (...);

II.  orzeka, że pozwanym A. D., W. U., L. D. i M. D. przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego;

III.  wstrzymuje wykonanie punktu I wyroku do czasu przedstawienia A. D., W. U., L. D. i M. D. przez Gminę M. G. oferty najmu lokalu socjalnego;

IV.  zasądza od pozwanych A. D. i W. U. kwotę 440,00 złotych (czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, odstępując od obciążania kosztami procesu L. D. i M. D..

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. G. domagała się, aby pozwani A. D., W. U., L. D., W. U. oraz M. D. opróżnili ze wszystkich rzeczy i wydali powódce lokal mieszkalny nr (...) znajdujący się w budynku położonym w G. przy ul. (...) przy ustaleniu, że pozwanym nie przysługuje prawo do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, a także zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podano, że pozwany A. D. był najemcą ww. lokalu mieszkalnego. Dnia 14 listopada 2019 roku powódka wyraziła zgodę na udostępnienie lokalu na rzecz konkubiny W. U. oraz ich córki L. D..

Pozwani przez wiele lat zalegali z płatnością czynszu. Spłata zadłużenia została rozłożona na raty, lecz mimo to pozwani nie podjęli działań skutkujących zmniejszeniem zadłużenia. W związku z brakiem uiszczania opłat za lokal, pismem z dnia 25 marca 2021 roku wezwano A. D. do spłaty zadłużenia w terminie jednego miesiąca pod groźbą rozwiązania umowy najmu.

Następnie wobec dokonanego wypowiedzenia doszło do rozwiązania umowy ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2019 roku.

Od tego czasu pozwani zajmują lokal bez tytułu prawnego. Pozwani nie wydali dobrowolnie lokalu powódce.

Powódka oświadczyła, że nie są jej znane okoliczności uzasadniające przyznanie pozwanym prawa do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, poza małoletnością L. D. oraz M. D..

(pozew – k. 3-4v.)

Pozwana W. U. w odpowiedzi na pozew z dnia 18 lipca 2022 roku wskazała, że sporny lokal aktualnie zajmuje wyłącznie pozwany A. D.. Pozwana oświadczyła, że pozwany zapewniał ją, że sprawy mieszkaniowej są uregulowane. Pozwana wyprowadziła się z lokalu wraz z dziećmi z uwagi na przemoc psychiczną pozwanego. Podała wówczas, że zamieszkuje w Hostelu dla O. Przemocy w Rodzinie.

(odpowiedź na pozew – k. 68-69)

Stan faktyczny:

Powódka Gmina M. G. jest właścicielką lokalu mieszkalnego oznaczonego numerem (...) położonego w budynku nr (...) przy ul. (...) w G..

(bezsporne)

Dnia 3 stycznia 1966 roku Z. D. stał się najemcą ww. lokalu na podstawie umowy zawartej z Administracją Zakładowych (...) Mieszkalnych przy Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych w G.. Na podstawie aneksu do umowy najmu z dnia 1 lipca 2009 roku w miejsce zmarłego Z. D. wstąpiła K. D.. Na mocy kolejnego aneksu z dnia 25 września 2014 roku w miejsce K. D. wstąpił A. D..

(dowód: umowa najmu – k. 8-9v., aneks z dnia 01.09.2009r. – k. 10, aneks z dnia 25.09.2014r. – k. 11)

Na dzień 29 marca 2022 roku w lokalu zamieszkiwali: A. D., W. U. oraz małoletnie dzieci: L. D. i M. D.. Powódka wyraziła zgodę na zamieszkiwanie w lokalu konkubiny pozwanego (W. U.) i jej córki.

(dowód: oświadczenie użytkownika lokalu – k. 12)

Pozwani zalegali z płatnościami czynszu. Pomimo dwukrotnego rozłożenia należności na raty pozwani dalej nie regulowali swoich zobowiązań znacznie przekraczających 3 pełnej okresy płatności. W związku z powyższym pismem z dnia 25 marca 2021 wezwano A. D. do spłaty zadłużenia w terminie 1 miesiąca pod groźbą rozwiązania umowy najmu. Pozwany przedmiotowe pismo odebrał 17 maja 2021 roku.

Dnia 12 lipca 2021 roku powódka złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu ze skutkiem na dzień 30 września 2021 roku. Jako podstawę prawną wypowiedzenia wskazano art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego – posiadanie znacznych zaległości czynszowo-eksploatacyjnych, przekraczających wysokość należności za 3 pełne okresy płatności. Wypowiedzenie zostało odebrane przez pozwanego w dniu 16 lipca 2021 roku.

Jednocześnie wezwano pozwanego do opuszczenia i opróżnienia przedmiotowego lokalu z osób i rzeczy oraz przekazania mieszkania protokołem zdawczo-odbiorczym w terminie 7 dni od daty rozwiązania stosunku najmu.

(dowód: pismo z dnia 03.12.2020r. – k. 13, pismo z dnia 14.11.2019r. – k. 14-14v. wraz z potwierdzeniem nadania – k. 15, protokół z dnia 12.09.2019r. – k. 16-16v., pismo z dnia 25.11.2016r. – k. 17 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 18, pismo z dnia 24.11.2016r. – k. 19, pismo z dnia 19.04.2016r. – k. 20, pismo z dnia 08.04.2016r. – k. 21-21v., pismo z dnia 25.03.2021r. – k. 22 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 23, pisma z dnia 25.11.2020r. – k. 24, k. 25, pismo z dnia 26.03.2018r. – k. 26 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 27, pismo z dnia 17.03.2016r. – k. 28 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 29, pismo z dnia 04.10.2019r. – k. 30, pismo z dnia 05.10.2018r. – k. 31, pismo z dnia 21.09.2021r. – k. 32, wypowiedzenie z dnia 12.07.2021r. – k. 35 wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 36, nakaz zapłaty z dnia 15.10.2018r. – k. 37, dane syntetyczne k. 38-39, k. 41-42)

Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2020 roku poddano wykonywanie władzy rodzicielskiej przez pozwanych W. U. i A. D. nad małoletnią L. D. nadzorowi kuratora, zobowiązano pozwanych do dalszej współpracy z asystentem rodziny i zobowiązano ich do ukończenia szkoły dla rodziców.

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 05.06.2020r. w sprawie I. N. (...) – k. 115)

Dnia 13 czerwca 2022 roku pozwana W. U. wraz z dziećmi zgłosiła się do (...) wsparcia dla O. Przemocy celem uzyskania pomocy w formie pobytu w Hostelu dla osób doświadczających przemocy w rodzinie z uwagi na – jak wskazano – doznawaną przemoc psychiczną ze strony konkubenta. Pozwana przebywała w hostelu w okresie do dnia 12 września 2022 roku. W czasie jej pobytu stwierdzono, iż nie posiada kompetencji wychowawczych i wykazywała niskie zaangażowanie w procesie wychowania i opieki nad dziećmi. W czasie pobytu w ośrodku spotykała się z pozwanym A. D..

(dowód: wniosek o zabezpieczenie dzieci z dnia 21.09.2022r. – k. 93-94)

W sprawozdaniu z wywiadu środowiskowego z dnia 14 października 2022 roku – przeprowadzonego w lokalu przy ulicy (...) ustalono, że pozwana W. U. (25 lat) dnia 20 września 2022 roku podjęła pracę jako kelnerka. Otrzymuje wynagrodzenie w kwocie 20 zł netto za godzinę. Pracuje w systemie zmianowym, głównie w godzinach 15-20, a od piątku do niedzieli w godzinach 13-22. Pozwala jej to na uzyskanie dochodu w kwocie 700 zł tygodniowo. Do lutego 2023 roku miała otrzymywać kapitał opiekuńczy w kwocie 1.000 zł miesięcznie. Pozwany A. D. (61 lat) ma wykształcenie średnie maturalne. Stan swojego zdrowia określa jako dobry. Nie pracuje. Ubiega się przyznanie emerytury pomostowej. Dzieci ww. pozwanych to małoletnia L. D. (3 lata) która się prawidłowo, a M. D. (1 rok) często miewa infekcje górnych dróg oddechowych. Na utrzymanie małoletnich dzieci przyznane zostało świadczenie „500+”. Z wywiadu tego wynikało, że pozwana W. U. wraz z dziećmi powróciła do partnera i zanegowała, aby ten znęcał się nad nią psychicznie.

(dowód: sprawozdanie z dnia 14.10.2022r. – k. 95-97)

Pozwani korzystali wcześniej ze świadczeń Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G.. Pozwana W. U. posiada wykształcenie gimnazjalne.

(dowód: informacja z dnia 13.07.2022r. – k. 71-74)

A. D. zarejestrowany jest jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku.

(dowód: informacja z PUP G. z dnia 21.12.2022r. – k. 107)

Postanowieniem z dnia 19 grudnia 2022 roku zobowiązano pozwanych W. U. i A. D. do podjęcia i kontynuowania współpracy w pracownikiem (...) oraz do poprawy warunków mieszkaniowych.

(dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 19.12.2022r. w sprawie I. N. (...) – k. 115)

Na dzień 19 stycznia 2023 roku przedmiotowy lokal zajmowany był przez osoby objęte pozwem.

(dowód: oświadczenie użytkownika z dnia 19.01.2023r. – k. 120)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów przedłożonych przez powódkę oraz przesłanych przez wezwane do tego instytucje. Sąd miał na uwadze, że złożone przez powódkę kopie nie stanowią dokumentów, a zatem należało je ocenić w ramach swobodnej oceny dowodów. W ocenie Sądu są wiarygodne, tym bardziej, że nie były kwestionowane przez stronę pozwaną. W szczególności nie zaprzeczono, aby zawierały treści nie odpowiadające oryginałom dokumentów. W tej sytuacji były wystarczające do ustalenia tytułu prawnego do zajmowania lokalu przez pozwanego, a także dysponowania nim. Fakt uprawnień właścicielskich powódki do spornego lokalu nie był kwestionowany. Nie mniej należało zwrócić uwagę, że wydruk wyszukiwania księgi wieczystej spornego lokalu służy wyłącznie do jej identyfikacji, co zresztą wskazano na tym wydruku.

Podstawę prawną roszczenia powódki stanowił przepis art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą. Dla osób trzecich płynie stąd obowiązek biernego poszanowania cudzego prawa własności. Jeżeli wbrew temu nastąpi naruszenie prawa własności, uruchamia się stosowne roszczenia ochronne, adresowane już do konkretnej osoby z potencjalnego kręgu osób trzecich. Osoba, która faktycznie włada rzeczą nie ma obowiązku wydania jej właścicielowi, jeżeli służy jej skuteczne uprawnienie do władania rzeczą. Uprawnienie to może mieć różne źródła, np. może ono wynikać ze stosunku umownego pomiędzy stronami.

Fakt dysponowania lokalem przez pozwanych na dzień zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.) nie budził wątpliwości. Co prawda pozwana W. U. czasowo zmieniło miejsce pobytu, jednak ostatecznie powróciła do swojego partnera – pozwanego. W ocenie Sądu jej okresowy pobyt w hostelu przy jednoczesnym utrzymywaniu dalszych relacji a A. D. – wbrew zasadom ustalonym dla osób deklarujących się jako ofiary znęcania można uznać za pozostający w związku ze sporem pomiędzy konkubentami.

Idąc dalej pozwani nie kwestionowali, iż przedmiotowa umowa najmu została wypowiedziana, jak również, że posiadali wówczas znaczne zaległości w zapłacie czynszu, a także że otrzymali wezwanie do zapłaty tegoż zadłużenia wraz z uprzedzeniem o możliwości wypowiedzenia stosunku najmu i wskazaniem terminu miesięcznego na zapłatę zaległości czynszowych. Jedynie pozwana W. U. podała, że nie zdawała sobie sprawy o istnieniu zaległości, co jednak nie ma znaczenia dla prawnej oceny tych faktów.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 roku (Dz.U. Nr 71, poz. 733 ze zm.) jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w ust. 2-5 oraz art. 21 ust. 4 i 5 niniejszej ustawy. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie i określać przyczynę wypowiedzenia.

Należy zauważyć, że powyższy przepis ma zastosowanie do sytuacji prawnej pozwanych, ponieważ zajmowali sporny lokal na podstawie umowy najmu zawartej z pozwanym A. D. (pozostali pozwani zajmowali lokal za zgodą powódki i czerpali pochodny tytuł prawny do lokalu) i byli z tego tytułu zobowiązani do opłacania czynszu. Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, m.in. jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności, pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

Sąd zważył, iż wszystkie przesłanki, o jakich mowa w art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, zostały spełnione. Przede wszystkim powódka wypowiedziała umowę najmu ze skutkiem na dzień 30 września 2021 roku, po uprzednim wezwaniu do zapłaty zadłużenia z zakreśleniem dodatkowego miesięcznego terminu na uiszczenie należności. Ze wskazanym dniem ustał stosunek najmu przedmiotowego lokalu pomiędzy powódką a pozwanym A. D.. Nadto jednoznacznie można stwierdzić, że pozwani posiadali zaległości w opłatach czynszowych, w wysokości znacznie przekraczającej trzy pełne okresy płatności.

Sąd zważył, iż nie sposób uznać by żądanie zgłoszone przez powódkę stanowiło nadużycie prawa. W orzecznictwie Sądu Najwyższego za utrwalony można uznać obecnie pogląd, zgodnie z którym możliwość nieuwzględnienia roszczenia windykacyjnego na podstawie art. 5 k.c. może mieć miejsce tylko w sytuacjach wyjątkowych. Oddalenie powództwa na podstawie art. 5 k.c. oznacza bowiem pozbawienie właściciela ochrony przysługującego mu prawa własności, którego ochrona jest zasadą konstytucyjną (por: orz. SN z 22.11.1994r. II CRN 127/94 LEX nr 82293; wyrok SN z 27.01.1999r. II CKN 151/98, OSNC 1999/7-8/134, wyrok SN z 22.03.2000r. I CKN 440/98, LEX nr 521753). Sąd Najwyższy trafnie stwierdził, że zasady współżycia społecznego chronią wprawdzie przed nadużyciem prawa, ale nie mogą tego prawa w ogóle unicestwić. W szczególności przy żądaniu eksmisji mogą one jedynie powodować odroczenie eksmisji, a nie pozbawienie uprawnionego jego prawa podmiotowego w zupełności (wyrok SN z dnia 25 maja 1973 roku III CRN 86/73, OSNC 1974/12/204).

Z tej przyczyny na podstawie art. 222 § 1 k.c. orzeczono jak w punkcie I. sentencji wyroku.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U. Nr 71, poz. 733 ze zm.) za lokatora należy uważać najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności.

W orzecznictwie przyjmuje się, że: "zamieszkiwanie z najemcą krewnych lub powinowatych, względem których najemca nie ma obowiązku alimentacyjnego, jest stosunkiem zbliżonym do użyczenia (por. uchwałę SN w składzie 7 sędziów z dnia 06.04.1970 r., III CZP 61/69, OSNCP 1971, Nr 7–8, poz. 118). W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy stwierdził, że korzystanie z lokalu przez domowników najemcy, którym najemca użyczył lokalu, nie jest względem wynajmującego ani bezprawne, ani bez tytułu prawnego. Ich tytuł do korzystania z mieszkania wypływa z prawa i woli najemcy i jest skuteczny wobec wynajmującego (J. Chaciński, Ochrona praw lokatorów. Komentarz. Wyd. 4, Warszawa 2019). Niezależnie od powyższego należało mieć na uwadze, że gdy użyczającym jest najemca, dla przyznania biorącemu w użyczenie statusu lokatora nie ma znaczenia to, czy użyczający dysponował zgodą wynajmującego na oddanie lokalu do używania innej osobie, zgodnie z art. 688 ² k.c. W uchwale z dnia 15.11.2018 r. (III CZP 49/18, OSNC 2019/12/117) Sąd Najwyższy przyjął, że skoro brak zgody wynajmującego na oddanie lokalu przez najemcę do używania innej osobie nie skutkuje nieważnością stosunku prawnego między najemcą a osobą trzecią, na którego podstawie używa ona lokalu, to osobie takiej należy przyznać status lokatora. Sankcją w przypadku naruszenia art. 688 ² k.c. jest przewidziane w art. 11 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie praw lokatorów (...) pozostawione decyzji wynajmującego uprawnienie do wypowiedzenia stosunku najmu lokatorowi, który naruszył art. 688 ² k.c.

W okolicznościach niniejszej sprawy umowa najmu zawarta była z A. D., natomiast lokal za zgodą stron umowy zajmowany jest także przez konkubinę pozwanego – W. U. oraz ich dzieci.

Mając na uwadze powyższe niewątpliwie pozwanym przysługiwał status lokatora w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy o ochronie praw lokatorów (...).

Sąd zważył także, iż zgodnie z dyspozycją przepisu art. 14 ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy Sąd zobowiązany jest z urzędu badać przesłanki w zakresie orzeczenia o uprawnieniu do zawarcia najmu socjalnego lokalu wobec osób których dotyczy nakaz opróżnienia lokalu. Zgodnie z przepisem ust. 4 art. 14 ww. ustawy obowiązek przyznania takiego lokalu istnieje w przypadku: 1) kobiety w ciąży, 2) małoletniego, osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 573 i 1981) lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałej, 3) obłożnie chorego, 4) emeryta lub rencisty spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5) osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną (ust. 3).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należało uznać, że pozwani spełniali obligatoryjne przesłanki do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu wskazane w art. 14 ust. 4 pkt 2 powołanej ustawy, albowiem w skład gospodarstwa domowego pozwanych wchodzą małoletnie dzieci, ponadto pkt 6, gdyż zgodnie z § 4 uchwały Nr XI/392/19 Rady Miasta G. z dnia 28 sierpnia 2019 roku w sprawie zasad wynajmowania lokali mieszkalnych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy M. G. (Dz. Urzędowy Województwa (...) z dnia 1 października 2019 r. poz. 4370) prawo do ubiegania się o wynajęcie lokalu mieszkalnego mają osoby, które są członkami wspólnoty samorządowej - zamieszkują na terenie G., a także spełniają kryterium dochodowe, przy czym dla gospodarstwa wieloosobowego najem socjalny lokalu może zostać zawarty, jeśli nie zostanie przekroczony dochód na 1 członka rodziny wynoszą 1.003,83 zł; a także w stosunku do pozwanego A. D. określonego w pkt. 5, gdyż posiada status bezrobotnego.

Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw do uznania, pozwani mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub, aby ich sytuacja materialna pozwalała na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie.

Pozwani utrzymują się z pracy zarobkowej pozwanej W. U. w kwocie 700 zł tygodniowo oraz otrzymują świadczenie „500+” na małoletnie dzieci. Okresowe wsparcie socjalne w kwocie 1.000 zł wypłacane będzie do lutego 2023 roku, a zatem nie można go traktować jako stałego składnika dochodów gospodarstwa domowego pozwanych. Uzyskiwane dochody nie są wystarczające do wynajęcia lokalu na wolnym rynku, zważywszy, że aktualnie koszt najmu kawalerki na terenie G. wynosi około 1.800 zł, do czego należy doliczyć opłaty czynszowo-eksploatacyjne i pozostałe koszty związane z codzienną egzystencją.

Nadto zważyć należało, że wskazana kwota potencjalnego czynszu najmu może być trudna do osiągnięcia przez pozwanego, biorąc pod uwagę dużą ostrożnością wynajmujących do oddania lokalu do używania rodzinie z dwojgiem dzieci. W tej sytuacji konieczne byłoby także zaoszczędzenie przez pozwanych odpowiednich środków pieniężnych na zapłatę tzw. kaucji. Sąd miał również na uwadze, że małoletni wymagają stałej opieki (1 rok i 3 lata).

Ze sprawozdania na potrzeby sprawy rodzinnej wynikało, że pozwany A. D. zajmuje się dziećmi podczas wykonywania pracy zarobkowej przez pozwaną W. U.. Konieczność wykonywania obowiązków rodzicielskich uniemożliwia więc pozwanemu podjęcie pracy zarobkowej.

Z tej przyczyny na podstawie art. 14 ust. 1, 3 i 4 pkt 2, 6 (również pkt 5 w stosunku do pozwanego A. D.) ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego orzeczono jak w punkcie III. wyroku.

Rozstrzygnięcie zawarte w punkcie III. wyroku oparte zostało o treść art. 14 ust. 6 ww. ustawy, zgodnie z którym orzekając o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, sąd nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie IV. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.), obciążając dorosłych pozwanych, jako przegrywających, całością poniesionych przez powódkę kosztów procesu, na co składały się: opłata sądowa od pozwu (200,00 zł) oraz opłata za czynności kwalifikowanego pełnomocnika w stawce minimalnej (240,00 zł) – łącznie 440,00 zł.

Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należały się odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Natomiast na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpiono od obciążania małoletnich pozwanych kosztami procesu, zważywszy na fakt, że pozostają na utrzymaniu rodziców.

Na podstawie art. 340 § 1 k.p.c. wyrok w stosunku do pozwanego A. D. ma charakter zaoczny, albowiem nie złożył odpowiedzi na pozew i nie stawił się na rozprawie bez usprawiedliwienia.