Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Wołowie w składzie:

Przewodniczący SSR Tomasz Paprocki

Protokolant Edyta Lickiewicz

po rozpoznaniu w dniach 9 października 2013 r. i 23 kwietnia 2014 r.

sprawy

1. B. G. (1), syna R. i T. z domu K., urodzonego (...) w B.

2. P. P., syna J. i L. z domu W., urodzonego w (...)w B.

oskarżonych o to, że

w nocy z 15 na 16 kwietnia 2013 roku w B. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, stosując przemoc w stosunku do R. G. polegającą na zadawaniu uderzeń rękoma po głowie oraz przedramieniu lewym, w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w wysokości 50 złotych, spowodowali u niego obrażenia czynności narządów ruchu i CUN na czas poniżej dni 7 (siedmiu),

tj. o czyn z art. 191 § 2 kk i art. 157 § 2 kk w związku z art. 11 § 2 kk

******************

I.  uznaje oskarżonych B. G. (1) i P. P. za winnych tego, że w nocy z 15 na 16 kwietnia 2013 r. w B. w mieszkaniu pod adresem (...), działając wspólnie i w porozumieniu oraz w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w wysokości 50 zł, pobili R. G. w ten sposób, że P. P. przytrzymywał R. G. na łóżku, a B. G. (1) zadawał mu uderzenia po głowie i lewej ręce nieustalonym narzędziem, powodując tym samym u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci licznych drobnych powierzchownych ran głowy i przedramienia lewego, to jest uznaje oskarżonego B. G. (1) za winnego popełnienia przestępstwa z art. 191 § 2 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a oskarżonego P. P. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 191 § 2 kk i za to na podstawie art. 58 § 3 kk w zw. z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w stosunku do B. G. (1), a na podstawie art. 58 § 3 kk w zw. z art. 191 § 2 kk w stosunku do P. P. wymierza im kary po 1 roku ograniczenia wolności, polegające na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłaty po 180 zł.

Sygn. akt VII K 468/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W nocy z 15 na 16 sierpnia 2013 r. R. G. przebywał w miejscu swojego zamieszkania w B. (...).

Około 1.30 w nocy, gdy spał, do jego mieszkania weszli B. G. (2) i P. P. i podeszli do jego łóżka. P. P. spytał R. G. czy „ma dla niego kasę?”, na co R. G. odpowiedział, że jej nie ma. Wówczas B. G. (2) i P. P., działając w celu wymuszenia zwrotu pożyczonych 50 zł, zaatakowali R. G. w ten sposób, że P. P. powalił go na łóżko i na nim leżał a B. G. (2) uderzał go w głowę i lewe ramię nieustalonym przedmiotem. Wówczas przebudził się śpiący obok S. M., który zaczął odciągać B. G. (2) i szarpać się z nim. Następnie B. G. (2) i P. P. uciekli z mieszkania.

Dowód:

- zeznania R. G., k. 3, 78,

- zeznania S. M., k. 9,

- częściowo wyjaśnienia P. P., k. 60.

W wyniku pobicia R. G. doznał obrażeń w postaci licznych drobnych powierzchownych ran głowy i przedramienia lewego. Obrażenia te wywołane zostały uderzeniami zadanymi przez B. G. (2).

Dowód:

- opinia sądowo – lekarska, k. 13,

- zeznania R. G., k. 3.

W toku postępowania przygotowawczego i sądowego B. G. (2) i P. P. nie przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu.

Sąd zważył:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wina, sprawstwo i okoliczności popełnienia przez oskarżonych czynu opisanego w części dyspozytywnej wyroku nie budziły wątpliwości sądu.

Nie dano wiary wyjaśnieniom oskarżonym w zakresie, w którym kwestionowali swoje sprawstwo, albowiem wyjaśnienia te stały w rażącej sprzeczności z zeznaniami świadków.

Dano wiarę wyjaśnieniom P. P. lecz jedynie w tej części, w której oskarżony potwierdził, że pożyczył kiedyś pokrzywdzonemu 50 zł.

Zeznania pokrzywdzonego i świadka S. M., zdaniem sądu były spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniające. W związku z tym brak było podstaw ku temu, aby odmówić im wiarygodności.

Zeznania świadków potwierdzały się w treści opinii biegłego. Pokrzywdzony odniósł obrażenia, które odpowiadały mechanizmowi działania sprawców opisanemu przez świadków. Nadto zwrócić należy uwagę na fakt, że pokrzywdzony zaraz po zdarzeniu zawiadomił policję i wskazał sprawców.

Pokrzywdzony w zeznaniach jednoznacznie wskazywał, że motywem działania oskarżonych była chęć wymuszenia zwrotu wierzytelności. Wskazują na to zadane pokrzywdzonemu przed pobiciem pytanie o zwrot pożyczki oraz zaatakowanie go zaraz po stwierdzeniu, że nie posiada pieniędzy.

W tym stanie rzeczy sąd uznał, że oskarżeni dopuścili się popełnienia przypisanego im w wyroku czynu, tj. przestępstwa z art. 191 § 2 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Ponieważ pokrzywdzony konsekwentnie wskazywał, że oskarżony P. P. przytrzymywał go na łóżku, gdy B. G. (1) zadawał mu uderzenia nieustalonym narzędziem, uzupełniono w tym zakresie opis przypisanego oskarżonym czynu. Co do uderzeń zadawanych przez P. P. pokrzywdzony stwierdzał, że w tym zakresie posiada jedynie częściową pamięć, pewny był jednak sposobu działania sprawców opisanego w części dyspozytywnej wyroku.

Sąd uznał, że obrażenia, których doznał pokrzywdzony, powstały od uderzeń zadanych przez B. G. (1), bowiem to on miał posłużyć się nieustalonym przedmiotem, którym ranił pokrzywdzonego. Charakter odniesionych przez pokrzywdzonego obrażeń, tj. rany głowy i przedramienia, wskazuje na to, że obrażenia te nie powstały od uderzeń gołymi rękoma.

Wymierzając oskarżonym kary, sąd kierował się wskazaniami opisanymi w art. 53 kk.

Sąd uznał za zasadne skorzystanie z dyspozycji art. 58 § 3 kk oraz że stosownym będzie wymierzenie oskarżonym kar po 1 roku ograniczenia wolności, polegających na wykonywaniu prac na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie.

Dokonując wyboru kary sąd kierował się przede wszystkim tym, aby sprawcy odczuli realne konsekwencje swojego czynu a kara miała charakter wychowawczy. Tego warunku nie spełnia zaś kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, która nie stanowi żadnej realnej dolegliwości dla skazanego. Wymierzanie tego typu kary, w szczególności w stosunku do sprawców młodych, jest zdaniem sądu w przedmiotowym przypadku niezasadne. Wykonywanie nieodpłatnie pracy na cele społeczne może zadziałać na oskarżonych wychowawczo, a w przypadku nie podjęcia pracy kara ta zostanie zamieniona na karę pozbawienia wolności, która również stanowić będzie dla oskarżonych realną, a nie jedynie pozorną dolegliwość.

Stopień odniesionych przez pokrzywdzonego obrażeń, zdaniem sądu nie był również na tyle duży, aby w sprawie koniecznym było wymierzenie surowszej kary.

Okolicznością obciążającą oskarżonego B. G. (1) było to, że to jemu przypisano spowodowanie obrażeń u pokrzywdzonego. Wskazać przy tym należy, że w przypadku pobicia pokrzywdzonego przez więcej niż jedną osobę, spowodowanie obrażeń z art. 157 kk może zostać przypisane tylko w wypadku ustalenia konkretnej osoby, która te obrażenia spowodowała. Niedopuszczalne jest zbiorcze przypisywanie wszystkim sprawcom spowodowania konkretnych obrażeń wywołanych przez niektórych, bądź też tylko jednego ze sprawców pobicia.

Okolicznością obciążającą oskarżonego P. P. była jego uprzednia karalność.

Oskarżeni są młodzi oraz zdolni do wykonywania i podejmowania pracy. Co za tym idzie sąd obciążył ich kosztami procesu.