Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2022 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Andrzej Kot (spr.)

Protokolant: Magdalena Szymczak

przy udziale prokuratora Prokuratury (...) Dariusza Sulikowskiego

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2022 r.

sprawy J. K. oskarżonego o czyny z:

art. 258 § 1 kk, z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.

W. P. oskarżonego o czyny z:

art. 258 § 1 kk, z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.

D. F. oskarżonego o czyny z:

art. 258 § 1 kk, z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 6 lipca 2022 r. sygn. akt III K 155/20

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonych D. F., J. K., W. P. w ten sposób, że :

a.  kwalifikację prawną czynów przypisanych oskarżonym w punkcie IV, V i VI części rozstrzygającej uzupełnia o przepis art. 4 § 1 k.k.;

b.  za podstawę wymiaru kary za czyny przypisane oskarżonym w punktach IV, V i VI części rozstrzygającej przyjmuje przepis art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych w brzmieniu obowiązującym do 23.06.2020r. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

c.  obniża wymierzoną W. P. w punkcie IV części rozstrzygającej karę pozbawienia wolności do roku i 4 (czterech) miesięcy;

d.  obniża orzeczone wobec D. F. i J. K. kary łączne pozbawienia wolności do roku i 4 (czterech) miesięcy;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec D. F., J. K., W. P. utrzymuje w mocy;

III.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23.06.2020r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu W. P. karę łączną roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności zaliczając na jej poczet na podstawie art. 63 § 1 k.k. okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego od 15 grudnia 2018 roku godz. 8.30 do 01 lutego 2019 roku godz. 14.10;

IV.  zwalnia oskarżonych od obowiązku poniesienia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaliczając wydatki poniesione w tym postępowaniu na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W. P., D. F. i J. K. zostali oskarżeni o to, że :

I.  w okresie od listopada 2018 r. do dnia 15 grudnia 2018 r. we W. brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej, kierowanej przez nieustalone osoby, w skład której wchodzili m.in.: J. K., D. F. i W. P. oraz inne nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wyrabianiu wyrobów tytoniowych znacznej wartości bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

II.  w okresie od listopada 2018 r. do dnia 15 grudnia 2018 r. we W., działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu,
w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, wytwarzali bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych wyroby tytoniowe znacznej wartości w ilości nie mniejszej niż 3.800 kg krajanki tytoniowej, a nadto usiłowali wytwarzać bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych wyroby tytoniowe znacznej wartości w ilości nie mniejszej niż 4.372 kg suszu tytoniowego, jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie przez Policję, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca
2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 6 lipca 2022 r., sygn.. akt: III K 155/20 :

I.  uznał oskarżonego W. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego D. F. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  uznał oskarżonego J. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  uznał oskarżonego W. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie czynu, że wytwarzali bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych wyroby tytoniowe znacznej wartości w ilości nie mniejszej niż 1.900 kg krajanki tytoniowej i przyjął, że czyn ten stanowi przestępstwo z art. z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 12a ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych w zw. z art. 14 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 57 § 1 k.k. oraz przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku wymierzył mu
karę 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  uznał oskarżonego D. F. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie czynu, że wytwarzali bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych wyroby tytoniowe znacznej wartości w ilości nie mniejszej niż 1.900 kg krajanki tytoniowej, to jest przestępstwa z art. z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 12a ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych w zw. z art. 14 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz w zw. z art. 57 § 1 k.k. i przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  uznał oskarżonego J. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie czynu, że wytwarzali bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych wyroby tytoniowe znacznej wartości w ilości nie mniejszej niż 1.900 kg krajanki tytoniowej, to jest przestępstwa z art. z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 12a ust. 2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 12a ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych w zw. z art. 14 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. oraz w zw. z art. 57 §1 k.k. i przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 24 czerwca 2020 roku wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 85a k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył
orzeczone wobec oskarżonego W. P. kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 85a k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył
orzeczone wobec oskarżonego D. F. kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IX.  na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 85a k.k. oraz art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył
orzeczone wobec oskarżonego J. K. kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

X.  na podstawie art. 14a ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych orzeka przepadek rzeczy stanowiącej przedmiot przestępstwa w postaci: 5 sztuk metalowych noży do krajalnicy wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 1, korpusu stalowego maszyny d cięcia tytoniu wraz ze stalową obudową i 5 sztuk metalowych noży do cięcia wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 2 i 3, urządzenia do mieszania tytoniu w kolorze czerwonym, maszyny do cięcia tytoniu w kolorze niebieskim, niekompletnej maszyny do cięcia tytoniu w kolorze niebieskim, wagi elektronicznej, pojemnika z aromatem tytoniu, 2 sztuk spryskiwaczy, 38 sztuk pustych kartonów, 558 kg sprasowanych liści tytoniu w kolorze ciemnobrunatnym, 1494 kg sprasowanych liści tytoniu w kolorze żółtym, 2309 kg krajanki liści tytoniu w kolorze żółtym i ciemnobrunatnym, 11 kg drobno pokrojonego tytoniu wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 4-14, urządzenia do zagłuszania sygnału GSM wymienionego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 15;

XI.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej
pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu W. P. okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 15 grudnia 2018r. od godz. 8:30 do dnia 1 lutego 2019r. do godz. 14:10, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XII.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej
pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu D. F. okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 15 grudnia 2018r. od godz. 8:30 do dnia 1 lutego 2019r. do godz. 14:10, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XIII.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej
pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu J. K. okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 15 grudnia 2018r. od godz. 8:30 do dnia 1 lutego 2019r. do godz. 14:10, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

XIV.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu D. F. dowody rzeczowe w postaci telefonu komórkowego marki M., karty SIM (...) wymieniane w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 16-17, a oskarżonemu W. P. dowody rzeczowe w postaci telefonu komórkowego marki N., 3 kart SIM sieci (...), telefonu komórkowego marki i. wymienione w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 18-22;

XV.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu J. G. dowody rzeczowe w postaci 33 banknotów o nominałach 100 i 50 zł, wymienionych i oznaczonych w protokole zapakowania depozytu wartościowego z dnia 22 czerwca 2020r;

XVI.  na podst. art. 627 k.p.k. i art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie: W. P. 3927,30 zł (trzy tysiące dziewięćset dwadzieścia siedem złotych i trzydzieści groszy), D. F. 3 543,66 zł (trzy tysiące pięćset czterdzieści trzy złote sześćdziesiąt sześć groszy), J. K. 2 643,66 zł (dwa tysiące sześćset czterdzieści trzy złote sześćdziesiąt sześć groszy), w tym wymierzył im opłaty w kwocie po 300 zł (trzysta złotych).

Apelacje od tego wyroku wnieśli za pośrednictwem swoich obrońców - oskarżeni W. P. i D. F..

Obrońca oskarżonego D. F. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na dowolnym i bezkrytycznym ustaleniu na podstawie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, że oskarżony D. F. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej działającej w okresie od listopada 2018 r. do 15 grudnia 2018 r. we W., kierowanej przez nieustalone osoby, w skład której wchodzili m.in.: J. K., W. P. oraz inne nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wyrabianiu wyrobów tytoniowych znacznej wartości bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych, podczas gdy mając na uwadze całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, opartego głównie na wyjaśnieniach innych oskarżonych i zeznaniach świadków, w zakresie dotyczącym oskarżonego D. F., tj. J. K., W. P., M. R. i J. H., brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że oskarżony D. F. we wskazanym w akcie oskarżenia okresie, tj. od listopada 2018 r. do 15 grudnia 2018 r. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, która cechowała się wyodrębnioną i trwałą strukturą, istnieniem określonych więzi organizacyjnych o pewnej trwałości, występowaniem określonych ról w ramach struktury, wspólnym planowaniem, wyrabianiem wyrobów tytoniowych znacznej wartości bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych oraz poczuciem więzi i wspólnoty pomiędzy członkami grupy, przy czym osoby te w ogóle nie wskazują w jakimkolwiek w zakresie, aby oskarżony D. F. w ogóle funkcjonował w ramach takowej grupy przestępczej, a zatem oskarżonemu nie sposób przypisać popełnienie przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.

2)  naruszenie prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu tj. art. 12a ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w zw. z art. 98 ust. 5 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym przez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że oskarżony D. F. wytworzył bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych wyroby tytoniowe znacznej wartości w ilości nie mniejszej niż 1.900 kg krajanki tytoniowej, podczas gdy w świetle definicji zawartej w art. 98 ust. 5 pkt 1 ustawy o podatku akcyzowym krajanka tytoniowa nie stanowi wyrobu tytoniowego w postaci tytoniu do palenia, albowiem przed jej dostarczeniem do docelowego konsumenta konieczna jest dalsza obróbka przemysłowa.

3)  rażącej niewspółmierności kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu D. F. w pkt V zaskarżonego wyroku, albowiem ze względu na krótki charakter działania oskarżonego i jego niewielki udział w całym procederze właściwe byłoby wymierzenie mu kary ograniczenia wolności.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w jego pkt II poprzez uniewinnienie oskarżonego D. F. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku.

2)  zmianę zaskarżonego wyroku w jego pkt V poprzez przyjęcie, że czyn zarzucany oskarżonemu polegał na przechowywaniu wyrobów akcyzowych stanowiących przedmiot czynu zabronionego, tj. przestępstwo skarbowe z art. 65 § 1 k.k.s. i wymierzenie mu na tej podstawie kary 200 stawek dziennych grzywny w kwocie 120 zł każda.

3)  zasądzenie na rzecz oskarżonego poniesionych kosztów obrony w sprawie.

4)  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt V i wymierzenie oskarżonemu D. F. kary ograniczenia wolności.

Obrońca oskarżonego W. P. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na dowolnym i bezkrytycznym ustaleniu na podstawie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, że oskarżony W. P. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej działającej w okresie od listopada 2018 r. do 15 grudnia 2018 r. we W., kierowanej przez nieustalone osoby, w skład której wchodzili m.in.: J. K., D. F. oraz inne nieustalone osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na wyrabianiu wyrobów tytoniowych znacznej wartości bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych, podczas gdy mając na uwadze całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, opartego głównie na wyjaśnieniach innych oskarżonych i zeznaniach świadków, w zakresie dotyczącym oskarżonego W. P. tj. J. K., D. F., M. R. i J. H., brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że oskarżony W. P. we wskazanym w akcie oskarżenia okresie, tj. od listopada 2018 r. do 15 grudnia 2018 r. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, która cechowała się wyodrębnioną i trwałą strukturą, istnieniem określonych więzi organizacyjnych o pewnej trwałości, występowaniem określonych ról w ramach struktury, wspólnym planowaniem, wyrabianiem wyrobów tytoniowych znacznej wartości bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych oraz poczuciem więzi i wspólnoty pomiędzy członkami grupy, przy czym osoby te w ogóle nie wskazują w jakimkolwiek w zakresie, aby oskarżony W. P. w ogóle funkcjonował w ramach takowej grupy przestępczej, a zatem oskarżonemu nie sposób przypisać popełnienie przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.

2)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to:

1)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

a)  dokonanie całkowicie dowolnej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny dowodu z zeznań świadka A. S. i przyjęcie na podstawie, ż oskarżony W. P. wytworzył bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyroby tytoniowe znacznej wartości w ilości nie mniejszej niż 1.900 kg krajanki tytoniowej, a nadto usiłował wytworzyć bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych wyroby tytoniowe znacznej wartości w ilości nie mniejszej niż 4.372 kg suszu tytoniowego, jednak zatrzymanego celu nie osiągnął ze względu na zatrzymanie przeze policję, podczas gdy w toku postępowania przed Sądem I instancji świadek A. S. odwołał swoje zeznania złożone w toku postępowania i wskazał, że nie pamięta jaka osoba była nazywana przez współoskarżonych szefem, a brak jest innych dowodów świadczących o posiadaniu przez oskarżonego W. P. wiedzy o cięciu tytoniu na posesji znajdującej się przy ulicy (...) we W. oraz wskazujących na cel przyjazdu W. P. na posesję położona przy ul. (...) we W. inny niż naprawa maszyn przeznaczonych do cięcia suszu roślinnego, co miało wpływ na treść wyroku w zakresie przypisania oskarżonemu W. P. popełnienia czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku.

b)  dokonanie całkowicie dowolnej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny dowodu z zeznań świadka K. R. i przyjęcia na ich podstawie, że oskarżony W. P. brał udział w rozładowywaniu liści tytoniu znajdujących się w busie marki P. (...) i wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w postaci krajanki tytoniowej, podczas gdy świadek zatrzymał oskarżonego W. P. już po opuszczeniu posesji znajdującej się przy ulicy (...) we W. i nie posiadał informacji na temat celu w jakim oskarżony W. P. przybył na posesję położną przy ul. (...) we W. oraz jakie czynności wykonywał na tej posesji, co miało wpływ na treść wyroku w zakresie przypisania oskarżonemu W. P. popełnienia czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku;

c)  dokonanie całkowicie dowolnej i sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oceny dowodu z zeznań świadka M. J. i przyjęcia na ich podstawie, że oskarżony W. P. brał udział w rozładowywaniu liści tytoniu znajdujących się w busie marki P. (...) i wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w postaci krajanki tytoniowej, podczas gdy świadek zatrzymał oskarżonego W. P. już po opuszczeniu posesji znajdującej się przy ulicy (...) we W. i nie posiadał informacji na temat celu w jakim oskarżony W. P. przybył na posesję położoną przy ul. (...) we W. oraz jakie czynności wykonywał na tej posesji, co miało wpływ na treść wyroku w zakresie przypisania oskarżonemu W. P. popełnienia czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku.

2)  art. 182 § 3 w zw. z art. 186 § 1 w zw. z ar. 391 § 2 k.p.k. poprzez pouczenie świadka A. B. o prawie do odmowy składania zeznań z uwagi na fakt, że jest ona konkubiną oskarżonego W. P. podczas gdy świadek A. B. powinna zostać pouczona o prawie do odmowy składania zeznań również w oparciu o treść art. 182 § 3 k.p.k. w związku z prowadzonym przeciwko niej postępowaniem karnym w (...) Prokuratury (...)w K. pod sygn. akt: (...), o czym świadek winien zostać pouczony przez Sąd I instancji, a co winno skutkować odczytaniem wyjaśnień złożonych w sprawie prowadzonej przez (...) Prokuratury (...)w K. pod sygn.. akt: (...) w trybie art. 381 § 2 k.p.k., zwłaszcza że przedmiotowe akta postępowania przygotowawczego zostały dołączone do akt niniejszego postępowania karnego.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w jego pkt I poprzez uniewinnienie oskarżonego W. P. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 2 części wstępnej wyroku.

2)  zmianę zaskarżonego wyroku w jego pkt IV poprzez uniewinnienie oskarżonego W. P. od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożył obrońca oskarżonych W. P. i D. F., a zatem ograniczone zostało ono do tego wniosku.

Apelacje obrońcy oskarżonych W. P. i D. F. zasługiwały na uwzględnienie tylko w części kwestionującej wymiar kary. Pozostałe zarzuty apelującego obrońcy były chybione.

Przedmiotem zainteresowania i rozważań Sądu Okręgowego był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i istotnych dla sprawy, jak nakazuje art. 410 k.p.k. Podstawę ustaleń zaś stanowiły dowody uznane przez sąd za wartościowe i wiarygodne. Sąd Okręgowy po dokonaniu analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, zajął trafne stanowisko co do meritum sprawy sprowadzające się do tezy, że oskarżeni W. P. i D. F. dopuścili się przypisanych im czynów. Wnikliwa analiza tego materiału prowadzi do wniosku, że ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie są w pełni prawidłowe, a w konsekwencji podniesione w apelacjach zarzuty jawią się jako całkowicie bezpodstawne. Nie znajdują też one potwierdzenia w wynikach przeprowadzonego przewodu sądowego, które wskazują, że Sąd pierwszej instancji poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne i wyciągnął z nich właściwe wnioski. Swoje stanowisko w tym przedmiocie oparł na całokształcie okoliczności ujawnionych w postępowaniu, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia jak tego wymaga dyspozycja 410 k.p.k. Zawarta tam argumentacja jest logiczna, przekonywująca, pozbawiona błędu i nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k. Jako taka zasługuje na pełna aprobatę.

Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje przyjęte w judykaturze stanowisko, iż kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania), albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym. Przeprowadzona kontrola odwoławcza tego rodzaju mankamentów w dokonanej ocenie dowodów nie wykazała.

Ustosunkowując się do zarzutów obrońcy kwestionującego udział oskarżonych w zorganizowanej grupie przestępczej tj. w zakresie czynu z art. 258 § 1 k.k., na wstępie należy określić kryteria pozwalające na przyjęcie działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Sąd Apelacyjny podziela w tym zakresie stanowisko, że grupa zorganizowana to coś znacznie więcej niż współsprawstwo czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. Istotą "zorganizowania" jest więc istnienie wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem zorganizowania) o określonej trwałości oraz występujące w niej więzy organizacyjne oparte na porozumieniu, zaś elementami pozwalającymi na wyodrębnienie takiej zorganizowanej grupy przestępczej, wspólne planowanie przestępstw, akceptacja celów oraz skoordynowany sposób działania. Brak ustalonego kierownictwa, hierarchii grupy, nie wyklucza możliwości uznania grupy przestępczej za zorganizowaną. Wystarczy, że posiada trwałą strukturę poziomą - z reguły ze stałym gronem uczestników koordynujących jej działalność według ustalonych reguł. W przypadku grupy przestępczej nie jest wymagany szczególny poziom jej organizacji, wystarczająca jest organizacja na poziomie zaledwie podstawowym, ale z podziałem ról, a zorganizowaną grupę mogą tworzyć osoby, których celem jest popełnianie przestępstw, o luźnym związku, m.in. bez stałych ról, ale w każdym razie o większym określeniu ról niż przy współsprawstwie (wyrok SN z 13 listopada 2013 r., II KK 170/13, Prok. i Pr. 2014/2, poz. 15). Do przypisania przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. nie jest nawet konieczna wiedza o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, mechanizmów funkcjonowania. Wystarczy tylko gotowość sprawcy do spełnienia zadań służących tej grupie. Wnikliwa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, że oskarżeni P. i F. w takiej grupie brali udział. W ramach tej grupy, każdy z jej członków pełnił ściśle określoną rolę, choć nie wszyscy być może się dobrze znali. Oskarżony P. pośredniczył w zakupie maszyn do cięcia tytoniu, przy użyciu których wyroby tytoniowe były wytwarzane (patrz wyjaśnienia J. G. k.103-104). W przypadku awarii owych maszyn P. reagował i organizował naprawę (patrz wyjaśnienia J. G. k.103-104). Prawidłowo Sąd I instancji ustalił, że W. P. użytkował wynajmowane samochody dostawcze z różnych wypożyczalni samochodów, w tym od spółki (...) Sp. z o.o. Użytkował także samochód wypożyczony ze spółki (...) Sp. z o.o. przez W. L., będącego partnerem jego córki. Nadto pożyczał auto dostawcze od swojej siostry E. D.. Pojazdami tymi dowożono tytoń na posesję przy ul. (...) we W., gdzie był następnie przetwarzany na krajankę tytoniową. P. przywoził tytoń i go rozładowywał, na co także wymownie i jednoznacznie wskazują wyjaśnienia J. G. k.103-104, pomijając nawet bezsporny fakt zatrzymania P. i wyniki przeszukania auta po wyjeździe z miejsca przestępstwa w dniu 15 grudnia 2018 roku. W samochodzie typu bus marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) ujawniono urządzenie zagłuszające sygnał (...) oraz resztki liści tytoniu. Fakt posługiwania się przez P. takim urządzeniem świadczy o konspiracyjnym charakterze jego działalności charakterystycznym właśnie dla grupy przestępczej. Z kolei poza sporem jest, że w dniu 10 listopada 2018 roku, D. F., działając na polecenie nieustalonej osoby, wynajął od G. R. pomieszczenie znajdujące się przy ul. (...) we W.. Pomieszczenia te miały służyć do wytwarzania krajanki tytoniu, choć właścicielowi posesji D. F. przekazał, że będzie tam prowadzona działalność stolarska. Do pomieszczenia została przewieziona maszyna do cięcia roślin, która była wykorzystywana do cięcia tytoniu, waga elektroniczna, pojemniki z aromatami spożywczymi i spryskiwacze. Do pomieszczenia nieustalone osoby, w tym P., przywoziły liście tytoniu, które początkowo było cięte przez D. F. i mężczyzny o imieniu G.. Po około tygodniu, D. F. zaproponował pracę J. K., który ją przyjął i rozpoczęli wspólne wytwarzanie krajanki tytoniu. Po wytworzeniu krajanki tytoniowej była ona odbierana przez nieustalone osoby. Łącznie wytworzyli wyroby tytoniowe w ilości nie mniejszej niż 1.900 kilogramów krajanki tytoniowej. Skala działalności oskarżonych, zorganizowany, regularny sposób dostawy tytoniu i odbiór krajanki tytoniowej, trwały przestępcy proceder, wielość osób zaangażowanych w ów proceder, nie pozostawia wątpliwości co do trafności ustaleń Sądu orzekającego, że oskarżeni brali udział w grupie mającej na celu popełnianie przestępstw.

Zeznania A. S. znamiennie wskazują na istniejącą hierarchię w ramach omawianej struktury i wyższe w niej umiejscowienie P.. Wbrew zarzutowi apelującego, świadek ów nie odwołał swoich zeznań z postępowania przygotowawczego. Oświadczając na rozprawie, że nie pamięta kto był nazywany przez oskarżonych szefem, podtrzymał zeznania, które złożył wcześniej. Sąd I instancji nie przekroczył granic zakreślonych art. 7 k.p.k., dając wiarę pierwszej relacji procesowej świadka.

Chybione jest kwestionowanie oceny zeznań K. R. i M. J.. Traci z pola widzenia skarżący, że na fakt rozładunku tytoniu przez P. w dniu 15 grudnia 2018 roku wskazuje jednoznacznie J. G. k.104.

Oczywiście niezasadny był zarzut obrazy art. 182 § 3 k.p.k. w zw. z art. 186 § 1 k.p.k. Świadek A. B., jako konkubina oskarżonego, a więc osoba dlań najbliższa, odmówiła skutecznie złożenia zeznań, a zatem poprzednio złożone przez nią zeznania, także w innej sprawie, nie mogły zostać odczytane – co wprost wynika z treści art. 186 § 1 k.p.k. Zbędne zatem stawało się powoływanie przez świadka na uprawnienie z art. 182 § 3 k.p.k. Sąd nie uczynił owych zeznań podstawą ustaleń faktycznych – jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Omawiany zarzut skarżącego jest tym bardziej chybiony, że nie wykazał on w najmniejszym stopniu wpływu forsowanego uchybienia na treść wyroku.

Oczywiście nie ma dowodów na to, że to oskarżony P. osobiście realizował wszystkie przedmiotowe znamiona przypisanego mu przestępstwa wytwarzania wyrobów tytoniowych. Dopuścił się go bowiem w formie zjawiskowej współsprawstwa. Współsprawstwo jest odmianą sprawstwa, która różni się od sprawstwa pojedynczego tym, że zamiar dokonania czynu zabronionego został podjęty przez co najmniej dwie osoby, które – zgodnie z przyjętym podziałem ról – uzgodniły jego wspólną realizację. Za współsprawstwo odpowiada bowiem ten, kto wykonuje czyn zabroniony wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Istotą współsprawstwa – również z punktu widzenia utrwalonej już linii orzeczniczej Sądu Najwyższego – jest zatem oparte na porozumieniu wspólne działanie co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swym zamiarem urzeczywistnienie wszystkich przedmiotowych znamion czynu przestępnego. Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna (w sensie przedmiotowym) realizacja znamion określonej w odpowiednim przepisie tzw. czynności czasownikowej, lecz także taka sytuacja, która charakteryzuje się tym, że zachowanie jednego współsprawcy stanowi dopełnienie zachowania drugiego współsprawcy, albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról w przestępnej akcji. Natomiast subiektywnym elementem, a zarazem warunkiem niezbędnym współsprawstwa jest porozumienie oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie co najmniej dwóch osób w akcji przestępnej. Porozumienie to jest czynnikiem podmiotowym, który łączy w jedną całość wzajemnie dopełniające się przestępne działania kilku osób, co w konsekwencji pozwala przypisać każdej z nich również i tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca świadomie w popełnieniu przestępstwa (zob. wyrok SN z 24.05.1976 r., Rw 189/76, OSNKW 1976/9, poz. 117). Do przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każdy ze współdziałających realizował niejako własnoręcznie znamię czasownikowe, lecz wystarcza, że występuje on w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając co najmniej bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnie zamierzonego celu (wyrok SN z 19.06.1978 r., I KR 120/78, OSNKW 1978/10, poz. 110). Również zatem oskarżony, który zgodnie z przyjętym podziałem ról zorganizował zakup maszyn do cięcia tytoniu, angażował się w ich naprawę, dostarczał tytoń na miejsce przestępstwa, musi być uznany za współsprawcę. Przypadająca mu rola była znacząca dla powodzenia całego przestępczego przedsięwzięcia, a nawet warunkująca jego skuteczność.

Za zasadny nie mógł być uznany zarzut naruszenia art. art. 12a ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzania wyrobów tytoniowych. Dyspozycję tego przepisu wypełnia ten, kto bez wymaganego wpisu do rejestrów, o których mowa w art. 3 ust. 1 i 2, m.in. wytwarza wyroby tytoniowe znacznej wartości. Zgodnie z art. 2 tejże ustawy wyrób tytoniowy to: a) nowatorski wyrób tytoniowy w rozumieniu art. 2 pkt 11, b) tytoń do nosa w rozumieniu art. 2 pkt 38, c)wyrób tytoniowy do palenia w rozumieniu art. 2 pkt 47- ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 2021 r. poz. 276 oraz z 2022 r. poz. 1855), czyli wyrób tytoniowy do palenia - wyrób tytoniowy inny niż wyrób tytoniowy bezdymny. Definicja wyrobów tytoniowych znajduje się także w art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym. Za wyrób taki nie uznaje się tylko papierosy – jak zdaje się twierdzić skarżący- ale także tytoń do palenia, a więc tytoń, który zgodnie z art. 98 ust.5 pkt 1 w/w ustawy został pocięty lub inaczej podzielony, nadający się do palenia bez dalszego przetwarzania przemysłowego. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że oskarżeni cięli tytoń do palenia wytwarzając z niego tzw. krajankę tytoniową, która mogła być palona – obrazowo rzecz ujmując - czy to z wykorzystaniem tzw. fajki, czy też po skręceniu w bibule, stając się papierosem (skrętem), ale z całą pewnością owa krajanka tytoniowa wytwarzana przez oskarżonych nie musiała być przemysłowo przetworzona aby mogła być palona.

Oceniając kwestię ewentualnie rażącej niewspółmierności kar orzeczonych oskarżonym, Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że w orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art.438 pkt.4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., (...) 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Tak orzeczona kara może być wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k. i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 k.k. pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Oczywiście nie oznacza to, że na przykład kara mieszcząca się "pośrodku" tegoż zagrożenia zawsze będzie karą współmierną, a na zarzut rażącej niewspółmierności będą narażone wyłącznie kary niejako "graniczne". Niemniej jednak stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających konieczność wymierzenia – przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary –, przy możliwym zróżnicowaniu zakresu zastosowania tej instytucji - poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia. Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza, że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego, co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację). Efekt "odstraszający" kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia. Wtedy rodzi się uzasadnione prawdopodobieństwo, że sprawca skazany na karę odpowiednio surową powstrzyma się przed ponownym rozmyślnym popełnieniem czynu zabronionego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2007 r., II AKa 58/07, KZS 2007, z. 9, poz. 52). Idea wychowania (resocjalizacji) przez karę zakłada z kolei takie dostosowanie wysokości i rodzaju kary kryminalnej do indywidualnych potrzeb sprawcy, aby przez sankcję został on "wychowany", tj. zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W obu przypadkach orzeczona kara ma być adekwatna w tym znaczeniu, że racjonalne w realiach danej sprawy (oskarżonego) oznaczenie progu uprawniającego do wniosku o możności osiągnięcia tych celów wyznacza próg powyżej, którego orzekanie kary jest zbędne, a przez to może ona nabrać cech rażącej niewspółmierności przez swą surowość. Z kolei w zakresie prewencji ogólnej, rozumianej pozytywnie, chodzi tu o kształtowanie właściwych ocen i postaw w społeczeństwie, a w szczególności utwierdzenie ogółu w przekonaniu, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność za swoje czyny, a wymierzona im kara jest zawsze adekwatna do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości ich czynu. Tylko taka sprawiedliwa kara może bowiem wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, budząc jednocześnie ogólną aprobatę dla obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Istotą prewencji ogólnej nie jest więc wyłącznie wymierzanie surowych kar pozbawienia wolności, lecz kształtowanie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary, jej dostosowanie do stopnia winy sprawcy i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, a zatem karanie sprawiedliwe i tworzące atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, niezależnie od kierunku, o którym mowa w art. 438 pkt. 4 k.p.k., w kontekście powyższych wskazań może zatem in concreto okazać się skutecznym w razie wykazania przez podnoszącego zarzut jednej z niżej wskazanych sytuacji: wykazania wpływu na wysokość orzeczonej kary wzięcia przez orzekający sąd okoliczności z tej perspektywy irrelewantnej bądź to z perspektywy art. 53 § 1 k.k. jako takiego, bądź też okoliczności na płaszczyźnie dyrektyw sądowego wymiaru kary mających znaczenie, natomiast nie występujących in concreto, wadliwie ustalenie istnienia okoliczności obciążającej lub wadliwe nie nieustalenie okoliczności łagodzącej, wreszcie przydanie nadmiernego znaczenia poszczególnym, relewantnym okolicznościom.

Oceniając z tej perspektywy orzeczoną wobec oskarżonego P. karę jednostkową pozbawienia wolności i orzeczoną wobec F. karę łączną, Sąd Apelacyjny uznał jako cechujące się rażącą niewspółmiernością przez swą surowość. Przede wszystkim podkreślić należy, że do 30 października 2022 roku (a więc w dacie popełnionych przestępstw) czyny przypisane oskarżonym, polegające na wytwarzaniu wyrobów tytoniowych zagrożone były karą do 3 lat pozbawienia wolności. Nie tracąc z pola widzenia tych wszystkich okoliczności obciążających, które trafnie dostrzegł Sąd I instancji, w tym rolę P. i skalę procederu, nie znalazł Sąd Apelacyjny wystarczających powodów by kara wymierzona temu oskarżonemu bliższa była górnej granicy ustawowego zagrożenia. Obydwaj oskarżeni byli dotychczas niekarani.

Podsumowując, w perspektywie powyższych wywodów, uznał Sąd Apelacyjny za słuszną korektę jednej z kar jednostkowych wymierzonych P. i ukształtował w związku z tym na nowo karę łączna, respektując dyrektywy jej wymiaru. Obniżyć też należało kary łączne wymierzone pozostałym oskarżonym, tak, aby wyrok był wewnętrznie spójny i sprawiedliwy.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego znajduje oparcie w art. 624 § 1 k.p.k.