Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2023 roku

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Przemysław Kociński

Protokolant st. sekretarz sądowy Dorota Dąbrowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2023 roku w Bydgoszczy

w postępowaniu gospodarczym

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.164,84 zł (siedem tysięcy sto sześćdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.217,00 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami, w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się postanowienia o kosztach zawartego w niniejszym wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt VIII GC 1744/22 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., kwoty 7.164,84 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 2 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty. Żądanie obejmowało również zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami.

W uzasadnieniu powód wskazał, że wystawił na rzecz pozwanej spółki fakturę VAT nr (...) z tytułu naprawy pojazdu po szkodzie. Zgodnie z dyspozycją zwrócono się o wypłatę należności do ubezpieczyciela sprawcy szkody, który jednak odmówił przyjęcia odpowiedzialności odszkodowawczej za szkodę z powodu tego, iż właściciel ubezpieczonego pojazdu, biorącego udział w zdarzeniu nie był jej sprawcą. Pozwany dokonał natomiast częściowej zapłaty za w/w fakturę w kwocie 738,98 zł. W związku z odmową zapłaty powód wezwał pozwanego do uregulowania pozostałej należności, co jednakże do dnia wniesienia pozwu okazało się nieskuteczne.

Sąd Rejonowym w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. akt VIII GC 1744/22 wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym dnia 12 października 2022 r., w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od powyższego orzeczenia pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoja rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W treści złożonego sprzeciwu strona pozwana przyznała fakt zarówno wystąpienia zdarzenia, w wyniku którego doszło o uszkodzenia pojazdu marki R. (...) jak również zlecenia przeprowadzenia naprawy powodowej spółce. Nie była również zagadnieniem spornym wysokość należności z tytułu naprawy jak też pozostała, nieuiszczona z tego tytułu część. Jednocześnie jednakże pozwany podniósł zarzut nieistnienia po jego stronie zobowiązania względem powoda. W jego ocenie w niniejszej sprawie za pokrycie kosztów naprawy pojazdu powinien odpowiadać ubezpieczyciel sprawcy szkody, a więc (...) S.A., gdyż szkoda powstała w wyniku ruchu pojazdu marki M. (...). Motywując powyższe pozwany zwrócił uwagę na podstawy odpowiedzialności jak też rodzaje naruszeń dokonanych przez kierującego pojazdem. Jednocześnie wskazał, iż błędnym było stanowisko ubezpieczyciela, który za wyłącznego sprawcę uznał pasażera wysiadającego z pojazdu – w jego ocenie jego wina nie jest wyłączna, co powoduje brak możliwości uchylenia się ubezpieczyciela od odpowiedzialności za działanie ubezpieczonego użytkownika pojazdu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 23 października 2021 r. w B. przy ul. (...) miało miejsce zdarzenie, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) o nr rej. (...), którego leasingobiorcą i posiadaczem był (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B.. Właścicielem pojazdu był (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Do zdarzenia doszło w momencie wysiadania przez P. S., pasażer pojazdu marki M. (...) o nr. rej. (...), z prawej strony pojazdu. W/w pojazd, stanowiący taksówkę, stanowił własność S. R.. Posiadacz przedmiotowego pojazdu posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: akta szkody znajdujące się na płycie CD na k. 55 akt; akta sprawy o wykroczenie o sygn. akt IX W 1170/21

Pozwany w dniu 18 listopada 2021 r. zlecił wykonanie naprawy uszkodzonego pojazdu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B..

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: zlecenie naprawy nr (...) – k. 20 akt.

(...) Sp. z o.o., właściciel pojazdu będącego w posiadaniu pozwanego, upoważnił powoda do odbioru odszkodowania należnego mu od ubezpieczyciela sprawcy szkody – (...) S.A. w W..

Dowód : upoważnienie – k. 18 akt.

Powód wykonał przedmiotową naprawę w całości, zgodnie z kosztorysem (...) nr (...) . Samochód został odebrany przez pozwanego z warsztatu bez zastrzeżeń.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: faktura VAT nr (...) – k. 23 akt.

W związku z wykonaną naprawą, w dniu 30 listopada 2021 r. powód wystawił w stosunku do pozwanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 7.903,82 zł brutto, z terminem płatności określonym na dzień 30 grudnia 2021 r. Jednocześnie jako płatnika wskazano zarówno powoda jak i (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W..

Dowód: faktura VAT – k. 15 akt.

W dniu 10 grudnia 2021 r. pozwany zapłacił na rzecz powoda kwotę 738,98 zł tytułem faktury nr (...), stanowiącą 50% podatku VAT.

Dowód: potwierdzenie przelewu – k. 16 akt, oświadczenie VAT użytkownika pojazdu – k. 17 akt.

Decyzją z dnia 4 stycznia 2022 r. w sprawie (...) S.A. odmówił przyznania odszkodowania. W treści decyzji wskazano, iż winę za zaistniałą szkodę ponosi pasażer pojazdu ubezpieczonego, co wyklucza odpowiedzialność ubezpieczyciela posiadacza pojazdu mechanicznego. Decyzja została dostarczona stronie pozwanej.

Dowód : decyzja z dnia 04.01.2022 r. – k. 26 akt.

Prawomocnym wyrokiem nakazowym z dnia 13 stycznia 2022 r. (sygn. akt IX W 1170/21) P. S. został uznany winnym m.in. tego, iż w dniu 23 października 2021 r. ok. godz. 21:15 w B. ul. (...) będąc pasażerem samochodu marki M. o nr. rej. (...) otworzył drzwi bez upewnienia się czy nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa i doprowadził do zderzenia z samochodem marki R. o nr rej. (...). Czynem tym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i naruszył obowiązujące przepisy prawa tj. został uznany winnym wykroczenia z art. 86 § 1 kodeksu wykroczeń w zw. z art. 45 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Dowód: wyrok nakazowy z 13.01.2022 r. – akta sprawy o wykroczenie o sygn. akt IX W 1170/21.

W wiadomości mailowej z dnia 4 marca 2022 r. skierowanej do (...) S.A., powód wskazał, iż nie otrzymał rozliczenia po naprawie blacharsko-lakierniczej (...).

W odpowiedzi (...) S.A. przekazał powódce decyzję z dnia 4 stycznia 2022 r.

Dowód: wiadomości mailowe – k. 24-25 akt.

Pismem z dnia 26 kwietnia 2022 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 7.164,84 zł z tytułu należności z tytułu świadczenia usługi blacharsko-lakierniczej dotyczącej faktury VAT nr (...) związanej ze szkodą nr (...). Termin zapłaty został określony na dzień 15 maja 2022 r., którego niedotrzymanie miało skutkować skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego.

Powyższe zostało odebrane przez pozwanego w dniu 19 maja 2022 r.

Dowód: wezwanie do zapłaty – k. 27 akt; potwierdzenie odbioru – k. 28 akt.

W dniu 27 maja 2022 r. w wiadomości mailowej powód ponownie wezwał pozwanego do zapłacenia należności w kwocie 7.164,84 zł. Poinformował także, że ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC, ponieważ nie stwierdzono winy właściciela pojazdu.

Dowód : wiadomość mailowa z 27.05.2022 r. – k. 30 akt,

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, jak również na podstawie przedłożonych przez strony oraz zgromadzonych w toku niniejszego procesu dokumentów prywatnych, których autentyczność i wiarygodność nie budziły wątpliwości Sądu. Jednocześnie żadna ze stron nie podnosiła jakichkolwiek zarzutów w tym zakresie.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 16 stycznia 2023 r. Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominął dowód z zeznań świadków zawnioskowanych przez obie strony procesu jak również na tej samej podstawie prawnej pominął dowód z przesłuchania stron. Podkreślić należało, iż w okolicznościach niniejszej sprawy i zgromadzonego dotychczas materiału ich przeprowadzenie było zbędne i prowadziłoby jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania – z jednej strony okoliczności związane ze zleceniem naprawy pojazdu oraz jej wykonaniem czy wysokością należności z tego tytułu nie były sporne, a z drugiej kwestie dotyczące podmiotu odpowiedzialnego za wystąpienie szkody w pojeździe użytkowanym przez pozwanego dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie miały znaczenia. W tym miejscu należało jedynie zauważyć, iż powód swoje roszczenie opierał na podstawie stosunku obligacyjnego zawartego pomiędzy stronami, dla którego to zagadnienie podmiotu odpowiedzialnego za szkodę w majątku pozwanego nie miało znaczenia.

Przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym ocenia on wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd zważył, co następuje:

Przechodząc do rozważań merytorycznych wskazać należało, iż bezspornym w sprawie był fakt zlecenia przez pozwanego (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. powodowi (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. naprawy powypadkowej pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...) w związku ze szkodą jaka miała miejsce w dniu 23 października 2021 r., za którą to (...) S.A. odmówił wypłaty odszkodowania. Nie było również kwestionowane to, iż rzeczona naprawa została wykonana w całości, w sposób prawidłowy, zaś wskazana w treści faktury VAT należność stanowiła umówione wynagrodzenie za przeprowadzone czynności.

W tym stanie rzeczy, nie budziło więc wątpliwości Sądu – i wydaje się również, że samych stron – iż pomiędzy powodem a pozwanym doszło do nawiązania stosunku obligacyjnego, z którego to (...) Sp. z o.o. wywodził swoje roszczenie.

Dokonując jego kwalifikacji należało podkreślić, iż powszechnie akceptowany pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 listopada 2004 r. sygn. akt V CK 235/04 (Biul. SN 2005 nr 4) stanowi, że umowa o oddaniu samochodu do naprawy jest umową mieszaną, do której stosować należy przepisy umowy o dzieło i umowy przechowania. Wykonanie naprawy powinno zostać zatem ocenione pod kątem przepisów umowy o dzieło. Natomiast kwestie związane z pozostawieniem pojazdu u wykonawcy naprawy należy oceniać przez pryzmat przepisów dotyczących umowy przechowania.

Istotą umowy o dzieło jest osiągnięcie określonego, zindywidualizowanego rezultatu w postaci materialnej lub niematerialnej. Umowa taka jest bez wątpienia umową rezultatu. Czynności naprawcze wykonane przez pozwanego bezsprzecznie stanowiły dzieło w rozumieniu art. 627 k.c. Wskazuje się, że w art. 627 k.c. nie zdefiniowano pojęcia dzieła, stwierdzono jedynie, że ma to być dzieło oznaczone, przez co rozumie się bliższe określenie rezultatu pożądanego przez zamawiającego. Jednocześnie, co wprost wynika z treści wyżej wskazanego przepisu, jest to umowa o charakterze odpłatnym i wzajemnym – obowiązkowi strony wykonującej naprawę odpowiada zobowiązanie drugiej do uiszczenia umówionego wynagrodzenia.

W świetle powyższego, uwzględniając bezsporny fakt wykonania w całości i w sposób prawidłowy zleconych czynności naprawczych, a więc tej części stosunku zobowiązaniowego, która spoczywała na powodzie, po stronie zlecającego, a więc pozwanej, zaktualizował się obowiązek uiszczenia wynagrodzenia za naprawę pojazdu.

W niniejszej sprawie jasnym było, iż przedmiotowa zapłata miała nastąpić w założeniu stron za pośrednictwem ubezpieczyciela domniemanego sprawcy szkody. Nie ulegało bowiem wątpliwości, iż w tym zakresie powód otrzymał stosowane upoważnienie do odbioru należnego poszkodowanemu odszkodowania bezpośrednio od powyższego podmiotu (w tym przypadku (...) S.A). Doświadczenie zawodowe Sądu oraz aktualnie obowiązujące warunki społeczno-gospodarcze wskazują, iż takowy sposób regulowania zobowiązań z tytułu naprawy pojazdów, które są skutkiem działania osób trzecich, ma charakter powszechny i jednocześnie w pełni dopuszczalny. Stanowi udogodnienie przede wszystkim dla pomiotu, który doznał szkody – nie musi on bowiem angażować własnych środków finansowych celem zapłaty za zrealizowaną naprawę, a następnie dochodzić ich zwrotu bądź od ubezpieczyciela bądź podmiotu bezpośrednio odpowiedzialnego. Przedmiotowy sposób pomija jeden z etapów likwidacji szkody, upraszczając całą procedurę. Jednocześnie jednak sam w sobie nie prowadzi on do zniweczenia obowiązków wynikających z zawartej umowy naprawy pojazdu – w dalszym ciągu zobowiązany do zapłaty za wykonane dzieło pozostaje podmiot zlecający rzeczone czynności, który jedynie wykonuje działanie o technicznym charakterze, polegające na „przekierowaniu” przysługującego mu odszkodowania na rachunek warsztatu. Brak jej dokonania, a więc odmowa wypłaty świadczenia przez ubezpieczyciela, powoduje, iż zlecający uchybia swoim obowiązkom wynikającym z umowy o dzieło, a związanych z koniecznością zapłaty umówionego wynagrodzenia.

Warto w tym miejscu podkreślić, iż takowy sposób rozliczenia nie powoduje żadnych zmian podmiotowych w zakresie czy to umowy naprawy pojazdu jak też stosunku wynikającego ze zdarzenia szkodowego. To zlecający naprawę w dalszym ciągu pozostaje podmiotem poszkodowanym i to jemu przysługuje wierzytelność w stosunku do sprawcy szkody czy jego ubezpieczyciela. Jak zaznaczono wyżej samo bowiem upoważnienie do odbioru odszkodowania stanowi wyłącznie czynność o charakterze technicznym i nie wywołuje żadnych skutków materialnoprawnych. W szczególności nie sposób przypisać mu cech umowy przelewu wierzytelności. Oczywiście w obecnych warunkach społeczno-gospodarczych ostatni ze wskazanych sposobów regulowania wynagrodzenia za wykonaną naprawę również jest często praktykowany, jednakże dla możliwości jego wystąpienia koniecznym było ustalenie, iż takowa czynność miała faktycznie miejsce. W niniejszej sprawie nie tylko brak w tym przedmiocie jakiegokolwiek dowodu (w szczególności dokumentu zawierające w tym przedmiocie jednoznaczne ustalenia), ale przede wszystkim same strony w zgodnych oświadczeniach złożonych w toku rozprawy wskazały, iż nie została zawarta żadna umowa cesji wierzytelności. Tym samym uprawnienie w tym przedmiocie wobec sprawcy i jego ubezpieczyciela pozostawało w dyspozycji pozwanego, względnie leasingodawcy.

W świetle więc powyższego w ocenie Sądu należało w sposób jednoznaczny podkreślić, iż brak było jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż powództwo strona powodowa winna skierować w stosunku do (...) S.A. Nie istniał bowiem żaden stosunek prawny, czy to umowny czy to bazujący na czynie niedozwolonym, który mógłby stanowić podstawę dla legitymacji czynnej (...) Sp. z o.o. w takiej konfiguracji. Jak już wielokrotnie wskazano w ramach niniejszego uzasadnienia – umowa została zawarta pomiędzy powodem a pozwanym i tym samym prawa i obowiązki z niej wynikające spoczywały na tych dwóch podmiotach. O ile nie sposób było zaprzeczyć występowaniu w/w ubezpieczyciela w ramach wzajemnych rozliczeń, o tyle powyższe miało postać wyłącznie czysto techniczną, sprowadzającą się do przelania środków pieniężnych na określony rachunek, nie powodując przeniesienia jakichkolwiek praw czy zobowiązań. Tym samym, z uwagi na brak złączenia powoda i (...) S.A. jakimkolwiek węzłem prawnym, który swoje źródło miałby w uszkodzenia pojazdu użytkowanego przez pozwanego, nie istniały żadne podstawy do przeprowadzania w toku niniejszego procesu postępowania dowodowego dotyczącego podstaw odpowiedzialności ubezpieczyciela. Powyższe bowiem były całkowicie irrelewantne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, która dotyczyła zapłaty za wykonane przez powoda, a zlecone przez pozwanego dzieło w postaci naprawy pojazdu po szkodzie. Abstrahując od tego, iż w prawomocnie zakończonym postępowaniu wykroczeniowym jako podmiot odpowiedzialny za zdarzenie został uznany pasażer pojazdu marki M. (...), a nie jego kierowca (ubezpieczony w ramach OC w (...) S.A.), należało zauważyć, iż przyjęcie stanowiska zaprezentowanego przez pozwanego w sprzeciwie (a skupiającego się na wykazaniu sprawstwa bądź co najmniej przyczynienia się kierowcy) nie uprawniało jeszcze powoda do wystąpienia z powództwem przeciwko w/w ubezpieczycielowi. Jak podkreślono już wyżej, uzyskał on wyłącznie upoważnienie do odbioru odszkodowania, a nie prawo do wierzytelności przysługującej poszkodowanemu. W świetle powyższego nie sposób było również uznać rzeczonego powództwa za przedwczesnego – obowiązek zapłaty wynagrodzenia powstał bowiem już z chwilą spełnienia świadczenia wzajemnego, a więc naprawienia pojazdu i jednocześnie był całkowicie niezależny od decyzji ubezpieczyciela – były to bowiem dwa odrębne i co do zasady niezależne od siebie stosunki prawne.

Niezasadne w tym kontekście były również zarzuty odnoszące się do rzekomej bierności powoda, który w ocenie pozwanego miał nie dążyć do zaspokojenia dochodzonego roszczenia od ubezpieczyciela sprawcy szkody. Jak już kilkukrotnie podkreślano – zakład naprawczy został wprawdzie upoważniony do odbioru odszkodowania, jednakże nie upoważniało go to do dochodzenia z tego tytułu jakichkolwiek roszczeń, w tym składania reklamacji czy odwołań na etapie postępowania likwidacyjnego. W sprawie, nie doszło bowiem do zawarcia umowy cesji, na mocy której powód nabyłby dochodzone roszczenie, co umożliwiłoby mu dochodzenie zaległości powstałych z tytułu kosztów naprawy pojazdu właśnie od ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia. Powyższe nie miało jednakże miejsca, a zatem jedynym uprawnionym do występowania względem ubezpieczyciela był pozwany.

Dla określenia podmiotu zobowiązanego do zapłaty wynagrodzenia powoda w ocenie Sądu żadnego znaczenia nie miała okoliczność ujawnienia w treści faktury jako płatnika danych ubezpieczyciela. Po pierwsze sama faktura jako dokument o charakterze księgowym nie przesądza o tym pomiędzy jakimi stronami została zawarta umowa, a więc tym samym kto jest podmiotem zobowiązanym do zapłaty za usługę. Po drugie przepisy art. 106e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), który reguluje elementy faktury, nie wskazuje na możliwość umieszczenia danych „płatnika” na rzeczonym dokumencie. Co więcej – rzeczona ustawa nie zawiera definicji takowego zwrotu zaś posługuje się nim wyłącznie w rozumieniu jakie nadane zostało przez ustawę z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Zgodnie z nim płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu (art. 8). Nie sposób uznać, iż (...) S.A. w niniejszej sprawie pełniło taką właśnie funkcję. Tym samym w ocenie Sądu użycie rzeczonego zwrotu w żaden sposób nie wpływało na zakres zobowiązań stron czy podmiotów trzecich.

W tym stanie sprawy należało stwierdzić, że dochodzone roszczenie zasługiwało na uwzględnienie w całości, albowiem pozwana spółka zleciła naprawę, którą to powód wykonał, co z resztą nie było zagadnieniem spornym pomiędzy stronami. Z tego tytułu wystawiona została faktura nr (...) na kwotę 7.903,82 zł. Mając na uwadze dotychczas pokrytą część w wysokości 738,98 zł, do zapłaty pozostało zatem 7.164,84 zł. W związku z tym Sąd w punkcie I wyroku na podstawie art. 627 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda w/w kwotę.

O odsetkach od powyższej należności Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 2 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty. Takowe ustalenie daty naliczenia odsetek znajdowało potwierdzenie w treści przedłożonej faktury VAT, gdzie wskazano, iż zapłata nastąpi w formie przelewu w terminie do 30 grudnia 2021 r.

Jedynie na marginesie powyższych rozważań, nie przesądzając w żaden sposób podmiotu odpowiedzialnego za uszkodzenie pojazdu użytkowanego przez pozwanego, należało wskazać, iż niniejsze rozstrzygnięcie w żaden sposób nie zamyka (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. drogi do uzyskania zwrotu należności za naprawę. W dalszym ciągu pozwana spółka jest bowiem stroną poszkodowaną – mimo, iż szkoda została zlikwidowana w naturze, o tyle w jej miejsce powstało roszczenie o zwrot poniesionych z tego tytułu kosztów. Niezbędnym w tym zakresie jest podjęcie odpowiednich działań, skierowanych przeciwko właściwemu podmiotowi. Jedynie na marginesie należało zaznaczyć, iż pojęcie szkody obejmuje nie tylko koszty bezpośrednio związane z danym zdarzeniem, ale również wszystkie te, które pozostają z nim w związku przyczynowo-skutkowym.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c., a więc w oparciu o zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Przegrywający sprawę pozwany powinien zwrócić powodowi kwotę 400,00 złotych tytułem uiszczonej opłaty sądowej od pozwu, kwotę 17,00 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego oraz koszty zastępstwa prawnego, które – wedle stawki minimalnej – opiewały na kwotę 1.800,00 złotych (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych; tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 265). Łączenie więc Sąd w punkcie II wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.217,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Przemysław Kociński