Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 136/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. z dnia 25 sierpnia 2021 roku w sprawie II K 168/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

W. W.

Oskarżony cierpi na neurastenię, zaburzenia adaptacyjne, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa z dyskopatią lędźwiową. Został zaliczony do trzeciej grupy inwalidzkiej, Jest zdolny do pracy. Nie wymaga opieki osoby trzeciej.

Orzeczenie Komisji Lekarskiej

k 3011-3016

2.1.1.2.

W. W.

Oskarżony był wyróżniającym się policjantem jeżeli chodzi o statystykę. Zawsze był w trójce najlepszych funkcjonariuszy. Były wytyczne antyterrorystyczne dla policjantów np. legitymowanie osób z krajów arabskich, kontrola samochodów. Były funkcjonariuszom też zlecane kontrole bagażu, także w samochodach osobowych.

Zeznania A. M.

k 3025 odw.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Orzeczenie Komisji Lekarskiej

Dokument urzędowy, nie kwestionowany przez strony.

2.1.1.2

Zeznania A. M.

Zeznania A. M. zasługują na wiarę, jednakże dotyczą sposobu postrzegania oskarżonego przez przełożonych, zadań w służbie. Świadek nie ma wiedzy o czynach przypisanych oskarżonemu.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

W zakresie czynów z punktów nr II, III, IV V, VI, VII VIII, X, XI, XIV, XV, XVI, XVII oraz XVIII wyroku – naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4, 7, 410,424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dowolną i nieobiektywną ocenę materiału dowodowego oraz wskazanie, że osoby wymienione w w/w zarzutach, które miały uczestniczyć w inkryminowanych kontrolach drogowych, w tym w szczególności świadkowie: D. S., A. K., A. P., M. J., M. M. oraz W. S. rozpoznali oskarżonego na okazanych im tablicach poglądowych podczas, gdy jak wynika z protokołów przesłuchań – w/w nie rozpoznali osoby oskarżonego, który -co należy wyeksponować – nie został nigdy okazany żadnej z w/w osób.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ma rację skarżący, iż sąd I instancji w odniesieniu wymienionych świadków ( pomijając A. K. – do czynu VIII, który go dotyczył, zapadł wyrok uniewinniający oskarżonego ) bezkrytycznie uznał, że na okazanych im tablicach poglądowych rozpoznali oni oskarżonego, chociaż podkreślali, że ich identyfikacja nie jest kategoryczna. Rolą instancji odwoławczej jest ocena czy zaskarżone orzeczenie odpowiada prawu, a ustalony stan faktyczny znajduje oparcie w swobodnie ocenionych dowodach. Kontrola instancyjna nie polega natomiast na drobiazgowej ocenie czy każdy z przepisów mających zastosowanie, w szczególności przepisów procedury został zrealizowany w sposób perfekcyjny. Nie bez przyczyny wszak ustawodawca warunkuje skuteczność zarzutu obrazy przepisów postępowania (art. 438 pkt 2 kpk ) jej wpływem na treść orzeczenia. Nie wystarcza bowiem gołosłowne twierdzenie o wywarciu przez uchybienie wpływu na treść orzeczenia, ale należy wykazać, że związek taki może realnie istnieć, z tym że ustawa wymaga, aby był wpływ określonego stopnia ( istotny, poważny, znaczny itd. ). Skarżący stawiając taki zarzut zdaje się kwestionować ustalenia sądu I instancji, że to oskarżony przeprowadzał przedmiotowe kontrole drogowe, chociaż go wprost nie wyraził.

W tym zakresie sąd odwoławczy musi podnieść, iż funkcjonariusze policji pracujący w komórkach ruchu drogowego w trakcie kontroli drogowych są umundurowani, mają założone czapki służbowe. Unifikacja ubioru, jednorazowość zajścia, jego dynamika powoduje, iż rzeczywiście są trudni do stanowczej identyfikacji. Jednakże już nawet nie stanowcze wskazanie oskarżonego w tych realiach na okazanych świadkom tablicach poglądowych stanowi poszlakę, iż to on dokonywał kontroli drogowej, która jednak sama w sobie nie jest wystarczająca do takiego ustalenia.

Sąd I instancji dysponował jednak również innym materiałem dowodowym determinującym, że to oskarżony przeprowadzał inkryminowane mu kontrole drogowe. Wskazują na to w szczególności:

- zapisy w notatnikach służbowych policjantów uczestniczących w kontrolach ( w patrolach dwu-lub wieloosobowych dopuszcza się prowadzenie szczegółowego zapisu przebiegu podejmowanych przez policjanta czynności, który wykonywał czynność. Pozostali policjanci dokonują zapisu w sposób skrócony, wskazując jedynie miejsce, czas i rodzaj czynności ). To oskarżony dokonywał w swoim notatniku służbowym zapisu tych kontroli i wystawiał mandaty karne;

- zeznania funkcjonariuszy biorących udział z oskarżonym w tych kontrolach drogowych;

- operacyjne nagrania kontroli drogowych dokonywanych przez oskarżonego i związany z nimi materiał procesowy.

Podczas wyjaśnień złożonych w dniu 12 sierpnia 2021 roku ( k 2866-2871 ) oskarżony przyznał, że pamięta okoliczności kontroli drogowych objętych zarzutami: IV, V, VI, VIII, IX, XII, XIII, XVI, XVII, XVIII i on je przeprowadzał. W odniesieniu do pozostałych czynów (poza XIV ) nie zaprzeczał, aby je wykonał ( nie pamięta ich, ale wpisy o nich powinny być w jego notatniku służbowym ). W ramach czynu XIV sąd I instancji prawidłowo ustalił sprawstwo oskarżonego na podstawie nagrania kontroli drogowej i materiału procesowego z nimi związanego ( k 2992, str. 45 uzasadnienia – oceny te nie były przez skarżącego kwestionowane ).

Brak szczegółowych zarzutów ze strony skarżącego w odniesieniu do konkretnych czynów pozwala poprzestać na tych rozważaniach i odwołaniu się w pozostałym zakresie do ustaleń, ich bazy dowodowej i ocen dokonanych przez sąd I instancji.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie – o wymierzenie oskarżonemu kar cząstkowych i kary łącznej w zw. z art. 37 a i 37 b w dolnych granicach ustawowego zagrożenia karą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do wydanie wyroku uniewinniającego.

Zmiana wysokości orzeczonej kary ( reakcji karnej ) może w wyniku postępowania odwoławczego nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się jako „rażąco niewspółmierna". Owa niewspółmierność w ustawie została poprzedzona określeniem „rażąca", co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku z powodu czwartej podstawy odwoławczej. Określenie „rażąca" należy bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia).

Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jej wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a karą wymierzoną w I instancji.

Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanego przez ograniczenie jego odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił.

Wymierzone jednostkowe kary pozbawienia wolności sąd odwoławczy uznał za adekwatne do wagi czynów i sylwetki sprawcy. Ilość popełnionych przestępstw wskazuje jednak na nieodpowiednie funkcjonowania W. W. jako policjanta; wyrazem tej oceny są orzeczone wobec niego bezwzględna kara pozbawienia wolności – jednostkowe i łączna.

Brak jest jakichkolwiek przekonujących argumentów, które mogłyby powodować w tej sytuacji skorygowane kar jednostkowych temu oskarżonemu w kierunku ich złagodzenia.

Zdaniem sądu odwoławczego sankcja (jej rodzaj i wysokość) została tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego. Efekt „odstraszający” kary ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo będzie karane odpowiednio surowo. Kara ta daje możliwość wychowawczego oddziaływania na sprawcę poprzez odpowiednio długą resocjalizację, aby zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W zakresie prewencji ogólnej, kara ta jako odpowiednio surowa może wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, wskazując na nieopłacalność tego rodzaju czynów.

3.2.

Naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 6 kpk w zw. z art. 410 kpk – poprzez pominięcie i brak jakiejkolwiek oceny wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim w/w odnosił się do kolejnych kontroli drogowych objętych zarzutami w niniejszej sprawie – co naruszało prawo do obrony oskarżonego oraz doprowadziło sąd od błędnych ustaleń faktycznych i pranych w niniejszej sprawie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż sąd I instancji oceniając wyjaśnienia oskarżonego, miał na względzie wszystkie jego relacje z postępowania sądowego, gdyż powołał się na karty, gdzie zostały złożone ( k 2866 odw.-2871, w tym k 2634-2636 odw. ). Wprawdzie wyjaśnień złożonych przez oskarżonego przed zamknięciem przewodu sądowego na rozprawie głównej nie zrelacjonował bezpośrednio w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, to jednak je wymienił i oceniał ( k 2922, str. 45 uzasadniania ), co w szczególności uwidacznia się w ramach analiz odnośnie czynu XIV, gdzie wprost odniósł się do twierdzeń oskarżonego podniesionych właśnie w tych wyjaśnieniach. W efekcie sąd rejonowy ostatnie wyjaśnienia oskarżonego również ocenił, nie dając im wiary w zakresie, w jakim nie przyznał się on do zarzucanych mu czynów, a argumenty na poparcie tego stanowiska zawarł w całym pisemnym uzasadnieniu. O zasadności zarzutu obrazy art. 410 kpk można wnioskować wyłącznie w sytuacji gdyby sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia pominął którykolwiek z przeprowadzonych na rozprawie dowodów lub oparł rozstrzygnięcie na nieujawnionym na rozprawie materiale dowodowym. Tymczasem sąd odniósł się do wszystkich wyjaśnień oskarżonego w pisemnych motywach wyroku, chociaż nie opisał ich treści; zakwestionował jednak twierdzenia oskarżonego negującego popełnienie zarzucanych mu czynów.

Fakt, iż sąd nie odniósł się do wprost do okoliczności wynikających z ostatnich wyjaśnień oskarżonego przez opisanie i odwołanie się do nich bezpośrednio, nie przesądza o tym że ich nie ocenił. Tego typu pominięcie może być uznane w szczególności za mankament dotyczący reguł sporządzania pisemnego uzasadnienia wyroku (art. 424 kpk), a nie za obrazę przepisów postępowań rządzących oceną materiału dowodowego (art. 7 i 410 kpk ), która mogłaby rzutować na treść zaskarżonego wyroku w rozumieniu art. 438 pkt 2 kpk.

Niespełnienie wymogów z art. 424 kpk nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym (art. 438 pkt 2 kpk), a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia. Nie każde zatem uchybienie przepisom procesowym skutkować musi wzruszeniem zaskarżonego orzeczenia. W przedmiotowej sprawie skarżący w żaden sposób nie wykazał aby niedostatki uzasadnienia miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku a sąd odwoławczy istnienia takiego wpływu nie stwierdza.

Zgodnie z art. 438 pkt 2 i 3 kpk, zarzuty stanowią względne przyczyny odwoławcze wówczas, jeżeli mogły mieć wpływ na treść orzeczenia. Konsekwencją takiej regulacji prawnej dla uznania trafności eksponowanych apelacją zarzutów jest ciążący na skarżących, obowiązek wykazania zarówno faktu, że miało miejsce określone naruszenie prawa procesowego, względnie wykazania na czym polegał błąd sądu popełniony w procesie ustalania faktów sprawy, jak i okoliczności, że mogło to mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. O istotnym zaś wpływie tak obrazy przepisów postępowania, jak i błędu w ustaleniach faktycznych na treść orzeczenia można mówić dopiero wtedy, gdy zasadnie wykaże się, iż kwestionowane rozstrzygnięcie byłoby w istotny sposób odmienne od tego, które w sprawie zapadło.

Sąd I instancji słusznie nie dał wiary oskarżonemu, do czego był uprawniony, a co dotyczyło jego stanowiska kwestionującego sprawstwo w przypisanym zakresie. Wyjaśnienia oskarżonego były ogólnikowe, sprowadzające się do deklarowania zasad, jakie stosował przy przeprowadzaniu kontroli drogowych, a dopiero przed zamknięciem przewodu sądowego opisał niektóre ze zdarzeń, zaprzeczając jednocześnie jakimkolwiek intencjonalnym zrachowaniom karygodnym.

Ma rację sąd I instancji, iż karygodnym dowodem inicjującym sprawstwo oskarżonego są zeznania kierujących, których dotyczyły przedmiotowe kontrole drogowe.

Co bardzo istotne świadkowie, którzy podlegali kontroli drogowej, w wiarygodnych zeznaniach potwierdzili okoliczności wynikające z zachowania policjanta, polegające na przekraczaniu uprawnień lub niedopełnianiu obowiązków. Wskazywali niezależnie od siebie, że w tym zakresie kontrolę przeprowadzał jeden policjant, nie oczekujący, a nawet unikający pomocy drugiego członka patrolu. Ci, których dotyczyły operacyjne nagrania, złożyli relacje procesowe odnośnie inkryminowanych zdarzeń, nie zapoznawszy się uprzednio z treścią nagrań. Brak szczegółowych zarzutów apelacji w tym zakresie zwalnia sąd odwoławczy od bardziej szczegółowych rozważań w tym zakresie.

Wymienieni świadkowie za wyjątkiem M. W. ( którego relacje z rozprawy sąd I instancji przekonująco zdyskwalifikował w pisemnym uzasadnieniu ) na rozprawie główniej potwierdzili swoje zeznania; nie mieli oni żadnych powodów, aby bezpodstawnie obciążać właśnie oskarżonego. Nie wskazywali, aby w postępowaniu przygotowawczym byli poddawani naciskom, żeby pomówić akurat W. W.. Zresztą w sprawie było przesłuchanych więcej osób kontrolowanych, które spontanicznie podały, że nie mają zastrzeżeń co do kontroli drogowych.

Sąd rejonowy przyjmując sprawstwo skonfrontował ze sobą wzajemnie całość ujawnionego materiału dowodowego, w szczególności wypowiedzi procesowe świadków, ustalił, iż w niektórych przypadkach mają one odzwierciedlenie w innych dowodach, w tym nagraniach operacyjnych z kontroli drogowych, zeznaniach osoby towarzyszącej w podroży. Pomówienie nie dotyczy jednej osoby, ale osiemnastu, co wzmacnia jego siłę i wskazuje, że oskarżony pozwalał sobie w czasie kontroli drogowych na karygodne przekroczenia.

Zeznania te, jak również nagrania operacyjne nie potwierdzają zasad, jakimi miał się kierować oskarżony przy kontrolach drogowych, w tym podnoszą brak asekuracji ze strony drugiego członka patrolu, nieracjonalne nakazywanie kontrolowanym otwieranie pokrywy bagażnika; towarzyszyły temu zaniechania sprawcy w odnotowaniu nakazanych i prowadzonych czynności służbowych w notatniku służbowym, lub fałszowanie ich.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie – o wymierzenie oskarżonemu kar cząstkowych i kary łącznej w zw. z art. 37 a i 37 b w dolnych granicach ustawowego zagrożenia karą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do wydanie wyroku uniewinniającego.

Zmiana wysokości orzeczonej kary ( reakcji karnej ) może w wyniku postępowania odwoławczego nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się jako „rażąco niewspółmierna". Owa niewspółmierność w ustawie została poprzedzona określeniem „rażąca", co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku z powodu czwartej podstawy odwoławczej. Określenie „rażąca" należy bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia).

Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jej wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a karą wymierzoną w I instancji.

Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanego przez ograniczenie jego odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił.

Wymierzone jednostkowe kary pozbawienia wolności sąd odwoławczy uznał za adekwatne do wagi czynów i sylwetki sprawcy. Ilość popełnionych przestępstw wskazuje jednak na nieodpowiednie funkcjonowania W. W. jako policjanta; wyrazem tej oceny są orzeczone wobec niego bezwzględna kara pozbawienia wolności – jednostkowe i łączna.

Brak jest jakichkolwiek przekonujących argumentów, które mogłyby powodować w tej sytuacji skorygowane kar jednostkowych temu oskarżonemu w kierunku ich złagodzenia.

Zdaniem sądu odwoławczego sankcja (jej rodzaj i wysokość) została tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego. Efekt „odstraszający” kary ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo będzie karane odpowiednio surowo. Kara ta daje możliwość wychowawczego oddziaływania na sprawcę poprzez odpowiednio długą resocjalizację, aby zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W zakresie prewencji ogólnej, kara ta jako odpowiednio surowa może wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, wskazując na nieopłacalność tego rodzaju czynów.

3.3.

W zakresie czynów kwalifikowanych w związku z art., 231 § 1 kk - naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7, 410 i 424 § 2 kpk – poprzez dowolną ocenę zachowania oskarżonego w kontekście ( również ) § 11 ust.2 Zarządzenia nr 30 Komendanta Głównego Policji z dnia 22 września 2017 roku w sprawie pełnienia służby na drogach oraz § 4 ust.2 pkt 2 wytycznych nr 2 Komendanta Głównego Policji z dnia 26 czerwca 2007 roku w sprawie zasad ewidencjonowania , wypełniania i przechowywania notatników służbowych, poprzez przyjęcie, że działania oskarżonego polegające na nieodnotowywaniu wykroczeń drogowych, które nie stanowiły podstawy ukarania mandatem stanowią w/w występek – w tym również z powodu umyślnego działania na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podczas gdy konstatacja taka, na gruncie meritum kontroli, tj. ukarania mandatem karnym ich uczestników oraz przytoczonych i analizowanych przez sąd zapisów w/w zarządzenia i wytycznych Komendanta Głównego Policji nie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przepis art. 1 ustawy o policji określa cele i zadania Policji. Policja jest umundurowaną i uzbrojoną formacją. Celem tej formacji jest służenie społeczeństwu poprzez ochronę bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymywanie bezpieczeństwa i porządku publicznego. Pomimo że w art. 1 ust. 1 ustawie o Policji nie ujęto wprost sformułowania, że Policja jest instytucją zaufania publicznego, to w istocie rzeczy treść tego przepisu na to wskazuje. Na zaufaniu społecznym opiera się zatem między innymi status Policji, a charakter zadań Policji z oczywistych względów wymaga, by cieszyła się ona autorytetem i zaufaniem w społeczeństwie (wyrok NSA z 16.12.2010 r., I OSK 962/10, Legalis). Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 2 do zadań Policji należy ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju w miejscach publicznych oraz w środkach publicznego transportu i komunikacji publicznej, w ruchu drogowym i na wodach przeznaczonych do powszechnego korzystania. Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 3 do zadań Policji należy inicjowanie i organizowanie działań mających na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i współdziałanie w tym zakresie z organami państwowymi, samorządowymi i organizacjami społecznymi. Policja jest zobowiązana do wykrywania przestępstw i wykroczeń oraz ścigania ich sprawców (art. 1 ust. 2 pkt 4 ).

Do zadań Policji między innymi należy:

- czuwanie nad bezpieczeństwem i porządkiem ruchu na drogach, kierowanie ruchem i jego kontrolowanie ( art. 129 Prawa o ruchu drogowym );

- prowadzenie czynności wyjaśniających ( ich celem jest przedstawienie podstawy faktycznej i prawnej postępowania, czyli ustalenie, czy czyn został popełniony, czy wyczerpał znamiona wykroczenia, kto jest sprawcą tego czynu i czy określony sprawca może ponieść odpowiedzialność karną – czy nie zachodzą okoliczności wyłączające odpowiedzialność ) ( art. 54 kpw).

Za nadrzędny cel postępowania karnego ( i w sprawach o wykroczenia) należy uznać udzielenie trafnej odpowiedzi na pytanie o odpowiedzialność sprawcy za zarzucany mu czyn, a więc urzeczywistnienie prawa materialnego, z zachowaniem zasad sprawiedliwości proceduralnej, w tym uprawnień różnych podmiotów. Realizacja tego celu ma nastąpić w zgodzie z dyrektywami szczegółowymi wysłowionymi w art. 2 § 1 kpk, a więc organy procesowe są obowiązane dążyć do ukarania każdej osoby zasługującej (w świetle prawa materialnego i z poszanowaniem sprawiedliwości proceduralnej) na ukaranie, dążyć do tego, by ukaranie to było sprawiedliwe (a więc ani zbyt surowe, ani zbyt łagodne), by nastąpiło w rozsądnym terminie (co nie znaczy koniecznie, że maksymalnie szybko) i w taki sposób, aby przy tym nie narazić na nieuzasadniony uszczerbek godności pokrzywdzonego ani jego prawem chronionych interesów. W klasycznym ujęciu (M. Cieślak, Procedura karna, 1984, s. 221), dyrektywę te można wyrazić w postaci następujących postulatów:

1) nikt niewinny nie poniesie odpowiedzialności;

2) nikt winny nie powinien ponieść odpowiedzialności większej, niż na to zasłużył;

3) nikt winny nie powinien ujść odpowiedzialności;

4) nikt winny nie powinien ponieść odpowiedzialności mniejszej, niż na to zasłużył.

Bezstronność i bezinteresowność jest cechą instytucji, w których sprawca pełnił funkcję publiczną. W ramach przedmiotowych czynów chodziło o zagwarantowanie obiektywizmu w rozstrzyganiu o prawach i obowiązkach obywateli. Jak trafnie podkreśla M. Surkont (Łapownictwo, s. 37), osoby reprezentujące instytucje publiczne otrzymują wynagrodzenie z tytułu pełnionych funkcji, nie wolno im przyjmować żadnych dodatkowych wynagrodzeń od osób bezpośrednio zainteresowanych określonym rozstrzygnięciem. W przeciwnym wypadku, w trakcie wydawania decyzji podmioty reprezentujące instytucje kierowałyby się przesłankami pozamerytorycznymi, przez co ucierpiałaby zasada obiektywizmu, którą podmioty te w swej działalności powinny się kierować. Podkreślić trzeba, iż indywidualnym przedmiotem ochrony na gruncie przepisu art. 228 kk i 231 kk jest również zaufanie obywateli do instytucji publicznych, a przede wszystkim do tego, że decyzje i czynności podejmowane przez te instytucje będą oparte wyłączenie na przepisach prawa, a nie na pozamerytorycznych przesłankach, którymi są korzyści lub ich obietnice (zob. A. Zoll , Kodeks karny. Część szczególna, t. II, 1999, s. 747 ). Dla przyjęcia, że sprawca dopuścił się czynu z art. 231 § 1 lub 2 kk, ma istotne znaczenie ustalenie zakresu i rodzaju (treści) uprawnień, które funkcjonariusz publiczny przekroczył, lub obowiązków, jakich nie dopełnił. Niewykonanie konkretnego obowiązku przez funkcjonariusza publicznego może stanowić przestępstwo stypizowane w art. 231 § 1 i 2 kk wówczas, gdy funkcjonariusz ten w ramach czynności i kompetencji służbowych był rzeczywiście zobowiązany do jego wykonania oraz miał tego świadomość ( wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 4 maja 2016 r. V KK 388/15 ). Występek określony w art. 231 § 1 i 2 kk należy do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, a więc materialnych znamiennych skutkiem, którym jest wystąpienie niebezpieczeństwa powstania szkody w interesie publicznym lub prywatnym. Czyny przypisane sprawcy z art. 231 kk zostały popełnione na szkodę interesu publicznego, albowiem podważały zaufanie do Policji i zasady równego traktowania wszystkich obywateli, wynikały z dowolnego załatwiania ich spraw, ignorowania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, oderwania decyzji od okoliczności faktycznych i prawnych, co stwarzało konkretne i realne niebezpieczeństwo obniżenia autorytetu i dobrego imienia organów ścigania, negatywnej oceny ich działalności poprzez pryzmat tzw. „załatwienia” spraw według subiektywnych kryteriów. Niewyjaśnianie i zatajanie okoliczności rzeczywiście popełnionych wykroczeń, karanie sprawców w ich miejsce za inne – mniej poważne lub fikcyjne - wykroczenia i kończenie sprawy bez wytworzenia jakiejkolwiek dokumentacji albo kreowanie dokumentacji nieprawdziwej, stwarzało niebezpieczeństwo dla tego dobra prawnego, jakie ustalił sąd I instancji, a zwłaszcza legalizmu organu ścigania, obiektywizmu i jego bezstronności. Przypomnieć wypada, że w doktrynie na tle przepisu art. 246 § 1 ( KK69 ) wskazywano, iż bezpośrednim dobrem chronionym tym właśnie przepisem (w uzupełnieniu do rodzajowego dobra określonego jakim jest ochrona interesu publicznego, rozumianego jako interes zbiorowy organizacji społecznych, państwa i samorządu oraz działalność ogółu instytucji) jest normalna działalność instytucji państwowych i społecznych, a zwłaszcza autorytet, dobre imię i sprawność działalności (W. Świda, Prawo karne, Warszawa 1978, s. 615; J. Śliwowski, Prawo karne, Warszawa 1975, s. 525). Na gruncie odpowiednika tego przepisu w Kodeksie karnym z 1932 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że działaniem na szkodę interesu publicznego jest działanie podrywające autorytet danego urzędu publicznego (wyrok SN z dnia 13 marca 1936 r., II K 2201/35). Karanie sprawców za inne - nie popełnione – wykroczenie naruszało podstawowe zasady procedury, a zwłaszcza dyrektywę trafnej reakcji prawnej (trafnej represji, trafnego orzekania), o czym już była mowa wcześniej i w tym zakresie omawiane działania oskarżanego mogły godzić także w interes prywatny ( nikt niewinny nie powinien ponieść odpowiedzialności, natomiast powinien ponieść adekwatną odpowiedzialność za to, na co zasłużył ).

Postępowanie mandatowe ( art. 95 kw ) jest jednym z kodeksowych postępowań szczególnych postępowania w sprawach o wykroczenia. Polega ono na nakładaniu grzywien w drodze mandatu karnego za niektóre wykroczenia przez organy pozasądowe ( w tym policjantów ). W postępowaniu mandatowym do przeprowadzenia tegoż wystarczające jest samodzielne ustalenie przez uprawniony organ, że doszło do popełnienia wykroczenia. Do wszczęcia postępowania mandatowego nie jest potrzebne wydawanie jakiegokolwiek zarządzenia lub innej sformalizowanej decyzji procesowej. Jego cechą jest bowiem prostota, a walorem szybkość i redukcja kosztów postępowania (P. Wąchal, Uchylenie prawomocnego mandatu karnego – wykładnia art. 101 KPW, Studia Prawnicze i Administracyjne 2011, Nr 1, s. 178). Nałożenie grzywny w drodze mandatu polega na nałożeniu na sprawcę wykroczenia jednej z przewidzianych przez ustawodawcę kar za wykroczenie – tej, o której mowa w art. 18 pkt 3 kw. Organ postępowania wystawia mandat karny, a jego przyjęcie przez sprawcę jest równoznaczne z nałożeniem grzywny, co zasadniczo kończy postępowanie w sprawie o dane wykroczenie. Czynności wyjaśniające to czynności prowadzone przez upoważniony organ, o których mowa w art. 54 i n. kpw. Ich celem jest ustalenie, czy istnieją podstawy do wystąpienia z wnioskiem o ukaranie, oraz zebranie danych niezbędnych do sporządzenia takiego wniosku. Czynności te w miarę możności należy podjąć w miejscu popełnienia czynu, bezpośrednio po jego ujawnieniu.

W celu ujednolicenia sposobu reakcji organów uprawnionych do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za określone wykroczenia Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych, złożony w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, określi, w drodze rozporządzenia, zróżnicowaną wysokość mandatów karnych za wybrane rodzaje wykroczeń, uwzględniając rodzaj naruszonego lub zagrożonego dobra oraz stopień szkodliwości poszczególnych czynów ( art. 96 § 6 kpw ).

Po zdefiniowaniu istoty czynu niezmiernie ważnym problemem dla określenia odpowiedzialności za wykroczenie jest ustalenie, czy w danym konkretnym przypadku mamy do czynienia z jednym, czy z wieloma czynami. Przepis art. 9 § 2 kw jest jasno sformułowany, stanowiąc, że w sytuacji, gdy sprawca odpowiada za popełnienie kilku wykroczeń w jednym postępowaniu, stosuje się (tak jak w przypadku zbiegu przepisów) jedną sankcję wyznaczoną przez przepis najsurowszy, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu kar dodatkowych oraz nawiązki na podstawie innych naruszonych przepisów. Jeżeli zaś czyn wyczerpuje znamiona wykroczeń określonych w dwóch lub więcej przepisach ustawy, stosuje się przepis przewidujący najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów ( art. 9 § 1 kw ).

Redakcja przepisu art. 9 § 1 i 2 kw nie budzi wątpliwości do interpretacji zawartych w nim norm i wyraźnie nakazuje, aby w sytuacji gdy sprawca odpowiada za popełnienie kilku wykroczeń w jednym postępowaniu, funkcjonariusz policji zastosował w postępowaniu mandatowym – tak jak przy zbiegu przepisów (art. 9 § 1 kw ) – jedną sankcję wyznaczoną przez przepis najsurowszy, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów

Karanie w postępowaniu mandatowym przez oskarżonego za łagodniejsze wykroczenie w przypadku zbiegu realnego wykroczeń, lub przy mnogości naruszonych przepisów – na podstawie przepisu o łagodniejszej sankcji, było niezgodne z art. 9 § 1 i 2 kw.

Stosownie do art. 33 § 1 kw organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie. Organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia ( art. 33 kw ).

Funkcjonariusze policji dyrektywy wymiaru kary w postepowaniu mandatowym mogą stosować do grzywny i tylko w zakresie jej granic określonych taryfikatorem mandatowym.

W postępowaniu mandatowym (a ściślej – na etapie rozważania przez organ mandatowy adekwatnej reakcji na ujawnione wykroczenie) w pełni obowiązuje art. 41 kw. Nic więc nie stoi na przeszkodzie skorzystaniu przez ten organ z uprawnień określonych w art. 41 kw, w szczególności poprzestania na pouczeniu lub zwróceniu uwagi, jeśli w świetle zasady celowości taką reakcję uważa w konkretnej sprawie za wystarczającą ( J. Lewiński, Mandat karny, s. 22; K. Dąbkiewicz, Komentarz KPW, 2014, s. 504). W prawie wykroczeń występują czyny o zróżnicowanej społecznej szkodliwości. Kodyfikacja prawa wykroczeń rozszerzyła na grunt całego prawa wykroczeń obowiązującą, przede wszystkim w sferze ścigania, zasadę celowości. Organ powołany do ścigania wykroczeń nie ma obowiązku prowadzenia postępowania wyjaśniającego, a oskarżyciel publiczny nie musi z urzędu wnosić i popierać skargi o wykroczenie ścigane z urzędu. Przewidziany w art. 41 kw katalog środków oddziaływania wychowawczego nie jest zamknięty; wymienia trzy sposoby wychowawczego oddziaływania: pouczenie, zwrócenie uwagi i ostrzeżenie. Organy ścigania oraz pozostałe organy mogące stosować tego rodzaju środki powinny zatem kierować się racjonalizmem w ocenie czynu i sprawcy wykroczenia. Zasadniczym kryterium rezygnacji z kary powinien być niewielki stopień społecznej szkodliwości czynu (por. T. Grzegorczyk, w: T. Grzegorczyk, Kodeks wykroczeń, 2013, s. 181). M. Budyn-Kulik uważa, że stosując celowościową i systemową wykładnię, przepis art. 41 KW należy postrzegać przez pryzmat art. 33 kw, a więc poprzestać na zastosowaniu środków oddziaływania wychowawczego, jeżeli spełnione będą cele kary, przede wszystkim w zakresie prewencji szczególnej, przy czym nie powinno się sięgać po te środki, gdy ze względu na społeczne oddziaływanie kary byłoby to niewłaściwe (M.Budyn-Kulik, w: M. Mozgawa, Kodeks wykroczeń, 2007, s. 131). Przy niewielkiej (nikłej) szkodliwości czynu możliwe jest zaś ograniczenie reakcji prawnej do środków oddziaływania wychowawczego (art. 41 kw), a w postępowaniu przez sądem do odstąpienia od ukarania i zastosowania jedynie środków oddziaływania społecznego (art. 39 kw) (por. Komentarz do art. 1 Kodeksu wykroczeń pod red. Tomasza Grzegorczyka).

Oskarżony w ramach poszczególnych czynów:

- poświadczył w mandacie i notatniku służbowym nieprawdę:

co do prędkości pojazdu zatrzymanego podczas kontroli drogowej, co skutkowało wystawieniem mandatu w ramach niższej sankcji przewidzianej przez taryfikator ( I ); co do ukarania kierowcy za jazdę bez zapiętych pasów, gdy został on zatrzymany za przekroczenie dozwolonej prędkości ( IV );

- w zamian za korzyść majątkową: w notatniku służbowym zniżył prędkości pojazdu zatrzymanego podczas kontroli drogowej i ograniczył się do pouczenia kierowcy ( II ), zniżył grzywnę i punkty karne w stosunku do rzeczywistego wykroczenia ( III, VII, IX), w notatniku służbowym zaniżył prędkość pojazdu i w konsekwencji grzywnę i punkty karne ( X, XV, XVII ),

- w zmian za korzyść majątkową w miejsce wykroczenia polegającego na przekroczeniu prędkości ukarał kierującego: za nieposiadanie właściwego oświetlenia pojazdu ( VI ), za jazdę bez zapiętych pasów ( XI ), co odnotowywał w notatniku służbowym,

- po zatrzymaniu kierującego za przekroczenie prędkości, odstąpił od jego ukarania i nie odnotował tego w notatniku służbowym ( XII ); tego rodzaju czyn XVI został popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej;

- po zatrzymaniu kierującego za przekroczenie prędkości, poświadczył w mandacie i notatniku służbowym nieprawdę, że sprawca popełnił wyłącznie wykroczenie polegające na jeździe bez zapiętych pasów ( XIII, XVI, XVIII).

Ten krótki opis czynów wskazuje, iż oskarżony naruszył swoje obowiązki jako funkcjonariusza publicznego, w tym zasadny procesowe i materialnoprawne, które obowiązywały go w postępowaniu mandatowym ( w tym w zakresie dokumentowania tych zdarzeń ), w szczególności zwłaszcza dyrektywę trafnej reakcji prawnej (trafnej represji, trafnego orzekania) i równego traktowania obywateli. Sąd odwoławczy nie ma żadnych wątpliwości w kwestii tego, iż oskarżony w ramach zarzuconego i finalnie przypisanego mu zachowania z całą pewnością działał on na szkodę interesu publicznego definiowanego jako zaufanie publiczne do prawidłowego funkcjonowania i działania organy władzy publicznej - Policji, którą sam jako funkcjonariusz reprezentował. Podzielił przy tym stanowisko zawarte w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2013 wydanego w sprawie III KK 298/13 ( Legalis ). W jego świetle nie można odrzucić poglądu, aby dobre imię, zaufanie publiczne do samorządowych organów władzy, czy tez przestrzeganie zasady niezawisłości w działaniu organów i równego traktowania obywateli wobec prawa, były zbyt abstrakcyjnymi zasadami życia publicznego, by mogło dojść do ich narażenia w sposób konkretny. Sąd Najwyższy stwierdza, iż to w oparciu o takie atrybuty władzy publicznej dokonuje się ocen w zakresie sprawności organów publicznych i buduje zaufanie do państwa i jego struktur, jeśli zatem jako interes publiczny traktować ogólny interes zbiorowy organizacji społecznej, państwa lub samorządu i życia społecznego, to trudno uznać, że spowodowanie narażenia autorytetu określonego organu władzy samorządowej, czy też narażenie utraty dobrego imienia oraz zaufania w zakresie bezstronności w wykonywaniu władzy, nie spełnia kryteriów działania na szkodę z uwagi na zbytnią ogólnikowość czy niekonkretność. Art. 32 Konstytucji RP statuuje zasadę równości obywateli wobec prawa, także w kontekście równego ich traktowania przez organy państwa, w skład których wchodzi władza na szczeblu samorządowym. Organy państwa winny działać w oparciu o regulacje ustawowe, wskazujące ich obowiązki i uprawnienia. W odniesieniu do wykonywanej przez oskarżonego służby stosowne regulacje zawiera w szczególności ustawa o Policji, Prawo o ruchu drogowym, przepisy wykroczeniowe i związane z nimi akty niższego rzędu.

Nakładają one między innymi obowiązki ochrony spokoju i porządku publicznego oraz czuwania nad porządkiem i kontroli ruchu drogowego. W ramach tej ostatniej przysługuje funkcjonariuszowi policji prawo nakładania mandatów bądź tzw. innych środków oddziaływania wychowawczego.

Wskazać tu należy w pierwszej kolejności, że Kodeks wykroczeń i Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, wykluczają jakąkolwiek dowolność procedur w sytuacji ujawnienia wykroczenia. Choć pozwalają one także wobec sprawcy wykroczenia na udzielenie mu jedynie upomnienia, to jednak winno to zostać poprzedzone stosownymi czynnościami, waga czynu powinna być odpowiednio oceniona, a zastosowane procedury z art. 41 kw odpowiednio udokumentowane w notatniku służbowym. W tym zakresie odniesieniu do czynu XII kierujący Z. N. zeznał, iż został zatrzymany za przekroczenie dopuszczalnej prędkości o około 20 km/h; jechał na montaż fotowoltaiczny służbowym samochodem. Zatrzymujący go policjant był zainteresowany tą tematyką, rozmawiał z kierowcą o niej około 30 minut. Policjant poprosił zatrzymanego o wizytówkę, a kierujący policjanta o pouczanie. Nie przeprowadzając jakichkolwiek czynności wyjaśniających, policjant polecił kierowcy odjechać. Oskarżony nie odnotował tej interwencji w notatniku służbowym. Opis tej sytuacji wskazuje na interesowność oskarżonego i nie obiektywizm ( łagodnie potraktował zatrzymanego ( spoufalał się z nim ), któremu przez to narzucił wobec kontrolującego dług wdzięczności i jednocześnie wziął od niego wizytówkę, bo mogła się przydać, gdyby zdecydował się w przyszłości na tego rodzaju inwestycje ). Przebieg tego zatrzymania nie daje podstaw do przyjęcia, iż oskarżony:

- zastosował jakiekolwiek obowiązujące go procedury po wykryciu wykroczenia;

- ocenił ten czyn z punktu widzenia adekwatnej reakcji karnej o osoby;

- zastosował wobec kierującego instytucję przewidzianą a art. 41 kw.

W konsekwencji oskarżony dał sobie prawo do traktowania zatrzymanych według jego uznania, a brak udokumentowania tego zajścia w notatniku służbowym miał na celu ukrycie takiej postawy. Oskarżony tkwi w błędzie wskazując, że działał w granicach swobody wynikającej z przepisu art. 41 kw. Sąd odwoławczy przypomina, że zgodnie z przepisem art. 41 kw, w stosunku do sprawcy czynu można poprzestać na zastosowaniu pouczenia, zwróceniu uwagi, ostrzeżeniu lub na zastosowaniu innych środków oddziaływania wychowawczego. W niniejszej sprawie, nie mamy do czynienia z tego rodzaju sytuacją. Czynienie użytku z kompetencji z art. 41 k.w. wchodzi w grę dopiero wtedy, kiedy funkcjonariusz Policji stwierdzi popełnienie konkretnego wykroczenia, na podstawie czynności wyjaśniających oceni jego wagę, a te okoliczności faktyczne, jak i rodzaj zastosowanego środka oddziaływanie wychowawczego udokumentuje w notatniku służbowym.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie – o wymierzenie oskarżonemu kar cząstkowych i kary łącznej w zw. z art. 37 a i 37 b w dolnych granicach ustawowego zagrożenia karą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do wydanie wyroku uniewinniającego.

Zmiana wysokości orzeczonej kary ( reakcji karnej ) może w wyniku postępowania odwoławczego nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się jako „rażąco niewspółmierna". Owa niewspółmierność w ustawie została poprzedzona określeniem „rażąca", co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku z powodu czwartej podstawy odwoławczej. Określenie „rażąca" należy bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia).

Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jej wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a karą wymierzoną w I instancji.

Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanego przez ograniczenie jego odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił.

Wymierzone jednostkowe kary pozbawienia wolności sąd odwoławczy uznał za adekwatne do wagi czynów i sylwetki sprawcy. Ilość popełnionych przestępstw wskazuje jednak na nieodpowiednie funkcjonowania W. W. jako policjanta; wyrazem tej oceny są orzeczone wobec niego bezwzględna kara pozbawienia wolności – jednostkowe i łączna.

Brak jest jakichkolwiek przekonujących argumentów, które mogłyby powodować w tej sytuacji skorygowane kar jednostkowych temu oskarżonemu w kierunku ich złagodzenia.

Zdaniem sądu odwoławczego sankcja (jej rodzaj i wysokość) została tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego. Efekt „odstraszający” kary ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo będzie karane odpowiednio surowo. Kara ta daje możliwość wychowawczego oddziaływania na sprawcę poprzez odpowiednio długą resocjalizację, aby zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W zakresie prewencji ogólnej, kara ta jako odpowiednio surowa może wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, wskazując na nieopłacalność tego rodzaju czynów.

3.4.

W zakresie czynów kwalifikowanych w związku z art. 271 § 1 kk - naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7, 410 i 424 § 2 kpk – poprzez dowolną ocenę zachowania oskarżonego w kontekście ( również ) § 11 ust.2 Zarządzenia nr 30 Komendanta Głównego Policji z dnia 22 września 2017 roku w sprawie pełnienia służby na drogach oraz § 4 ust.2 pkt 2 wytycznych nr 2 Komendanta Głównego Policji z dnia 26 czerwca 2007 roku w sprawie zasad ewidencjonowania , wypełniania i przechowywania notatników służbowych, poprzez przyjęcie, że działania oskarżonego polegające na nieodnotowywaniu wykroczeń drogowych w mandacie karnym oraz notatniku służbowym stanowi w/w występek podczas, gdy mandaty karne wystawiane przez oskarżonego odzwierciedlały przyczynę ukarania i – jednocześnie – nie mogły zawierać wskazania naruszeń przepisów Ustawy Prawo o ruchu drogowym, które nie były przedmiotem ukarania, zaś notatki służbowe nie są dokumentami w rozumieniu omawianego przepisu, natomiast w/w uregulowania wewnętrzne nie regulują meritum w sposób kategoryczny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ulega wątpliwości, że zapisy dokonywane przez policjanta w jego notatniku służbowym, który zgodnie z przepisami 1 pkt 3, § 3 ust. 1, § 4 ust. 2 a, e. l, ust. 4, 5 , 6 Wytycznych nr 2 Komendanta Głównego Policji z dnia 26 czerwca 2007 roku w sprawie zasad ewidencjonowania , wypełniania i przechowywania notatników służbowych miały służyć dokumentowaniu określonych czynności, obdarzane są zaufaniem publicznym i są wykorzystywane do oficjalnego potwierdzania okoliczności mających znaczenie prawne. Świadczy o tym zresztą praktyka orzecznicza sądów, która przekonuje, że przypadki sięgania do zapisów w notatnikach służbowych policjantów w celach dowodowych nie należą do odosobnionych. Przypomnieć należy, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego - dawnym i aktualnym - dopuszczalności traktowania nieprawdziwych zapisów w notatniku służbowym funkcjonariusza Policji w kategoriach karalnego poświadczenia nieprawdy nie budziła wątpliwości. Już na gruncie przepisów Kodeksu karnego z 1932 r. Sąd Najwyższy stwierdził, że „wpisanie przez funkcjonariusza policyjnego do notatnika służbowego faktu, który nie miał miejsca, jest poświadczeniem nieprawdy” (wyrok z dnia 18 lutego 1936 r., I K 982/35). Stanowisko to zachowało aktualność również w obecnie obowiązującym porządku prawnym, czego wyrazem jest chociażby wyrok z dnia 20 kwietnia 2005 r., III KK 206/04, w którego uzasadnieniu Sąd Najwyższy jednoznacznie stwierdził, iż dokumentem w rozumieniu art. 271 § 1 kk mogą być nie tylko oficjalne pisma kierowane na zewnątrz danej jednostki Policji, ale również notatki służbowe i notatniki służbowe funkcjonariuszy Policji. Definicja dokumentu przedstawiona w art. 115 § 14 kk ma szerokie znaczenie, wyrażające się stwierdzeniem, że dokumentem jest każdy przedmiot, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności o potencjalnym znaczeniu prawnym. Strona przedmiotowa czynu zabronionego z art. 271 § 1 kk polega na poświadczeniu w dokumencie nieprawdy co do okoliczności mającej znaczenie prawne, bez względu na to, czy ma on znaczenie na zewnątrz, czy tylko jest wykorzystywany na wewnętrzne potrzeby. Chodzi tu więc o faktyczną doniosłość prawną poświadczenia nieprawdy, rozpatrywaną obiektywnie w oparciu o indywidualne okoliczności sprawy.

Przenosząc to na grunt funkcjonowania Policji, dokumentami są więc nie tylko oficjalne pisma kierowane na zewnątrz danej jednostki policji, ale także mogą nimi być notatki służbowe, czy też notatniki służbowe funkcjonariuszy Policji. Niewątpliwie w znaczącej części służą one dla celów wewnętrznych urzędu, to jednak jako nośniki informacji ze względu na zawartą w nich treść służą również jako dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Nieprawdziwe wpisy należy więc rozpatrywać w kategoriach art. 271 § 1 kk – co uwzględnił sąd I instancji lub art. 231 § 1 kk.

W 1 pkt 3, § 3 ust. 1, § 4 ust. 2 a, e. l, ust. 4, 5 , 6, § 5 Wytyczne nr 2 Komendanta Głównego Policji z dnia 26 czerwca 2007 roku w sprawie zasad ewidencjonowania , wypełniania i przechowywania notatników służbowych:

- określają obowiązek prowadzenia notatnika służbowego i szczegółowy sposób dokumentowania czynności służbowych;

- nakazują dokumentowanie czynności służbowych, ze wskazaniem określonych danych indywidualizujących służbę, ich wykonywania, w szczególności, legitymowania osób, ze wskazaniem podstawy faktycznej, podjętych interwencji i sposobu ich załatwienia, czynności związanych z ujawnionym wykroczeniem, kontroli drogowej, kontroli osobistej, przeglądania zawartości bagaży;

- wpisy dotyczące poszczególnych czynności powinny być krótkie, rzeczowe i zawierać niezbędne dane do opracowania innej dokumentacji, a w szczególności miejsca oraz czasu rozpoczęcia i zakończenia poszczególnych czynności, zastosowania środków oddziaływania wychowawczego;

- w patrolach dwu-lub wieloosobowych dopuszcza się prowadzenie szczegółowego zapisu przebiegu podejmowanych przez policjanta czynności, który wykonywał czynność. Pozostali policjanci dokonują zapisu w sposób skrócony, wskazując jedynie miejsce, czas i rodzaj czynności;

- w przypadku dokonywania kontroli drogowej policjant uzupełnia wpisy, w szczególności o dane osobowe kierującego pojazdem, marki i numeru rejestracyjnego pojazdu;

- nakładając grzywnę w drodze mandatu karnego należy obowiązkowo odnotować rodzaj mandatu, jego wysokość i numer, za jakie wykroczenie został nałożony, fakt odmowy przyjęcia mandatu.

§ 10 i 11 ust.2 Zarządzenia nr 30 Komendanta Głównego Policji z dnia 22 września 2017 roku w sprawie pełnienia służby na drogach wskazują, że:

- pełnienie służby na drogach polega na sprawowaniu nadzoru nad bezpieczeństwem, porządkiem i płynnością ruchu drogowego oraz zapobieganiem przestępstwom i wykroczeniom;

- policjant pełniący służbę na drodze jest obowiązany w szczególności reagować na przestępstwa i wykroczenia.

W kontekście tych uregulowań prawnych należy podnieść, iż prowadzenie notatników służbowych jest bardzo szczegółowo w wytycznych opisane. Do oskarżonego jako funkcjonariusza komórki ruchu drogowego pełniącego służbę zewnętrzną prowadzenie notatnika służbowego było obowiązkiem. W ramach tego, Wytyczne nr 2 wymagały od niego, aby odnotowywał:

- legitymowanie każdej osoby ( w tym przypadku kierowców zatrzymywanych pojazdów );

- okoliczności fatyczne zatrzymania kierujących do kontroli drogowej ( w związku z jakim przekroczeniem nastąpiła interwencja ). Nie ulega wątpliwości, że wskazanie podstawy faktycznej obejmuje wszystkie popełnione wykroczenia, w przypadku wielości czynów; jeżeli doszło do jednego czynu wyczerpującego znamiona kilku wykroczeń, odniesienie się do mnogości naruszonych przepisów;

- podanie podjętych czynności związanych z popełnionym wykroczeniem, w tym wynik przeglądania zawartości bagażników samochodów;

- zastosowanie środków oddziaływania wychowawczego.

Tych obowiązków z różnym nasileniem w ramach przypisanych czynów oskarżony nie dopełnił. Jednakże jednocześnie naruszył rażąco zasadniczy obowiązek, który odnosi się do prowadzenia notatników służbowych, nakazujący aby odnotowane w nim dane były zgodne z rzeczywistością ( te same uwagi dotyczą zarzutów przypisanych kontrolowanym w mandatach ). Notatniki służbowe spełniają bardzo ważne funkcje, w szczególności:

- obrazują przebieg służby i wykonywane przez policjanta czynności służbowe ( mają walor rejestracyjny, kontrolny i weryfikacyjny );

- zawierają materiał niezbędny do opracowanie innej dokumentacji ( np. ustalenia czasu zatrzymania, wniosku o ukaranie );

- zawarte w nich treści są wykorzystywane w celach dowodowych przez organy procesowe ( zewnętrzne ) w sprawach karnych.

Notatnik służbowy jest dokumentem korzystającym z domniemania prawdziwości i ma przymiot zaufania publicznego (wyr. SA w Katowicach z 29.5.2014 r., II AKa 107/14, Legalis). Podstawą zaufania są szczególne kompetencje wystawcy dokumentu pozwalające oczekiwać jego rzetelności. Dlatego słusznie stwierdził SN, że charakteryzując dokument z art. 271 kk, „można ewentualnie mówić jedynie o domniemaniu typu faktycznego, odnoszonym na analizowanym tu gruncie do tego, czy okoliczności podane w takim dokumencie muszą być zawsze i każdorazowo wykazywane przez prawnego dysponenta dokumentu innymi jeszcze dowodami, czy też zakłada się ich rzetelność, chyba że pojawią się wątpliwości w tej materii, które winny być wówczas rozwiane za pomocą innych, dostarczonych także przez niego, dowodów” (uchw. SN(7) z 30.9.2003 r., I KZP 22/03, OSNKW 2003, Nr 9–10, poz. 75).

Niewątpliwie zapis w notatniku służbowym dotyczący konkretnej kontroli drogowej jest dokumentem, albowiem jest przedmiotem, który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód okoliczności mającej znaczenie prawne, tj. zawiera wiadomości mogące zostać wykorzystane przez organ procesowy. Jedynym przewidywanym w art. 271 § 1 kk kryterium relewantności poświadczanej przez funkcjonariusza publicznego nieprawdy jest znaczenie prawne okoliczności, której to poświadczenie dotyczy. Jeżeli przedstawione przez funkcjonariusza publicznego nieprawdziwe okoliczności związane z jego działaniami mają znaczenie prawne, to poświadczenie przez niego w tym zakresie nieprawdy może wyczerpywać znamiona przestępstwa z art. 271 § 1 kk.

Poświadczenie nieprawdy może być zrealizowane w postaci sporządzenia całego dokumentu, części dokumentu. Występek z art. 271 kk we wszystkich postaciach może być popełniony zarówno z działania (co stanowi regułę), jak i z zaniechania, gdy sprawca pomija w dokumencie istotne treści, sprawiając, że dokument taki staje się nieprawdziwym ( art. 271 KK red. Stefański 2020, wyd. 5/Herzog, Legalis ). Zaniechanie wpisu do notatnika służbowego lub zafałszowanie w nim niektórych interwencji w czasie pełnienia służby oddaje nieprawdziwy ich przebieg jak również całej służby, a pominięcie w nim określonych zdarzeń, objętych obowiązkiem rejestracji stanowi o popełnieniu także czynu z art. 271 § 1 kk przez zaniechanie.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie – o wymierzenie oskarżonemu kar cząstkowych i kary łącznej w zw. z art. 37 a i 37 b w dolnych granicach ustawowego zagrożenia karą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do wydanie wyroku uniewinniającego.

Zmiana wysokości orzeczonej kary ( reakcji karnej ) może w wyniku postępowania odwoławczego nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się jako „rażąco niewspółmierna". Owa niewspółmierność w ustawie została poprzedzona określeniem „rażąca", co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku z powodu czwartej podstawy odwoławczej. Określenie „rażąca" należy bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia).

Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jej wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a karą wymierzoną w I instancji.

Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanego przez ograniczenie jego odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił.

Wymierzone jednostkowe kary pozbawienia wolności sąd odwoławczy uznał za adekwatne do wagi czynów i sylwetki sprawcy. Ilość popełnionych przestępstw wskazuje jednak na nieodpowiednie funkcjonowania W. W. jako policjanta; wyrazem tej oceny są orzeczone wobec niego bezwzględna kara pozbawienia wolności – jednostkowe i łączna.

Brak jest jakichkolwiek przekonujących argumentów, które mogłyby powodować w tej sytuacji skorygowane kar jednostkowych temu oskarżonemu w kierunku ich złagodzenia.

Zdaniem sądu odwoławczego sankcja (jej rodzaj i wysokość) została tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego. Efekt „odstraszający” kary ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo będzie karane odpowiednio surowo. Kara ta daje możliwość wychowawczego oddziaływania na sprawcę poprzez odpowiednio długą resocjalizację, aby zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W zakresie prewencji ogólnej, kara ta jako odpowiednio surowa może wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, wskazując na nieopłacalność tego rodzaju czynów.

3.5.

Rażącą niewspółmierność ( surowość ) wymierzonych oskarżonemu kar cząstkowych i kary łącznej wyrażającą się w wymierzeniu ich w wymiarze bezwzględnych kar pozbawienia wolności podczas, gdy okoliczności podmiotowe w postaci niekaralności, wzorowego przebiegu służby z licznymi wyróżnieniami uzasadniały skorzystanie przez sąd z możliwości kształtowania represji karnej określonych w przepisach 37a i 37b kk, co uczyniłoby zadość celom kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić, gdy kara ( zastosowana reakcja karna ), jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Za represję rażąco niewspółmierną uznaje się taką karę, która - pomijając dyrektywy wymiaru kary - w sposób istotny lub wręcz drastyczny odbiega od tej, jaką należałoby wymierzyć przy uwzględnieniu okoliczności przedmiotowych charakteryzujących czyn przypisany sprawcy oraz podmiotowych, związanych z jego osobą. Do uznania zasadności zarzutu opartego na podstawie art. 438 pkt 4 kpk konieczne jest wykazanie przez skarżącego sądowi I instancji konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego przy ocenie znaczenia ustalonych okoliczności (tak podmiotowych, jak i przedmiotowych), czy też w zakresie nakazu ich kompletnego uwzględnienia – mających, stosownie do brzmienia art. 53 kk, znaczenie dla wymiaru kary. Orzeczone oskarżonemu kara pozbawienia wolności ( jednostkowe i łączna ) jawią się jako umiarkowana odpłata za wyrządzone bezprawie. Organ orzekający w sprawie słusznie uznał, że działalność przestępcza podjęta przez oskarżonego była karygodna w stopniu znacznym. Oskarżony w sposób rażący sprzeniewierzył się ciążącym na nim powinnościom jako funkcjonariusza policji. Nie budzi wątpliwości także znaczny stopień zawinienia. Oskarżony, jako doświadczony funkcjonariusz doskonale zdawał sobie sprawę, że nie dopełnia ciążących na nim elementarnych obowiązków, lub przekracza swoje uprawnienia. Także względy prewencji generalnej przemawiają za zdecydowanym sankcjonowaniem podobnej przestępczości, podważającej zaufanie obywateli do organów władzy państwowej.

Z drugiej strony należy również wziąć pod uwagę, że wobec policjanta, który stali przez lata na straży prawa, dotkliwy musiał być sam proces karny, w którym występował w roli osoby oskarżonych o popełnienie przestępstw. Wyrok skazujący wyklucza możliwość dalszego wykonywania pracy policjanta. Jednakże orzeczona kara te uwarunkowania uwzględnia. Nie może prowadzić do jej obniżenia: obecny stan zdrowia oskarżonego ( nie stanowi przeciwskazania do odbycia kary ), czy dobra ocena wyników jego pracy jako policjanta ( w świetle przypisanych mu czynów jawi się jako niekompletna ).

Motywacja oskarżonego przy przestępstwach korupcyjnych była naganna, i prowadzi do zaostrzenia wymiaru kary. Obciążająca jest ilość tych czynów. Male kwoty korzyści majątkowych nie muszą być oceniane łagodząco, skora już za takie kwoty był on w stanie sprzeniewierzyć się swojej służbie. W przypadku pozostałych czynów generalnie działał on na rzecz interesu osób kontrolowanych, co naruszało zasadę obiektywizmu i równego traktowania obywateli; pozwala ocenić jednak nieco łagodniej te zachowania oskarżonego. Czyny te zostały popełnione tylko przez okres około sześciu miesięcy, co jednak uprawnia tezę o łatwości i powtarzalności podejmowania przez oskarżonego zachowań karygodnych.

Wymierzona sankcja karne spełni swoje zadania prewencyjne, dając wyraźny sygnał społeczeństwu o braku pobłażliwości dla tego rodzaju przestępczości popełnianej przez policjantów. Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanego przez ograniczenie jego odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynów, jakich się dopuścił.

Wystarczającym przejawem łagodnego potraktowania sprawcy jest wymierzenie mu kary łącznej pozbawienia wolności pozwalającej na jej odbycie w systemie dozoru elektronicznego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie – o wymierzenie oskarżonemu kar cząstkowych i kary łącznej w zw. z art. 37 a i 37 b w dolnych granicach ustawowego zagrożenia karą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do wydanie wyroku uniewinniającego.

Zmiana wysokości orzeczonej kary ( reakcji karnej ) może w wyniku postępowania odwoławczego nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się jako „rażąco niewspółmierna". Owa niewspółmierność w ustawie została poprzedzona określeniem „rażąca", co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku z powodu czwartej podstawy odwoławczej. Określenie „rażąca" należy bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia).

Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jej wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a karą wymierzoną w I instancji.

Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanego przez ograniczenie jego odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił.

Wymierzone jednostkowe kary pozbawienia wolności sąd odwoławczy uznał za adekwatne do wagi czynów i sylwetki sprawcy. Ilość popełnionych przestępstw wskazuje jednak na nieodpowiednie funkcjonowania W. W. jako policjanta; wyrazem tej oceny są orzeczone wobec niego bezwzględna kara pozbawienia wolności – jednostkowe i łączna.

Brak jest jakichkolwiek przekonujących argumentów, które mogłyby powodować w tej sytuacji skorygowane kar jednostkowych temu oskarżonemu w kierunku ich złagodzenia.

Zdaniem sądu odwoławczego sankcja (jej rodzaj i wysokość) została tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego. Efekt „odstraszający” kary ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo będzie karane odpowiednio surowo. Kara ta daje możliwość wychowawczego oddziaływania na sprawcę poprzez odpowiednio długą resocjalizację, aby zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W zakresie prewencji ogólnej, kara ta jako odpowiednio surowa może wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, wskazując na nieopłacalność tego rodzaju czynów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina

Kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak jest podstaw faktycznych i prawnych do korekty wyroku w tych zakresach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 300 złotych opłaty za drugą instancję i 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym, nie znajdując podstaw do zwolnienia go od kosztów sądowych. ( art. 636 § 1 kpk ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

Kara

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana